Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

CARL BILDT KËRKON DORËHEQJEN E HASHIM THAÇIT…

by

-Gazeta Express manipulon deklaratën e diplomatit të lartë në Twitter-/

Nga Elida Buçpapaj/

Gazeta Express në Kosovë manipulon shëmtuar një deklaratë të Carl Bildt në Twitter nxitur nga fakti se diplomati i lartë suedez dhe Vessela Tcherneva nën drejtoreshë e Këshillit Europian për Marrëdhëniet e Jashtëme më 26 qershor i kanë kërkuar publikisht dorëheqjen Hashim Thaçit nga posti i Presidentit të Republikës të Kosovës. Ftesë për dorëheqje nga Shtëpia e Bardhë në mënyrë implicite është edhe anullimi i samitit Kosovë-Serbi.

Në një prononcim tjetër tek gzeromedia.com, Bildt shkon më tutje dhe thotë se nëse vërtetohet pretentimi i Prokurorit, Thaçi rrezikon arrestimin.

Dhe pas këtyre prononcimeve të Carl Bildt, gazeta Express për “hakmarrje” manipulon diplomatin e lartë suedez në mënyrën më të pacipë të mundshme.

Pse them “në mënyrën më të pacipë të mundëshme”?

Sepse Carl Bildt këtë deklaratë e ka bërë në Twitter, çka do të thotë se mund të verifikohet lehtë. Ka shumë anglishtfolës shqiptarë që tashmë kanë hyrë për kuriozitet në rrjetin social dhe kanë konfrontuar se ajo që thotë Express në titull,  nuk përkon absolutisht me të vërtetën që e ka shprehur qartë e pa ekuivoke Diplomati suedez.

Gazeta Express që në titull lajmëron se “Bildt vajton humbjen e serbëve në Betejën e Kosovës”. Është krejt fake ose thjeshtë shpifje titulli i Gazetës Express.

Në ditën kur serbët kujtojnë Betejën e Kosovës të 1389, Vidovdanin që bie më 28 qershor, Carl Bildt shkruan ekzaktësisht kështu në Twitter: “A day of historic battles. Many Serbs are still agitated over their loss in the Kosovo battle, but you would be hard pressed to find any Swede who really cares about the loss at Poltava more than three hundred years later.” Që po të shqipërohet shkon pak e shumë kështu: “Një ditë betejash historike. Shumë serbë janë ende të shqetësuar për humbjen e tyre në Betejën e Kosovës, por ju do t’ju bëjë përshtypje të fortë nëse do të gjeni të paktën një suedez që t’i shkojë mendja të interesohet për humbjen në Poltava më shumë se treqind vjet më vonë. (Në Betejën e Poltavës zhvilluar më 8 korrik 1709  Perandoria Suedeze u mund nga ushtria e Pjetrit të Parë të Rusisë – shpjegimi im EB)

Pra sikur shihet qartë, krejt ndryshe nga sa manipulon Gazeta Express e Kosovës, Carl Bildt nuk vajton, por në mënyrë shumë elegante diplomatike u kujton serbëve të heqin dorë nga mitomania që po mban peng Serbinë, Kosovën dhe rajonin.

Kosova nuk duhet të harrojë kurrë se diplomati i lartë suedez Carl Bildt është një nga mbështetësit e Kosovës në këto mbi dy dekada histori moderne. Ai ka qenë kryeministër i Suedisë dhe Ministër i Jashtëm prej 2006 deri 2014, ku përfshihet edhe njohja e Kosovës si shtet i pavarur më 4 marsin e 2008 nga Suedia.

Pra me pak fjalë, janë shumë të ulta sulmet me bazë shpifje që vijnë nga Kosova në adresë të Carl Bildt vetëm se ky ka shprehur publikisht qëndrimin e tij se Hashim Thaçit i ka ardhur koha që të japë dorëheqjen nga posti i Presidentit të Republikës, aq më tepër kur gjithë Kosova mbarë, përfshi edhe gazetën Express kanë njohuri të plota se si Hashim Thaçi me manipulime e ka uzurpuar këtë post.

Sikur tashmë dihet Zyra e Prokurorit të Specializuar ka dorëzuar aktakuzë ndaj Presidentit të Kosovës Hashim Thaçi dhe kreut të PDK-së, Kadri Veseli. Aktakuza pretendon se ata dhe gjithësej rreth dhjetë persona dyshohen se janë përgjegjës për vrasjen e 100 vetëve. Gjykatësi i procedurës paraprake është duke e shqyrtuar aktakuzën dhe do të marrë vendim nëse do ta konfirmojë atë.

Në aktakuzën që Zyra e Prokurorit të Specializuar u paraqiti për shqyrtim Dhomave të Specializuara për Kosovën Hashim Thaçi, Kadri Veseli dhe disa persona të tjerë akuzohen për një sërë krimesh kundër njerëzimit dhe krimesh lufte ndër të cilat, vrasje të paligjshme, zhdukje me detyrim të personave, përndjekje dhe tortura.

Gjithashtu në njoftimin e prokurorit të specializuar thuhet më tej se “Prokurori i specializuar  e gjykon të domosdoshëm nxjerrjen e këtij njoftimi publik për akuzat, për shkak të përpjekjeve të përsëritura të Hashim Thaçit dhe Kadri Veselit për pengimin dhe sabotimin e punës së Gjykatës Speciale. Besohet se zoti Thaçi dhe zoti Veseli kanë ndërmarrë në fshehtësi një fushatë për shfuqizimin e ligjit që krijoi Gjykatën dhe kanë penguar punën e Gjykatës në orvatje për t’i bishtënuar drejtësisë.” “Nëpërmjet këtyre veprimeve zoti Thaçi dhe zoti Veseli, kanë vënë interesat e tyre vetjake mbi viktimat e krimeve të tyre, sundimin e ligjit dhe popullin e Kosovës.” – thuhet në njoftim.

Tashmë prej kohësh në opinion flitet publikisht për listën që ka përpiluar Gjykata Speciale me emrat e më të fuqishmëve të politikbërjes në Kosovë. Edhe dialogu Kosovë-Serbi është përfolur si një deal i Thaçit me Vuçiç, që Hashimi për t’i shpëtuar Hagës, është treguar i gatshëm të godasë në sovranitetin territorial e shtetëror të Kosovës të mbrojtur nga KFOR dhe NATO – prej 12 qershorit 1999 pas përfundimit të një konflikti gjakatar kur Milosheviçi e humbi luftën.

Me pak fjalë Hashim Thaçi, për t’i shpëtuar Hagës, është treguar i gatshëm të kallë rajonin në flakë, pasi Serbia nuk ka ndryshuar asnjë qasje dhe nuk ka demonstruar asnjë zbutje qendrimesh ndaj Kosovës.

Dhjetëshen e Drenicës me destinacion Gjykatën Speciale e ka marrë nëpër gojë edhe Milaim Zeka. Kam parasysh një deklaratë të tij gati dy vjet më parë tek Televizion7, për “emra të profilit më të lartë të Drenicës që do të ftohen nga Haga”, ku Zeka parashikonte Kadri Veselin, Xhavit Halitin, Agim Çekun, Azem Sylën… dhe pritej sipas Zekës që në listë të përfshihej edhe Hashim Thaçi.

Por kur dukej se Hashim Thaçi në takimin e 27 qershorit në Shtëpinë e Bardhë po e përmbyllte me sukses luftën e tij të nëndheshme për t’a hequr emrin e vet nga lista, udhëtimi i tij për në Washington DC anullohet bashkë me takimin. Pikërisht në prag të nisjen, Prokurori Special, i emëruar nga Presidenti Trump dorëzon aktakuzën. Daniel Serwer me të drejtë supozonte se vendimin e Prokurorit Special nga të parët që e ka marrë vesh ka qenë Ambasadori Richard Grenell, i cili nga ana e tij e inkurajoi Hashim Thaçin të respektojë procedurat.

Për mua respektim procedurash do të thotë:

së pari, anullimi “nga Hashim Thaçi” i udhëtimit në Washington DC. E kam futur në parantezë sepse Hashim Thaçit do t’ia kishte ënda shumë që ta bënte këtë udhëtim edhe pas dorëzimit të aktakuzës por Shtëpia e Bardhë ia ka mbyllur derën.

së dyti, Hashim Thaçi duhet të japë dorëheqjen. Sikur veproi Ramush Haradinaj. Sikur ia sugjeron Carl Bildt, Daniel Serwer e shumë personalitete të njohura, sepse funksionimi i drejtësisë kërkon që Hashim Thaçi të zhvishet nga pushteti politik i Presidentit të Republikës.

A nuk duket sikur Hashim Thaçi po vijon luftën e tij për t’ju shmangur drejtësisë ?

Edhe manipulimi që Gazeta Express i bën deklaratës të diplomatit të njohur suedez Carl Bildt duket si “obstruction of truth” – si pengim dhe sabotim i të vërtetës për të manipuluar opinionin publik.

Mjaftoi vetëm që diplomati Carl Bildt të shprehë mendimin për procedurat që duhet të ndjekë Hashim Thaçi dhe deklarata e diplomatit të lartë suedez u kthye në fakenews-in e ditës në mes të ditës!

Më 3 Mars 1931 – “Star Spangled Banner” zyrtarisht bëhet hymni kombëtar i SHBA….

by

-Shqipëroi Elida Bucpapaj

Më 3 Mars 1931, – “Star Spangled Banner” zyrtarisht bëhet hymni kombëtar i SHBA-së; Vargjet vijnë nga “Defense of Fort McHenry”, poezi e shkruar më 17 shtator 1814 nga Francis Scott Key, avokat 35-vjeçar, pasi ai pa bombardimin e fortesës  McHenry nga anijet britanike në ujrat pranë brigjeve të Baltimores, Maryland.

Me 13 Shtator 1814, Francis Scott Key vizitoi flotën Britanike në Chesapeake Bay për të siguruar lirimin e Dr. William Beanes, që ishte kapur pas djegies së Washington D.C. Lirimi i sigurua, por Key qëndroi në anije tërë natën për shkak se britanikët bombardonin pa prà Fort Mc Henry, një prej fortesave mbrojtëse të Baltimorës. Kur u gdhi, në mëngjes, Francis Scott Key tejet i lumtur dhe i përndritur teksa shikonte Flamurin Amerikan, që pa pyetur aspak prej predhave vazhdonte të valvitej gjithë krenari mbi fortesë, filloi të shkruajë gjithë frymëzim një poezi nga përjetimi i atij çasti sublim.Kjo poezi e botuar fillimisht nën titullin “Defense of Fort M’Henry” (Mbrojtja e Fortesës McHenry ), dhe më vonë me titullin “Flamuri i spërkatur me yje”, shumë shpejt fitoi popullaritet të gjerë si këngë në kompozimin “To Anacreon in Heaven” (Tek Anakreoni në Parajsë ).

Origjina (zanafilla) e këtij kompozimi nuk është e qartë, por ka mundësi të ketë autorësinë e John Stafford Smith, një kompozitor britanik i lindur me 1750. “Flamuri i spërkatur me yje” u vendos të jetë Hymni Kombëtar i Shteteve të Bashkuara të Amerikës me 1931, edhe pse ai tashmë ishte shndërruar në Hymn Kombëtar nga Ushtria Amerikane dhe nga Marina Amerikane.

Ngjarjet tragjike të 11 Shtatorit 2001 treguan se Hymni Kombëtar i Amerikës “Flamuri i stërpikur me yje”, si dhe vetë Flamuri Kombëtar i Amerikës, është shndërruar në një përmasë themelore shpirtërore për Kombin Amerikan, është shndërruar në një hymn të shenjtë frymëzues për një komb të tërë, të cilit i ka paraprirë morali i fitores për t’u shndërruar në shpresën dhe në ëndërrën e planetit.

HYMNI I SHBA

FLAMURI I STËRPIKUR ME YJE

O thuaj, a sheh ti, në agshol të dritës herët,

Sa krenarë atij iu falëm në të fundmen rreze dite?

Vijave të tij, yjeve të tij, mes betejës rrezikjete,

Mbi fortesa e shikuam, ku plot nur ai valvitet?

Dhe vezllimi i raketave, plasja e bombave mbi krye,

Na dëshmonin përmes natës se flamuri lart qëndronte.

O, thuaj se prapë valvitet flamur’ i spërkatur me yje

Përmbi dhèun e njerëzve të lirë e mbi atdheun e dragojve.

Mbi bregdet i fanitur përmes mjegullave të largësisë,

Ku armiqtë e egër shtrihen nëpër heshtjen lemeritëse,

Çfarë është ai që na flladit, sipër shkrepave të thikët,

Sa hap krahët, sa pulitet, sa prapë ai valvitet?

Tani ai kap të parën rreze që lëshon agu mbi tokë,

Në lavdi krejt i praruar, tani ndrin mbi këto troje:

Ky flamur stërpikur yjesh. Sa të jetë jeta ai valoftë

Përmbi dheun e njerëzve të lirë e mbi atdheun e dragojve.

Pra ku është ajo skotë që me mburrje bëjnë bè

Se kërdia e betejës dhe e luftës janë bezdira,

Pa shtëpi dhe pa atdhe dashkan të na lënë ne?

Gjaku i tyre ua lau gjurmët e thundrave të ndyra,

S’ka strehë që mercenarin as dhe skllavin ta shpëtojë:

Nga tmerri i arratisë a nga terri i varrit gropë:

Dhe flamuri i spërkatur yjesh në triumf po valon

Përmbi dheun e njerëzve të lirë e mbi atdheun e dragojve.

O kështu të jetë gjithnjë kur njerëzit e lirë do qëndrojnë

Në mes shtëpive të dashura dhe furisë së betejës,

Të bekuar me fitore dhe me paqe, lavdi i qoftë

Gjithëfuqisë që e krijoi dhe na e fali ne atdheun!

Dhe sulmues do të jemi, në emër të drejtësisë,

Dhe kjo është motoja jonë: “Në Zot ne besojmë!”

Dhe flamuri i stërpikur me yje në triumf do të valvitet

Përmbi dheun e njerëzve të lirë e mbi atdheun e dragojve!

THE STAR- SPANGLED BANNER

O say, can you see, by the dawn’early light,

What so proudly we hail’d at twilight’s last gleaming?

Whose broad stripes and bright stars, thro’ the perilous fight,

O’er the ramparts we watch’d, were so gallantly streaming?

And the rockets’ red glare, the bombs bursting in air,

Gave proof thro’the night that our flag was still there.

O say, does that star- spangled banner yet wave

O’er the land of the free and the home of the brave?

On the shore dimly seen thro’ the mists of the deep,

Where the foe’s haughty host in dread silence reposes,

What is that which breeze, o’er the towring steep,

As it fitfully blows, half conceals, half discloses?

Now it catches the gleam of the morning’s first beam,

In full glory reflected, now shines on the stream:

‘Tis the star-spangled banner. O, long may it wave

O’er the land of the free and the home of the brave!

And where is that band who so vauntingly swore

That the havoc of war and the battle’s confusion,

A home and a country should leave us no more?

Their blood has wash’d out their foul footsteps’pollution,

No refuge could save the hireling and the slave

From the terror of flight or the gloom of the grave:

And the star- spngled banner in triumph doth wave

O’er tha land of the free and the home of the brave.

O thus be it ever when free-men shall stand

Between their lov’d home and the war’s desolation,

Blest with vict’ry and peace, may the heav’n- rescued land

Praise the Pow’r that hath made and preserv’d us a nation!

Then conquer we must, when our cause it is just,

And this be our motto: “In God is our trust!”

And the star-spangled banner in triumph shall wave

O’er the land of the free and the home of the brave!

IN MEMORIAM – JU TREGOJ PËR TIM ATË-POETIN VEHBI SKENDERI…

by

…AI ISHTE NJË SHENJTOR QË JETOI KOHË DJAJSH-/

NGA ELIDA BUÇPAPAJ/

Më 13 qershor 2011, ditën e Shëna Ndout, u nda nga jeta im Atë, poeti Vehbi Skënderi. Ai ishte i drejtë si një Shenjtor, por jetoi mes djajsh

Ishte një mbrëmje e bukur qershori. 12 qershor 2011. Nga ato më të bukurat e vitit, kur stina e verës është në prag të shpërthimit me plotmadhështinë e vet prej shumëlaryshisë së ngjyrave dhe aromave. E të grish vetëm të jetosh pa fund e sosje. Atëher kur çdo shpirt njerëzor mendon se jeta është e përherëshme. Ndërsa im atë Vehbi Skënderi po luftonte me vdekjen.

Në një mbrëmje të tillë qershori, ai do të ishte dehur nga abazhuri i hënës në qiell. Dhe ajri i ngrohtë i përzierë me aromat e luleve do ta ngazëllente për të krijuar pastaj në laboratorin poetik përfytyrimet e tij ekstravagante në skulptura poezish.

Në një natë qershori të tillë, të vitit 2005 një dorë kriminale na kishte vrarë kolegun tonë 28 vjeçar, Bardhyl Ajetin, duke krijuar tragjedinë dhe dhimbjen prej një absurdi surreal. Sepse është e pamundur të vrasësh një gazetar të ri për ato që shkruan. Vetë vrasja si akt është e ndaluar. Të presësh si me gërshërë një jetë në mes. Por po aq e ndaluar është ta mbulosh vrasjen me heshtje. Heshtja është po aq kriminale sa ideuesi i vrasjes dhe ekzekutori. Vrasja e gazetarit Bardhyl Ajeti, si shumë të tjera, ka mbetur ende e pazbardhur. Ai ka mbetur i harruar nga kolegët dhe shoqëria që po bëhet çdo ditë edhe më tribale sepse po humb sensin për të kërkuar e gjetur të drejtën. Krejt ndryshe nga im atë që gjithmonë iu fal të drejtës, si një konstitucioni universal hyjnor që nuk varet nga konjunkturat por nga ndërgjegja njerëzore e gjithësecilit prej nesh. Që të lejon të gjesh shpresë e mundësi për të ndihmuar atë që ka nevojë edhe në kohë të pamundura. Edhe unë vijoj dhe e kërkoj të drejtën si bija e tim eti. Edhe kur më thonë të gjithë se e drejta ka vdekur, unë nuk do të ndalem si për të vijuar jetën e babait tim.

Nata e 12 qershorit 2011 na hutoi e na e mbushi mendjen se jeta triumfon mbi vdekjen, se jeta triumfon edhe ndaj prognozave të mjekëve. U bëmë naivë. Me vullnetin tonë. Aq më tepër duke e njohur dëshirën e paepur të tim eti për të jetuar, për t’u ndjerë i lumtur pranë familjes së tij. Sot lumturia është kthyer në nonsens ose mision i pamundur. Njerëzit e kërkojnë lumturinë tek paratë, pasuria, makinat, vilat. Ndërsa lumturia është gjithmonë me ne, ne jemi lumturia e njëri-tjetrit. Im atë e kishte zgjidhur me kohë këtë rebus. Ose më mirë të them s’ka qenë për të fare një rebus dhe ai gjithnjë e ka ditur. Sepse të gjitha dramave të jetës së tij, për fajin e një regjimi kriminal, ai u kishte mbijetuar për arsye dhe shkak të familjes që ia kthyente dashurinë me dashuri dhe nuk e tradhtoi kurrë. Krejt ndryshe nga kolegët, që mbetën tregëtarë flamujsh me shpirtëra çakejsh.

Ne i qendruam rreth shtratit natën e 12 qershorit duke e kundruar e kundruar. Fytyra e tij ishte e bukur. Ngjyra e lëkurës ishte rozë. Im atë nuk e tregonte moshën, ai është dukur gjithmonë i ri, i mbushur me energji të pashterëshme. Kjo bënte që unë të ndihesha gjithmonë fëmijë. Edhe natën e 12 qershorit. Unë i vërtitesha rreth dhe ia puthja duart e faqet, ia prekja këmbët e bardha. Ishte i pastër si drita. Ai nuk reagonte. Flinte. Nën efektin e qetësuesve. Që kur u shtrua në spital ai kishte qenë nën efektin e qetësuesve dhe vetëm një herë ishte zgjuar sa për të thirrur vetëm një emër: „Lili“. Emrin e nënës time.

Duke e parë të flinte i qetë, dikur vonë, ne vendosëm të ktheheshim në shtëpi. Të bindur se nesër do ta gjenim më mirë. Ishte mbrëmja e vonët e së djelës. Jeta gumëzhinte. Në tram u takuam me Endritin që kthehej me shokët nga kinemaja. Përpara filmit kishte qenë në spital të shihte Babushin e tij. Kur iu afruam shtëpisë, dritat e apartamentit tonë nuk ishin të ndezuara si zakonisht. Shtëpia jonë gjithmonë ishte e hapur, gjithmonë kishte njerëz e drita. I ramë ziles dhe derën na e hapi Prizreni. Ai po vuante. Im atë i kishte rritur djemtë. I kishte marrë sa kishin ardhur në shtëpi nga materniteti, bebka dhe iu kishte përkushtuar kohën dhe jetën. Me një dashuri pa kufi e cak. U ka treguar me mijra përralla që i krijonte për ta, u ka mësuar alfabetin e shqipes, gjuhën, u ka lexuar libra, u ka recituar poezitë e tij, poezitë e tij për ta. Midis tyre mbretëronte një aleancë sublime. Të dy djemtë tanë kanë qenë me fat që i ka rritur një gjysh si ai. Megjithëse të gjithë gjyshat e gjyshet e botës janë të mrekullueshëm.

Tani në shtëpi ishim të katërt. Familja Buçpapaj. Familja Skënderi ishte në spital. Folëm fare pak midis nesh. Djemtë ishin bërë burra papritmas. Pastaj mora në telefon tim më që nuk i ishte ndarë kurrë tim eti. Edhe ajo më qetësoi. Po fle i qetë më tha. Unë i qetësova të tjerët. Dhe u shtrimë të flemë si robotë.

Kishim fjetur pa ëndërra, shpejt, përhumbshëm, për t’iu larguar një frike. Deri kur ra zilja e telefonit, që na ngriti menjëherë të katërve, gatitu. Dhe matanë telefonit zëri jepte lajmin që ne nuk do të donim ta dëgjonim kurrë.

Kur po gëdhihej 13 qershori dhe kalendari shënonte ditën e Shëna Ndout, shpirti i tim eti u largua prej trupit të tij. Në agun që ai e ka përmendur shpesh në poezitë e tij, ku ai e ka përshkruar me laryshi nuancash e ngjyrash të pafundme. Por agu i ikjes të tim eti ishte i vërejtur, i humbur prej tymnajave të mjergullës dhe ngjante e pamundur që kjo ditë të kish lindur prej barkut të një nate magjike qershori, kur ne u larguam nga spitali dhe e lamë tim atë në një gjumë të thellë e shpresëdhënës. Gjithçka ishte përmbysur brenda dy-tri orësh, ashtu si jeta që ishte shndërruar në ikje, largim e vdekje. Për dy-tre orë qielli kishte ndryshuar uniformë në një antitezë të plotë. Ishte zhdukur hëna, yjet, magjia e natës kur ne i dhamë përshëndetjen, pa e ditur se do të qe përshëndetja jonë e fundit në këtë tokë, pak përpara kur fryma e tij do të fluturonte si zog i çliruar nga prangat e një kohe mistrece.

Kur ne vendosëm të largoheshim nga spitali, në prag të shkëmbimit të 12 me 13 qershorin, ai ngjante sikur flinte si normalisht. Nuk e kishte më frymëmarrjen e dendur, të vështirë, të mundimshme që e kishte pasur prej ditës së mërkurë. Kur u përkeqësua papritmas. Një ditë më parë, dmth të martën, ai kishte bërë një shaka me ne. Ime më ashtu si e kanë zakon gratë përdori klishenë e njohur se po vdiste prej lodhjes, dhe im atë, që rrinte me orë e ditë të tëra pa folur, ia ktheu me buzën në gaz, « po për mua kush do të kujdeset atëherë?!» Reagimi i tij ne na hodhi të gjithëve përpjetë. Na zgjoi. Sepse sëmundja e kishte transformuar. Ngjante si Mbreti Lir. Tragjik, i madhërishëm, i vuajtur, i heshtur e solitar në botën e tij të mbyllur. Kështu e përjetonte largimin apo distancën nga mungesa e tij fizike me botën rreth tij, nga mosprania në rrjedhat e ditës, në rrugët që ai i kishte kaluar çdo ditë, që edhe sot i mbajnë gjurmët e tij.

Reagimi i tij na e ktheu humorin. Kujtuam se ishte shenja e rikthimit në jetë, për të shpëtuar nga sëmundja e zezë, që është depresioni, ashtu si kishte shpëtuar edhe në vitet ’70. Unë e mbaj mend atë kohë, se si vuante im atë, si lëngonte. Pranë tij ishte im më dhe unë, fëmijë. E vizitonte rregullisht, për çdo ditë njëra prej hallave të mija, Lumja dhe fëmijët e saj dhe vëllai i tij i vogël, sepse të tjerët nuk vinin dot pasi kishin frikë nga partia kuçedër. Atëherë im atë sapo i kishte mbushur 40 vjeç dhe ngjante i moshuar si një plak. Por një mëngjes papritmas u ngrit nga shtrati e ul në makinën e shkrimit dhe rinisi të shkruante poezi. Prej asaj dite nisi të dilte nga shtëpia e të shëtiste nga Kodrat e Liqenit. I vetmuar. Kolegët i largoheshin, shokët i fshiheshin, të afërmit kujdeseshin për biografitë.

Si shenjë fatmirë, të daljes nga kështjella që ai kishte ndërtuar me mure qiklopikë prej heshtjes së vet e morëm edhe reagimin e tij. Ne u lumturuam pasi e dinim se im atë dinte të ngrihej gjithmonë më këmbë, se im atë do ta kalonte edhe këtë provë, pas aq provash e vuajtjesh, që i kishte e kishim kaluar së bashku.

Por ndodhi e papritura dhe ai u përkeqësua papritmas të mërkurën. Iu vështirësua frymëmarrja. Ne u trembëm. Filluam t’i luteshim të hante. Sepse kishte dy vjet që kishte hequr dorë nga e ngrëna. E ushqente me shumë mundime ime më. Im atë refuzonte ushqimin, refuzonte ujin, po ime më nuk dorëzohej deri sa e ushqente çdo ditë, çdo vakt, dalë e nga dalë, një kafshore, një lugë, ishte një fitore, një gllëngjkë ujë, një gotëz me lëng frutash, ishte jetë për tim atë.

Unë po punoja në komputer atë të mërkurë, kur ime më më erdhi pranë e më tha se ai nuk po hante dot më. U ngrita menjëherë. I shkova pranë e i vura buzët në ballë. Si veproja me djemtë. Kishte temperaturë. I dhamë menjëherë një dafalgan dhe e shtrimë në shtrat. U qetësua pak. E zuri gjumi dhe frymëmarrja ju bë normale. Pasdite bashkë me Skënderin blemë biskota fëmijësh që ime më t’i shtypte e ta ushqente më lehtë.

Hëngri nga mbrëmja pa e refuzuar ushqimin si bënte zakonisht. Dukej se kishte frikë nga vdekja. Por ne nuk na shkonte mendja për atë gjë. Kur ra nata i shkova në dhomën e tij ku flinte. Dhe qava e qava me lot e pa zë. Për të gjitha vuajtjet që kishte hequr, pa i bërë kujt keq në jetën e tij. E pastaj iu lutëm Zotit që vetëm të jetonte. Edhe me depresion. Veç të jetonte. Ishim mësuar tashmë edhe me këtë gjendjen e tij. Ai rrinte i ulur në kolltukun e tij në një cep të dhomës. Hijerëndë, pa folur, duke na parë ne. Herë i përhumbur në mendimet e tij, herë me sy të trishta e herë me sy të trembura, sepse e shkuara i kthehej si fantazmë, si makth e ankth. Mallkuar qofshin ata që e kanë bërë tim atë të vuante. E bashkë me të edhe ne. Që nuk kanë marrë mundimin kurrë të kërkojnë ndjesë. Një pjesë e tyre kanë shkuar në ferr. Në ferr shkofshin të gjithë që e kanë merituar. Sepse nuk e njohin ende pendesën. Në pranverën e 2011 kur e kishim shtruar në spital për rehabilitim në një moment të kthjellët i kishte thënë sime mëje se « ata nuk na kishin lënë që ta jetonim jetën tonë». « Ata »ishte regjimi komunist, që identifikohet me emra. Sepse na e kishin ndryshuar tërësisht rrjedhën e jetës brutalisht, na kishin detyruar të jetonim kalvarin. Sot është e trishtë kur lexojmë se disa shkrimtarë qahen nga vuajtjet që paskan përjetuar në diktaturë. Një farsë e vërtetë cinike ndaj vuajtjeve të vërteta, si ato që ka përjetuar im atë, që u largua nga kjo botë i mbytur nga pikëllimi, kur e humbi betejën e fundit.

Ne e shtruam në spital të premten, kur frymëmarrja iu rëndua rishtas. Ishte më 10 qershor, paradite. Sa herë i shoh sot makinat e urgjencës më kaplon trishtimi. Kur erdhi urgjenca, im atë nuk ishte më im atë. Erdhën e morën lart me barelë sepse ishte krejt i pafuqishëm. Mezi merrte frymë. Nuk më kërkonte mua me sy, por time më e cila hypi me të në makinë. Ne i shkuam pas. Pas kësaj ai nuk u kthye më në shtëpinë tonë. Ishte ikja e tij e fundme.

Frymëmarrjen e tij të rënduar e kam edhe sot në vesh, si asaj të premte. Dukej sikur prapë po luftonte, deri në frymën e fundit dhe pikën e fundit të gjakut.

Pasi e shtruam në spital të premten, e pasi biseduam me mjekët u kthyem për t’u kujdesur për fëmijët. Sa hymë në shtëpi, na ra në sy kolltuku i tij që ishte bosh, që priste më kot. Në dhomën e tij makina e shkrimit rrinte e heshtur, me tastet e ngurta si copa kalldrëmash, të palëvizur nga gishtat e bukur të tim eti. Gjithmonë im atë na e kujtonte se si një pianiste e njohur shqiptare mahnitej nga gishtat e bukur të tim eti, që tani rrrinin të palëvizur dhe nuk krijonin vargje e rima me makinën e tij të shkrimit. Makina e shkrimit ishte si faltore për tim atë. Atje ai falej duke zbrazur shpirtin e tij të kthjellët si kristali. Kanë qenë shumë të rrallë shkrimtarët bashkëkohës me tim atë që e kanë patur shpirtin e pastër si të tijin. Pa asnjë njollë. Shpirt njeriu. Ecce Homo ishte im atë.

Por ne vazhduam që t‘i luteshim Zotit që im atë ta kalonte edhe këtë furtunë. Ne ishim mësuar tashmë edhe me këtë situatë. Ai rrinte i ulur në kolltukun e tij dhe na ndiqte me sy. Nganjëherë i shpinte sytë diku larg, nganjëherë i mbyllte si për të mos lejuar që tmerret e së shkuarës t’i ktheheshin si fantazma për ta marrë e larguar nga familja, për t’ia marrë e djegur librat, për t’a dërguar në riedukim apo internim, duke i lënë në mes poezitë apo treguar përgjysëm përrallat që ia tregonte së bijës, dmth mua. Aty i ulur në kolltukun e tij, ai me pamje epike, ngjante si një personazh i dalë nga cikli i kreshnikëve. Nganjëherë, dikur, rrallë e përherë rrallë e më rrallë, kur na hidhte ndonjë fjalë, si meteor, na bënte të hidheshim përpjetë prej gëzimit e kaq pak na dukej aq shumë, sepse mendonim se po i mblidhte forcat për të dalë nga ky tunel i errët.
(vijon)

(MARRË NGA LIBRI ‘DISIDENCË NË TRANZICION’ QË ËSHTË NË PROCES BOTIMI) –

Ambasador Grenell, je me njerëzit e gabuar!

by

Nga Elida Buçpapaj/

Zoti Ambasador, nga pozitat e një zyrtari të lartë, çfarë do gjë që thoni dhe bëni merr një kontoacion politik që mban emrin tuaj Richard Grenell!

(Nuk po them që mban emrin e SHBA sepse ndaj Kosovës qendrimi Amerikan nuk konfondohet me qendrimin e një diplomati të lartë, kush do qoftë ai.)

Këtë kuptim merr edhe fotoja ku shfaqeni me treshen Skënder Hyseni-Agim Veliu-Abdullah Hoti.

Se ju i mbështesni ata!

Ju mund të thoni se ata përfaqësojnë LDK-në,

të paktën kështu mund t’ju jenë paraqitur !

Që të përfaqësojnë LDK duhet të marrin votat e elektoratit. Por elektorati i ka shporrur!

Fotoja shkakton efekt negativ tek ata që e shohin !

Të cilët thonë: por çfarë do Ambasadori Grenell me këto figura të djegura, të konsumuara plotësisht,

të shtrydhura si limoni nga dy liderë të konsumuar shtershëm sikur Hashim Thaçi dhe Isa Musta,

që përfaqësojnë kupolën e kapjes së shtetit në Kosovë!

Skënder Hyseni e ka humbur garën prej zgjedhjeve të 2014 kur elektorati i LDK-së nuk e votoi si deputet,  ndërsa Agim Veliu është një zyrtar lokal.

Një politikan që humb garën në SHBA a mund të pretendojë të ketë vend në kryesinë e partive me simbol elefantin apo gomarin ?!

Sigurisht jo!

Ata që ka dalë në foto me ju njihen si çinovnikët e Isa Mustafës,

ose ndryshe janë pjesë e kastës të korruptuar politike që i kanë shitur idealet duke shpërdorur pushtetin,

këta syresh kur shkojnë në fushatë zgjedhore,

i kërkojnë votën elektoratit të LDK-së me premtimin se do ta shporrin jashtë politike Hashim Thaçin dhe,

kur elektorati u jep votat, hyjnë në aleancë me Gjarpërin!

Në zgjedhjet e 2019 kasta e LDK-së hyri në zgjedhje duke përdorur kartën e Vjosa Osmanit!

Pra elektorati votoi për Vjosa Osmanin!

Vjosa Osmani nuk e mashtron elektoratin. E mban premtimin!

Siç duhet ta dini, deputetja më e votuar nga elektorati i LDK-së është Vjosa Osmani.

Nëse fotoja do të ishte fair dhe me transparencë,

ju do të ishit fokusuar me Vjosa Osmanin, Anton Qunin, pra me politikanë që gëzojnë popullaritetin e LDK-së,

ndryshe nga treshja që nuk janë njerëzit e duhur në vendin e duhur.

Treshja e fotos me në krye Isa Mustafën kanë uzurpuar lidërshipin e LDK-së,

por nuk mundin të uzurpojnë votën e lirë të elektoratit të LDK-së

që voton për Vjosa Osmanin dhe politikanë me integritet.

Përse nuk e kandidoi Isa Mustafa Abdullah Hotin si kandidat për kryeministër në zgjedhjet e 2019?

Pyetje retorike!

Prandaj Isa Mustafa, duke e zgjedhur Vjosa Osmanin si kandidate,

(një politikane me standarte Perëndimore dhe formim në SHBA e cila triumfoi),luajti si xhongler aktin më të lartë të mashtruesit ndaj elektoratit të LDK-së,por edhe të fundmin.

Sepse më 25 marsin e 2020, në kulmin e pandemisë të Covid 19, ditën që Isa Mustafa rrëzoi qeverinë e Albin Kurtit koha e Isa Mustafës is over si dhe e atyre që kanë kapur shtetin e Kosovës !

Zonja Ambasadore, ju jeni me shqiptarët, jo me ata që shembin kulturën dhe identitetin shqiptar!

by

NGA ELIDA BUÇPAPAJ/

Zonja Ambasadore,/

Keni pothuaj katër muaj në Shqipëri dhe besoj se ndiheni tashmë si në shtëpinë tuaj, sepse për shqiptarët Miku është i shenjtë, aq më tepër kur vjen nga SHBA, aleati jetik i shqiptarëve.

Gjatë këtyre ditëve ju jeni fokusuar tek reforma zgjedhore dhe në drejtësi, që janë të interesit ekzistencial për demokracinë e një vendi si Shqipëria që tashmë është futur në grushtin e një njeriu të vetëm, të mbrapshtë, një Kim Jong-un për vendin e tij, i  cili përfiton nga një situatë aspak interesante që ka ngërthyer vetë Perëndimin, plus gjendja lockdown nga pandemia.

Ndërsa i ka detyruar gjithë shqiptarët të izolohen në kuarantinë, në natën kur gdhihej 17 Maji, Edi Rama urdhëroi një laké të tij, me emrin Erion Veliaj të shembi Teatrin Kombëtar.

Kjo ndërtesë që përfaqëson identitetin kulturor të shqiptarëve kishte 27 muaj që vigjëlohej nga aktorët dhe shoqëria civile dhe mbrojtja e Teatrit ishte kthyer në kauzë lirie, si mbrojte e dinjitetit njerëzor dhe kombëtar.

Teatri Kombëtar është pronë kombëtare. I takon popullit shqiptar. E theksoj këtë fakt nisur nga një prononcim i juaj me gazetaren Inva Tare tek Euronews Albania ku nënvizoni se “pavarësisht qeverive të zgjedhura, marrëdhënia jonë është me popullin shqiptar, me Shqipërinë si vend, jo me ndonjë parti në veçanti”.

Kjo është thelbësore. Në fund të fundit partitë dhe qeveritë prodhohen nga vota e popullit,

por në rastin e Shqipërisë mjerisht vota është vjedhur dhe keqpërdorur, për faj të një sistemi zgjedhor të kalbur dhe shteti të kapur.

Por po kthehem tek Teatri Kombëtar.

Teatri Kombëtar është pronë e shqiptarëve, ndërsa diktatori Edi Rama përdori policinë e shtetit për ta rrafshuar një Monument Kulture që kishte 81 vjet histori.

Diktatori shqiptar e shembi për disa orë! Makabre! Sikur grupi terrorist ISIS shpërtheu Tempullin antik të Palmirës, duke indinjuar mbarë njerëzimin.

Shembja e Teatrit Kombëtar ishte provokimi më flagrant që i bën një sharllatan kryeministër popullit të vuajtur. Indinjata dhe rebelimi është reaksioni më legjitim.

Unë rebelohen, prandaj ekzistoj, do të thoshte  Albert Camus, një nga shkrimtarët më simbol që ka luftuar kundër llojeve të totalitarizmit. 

Nëse shqiptarët nuk do të indinjoheshin dhe revoltoheshin do të ishin skllevër të Edi Ramës, të një diktatori të çmendur!

Por shqiptarët janë qytetarë të një vendi aleat të NATO-s!

SHBA i ndihmuan shqiptarët  t’i bashkangjiteshin aleancës që mbron vlerat e Perëndimit.

Ndërsa një kryeministër që shkallmon Monumentet e Kulturës dhe dërgon policinë të shtypë artistët dhe civilët nuk meriton të jetë kryeministër i një vendi anëtar të Aleancës Verio-Atlantike.

Indinjata është legjitime. Shembja e Teatrit Kombëtar shkaktoi indinjatë kombëtare.

Gjatë këtyre ditëve kam kërkuar të gjej një prononcimin tuaj për shembjen e Teatrit Kombëtar dhe nuk kam gjetur.

Kam kërkuar në Facebook, Twitter, Instagram.

Teatri Kombëtar u mbrojt për 27 muaj ditën dhe natën jo nga partitë politike por nga shqiptarët.

Edi Rama Ai me papërgjegjshmërinë dhe lehtësinë vandale që karakterizon diktatorët, shembi jo vetëm Teatrin Kombëtar,

por edhe principet dhe parimet e demokracisë me të cilat identifikohen SHBA dhe Perëndimi.

Nga rrjetet sociale më erdhi thashethemnaja se ju jeni takuar me Edi Ramën më 16 maj 2020.

Janë njerëzit e Edi Ramës që përhapin këto fakenews për të manipuluar opinionin se gjoja për shembjen e Teatrit Kombëtar ka dhënë vizën Ambasadorja e SHBA!

Qëndrimet tuaja janë të hapura dhe transperente: ju jeni e fokusuar tek reforma në drejtësi dhe ajo zgjedhore.

Por shqiptarët prisnin që ju të fokusoheshit edhe tek shembja e Teatrit si akt makabër kundër kulturës shqiptare.

Sepse shembja e Teatrit Kombëtar ka si qëllim të vetëm vonesën e reformave, ku SHBA dhe BE janë të fokusuar.

Ambasadori i Gjermanisë më 17 maj do të deklaronte se:  “Shembja e nxituar e Teatrit Kombëtar në Tiranë agimin e ditës së sotme në atë formë, që e pamë, është për mua e vështirë për t’u kuptuar. Pikërisht në situatën aktuale të jashtëzakonshme dialogu mes qeverisë dhe shoqërisë civile si dhe sjellja transparente e qeverisë janë veçanërisht të rëndësishme. Ky zhvillim më shqetëson edhe më shumë nisur nga konteksti i luftës kundër pandemisë së virusit Corona, duke qenë se grumbullimet e njerëzve të ndodhura deri tani dhe ato të pritshme mund të sjellin hapa pas. U bëj thirrje të gjithë aktorëve për dialog dhe vetëpërmbajtje.”

Deklarata e Ambasadorit Gjerman ka dy anë të monedhës. Njëra anë është konfrontimi me të vërtetën se ai e ka vështirë ta kuptojë një akt të tillë. Ndërsa ftesa për dialog, ana tjetër e monedhës, është diplomatike dhe konformiste.

Sepse logjikisht një kryeministër i cili shemb një Monument Kulture që mbrohet ditë e natë nga qytetarët ka shembur çdo mundësi për dialog me ata.

Diktatori Edi Rama iu ka shpallur luftë edhe shqiptarëve edhe Perëndimit, edhe dialogut, edhe reformave.

Reformat në drejtësi dhe sistemin zgjedhor janë emergjencë kombëtare, por emergjencë e emergjencave është të ndalet dora kriminale e diktatorit të gatshëm për monstruozitete që nuk i kap mendja njerëzore.

Nëse Edi Rama do të mbështeste qëndrimin tuaj, zonja Ambasadore, pra nëse ai do të ishte pro reformave, do të përpiqej të mos provokonte ndërgjegjen kombëtare të shqiptarëve, pra do ta linte të qetë Teatrin Kombëtar dhe nuk do të çonte fadromat si i dërgonte dikur diktatura komuniste në mes të natës makinat për të deportuar në internim familjet e armiqve të partisë.

Edi Rama e rrafshoi Teatrin Kombëtar me qëllimin djallëzor për të varrosur çdo lloj reforme që lidhet me sistemin demokratik!

Sistem demokratik etimologjikisht do të thotë qeveri e popullit, që garanton jetë me dinjitet të qytetarëve çka është në antitezë të plotë me diktaturën që ka instaluar në Shqipëri Edi Rama.

Shqipëria sot më tepër se kurrë ka nevojë për shtet të së drejtës, por sot më tepër se kurrë shqiptarët dhe aleatët Perëndimorë nuk kanë kanë nevojë për kryeministër stalinisto-mafioz, që e përdor parlamentin kukull, policinë dhe shtetin kundër popullit shqiptar.

Ju e thoni shprehimisht se “marrëdhënia e SHBA është me popullin shqiptar, me Shqipërinë si vend”.

Prej kësaj del se duhet të jeni me shqiptarët dhe me Teatrin Kombëtar të shqiptarëve!