Përjetim/

Kudret Kume, alias Ilia Kareli iku si në tragjeditë e moçme greke, iku sa edhe tragjediani i të gjitha kohrave, Shekspiri, nuk do ta skenonte kaq egër. Iku duke lënë pas një shije të hidhur që në gojën e analistëve e poltikanëve ka mbirë e po shumohet djegëse si hithrat.
Një therje në fyt me një thikë artizanale burgu gardianit duke lënë jetimë dy fëmijë, nuk mund të kalohej lehtë, pa një vedetë tipike greke, vedetë e cila, më e fortë se ajo e maleve veriore të Shqipërisë, është e gjallë dhe vepron dhunëshëm në malet e Kretës.
Mbase nuk do të ndodhëte sikur vedeta të tilla kaq makabre (deri në shkulje zemre “për analizë” – unikale në botë, a thua se zemra ishte “kutia e zezë” e ngjarjes)  të ishin lexuar “vedetat e vogla”, të shumëta ndaj shqiptarëve në këto vite mërgimi.
Në burgjet greke flitet se janë të dënuar për kohë deri përjetë 2800 shqiptarë.
Në dhomat e paraburgimit, një ndër gazetat më të mëdha të Greqisë “Eleftherotipia”, këto ditë shkruante se në 169 raste dhune të egër asnjë ushtrues nuk është dënuar. Fajtor gjithnjë ka qenë i rrahuri dhe hero polici!
Sa e sa herë në mjetet e komunikimit masiv janë dhënë skena makabre të rrahjeve barbare të të pandehurve, kryesisht shqiptarë.
Për të vazhduar më tej me mijërat e fëmijëve të trafikuar, të humbur pa nam e pa nishan, të vajzave si mall “mishi të bardhë”, për “30 dibranët e 9 marsit 1996” që dikush këmbëngul se ata janë në një burg të sigurisë së lartë në ishullin e Korfuzit…
Për ta heshtet, për ta asnjë zë zyrtar shtetëror nuk është dëgjuar…
Për të vazhduar me rastin (rastet) unikal të kuadratit ushtarak me uniformë që parakalon para presidentit të republikës me këngë që shprehin rracizëm mesjetar drejtpërdrejt ndaj Shqipërisë e shqiptarëve.
Në mërgatën dhe për mërgatën shqiptare në Greqi, mërgatë që numron çerekun e shqiptarëve të Republikës së Shqipërisë, ka probleme që do të thoja të pa shtruar për zgjidhje.
Në Athinë ka një ambasadë. Në Selanik dhe në Janinë ka konsullata. Të tria këto përfaqësi, bashkarisht nuk kanë më shumë veta se sa një minibashki e Tiranës, një drejtori në bashkinë e Tiranës apo një bashki e një qyteti provincial në Shqipëri. Një personel në këtë numur përballë një “Tirane” mërgimtarësh me komplekse të mëdha hallesh mund të them se është me “duar lart”.  Me këtë nuk dua të bëj thirrje që të shtohet numëri, por të vihen në lëvizje potencialet intelektuale, të vjetrat por më shumë të reja, potencialet intelektuale të djemëve dhe vajzave  shqiptare që mbarojnë universitetet greke, që njohin gjuhën, ligjet, psikologjinë, që mund të kthehen në vlerë për shtrimin dhe zgjidhjen e problemeve të shumëta të mërgimtarëve.
Ka shumë, por unë do të ndalem në njerin prej profesioneve të fituara me mund dhe djersë në universitetet e Greqisë, profesionin e juristit. Juristët e rinj shqiptarë, po nuk patën nënshtetësi greke, nuk mund ta ushtrojnë profesionin e tyre, nuk mund të marrin leje ushtrim profesioni. Edhe në rastet kur ata e marrin nënshtetësinë, e shumëta mund ta ushtrojnë profesionin e tyre si shegertë të ndonjë avokati grek, thjesht për të mbledhur informacion për klientin.
Do të dëshiroja që shteti shqiptar, Ministria e Drejtësisë, ta shihte me sy e ta mblidhëte këtë potencial të madh juridik në interes të emigrantit.
Një regjistrim në amzën e Ministrisë së Drejtësisë, një certifikim njohjeje të profesionit të tyre nga Ministria  greke e Drejtësisë, një organizim pjesë e një drejtorie jo të veçantë, do të zgjidhëte shumë probleme të karaketrit juridik, do të grumbullonte një informacion të madh për të dënuarit në veçanti.
Shpërblimin ata nuk do ta merrnin nga shteti por nga klienti, i cili me dëshirë do ta jepte për fjalën shqipe që i ofrohet dhe për pagesën modeste që do të jepte krahasuar me ato të avokatit grek.
Janë të njohura, të dokumentuara në sinkron me zë dhe figurë  në media rastet kur përkthyes që nuk dinin asnjë fjalë shqip kanë bërë përkthyesin në gjyqet kundër shqiptarëve. Dhe bëjnë.
Mërgata shqiptare në Greqi është jetime. Atë nuk e mbron kush kur polici i shkarravit apo i gris pasaportën në kufi, kur i vënë prangat dhe e sjellin në sallën e gjyqit, kur e rrahin dhe e torturojnë në qelitë e paraburgimit, kur afendikoi i mban pagën për muaj të tërë dhe edhe kur ndodh që ai e denoncon në gjyq, fajtorë ngelet ai kurse afendikoi i pafajshëm…
Mërgata shqiptare në Greqi është parë (dhe shihet) tek “xhepi”, tek postimet (remitancat) e parave që dikur ishin një miliard euro e tash kanë rënë 5-6 herë(!). Nuk ka ditë që në dritaret e vogla të kanaleve televizive të mos flitet për emigrantët dhe paratë e tyre të munguara në bankat shqiptare e në familjet e tyre.
Kudret Kume, alias Ilia Kareli iku. Nuk do të kishte ikur, nuk do të ishte bërë kriminel, nuk do të ishte shqyer nga inati shtazarak i një formacioni zyrtar sikur të kishte pas shtetin në krah, psikologun që do ti fliste me shqipen e nënës së tij, avokatin që shqip do ti tregonte hapësirën ligjore, të drejtat dhe detyrimet e tij.
Kudret Kume, alias Ilia Kareli, në veprimet dhe mosveprimet e tij duhet lexuar mirë. Në burgjet greke ka 2800 shqiptarë të cilët kanë nevojë të ndihmohen që të përballojnë vitet më të vështira të tyre. Ka edhe të pafajshëm që “për një viç e xu nata jashtë”.
Mërgimtarët shqiptarë në Greqi kanë nevojë ta mbështesin kokën në “jastëkun” e butë të shtetit për gjithëçka që lidhet me jetën e tyre; me drejtësinë, me shkollimin në gjuhën e nënës, me shkolla e qendra kulturore, me dokumentacionin e domozdoshëm të të qenit legal, me njohjen e patentave, njohjen e viteve të pensionit, me toponiminë e shkruar mbi pasaportat e fëmijëve nga administrata analfabete shqiptare…
Hallet e emigrantëve shqiptarë janë bërë tërkuzë lesh dhie që duhet këputur.

Abdurahim Ashiku

Athinë, 9 prill 2014