Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Te nderojme deshmoret: Besim Ndrecaj flijoi jetën për çështjen e madhe kombëtare

by

BESIM ADEM NDRECAJ ( 10.10.1956 – 03.05.1995)/
Shkruan: Avdi Ibrahimi/
2. Besim Adem Nddrecaj, dëshmor i kombit shqiptar u lind më 10.10.1956 në fshatin Maqitevë të komunës së Therandës (Suharekës), në shërbim të Njësit Gueril ka qenë nga data 30. 12. 1991 në Lëvizjen Guerile “Shqipet e Lirisë”; bie heroikisht në altarin e lirisë më datë 03. 05. 1995 në Malsi të Re. Komandanti i njësitit gueril “Zjarri 002” Besim Nddrecaj duke mos pranuar dorëzimin e armës, në vendin e tij të punës në Shirok, komandantit të milicisë serbe famëkeqit Dragan Shoshkiq, Besimi i bie plumbë ballit duke i thënë se vetëm kështu shqiptari e dorëzon armën o biri shkinës, mëpastaj epilogu i kësaj ngjarje rezulton me vrasjen e dy oficereve e disa ushtarëve ushtarako-policor në Malësi të Re, kështu duke paguar veten shumfish me armë në dorë bie heroikisht Besimi, luftëtari i lirisë që ka fituar lavdinë me çmimin e të ndërruarit jetë!
Besimi u lind në fshatin Maqitevë të komunës së Suharekës (Therandës). Ai u lind në kohën e akcionit të armëve, ku me dhjetra patriotë që donin lirin për atdheun e tyre gjeten vdekjen nën turturat nga më mizorët nga xhelatët me shpirt djalli Tito-Rankoviç dhe sahanlëpirësit shqipfolës të tyre.në vitin 1956 lindi Besim Ndrecaj, fëmija i tretë më radhë nga të shtatë fëmijët e babë Ademit dhe nënë Meleqes, e cila vdiç duke lënë jetim pesë djem e dy vajza. Qysh se i ri Besimi kishte dëgjuar rrëfimet për të kaluarën historike pellazgo-ilire-shqiptare që nga koha e mbretit Bardhyl, Mbretëreshës Teutë, Mbi heroizmat e Gjergj Kastriotit Skëndërbeut, mbi rilindasit trima të pushkës e të penës, Vëllezërit Frashëri, Naum Veqilharxhin, Jeronim De Raden, Dora D.Istrian, Pashko Vasa, Qerqiz Topullin, Mihail Gramenon, mbi shpalljen e Pavarësisë së Shqipërisë nga ana e plakut Ismail Qemali me 1912 në Vlorë, për kaçakun Sali Shabanin që shtriu përdhe Spirrë e Filë Dobrosavljeviqin, dy gjakpirës të popullit shqiptar që ishin nën urdhërat e Nikolla Pashiqit, pastaj kishte lexuar e dëgjuar për bëmat e heroizmat e Mic Sokolit, Bajram Currit, Isa Boletinit, Avni Rrustemit, Qemal Stafës, Ali Kelmendit, Emin Durakut, Rifat Berishës, e përplot trima të tjerë që kanë dhënë gjithçka edhe jetën e tyre për lirin e atdheut shqiptar. Ka dëgjuar e ka lexuar pastaj për të kaluarën e popullit shqiptar që ishte përplot vuajtje nga mizoritë e pushtuesve më të egër e më barbar të jugosllavo-serbo-malazezo-maqedone njëkohësisht kishte dëgjuar edhe për qëndresën heroike të trimave Tahir e Nebih Meha, Rexhep Mala e Nuhi Berisha dhe së fundit për bashkëveprimtarin e tij Alush Kryeziun etj.
Besimi kishte një dashuri të madhe për arsimin, në vitin 1971 mbaroi me sukses të shkëlqyeshëm shkollën fillore ”Vladimir I. Lenini” në fshatin Mushtisht të Therandës, pra ai për 8 vite me radhë kishte udhëtuar nga fshati i tij i lindjes Maqitevë për në shkollën e Mushtishtit.
Shtypi medial aso kohe Muhametin dhe Besimin këta dy nxënës të Shkollës Fillore të Mushtishtit i quante “Pasagjeret e Dritës.” Dhe Besimi këtë dritë diturie e përdori edhe me armë në dorë kundër pushtuesit Jugosllavo-serb.
Qysh në vitin 1970 shtypi aso kohe shkruante për dy nxënës shembullor në shkollën e Mushtishtit ishin Muhameti nga fshati Grykoc dhe Besimi nga fshati Maçitevë.
Dokument:Dëftesa mbi kryerjen e Shkollës Fillore në Mushtisht.
Ndërsa shkollën e mesme të gjeodezisë në Gjakovë e mbaroi po me sukses të shkëlqyeshëm në vitin 1975, andaj ai edhe shkruante poezi e prozë.Më të mabaruar shkollën e mesme punësohet në Drejtorin e Gjeodezisë të Suharekës-Therandës, ku me ndërgjegje të lartë kombëtare mbronte të drejtat e klasës punëtore shqiptare në atë organizatë punuese. Nga këto ide të tij përparimtare drejtori serb kërkon që Besimi ta lëshoj vendin e punës, pas një konflikti verbal me këtë drejtor serb Besimi nxjerr thikën dhe e sulmon drejtorin duke i shkaktuar lëndime të rënda trupore. Për këtë në vitin 1978 Besimi është dënuar nga Gjykata Komunale për kundërvajtje e Suharekës.
Në vitin 1979 familja e Besimit shpërngulet nga fshati malor i Maqitevës në fshatin Malësi e Re komuna e Prizrenit. Në ndërkohë po atë vit Ai merr ftesën për të shkuar në shërbim ushtarak në armatën shoveniste jugosllave në Divule të Splitit në Republikën e Kroacisë. Qysh në fillim të shërbimit në atë burg kolektiv Besimi bie ndesh me oficerët neoçetnik të cilët i bëjnë presion psikologjik rekrutit të ri shqiptar, me qëllim që ta thyenin shpirtin e tij tejet atdhetar. Oficeri serb me bindje çetnike i fut ne konflikt me Besimin dy ushtar serb, por me guximin dhe forcën fizike që kishte ky shqiptar sy patrembur me një shufër hekuri është përleshur me oficerin dhe dy ushtarë të tjerë serb, ku oficerin e lëndon rëndë dhe ushtarët kanë pasur lëndime paksa më të lehta. Për këtë Ai është dënuar me 21 muaj burg të rëndë në qelit e burgut të Lepogllavës në Kroaci. Gjatë qëndrimit në burgë ai kalitët edhe më shumë dhe krijon bindjen e tij se në krijesën artificiale të federates jugosllave, shqiptarët nuk kanë vendin dhe sa më pare shqiptarët duhet të dalin nga Jugosllavia e kalbur.
Në vitin 1982 Besimi është liruar nga burgu i Lepogllavës së Kroacis arrin në burgun e madh të quajtur Kosovë ku populli shqiptar i Kosovës ishte ngritur kundër Federates Jugosllave dhe haptas po kërkonin Shtetin e tyre Shqiptar Kosovën Republikë! Po këtë vit Besim arrin të punësohet në Organizatën Bujqësore Industriale në Shirokë në sektorin e gjeodezisë, bishat çetnike jugosllavo-serbe dhe tradhtarët shqipfolës, po e mbanin nën vëzhgim të përhershëm, ishte viti 1982 ku forca të shumta të milicisë Federative Jugosllave nën masa të jashtëzakonshme dhune e terrori mbanin nën çizmën pushtuese shqiptarët e Kosovës. Një ditë si ato ditet pararendese që mbretëronin nën dhunë e terror, milicia serbe në Suharekë kishte planifikuar arrestimin e Besimit në Stacionin e autobusëve, akcionin për arrestimin e tij e kishte marrë një epror i milicisë së Stacionit të Suharekës me dy milic të tjerë. Përpara i del eprori dhe e urdhëron të ndalet, pas tij veprojnë edhe dy milicët tjerë të cilët tentojnë t`ia vëjnë prangat, por sa hap e mbyll sytë, Besimi me zhdërvjelltësin e tij arrin ti largon dhe për pak sekonda arrin ti dorëzon milicët që ndodhëshin përpara tij, ishte ajo revolja e Besimit që i kishte dorzuar këto bisha të mjera. Ai e kishte tani tërësisht në dorë situatën ku urdhëroi milicët e çarmatosur ti dërgoj në drejtim të Stacionit të milicisë së Suharekës dhe kështu ai po i thoshte eprorit të dorëzuar se nuk është lehtë me ja marrë shqiptarit armën nga brezi. Më pas kur ka arritur te Stacioni i milicisë ka kërkuar të takohet me komandantin edhe pse asnjiher më parë se ka njohur, komandanti i milicisë i habitur nga kjo situate, ku Besimi i është drejtuar me fjalët :”… Merri këta këlyshët e tu dhe kurrë më të mos më dalin përpara, kësaj radhe t`i dorëzova të gjallë, por po tentuan të më dalin në një rast tjetër përpara s`ke për t`i pare kurrë më të gjallë… ”Kjo ngjarje ishte akti më sfidues për pushtuesin, pas ngjarjes heroike të 13 majit të vitit 1981 ku nga pushkët e Tahir e Nebih Mehes u dridh pushtuesja Jugosllavi.
Kjo ngjarje e Besim Nrecës u perhap shpejt në mbarë trojet shqiptare, tashmë ai më bëmat e tij patriotike ishte bërë hero i gjallë, në mesin e popullit shqiptar. Lëvizja ilegale, Komiteti Kombëtar Shqiptar për Bashkimin e Trojeve aso kohe kishte shfaqur interesim të jashtëzakonshëm për ta antarësuar në radhët e veta këtë trim të madh të kauzës kombëtare shqiptare.kështu një ditë shtatori i vitit 1987, nëpërmjet luftëtarit të lirisë Rexhë Mema, së bashku me autorin e këtij shkrimi, në odën e atdhetarit dhe të burgosurit politik Ali Mema, në kushte ilegaliteti, Besimi kontakton me Ruzhdi Saramatin kryetrin e Lëvizjes së lartë cekur. Nga 28 nëndori i vitit 1987, Lëvizja ndërron formën e veprimtarisë organizative në Lëvizje Guerile: ”Shqipet e Lirisë” formohet brigada 28-128, ku Besim Nrecaj emërohet komandant i Njësitit Gueril për Suharekë, ”Zjarri 002” dhe merr pseudonimin “Forca” ku maturia, trimëria, dhe konspiracioni ishin vyrtyte të larta për Besimin.

Viti 1989 Kosovës iu supirmua nga Serbia edhe ajo pak autonomi që kishte. Këtë supirmim të autonomis udhëheqja titiste e Prishtinës ishte nënshtruar tërësisht para udheheqjës millosheviçiane të Beogradit. Populli po kundërshtonte në të gjitha mënyrat këtë padrejtësi që edhe ashtu ishte e paktë kjo autonomi për aspiratat e poullit shqiptar. Besimi me shokë ishte hedhur në aktivitet, kudo nëpër tubime po e shprehte hapur kundërshtimin e tij, duke hedhur idenë se të gjitha tokat shqiptare të mbetura nën federatën jugosllave duhet sa më pare ti bashkoheshin Shqipërisë, sepse edhe ashtu ato ishin pjesë të ndara padrejtësisht nga trungu i Shqipërisë në konferencat e paqës së përgjakur të Shën Stefanit, Londrës e Berlinit qysh në vitet 1877-78.
Viti 1990 situata në Kosovë sa vjen e rëndohet, ngjarja e nxënësve të helmuar nëpër shkolla fillore e të mesme, nga ana e aparatit represiv të çetnikëve serb, i ka tronditur mbarshqiptarët, dhe situata gjithnji e më tepër po dilte jasht kontrollit. Besim Ndreca me bashkëveprimtarët e tij të lëvizjes çlirimtare kishin deklaruar në shumë vende se do të hakmirreshin dhe se ky do të jetë edhe fundi i Serbisë.
Në vjeshtë të vitit 1991 komandanti i njësitëve guerile “Shqipet e Lirisë” Ruzhdi Saramati pas një përleshjeje me forcat e milicisë serbe në lagjen Kurilla të Prizrenit, detyrohet të arratiset për në Shqipëri.kjo ngjarje dhe arratisje e Ruzhdiut goditi rëndë shokët e lëvizjes dhe në këtë rast edhe Besim Ndrecën. Po këtë vit një ditë gushti të nxehtë vere, ai ishte në një dasmë shqiptare, ku kishte një numër të madh dasmorësh, flamuri kombëtar shqiptar valvitej në krye të dasmorëve. Forca të mëdha të milicisë në rrugën magjistrale Suharekë – Prizren afër fshatit Gjinoc i ndalojnë dasmorët dhe më dhunë ua marrin flamurin, Besimi shkon në drejtim të milicëve dhe pas një kacafytjeje me ta, ua merr flamurin dhe ua kthen dasmorëve, dhe Besimi për ta u bë hero. Kështu vitet kalonin njëri-tjetrin Besimi u gjendej në ndihmë gjith atyre njerëzve që kishin nevoj për të.
Viti 1995 këtë vit kishte marrë hov akcioni ushtarako-policor për grumbullimin e armëve, një dhunë dhe terror i tmerrshëm po ndodhte si në kohën e satrapit Tito-Rankovq të viteve 1955-56 soldateska fashiste e diktatorit Millosheviq po i keqtrajtonte çdo ditë me dhjetra shqiptar. Po thuaja se të gjitha fshatrat e komunës së Suharekës dhe një pjesë të fshatrave të Prizrenit ishin për çdo ditë në shënjestër të këtyre bandave neoçetnike të Millosheviqit dhe Sheshelit.Njëri ndër më të egrit dhe më mizorët ishte krimineli dhe komandanti i postokomandës së milicisë në Lubizhd të Prizrenit Dragan Shoshkiq një malazez i ardhur me detyrë në Prizren nga qyteti i Pejës, ky kishte çerdhen çetnike në Sredskë të Reçanit, ai me vartesit e tij e mjerisht me ta ishin edhe disa shqipfolës që ishin shitur tek serbi e malazezi, po ushtronin në popullatën shqiptare tortura nga më mizoret, ku përdorej elektroshoku dhe dajaku i bejzbollit dhe turtura tjera më çnjerëzore po përdornin këta neoçetnik gjakpirës, e tërë kjo mizori përkrahej haptas nga dy kriminel edhe më famëkeq të komandave policore të Prtizrenit komandant Petroviqi me bashkëpunëtor të tij dhe ai i Suharekës komandanti Millan Shipka, kuptohet me urdhër të aparatit shteror të Serbisë po bëhej ky terror tejet i egër ndaj shqiptarëve të cilët kërkonin të drejta dhe liri kombëtare.

Ruzhdiu ndodhej në Shqipëri kurse lidhjet që mbaheshin me Besimin në kuadër të lëvizjes u shkëputën përshkak se Regjë Mema, po nga fshati Legjend ngase edhe atij i kishin kërkuar armë vendos te arratiset për në Gjermani, ai e kishte lënë villain e tij Halitin për të kontaktuar autorin e këtij shkrimi, për të treguar situatën që ndodhej në fshat. Haliti në Stacionin e milicisë në Lubizhdë ishte torturuar mizorisht dhe mezi mbahej në këmbë, pastaj mbahej i izoluar në qelit e burgut të Prizrenit dhe nuk arrin ta informoj me situatën e krijuar në fshatin e tij ndonjë nga anëtarët e lëvizjës për të cilët kishte Haliti njohuri.
Edhe Besimi kishte njohuri se forcat e milicisë serbe do ta bastisnin shtëpin e tij, por ai në asnjë mënyrë nuk kishte pranuar të arratisej dhe as që i shkonte në mendje për ti dorëzuar armët e lirisë. Më 3 Maj të vitit 1995, në orën 9 të mëngjesit një togë milicësh me në krye Dragan Shoshkiqin ia mësyjnë për ta bastisur edhe shtëpinë e Besim Ndrecës në fshatin Malësi e Re të Prizrenit. Lidhur më këtë rast rrëfen bashkëshortja e Besimit, Sheride Daka – Ndrecaj, me të cilën Besimi u martua në vitin 1983 dhe i la amanet asaj gjashtë fëmijë. Albanin,i cili edhe pse i ri mori pjes në luftën çlirimtare në UÇPMB, Albanën, Hekuranin, Arbnorën, Granitin, dhe Malësorin. Ajo rrëfen ngjarjen: ”Një togë milicësh të armatosur deri në dhëmbë dhe të veshur me jelek antiplumb erdhën në shtëpinë tone në orën 9 të mëngjesit të 3 majit të vitit 1995 dhe kërkuan Besimin. Unë i thashë Hekuranit shko tregoju se ai është në punë në Shirokë.
Dragan Shoshkiqi, ka marrë për detyrë të shkoj tek personi i shumë kërkuar Besim Ndrecaj, në pretekstin e konfiskimit të armës, të cilën e barte pa autorizim dhe nuk e hiqte asnjiherë nga brezi më pas Shoshkiqi dhe milic tjerë, shkojnë në OBI ,në Shirok në vendin e tij të punës, duke njoftuar edhe njësitet tjera të stacionit policor të Suharekës e në veçanti komandantin e milicisë kriminelin dhe çetnikun Millan Shipka i cili ishte edhe antar i “Crna Rukës”së Beogradit. Sapo kanë arritur në Shirok në vendin e tij të punës milicia i ka njoftuar rojet për akcionin policesk ngase janë në dijeni se Besimi bart armë pa leje me vete. Ai është gjetur me kolegë të tjerë në vendin e punës. Shoshkiqi ka kërkuar me emër Besimin dhe ai është përgjigjur, më pas është kërkuar nga punëtorët të lëshojnë zyrën e Besimit, ata të gjithë kanë dale, në mënyrë të befasishme vepron Besimi.nxjerr revolën e tij dhe e vret komandantin Dragan Shoshkiq,duke i thënë:”… se atë që ke kërkuar e gjete tani eh, biri i shkinës… ”dhe plagos rëndë zv.kom. e Millan Shipkës, Dragan Dobrosavleviqin.Besimi ua merr armët të dyve dhe më shpejtësi rrufeje si të ishte kaçaku Sali Shabani, largohet nga vendi i tij i punës.
Kjo tregonte se pushtetit represiv jugosllavo-serb u kishte dalur situata nga dora, anipse kjo makineri vrastare këmbëngulte se sistemi i tyre gjenocidist kontrollonte gjithçka. Kështu atyre më propaganda nuk po u shitej në Kosovë, këtë rrenë propagandistike ua kishte prishur Tahir e Nebih Meha, Rexhep Mala e Nuhi Berisha, Alush Kryeziu dhe së fundmi Besim Ndrecaj, i cili u kishte krijuar një situate rrëmuje në radhët e pushtuesit jugosllavo-serb, edhe pse atë ditë të 3 majit ende nuk e kishin shpallur gjendje të jashtëzakonshme, por shtet-rrethimi dukej hapur në hapsirat e mbarë Kosovës. S`ishte më një pamje e zakonshmë kjo për komandnatin kriminel Petroviq dhe Shipka, ishte kjo një situate ku ata dhe zagarët e tyre ndjeheshin tërësisht të frikësuar, kjo frikë shihej tek surratet e tyre. Kjo situate e papritur kishte shthurrur mitin e federates jugosllavo-serbe e cila ishte bërë si një kull prej letre. Më të dëgjuar se Besimi e kishte vrarë komandantin e stacionit të malicise së Lubizhdës, Shoshkiqin, ky lajm i papritur e ngriti në këmbë gjithë aparatin shtetëror terrorist serbo-malazez, kudo nëpër rrugët e Kosovës dëgjohej zhurma e makinerisë së rëndë ushtarako policore. Realiteti ndërroi formën e vetë, ata pushtuesit terrorist jugosllavo-serb, që mburreshin se nuk kanë frikë nga shqiptarët, tani i kishte kapluar frika dhe paniku,u vra komandanti që kishte krijuar fame në ndëshkimin e shqiptarëve. Tani po vajtonin djalin e vetëm cërnagori dhe cërnagorka, ata tani po e shanin dhe mallkonin Jugosllavinë e Titos-Rankoviqit e Millosheviqit.
Po këtë ditë të 3 majit, vëllai i Besimit Xhemajliu rrëfen: ”…Aty kah ora 12 me tu kthyer nga puna në shtëpi më vërsulën afërsisht 300 milicë, më torturuan mizorisht duke më kërcënuar se nëse nuk dorëzohet Besimi të gjithë Ndrecajt do ti vrasim… ” Besimi kishte arritur ti takonte bashkëshortën e tij dhe fëmijët duke i sugjeruar ata që të shkonin në Grykoc te tezja Sabrie, duke ia lënë amanet fëmijët bashkëshortës së tij dhe niset për të shkuar në shtëpi me i marr armët që kishte. Por aty ishte vë një rrëthim i hekurt dhe ai pozicionohet në disa llagema të Fusha e Thatë mbi fshatin Legjendë dhe priste që ti afroheshin ato dhjetra forca të cilat kishin bërë një shtet rrethim të hekurt në të dy zonat Suharekë e Prizren. Për dy orë rresht Besimi kishte bërë një luftë të hapur dhe të ashpër me dhjetra e qindra forca ushtarko-policore të armikut, tre helikopter ushtarak ishin afruar istikamit të Besimit për ta zënë të gjallë, por trimit i punon fati dhe arrin ta plagos pilotin e njërit nga të tre helikopterët dhe ata mezi arrijnë të shpëtojnë, por nga dy helikopter të tjerë mitralohet nga lartë istikami i Besimit, zbrazin breshëri plumbash, por ama edhe Besimi zbraz plumbat nga armët e tij dhe qëllon pa mëshirë mbi gjakatarët pushtues dhe më në fund aty kah ora 15,00 Besimi bie heroikisht në fushën e nderit, duke luftuar si hero i vërtetë i legjendave tona shqiptare, luftoi një zemër heroi kunder qindra ushtarësh e milicësh serbo malazez e me hafijet shqipfolës, vendi ku luftoi dhe qëndroi heroikisht Besimi nuk ishte i përshtatshëm, por trimi që në fillim kishte zgjedhur rrugën e përballjes fyta-fyt me armikun shekullor të shqiptarëve, e jo arratisjen, për të cilën ai kishte patur mbase mundësi. Ai qëndroi deri në fishekun e fundit në këtë betejë. Edhe pse i vetëm Besimi, mes të tjerash shkruan Prof.Bajram Kurti në librin e tij “Gjaku i Lirisë” në nr 7-8 në faqën 66 të librit: ”…Armiku nga turpi nuk e dha numrin e milicëve dhe ushtarëve të vrarë, por pas tre-katër ditësh lansoi një gënjeshtër se gjoja u vrane mes vete dy komandantët e policise Zoran Nikoliq nga Krusha e Vogël me detyr në posbllokun e milicisë në Lubizhdë, dhe Millorad Vuqiniq në postkomandën e milicisë në Prizren… gjithashtu u vranë edhe dhjetra milic e ushtar të tjerë të njësive elite…”.
Në trupin e Besimit numëronin nëntë plagë, ishin po aq plag sa kishte edhe Gjergj Elez Aliu, ato plagë ishin, plagët e lirisë dhe njëkohësisht të pavdekësisë së tij, që po përsëriste lavdin e heronjëve shqiptar Oso Kuka i Vraninës që kushedi sa here Besimi e kishte lexuar e rilexuar në ”Lahutën e Malcisë” të Gjergj Fishtës, Mic Sokoli që ia kishtë vënë gjoksin topit të Sulltanit turk, Sali Shabani që kishte qenë një nga kaqakët më në zë në kohen e Azem Bejtë Galicës, Tahir e Nebih Mehës që shembën federatën jugosllave.
Më 5 Maj 1995 vargu i gjat i mijëra pjesmarrësve në kortezhin funeral, me dhjetra kurora e buqeta lulesh ishin tubuar në fshatin Legjendë për ti dhënë lamtumirën e përjetësisë Besim Ndrecës. Trupi i tij mbështjellur me flamurin kombëtar shqiptar, po kalonte rrugës për në varrezat e Malsisë së Re, pranë tytave të shumta të forcave armike.
Në shtratin e tokës Shqipëri që aq shumë e deshi Besimi, u lëshua trupi i heroit, i mbuluar me buqeta lulesh që mbuluan me dheun e tokës mëmë heroin e pavdekësisë Besim Ndrecën.
Gjatë cermonisë së varrimit foli prof.Bajram Kurti i cili mbajti një fjalim të zjarrtë ku u thuhej qartë se fundi i jugosllavo-serbisë është afër dhe shokët bashkëveprimtar të Besimit do të hakmerrën dhe shpejtë do ta dëbojnë Serbinë nga tokat shqiptare.
Populli shqiptar kurrë në jetë të jetëve nuk do ta harroj shembullin e sakrifices së këtij heroi që ia ktheu dinjitetin shqiptarëve të nëpërkëmbur nga pushtuesi e sa nga pacifizmi mjeran, në kohën kur ishte më së vështiri ai u qfaq si meteor lirie.
Besimi ishte frymëzuesi dhe motivuesi i sejcilit nga shqiptarët që po përgaditeshin me ja dhënë grushtin e fundt Serbisë terroriste, për ti sjell popullit lirin e munguar dhe bashkimin e trojeve shqiptare me Shtetin amë Shqipërinë rreze ndritur. Me emrin dhe shembullin e Besimit shumë nga shokët e idealit të tij, luftuan pa kompromisë pushtuesin gjatë luftës së lavdishme të Ushtrisë Çlirimtare çka ishte vetë ëndrra e Besimit që shokët ëndrrën e tij e bënë realitet me luftën çlirimtare.
Përvjetori i 14 i rënies heroike të heroit kombëtar shqiptar Besim Nrecaj,përvjetor i mbajtur në Shkollën Fillore”Besim Nrecaj” në fshatin Legjendë komuna e Prizrenit.
Ideali i Besimit nuk ishte vetëm liria kombëtare, por edhe njeriu i lire, i çliruar nga egoizmi, nga dogmatizmi, nga lakmia për pushtet e para, për lavdi vetëm për vetën e tij, për një njeri që ka vizion të qartë dhe shikon me besim në ardhmëri. Ai përbuzte, përçmonte pushtuesin, sepse kishte bindje të paluhatshme se armiku është i përkohshëm në mbar trojet shqiptare. Se populli shqiptar do të triumfoj, Shqipëria dhe shqiptarët janë të pazhdukshme, janë si Feniksi. Edhe pse të munduar të vuajtur, të viktimizuar, të përbuzur, të nëpërkëmbur nga të huajt, por edhe nga vetvetja e sidomos nga shqipfolës të mjerë, që bashkëpunonin me armikun dhe bashkë me ta shtypnin popullin shqiptar, këto janë dëshmi të pamohueshme me vepra konkrete, me kërkesa të qarta prej atdhedashësish të vërtetë shqiptar, treguan se bindjet e tyre janë rrënjë thella në token shqiptare, për përkatësinë e kësaj toke pellazgo-iliro-shqiptare, ky djep i vërtet i shqiptarizmës, dhe sa fallso dhe të paqëndrueshme duken shprehjet e kishës ortodokse Serbe, dhe e politikanëve e akademikëve serb, për kinse Kosova është ”djep i serbizmit” kur dihen viktimat vuajtjet, mundimet, qëndresa heroike e përpjekjet e parreshtura të shqiptarëve për liri e të drejta kombëtare, sakrificat dhe gjaku i derdhur shqiptar i këtij trolli autokton mijëravjeçar, prandaj te Besimi vuajtja, mjerimi robëria por edhe krenaria ishin një shpërthim revolte e akumuluar të këtij atdhetari që ishte plotësisht i vetëdijëshëm dhe i prekur nga dhimbja e përditshme që po përjetonte populli shqiptar nga shovenistët serbo-malazezo-maqedonomadh dhe ata të Çamërisë që janë dëbuar dhunshëm nga terroristët e shtetit grek. Andaj është ky gjaku i derdhur i bijëve dhe bijave më të mire të gjakut shqiptar, për një bashkim mbarëshqiptar që qon kah qëllimet e larta.
Dokument:REGJISTRI I DËSHMORËVE TË UÇK-së TË BRIGADËS 28 – 128 TË ZONËS OPERATIVE PASHTRIKUT NËN NUMRIN RENDOR 26 ËSHTË EDHE HEROI YNË KOMBËTAR BESIM NDRECAJ.
Liria do të thoshte Besimi! Është dhurta më e çmuar mbarënjerëzore, që i përket pambarimisht cilitdo njeri! Unë lirinë dita dhe arrita ta marr nga armiku i Atdheut tim, ta ruaj si sytë e ballit nga gjitha pretendimet për kohën e ardhme, që sot e gjer në natën e varrit ajo do të jetë edhe shorti im njëkohësisht dhe shpërblimi im për ta larë borxhin ndaj Atdheut Shqiptar! Unë kapërceva vdekjen? Kështu zotërova nderin e Atdheut! Kush parashikon jo arsyeshëm dhe me frikë rrjedhojat e çlirimit të Atdheut, nuk mund ta krijon madhështorën. Unë nuk u hamenda për asnjë çast, dhe nuk u bëra pytjen shokëve të mi bashkë luftëtarë të lirisë, se a duhet ti bie plumb armikut shkja! Kur mu dha rasti Unë me vetëdije të lartë luftova kundër okupatorit jugosllavo-serb, dhe zbraza plumbat në trupat armikut të shqiptarëve. Mos akuzoni, dhe mos e fajsoni askënd për veprimet që bëra me 3 maj të 1995 ajo ditë qe ditë dasme për mua, atë ditë përmbusha misionin e jetës time, për çka kisha jetuar 39 vitet. Me çmimin e jetës time Unë fitova nderin dhe lavdin! Kjo filozofi heroike në rrugën e historisë, na bënë të kujtojmë apologji të panumërta te heronjëve shqiptar. E në këtë rast, Besimi e flijoi jetën për çështjen e madhe kombëtare, ishte një sakrific madheshtore, që e bëri hero.
Lavdi jetës dhe veprës së heroit kombëtar shqiptar Besim Ndrecaj!

Satanizmi ma vodhi gurin e urtisë në vatrën time!

by

Shkruan nga ShenGjini: Avdi Ibrahimi/
Nga gojdhëna e popullit kam dëgjuar se si një njeri i zoti kishte arritur ti mbledhe një thesë lanetësh dhe ishte nisur për t`i shitur në treg. Rrugës takoi një njeri dhe e pyeti çfarë keni aty në thes? Ky zotëriu i tha se kam një thes me dreqën! Po mirë i thotë ky tjetri ma zgjidh një, e s`i t`a zgjedh more zotëri, fund e krye njësoj janë. Nga kjo gojdhënë popullore mbi fjalën, lanet, satan, djall, shejtan, dreq, etj. Na delë e dhëna se kjo shprehje popullore përdorët si sinonim për njeriun që i bënë keq të tjerëve, pra është kjo një damkë e njohur nga të gjithë për njeriun keqbërës, i cili të bënë lajka për të mashtruar, për t`i ngatërruar dikujt drejtimin nga duhet të shkoj, e fut në rrugë të gabuar.
Këto ditë vere në plazhin e Shën Gjinit, ku isha për një ditë pushimi me dhëndrrin tim nga Suhareka. Aty në plazhin e Adriatikut takova një gurbetqar të njohur ngaherë, me të cilin pata rastin të bisedoj si e kalon jetën në gurbet atje në Londër të Britanisë së Madhe ku ka që disa vite punon e jeton me familjen e tij katër anëtarëshe.
Ja çka tha ai. -Jemi çakërdisur ore vëlla, jemi shpërndarë ne shqiptaria sa andej-sa këtej, u çakërdisëm si zogjtë e korbit, një djalë imi ka hyrë në rrugë të gabuar, ndërsa unë dhe familja po i bartim pasojat, ai me një peshë guri të rëndë zemre ishte i brengosur për djalin e tij se kishte hyrë me një shoqëri të keqe që e quajnë atje në Angli një kult spirtualiteti satanik që i takojnë satanizmit. Unë i thashë mikut, si satanikët si satanistët një sojë janë! –Jo ore mik mu drejtua ai, satanikët dhe satanistët nuk janë njësoj. Satanikët dhe satanistët nuk janë njësoj, satanistët besojnë në forcat e natyrës, kanë një lloj arti të jetesës, ata nuk pranojnë sakrifica. Ndërsa satanikët i takojnë satanizmit të vërtetë ku gjatë ritualeve praktikojnë sakrifica njerëzore, kur bëhet thirrja e djallit.
Ja ç`dëgjova në vazhdimsi tek isha në një gjendje hutimi, mendova më vete po satanizmi është imazh i natyrës njerëzore, që të vretë për kënaqësi, të bënë keq për të fituar ndjenjën për të qenë i forte. Por habia ime ishte si s`i miku nga gurbeti e njifte mire satanizmin dhe vazhdoi tutje: -Siç shkruan hulumtuesi i satanizmit Jon Tod: “Të gjitha pllakat e rock muzikës, që i kushtohen djallit, janë të incizuara sipas principit të njejtë. Shfrytëzohet një ritëm i cili i përgjigjet aktit seksual. Njeriun menjëherë e kaplon një ndenjë e shqetësimit e cila shpesh përcjellët me histeri… nëse njerëzit një kohë i nënshtrohen këtyre tingujve ata më vonë bëhen më shqetësues, më depresiv, e pastaj edhe më agresiv Ai i cili ka durim t`i dëgjoj tekstet e kësaj muzike, shpejt do të përfundoj të kuptoj se mesazhi i tyre është, të kundërvyerit e shoqërisë, prindërve e vlerave tradicionale të shëndosha. Lirimi i të gjitha potencialeve seksuale, apo shfrenimi seksual tek njeriu, është kushti i domosdoshëm që të prodhohet anarkia e cila nga ana e saj kontribon vendosjen e demonit botëror të satanizmit”. -Shum prej rock këngëtarëve, në këngët e tyre haptas shprehin adhurimin e tyre ndaj Satanës. Kurse unë e di se i vetmi që duhet adhuruar është Zoti ynë i madhërishëm. Kështu për shembull legjenda e kësaj muzike, Johon Lenon me grupin e tij “Beatles” i drejtohet më fjalët: “Liroj njerëzit menjëherë, ne jemi duar hapur në ajër…Duam që të lidhemi për ty, liroje qenin njerëzor… emir yt është 666”.
E dija se miku në këtë drejtim të fushës muzikore kishte njohuri profesionale se para se të shkonte në Angli ai ka punuar si profesor i muzikës në një nga shkollat e mesme në Kosovë. Ndërsa unë në një bllok shënimësh shënoja rrëfimin e tij, edhe miku kishte njohuri për mua se merrem me shkrime, dhe i erdhi mire që mbaja shënim. Për mua ishte kjo një temë interesante se të paktën nuk po e humbsja kohën kotë në brigjet e Adriatikut. Por miku nuk u ndal me kaq ai vazhdoi tutje: -Edhe kinematografia botërore sot është e mbushur përplot me filma të cilët shikuesit i imponojnë gjithnjë e më shumë skena fantastike të cilat kanë të bëjnë me fuqin dhe ndihmën e djallit. Pra siç shihet ditën për diell se filmat e tillë të qfaqur nga kinematografia, sikurse edhe muzika janë në bashkëpunim apo thënë më mire në shërbim të forcave të errata-djallëzore apo demonëve të cilët sëbashku kujdesën që të ndikojnë sa më shumë në deformimin e vlerave njerëzore, ashtu siç ma morën djalin tim dhe nuk më mbanë asfarë shprese se ai do të kthehet më në rrugën e jetës së normalitetit njerëzor.
Përpos muzikës e filmave satanike, sot në botë luan rol të madh edhe literatura mistike për Satanizmin në këtë rast e plotësova unë, literatur kjo e cila nuk është e kufizuar vetëm në atë të veprave letrare të Krovllit dhe Levejit. Përpos këtyre dy autorëve, sot ekzistojnë në këtë drejtim të artit letrar edhe shumë autor perfid do të thosha, që veprat e tyre në radhë të pare ua kushtojnë disa intelektualëve, me sa unë kam lexuar në një faqe interneti “Univers Eksplorer” në mesin e tyre janë: Karlos Kastanede, Gustav Majrink, Umberto Eko, Kritofer Fauler, Stiven King, pastaj futuristi Artur Klark, Danil Andrejev, etj. Në perëndim, shumë muzicient, artist, poet, etj, pasi që kanë hyrë në këtë botë misticizmi satanik, më vonë apo më mire të themi se kurrë më nuk kanë arritur t`i këthehen jetës normale. Nën ndikimin e këtij opiumi të satanizmit-mistik, shumë prej tyre kanë përfunduar jetën me vdekje nga narkotikët. Mijëra njerëz, për fatin e të cilëve kurrë nuk dihet, kanë kryer vetëvrasje duke rënë nën ndikimin e djajve, duke lexuar librat e Karlos Kastanedës!
-Eh! Miku im, gurbeti i mallkuar ma la këtë peshqesh në dorë, është ky satanizmi që vodhi gurin e urtisë në vatrën time, ku djali im është bërë gurë në rrokullim, ku më ka krijuar mua e familjës vështirësi, se dheu i huaj nuk të jep gur as për ta çare kokën. Në fund u kuptuam me njëri tjetrin se çdo gjë që ndrit nuk është ar, pra njeriu në jetë i ndodhin edhe shqetësime, telashe e halle. – Eh! Ç`kam hequr! E ç`fitova nga gurbeti i zi? Asgjë, përpos telasheve, im bir ma çakërdisi punën e jetën, ai me satanizmin e tij ma bëri gurin e gjakut, më ka sfilitur, e po ma merrë ngdal shpirtin, sa shpeshë here as gjumi nuk më zë. Unë i fola që të bëhet i forte, se nuk i dihet jetës, ajo në të ardhmën mund të ju sjellë edhe të mira. –Të lumtë goja ore mik! Mbase e ardhmja do më sjell edhe mua ndonjë gjë të mire?!

Shën Gjin-Shqipëri më korrik 2014.

Program kontrolli nëpërmjet besimit fetar politik!

by

Opinion Avdi Ibrahimi/Kur shikojmë natyrën dhe universin, na duket sikur ekziston  një rregull dhe harmoni admiruese që zotëron gjithësinë, kështu vetvetiu na krijohet ideja se gjithçka është e programuar nga vetë vullneti i Zotit, krijuesit e të gjithave. Por megjithkëtë ndjenjat na drejtohen nga një botë tjetër e panjohur dhe e padukshme. Por disi padashur mendja nuk rri e qetë, ajo do që të hyjë logjikshëm brenda asaj substance të natyrës krijuese, do që të mësojë vullnetin dhe punët e Krijuesit se si dhe përse mirësia e tij krijoi botën?! Por njohjet që dime gjer më tani nga ajo që kemi lexuar e mësuar nga predikuesit fetar dhe ata shkencor sikur nuk na kënaq. Prandaj njeriu i logjikshëm do që të hyjë në kufijtë e përmbindijshëm të botës shpirtërore për të marrë ato njoftime që ende nuk i dime? Pra të mësojmë dhe kuptojmë edhe botën e padukshme.

Sipas pikëpamjës time mbi besimin, mbase është e kuptueshme se besimi është një lloj bindje si e padyshimtë për një të vërtetë. Pra mënyra se si ky besim u është dedikuar njerëzve duke i paraqitur profetët si mësues “hyjnor” kështu ata udhëheqnin turmën, duke predikuar drejtësi, vërtetësi dhe paqe, kjo ishte vetëm ajo pjesa e dukshme e tyre, por në realitet ata ndiznin shpirtërat e këtyre njerëzëve me flakët e pashuara të zellit, dhe bekonin shpatën për ata që nuk ndiqnin rrugën e tyre të “Zotit”, këta sundimtar të botës edhe sot paralajmërojnë ardhjen apo rilindjen e Krishtit, Jehovait, Jezusit e Isës. Kështu ata po mbjellin frikë psiqike e dhunë fizike, duke futur tek njerëzit ndjenjën e fajit, në mënyrë që të shtypin çfardolloj mendimi ndryshe. Këtu qëndron fatkeqësia e predikuesve për besim që u japin të tjerëve të drejtën të besojnë në diçka të cilën ata vetë nuk e kanë besuar, për mendimin tim ky është krim të shkatërrosh të kaluarën në emër të një besimi të ri është mbase absurde.

Mbase do të ishte e mjaftueshme sikur këta predikues të mos u thonë njerëzve se si duhet të jetojnë e në çka të besojnë, kur dihet se Zoti është një për mbarënjerëzimin. Të gjitha besimet kam përshtypjen time se janë krijuar për ta vënë në kontroll njerëzimin, së pari për ta përçarë duke i detyruar të heqin dorë nga tradita e lashtësisë, natyrisht mëpastaj për ti sunduar dhe detyruar të besojnë në predikimet e tyre të reja. Dijetar të ndryshëm theksojnë se njëri prej njerëzve më të rëndësishëm, të periudhës së trëndafilëkryqtarëve ka qenë Frensis Bekoni, i cili ka luajtur rol të rëndësishëm si mjeshtër i madh i Urdhërit të Trëandafilkryqëtarëve në Angli që pati rol vendimtar në themelimin e Urdhërit të Masonërisë, mendohet se ka qenë “babai” i “shkencës” moderne dhe autor i vërtet i dramava të “Shekspirit”. Për këtë, cilido anëtarë i vëllezërisë së Masonërisë, që kërcënon, ta sfidoj apo ta kundërshtoj këtë tip edukimi të ri globalist, lihet mënjanë dhe linçohet deri sa ai të dorëzohet?! Vetëm ata persona që i konsiderojnë të “sigurt” kanë të drejtën të hyjnë në nivelët më të larta të piramidës. Konsiderohet se ekziston dera e madhe  britanike e Uindsorëve është  njëra prej  portave të tyre, ashtu sikurse janë Rodshildët në mbareuropën e Rokfelerët në ShBA.

Sot mbarë popujt e Botës, jetojnë në një  shoqëri të ndrydhur nga frika e program kontrollit nëpërmjet besimit globalist e kozmopolit. Kjo frikë mbarnjerëzore përjetësohet nga mediat nga kërcënimi i terrorizmit global. Kjo frikë krijon një dyshim në rritje midis fqinjëve e midis miqve. Para disa viteve Pat Robertsoni dhe të tjerë ungjillorë, në një emision radiofonik e televizivë flisnin për një fe të re politike, ku për objektiv kishin SHBA-të për të krijuar një perandori të krishterë globaliste.

Si përfundim të këtij shkrimi, bëj pyetjën, a munden fundamentalizmi dhe besimi fetar politik, ta çojnë në luftëra të papritura mbarnjerëzimin? Përgjigja është, kamë frik se po.

 

 

ATA QË FITUAN BETEJËN

by

Vështrim libri: “Gjaku i Lirisë” të prof.Bajram Kurti/

  Shkruan: Avdi Ibrahimi/

Luftëratt e popullit tonë për liri e ribashkim kombëtarë ishin të rrepta e të përgjakshme, pasi që lufta, veprimtaria, qëndresa e heroizmi, kishin të bënin me palën kundërshtare me forca të mëdha e të stërvitura ushtarakisht me një arsenal armësh të lojlojta. E në rrjedhën e këtyre sakrificave heronjtë e ditëve tona luajtën një rol shumë aktiv për t,i treguar popullit tone të robëruar shtigjet më të përshtatshme kah çlirimi e bashkimi kombëtar.Të tilla ishin edhe ngjarjet e viteve 1981-1995, të cilat lane gjurmë aq të thella të masata e gjëra popullore, te të cilat ngjallën një interes për jetën shoqërore të përbashkët në hapsirën mbarëshqiptare.Disa tabllo të këtyre ngjarjeve në vëllimin e pare të librit “Gjaku i Lirisë” na i sjell penda e shkëlqyer e prof. Bajram Kurtit, tabllo ngjarjësh këto që pasqyrojnë bindshëm, virtytin, moralin, beesën e heroizmin e heronjëve dhe heroinave tona, në të bëmat e të cilave, populli ynë liridashës e pa vetveten në fuqin e pashterruar popullore për t,u bërë ballë pushtuesve. Sa prej këtyre heronjëve e heroinave u përballuan turturave më të tmerrshme e mëçnjerëzore të famkeqës UDB që ushtruan në trupat e këtyre trimave të qëndrueshëm, si: Rexhep Mala,Zija Shemsiu, dhe plotë të tjerë… Ata ishin personalitete të formuara, guximtarë të pashoqë, tolerues kundrejt gabimeve brendapërbrenda shoqërore, këshillues të mire ndaj shokëve guximtarë, sepse çdo vepër e mire duhet të ketë edhe përfundimin e mire e frytëdhënës në dobi të kauzës kombëtare.

Nuhi, Berisha, Afrim Zhitia, Fadil Vata, tre vëllezërit Badallaj, Naser Hajrizi, Sami rama, Mentor Tolaj, Sherif Frangu e ndonjë tjetër të këtij libri të prof. Bajram Kurtit… simbolizojnë tipin e të riut guximtar. Ndonëse fare të rinj i rrëmbeu shkëndijë e lirisë, duke krijuar kështu pavdekësinë në këtë moshë fare të re treguan zjarrin luftarak dhe fuqinë rinore të përfaqësuesve të tyre…Motrat, vëllezërit, prindërit e nënat shqiptare si përherë qëndruan stoike.

Edhe pse në vëllimin e pare të librit “Gjaku i Lirisë” të prof. Kurtit, nuk bëhet fjalë për nënë Ajshen, e cila është shembulli i gjallë për të gjitha nënat, ajo edhe pse e moshuar është një figure përplot autoritet si për vetë bijtë e saj ashtu edhe për rrethin më të gjërë. Me mençurinë e urtësinë, ajo ia del në krye ta jetësojë amanetin e dhënë Jusufit se do të tymojë oxhaku i vëllezërve Gërvalla në Dubovik. Se zemra e kësaj nëne ka një eksperiencë të madhe jetësore e qëndrese. Nëna të tilla rriti vetëm nëna SHQIPËRI.

Në Ballkanin e trazuar, pikërisht në trojet shqiptare zhvillohen ngjarje të mëdha. E pushka gjithnjë ishte mjet kushtrimi për të qëruar hesapet me zaptuesit barbarë.

Në këto përleshje me armiqtë e shumtë të popullit shqiptar, do të triumfojë e drejta për liri. Natyrisht që do të pësojnë forcat e errata reaksionare e kolaboracioniste, sepse, “Zullumi këputët  prej së trashi” thotë urtia popullore. Se forca e vërtetë nuk qëndron tek armët e soldateskës serbe, e as të shqipfolësit koleboracionistë, porn ë popull në masat e gjëra. Vetëm në këto masa duhet besuar fuqishëm, sepse këto janë forca të pamposhtuar dhe të pavdekshme siç janë heronjtë e heroinat nga”Gjaki i Lirisë” që më zërin e tyre na porositin se i pari  është Mëmëdheu. Partitë, shoqatat mund të veprojnë mire vetëm në Atdheun e lire.

Stoicizmi krenaria dhe mospërkulja e këtyre figurave të shndritshme të bënë për vete. Pikërisht te kjo qëndresë e ka burimin, ai himn për liri, që tingëllon e ushëton në vëllimin e pare të librit “Gjaku i Lirisë” është gjaku që kurrë nuk harrohet e nuk falet.

P.S. Botuar në Gazeta e pavarur “Fjala Jonë” Dhjetor 1996.Nr.15-96. Shpresoj se nuk e ka humbur ende aktualitetin ky shkrim, pasi prof.Bajram Kurti, ka ndërruar jetë vite më pare duke na lënë një thesar të çmuar të librit “Gjaku i Lirisë” I-XVI, vëllime, e disa libra tjerë monografik që përbëjnë, mijëra faqe libri. Poashtu vite më pare ka ndërruar jetë edhe Nëna jonë shqiptare Ajshe Gërvalla. Pushofshin në amshim prof. Bajrami dhe nëna Ajshe!

Foto: Libri i Prof. Bajram Kurtit “Gjaku i Lirisë”

Mbi të drejtën e luftës së përjetshme të lirisë

by

Shkruan: Avdi Ibrahimi/Angelezi, Isak Njutni padyshim është shkencëtari më i madh dhe më me ndikim i të gjitha kohëve. Studjuesi në disa lëmenj shkencor dhe me renome botërore Majkël Hart në veprën e tij: “100 Njerëz më me ndikim në Histori.” Pas Muhamedit, në numrin dy e radhit Isak Njutnin. Mbase është e natyrshme që një dijetar praktik e shkencor të lë gjurmë të pashlyeshme në historin e njerëzimit me shpikjet e tij shkencore. Ai zbuloi se drita e bardhë është e përbërë nga të gjitha ngjyrat e ylberit. Pastaj ai krijoi dhe prkatikisht ndërtoi në vitin 1668 teleskopin e pare më pasqyrë, teleskopin reflektues, i cili edhe sot përdorët në më shumë opservatariume astronomike, ndërsa në matematikë dha kontributin e tij në zbulimin e llogaritjeve integrale, megjithatë suksesi më i rëndësishëm i tij është në lëmin e mekanikës-shkencë, e cila sqaron lëvizjën e trupave fizikë. Shpikjet e tij shkencore nuk i komunikoheshin ne të njetën kohë njerëzimit, arsyeja kryesore mbase ishte se po të komunikoheshin publikisht shpikjet e tij shkencore, do të mund të haste në kundërshtim nga religjioni fetar, të cilet ndoshta edhe do ta pengonin këtë shpikje shkencore të ideve të reja, ose njerëz të tillë të paknaqur nga shpikje të reja do ti qëndronin në rrugë si pengesë. Atëherë, Isaku do të kishte mbase të drejtën ose do të ishte i detyruar ta menjanojë këtë pengesë, në këtë mënyrë ai do ti komunikonte njerëzimit shpikjet e veta. Por nga e gjitha kjo që u tha si më lartë, Isaku nuk ka patur të drejtë dhe as që ka provuar ta vrasë kë të dojë nga kunërshtarët e tij të ideve të reja zbuluese, ose të vjedhë në shitore çdo ditë pse ai ishte gjeni në shpikjet e tij shkencore. Kjo na jepë të kuptojmë se edhe ligjëdhënësit dhe drejtuesit e njerëzimit duke filluar nga ata të mëparshmit si Saloni, Likurgu, Napoleoni, Muhamedi e shumë të tjerë, të cilët ishin shkelësit e ligjit të vjetër, ku shoqërit e ndryshme njerëzore e kanë trasheguar nga paraardhësit e tyre, ku ato ligje i kanë respektuar deri në shejtni, e natyrisht nuk janë zmrapsur dhe kanë derdhur gjakun me heroizëm për ruajtjen e ligjit të vjetër, njëkohësisht e kanë mbrojtur  si të dobishëm për shoqërinë njerëzore. Nga e tërë kjo lë të kuptojmë se këta bëmirës të njerëzimit, me idetë e tyre të reja, pra këta bëmirës dhe zotët e njerëzimit kanë qenë veçanërisht ata të skenave politike edhe gjakpirës të tmerrshëm… Me këtë dua të nxjerrë  një përfundim se të gjith këta njerëz, të cilët janë në gjendje ta thonë apo ta japin një ide të re, janë pothuaja se të detyruar, për nga natyra dikush më shumë e dikush më pakë të jenë edhe pjesë e krimit.

 

Kjo ide e re, sipas pikpamjës time, njerëzit për nga natyra ndahen në njerëz të zakonshëm të cilëve nuk u intereson e kaluara dhe as që mendojnë të ardhmën, por janë njerëz që i përshtatën të tashmës, të cilët për nga natyra të shumtën e rasteve janë të sjellshëm, e që jetojnë të nështruar dhe janë të dëgjueshëm sepse kanë përfitime personale politike materiale nga e tanishmja sunduese, sepse ky është dedikimi i tyre i të jetuarit. Kurse në anën tjetër është kategoria e njerëzve të cilët kundërshtojnë dhe kërkojnë rrëzimin e sistemit ekzistues në emër të diçkaje më të mire. Pra, këtij njeriu me ide të re, i duhet që për idenë e vetë të kapërcejë ndoshta edhe mbi trupin e vdekur?! Masa popullore duke mos patur njohurin e duhur mbi të drejtën e luftës së përjetshme të lirisë, gati as njëherë në kohë të duhur s,u njehë këtë të drejtë njerëzve me ide të reja, i vret dhe i var, kështu kjo masë e përmbushë detyrën e vetë konservative, që ka ajo për prijësin e vetë grupor, vetëm se brezat e rinj të po kësaj mase që kanë bërë ekzekutime, të ekzekutuarve, u ngrehin lapidare, dhe u përkulën në përvjetorët e rënies së heronjëve të tyre për lirin e ideve të reja.

 

Pra siç shihet kategoria e pare e njerëzve është dalëzotëse  e të tanishmës, kurse kategoria e dytë e njerëzve janë dalëzotës të ideve të reja, pra janë zot të së ardhmës. Pra këta të parët mbajnë botën dhe rrisin numrin e përkrahësve të së tashmës, të dytët lëvizin botën duke e dërguar atë drejtë qëllimit. Por çka është më kryesorja si njëra poashtu edhe tjetra kanë të drejtë ekzistence, por gjithnji kjo e dyta lufton për të përjetshmën, pra kjo kategori njerëzish njef e respekton historin  e të kaluarën dhe lufton për ide të reja të së ardhmës. Mirpo sipas pikëpamjës time në këtë rast gabimi është i mundur nga kategoria e pare, edhe përkundër prirjës së tyre të zakonshëm për nënshtrimit për interesat e tyre personale, këta nuk qajnë kokën për të shkuarën e as për të ardhmën ata jetojnë sot për nesër, e në të njetën kohë njerëzit e rinjë me ide të reja, shpesh here, fare nuk i diktojnë dhe i kalojnë me përbuzje, sikur janë njerëz të prapambetur me ide të ulëta, e jetojnë në varfëri. Por nga këta njerëz sipas pikpamjeve të mija, nga këta njerëzëz nuk ka pse frikësohet askush, sepse kjo kategori njerëzish nuk shkon larg, sepse janë servile e kozmopolit dhe ndërrojnë gëzofin sipas motit, kështu ata e ngarkojnë vetën me pendime të ndryshme publike se kanë qenë të mashtruar nga prijësi i tyre, dhe kjo del në fund si mësim moral për ta. Kategoria e dytë e njerëzve me ide të reja, janë të aftë të thonë çkado të re, çuditërisht në numër janë më të paktë. Këta njerëz janë të caktuar sigurt nga ndonjë ligj i natyrës. Besoj se ky ligj natyrës është i panjohur, por kam bindjen time se ky ligj i natyrës së panjohur ekziston, e në asnjë mënyrë nuk mund të ketë asfarë rastësie. Këtu kemi të bëjmë me lindjen e gjenive të mdhenjë, të cilët janë kulmi i fatit të shoqërisë njerëzore, ata janë krijues ose shpikës të veprave të mëdha, moskuptimi i veprës gjeniale nga opinioni-lexuesi nuk është përjashtim por normë mbi të drejtën e luftës së përjetshme të lirisë.

Shqipëri 20 Mars 2014