Nga Spiro Gjikondi/
Kthemani copen e tokes qe me perket!/
Ate copen e tokes qe ishte dhe mbetet e imja,/
Ate, copen e tokes, pas se ciles/
Per qindra, ( Ne mos mijera!) vjet/
Katragjyshet e gjyshet/
Dhe prindet e mi vetull-rene/
E mbajten e u mbajten/
Si munden,/
Me thonj e me dhembe…/
Kthemani copen e tokes qe me perket!
E dua.
Ate, copen e tokes me dy rrenje ullinj,
Me dy rrenje dardhe, tre fiq e nje ftua.
Ate copen e tokes gjithe gure e shkembinj,
Ne Mbockez, Kallavarez, Rezebrege, Nenpirg…
Kudo qe te jete,
Atje ku ka qene,
E dua.
Edhe pse e di se e vogel, sic ish,
Barkun e zbrazet s’ma mbush,
Por mallin e shpirtit tim te zhurritur
E shuan…
Kthemani copen e tokes qe me perket!
E ne se doni te dini nga ku e gjer ku,
Me ke kufizohet
Nga Jugu, Perendimi, Veriu, nga Lindja,
Mos pyesni deshmitare te reme,
As mos kerkoni tapi te shkruara rishtas
( Nga ato qe mbjellin kaos!).
Ne se vertet doni te dini nga ku e gjer ku,
Merrni kazmen, germoni,
Thelle e me thelle,
Ne shtresen e pare e te dyten,
Ne shtresen e peste e te dhjete,
Deri aty ku dheu behet i kuq,
Mbrujtur me gjak neper shekuj.
Merrni kazmen, germoni,
Deri aty ku ri heshtur e klith
Ai, guri tragjik i sinorit…
Kthemani copen e tokes qe me perket!
Kam pesedhjete vjet i larguar.
Pesedhjete vjet rrenje-shkulur.
Pesedhjete vjet rrenje-dale.
Pesedhjete vjet si i verber,
Kaleroj shaluar ne tym,
Kaleroj shaluar ne mjegull.
Pesedhjete vjet qe lundroj
Ne nje det t’egersuar
Plot me ankth
E me frike ne zemer
Se ne mos u perplassha di ne shkembinj
Ne nje breg
Do perplasem pa tjeter…
C’bera e c’shkrova
U haruan qe sot.
Haresa – Mizore
Nuk pret dot gjer neser.
Te pakten te mbjell n’ate vend
Nje ulli,
Se e di qe ulliri
Do te jetoje me shekuj.
Kthemani copen e tokes qe me perket!
Sepse dua qe ne perendimin e afert
Te shkoj e te ulem aty nen ulli
Te pi nje cigare menduar…
Te vdekurit e gjalle te kujtoj,
Te haroj te gjallet e vdekur.
Te them:
“Ketu dhe im ate ulej e rij…”
Te ndjej eren e thrumbes,
Te kruzes, te cfakes…
Te shkermoq ne pellembe nje dege rigoni,
Te kepus nje gjethe lofate,
Ne sy te pikoj
Nje pike limoni.
Te ve kembet ne te, si Anteu,
Te mar force. E ne mbremje,
Me syte drejt qiellit
Me henen e yjet te luaj,
I dehur prej afshit te ngrohte te dheut…
Kthemani copen e tokes qe me perket!
Nuk dua te besoj ne rrenimin e plote.
Nuk mund ta pranoj nje ikje per jete.
Rrokullisja pa fund
Me rendon.
Tmerohem e dridhem,
E klith e rrenkoj
Sa here sjell neper mend Seremben e shkrete:
” Arberi qe pertej detit na kujton…”
Nuk dua te besoj
( Sic po thone! )
Se n’ate vend
Vec nje parim i zi paska mbetur:
“Rrembeni, o muter,
Sa te mundni, me shume, rrembeni,
Se gjithe ligjet e parimet e tjera
Kane vdekur…”
Kthemani copen e tokes qe me perket!
Ndryshe do te mbetem i huaj.
I HUAJ…
I HUAJ…
I HUAJ…
Me i huaj im bir,
Im nip me i huaj.
Ne nje skaj te globit,
Pa te njohur e te dashurit prane,
Ne jete te jetes te humbur
Ne nje skaj te larget te globit,
As varosur, as gjalle,
Haruar…
Kthemani copen e tokes qe me perket!
Qe kur casti fundit te vije,
Kur syte te mbyll
E te nisem ne udhen ku shkuan te paret,
N’ate vend te mbulohem,
N’ate vend te ri shtrire,
Me nje gur nga te ledhit
Mbi krye…
E ne se im bir do haroje gjithcka,
Ne se humbet dashurine per gure e per njerez,
( Pasi e di se largesa ben punen e saj…)
Le te jete ai varr
Per kthimin e tij
Nje arsye me teper…
Kthemani copen e tokes qe me perket…!(Dielli-arkiv)