E KOMBIT SHQIPTAR – Dielli

UÇK ËSHTË MBARË KOMBI SHQIPTAR

May 12, 2021 by dgreca

-Veprimet në Parlamentin e Dardanisë janë të shëmtuara e të papranueshme/

Nga MA. AGIM ALIÇKAJ */

Disa deputet të pasjellshëm të PDK-së, të përkrahur nga disa deputet të njejtë të partive të tjera opozitare dhe shërbëtorët e tyre në media, e kanë humbur rrugën në oborr. Kot mundohen të fshihen pas Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës. Kot shesin pallavra se kinse ata na qenkan UÇK-ja!! Populli i di mirë punët e tyre të ndyta anti-shtetërore dhe anti-kombëtare. I shkelën me të dyja këmbët vlerat e luftës së UÇK-së.

UÇK JANË: -Të gjithë luftarët e lirisë nga të gjitha trojet tona, prej momentit kur bisha e egër serbe zbriti nga malet Karpate në tokat shqiptare;

-Të gjithë të burgosurit politik; Foshnjet, fëmijët, vajzat, gratë, burrat dhe pleqtë e paaramatosur të dhunuar, të torturuar, të djegur për së gjalli;

-Kontribuesit e mjeteve financiare për blerjen e armëve kudo, sidomos në Amerikë;

-Bartësit e snajperave me kamion nga Las Vegasi në Los Angeles dhe me avion për Tiranë, tutje deri në frontin e luftës;

-Mbrojtësit e UÇK-së në Kongresin Amerikan me Joe DioGuardin dhe Shirley Cloyes DioGuardin; dhe shumë përkrahës nga Mërgata në gjithë botën.

Pra, UÇK ËSHTË MBARË KOMBI SHQIPTAR.

Kërkesa për dorëheqjen e Ministres së Jashtme Donika Gërvalla është qesharake e ulët dhe pa kurrëfarë baze. Deklarata e saj para disa vjetëve nuk ka të bëjë aspak me UÇK-në dhe luftën e lavdishme gjithëpopullore. Dhënia e informatave për krimet e mundëshme politike është obligim i çdo qytetari, pa marrë parasysh çfarë pozite mbanë. Qëllimi i këtyre mjeranëve është FRIKËSIMI, e thotë znj. Kimete Berisha në stilin e saj karakteristik, origjinal, te drejtpërdrejt dhe PA FRIKË.

Nuk frikohet bija e trimit të pavdekshëm Jusuf Gërvalla. Nuk frikohet askush tjetër. Nuk frikohet populli i Dardanisë nga dështakët. Ata nuk e kuptojnë se efekti i veprimeve të tyre të shëmtuara në parlament është i kundërt. Populli vetëm sa neveritet dhe bindet edhe më shumë për vendimin e drejt të rrëzuarjes së tyre nga pushteti. Të dështuarit në pozitë, dalin edhe më të dështuar në opozitë. Në vend se të kërkojnë falje për veprimet e tyre 22 vjeçare në shkatërrimin e shtetit, të bëjnë ndryshime dhe të fillojnë të punojnë për së mbari.

Këta e paskan indoktrinuar dhe manipuluar edhe Rininë e PDK-së për të dërguar dosje dhe libër me krimet serbe te zyrja e Ministrisë së Punëve të Jashtme. E kanë huqë adresën. Këto materiale është dashur të adresohen te Vuçiqi, Thaqi, Rama dhe Mustafa, kanë patur kohë 22 vjet. Tashti le t’i adresojnë te ata dhe te zyrja e Enver Hoxhajt. Pritet dhe shpresohet se Kryetari shpresëdhënës i LDK-së Lumir Abdixhiku ta pastrojë LDK-në nga mbeturinat e shkatërruesit të LDK-së dhe shtetit të Kosovës, Isa Mustafës. Nëse PDK vazhdon me këto veprime të ulta anti-kombëtare, do të përshëndetet me pushtetin për sa të jetë jeta.

Këto janë përpjekje dëshpëruese për të përçarë listën Guxo dhe Vetëvendosjen, për ta dobësuar luftimin e korrupsionit dhe agresorit serb, për ta penguar ngritjen e shtetit nga qeveria Kurti. Do të dështojnë me turp, sepse këta e kanë përkrahjen e popullit shumicë.

Shovenisti serb Vuçiq e ka të qartë se, pas shkuarjes së Grenellit, Thaqit dhe Mustafës, dhe ardhjes së Bidenit, Vjosës dhe Albinit, edhe luftën diplomatike e ka të humbur. Duhet pritur veprime agresive dhe trazira nga huliganët serb me qëllim të destabilizimit të shtetit të Dardanisë.

Donika Gërvalla është nderi dhe krenaria e kombit. Vjosa Osmani dhe Albin Kurti janë shpëtimtarët e shtetit të Dardanisë dhe kombit shqiptar. Këtyre ju bashkangjiten edhe Shaip Kamberi, Ardita Sinani dhe Zijadin Sela, të gjithë bashkë në shërbim të kombit.

Kombi është mbi të gjitha.

*Anëtarë i Kryesisë së Ligës Shqiptaro-Amerikane dhe i Këshillit të Vatrës

NOLI, EMBLEME E KOMBIT SHQIPTAR

December 31, 2015 by dgreca

*Theofan Stilian Noli, nuk qe vetëm një udhëheqës i shquar i bashkësisë shqiptaro-amerikane, por edhe një figurë madhore dhe e gjithanshme e letërsisë, kulturës, fesë dhe politikës shqiptare./
*Më 12 prill 1937, Nolit iu plotësua ëndrra e madhe për një kishë kombëtare shqiptare kur Patrikana e Stambollit njohu zyrtarisht Kishën Ortodokse Autoqefale Shqiptare./
Ne Foto:Fan S. Noli duke hyrë në Selinë e Lidhjes së Kombeve në Gjenevë më 1924/
Fan Noli (1882-1965), i njohur edhe me emrin Theofan Stilian Noli, nuk qe vetëm një udhëheqës i shquar i bashkësisë shqiptaro-amerikane, por edhe një figurë madhore dhe e gjithanshme e letërsisë, kulturës, fesë dhe politikës shqiptare. Noli u lind më 6 janar 1882 në fshatin Ibrik Tepe, në jug të Edrenesë (Adrianopojë), në pjesën evropiane të Turqisë. I ati, Stilian Noli, ishte psallt i njohur në kishën ortodokse dhe i kishte futur të birit dashurinë për muzikën dhe traditën bizantine ortodokse. Fan Noli ndoqi shkollën e mesme greke në Edrene, dhe më 1900, pas një qëndrimi të shkurtër në Kostandinopojë, u vendos në Athinë, ku gjeti punë të rastit me pagë të ulët si kopist, sufler apo aktor. Me një teatër shëtitës që jepte shfaqje në ngulimet greqishtfolëse në Mesdheun lindor, Noli mbërriti për herë të parë në Egjipt. Në Aleksandri ai e braktisi teatrin, dhe nga marsi 1903 deri në mars 1905 gjeti punë si mësues i greqishtes dhe psallt i korit kishtar në Shibîn el Khôm, dhe nga marsi 1905 deri në prill 1906 në El Faiyûm, ku ishte vendosur një ngulim i vogël shqiptar. Këtu ai shkroi një numër artikujsh greqisht dhe përktheu në greqishte veprën e Sami Frashërit “Shqipëria – Ç’ka qënë, ç’është e ç’do të bëhetë?”, që u botuan në shtypshkronjën shqipe në Sofje. Nga mësuesi i tij në Egjipt, murgu Nilos, Noli mësoi më shumë për traditat e muzikës bizantine që e tërhiqte aq shumë dhe vendosi të bëhej prift ortodoks. Atje ra në kontakt edhe me drejtues patriotë të bashkësisë shqiptare si Spiro Dine (1846?-1922), Jani Vruho (1863-1931) dhe Athanas Tashko (1863-1915), të cilët e nxitën të mërgonte në Amerikë, ku mund t’i përdorte më mirë talentet e tij. Noli i ri pranoi.
Në prill 1906, me një biletë avulloreje të klasit të dytë, paguar nga Spiro Dine, Fan Noli u nis për në Botën e Re duke kaluar nga Napoli dhe mbërriti në Nju Jork më 10 maj. Pasi ndenji tre muaj në Buffalo, ku punoi në një kombinat lënde drusore, Noli shkoi në Boston. Atje botuesi Sotir Peci (1873-1932) i dha një punë me pagë minimale si zëvendës-redaktor i gazetës së Bostonit “Kombi”, ku punoi deri në maj 1907 dhe ku botoi artikuj me pseudonimin Ali Baba Qyteza. Financiarisht dhe personalisht, këta ishin muaj vërtet të vështirë për Nolin, i cili nuk ndjehej aspak mirë në Amerikë dhe po mendonte seriozisht të mërgonte në Bukuresht. Megjithatë, ai pak nga pak hodhi rrënjë në bashkësinë shqiptare dhe më 6 janar 1907 bashkë-themeloi shoqërinë Besa-Besën në Boston.
Në këtë periudhë, shqiptarëve ortodoksë të Amerikës po u humbte gjithnjë e më shumë durimi me kontrollin grek mbi kishën e tyre. Tensioni arriti kulmin më 1907, kur një prift ortodoks grek nuk pranoi të bënte shërbesën në varrimin e një shqiptari në Hudson, Masaçusets, me arsyetimin se i ndjeri kishte qenë nacionalist, pra, rrjedhimisht, i shkishëruar. Me nismën e vet Noli thirri një mbledhje të shqiptarëve ortodoksë nga mbarë Nju Englandi, ku delegatët vendosën të themelojnë Kishën Ortodokse Autoqefale (autonome) Shqiptare, me Nolin si klerikun e saj të parë. Më 9 shkurt 1908, në moshën njëzetegjashtëvjeçare, Fan Noli u bë diakon (dhjak) në Bruklin, kurse më 8 mars 1908 Platoni, kryepeshkopi ortodoks rus i Nju Jorkut, e shuguroi si prift ortodoks. Vetëm dy javë më vonë, më 22 mars 1908, Noli i ri krenar mbajti për herë të parë liturgji në gjuhën shqipe, në Knights of Honor Hall në Boston. Ky ishte hapi i parë drejt organizimit dhe njohjes zyrtare të Kishës Ortodokse Autoqefale Shqiptare.
***
Nga shkurti 1909 deri në korrik 1911 Noli botoi gazetën “Dielli”, zëdhënëse e bashkësisë shqiptare të Bostonit. Më 10 gusht 1911 ai u nis për në Evropë, ku ndenji katër muaj dhe kreu shërbesa kishtare në gjuhën shqipe për kolonitë në Kishinjov, Odesë, Bukuresht dhe Sofje. Më 28 prill 1912, bashkë me Faik bej Konicën, që kishte ardhur në Shtetet e Bashkuara më 1909, themeloi Federatën Panshqiptare Vatra të Amerikës, e cila shumë shpejt pati fatin të bëhej organizata më e fuqishme dhe më e rëndësishme e shqiptarëve në Amerikë. Fan Noli tashmë ishte udhëheqësi i pranuar i bashkësisë ortodokse shqiptare dhe njihej si shkrimtar e gazetar i afirmuar i lëvizjes kombëtare. Në nëntor 1912 Shqipëria u shpall e pavarur dhe Noli tridhjetëvjeçar, i sapo-diplomuar nga Universiteti i Harvardit, kthehet përsëri për në Evropë. Në marsin e vitit 1913 ai mori pjesë, ndër të tjera, në Kongresin Shqiptar të Triestes, i organizuar nga shoku dhe rivali i tij Faik bej Konica.
Në korrik 1913 Fan Noli shkoi për herë të parë në Shqipëri ku mbajti shërbesën e parë kishtare ortodokse në gjuhën shqipe në vend më 10 mars 1914, në prani të princit Vilhelm zu Vid, i cili kishte mbërritur në Durrës vetëm tri ditë më parë me një anije austro-hungareze. Në gusht 1914 Noli qëndroi për një farë kohe në Vjenë, por me afrimin e reve të zeza të luftës, u kthye në Shtetet e Bashkuara në maj 1915. Nga 21 dhjetori 1915 deri më 6 korrik 1916, u bë përsëri kryeredaktor i “Diellit” të Bostonit, tashmë gazetë e përditshme. Në korrik 1917 u bë edhe një herë kryetar i Federatës Vatra që, me gjendjen kaotike dhe zbrazëtinë politike në Shqipëri, e konsideronte veten si një farë qeverie shqiptare në mërgim. Në shtator të vitit 1918 Noli themeloi të përmuajshmen në anglishte The Adriatic Review (Revista e Adriatikut), që financohej nga Federata për të përhapur informacion për Shqipërinë dhe për kauzën e saj. Gjashtë muajt e parë revista u botua nga Noli, ndërsa më 1919, këtë detyrë e mori në dorë Kostandin Çekrezi (1892-1959). Me fondet e Vatrës, të mbledhura nën drejtimin e Nolit, u dërguan në Paris, Londër dhe Uashington delegatë shqiptaro-amerikanë për të promovuar njohjen ndërkombëtare të pavarësisë së Shqipërisë. Më 24 mars 1918, Noli u caktua administrator i Kishës Ortodokse Shqiptare në Shtetet e Bashkuara dhe në fillim të korrikut të atij viti mori pjesë në një konferencë për popujt e shtypur në Mount Vernon, Virxhinia, ku u takua me presidentin Udrou Uillson (Woodrow Wilson, 1856-1924), përkrahës i të drejtave të pakicave në Evropë. Më 27 korrik 1919 Noli u emërua peshkop i Kishës Ortodokse Shqiptare në Amerikë, që tashmë ishte dioqezë e pavarur.
Një vit më pas, duke pasur parasysh rritjen e figurës së Nolit si udhëheqës politik e fetar i bashkësisë shqiptare dhe si shkrimtar, orator dhe komentator politik i talentuar, ishte e logjikshme që ai të zgjidhej kryetar i delegacionit shqiptar në Lidhjen e Kombeve në Gjenevë, ku arriti ta anëtarësonte Shqipërinë më 17 dhjetor 1920. Pranimin e Shqipërisë në Lidhjen e Kombeve Noli me të drejtë e konsideronte arritjen e tij më të madhe politike. Anëtarësimi në këtë organizatë i dha Shqipërisë për herë të parë njohje ndërkombëtare dhe, në retrospektivë, ai pa dyshim pati rëndësi më të madhe se shpallja e pavarësisë nga Ismail Qemal bej Vlora më 1912. Gazeta The Manchester Guardian,në një koment më 23 korrik 1924, e përshkruante Nolin si ‘një burrë që do të kishte qenë i shquar në çdo vend. Diplomat i përkryer, ekspert i politikës ndërkombëtare, mjeshtër i debatit, që prej fillimit ai la mbresa të thella në Gjenevë. Me shumë mjeshtëri, por gjithmonë me buzë në gaz, ai i vuri me shpatulla pas murit të gjithë kundërshtarët e tij ballkanas. Ai është një njeri me kulturë të pamasë, që ka lexuar çdo gjë që ia vlen të lexohet në anglishte dhe frëngjishte’.
***

Suksesi në Lidhjen e Kombeve i dha Nolit vendin e figurës kryesore në jetën politike shqiptare. Nga Gjeneva u kthye në Shqipëri, dhe nga 1921 deri më 1922 përfaqësoi Federatën Vatra në parlamentin shqiptar. Më 1922 u emërua ministër i jashtëm në qeverinë e Xhafer bej Ypit (1880-1940), por disa muaj më vonë dha dorëheqjen. Më 21 nëntor 1923, u shugurua peshkop i Korçës dhe mitropolit i Durrësit. Tani ishte njëkohësisht kreu i Kishës Ortodokse në Shqipëri dhe udhëheqës i një partie politike liberale, opozita kryesore kundër forcave konservatore të Ahmet Zogut (1895-1961), që mbështeteshin kryesisht nga çifligarët feudalë. Më 23 shkurt 1924 u bë një atentat kundër Zogut në parlament, dhe pas dy muajsh, më 22 prill 1924, u vra deputeti dhe patrioti Avni Rustemi (1895-1924), mendohet se nga forcat zogiste. Në varrimin e Avni Rustemit, Fan Noli mbajti një fjalim të zjarrtë që ngjalli zemërimin e papërmbajtur të opozitës liberale kundër Zogut, i cili u detyrua të arratiset në Jugosllavi gjatë të ashtuquajturit Revolucioni i Qershorit.
Më 17 qershor 1924 Fan Noli u shpall zyrtarisht kryeministër dhe pak më vonë, regjent i Shqipërisë. Për gjashtë muaj, ai drejtoi një qeveri demokratike që u mundua me të gjitha forcat t’i jepte zgjidhje problemeve katastrofike politike dhe ekonomike me të cilat përballej shteti i ri shqiptar. Por programi i tij me njëzet pika për modernizimin dhe demokratizimin e Shqipërisë, ndër të cilat edhe reforma agrare, ishte tejet i nxituar e idealist për një vend të prapambetur pa tradita parlamentare. Më vonë ai i shkroi arsyet e dështimit të tij në një letër që ia drejtonte një mikut të tij anglez “Duke këmbëngulur tek reformat agrare, zgjova zemërimin e aristokracisë çifligare; duke mos i zbatuar reformat, humba mbështetjen e masave fshatare”.
Me përmbysjen e qeverisë së tij nga forcat zogiste, natën e Krishtlindjeve 1924, Noli u largua përgjithmonë nga Shqipëria dhe qëndroi disa muaj në Itali me ftesë të Benito Musolinit (1883-1945). Kur Duçja më në fund arriti një marrëveshje me Zogun për koncesionet e naftës në Shqipëri, Noli dhe pasuesit e tij e kuptuan se prania e tyre në Itali ishte e padëshirueshme. Pas kësaj, Noli qëndroi disa vjet në Evropën qendrore, kryesisht në Gjermani dhe Austri. Në nëntor 1927 vizitoi Rusinë si delegat i Ballkanit në Kongresin ‘Miqtë e Bashkimit Sovjetik’ me rastin e dhjetëvjetorit të Revolucionit të Tetorit, dhe më 1930, pasi mori një vizë gjashtëmujore, u kthye në Shtetet e Bashkuara.
Me kthimin e tij në Boston, Noli themeloi të përjavshmen “Republika”, vetë emri i së cilës i bënte sfidë të hapur Ahmet Zogut, i cili më 1 shtator 1928 u vetëshpall Zogu I, Mbreti i Shqiptarëve. “Republika” u botua edhe si opozitë ndaj “Diellit”, tashmë nën drejtimin e Faik Konicës, i cili ishte pajtuar me mbretin Zog dhe ishte bërë ministër i plotfuqishëm i Shqipërisë në Uashington. Me mbarimin e afatit të vizës, gjashtë muaj më vonë, Noli u detyrua të kthehet në Evropë dhe “Republika” mbeti nën drejtimin e Anastas Tashkos, deri sa u mbyll më 1932. Më 1932, me ndihmën e pasuesve të tij, mundi të kthehej nga Gjermania në Shtetet e Bashkuara, ku fitoi edhe lejen për qëndrim të përhershëm. Noli u tërhoq nga jeta politike dhe nga ky moment iu kushtua përsëri detyrave si drejtues i Kishës Ortodokse Autoqefale Shqiptare. Në dhjetor 1933 u sëmur rëndë dhe nuk ishte në gjendje t’i përballonte shpenzimet trajtimit mjekësor për të cilin kishte aq shumë nevojë, deri sa mori si dhuratë 3000 franga ari nga Shqipëria, që për ironi të fatit ia dhuroi armiku i tij i betuar, Ahmet Zogu. Ky gjest arriti pikërisht qëllimin për të cilin ishte nisur: një farë pajtimi midis Nolit dhe Zogut, si dhe një përmirësim të marrëdhënieve shpesh të acaruara të Nolit me Faik Konicën.
Në vitin 1935 Noli iu kthye njërit prej pasioneve të tij të hershme – muzikës – dhe në moshën pesëdhjetetrevjeçare u regjistrua në Konservatorin e Muzikës të Nju England, në Boston, nga i cili u diplomua më 1938.
Më 12 prill 1937, Nolit iu plotësua ëndrra e madhe për një kishë kombëtare shqiptare kur Patrikana e Stambollit njohu zyrtarisht Kishën Ortodokse Autoqefale Shqiptare.
Noli nuk u mjaftua vetëm me detyrat kishtare dhe filloi studimet pasuniversitare në Universitetin e Bostonit, ku mori doktoratën më 1945 me një disertacion për Skënderbeun. Në vitet e para pas Luftës së Dytë Botërore, Noli pati marrëdhënie pak a shumë të mira me regjimin e ri komunist në Tiranë dhe ushtroi ndikimin e vet për ta bindur qeverinë amerikane që ta njihte atë. Madje nami i tij si ‘peshkopi i kuq’ shkaktoi shumë armiqësi dhe ndarje në qarqet e mërgimtarëve në Amerikë. Më 1953, në moshën shtatëdhjetë e një vjeç, Fan Nolit iu dhurua shuma prej 20 000 dollarësh nga Federata Vatra, me të cilën bleu një shtëpi në Fort Lodërdejll (Fort Lauderdale), Florida, ku vdiq më 13 mars 1965 në moshën tetëdhjetë e tre vjeçare.
Ky është incizimi i një fjalimit të Fan Nolit dhënë Shoqatës shqiptaro-amerikane Vatra në vitin 1962. Incizimi, i ruajtur nga Peter Prifti (San Diego), u dha në dispozicion të publikut nga Kryepeshkopia Ortodokse në Amerikë (Boston) dhe u digjitalizua në CD nga Avni Spahiu dhe Baki Jashari (Prishtinë), të cilëve jam mirënjohës për lejen për ta prezantuar këtu.(Kortezi: Zera Shqiptar- Robert Elsie)

Agim Rexhaj: NË VATËR U RUAJTËN FATET E KOMBIT SHQIPTAR

January 6, 2015 by dgreca

….Një jetë me përpjekje, sakrifica, ëndrra, zhgënjime, suksese, e kaluar për të arritur çlirmin e Kosovës ku kam lindur dhe demokratizimin e Shqipërisë time Nënë, nuk mund të kishte një ditë më të bukur sesa kjo e sotmja.
Qindra mijëra kilometra udhëtime, netë e ditë në dispozicion të çështjes tonë kombëtare, përpjekje të paepura të bëra në një jetë që ndodhej midis dy botëve: Atë të dashurisë dhe dhimbjes për atdheun, për Shqipërinë në njërën anë dhe për Kosovën në anën tjetër.Te dyja të ndara prej një kufiri të vendosur në mes të një populli, të një kombi, të një gjaku, të një dheu – dhe një jete me të gjitha të mirat në vendin më të bukur në botë, Ameriken, por…gjithesesi,në mërgim.
Një jetë me shqetësimin e pandarë për fatet e njerëzve të gjakut tim, të vëllezërve, të të afërmve të bashkëkombasve tanë deri në ditën e lirisë;
Dhe të gjitha këto në një vend, në një Vatër, ku u ruajtën fatet e atdheut tonë këtej kufirit e ku u mbrojtën ato matanë kufirit në Kosovën tonë të dashur.
Ishte VATRA ajo që me ngrohtësinë e saj, me idealet e saj, me frymëzimin e saj në një vend të madh ku u vendosen fatet tona më mori pranë vetes për të bërë një udhëtim jo të shkurtër, por plot tridhjetë vjeçar që nga ajo ditë kur si emigrant i ri në Shtetet e Bashkuara iu bashkangjita për të mos u ndarë kurrë më prej saj.
Sot është një ditë e madhe për VATRËN.
JU zoti President si një drejtues vizionar i Shtetit tonë Amë keni nderuar vatranët, jo thjesht Ing. Agim Karagjozin, Dr Gjon Buçajn dhe mua, por tërë ata burra që e filluan këtë udhëtim të gjatë që nga çelja e tokave të Ulsterit, nga fabrikat e Bostonit, nga dera e Kishës së Nolit, nga zgjuarsia e Konicës, nga përpjekjet e Panaritit deri tek figura eminente e inteligjences shqiptare,Prof. Arshi Pipa, dinjiteti i Ing. Agim Karagjozit e urtësia e Dr Gjon Buçajt.
Unë ndjehem I lumtur, i nderuar, i prekur, i detyruar deri në pikën e fundi të qenjes time për kombin tim.
Zoti President!
Nuk ka fjalë që ta përshkruajë mirënjohjen time për Juve, për Institucionin që Ju Përfaqësoni, për nderin që na keni bërë.
Por ka një mënyrë për tua shpërblyer këtë:
Ta çojmë më përpara punën e Vatrës për të mirën e Shqipërisë, Kosovës dhe tërë shqiptarëve në botë.
Zoti e bekoftë këtë vend, Shqipërinë tonë, Kosovën tonë , trojet tona shqiptare popullin shqiptar!
Zoti i bekoftë Shtete e Bashkuara të Amerikes!
Zoti ju bekofte juve!
Faleminderit!
* Pershendetja e zv/kryetarit te Vatres, Agim Rexhaj me 24 Nentor 2014, ne Presidencen e Republikes, me rastin e dekorimit me titullin “Nderi i Kombit”
***
AGIM REXHAJ: “NDERI I KOMBIT”, VLERËSIM PËR VATRËN
Zv/kryetari i Vatrës, z. Agim Rexhaj, ndjehet i gëzuar dhe tepër i vlerësuar për nderimin që i bëri Presidenti i shqipërisë me Urdhërin e lartë “Nderi i Kombit”. Ai i tha editorit të Diellit se këtë dekoratë të lartë e sheh jo thjesht si dekorim vetiak, por si një vlerësim për vetë Vatrën. E thashë edhe para presidentit, tregon z. Rexhaj pas kthimit nga Tirana:” Ju zoti President si një drejtues vizionar i Shtetit tonë Amë keni nderuar vatranët, jo thjesht Ing. Agim Karagjozin, Dr Gjon Buçajn dhe mua, por tërë ata burra që e filluan këtë udhëtim të gjatë që nga çelja e tokave të Ulsterit, nga fabrikat e Bostonit, nga dera e Kishës së Nolit, nga zgjuarsia e Konicës, nga përpjekjet e Panaritit deri tek figura eminente e inteligjences shqiptare,Prof. Arshi Pipa, dinjiteti i Ing. Agim Karagjozit e urtësia e Dr Gjon Buçajt.”
Agim Rexhaj është zv/ kryetar i Federatës Pan Shqiptare të Amerikës”Vatra” prej më shumë se dy dekadash, dhe në Kuvendin e prillit të vitit 2013, kryetari i tanishëm, dr. Buçaj, e propozoi sërish për ta pasur në krah në drejtimin e Vatrës.
Z. Rexhaj tregon se e lëshoi vendlindjen, Kosovën e tij të dashur, në dhjetor 1983. Veprimtaria e tij kishte rënë në sy të okupatorëve serbë pas dmeonstratave të ’81-shit, ku familaj ishte e rrezikuar në egzistencën e saj. Persekucioni nis me nxjerrjen nga puna të familjarëve Rexhaj. Dy vëllezërit, Agimi së bashku me Bashkimin, duhej të gjenin shtegun e shpresës.Nuk mbeti rrugë tjetër,thotë ai, veç ikja në mërgim dhe vënia në shërbim të Kosovës. Marrin rrugën e dhimbshme të mërgimit dhe përmes vështirësish të panumërta arrijnë në kampin e refugjatëve në Austri dhe prej andej në SHBA, në tokën e bekuar, që do të ushqente me shpresa dhe ëndrrën për Kosovën e lirë.
Z. Rexhaj që në fillim u përfshi në organizimin e lëvizjes në ndihmë të Kosovës. Ai ishte bashkëthemelues i Shoqatës “Kosova Demokratike” 1990 ne New York, e cila zhvilloi një veprimtari Kombëtare të rëndësishme në drejtim të njohjes së represionit serb në Kosovën e pushtuar nga okupatori serb, që ushtronte gjenocid mbi popullsinë e pafajshme dhe mohonte të drejtat njerëzore.
Zoti Rexhaj me bashkëpunëtorët e vet u bënë bashkepuntorë të ngushte të Presidentit historik të Kosovës, dr. Ibrahim Rugova.
Themelimi i LDK-së në Kosovë, krijojë lëvizjen e shpresës tek shqiptarët e Amerikës. Në ato procese formuse të LDK, shqiptarët e Amerikës kanë pjesën e tyre madhore, ndërkohë që z. Rexhaj,tregon për Diellin se udhëtoi nga Amerika në Kosovë, në fund të Shkurtit 1990 dhe dha kontributin e tij. Ai u takua me presidentin historik të Kosovës, Dr. Ibrahim Rugova dhe bashkëpunëtorët e tij dhe mori udhëzime për krijimin e strukturave të LDK-së në SHBA.Pas kthimit në SHBA, ia nisi punës.
Ai kujton se ishte data 21- Mars 1990,kur nisën anëtarësimet në LDK, në Restorantin që ishte pronë e vëllezërve Bashkim dhe Agim Rexhaj.
Pas këtij momenti veprimtaria e LDK-së në SHBA nis të japë frytet e veta, të sensibilizojë politikën amerikane, përmes demonstratave dhe vizitave në Washington. Era e Lirisë për Kosovën po frynte nga brigjet e Atlantikut, ku bijtë e saj u organizuan.
Z. Rexhaj është pjesmarrës dhe organizator i demonstratave për Kosovën në New York, Washington, Dejton dhe etj. Ai e ka udhëhequr për disa vite LDK në SHBA, ku kontributi për mbledhjen e ndihmave financiare për Kosovën ka qenë i konsiderushëm.
Z.Rexhaj, tregon se ai kontribuoi edhe ne mbledhjen e fondeve per UÇK. Së bashku me Vatrën, ai mblodhi ndihma për Luftën dhe ndërmorën nëj udhëtim të vështirë deri në spitalin e Bajram Currit, ku kuroheshin të plagosurit e luftës dhe dërguan atje ndihma. Po ashtu mijëra dollarë u dorëzuan nga Vatra në zyrën e Kosovës në Tiranë. Z. Rexhaj dhe bashkëpunëtorët e tij kanë dhënë kontribut të madh në afrimin e politikanëve dhe zyrtarëve amerikanë në mbështetje të çështjes së Kosovës. Ai dhe bashkëpunëtorët e tij ishin mbështetës të fuqishëm në Rambuje, ku shkuan dhe shumë vatranë.Në komunitetin shqiptar, zv/kryetari i Vatrës ëshët i njohur edhe për kontribut të veçantë në pajtimin e gjaqeve, të mbartuar edhe këtu në SHBA. Ai ka realizuar 38 pajtime.Ndjehet me fat që në vitin 1986 mori kontakt me vatranët dhe u bë pjesë aktive. Në vitin 1991 ishte sekretar i Vatrës, ndërkohë që ajo kishte për kryetar një ndër figurat eminente të inteligjencës shqiptare, Prof. Arshi Pipën.
Një vit më vonë do të zgjidhej zv/Kryetar i Vatrës, detyrë që e mban edhe sot.
Nuk ka veprimtari të Vatrës ku të mos jetë edhe kontributi i z. Rexha; ai ishte pjesë aktive e komisionit të përcjelljes së eshtrave të themeluesit të Vatrës, Faik Konica, po ashtu ishte nëTiranë në qershor 1998, kur një delegacion i shoqatës Vatra shkoi nga SHBA, qëndroi në Shqipëri në kuadrin e një misioni vëzhgues dhe ndihme për shqiptarët e Kosovës pas fillimit të agresionit ushtarak serb.
Vatra dorëzoi me atë rast në Zyrën e Kosovës në Tiranë, disa dhjetëra mijë dollarë për Luftën në Kosovë.
Po ashtu z. Rexhaj dhe një pjesë e delegacionit shkoi në Tetovë për t’u takuar me përfaqësuesit e Partisë Demokratike të Shqiptarëve,dhe per ta vizituar Kryetarin e Gostivarit z. Rufi Osmani, aso kohe i burgosur nga regjimi Maqedonas për shkak të përdorimit të flamurit shqiptar.
Bashkë me Vatranët, menjëherë pas luftës në Kosovë, Rexhaj ishte pjesë e delegacionit shqiptaro-amerikan qw vizituan Kosovwn.
Z. Agim Rexhaj ka qenë mbështetës i vendosur i proceseve demokratike në Shqipëri që në fillimet e Lëvizjes Demokratike e deri sot. Ai është aktiv edhe sot, si nënkryetar i Vatrës, por edhe si individ,është pjesmarrës i takimeve me kongresistë e senatorë amerikanë, merr pjesë në fushatat e tyre, në mbledhejn e fondeve etj.
Po ashtu z. Rexhaj, thotë se është në korent të zhvillimeve në politikën amerikane dhe kontribues në dhënien e opinioneve, prej vitit 2004 është anetar i Komitetit Kombëtar mbi Politikën e Jashtme Amerikane (NCAFP) National Committee on American Foreing Policy.Ai shton se ishte anëtar i Bordit per shume vite ne Ligen Qytetare Shqiptaro Amerikane nga 1990-1996.
Z.Rexhaj ne vitin 2004 me delegacionin e Vatrese dhe LDK-se ne Vatikan mori pjese ne ceremonin e Lumturimit te Nene Terezes.Ishte ne komisionin per ngritjen e shtatoreve te Nene Terezes ne Prishtine,Mitrovice dhe Struge.Ai tregon se ishte pjesë në komisionin per ngritjen e Memorialit te Shaban Polluzhes ne Fshatin Polluzhe-Kosove ne Gushte te vitit 2004 dhe se kanë pasur shumë probleme nga grupimet e majta që përpiqeshin ta pengonin, madje 9 here ka udhëtuar nga Peja ne Polluzh me kembengujle qe inagurimi i ketij memoriali, te sponzoruar nga shqipetaret e New Yorkut, të realizohej me çdo kusht. Kryetar i atij komisioni ishte vatrani Sejdi Hysenaj. Inaugurimi u bë në muajin gusht, por fatkeqsisht majtisët e Drenasit e bënë pa praninë e komisionit.
Z. Rexhaj, po ashtu ishte anëtar i komisionit per ngritjen e Katedrales Nena Tereze ne Prishtine.
Nënkryetari i Vatrës ndjehet tepër i nderuar që vlerësimi i tij u bë së bashku me nderimin e martirëve të Vatrës. Ia tahshë dhe Presidentit Nishai dhe të gjithë pjesmarërsve në ceremoni, thotë z. Rexhaj: “Unë ndjehem i lumtur, i nderuar, i prekur, i detyruar deri në pikën e fundi të qenjes time për kombin tim.Nuk ka fjalë që ta përshkruaj mirënjohjen time për Juve, për Institucionin që Ju Përfaqësoni, për nderin që na keni bërë.Por ka një mënyrë për tua shpërblyer këtë:
Ta çojmë më përpara punën e Vatrës për të mirën e Shqipërisë, Kosovës dhe tërë shqiptarëve në botë.”(Botoi Dielli ne Print, Dhjetor 2014)

GAZETA”DIELLI”, ENCIKLOPEDIA E KOMBIT SHQIPTAR

December 15, 2014 by dgreca

NGA ROZI THEOHARI*
Jam e nderuar sot të përshëndes përvjetorin e 100-të të DIELLIT në emër të dardharëve këtu në Amerikë, në Shqipëri e kudo në botë.
Tashmë dihet historikisht se ishte viti 1890 kur shkelën Amerikën dardharët e parë Misto Millona dhe Dhamo Çeku, të cilët do të
pasoheshin nga qindra të tjerë në fillim të shekullit te kaluar. Një pjesë e emigrantëve dardharë sollën me vete idetë e patriotizmit e të
lëvizjes kombëtare të Rilindjes, të cilat u vunë në themel të krijimit të shoqërisë së parë të shqiptarëve të Amerikës, në bazë fshati,
“Vëllazëria mirëbërëse e Dardhës”, e organizuar në Boston më 1 janar 1905.
Veprimtaria patriotike dhe aktivitetet e kësaj organizate dhe të shoqatave të tjera dardhare u pasqyruan në gazetën KOMBI e me vonë
në gazetën “DIELLI”.
Emigrantët dardharë ndiznin sobat dhe lëviznin pedalinën në bodrumin ku Fan Noli dhe Sotir Peci shtypnin gazetën KOMBI.Por ata ishin edhe
organizatorë, oratorë e artikujshkrues të talentuar. Emigrantët dardharë përgatisnin altarin dhe qirinjtë në kishën e Fan Nolit, por
ata ishin edhe arkitektë për ndërtime kishash e ikonografë për pikturimin e tyre.
Perpjekja për bashkimin e gjithë shqiptarëve të Amerikës për shpëtimin e atdheut e nxiti dhe e frymëzoi dardharin
muzikant Thoma Nashi të organizonte në Boston bandën “Vatra”. Banda ngriti lart frymën e atdhedashurisë në Amerikë dhe në Shqipëri, kur ajo
shkoi në Vlorë të jepte koncert për vullnetarët e luftës në vijën e frontit. Aty Thomai kompozoi këngën e njohur “Vlora,Vlora”. Në
historinë e diasporës shqiptare të Amerikës janë skalitur edhe emra dardharësh: Sotir Peci, Josif e Vasil Pani, Gjoleka
Konda,Misto Millona, Ilo Zdruli, Kostë Isaku, Thoma Nashi e shumë të tjerë.
Është nderim për fshatin e Dardhës për dy bijtë e saj: Sotir Peci,që, në bashkëpunim me Fan Nolin, e filloi aktivitetin qysh me krijimin
e gazetës KOMBI dhe Gjoleka Konda, i cili e vazhdoi me gazetën DIELLI,si manaxheri i parë i saj dhe si bashkëpunëtor i Fan Nolit dhe i
Konicës. Në gazetën DIELLI të 31 dhjetorit 1909 Gjoleka cilësohet “patriot i flaktë dhe orator prej natyre…”.
Në artikujt e botuar nga Gjoleka Konda del në pah zotësia e publicistit, ndjenjat dhe dashuriapër atdheun si dhe nderimi për shokët e tij të “…Lëvizjes së Parë…,” siç i quan ai Fan Nolin, Konicën e të tjerë.
Kur u largua nga Amerika Sotir Peci, i la këtë amanet Gjolekës:“Kalanë që ngritëm, ta mbani dhe të mos e rrëzoni.” Këtë amanet dardhari i nderuar Gjoleka nuk e harroi tërë jetën.Familja e Gjolekës ka emigruar nga Shqipëria dhe sot banon në Uster, Mass. Djali i tij,Vangjo Gjoleka Konda, na ka dërguar një letër përshëndetëse, ku mes të tjerash shkruan:
“…Kisha shumë dëshirë të isha në ceremoninë e 100-vjetorit të gazetës “Dielli”, sepse kam detyrime ndaj babait tonë, Gjolekes, i cili ka qenë jo vetëm një familjar i mirë, por edhe një atdhetar i madh…Ju dërgoj përshëndetjet e mia e të familjes sime…”
Sotir Pani, i biri i patriotit dardhar Vasil Pani,donte të ishte sot kët mes vatranëve, por në pamundesi, m’u lut që të përcjell përshëndetjen e tij:“Me gazetën DIELLI jam njohur qysh në moshën 15 vjeç nga koleksioni që kishte gjyshi im Josif Pani në Dardhë. Prej vitit 1922 kur ai u kthye nga Amerika e deri sa jetoi, në vitin 1934, gjyshi e mblodhi me kujdes koleksionin, i cili sot ruhet në shtëpinë-muze “Pani” në Dardhë. Gazeta DIELLI është enciklopedi e kombit tonë. Ajo pasqyron jetën dhe punën e patriotëve shqiptarë për 100 vjet. Në gazetën DIELLI
unë gjeta dhe lexova veprimtarinë e Josif e Vasil Panit, anëtarë, por edhe drejtues të shoqërisë “Besa-Besën” dhe “Vatrës” për sa kohë jetuan në Amerikë…Gazeta DIELLI m’u bë shok edhe kur erdha familiarisht në Amerikë më 1996. Dielli është një pasuri që unë ua lë djemëve dhe nipërve të mi.”
* Kjo ishte përshëndetja në emër të Dardharëve të Bostonit, e përcjellë nga shkrimtarja Dardhare, Rozi Theohari me rastin e 100 vjetorit të numrit të parë të Gazetës “Dielli”(numri i parë doli me 15 shkurt 1909), organizuar në Monroe College-NY, gusht 2009(Shih Fotografite ne facebook)

NDEROHET NE KURBIN PAPA KLEMENTI XI-ALBANI, FIGURË E NDRITUR E KOMBIT SHQIPTAR

December 8, 2014 by dgreca

Nga Murat Gecaj/
Në qytetin e Laçit të Kurbinit, Shoqata Kombëtare e Miqësisë dhe Bashkëpunimit Shqipëri-Itali, organizoi Simpoziumin Shkencor me temë,” ”Papa Klementi XI-Albani, një nga figurat më të ndritura të Kombit Shqiptar”.
Kishin ardhur anëtarë të kësaj Shoqate nga Laçi e Lezha, Tirana, Shkodra, Durrësi etj., profesorë e studiues, përfaqësues të Prefekturës së Lezhës (Sabaete Hidri) e Bashkisë së Laçit dhe shoqatave të tjera, nga media e shkruar dhe ajo elektronike etj.
Fjalën e rastit e mbajti kryetari i Shoqatës Kombëtare të Miqësisë dhe Bashkëpunimit Shqipëri-Itali, Nikollë Lleshi. Ai nënvizoi meritat shumëplanëshe të klerikut mw të lartë të Kishës Katolike në Romë, Papa Klementi XI-Albani (23 korrik 1649-19 mars 1721) dhe që e zhvilloi këtë veprimtari për 21 vjet me radhë (1700-1721). Në renditjen e Papëve të Vatikanit, ai ishte katërti për nga jetëgjatësia, në këtë detyrë të shenjtë. Po kështu, folësi nënvizoi faktin se ai ishte me origjinë shqiptare dhe, për këtë arsye, luajti një rol me rëndësi në kohën, kur jetoi e punoi, në mbështetje të gjithanshme të çështjes sonë mbarëkombëtare.
Pastaj, uroi mirëseardhjen dhe i përshëndeti të pranishmit, kryetari i Bashkisë së Laçit, Artur Bardhi. Po kështu, u lexua përshëndetja e dërguar nga Hysen Ibrahimi, kryetar i Shoqatës së Shkrimtarëve dhe Artistëve Shqiptarë “Papa Klementi XI-Albani, Suedi” dhe nga kryesia e Shoqatës së Arsimtarëve të Shqipërisë, lexuar nga sekretari i Përgjithshëm i saj, prof. M.Gecaj.
Të pranishmit në këtë veprimtari të bukur dhe mbresëlënëse ndoqën me interes të veçantë kumtesat e mbajtura nga studiuesit: Vlash Prendi, prof.Angjelin Shtjefni e Nikollë Loka, prof.Ahmet Osja e Nikollë Lleshi etj.
Të gjithë ata e nënvizuan prejardhjen shqiptare të Papa Klementit XI-Albani, gjë që dhe ai e kishte pranuar në gjallje të vet. Po kështu, u theksua fakti që ai u doli në mbrojtje bashkëkombësve të tij, duke u ballafaquar me pasojat e pushtimit shekullor osman, synimet për asimilimin dhe parandalimin e eksodit të tyre etj. Gjithashtu, ai lujati rol të dukshëm për arsimin dhe kulturën kombëtare shqiptare.
Në emër të pasardhësve të Papa Klementit XI-Albani, përshëndeti Pashk Noka. Ndërsa për ndihmesën e dhënë në dokumentimin, përmes ekranit televiziv, të jetës dhe veprimtarisë së këtij personaliteti të shquar të Kombit Shqiptar, kryesia e Shoqatës Kombëtare të Miqësisë e Bashkëpunimit Shqipëri-Itali, i dorëzoi “Mirënjohje” publicistit Engjell Ndocaj.
Për të nderuar dhe përjetësuar jetën dhe veprimtarinë shumë të çmuar të tij, nga ky Simpozium u propozua që, në një të ardhme sa më të afërt, në qytetin e Laçit të ngrihet një bust i Papa Klementit XI-Albani.
Kordinatore e veprimtarisë ishte Olta Paja, ndërsa e mundësuan atë: Bashkia Laç, Komuna Milot, Fondacioni “Papa Klementi XI-Albani” dhe TV “Lezha”.
Në mbyllje të këtij Simpoziumi, pjesëmarrësit i vazhduan bisedat e tyre në koktejin e shtruar, me këtë rast, nga Bashkia e qytetit të Laçit.
Tiranë, 7 dhjetor 2014