Astrit Lulushi/

Çfarë lloj lideri kemi? Si e frymëzon ai besnikërinë në popullin e tij?
Nëse i krahasojmë me udhëheqësit e lashtë, kuptohet kontrasti.
Aleksandri i Madh ishte i suksesshëm sepse ishte i dashuruar. Jo thjesht i admiruar, jo thjesht i respektuar, por i dashur. Njerëzit e tij e adhuronin. Ushtarët i paguante mirë, planifikonte betejat që të kishte sa më pak viktima të ishte e mundur, dhe kishte karizëm. Ai dhe ushtarët e tij besonin se ai ishte Zot dhe se i kishte mbijetuar tetë plagëve të mëdha që mund të kishin vrarë çdo njeri tjetër. Ata kishin frikë prej tij, por të gjithë do të kishin dhënë jetën për të.
Udhëheqja është shërbim dhe Aleksandri u shërbeu njerëzve të tij. Ai mori i pari barrën më të rëndë dhe e uli i fundit. Ai nuk flinte ndërsa ushtarët e tij punonin, nuk hante ndërsa ushtarët e tij vdisnin nga uria. Ai kurrë nuk u kërkoi atyre të bënin diçka që ai nuk do të bënte, vetë i pari. Dhe e vërtetoi këtë në çdo betejë, duke luftuar hipur mbi Bucefalus.
Aleksandri i mori ata në beteja të tmerrshme dhe fitoi çdo herë, duke u dhënë fitore dhe krenari me humbjen e një numri relativisht të vogël viktimash.
Asnjë komandant në histori nuk ishte aq bujar me njerëzit e tij sa Aleksandri. Duke pushtuar Perandorinë Persiane, “Superfuqinë” më të madhe që bota kishte njohur deri në atë kohë, ai rrëmbeu thesarin më të madh në histori. Vetëm nga Persepolis, 2500 ton ar u morën nga Thesari i Madh, që ishte ndërtuar për një shekull nga tokat në pronësi persiane nga India në Egjipt.
Aleksandri mori arin nga ajo fitore dhe të tjerat dhe e ia shpërndau njerëzve të tij, nga gjeneralët më të lartë e deri te kuzhinierët e tij. Në fund të fushatës, ai u dha atyre ar e kuaj dhe e bëri çdo njeri të pasur.
Por Aleksandri dhe Filipi e kuptuan që të dy se si t’i detyronin burrat të bënin atë që dëshironin , nga shpimi gjithë natën me një shtizë 18 këmbëshe derisa burrat të gërmonin, te marshimi për tre ditë pa ushqim dhe pa ujë, deri te kalërimi drejt vdekjes së sigurt. Ata i bënin këto jo nga kërcënimet apo frikësimi, as nga paratë apo premtimi i shpërblimit, as nga potenciali për turp apo çnderim. Mënyra se si t’i detyronin burrat të bënin atë që dëshironin ishte me dashuri.
Nëse njerëzit ju duan, ata do të lëvizin qiellin dhe tokën për ju, do të bëjnë mrekulli për ju, do të vdesin me dëshirë për dashurinë e tyre për ju. Kjo është arsyeja pse Aleksandri ishte kaq i suksesshëm. Por, sado i mirë, sa profesional, sa i përkushtuar, sa shumë e donin komandantin e tyre, ushtria e Aleksandrit më në fund arriti kufirin e saj gjithashtu. Të gjithë kanë pikën e tyre të thyerjes. Dhe është e qartë se Aleksandri arriti të tijën.

Astrit Lulushi/

A nuk e dini pse po u flas atyre që e njohin ligjin? Se ligji ka pushtet mbi dikë vetëm për aq kohë sa ai njeri jeton.

Ligji është i mirë dhe i keq. Megjithatë, njeriu nuk do ta kishte ditur se çfarë ishte e keqe po të mos ishte “ligji”. Sepse nuk do ta kishte ditur se çfarë ishte në të vërtetë “tradhëtia” nëse ligji i dikurshëm nuk do të thoshte: “Mos ik se tradhëton”.

Përveç ligjit, e keqja ishte e vdekur. Pa ligj njeriu ishte gjallë. Kur erdhi ligji, e keqja lindi. Vetë ligji që kishte për qëllim të sillte jetë, në të vërtetë solli vdekjen. Sepse e keqja, duke shfrytëzuar mundësinë e dhënë nga ligji, mashtroi. Në mënyrë që e keqja të mund të njihej si e keqe, ligji u përdor për të sjellë vdekjen, që keqja të bëhej krejtësisht e keqe.

Dihet se ligji është i frymës, por njeriu është joshpirtëror, i shitur si skllav. Nuk e kupton atë që bën. Atë që do të bëjë nuk e bën. E di që e mira nuk banon brenda tij. Sepse nuk bën të mirën që do, por të keqen që nuk do ta bëjë, këtë vazhdon ta bëjë. Tani, nëse bën atë që nuk do, nuk është më ai që e bën, por është e keqja që jeton në të.

Kështu është ligji në fuqi: edhe pse njeriu dëshiron të bëj të mirën, e keqja është me të. Ai sheh një ligj tjetër që vepron përbrenda, që lufton kundër ligjit të mendjes dhe e bën rob të ligjit të së keqes. Nga ky mjerim ai edhe ikën. Kush do ta shpëtojë nga trupi që i nënshtrohet vdekjes?

Astrit Lulushi/

Është gjithmonë e rrezikshme për liritë e njerëzve. Çdo ditë të vrarë. Toka e dhunuar nga ndërhyrjet absurde. Forcat e policisë janë ushtri e përhershme mes njerëzve, që nuk mbajnë absolutisht asnjë përgjegjësi. Detyra është për të mbrojtur vetëm palën e tretë – qeverinë. Presidenti gjithashtu nuk është përfaqësues i popullit – nuk është i zgjedhur – kështu që mund të mos veprojë si komandant i përgjithshëm. Disa gjëra nuk ndryshojnë kurrë.
Policia e vendosur mes nesh më së shumti është armiku ynē. Ajo nuk ndjen besnikëri ndaj “Komandantit të Përgjithshëm” dhe kësisoj jo besnikëri ndaj popullit, vetëm ndaj Qeverisë.
Besnikëria shkon ndaj republikës përfaqësuese de jure, që është zëvendësuar nga një kleptokraci statiste okupuese, antikushtetuese.
Një polici e përbërë nga qytetarë të lirë është e ndarë nga të gjithë tiranët. Ndërsa “policia e shtetit” mbështet krimet pa viktima, vjedhje pa u ndëshkuar, zvogëlimin e të drejtave të individit, pezullimin e të gjitha akteve të tjera në kundërshtim me ligjet. Është gjithmonë e rrezikshme për liritë e njerëzve që të ketë një polici të tillë, mbi të cilën ata nuk kanë asnjë kontroll. Askush nuk ka fuqi. Shkopinjtë e tyre dhe çdo mjet tjetër i tmerrshëm, janë si e drejta e njeriut, që në lindje.
Është mirë të dini se ekzistojnë njerëz të tjerë të civilizuar. Ata, p.sh., kanë një respekt të lartë për diskutimin, mendimet e ndryshme, shprehjen e hapur, vlerat e lindura, kulturat e ndryshme, etj, por kjo është vetëm për njerëzit që pajtohen me ‘ta.
A nuk është qesharake se si qeveritarët duhet të përdorin jo-fakte më të paprovueshme ose të shtrembëruara për të larguar vëmendjen. Çfarë do të thotë “më shumë njerëz vriten me armët e tyre” Më shumë se çfarë? Nuk e di. Çdo ditë vriten në këtë vend, nga policia pra.
Ata pretendojnë se nuk ka armë = paqe. Më duket se kujtoj se nuk kishte armë jo shumë kohë më parë, dhe lufta bëhej me shpata dhe shigjeta. Dhe para shpatave, shkopinjve dhe gurëve. Në çfarë bote fantazi jetojnë ata të mendojnë se armët janë ato që bëjnë luftën. Stilolapsat nuk janë përgjegjës për fjalët e shkruara gabim. Armët nuk janë fajtore për vrasje apo luftë.
Përpjekja e liberalëve ose konservatorëve për t’i mbrojtur njerëzit nga vetja me ndonjë gjë tjetër përveç një edukimi të duhur është një ideal arrogant. Është koha të ndalojmë së përdoruri qeverinë për të ndihmuar njerëzit – nëse doni t’i ndihmoni ata, ndihmojini vetë nëse ju lejojnë. Liria për të zgjedhur — kjo është Liria; ndalon ndërtimet abuzive, dhunumin e tokës, dhe miratimin e ligjeve për masat për të kontrolluar njeriun dhe sjelljen e tij – por gjithmonë dështon (siç është qëllimi i vërtetë i Establishmentit).