Astrit Lulushi/

Arti është pasqyrë e realitetit, por më tërheqës. Daniel Defoe (1660 – 1731) ishte shkrimtar, tregtar, gazetar, pamfletist dhe spiun anglez, vdiq ndërsa fshihej nga borxhet. Ai është më i famshëm për romanin e tij Robinson Crusoe, i dyti vetëm pas Biblës në numrin e përkthimeve (të sponsorizua).

Në formë epistolari, rrëfyes dhe didaktik, libri paraqitet si një autobiografi e personazhit (emri i lindjes së të cilit është Robinson Kreutznaer – i humbur) që kalon 28 vjet në një ishull të largët të shkretëtirës tropikale pranë brigjeve të Venezuelës dhe Trinidadit, afërsisht ngjan me Tobago, duke u takuar me kanibalë, robër dhe kryengritës përpara se të shpëtohej. Historia mendohet se bazohet në jetën e Alexander Selkirk, një i humbur skocez i cili jetoi për katër vjet në një ishull të Paqësorit të quajtur “Mas a Tierra” (tani pjesë e Kilit), i cili u riemërua në ishullin Robinson Crusoe në 1966.

Robinson Crusoe i Defoes ishte një plotësues i përsosur i aspiratave të perandorisë në Britani në fillim të shekullit të 18-të. Biblioteka Britanike mban më shumë se 700 botime të romanit të Daniel Defoe. Shumë popullor kur u botua në 1719, Robinson Crusoe mbetet i freskët dhe tërheqës. I bllokuar në një ishull të pabanuar dhe vetëm me mbetjet e anijes së rrënuar, Robinson Crusoe rindërton diçka si një jetë angleze. Ai pastron tokën, e mbjell atë dhe zbut kafshët; lexon dhe rilexon ato pak libra që i mbijetuan shkatërrimit; stërvit një papagall të flasë; dhe mëson të shënojë kalimin e stinëve. Njeriun që shpëton nga kanibalët, e quan ‘Premte’ (dita e shpëtimit). Kruzoi e mëson Premtin për të folur anglisht dhe e bën shërbëtor të tij. Kur ai rrethoi fushat e tij dhe numëroi si të mirat edhe mëkatet e tij, Robinson Kruzo dukej se po ndërtonte Anglinë, ku procesi i kthimit të tokës së “mbeturinave” në tokë bujqësore fitimprurëse ishte ide e devotëshme. Skocia dhe Uellsi u thyen. Në Angli kjo u mirëprit nga shumë njerëz si realizimi i ‘lirisë angleze’.

Skllavëria ishte petë e lirisë angleze. Në politikën e hershme moderne, anglezët ishin ‘të lirë’ në krahasim me nënshtetasit ‘të skllavëruar’ të monarkëve absolut. Aty ku mbretërit Burbon të Francës mund të merrnin tokën ose të burgosnin nënshtetasit e tyre pa një proces të rregullt ligjor, anglezët mburreshin se një subjekt mbante tokën në mënyrë të sigurt dhe nuk mund të burgosej pa të drejtën për t’u paraqitur në gjykatë sipas një akti të habeas corpus.

Për shkak se historia e Kruzosë, që ndërtoi jetën dhe lirinë angleze në tropikët ishte kaq bindëse për lexuesit, fillimi dhe fundi i romanit janë të lehta për t’u anashkaluar. Por koha e izolimit të Robinson Crusoe është e rezervuar nga aventurat si një rob i skllavëruar, tregtar skllevërish dhe skllevër.

Në aktin e parë të romanit, Kruzoi ikën në det. Në vitin 1651, ai bashkohet me një anije në ‘Guinea Trade’ për në Afrikën Perëndimore. Në atë epokë, shumë tregtarë anglezë shkuan në Afrikën Perëndimore për ar; Monedha ari më e madhe standarde angleze quhej ‘guinea’ sepse anijet angleze hynë në Bregun e Artë, pjesë e Ganës së sotme, dhe tregtuan arin për mallra të gatshme. Piratët që lundronin nga porti maroken i Sale kapin dhe skllavërojnë Kruzonë. Këta ‘korsarë barbarë’ ishin një rrezik për të lundruar jashtë Afrikës së Veriut në shekujt XVI – XVII, kur dhjetëra – ndoshta qindra – mijëra njerëz u kapën dhe u mbajtën për shpërblim ose u rishitën si skllevër.

Në 1654, Crusoe arratiset nga Afrika e Veriut me ndihmën e një djali të quajtur Xury, Crusoe menjëherë ia shet Xuryn një kapiteni portugez, i cili premton ta lirojë djalin pas dhjetë vjet shërbimi. Pastaj Crusoe lundron përtej Atlantikut për në Salvador de Bahia në Brazil ku ai bëhet një mbjellës sheqeri dhe duhani. Në vitet 1650, kolonistët portugezë në Brazil mbështeteshin në punën e skllavëruar afrikane. Spanja dhe Portugalia, megjithatë, ishin bashkuar nën një monarki të vetme nga viti 1580-1640, dhe tregtia e skllevërve ishte ende e dominuar nga një kontratë monopoli, e ofruar nga spanjollët për të furnizuar Amerikën me skllavër. Tregtarët anglezë donin një pjesë të këtij monopoli, Në 1659, Crusoe dhe një grup skllevërish brazilianë komplotojnë. Crusoe ofroi të drejtonte një ekspeditë në Afrikën Perëndimore për të blerë skllavër për t’i kontrabanduar në Brazil. Është ky udhëtim që përfundon në mbytjen e famshme të anijes.

Akti i tretë e kthen Crusoe nga ishulli i tij i shkretë në plantacionet që ai braktisi. Në vitin 1688, ndërsa William of Orange zbarkoi në Kent në krye të një ushtrie, perandoria koloniale e Anglisë në Amerikë dukej shumë ndryshe nga ajo që ishte kur Robinson Crusoes iu mbyt anija jashtë Amerikës së Jugut. Në vitin 1655, Anglia kishte marrë Xhamajkën, e cila së shpejti do të bëhej kolonia e saj më e madhe dhe më e vlefshme e skllevërve, nga Spanja. Në mesin e shekullit të shtatëmbëdhjetë, në vende të tilla si Virxhinia dhe Barbados, afrikanë të skllavëruar kishin punuar së bashku me të dënuarit evropianë. Disa punëtorë afrikanë u futën në kontratë, në megjithëse dallimi midis ‘shërbëtorëve’, siç quheshin këta punëtorë nominalisht të lirë, dhe skllevërve ishte i paqartë. Por me afrimin e shekullit XVIII, puna e skllavëruar u bë praktikisht universale në plantacione të perandorisë në rritje të Britanisë në Amerikë. Mbjellësit anglezë së shpejti i konsideruan punëtorët afrikanë të skllavëruar – të cilët zbrisnin nga anijet e skllevërve, të çorientuar, e dëshpëruar dhe të terrorizuar – thelbësorë për rritjen e duhanit, kafesë dhe mbi të gjitha sheqerit. Tregtia angleze e skllevërve u përshpejtua. Robinson Crusoe u izolua për tre dekada të rëndësishme në historinë e skllavërisë koloniale evropiane, dhe historia e tij eci me ritmin e perandorisë angleze. Kur Krusoe u largua nga Brazili, skllavëria në plantacione po fitonte vrull; ndërsa ai lëngonte në Karaibe, plantacione u ngritën në ishuj pak më përtej; kur u kthye në Evropë në fund të romanit, ai zbuloi se plantacionet e tij e kishin bërë të pasur.

Në 1719, kur Robinson Crusoe u shfaq në shtyp, skllavëria ishte në rritje. Një rreth më i madh mbjellësish po gdhendnin pretendimet për tokë dhe liri nga mishi i njeriut. ‘Liria angleze’ ishte bërë ‘liria britanike’: Akti i Bashkimit në 1707 kishte bashkuar Anglinë, Uellsin dhe Skocinë në një entitet të ri politik, Britaninë e Madhe. Perandoria angleze u bë perandoria britanike. Universitetet e Skocisë – më progresive, rigoroze dhe më botërore se Oksfordi dhe Kembrixhi – furnizuan britanikët e rinj me njerëz të arsimuar mirë, ambiciozë të gatshëm për të bërë pasuritë e tyre jashtë vendit. Perandoria i afroi kombet e Britanisë dhe nxiti fuqinë perandorake britanike. Kolonët dhe tregtarët në Amerikën e Veriut dhe Karaibe mbanin lidhje të ngushta në Londër, Bristol, Liverpool dhe Glasgow. perandoria e saj u rrit, Britania e Madhe sfidoi Francën për epërsi në Evropë.

Ndërsa shteti britanik u konsolidua, kolonitë e Karaibeve filluan të mbështeteshin pothuajse tërësisht në punën e skllavëruar afrikane. Në ishujt si Barbados, të korrat e tjera ia lanë vendin kallamsheqerit. Shumë nga ‘ishujt e sheqerit’ të Britanisë importuan pothuajse gjithçka që u nevojitej kolonëve. Teknikisht, kolonitë kontinentale të Britanisë ishin të detyruara nga Aktet e Lundrimit, ligje që i ndalonin kolonitë britanike të bënin tregti me këdo, përveç Britanisë ose kolonive të tjera britanike.Por këto ligje u zbatuan në mënyrë indiferente dhe tregtia e lirë de facto ishte normë. Kolonitë kontinentale si Masaçusets shisnin ushqime dhe prodhonin mallra jo vetëm për kolonitë britanike, por edhe franceze dhe spanjolle. Kjo tregti i lidhi më tej kolonistët e lirë britanikë në kontinentin e Amerikës së Veriut me ekonominë e skllavëruar të Karaibeve. Ajo gjithashtu u dha skllevërve nga e gjithë Evropa një aksion të përbashkët në skllavërinë e plantacioneve Shumë nga kolonitë kontinentale britanike kishin një popullsi të konsiderueshme të njerëzve të skllavëruar, veçanërisht në pjesët jugore të Amerikës së Veriut, ku plantacionet mund të rritnin duhan dhe oriz. Tregtia e skllevërve lulëzoi midis 1721 dhe 1730, anijet britanike të skllevërve transportuan njerëz në kontinentin amerikan. Gjithsesi, anijet britanike transportuan më shumë se 2.5 milionë afrikanë nga viti 1701 deri në heqjen e tregtisë britanike të skllevërve në 1807, më shumë se një e treta e më shumë se 6 milionë njerëzve që vuajtën atë që evropianët e quajtën ‘Kalimi i Mesëm’ gjatë shekullit të tetëmbëdhjetë.