BLAGA DIMITROV/

(Poete bullgare – Perkthimet nga italishtja)/
Perktheu Anton Cefa/

Deri nesër!/

“Deri nesër!”, më the dhe ike./
Të shoqërova, e humbur, me sy./
Eshtë larg e nesërmja. A është e mundur/
Të qëndrojmë të ndarë kaq orë?/

Deri nesër nuk do të njoh
Hijen e ballit tënd, as pëshpëritjen
E dorës tënde të ngrohtë s’do ta ndjej
Dhe as lumin e mendimeve tua.

Në qoftë se do të të marrë etja në këto orë,
Nuk do të mund të jem burimi yt. Po të kesh ftohtë
Nuk do të jem unë flaka që të ngrohë.
As drita yte kur të bëhet errësirë.

“Deri nesër!” më the dhe ike,
Pa dëgjuar as psherëtimen time.
Ndërsa unë prisja që të qëndroje pranë meje
E të më thoje: “Deri në amshim!”

Ishim më të afërmit (më intimët)

Të mbetemi miq të mirë! Ç’kuptim
Ka kjo frazë? Duart tona të shkrira
N’shtërngim (më dhembin ende),
Do të takohen vetëm për një lamtumirë?

Shikime të etura që thitheshin,
Tani vetëm një salutim ?
Në vend të buzëve që digjeshin të përvëluara,
Vetëm një fjalë miqësore?

Jo, nuk mund të jemi miq të mirë.
Dashuria nuk njeh rrugë të mesme.
Ishim më intimët. Tani e mbrapa
Do të jemi më të huajt mbi këtë botë.

Humbje

Nuk di nëse isha dashuruar pas teje.
Di vetëm se isha shastisur
Pas dhomës së vogël, pak të ndriçuar,
Në mesnatë, e pas çajnikut që zinte . . .

Pas pemëve që prisnin horizontin.
Kinemave të humbura të lagjes,
Kujtimeve plot ankth të burgut.
Dhe plagëve të bombave mbi mure.

Stacioneve të tramvajit. Gjetheve të lagështa,
Gështenjave të nxehta në xhep.
Shtërgatave. Tringëllimit të telefonit.
Dhe deri mjegullave, detit gri…

Pas gjithë botës isha dashuruar.
Jo pas teje. Më dukej interesante,
E re, më e pasur. Për këtë më vjen keq,
Jo sepse të kam humbur ty; po pse kam humbur botën.

Pa dashuri

Tani e mbrapa do të jetoj pa dashuri.
Nuk do të varem më nga telefoni yt
Ose nga rasti. Do të bëhem indiferente.
Nuk do të vuaj. Do të jem erë e lidhur.
Do të ngrihet përroi pa psherëtima.

Nuk do të me zbehet më fytyra
Pas një nate pa gjumë, dhe as
Nuk do të më përndezet ajo. As toka
nuk do të më dridhet nën këmbë nga dhimbja,
Kurrë më nuk do të fluturoj drejt qiellit tënd.

Nuk do të jem e keqe, por edhe një gjest të vetëm
Nuk do të mund ta bëj në horizont të hapur.
As drita nuk do të më mungojë,
Po çfarë hapësire do të mund të shoh…

Nuk do të përvëlohem më duke pritur mbrëmjen,
Por edhe dita nuk do të agojë më për mua.
Nuk do të dridhem më nga akulli i fjalëve,
Por as nuk do të digjem mbi zjarrin flakërues.

Nuk do të qajë mbi supet tua mizore,
Por edhe nuk do të qeshi më me gjithë zemër.
Kurrë më nuk do të vdes për një shikim,
Por në të vërtetë nuk do të jetoj më.

Qyteti i vogël dhe bota e madhe

U linda në një qytet të vogël e në një shtëpi të vogël,
nën gërshetimin e blertë të një pjergulle.
Për këtë kam aq dëshirë të zbuloj
çdo gjë në këtë botë.

Jam rritur mbi kalldrëmet e rrugëve
Me bar të zbërdhylët anash,
aq të ngushta sa atje bënte të ftohtë,
kur ishte nxehtë e anasjelltas.
Prandaj në rrugë të gjera ndjej
frikë prej ngricës e prej vapet.

Njëri me tjetrin njiheshim,
në qytet ecej ngadalë,
ndaleshim nëpër rrugë
e pyesnim njëri-tjetrin :
“Si je, si shkon?”
Prandaj fati i shumë të panjohurve
Më intereson në qytetet e mëdha
E befas më tërheq vetmia në trafik.

Kujtoj në qytetin e vogël
komshitë ndër dyer duke marrë e dhënë
bukë, lule për të mbjellë, e tjera,
ose pranë gardheve, duke shkëmbyer
zjarr, lajme e ndonjë fjalë të mirë.
Prandaj më duket sikur më kafshon
çdo derë e përplasur.
Oh, sikur njerëzit
e botës shurdhe, të huaj, të vendosnin
me inisiativën e tyre: duar e zemër!

Ia di për nder qytetit tim të vogël,
sepse më ka hapur sytë
e habisë për tërë botën,
sy provincialesh, por të etur,
që do të besojnë e do të kërkojnë
gjatë ecjes të takojnë
ata që flasin një fjalë ngushëllimi,
që të japin pak zjarr, një këshill, e tjera.