asllan Bushati – Page 17 – Dielli

SITUATA DËSHPËRUESE: QEVERIA, REALISHT KA RËNË

February 1, 2017 by dgreca

asllani-21

Nga Asllan Bushati/Në gjykimin tim, ngjarja më madhore që tronditi politikën botërore ( vetkuptohet dhe atë shqiptare), ishte zgjedhja e Presidentit Trump në krye të Shtëpisë së Bardhë. Kjo për disa politikanë të majtë shqiptarë ishte rrufe në qiell të hapur , kurse për ato të djathtë, intelektualë e vizionar të së ardhmes, një zhvillim pozitiv i përmasave botërore. Unë dhe familja ime( që natyrisht jemi të djathtë por jo politikanë), hyjmë tek këto të fundit ,sepse me vetëdije i dhamë Presidentit Trump pesë vota, kur të gjitha testimet e opinionit një ditë para zgjedhjeve, tregonin se ai do të ishte humësi i zgjedhjeve, e që fatmirësisht doli fitues.

Por le ti marrim në një analizë të shkurtër qëndrimet e liderëve dhe të partive kryesore politike shqiptare pas zgjedhjes së Presidentit Trump. Kështu, forca kryesore qeverisëse PS-ja, e priti pothuaj në gjendje zije këtë ngjarje të madhe botërore, për shumë arsye, por mbi të gjitha për deklaratën e pamatur dhe të pafalëshme për një kryeministër që bëri Edi Rama. Ai me siguri i shtyrë dhe i përdorur tëmerrsisht keq nga skifterët e Sorosit, bëri një gafë të madhe politike sepse kur ai foli , nuk foli si djali i Kristaq Ramës para moshatarëve të tij, por si kryeministri i Shqipërisë. Në këtë rast diaspora shqiptare në Amerikë (përfshi dhe mu), u ndje shumë shumë e ofenduar sepse ai në deklaratën e tij në një farë mënyre na përfaqësonte edhe ne si shqiptarë me banim në Amerikë. Nisur nga kjo Edi Ramës nuk mund t’i shkonte as nëpër mend të vinte në Amerikë dhe të merrte pjesë në ceremoninë e inaugurimit të Presidentit Trump, sic bëri Basha, Meta, Mediu etj. Jo vetëm kaq ,por deklarata e tij do të komentohet gjatë si avanturizëm apo më e pakta gjë si një cilimillëk, por që në mjedisin amerikan do të vazhdojë të na baltos edhe ne që jetojmë në këtë vend të mbrekullueshëm. Seriozisht ndiehem i fyer nga ky veprim i Kryeministrit të Shqipërisë Edi Rama.

Nga ana tjetër segmentet mbështetëse të Edi Ramës këtu në SHBA, (po hamendësoj por edhe e besoj), me siguri vazhdojnë ti cojnë atij mesazhe e lëvdata duke i thënë bravo, ti u tregove burrë, ne nuk të lemë në baltë, do ta ngremë Amerikën dhe botën në demostrata kundër Trump-it, do t’ju mbështesim edhe ju për zgjedhjet e ardhëshme etj. Madje për “zollumin” e kanabisit do ta mbajmë një vesh shurdhër e një sy qorr, por ti mos caj kokën e vazhdo të mbledhësh sa më shumë para se ato i bëjnë dhe i fitojnë zgjedhjet. Këto lloji mesazhesh të të dëshpruarve, ndoshta i japin atij zemër dhe e frymëzojnë në drejtimin e gabuar, sepse jo rrallë e shohim të krekosur në ekrane e median e shkruar cdo ditë. E shohim më autoritarist e më arrogant, mospërfilljes e më brutal. Ka shumë dëshmi e deklarime të hapura e të besueshme se ai ka personalizuar cdo gjë, e po e keqpërdorë edhe shtetin sikur të ishte pronë personale e tij. Pushteti i tij është lidhur me krimin dhe krimi nuk është karagjozllëk apo teatër zbavitës i Ramës, por barut, dinamit, plagë, vrasje, shkatërrim fizik e moral i shoqërisë shqiptare.

Poashtu gati të gjithë mediat i ka futur në vathën e pallatit të pushtetit, duke e lënë shoqërinë shqiptare pa pushtetin e katërt, pa informacionin e duhur e në censurë të plotë. Masmedia (duke qenë e përlyer edhe vetë ), nuk mund ta mbrojë si duhet interesin publik ,nuk mund të thotë më me zë të lartë se torta e madhe e korrupsionit po ndahet në qeveri dhe se thërrimet bien nëpër gjykata e media. Kjo që po ndodh sot në Shqipëri me PS-në dhe Edi Ramën, ndodh vetëm në vendet totalitare e diktatoriale.

Në rrugën e tij inatcore e per kaprico personale shkarkoi nga detyra para dy ditësh edhe Ministrin e Drejtësisë Ylli Manjani, i cili me deklaratat që bëri ja corri më shumë maskën e “liderit rilindjes”, batutaxhiut ekselent, hokatarit e njeriut babaxhan.

Partneri i eminent i pallatit qeverisës, LSI-ja, në pamje të jashtme (realitetit nuk dihet), le të kuptohet se e pëlqeu ardhjen e Presidentit Trump në pushtet. Por udhëheqësi i saj Ilir Meta erdhi në Amerikë i ngarkuar me shumë gjynahe nga qeverisja me PD-në, me incizimet e Dritan Priftit, me problemet e Cez-DIA, me ceshjen Doshi, me blerje të zgjedhjeve, me korrupsion të të emruarve të tij dhe me një baltosje jo të vogël në sytë e opinionit publik shqiptar. Edhe përfaqësitë diplomatike e shërbimet e nëndheshme, duhet të kenë informuar se cfarë përfaqson Ilir Meta si person dhe partia e tij në spektrin politik shqiptar. Sido që të jetë LSI-ja ka dhënë edhe disa shenja oponence kundër PS-së (megjithëse në qeverisje me të), për kanabisin, ligjin për kriminalitetin, reformën në drejtësi, mjeksinë, arsimin, përdorimin e mjedis etj. Pas këthimit nga Amerika , Ilir Meta është përpjekur të largojë pisllëkun që i ka rënë nga kontrabandisti i drogës Balili sa i bëri propozime edhe Presidentit Nishani që ta shtrojë këtë problem në Këshillin e Sigurisë Kombëtare. Për punën e dobët të qeverisë dhe arrogancën e Kryeministrit kanë folur (kuptohet me pëlqimin e Metës ) deputetet Vasili,Koka, Tavo dhe një rrebesh të vërtetë Ministri i shkarkuar i Drejtësisë Ylli Manjani.Ky i fundit duke patur informacione nga bota e nëndheshme e burgjrve e akuzoi Ramën për kanabisin, për policinë specilale që jo vetëm suverion opozitën por edhe LSI-në madje edhe prokurorët; se korrupsioni është më i madh në qeveri se sa në gjykata, urdhërohen në telefon nga Kryeministri prokurorë e gjyqtar të marrin vendime në kundërshtim me ligjin duke favorizuar klientelën e Ramës, se shërbimet partnere i kanë sygjeruar shkarkimin e Saimir Tahirit, por ai nuk e bën se nëpërmet tij kontrollon e drejton mafien e kanabisit etj akuza që mund të ndodhin vetëm në shtetet totalitare.Por pika më kulmore në marrdhëniet PS-LSI, ka qenë më 21 Korrik 2016 kur Ilir Meta kërcënoi me dorëheqje e qeveri teknike në rast mos gjetjes së konsensusit për paketën kushtetuese të reformës në drejtësi. Kjo zbritje me” shpatë në dorë në fushbetejë”, më kujtoi një ngjarje nga koha e diktaturës kur mendohej se:” në se humbasim luftën frontale me armikun, përkohësisht mund të kalohet në luftën e shkallës dyte, pra luftën partizane dhe kryeqytet i vendit do te ishte Skrapari “. Atë dite Ilir Meta e këtheu në kryeqytet vendlindjen e tij duke e detyruar Edi Ramën të tërhiqej i mundur. Por pyetja shtrohet po tani LSI-ja pse e bën opozitarizmin brenda qeverisë? Mendoj se janë dy arsye madhore e para ndiehet e kërcënuar nga Rama me vetingun dhe së dyti Kryeministri nuk i ka lejuar saj ekses në fushat e kanabisit ku lëvizin shuma të mëdha parash.

Tani le të shohim pak në kampin opozitar dhe më së shumti PD-në. Lideri saj Lulzim Basha erdhi në inaugurimin e Presidentit Trump, i qetë, shumë i mirëpritur dhe më i respektuari udhëheqës shqiptar, por i vënë pak në shenjestrën e ndërkombëtarëve si frenues i reformës në drejtësi. Kjo shenjestër nuk e zbehte aspak gjithë betejen opozitare që ai kishte udhëhequr me shumë sukses kundër Edi Ramës , i cili kërkonte ta vinte nën këmbët e qeverisë prokurorinë dhe gjithë sistemin e dejtësisë . Pra Basha erdhi si fitues i duelit me qeverinë dhe i besuari për proceset e së ardhmes. Vec Uashingtonit ai mori të njëjtat vlerësime dhe nga europianët duke e pasuruar cv-në e tij.

Parë nga gjithsa më lart, pyetja shtrohet se cfarë premtimesh morën liderët shqiptar nga Administrata e re Trump? Në gjykimin tim meshazhi për Edi Ramën ka qenë – je i pa besueshëm për ne, zollumet që ke bërë janë të shumta,(jo vetëm deklarata kundër Presidentit Trump), mos shko më tutje në rrugën e gabur që ke zgjedhur. Për Ilir Metën : këto tetë vitet e fundit je baltosur shumë. Ka ardhur koha të dalësh në opozitë ku do të keshë kohë të merresh me pastrimin tënd dhe të partisë, pa hyrë në koalicion parazgjedhor me askënd. Për Lulzim Bashën: vazhdo të ecësh përpara duke insistuar për zgjedhje të reja elektronike e të nderëshme. Ne do t’ju vëzhgojmë nga afër dhe në cdo rast do të keni ndihmesën tonë.

Si përfundim, situate politike në Shqipëri është në gjendje dëshpëruese. Qeveria realisht ka rënë sepse koalicioni qëndron në këmbë vetëm formalisht. Zgjidhja më e mirë do të ishte një qeveri teknike, por edhe për atë nuk ka kohë. Atëherë ky koalicion le të shkojë ashtu duke u zvarritur deri në zgjedhjet e reja, por me një kod të ri zgjedhor, ku ti pritet cdo rrugë prave të kanabisit , financimit të paligjëshëm dhe shit-blerjes së votës. Dispozitat ndëshkuese për parregullsi në zgjedhje të bëhen shumë të forta. Shoqëria shqiptare e meriton të shpëtojë një herë e mirë nga zgjedhjet e këqija.

Esat Pashe Toptani i Ilir Ikonomit

January 25, 2017 by dgreca

esat-pasha-ballina

ikonomi

RRETH LIBRIT “ESAT PASHË TOPTANI (NJERIU, LUFTA, PUSHTETI)” TË ILIR IKONOMIT/

Asllani 53

NGA ASLLAN BUSHATI/

Këto vitet e fundit janë botuar shume libra biografik, ose të karakterit historik, por që në qendër kanë një personalitet politik. Në jetën shqiptare kjo pothuaj nuk është një dukuri e re, sepse edhe më përpara janë shkruajtur shumë libra për Skenderbeun, Ali Pashë Tepelenën, Bushatëlinjtë, Isa Boletinin, Bajram Currin, Idriz Seferin, Ded Gjoluli, Mic Sokolin, Azem e Shote Galicën, Hoxhë Kadrinë, Hasan Prishtina, Luigj Gurakuqi,Cerciz Topullin, Avni Rustemin e shumë e shumë të tjera. Por e reja e botimeve të kohëve të fundit është se në qëndër janë vënë figura qëndrore ose komplekse të politikës shqiptare si : Ismail Qemali, Ahmet Zogu, Enver Hoxha dhe së fundëmi Esat pashë Toptani, për të cilat sipas medias ,lexueshmëria ka qenë më e madhe se sa pritej.

Para disa ditësh në një të përditëshme shqiptare, lexova titullin e një artikulli që afërsisht thonte: “… kush është i interesuar për ringjalljen e tradhëtarit Esat pashë Toptanit”? Më erdhi për të qeshur dhe nuk e lexova për dy arsye: së pari se kjo më kujtoi kohën e shtetit totalitar ,ku cdo gjë servirej bardhë e zi (ose atdhetar ose tradhëtar), dhe së dyti, sepse isha në përfundim të leximit të librit “Esat Pashë Toptani-njeriu, lufta,pushteti”, të studiuesit serioz dhe gazetarit të mirënjohur të VOA-së Ilir Ikonomi. Libri prej 550 faqesh më mjaftonte të kisha gjykimin tim të painfluencuar nga artikulli i mësipërm për autorin, personazhin historik, dokumentacionoin,stilin, fotografitë, lidhjen etj.

Tani i “cliruar” nga cdo efekt anësor, mund të them se studiuesi Ilir Ikonomi, na befasoi me materialin shumë voluminoz (shumica i pa njohur më parë) ,që paraqet para lexuesit për figurën komplekse të Esat pashë Toptanit. Personalisht mendoj se nuk kemi të bëjmë me një libër të theshtë biografik, por kemi të bëjmë me një punë të mirfilltë kërkimore e shkencore , bazuar kjo në qindra dokumenta autentike e mijra citime . Libri (studimi) është paraqitur me një stil të shkruari të thjeshtë,pa përsëritje, pa ndërlikime frazore e me një fjalor letrar të pasur. Nga këndshikimi logjik, në asnjë rast nuk deklarohet ose theksohet se kjo është një e vërtetë e pakontestueshme, por me fakte të drejpërdrejta dhe me burime të tjera shkresore , autori e shtynë lexuesin të mendojë e gjykojë vetë. Pra, Esat pashë Toptani, pas leximit, nuk është më i Ilir Konomit,por i lexuesit. Ky i fundit me materialin që merr,vetëdijen e tij dhe me bagazhin që posedon , ka të drejtën e vet ta vlerësojë Esat Toptanin real si gjeneral e si politikan, si atdhetar apo si tradhëtar, si trim apo frikacak, si njeri i mprehtë apo injorant, si i besës apo si i pabesë, si opportunist apo si dinak, si babaxhan apo si dallaverexhi etj. Por në të njejtën kohë studiuesi Ilir Konomi, nuk është vetëm vëzhgues e ofrues faktesh . Ai tërthorazi cfaq mendimin e vet, i cili është llogjik e i bazuar në dokumenta dhe u hap një hpsirë të re në radhë të parë historianëve për ta riparë e rivlerësuar Esat Toptanin në kontekstin e kohës që ka jetuar ,se sa ai i ka shërbyer kauzës së Kombit ose sa dëme i ka sjellë asaj. Nisur nga sa më lart autori me të drejtë shtron pyetjet për Esat pashë Toptanin se :”Ku e mësoi artin e të folurit,që i bënte intervistat e tij të tingëllonin më koherente dhe më bindëse sesa belbëzimet e shumë prej udhëheqësve që njohim? Përse u vra dhe kush u gëzua nga vrasja e tij? Përse historianët shqiptarë nuk kanë dashur kurrë të merren seriozisht me të, por i bien shkurt dhe e shpallin tradhtar?”. Autori e përshkruan Esat Toptanin në disa prej momenteve më të rëndësishme të jetës : ”Përballja me sultan Abdyl Hamitin,rrethimi i Shkodrës, rivaliteti me Ismail Qemalin, bashkëjetesa dhe ndarja me Princ Vidin,rikthimi në Durrës dhe qeverisja nën rrethimin e rebelëve të Shqipërisë së Mesme,lufta në Frontin e Selanikut, Konferenca e Paqes dhe vrasja nga Avni Rustemi në Paris”.

Tani pyetja shtrohet edhe për mua (si autor i këtyre rrshtave) se si e shoh sot Esat pashë Toptanin? Para se ta lexoja botimin e Ilir Ikonomit , njohuritë e mija për këtë figurë ishin të pakta dhe kryesisht ato që ka shpalosur shtypi zyrtar dhe historiografia shqiptare. E thënë shkurt tradhëtar dhe dallaverexhi, sinonim i njeriut që i ka bërë keq atdheut. Kurse mendimi që kam sot për të është më i gjërë, më kompleks dhe nuk mund ta them me nje ose disa epitete, por sipas kohës, rrethanave dhe alternativave që ka patur në dispozicin, parë të gjitha nga këndshikimi i interesave kombëtare.

Esat pashë Toptani gjeneral, kryesues i delegacionit të Parlamentit turk prej katër vetash i komunikon padishahut sulltan Abdyl Hamiti i dytë se ka rënë nga froni, lajm që tronditi Turqinë dhe gjithë botën e asaj kohe. Pyetja shtrohet pse nuk qenë në gjendje ta bënin këtë gjeneralë të tjerë të cilët do të hynin në histori me këtë veprim? Mendoj se gjeneral Esat pashë Toptani ishte trim, guximtar, por edhe avanturier duke synuar poste më të larta. Tjetër, Esat pashë Toptani deputet në parlamentin turk mbron hapur kryengritjet në Kosovë dhe bën përgjegjëse qeverinë se ka qenë shkaktare e zemërimit të popullit shqiptar dhe se është sjellë me brutalitet duke ju drejtuar me gisht e duke bërë debat të ashpër me kryeministrin dhe ministrin e luftës. Kur zona më e nxehtë e luftës bëhet Shkodra, Esati emrohet komandant i trupave shqiptare të përforcimit (rezerviste), domethënë zëvëndës komandant i frontit të luftës me Malin e Zi. Kur komandanti turk (Hasan Rizai), vritet, Esati emrohet komandant i frontit të luftës post të cilin e mbajti jo vetëm shtatë muajt e rrethimit të Shkodrës, por deri kur pjesën turke të ushtrisë e përcolli me anije nga Durrësi. Dokumentat që sjellë Ilir Konomi për kohën e rrethimit në Shkodër dhe veprimtarinë ushtarake e diplomatike të Esatit, janë mbresëlënëse. Ai e ruajti ushtrinë dhe popullsinë e qytetit me rrethinave, në kushte ekstreme, deri në kafshatën e fundit të bukës nën kërcënimin serioz të luftës dhe urisë. Mbante lidhje (krahas prijësve vendor ) edhe me austriakët, italianët, francezët, britanikët,rusët ,grekët, serbët, madje dhe me armiqt e frontit malazest,në një kohë që Stambolli nuk i dërgoi asnjë ndihmë ushqimore gjë e cila solli urinë duke përdorur edhe mish kali të ngordhur vetëm për të mbetur gjallë. Ushtarët turq shpesh nuk deshën të luftonin e të vriteshin për një qytet shqiptar që nuk i përkiste më Turqisë, por Esati i bindi dhe e mbrojti Shkodrën. Pyetja shtrohet se me këtë a ka vend ti thuhet atij se është tradhëtar dhe se e dorëzoi Shkodrën kur për të kishte edhe një vendim të fuqive të medha për ta marrë ata në drejtim? Esati akuzohet se ka gisht në vrasjen e komandantit turk dhe se mund të ketë përfituar mjete monetare në mënyrë të pa drejtë, por ato mbeten akuza të pavërtetuara e si të tilla mund të jenë ashtu sic mund të mos jenë të vërteta.

Esat pashë Toptanin, disa e akuzojnë si turkofil me lidhje të forta me xhonturqit, por pyetjes së gazetarit të” Corriere della sera”në korrik 1913 se :’Besoni se Shqipëria mund të mbetet nën sovranitetin formal të Stambollit? Ai i përgjigjet:Aspak. E përjashtoi në mënyrë absolute cdo formë të sovranitetit osman në Shqipëri dhe bashkë me mua këtë e përjashtojnë të gjithë shqiptarët. Gjatë dominimit prej pothuaj pesë shekujsh,turqit nuk kanë lënë në tokën tonë kujtime të tilla, për të dëshiruar sadopak që sundimi i tyre të vazhdojë ende tek ne si emër apo si kujtim historik”.

Esati pati kontradikta me Ismail Qemalin, disa të drejta e disa qëllimkëqija. E pranoi formalisht ardhjen e Princ Vidit në Shqipëri, por për qëllime e ambicje personale edhe i vendosi gurë në rrota qeverisjes së tij, për të cilën mori ndëshkimin e largimit forcërisht nga Shqipëria. Austriakët fillimisht e përkrahën,por jo vonë e braktisën si i pabesueshëm për to. Italianët e përkrahën me gjatë, por menduan se autoriteti i tij, mund t’ju rrezikonte qëllimet e tyre për mbikqyejen e Shqipërisë dhe pushtimin e Vlorës me rrethina. Malazezët e luftuan dhe në pamundësi për ta mundur kërkuan ta korruptonin. Serbët i pranuan me vështirësi planet dhe qëllimet e tij për sundimin në një shtet të vogël në mesin e Shqipërisë. Por e ndihmuan kur Esati ishte në rrezik, dhe si shpërblim, ky i fundit i ndihmoi për të kaluar nëpër Shqipëri , e për tu imbarkuar në anije në kohën që austriakët pushtuan Serbinë. Grekët deshën ta afronin, por i trembeshin autoritetit dhe arrogancës së tij. Britanikët qenë pothuase skeptikë, francezët besuan përgjithësisht tek Esati, e ndihmuan, e cuan në frontin e Selanikut, por nuk ja njohën meritën në shkallë ndërkombëtare Shqipërisë si shtet fitues në krah të Antantës. Amerikanët e vlerësuan sa Presidenti Willson e priti në takim zyrtar, ku Esati i deklaroi:”Protektorati italian, i urryer nga të gjitha pikpamjet, do të ishte një burim turbullirash të vazhdueshme në Ballkan. Përkundrazi, një mandat i përkohshëm, që t’i besohej një fuqiie të painteresuar,do të ishte dicka e shkëlqyer. Kjo fuqi duhet të ishte Amerika, nga e cila shqiptarët presin lumturinë e tyre”.

Nga dokumentat e paraqitura nga Ilir Ikonomi, del se Esati , vec e vec, me shumicën e aktorëve ka lidhur marrveshje dhe i kanë dhanë mjete monetare të shumta të cilat i përdori për mbajtjen e ushtrisë e për interest e tij personale. Këto mjete shpesh diktuan qëndrimet dhe lëvizjet e tij nga një aktor tek një tjetër, por shtetit të ardhëshëm shqiptar nuk i mbeti barrë pagesa e ndonjë dokumenti të Esat pashë Toptanit. Ai ishte mosbesues për këdo, por dhe të tjerët ishin mos besues ndaj tij. Koha nga shpallja e pavarsisë së Shqipërisë e deri në konsolidimin e shtetit nga Ahmet Zogu ishte shumë e vështirë.

Nga gjithsa më lart, duke e studiuar me kujdes botimin e Ilir Ikonomit, unë nuk mund të them me se Esat pashë Toptani ishte thjeshtë tradhëtar, ashtu sic nuk mund të them se ishte një hero i vërtetë. Ai ishte një ushtarak dhe një politikan me të mira dhe dobësi si shumë udhëheqes të së shkuarës dhe të sotëm të Kombit Shqiptar. Unë pajtohem plotësisht me autorin kur thotë se:”Ky punim nuk ka si qëllim “rehabilitimin” e Esat pashës. Ai është shkruar për të dhënë rreth tij një vlerësim objektiv, të pandikuar nga ideologjia”.

Gjej rastin ta falenderoj përzemërsisht studiusin dhe gazetarin e mirënjohur Ilir Ikonomi, për punën e madhe studimore që ka bërë me punimin”Esat pashë Toptani-njeriu, lufta, pushteti”, me të cilën na ndricoi një pjesë të historisë sonë të viteve të para të jetës së Shtetit tonë Shqiptar.

OPTIKË MBI GJEOSTRATEGJINË E PRESIDENTIT DONALD TRUMP

January 19, 2017 by dgreca

NGA ASLLAN BUSHATI/Disa ditë para marrjes së detyrës, Presidenti i zgjedhur amerikan Donald Trump, dha një deklaratë të shkurtër në media, ku ndër të tjera tha se:” NATO-ja është një organizëm i vjetëruar”. Kjo bëri që një alarm i vërtetë të përhapej (madje mund të thuhet pushtoi), me shpejtësi shumë të madhe gjithë vendet europiane dhe një pjesë të amerikanëve ,sikur katastrofa ndodhi.

Por për efekt analize, le të këthehemi prapa në kohë gati shtatë dekada dhe të pyesim: pse u kriju NATO-ja, organizmi më i madh dhe më i fuqishmi ushtarak i të gjitha kohrave? Përgjigja është shumë e thjeshtë: instrument për mbrojtjen e Amerikës Veriore dhe Europës Perendimore nga rreziku komunist . Dhe në vazhdim, vërtetë ishte kaq real në atë kohë një rrezik i tillë? Po ishte me të vërtetë, sepse përvec Bashkimit Sovjetik (që kishte 16 republika), komunizmi në Europë ishte shtrirë edhe në: Poloni, Republikën Demokratike Gjermane, Ceki+Sllovaki (Cekosllavaki), Hungari, Rumani, Bullgari, Shqipëri dhe gjysmak edhe në Jugosllavi.

Si kundër peshë e NATO-s, në vendet e mësipërme komuniste u kriju edhe Traktati i Varshavës i cili jetoi deri në shembjen e komunizmit në vitin 1990. Pra NATO-ja u kriju kundër komunizmit, por komunizmi ka gati 27 vite që është varrosur dhe nje pjesë e rëndësishme e vendeve ish komuniste, sot janë anëtare të NATO-s. Pra objekti strategjik për të cilin NATO u ngrit nuk ekziston më si objektiv dhe realisht komunizmi nuk përbën asnjë rrezik për gjithë vendet që inkuadrohen në këtë organizëm. Atëherë Presidenti i zgjedhur Donald Trump, mendoj se ka plotësish të drejtë kur thotë se NATO-ja është e vjetëruar.

Por meqënëse komunizmi nuk është më rrezik për botën e sotme demokratike, pyetja shtrohet :a ka ndonjë rrezik tjetër kërcënues në ditët e sotme? Unë mendoj se: po ka një rrezik dhe ai është terrorizmi (të cilit hëpërhë mund ti vihet mbiemri islamik, por që në të ardhmen mund të ketë edhe mbiemra të tjerë). Po NATO-ja, një instrument kaq i rëndë ushtarak, a mund të jetë efikas në luften e re kundër terrorizmit? Pëgjigja ime si ish ushtarak, është se pothajse është e vështirë për të mos thënë e pamundur. Atëherë përsëri Presidenti i zgjedhur Trump paska të drejtë kur thotë se Nato-ja është e vjetëruar. Por ky fakt vetëm si konstatim nuk e zgjidh problemin e luftes kundër terrorizmit. Problemi zgjidhet duke ndryshuar strategjinë, taktikën dhe formën e organizimit. Pra Nato-ja e sotme duhet të ristrukturohet , të ndryshojë e ti përshtatet armikut të ri. Por duke ndryshuar objektin strategjik, formën e të bërit luftë dhe strukturën organizative, nga Nato-ja e sotme mund të largohen disa aëntar, ashtu sic mund të vijnë disa të tjerë si psh: Austria, Zvicra,Serbia, Ukrahina dhe pse jo edhe Rusia. Ndokush mund ta quaj pohimin tim të mësipërm si një lajthitje,dakort, por edhe Presidenti i ri amerikan ndoshta mendon në këtë linjë kur thotë për rusët e Putinin se po na ndihmon në luftën kundër terrorizmit. Une po hamendsoj e po ndjek llogjiken e analizës sipas këndshikimit tim dhe nuk kam asnjë kontakt me administratën e re amerikane të Presidentit Donald Trump. Gjërat mund të marrin tjetër kahje e të zhvillohen në kundërshim me sa unë po shtroj si opsione të mundëshme. Por koha është etaloni i së vertetës, le të presim.

Nga Presidenti i zgjedhur amerikan Donald Trump, gjithashtu është thënë se edhe Bashkimi Europian (BE), mund të mos ketë ndonjë perspektivë të kënaqëshme zgjerimi, madje anëtarë të tjerë shpejt mund të largohen prej tij sic bëri Mbretëria e Bashkuar (UK). Nuk është cudi që ky fakt mund të bëhet realitet sepse ka gati 100 vjet (që nga 1920) , që flitet për një bashkim të vërtetë europian dhe ai nuk realizohet në formatet e menduara ose si modeli i Shteteve të Bashkuara të Amerikës. Mos realizimi i kënaqëshëm e funksional i këtij bashkimi ,vjen për shumë arsye, por mbi të gjitha nga tërheqjet centrifugal e përplasjet që ka nga brenda unionit . Fuqitë e mëdha europiane shpesh janë të prirura të mendojnë me mentalitetin e perandorive të së kaluarës dhe për ndarje të reja të pasurive e interesave në kurriz të më të vegjëlve ose më të dobtëve ekonomikisht. Por jo vetëm kaq, me sa duket Amerika është lodhur me europianët dhe e ka patur shumë të vështirë lidhjen e kontratave ekonomike me to kur shpesh nuk bëheshin dy mendje bashkë të shteteve të BE-së. Parë nga ky kënd shikimi administrate e re amerikane, mund të bëjë edhe një tip diversion që ta ketë më të lehte të bisedojë e kontraktojë dyshe me cdo shtet, ashtu sic shkërmoqja e ngadalëshme e BE-së mund të ndodh realisht . Le të presim, koha do të na tregojë.

Por sido që të ndodh, shqiptarëve nuk u vjen ndonjë e keqe që në programit e tyre perspective të venë si synim BE-në. Brendia e këtij synimi do ti motivonte ata më shumë për t’ju afruar nivelit ekonomik, demokracisë e shtetit ligjor të vendene të BE-së dhe të bëhej realitet ëndërra e studentëve të 90-tës që thoshte se e duam Shqipërinë si gjithë Europa.

Po ashtu mendoj se edhe OKB-ja, ka kohë që është bërë një mekanizëm shumë i rëndë e i pa manovrueshëm. Në shumicën e rasteve një votë kundra nga anëtarët e përhërëshëm të Këshillit Sigurimit, ka bërë dëme të mëdha e të pa riparueshme (kujtoj këtu agresivitetin e disave në ceshtjen e pranimit të Kosovës në këtë organizatë), por ka edhe qindra shembuj të tjerë . Shpejtësia dhe eficenca në kryerjen e veprimeve në raste emergjencash, ka lënë për të dëshiruar, për të mos thenë se në shumicën e rasteve ka dështuar. Atëherë pyetja shrohet : a duhet të ndryshojë në strukturë e në përmbajtje ky organizëm kaq i pa manovrueshëm e jo eficient që gëlltit me miliarda dollar në vit? Unë mendoj se po duhet të ndryshojë. Po administrate e re amerikane a e ka ne plan një gjë të tillë? Nuk e di, por mendoj dhe dëshiroj se po.

Duke e mbyllur këtë optikë gjeostrategjike, do të dëshiroja që Presidenti i 45-stë i SHBA-së, Donald Trump, që më 20 Janar 2017 merr zyrtarisht detyrën , të ketë sukses në realizimin e platformës së tij për ta bërë Amerikën më të fuqishme e më të begatë në cdo drejtim dhe ti konsiderojë shqiptarët në trojet etnike, si shteti i 51-të amerikan, sepse ata e meritojnë një gjë të tillë me dashurinë që tregojnë për Amerikën cdo ditë.

PROVOKIMET SERBE NUK KANË TË NDALUR

January 16, 2017 by dgreca

NGA ASLLAN BUSHATI/Treni i palicensuar serb, i nisur nga Beogradi për në Kosovë (Mitrovicë) më 14 Janar 2017, por që nuk arriti në destinacion për arsye se në Rashkë u këthye andej nga erdhi, më kujtoi një ngjarje nga historia e luftrave. Shtabi i Përgjithëshëm gjerman i kohës së Hitlerit, po bëntë një stërvitje komando-shtabi me idenë se si mund të pushtohej Austria pa paralajmërim ,pa i shpallur luftë dhe pa bërë bujë në botë. Kjo gjë sipas tyre mund të bëhej duke nisur natën para agresionit , me avionet e linjave dhe me automjete private, komandantët e njesive e reparteve ushtarake të veshur civilë, por që në valicet e tyre të kishin uniformat ushtarake të luftës dhe kodet sekret të drejtimit. Pas sistemimit të tyre në hotele të nisej me tren një divizion tankist dhe një i blinduar për ta rrethuar Vienën natën dhe në orët e para të mëngjezit pushtimi të bëhej fakt i kryer. Kur stërvitja komando-shtabi mbaroi, oficerët shkuan në shtëpitë e tyre. Në këtë moment Hitleri urdhëroi që ky plan stërvitor të këthehej në plan luftarak dhe ashtu u bë. Të nesermen institucionet kryesore qeveritare të Vienës u gëdhinë të rrethuara nga tanket e autoblindat gjermane dhe pushtimi u bë fakt i kryer. Për të mos i dhënë shumë rëndësi këtij fakti, “ Fyhreri “ mbajti në qendër të Vienës një fjalim për zhvillimin e “demakracisë në botë”.

E solla këtë shembull në fokus,si një paralele me trenin serb, por aspak për të fyer austriakët, për të cilët kam një respekt të pakufishëm në cdo drejtim. Ata bënë gjithcka për krijimin dhe mbrojtjen e shtetit shqiptar, ashtu sic kanë bërë e bëjnë edhe për miqësinë që ata kanë treguar e vazhdojnë të tregojnë në vijimsi për shqiptarët. Por shembullin e solla për të vënë në dukje se historia përsëritet në një formë a në një tjetër,në një kohë a hapsirë tjetër dhe kush i neglizhon mesimet e saj duke vetfshirë kujtesën, është në radhë të parë viktimë e vetvehtes.

Ka më shumë se një shekull që ne shqiptarët jemi në luftë me Serbinë dhe herë- herë në paqe shumë të pjesëshme me të. Provokimet e saj nuk kanë të ndalur e të sosur dhe prapa cdo provokimi qëndron një makineri e tërë propagande se shqiptarët janë të këqinj, të paemancipuar si komb, me prirje kriminale, terrorista dhe se ajo në të gjitha rastet është viktima. Kujtoni për një moment fjalimet e Cubrielovicit e të Milloshevicit për shqiptarët dhe hiqni pararele me ato të Nikoliqit, Vucicit dhe Dacicit.

Për kujtesë, po rendis katër ngjarje të kohëve të fundit që janë provokime të hapura të Serbisë si : Muri ndarës në Mitrovicë, vizita dhe lutjet fetare të një peshkopi ortodokës serb para universitetit, arrestimi i Zotit Ramush Haradinaj në Francë me urdhër-arresti të lëshuar nga Serbia që në 2004-ën dhe nisja e trenit të palicensuar për në teritorin e Kosovës pa përfillur autoritetet e Shtetit të Kosovës. Në pamje të parë këto ngjarje duket sikur nuk kanë lidhje me njera-tjetrën ,por në brendi ata janë gatuar të gjitha në guzhinën e shërbimit sekret dhe miratuar nga politikanët serb. Por para se të merremi me trenin serb , le ti hedhim një shikimin të shkurtër disa ceshtjeve të gjeo-strategjisë.

Përfundimi i Luftës së Ftohtë e gjeti Bashkimin Sovjetik të shkërmoqur dhe Rusinë të humbur brenda shkërmoqjes. E ndodhur në një pozitë krejt të palakmueshme, Rusia u terhoq zvarrë deri sa me ndihmën e perendimit e rimori pak veten e mezi u ngrit në këmbë, por pa ndonjë proptagonizëm të madh. Gjatë kësaj periudhe më shumë se cerek shekulli, nën rrogozë e me ndihmat e lehtësitë që asaj ju ofruan dhe me neglizhencën që perendimorët treguan, ajo filloi të mendojë për rifitimin e staturës së ish Bashkimit Sovjetik. Madje pas pushtimit të Krimesë dhe barabarizmit në luftimet në Siri vecanërisht në Alepo, kërkon rindarjen e zonave të influencës. Në kuadër të kësaj strategjie të re ajo kërkon dobesimin ekonomik e zvogelimin e rolit amerikan ne bote,shpërbërjen ose zvogëlimin deri maksimum të rolit të NATO-s në Europë dhe prezencën e Rusise në Ballkan ( ose më saktë në Gadishulli Ilirik) . Prezenca në këtë rajon, tashmë është krejt e dukëshme në Serbi me ndihmat morale, material e financiare që i jep asaj, me instalimet ushtarake që bën, me prezencën e skifterëve të shërbimit sekret ne udhëheqjen e bandave të drogës, prostitucionit, emigracionit etj. Po ashtu prezenca e saj tashmë është e dukëshme në Bosnje-Hercegovinë, në Maqedoni e në Mal të Zi , por reminishenca influence duken edhe në disa vende të NATO-s si në Greqi , Bullgari e Turqi.

Një tjetër problem madhor, vecanërisht në Gadishullin Ilirik, është fakti se strategjia perendimore e mos njohjes së ndryshimit të kufijëve, ka rezultuar e dështuar duke prodhuar tensione të herë pas herëshme. Po të ishte menduar rirregullimi i shteteve sipas nocionit të kombeve: Hungaria do të kishte marrë pjesë e saj nga Rumania(Vllahija) e Serbia (Vojvodina); Kroacia nga Bosnje- Hercegovina; Serbia do të merrte republikën Serbskaja; Shqipëria do të merrte Kosovën; Maqedonia do të shpërbëhej dhe ndahej midis Bullgarisë, Greqisë dhe Shqipërisë dhe mund të krijohej një federatë e vogël Malazezo-Boshnjake. Në gjykimin tim kjo do të ishte zgjidhja më e drejtë, por meqë kjo nuk ekziston qoftë edhe si opsioni më i pa përfilleshëm i zgjidhjeve të një plani afatgjatë, le të këthehemi tek realiteti ekzistues. Ku krahas Rusisë, rindarje të re të pasurisë botrore dhe të zonave të influencës po kërkojnë edhe Kina, Irani, Koreja, Indija dhe ndoshta edhe Brazili, Britania e Franca. Keto prirje për rindarje , shtoj këtu edhe problemin e rishikimit të programeve bërthamore e bëjnë situatën prag lufte.

Tani le të këthehemi tek treni i pa licensuar serb, me ikonografi të skajëshme ekstremiste e ultra-nacionaliste, që deshi të hynte si triumfator në Shtetin e Pavarur të Kosovës me tam-tame të mëdhaja, me parrulla e thirrje shoviniste, ku thuhej se Kosova është Serbi. Tren që mbartëte një grup avanturieresh,udbashësh e paramilitarësh provokues shoqëruar me gazetar e njerëz të medias të karikuar në kulm e stolisur me kostume, banderola e flamurë të mbretërisë jugosllave.

Me këtë Serbia edhe një herë demostron para opinionit botëror se nuk e njoh Kosovën, madje sic thuhej në banderolat brenda trenit (Kosova sipas saj është Serbi). Pra ajo vazhdon të jetojë me vizionet e vteve 90-të, në një kohë që Kosova është nje realitet krejt tjeter, shtet i pavarur dhe luftën me Serbinë ajo e ka fituar. Ky është një provokim i hapur që i bëhet Kosovës në sytë e zyrtarëve të Brukselit dhe të të gjithë botës. Me këtë Serbia i coi në zero nivelin e marrdhënieve Kosovë- Serbi të udhëhequra nga Brukseli. Me këto veprime të Serbisë dualën fiasko gjithë ecejakjet e Edi Ramës me Vucicin për të ashtu quajturën klimë paqësore e bashkëpunuese me Serbinë nga një kënd shikimi i ri rajonal. Serbija nuk ka ndryshuar, ajo është një metastazë e kanserit rus në Gadishullin Ilirik.

Unë pajtohem dhe i përshëndes veprimet dhe qëndrimet e matura dhe burrërore të autoriteteve të Kosovës në mbështetje të Kushtetutës dhe ligjeve të saj. Pershendes punën e strukturave të policisë e sigurisë si dhe atë të medias. Kosova ka shumë halle e problem të mëdha, të cilat me një veprimtari shumë të ulët provokuese të Serbisë u cvendosën duke dalë në plan të dytë, sepse në plan të parë tashmë kanë dalë muri në Mitrovicë, provokimet e patriarkut serb para universitetit, arrestimi i Ish Kryeministrit Ramush Haradinaj, treni Beograd- Mitrovicë etj. S’kemi c’bëjmë edhe me keto do të merremi. Por, unë mendoj se Kosova duhet të shikojë edhe mundësinë e ndryshimit sa më parë që të jetë e mundur , të kodit telefonik “383” i cili i mundëson Serbisë të mbajë nën vëzhdim cdo bisedë telefonike të qytetarëve të Kosovës.

Lypset të jemi të vëmendëshëm që të mos biem në grackate provokimeve serbe. Ato do të shtohen në të ardhmen, (mos harroni se eshte prag lufte) ,por ne jemi në hapsirën tonë që na e kanë lënë të parët tanë, jemi në të drejtën tonë, jemi përkrah Amerikës dhe NATO-s, Amerika dhe NATO-ja janë të pranishme fizikisht edhe në trojet tona. E ardhja është me ne, por na duhet mencuri, durim, maturi e koshiencë për punët që duhet të bëjmë.

TMERRI NË ALEPPO-on PESEMIJËVJECAR

December 15, 2016 by dgreca

Mediat raportojnë se ka akoma edhe të paktën pesëdhjete mijë njerëz të pa armatosur që kërkojnë të largohen nga Alepo, por që rusët dhe asadistët u kanë mbyllur shtegun e terheqjes të përcaktuar në një marrveshje ndërkombëtare armëpushimi provizor. Qëllimi i mbylljes së këtij shtegu është që edhe ata të mos dalin të gjallë, packa se janë civilë dhe konventa ndërkomëtare” i mbron” ato. Shkurt, perendimorët dështuan, beteja e Alepo-s i jep fund kësaj drame siriane dhe pas kap ditësh do të shohim në tryezat diplomatike: asadët, rusët, erdoganët, sauditët, iranianët…etj duke folë për paqen pas milionave të vrarëve./

4-aleppo 3-alepo 2-aleppo 5-aleppo 2 asllani 34 (2)

NGA ASLLAN BUSHATI/Pamjet e stacioneve TV gati të të gjithë botës, ishin shokuese me ato që përcillnin në kohë reale nga Alepo-ja . Qyteti i vjetër i kulturës,shkencës, tregtisë e i trashgimnisë lashtë e modern , më shumë se pesëmijëvjecar e me një popullatë me më shumë se dy million e gjysëm banor ( para fillimit të konfliktit sirian). Dridhëshëm , pamë live (direct) fëmijë të vrarë ose të plagosur rëndë në duart e të afërmvë të tyre, gra, të moshuar, njerëz të pa armatosur dhe të pa fajshëm,terror mbi popullatën civile. Pamë një fëmijë të vetmuar (vajzë) që doli nga rënojat e duke ecur në rrugë midis bombardimeve e trupave të pajetë të na thoshte të gjithëve, pa zë , por me qëndrimin e saj stoik:” O ndyrësira të kësaj bote a keni ndienja, a keni shpirtë? A ky është qytetërimi juaj? Në djall shkofshi ju dhe qytetërimi juaj shkatrrimtar”. Një mësues i gjuhës angleze që apelonte për ndihmë duke thënë:”Shpresoj të bëni dicka sot për jetën tonë… kjo është dita e fundit e jetës tonë…Rusia nuk do që ne të dalim gjallë prej këtej…” Gjithë ditën e natën pamë një Alepo të vrarë dhe të shtrirë përdhe , me mure, rrugë e pallate të bëra copë e cikë nga raketat e bombat e aviacionit rus e asadist, e poshtruar rëndë nën këmbët e kriminelit Asadit dhe mikut të tij Putinit ,me ndihmën e shumë lakejëve për rreth dhe në sytë e mender OKB-së.E them mender OKB-së (për të mos thënë ndonjë fjalë më të rëndë), sepse ky organizëm botëror i të ashtuquajturës siguri kolektive globale e futi Sirinë në këtë rrugë pa krye dhe i këtheu shpinën njerëzve të pa armatosur në mes të furtunës bombarduese.. Thirrjet në U-Tube se “mos e besoni më OKB-në… Ne jemi njerëz të lirë e kjo duhet pranuar hapur e padroje…”, janë para së gjithash një thirrje për reflektim për cdo qytetar të ndershëm të këtij rruzulli.

Mediat thonë se ka akoma edhe të paktën pesëdhjete mijë njerëz të pa armatosur që kërkojnë të largohen nga Alepo, por që rusët dhe asadistët u kanë mbyllur shtegun e terheqjes të përcaktuar në një marrveshje ndërkombëtare armëpushimi provizor. Qëllimi i mbylljes së këtij shtegu është që edhe ata të mos dalin të gjallë, packa se janë civilë dhe konventa ndërkomëtare” i mbron” ato. Shkurt, perendimorët dështuan, beteja e Alepo-s i jep fund kësaj drame siriane dhe pas kap ditësh do të shohim në tryezat diplomatike: asadët, rusët, erdoganët, sauditët, iranianët…etj duke folë për paqen pas milionave të vrarëve.

Po pse dështoi perendimi në Siri? Që në kohën e Luftës së Ftohtë ky vend, perfshihej në agjendat strategjike ruse dhe perendimore. Rusët ishin të pranishëm aty edhe në kohën e Asadit të vjetër, por ishin vetëm si një avanpost pa një mbeshtetje të madhe, kurse fuqia ushtarake perendimore në Mesdhe, rajon e më gjërë ishte diktuese. Kur “pranvera arabe” shpertheu, perendimorët (amerikanë, britanikë, francezë,gjermanë, kanadez,italianë,spanjollë etj), menduan se do të ishte e lehtë ne Siri si në vendet e tjera. Por ky rezultoi të ishte një gabim i rëndë në vlerësimin e forcave, sepse aty nuk prekeshin vetëm interest e Asadit, por mbi të gjitha ato ruse. SHBA-ja cfaqi mendjelehtësi që në fillim duke menduar se cdo gjë e kishte nën kontroll dhe pastaj mbështeti me gjysëm zëri “rebelët” ( forcat kundër qeveritare vecanërisht kundërasadistët por dhe kundër ISIS). Në 2013-tën, Presidenti Obama deklaroi vijën e kuqe, por që ai nuk insistoi fort mbi të duke e paraqitur atë si një strategji perendimore mbi të cilën nuk do të bëheshin lëshime. Më pas prania e formacioneve te ISIS-it ( dhe të tjerëve) u bë e rrezikëshme dhe e komplikoi shumë problemin , në këtë situatë amerikanët mbështetën zonën e ndalim fluturimit. Pas përzierjes së shumë palëve në konflikt hapur a fshehtas ( asadistët , rusët, turqit, sauditet, iranianët, emiratët,kuvajtasit, izraelitët në hije etj.), amerikanët pothuaj u tërhoqën tërësisht. Beteja për to u cvendos në planin diplomatik duke e lënë në heshtje betejen ushtarake, sa më 13 Dhjetor 2016, Ambasadorja e SHBA-së ne OKB duke ju drejtuar rusëve afërsisht ju tha:”Me atë që po bëni në Alepo a keni ndopak turp?…a keni keqardhje për fëmijët e vrarë?… kjo duhet t’ju turpërojë…”

Rusët me shumë intensitet vazhduan sulmet ushtarake ne frontin sirian të Alepos, me aviacionin e tyre dhe me raketat e aeroplanmbajtjes “Kuznjecov” në Mesdhe, dhe në të njejtën kohë shtuan dozat e sulmit diplomatik në OKB sa Curkini tha”..Ju këtu po flisni si Nënë Tereza… a e dini ju vetë se cfarë keni bërë?…”duke kërcënuar hapur amerikanët.

Disa media me të drejtë kanë vënë theksin se në konfliktin e Sirisë, vetëm viktimat dhe populli i pa armatosur janë të pa fajshëm, kurse gjithë të tjerët janë fajtorë e deri terroristë. Them terroriste sepse asadistët dhe rusët hapur kanë qëlluar mbi popullsinë civile duke bërë krime lufte.

Ky konflikt, krahas shumë politikanëve, ushtarakëve,diplomatëve, analistëve, gazetarëve, opinionistëve, më ka shqetësuar shumë edhe mu si ish ushtarak i lartë në Ushtrinë Shqiptarte. Madje kam patur rastin të shprehem me opinionin tim hapur në shtyp në favor të betejës ushtarake kundër forcave të ISIS-it. Betejë të cilen e kam paramenduar si betejë tokësore nisur nga fronti irakian dhe turk me mbështetje të aviacionit dhe forcave detare. Këto të fundit vetëm për neutralizimin e objektivave strategjik si shtabe komanduese, aeroporte , grupime artilerie dhe objektiva logjistike të rëndësishme. Betejat e rëndësishme në mendimin tim do të ishin disa, por më vendimtaret në Alepo e Mosul , pra në qytetet kryesore. Këtu natyrisht më parë duhej bërë cvendosjen e popullsisë civile e më pas duke përparuar nga lagja në lagje, nga rrugica në rrugicë, nga pallati në pallat, nga shkalla në shkalë e deri ne cdo apartament e shtëpi të vecantë sipas metodës së luftës klasike në qendra të banuara. Kjo metodë do të bënte të mundur ruajtjen e popullatës, ruajtjen e objekteve të rëndësishme historike, shkencore, fetare etj dhe asgjesimin e forcave terroriste të ISIS-it. Por ajo që pashë në TV për Alepo-n ishte e pa krahasueshëm me asgjë shkatërrim tjetër. Ishte gjenocid i koheve të sotme, fytyra e vërtetë e turpit për Asadin dhe rusët, por edhe për gjithë komunitetin ndërkombëtar.Cfarosje në masë e popullsisë së pa armatosur dhe sheshim i objekte pesëmijë vjecare nga më të rëndësishmet e këtij qytetërimi. E gjitha kjo tragjedi u bë për të ruajtur karrigën e një njeriu të vetëm i cili e ka emrin Bashar El Asad, këtij filorusi e qen roje i tyre , por që s’ka të bëjë aspak me interesat e popullit sirian.

Si qytetar e përkrahës i perendimit për cdo gjë, si shtetas shqiptar dhe amerikan , si intelektual dhe opinionist , ndiehem shumëfish i zhgënjyer me dramën siriane dhe tragjedinë e Alepo-s. E konsideroj dështim të plotë të perendimit dhe mbi të gjitha të Administratës Obama. Shpreoj në një rizgjim të ndergjegjes qytetare perendimore, në një sensibilizim të opinionit publik dhe në gjetjen e një zgjidhje të drejtë e afatgjatë. Ne se kjo nuk ndodh , në kujtim të atyre që nuk jetojnë më dhe të ndergjegjes time qytetare, dëshiroj t’ju them atyre që e shkaktuan këtë tragjedi: meritoni cdo sharje edhe cdo epitet negativ .