Astrit Lulushi – Page 25 – Dielli

Gjuha

March 8, 2023 by s p

Astrit Lulushi/

Shqipja është gjuhë e vjetër, në mos më e vjetra. Ajo është origjinale, gjuhët e tjera e kanë kopjuar.Gjuhëtarë vendas e kanë tradhtua; me studimet e tyre e kanë hedhur poshtë; ua kanë dhënë atë gjuhëve të tjera, duke e nxjerrë shqipen të huazuar. Kështu ndodh kur partia bëhet më e rëndësishme se kombi. Vendi dergjet, është i sëmurë nga ideologjia. ‘Me shkru’ është fjalë e krijuar nga vetë shqipje, duke u nisur pikërisht nga fërkimi, gërvishtja, zhurma fëshfërimë që lëshon maja e pendës a penës, ndërsa është duke shkruar mbi letrën e bardhë. Prej saj pastaj e morēn gr. grapste; lat. scrivi, dhe me radhë gjuhët e tjera. Sepse shqipja i ka lindur të gjitha. Që në ngjizje, ajo ka qene gjuha e Perëndive. Përpara saj bota ishte e heshtur e shurdhër. Nuk kishte gjuhë tjetër. ‘Ur’shumë shqiptarëve u kujton zjarrin… Por kjo fjalë vjen nga emri i qytetit të parë në botë, Ur ose Uruk, qytetërimi i të cilit u shua pas trazirave dhe zjarreve të njëpasnjëshme. Kjo ndodhi rreth 7 mijë vjet më para në Sumerën e lashtë, ku Nana ishte Perëndesha Hana (Hëna) dhe piramidat quheshin Zigurat. Më pas Sumer mori emrin Arkadi, pastaj Babiloni, ra nën Persi, derisa Aleksandri i Madh u kthye për të ri-marë atë që të parët e tij e kishin humbur. Shqiptarët në atë kohë njiheshin me emër tjetër, por gjuhën e kanë të njëjtë të shenjtë, si Feniksi (shqiponjë) që bie e ngrihet me të njëjtin emër.

Mendime…

March 7, 2023 by s p

Astrit Lulushi/

Në vitin 1909 në moshën 38-vjeçare, Marcel Proust filloi të shkruante në kërkim të kohës së humbur. Ai do të vazhdonte të shkruante deri në vdekjen në 1922. Në total, në kërkim të kohës së humbur, përfshinte shtatë vëllime që përmbanin rreth 3200 faqe. Pavarësisht hezitimit fillestar nga botuesit, kryevepra e Prustit vazhdoi të bëhej një nga veprat përcaktuese në letërsinë moderne.Kritikët dhe autorët ishin të shpejtë për të lavdëruar stilin dhe përmbajtjen e tij. Virginia Woolf ishte një fanse e madhe, duke shkruar në vitin 1922, “Proust e vlerëson aq shumë dëshirën time për të shprehur, saqë vështirë se mund ta përcaktoj fjalinë. Ah sikur të mund të shkruaja kështu!”Ashtu si Woolf, Proust ndihmoi në formimin e letërsisë moderniste. Puna e tij shpesh refuzonte vazhdimësinë kronologjike dhe narrative, dhe temat e tij të kohës, kujtesës dhe natyrës së artit ishin shumë në zemër të modernizmit. Kujtesa, ndoshta më shumë se çdo temë tjetër, është qendrore në kërkim të kohës së humbur; se si aroma dhe shija e një torte të vogël vërshon mendjen me kujtime të pavullnetshme. Nëse një ëndërr e vogël është e rrezikshme, ilaçi për të nuk është të ëndërrosh më pak, por të ëndërrosh më shumë, të ëndërrosh gjatë gjithë kohës. Udhëtimi i vetëm i vërtetë i një zbulimi nuk do të ishte të vizitosh toka të çuditshme, por të zotërosh sy të tjerë. Vendet që kemi njohur i përkasin tani vetëm botës së vogël të hapësirës. Kur vijmë të shqyrtojmë mendimet, jemi në një humbje ballë për ballë me fenomenet e natyrës, filozofët e parë natyrorë.Ne nuk jemi të pajisur me mençuri, ne duhet ta zbulojmë atë vetë, pas një udhëtimi nëpër shkretëtirë që askush tjetër nuk mund ta kryej për ne, përpjekje që askush nuk mund të na kursejë. Ajo që ka rëndësi në jetë nuk është kë apo çfarë duam. Nëntë të dhjetat e sëmundjeve nga të cilat vuajnë njerëzit inteligjentë burojnë nga intelekti i tyre.Libri, i vetmi libër i vërtetë, është ai që shkrimtari nuk ka nevojë ta shpikë, në kuptimin aktual të fjalës, pasi tashmë ekziston në secilin prej nesh – atij i mbetet vetëm ta përkthejë. Detyra e një shkrimtari është ajo e një përkthyesi. Ndonjëherë njerëzit thonë atë që mendojnë. Ndoshta nuk ka ditë të fëmijërisë sonë që i kemi jetuar aq plotësisht sa ditët që mendojmë se i lamë pas pa i jetuar fare: ditët që kaluam me një libër të preferuar të fshehur nën jastëk. Dashuria është hapësirë dhe kohë e perceptueshme nga zemra. Krijimi i botës nuk ka ndodhur në fillim të kohës, ai ndodh çdo ditë. Përshtypja është për shkrimtarin ajo që është eksperimenti për shkencëtarin, me ndryshimin se tek shkencëtari puna e inteligjencës i paraprin eksperimentit dhe tek shkrimtari vjen pas përshtypjes. Ndihemi në një botë, mendojmë në një tjetër. Midis të dyjave mund të vendosim një sistem referencash, por nuk mund ta mbushim boshllëkun. Një orë nuk është thjesht një orë, është një vazo plot aroma dhe tinguj, projekte dhe klima. Gjithmonë përpiqemi të mbajmë një copë qiell mbi veten.

Origjina e shkrimit Kunjformë

March 5, 2023 by s p

Astrit Lulushi/

Ky sistem i veçantë shkrimi e ka origjinën në Babiloni. Shpikësit e tij ishin njerëzit sumerian ose jo-semitë që banonin në atë vend përpara se të vendoseshin babilonasit. Ajo u zhvillua nga shkrimi i figurave, dhe në të vërtetë disa nga shenjat pikturale më të rëndësishme mund të gjurmohen ende në mënyrën kuneiformë. Ky shkrim i hershëm i pikturës ishte gdhendur në gur, por përfundimisht balta e butë u miratua si një medium dhe u zbulua se linjat e drejta të ngulitura mbi këtë medium prireshin në formën e një kunji apo një pyke. Kështu, fotografitë humbën karakterin e tyre origjinal dhe u bënë thjesht grupe konvencionale pykash. Shumësi përfaqësohej duke dyfishuar shenjën dhe një term mund të intensifikohej me shtimin e një goditjeje të caktuar: kështu, shenja për ‘shtëpi’, nëse i shtoheshin katër goditje të vogla, do të thoshte ‘shtëpi e madhe’ e kështu me radhë. . Skenari ishte shumë i përshtatshëm për gjuhën asiriane, pasi fillimisht nuk ishte krijuar për një gjuhë semite. Ai përbëhet nga rrokje të thjeshta të përbëra nga një zanore në vetvete ose një zanore dhe një bashkëtingëllore, ideograme ose shenja që shprehin një fjalë të tërë dhe rrokje të mbyllura si marr ose jap. Përsëri, shumë nga shenjat kanë më shumë se një vlerë rrokjeje dhe ato mund të përdoren si ideograme dhe fonetike. Ashtu si në shkrimin egjiptian, përcaktorët përdoren për të treguar klasën së cilës i përket fjala: kështu, një shenjë vendoset përpara emrave të personave, një tjetër para emrave territorial dhe një e treta para emrave të perëndive dhe qenieve të shenjta.
Data e epokës në të cilën filloi të përdorej për herë të parë ky shkrim ishte ndoshta rreth 4500 p.e.s. dhe vazhdoi deri në shekullin e parë p.e.s. Asirianët e përdorën atë që nga viti 1500 p.e.s. deri rreth fillimit të shekullit të gjashtë p.e.s. Kështu, kjo formë e lashtë e shkrimit u përdor fillimisht nga sumerët, pastaj nga pushtuesit e tyre babilonas dhe asirianë, pastaj nga ata persianë që përmbysën më në fund perandorinë babilonase dhe asiriane.

Historia më e vjetër

March 3, 2023 by s p

Astrit Lulushi/

Astronomët thonë se mitet për yjet e ‘shtatë motrave’ mund ta kenë origjinën rreth 100,000 vjet më parë.Në qiellin verior në dhjetor është një grup yjesh i njohur si Peiada, ose “shtatë motrat”, por nga Toka duken gjashtë. Pra, pse themi se janë shtatë prej tyre?Shumë kultura në mbarë botën i referohen Plejadave si “shtatë motra”, dhe gjithashtu tregojnë histori mjaft të ngjashme për to. Pas studimit të lëvizjes së yjeve shumë astronomë thonë se këto histori mund të datojnë 100,000 vjet më parë, kur konstelacioni dukej krejt ndryshe.Në mitologjinë greke, Plejadat ishin shtatë vajzat e Atlasit. Ai u detyrua të mbante qiellin përgjithmonë, dhe për këtë arsye nuk ishte në gjendje të mbronte vajzat e tij. Për të shpëtuar motrat nga gjahtari Orion, Zeusi i shndërroi ato në yje. Por historia thotë se një motër ra në dashuri me një të vdekshëm dhe u fsheh, prandaj ne shohim vetëm gjashtë yje.Një histori e ngjashme gjendet midis grupeve aborigjene në të gjithë Australinë. Në shumë kultura aborigjene australiane, Plejadat janë një grup vajzash të reja dhe shpesh lidhen me ceremonitë dhe historitë e shenjta të grave. Plejadat janë të rëndësishme si një element i kalendarëve dhe astronomisë aborigjene, dhe ngritja e tyre e parë në dhjetor në agim shënon fillimin e dimrit.Një interpretim aborigjen australian i plejadës së Orionit thotë se tre yjet e brezit të Orionit janë tre të rinj që shkuan për peshkim në një kanoe dhe kapën një peshk të rrallë, të përfaqësuar nga Mjegullnaja e Orionit. Pranë Shtatë Motrave në qiell është yjësia e Orionit, e cila shpesh quhet “tepsi” në Australi. Në mitologjinë greke Orioni është një gjahtar. Kjo plejadë është gjithashtu një gjuetar në kulturat aborigjene. Njerëzit në Australinë qendrore e konsideronin Orionin si një “gjuetar të grave” dhe veçanërisht të grave në Plejada. Shumë histori aborigjene thonë se djemtë po ndiqnin shtatë motrat – dhe njëra nga motrat ka vdekur, ose është fshehur, ose është shumë e re, ose është rrëmbyer, kështu që përsëri vetëm gjashtë janë të dukshme.Tregime të ngjashme të “Plejadës së humbur” gjenden në kulturat evropiane, afrikane, aziatike, indoneziane, amerikane vendase dhe australiane aborigjene. Shumë kultura e konsiderojnë grupin si me shtatë yje, por pranojnë se vetëm gjashtë janë normalisht të dukshëm.Si ka mundësi që historitë e Aborigjenëve Australianë janë kaq të ngjashme me ato Greke? Antropologët mendonin se evropianët mund ta kishin sjellë historinë greke në Australi, ku ajo u përshtat nga njerëzit aborigjenë për qëllimet e tyre. Por historitë e Aborigjenëve duket se janë shumë, shumë më të vjetra se sa kontaktet evropiane. Dhe kishte pak kontakt midis shumicës së kulturave aborigjene australiane dhe pjesës tjetër të botës për të paktën 50,000 vjet.Të gjithë njerëzit modernë e kanë prejardhjen nga njerëzit që kanë jetuar në Afrikë përpara se të fillonin migrimet e tyre të gjata në skajet e largëta të globit rreth 100,000 vjet më parë. A mund të jenë kaq të vjetra këto histori të shtatë motrave? A i mbanin të gjithë njerëzit këto histori me vete ndërsa udhëtonin në Australi, Evropë dhe Azi?Matjet e kujdesshme me teleskopin hapësinor Gaia dhe të tjerët tregojnë se yjet e Plejadave po lëvizin ngadalë në qiell. Një yll, Pleione, është tani aq afër yllit Atlas sa të dy duken si një yll i vetëm me sy të lirë. Pra, 100,000 vjet më parë, shumica e njerëzve me të vërtetë do të kishin parë shtatë yje në grup.A është e mundur që historitë e Shtatë Motrave dhe Orionit janë kaq të vjetra që paraardhësit tanë ia tregonin njëri-tjetrit rreth zjarreve në Afrikë, 100,000 vjet më parë? A mund të jetë kjo historia më e vjetër në botë?

Pergameni i Amerikës

March 2, 2023 by s p

Astrit Lulushi/

Në një gjetje mahnitëse, punëtorët e ndërtimit që bënin restaurim në Memorialin e Lincolnit zbuluan një kuti prej kallaji të varrosur poshtë ndërtesës, që përmbante një pergamenë të mbështjellë me një tregim të themelimit të Shteteve të Bashkuara të Amerikës. Dokumenti, i titulluar përkohësisht “Rrotulla e Amerikës”, sqaron shumë detaje të shekullit të parë të kombit dhe si rezultat i botimit të tij, tekstet shkollore do të duhet të rishikojnë atë që mësojnë për historinë e shenjtë të Amerikës.
Ndërsa emri i autorit nuk i është bashkangjitur dokumentit, vendosja e tij nën Memorialin e Lincolnit sugjeron se ai është shkruar nga vetë Abraham Lincolni. Studiuesit kanë punuar gjatë muajve të fundit për të deshifruar, modifikuar dhe komentuar këtë dokument.
Rrotulla Amerikane u gjet në kutinë e saj origjinale, dhe shkruar me thikë, duke përdorur bojë nga trungjet e djegura të një kasolleje. Teksti, shkruar me një stil biblik, tregon botëkuptimin amerikan si një popull i lirë dhe i vendosur nga Zoti në tokën e premtuar.
Teksti i plotë i “America Scroll”, i cili u ble nga familje Lindenbaum, është si më poshtë:

Uashingtoni
Ishte një njeri me emrin Xhorxh, i cili jetonte në një fshat të vogël anglez dhe që bashkëfshatarët e njihnin si Uashington. Një ditë, Zoti iu shfaq Uashingtonit dhe i tha: “Lëre shtëpinë dhe fermën tënde dhe shko në vendin që do të të tregoj. Atje do të të bëj një komb të madh”.
Kështu Uashingtoni ndërtoi një anije të madhe, të cilën e quajti Mayflower, dhe e mbuloi me katranë nga çdo anë. Uashingtoni lundroi në tokën e premtuar dhe mbërriti në Plymouth Rock ku gjeti atje vendas që ishin atëherë në tokë.
Dhe Zoti i tha Xhorxhit: “Udhëtoni vendin në perëndim dhe lindje, veri dhe jug, sepse e gjithë kjo do të jetë e juaja dhe e pasardhësve tuaj.” ku ndërtoi qytetin Washington D.C., dhe kullën me kokën në qiell, të cilën e quajti Monumenti i Uashingtonit.
Dhe Zoti i tha Uashingtonit: “Po, siç ke bërë atë që është e pëlqyeshme në sytë e mi, nuk do të quhesh më Uashington, por emri yt do të jetë Amerika.” Dhe kjo është arsyeja pse edhe sot e kësaj dite, pasardhësit e Xhorxh Uashingtonit quhen “Amerikanë”.
Dhe Uashingtoni, i cili quhej Amerikë, i tha Zotit: “Zoti im, jam mirënjohës për bujarinë tënde, por nuk mund të them një gënjeshtër, jam jashtëzakonisht i mërzitur, madje deri në vdekje, sepse jam plak dhe i shtyrë në moshë, por nuk kam trashëgimtar”. Pastaj Zoti tha: “Dil jashtë dhe shiko yjet në qiell; kështu do të jenë pasardhësit e tu”. Uashingtoni i besoi Zotit dhe ia tregoi lajmin gruas së tij Betsy Ross, kështu që ajo qepi një flamur me 50 yje, që është flamuri i Amerikës sot.

Djemtë e Uashingtonit
Dhe Xhorxhi e njohu gruan e tij dhe ajo i lindi tre djem: Aleksandrin, i cili quhej “Hamilton”, Thomas, që quhej “Xheferson” dhe Abrahamin, i cili quhej “Lincoln”. Hamiltoni ishte njeriu i parë që shpiku monedhë , por ai bëri atë që ishte faj në sytë e Zotit, dhe në zemërimin e tij, Zoti dërgoi engjëllin e tij gllabërues, Aaron Burr, për ta goditur.
Dy djemtë e mbetur morën gra. Lincolni mori Yankeen, vajzën e Doodle Dandys, dhe ajo i lindi tetë djem: më i madhi i tij, Massachusetts, pastaj Delaware, Rhode Island, Connecticut dhe Pennsylvania, dhe një grup trenjakësh që ai i quajti Nju Jork, Nju Xhersi dhe New Hampshire. Xhefersoni mori Diksin, vajzën e Winnit, dhe ajo gjithashtu lindi djem, më të madhin, Virxhinia, pastaj Xhorxhia, Maryland, dhe binjakët, Karolinën e Veriut dhe të Jugut.
Dhe Uashingtoni që quhej Amerikë vdiq dhe u varros në këmbët e Monumentit të Uashingtonit nga dy djemtë e tij, në një arkivol të bërë nga druri i vetë qershisë që ai e kishte prerë kur ishte i ri.

Xhefersoni
Dhe Xhefersoni rrinte në plantacionin e tij, duke kryer të gjitha format e ligësisë dhe të paudhësisë. Dhe Zoti i tha Xhefersonit: “Meqenëse ke bërë atë që është mëkat në sytë e mi, je i dëbuar nga ky vend dhe në jug do të mbillni pambuk dhe duhan dhe do ta korrni me djersën e ballit tuaj. Dhe nuk do të njiheni më si Thomas Jefferson, por Jefferson Davis do të jetë emri juaj. Dhe fëmijët tuaj nuk do të quhen më Bij të Amerikës, por Bij të Konfederatës, sepse ju nuk keni ecur në rrugët e babait tuaj, Uashingtonit”.
Dhe Xhefersoni mori gruan e tij Dixie dhe pesë djemtë e tyre, Virxhinia, Xhorxhia, Maryland dhe dy Karolinat, dhe ata u larguan nga Monticello, duke u endur në jug, u vendosën në Montgomery dhe ndërtuan plantacione. Por Bijtë e Konfederatës nuk donin të punonin në plantacionet e tyre, kështu që morën për vete skllevër nga vende që nuk i njihnin, dhe Zoti u zemërua shumë.

Lincolni dhe Bijtë e Konfederatës
Ndodhi një ditë, ndërsa Abraham Linkoln po kulloste delet e zotërisë së tij, ai dëgjoi një gjarpër zile që tundte zhurmën e tij, por pa që ai nuk po sulmonte. Dhe Lincoln tha me vete: “Më lejoni të kthehem dhe të shikoj këtë vend të mrekullueshëm; pse nuk po kafshon gjarpri?” Kur Linkolni iu afrua gjarprit, ai dëgjoi zërin e Zotit që vinte nga gjarpri duke thënë: “Abraham, Abraham.” Dhe Linkolni tha: “Ja ku jam.”
Dhe Zoti i tha Linkolnit: “Ti ke shenjtëruar emrin tim duke shpallur lirinë në të gjithë vendin verior, por vëllai yt ka mëkatuar kundër meje, sepse ka skllavëruar njerëz nga vende që nuk i njeh dhe i ka vënë për të punuar në plantacionet e tij. Tani, shko te vëllai yt Xheferson Dejvis dhe thuaji: ‘Lëre popullin tim të shkojë”.
Dhe Lincoln shkoi në Montgomery, Alabama, që njihet gjithashtu si Richmond Virginia, dhe solli me vete shërbëtorin e tij të ri, Ulysses S. Grant, dhe shtatëdhjetë senatorët e amerikanëve, dhe ai i tha mesazhin e Zotit Xhefersonit: “Kështu tha Zoti i ushtrive: “Lëre popullin tim të shkojë”. Por Xhefersoni nuk pranoi të linte popullin e skllavëruar.
Kështu Abrahami mori shkopin e tij të ecjes, i cili ishte gdhendur në mënyrë dekorative nga gishti i të Plotfuqishmit – a nuk është në koleksionin e Henry Ford në Dearborn, Michigan?! – dhe Abrahami goditi liqenin Lanier, duke bërë që ujërat të shpërthenin dhe të bëheshin çaj. Dhe Sons of Confederate nuk mund të pinin asgjë përveç çajit për një javë të tërë. Kështu ata e quajtën Liqeni i Kripur i Madh, i cili quhet edhe sot e kësaj dite. Por Jefferson Davis e ngurtësoi zemrën e tij kundër mesazhit të Zotit dhe nuk e la popullin e skllavëruar të ikte.
Atëherë Zoti i tha Abrahamit: “Mblidh senatorët e amerikanëve dhe popullin e skllavëruar dhe u thuaj atyre që më katër korrik të therin çdo familje nga një lopë, të bëjnë hot dog, të pinë birrë. Ata nuk duhet të largohen nga shtëpitë e tyre ose të shkojnë të flenë, sepse në këtë natë unë do të godas të parëlindurit e çdo familjeje konfederate, dhe ata do të pranojnë që unë, Zoti, kam ardhur për të çliruar popullin tim nga robëria dhe për të sjellë qetësi në vendin që i kam premtuar atit tuaj Uashington.”
Dhe populli iu bind dhe secila familje këndoi psalmet, po edhe Yankee Doodle Dandy; dhe të gjithë amerikanët, jugorë dhe veriorë, vazhdojnë këtë praktikë çdo 4 korrik që atëherë.
Atë natë, Zoti goditi të parëlindurit e çdo familjeje konfederate dhe në çdo plantacion dëgjohej një klithmë. Dhe Jefferson Davis thirri Abraham Lincolnin dhe i tha: “Ik! Të mos ta shoh më fytyrën tënde me mjekër e pa mustaqe!” Në kujtim të kësaj fyerjeje, amerikanët edhe sot e kësaj dite nuk mbajnë mjekër pa mustaqe.
Kështu Abrahami, Ulissi dhe senatorët i çuan të skllavëruarit e mëparshëm nga Konfederata në agim të mëngjesit tjetër. Meqenëse nuk kishin kohë për të përgatitur mëngjesin, ata sollën me vete mish viçi dhe Twinkies, ushqime ende të njohura në mesin e amerikanëve udhëtues.

Eksodi Civil
Të nesërmen, Konfederata ishte e shqetësuar nga ideja se do t’u duhej të zgjidhnin pambukun e tyre dhe të korrnin duhanin e tyre, “Pse i lamë skllevërit të shkonin?” ata qanin. Dhe Jefferson Davis mblodhi trupat e tij, madje edhe luftëtarët e tij më të mëdhenj Robert E. Lee, Andrew Jackson dhe Judah Benjamin, dhe ata u ndoqën dhe u kapën nga Lincolni dhe njerëzit e tij në lumin Delaware, që është tani i njohur si Misisipi.
Dhe Zoti i tha Linkolnit: “Zgjate krahun dhe mbaje bastunin tënd mbi lumë dhe thuaji popullit ta kalojë”. Dhe Lincoln bëri kështu, dhe lumi u nda në dysh, secila anë ishte si një mur, dhe njerëzit kaluan midis anëve.
Dhe Jefferson Davis e pa këtë dhe i urdhëroi luftëtarët e tij t’i ndiqnin. Dhe Zoti i tha Linkolnit: “Abraham, shtrije krahun dhe mbaje bastunin tënd mbi lumë dhe ai do të kthehet në rrjedhën e tij normale”. Lincoln e bëri këtë, dhe lumi u kthye në rrjedhën e tij, dhe e gjithë Ushtria e Konfederatës u mbyt dhe vetëm Jefferson Davis mbeti.
Dhe Harriet Tubman, motra e Abraham Linkolnit, mori një banxho në gjunjë dhe i udhëhoqi njerëzit me himnin Star-Spangle Banner
“Oh thuaj, a mund të shohësh
Ju jeni një flamur i vjetër i madh
Dhe përgjithmonë në paqe
Për valët qelibar të grurit
nga drita e hershme e agimit
ju jeni një flamur i lartë.”
Pastaj Jefferson Davis iu dorëzua Linkolnit dhe bëri një betim të detyrueshëm se të gjithë popujt në Amerikë, pavarësisht se nga vijnë, do të ishin të lirë përgjithmonë dhe se Bijtë e Konfederatës do të bashkohen me Bijtë e Amerikës dhe të dy së bashku do të jenë përsëri si një komb dhe të quhen amerikanë. Vendi në të cilin ai bëri këtë betim quhej Gjykata e Appomattox, e cila njihet gjithashtu si Përkujtimi i Lincoln-it dhe qëndron sot në Uashington DC. Pas kësaj, Linkolni vdiq (u mblodh me paraardhësit e tij); sytë e tij ishin të pashuar dhe fuqia e tij e paepur. Dhe kurrë nuk ka pasur më një njeri aq të madh apo aq afër Zotit sa Abraham Lincolni për gjithë fuqinë e madhe që shfaqi para syve të të gjithë amerikanëve.