Enver Kushi – Dielli

MID’HAT FRASHËRI DHE PËRPJEKJET E TIJ PËR TË NDALUAR SPASTRIMIN ETNIK NË ÇAMËRI DHE TROJET E TJERA SHQIPTARE

June 3, 2023 by s p

ENVER KUSHI/

NË VEND TË HYRJES – Nuk e kam të lehtë të flas, pasi kam lexuar dhe rilexuar “ Vepra të zgjedhura”,vëllimi i tetë, të Mid’hat Frashërit, hulumtuar dhe përgatitur për botim me përkushtim dhe pasion nga Uran Butka, që drejton Institutin e Studimeve Historike “Lumo Skëndo”, një botim shumë cilësor i shtypshkronjës “Onufri”, nën kujdesin e botuesit të mirënjohur Bujar Hudhri. Është përgjegjësi të shkruash për malin e madh të historisë, albanologjisë, letërsisë, eseistikës, diplomatit dhe burrështetit me emrin Mid’hat Frashëri. Ai është nga ato male dijesh dhe kulture, që madhështinë nuk e shfaq menjëherë, si p.sh. Tomorri, mali i shenjtë i bektashinjve e shqiptarëve. Nuk e di pse më ngjason më shumë me Gramozin e Uran Butkës, madhështia e të cilit nuk shfaqet menjëherë së largu, por duhet ta prekësh, të ecësh, ta shijosh duke lëvizur, që nga pllajat poshtë e deri në majë.
Nuk e kam të lehtë edhe për një arsye tjetër, sepse kam edhe një peshë të madhe mbi supet e mia, që do të flas për Mid’hat Frashërin si diplomat misionar i Shqipërisë në Athinë në mbrojtje të Çamërisë dhe popullit të saj martir, si dhe shqiptarëve të Follorinës, Kosturit, apo atyre të Kosovës dhe trojeve të tjera shqiptare. Është pesha e amaneteve të të parëve të mi këtej dhe andej brigjeve të lumenjve Kalama e Akeron, amaneti i të vdekurve pa varre në trojet çame dhe çamëve në hapësirat e Anadollit të largët, Izmir e Stamboll që u larguan me dhunë në vitet 1923-1926 e më pas. Mid’hat Frashëri me fjalën dhe veprimtarinë e tij si diplomat ngriti zërin e protestës në Athinë dhe organizmat ndërkombëtare të kohës, që projekti makabër i shpopullimit dhe zhbërjes së Çamërisë dhe krahinave të tjera shqiptare, të mos realizohej. Ai pengoi verbimin e Çamërisë, synxjerjen e shqiptarëve, siç shkruhet në një nga kronikat e vitit 1379, kur Janina ishte marrë nga Preluboviçi dhe princi im Gjin Bua Shpata e kishte rrethuar atë. Për ta demoralizuar Gjin Bua Shpatën, Preluboviçi i dërgonte shportë me sy të nxjerrë shqiptarësh. Ja ç’thotë kronika:
“Pra, kur ishte duke kaluar pranvera, në muajin maj (1379) Spata erdhi prapë kundër Janinës dhe shkatërroi të gjithë arat e vreshtat, ndërsa Thomai i tiranizonte shqiptarët gjithmonë fuqimisht, herë duke i rrëzuar ata prej kullave, herë duke u prerë pjesët e trupit ose duke iu nxjerrë sytë dhe i dërgonte Spatës si kanisk të vogël derisa Spata tërhiqej në vendin e tij.(“Burime tregimtare Bizantine për historinë e Shqipërisë”, Tiranë 1975, f.235).

VENDIMI I QEVERISË SHQIPTARE. MID’HAT FRASHËRI NË ATHINË
Këshilli i Ministrave i Shqipërisë, më 9 janar 1923, me vendimin nr.8, për dërgimin e Mid’hat Frashërit në Athinë “me mision special me qëllim që t’i hapni marrëdhëniet diplomatike midis Shqipëris dhe Graqis”, mori një nga aktet më të rëndësishme e të përgjegjshme, do të shtoja edhe historike. Më ka bërë përshtypje, që mes rreshtave të shkresës burokratike, që ministri i Punëve të Jashtme, Pandeli Evangjeli i ka dërguar Mid’hat Frashërit, nënvizohen dy gjëra:
. . . “Dërgimin e Zotni suaj n’Athinë me mision special, pra qi të hapni marrëdhënien dhiplomatike midis Shqipnis dhe Greqis. . . “
Pra Mid’hat Frashëri nuk do të jetë në Athinë thjeshtë si diplomat, një burokrat i dërguar në fqinjin tonë jugor, por me mision special pra misionar edhe në kuptimin mistik që ka kjo fjalë. Ai i ka të gjitha cilësitë që e dallojnë, zellin dhe përkushtimin, siç shkruan Pandeli Evangjeli. Edhe ministri i Jashtëm i Greqisë, Aleksandër shpreh bindjen dhe kënaqësinë që ministri fuqiplotë i Shqipërisë në Athinë, do ta realizojë misionin e posaçëm. Mid’hat Frashëri ishte i vetëdijshëm për misionin e tij në Greqi, për dëshirën e shqiptarëve për fqinjësi të mirë me popullin grek. Engjëlli mbrojtës i shqiptarëve, Naim Frashëri, që ishte ungji i Mid’hat Frashërit, kishte shkruar poemën “ Dëshir’e vërtetë e shqiptarëvet”, ku mes të tjerave u drejtohet grekëve:
Në thoni pra si fqinjë, në mes tënë të rrojmë,
Në paqësi të sosur, në vllazëri të shkojmë,
Fort na pëlqen kjo mëndje, emir’ edh’ e e dëshëruar,
Të rrojmë posi fqinjë, si miq e të gëzuar . . .
Ministri Pandeli Evangjeliu nënvizon edhe detyrën e ambasadorit “se këtë barrë do t’a pranoni dhe do të mund të niseni sa më shpejt për Athinë”. Pse barrë? Në gjuhën shqipe fjala “Barrë” ka edhe këtë kuptim: “Detyrë e vështirë, që i ngarkohet dikujt dhe që do mund për t’u kryer, përgjegjësi e rëndë, diçka që sjell kokëçarje e mundime, peshë e rëndë”. Siç do ta shohim edhe në këtë trajtesë, ajo ishte vërtetë barrë, një barrë shumë e madhe, që vetëm Mid’hat Frashëri mund ta mbante dhe kryente. Ai e pranon këtë mision, barrë apo sfidë dhe me 13 shkurt 1923 përgjigjet se “me gëzim të madh pranoj Misionin që më ngarkoni
në Athinë. . . “. Ai arriti në kryeqytetin e Greqisë më 24 shkurt 1923. (ndoshta nuk është rastësi, që vëllimi i tetë, botohet 100 vjet pasi ai nis detyrën si ambasador, ngjarje që ministria e Jashtme e Shqipërisë duhej ta përkujtonte ose mund ta përkujtonin edhe institucione të tjera shkencore).
Ka qenë ditë e shtunë dhe ora 2 mbasdreke. Në njoftimin që i dërgon ministrisë së Punëve të Jashtme, Mid’hat Frashëri, nuk shkruan si ka qenë koha atë pasdite në Athinë, me diell, re apo me shi. Dhe në një shkresë zyrtare nuk mund të shkruheshin detaje të tilla . . . Jam i bindur që vështimi i tij, ndoshta disi i menduar ose melankolik dhe i zgjuar e i mprehtë, ka parë qiellin e bukur mbi Athinë, pamjet e kodrave dhe mbi të gjitha Akropolin, një nga kryeveprat e qytetërimit helen, që grekëve dhe atyre që vizitojnë kryeqendrën e tyre, u kujton lavdinë e dikurshme. Ai e donte këtë vend. Edhe popullin e zgjuar grek. Ai e njihte mirë kulturën e lashtë helene. E njihte ndoshta më mirë se burokratët e qeverisë dhe dikastereve greke, këtë kulturë. Ndoshta retë gri dhe herë-herë të zeza, të qiellit të Athinës, që i shtynin erërat e Egjeut, metaforikisht i kujtonin edhe një pamje tjetër të historisë së shtetit grek, pas kryengritjeve për pavarësi, të vitit 1821 dhe konsolidimit të këtij shteti, Kryeninistri i Greqisë në vitin 1844 Jorgos Koleti, paraqiti programin poilitik “Megali Idea”.
Ai ishte i qartë dhe i ngërgjegjshëm për misionin dhe barrën e rëndë në Greqi. Çamëria me plagët e saj të hapura nga realizimi i ideve të “Megali Idesë”, do të ishte një barrë e tillë. Ishte viti 1923. Muaji i dytë i këtij viti. Përpara do të kishte jo ditë, javë dhe shumë muaj, ku Mid’hat Frashëri do të jetë në qendër të vëmendjes në Athinë, Stamboll, Paris, Londër, Lozanë, etj. Që në takimin e parë me ministrin e Jashtëm të Greqisë Aleksandër, që sipas Mid’hat Frashërit është 45 vjeç. Mësova se i ati qënka shqiptar nga Llaka e Sulit, ai shkruan: “ … i thashë se idetë e luftës u ç’dukunë dhe që është koha për të punuar për prosperitetin material të Ballkanit…”.
Kështu çelet sipari i misionit të Mid’hat Frashërit si ministër Fuqiplotë në Athinë.

MID’HAT FRASHËRI DHE PËRPJEKJET E TIJ PËR TË NDALUR SPASTRIMIN ETNIK NË ÇAMËRI DHE TROJET E TJERA SHQIPTARE
Jemi në vitin 2023 dhe nuk kam asnjë statistikë se sa ambasadorë nga Shqipëria, kanë qenë në Athinë. Nuk kam asnjë të dhënë për emrat apo veprimtarinë e tyre në shtetin fqinj. Mund të përmend ndonjë të kohës së disktaturës ose pas viteve 1992. Nuk dua të mohoj edhe ndonjë arritje të tyre, por e them me bindje se në këto 100 vjet të marrëdhënieve diplomatike të Shqipësirë me Greqinë, Mid’hat Frashëri si ministër Fuqiplotë i Shqipërisë në Athinë, në vitet 1923-1926 ka bërë më shumë për Çamërinë dhe çeshtjen çame, sa të gjithë ambasadorët dhe ministrat e jashtëm e administratat e tyre. Kjo sepse ai mbetet nga ambasadorët më me kulturë, më të ditur, një enciklopedi e vërtetë. Ka edhe një epërsi tjetër, pinjoll i denjë i Frashëllinjve: është njohës i historisë dhe kulturës të Greqisë. E njeh me thellësi antikitetin grek dhe historinë e shtetit fqinj. Ai asnjëherë nuk e ndjen veten inferior në takimet me shtetarët grekë. Po të lexoni me vëmendje letrat e përmbledhura në këtë vëllim, ku ai shkruan dhe informon eprorët e tij në Tiranë për këto tkime, do të shihni Mid’hat Frashërin diplomat dhe përfaqësues dinjitos të Shqipërisë në shtetin fqinj. Unë, përtej frazave, që rëndom shkruhen në çdo letër, si “kam nderin t’ju dërgoj këtu lidhur kopjen e letrës . . . “, “Jam informuar se shqiptarët me origjinë. . . “ ose “kam nderin të ju njoftoj marrjen e letrës. . . “ etj.etj. dëgjoj zërin e shqetësuar, zërin e dhimbjes, zërin e revoltës, zërin e mëmëdhetarit, zërin e misionarit Mid’hat Frashëri, që mban mbi shpatullat e tij dramën e shqiptarëve të Çamërisë, Follorinës e Kosturit dhe akoma më tutje, dramën e shqiptarëve të Kosovës. Mid’hat Frashëri e mori detyrën e ministrit Fuqioplotë të Shqipërisë në Athinë gati një muaj pas Traktatit të Lozanës të 30 janarit 1923. Qeveritë greke dhe turke, pas këtij Traktati, përfshinë që në shkëmbimin e popullsisë mes tyre, djallëzisht dhe në shkelje ligjore, edhe shqiptarët e Çamërisë. Në mars të vitit 1924, kur nisin letrat e këtij vëllimi, situata e popullsisë çame në Epir, është tejet e rëndë. Në verën e vitit 1923 emigrantët grekë janë vendosur në pronat e çamëve.
Atij ( Mid’hat Frashërit) i shkruajnë njerëz të thjeshtë, pronarë tokash nga Filati, Gumenica, Paramithia, Margëlleçi. “Sikundër ju kesha shkruar më parë, këtu në Gumenicë erdhën për të dytën herë 1.500 refugjatë të Pontit dhe për t’i vendosur këta në Çamëri erdhi vetë Nomashi i Prevezës, i cili mbeti tri ditë këtu dhe i vendosi pranë kopshtirat tona dhe iku . . . Këtu refugjatët janë shumë të ashpëruar kundër shqiptarëve të Çamërisë, na rrëmbejnë arat, kopshtirat. . . .”.
Me interes janë marrëdhëniet e tij me krerët e parisë së Çamërisë, figurat dhe personalitetet me zë të kësaj krahine, si Musa Demi, Rasih Dino, Ali Dino, Haki Musai, Rexhep Demi, Qenan Mesareja që ishte me origjinë nga Kolonja etj. Do të duhej një studim i veçantë për të shpalosur këto marrëdhënie, si dhe kontributin e krerëve të Çamërisë, që popullsia çame të mos binte pre e propogandes greke dhe turke që çamët janë turq e si të tillë, duhet të shkojnë në Turqi.
Krahas dhjetëra letrave, që përfshihen në këtë vëllim, dua të ndalem në dy promemorie të Mid’hat Frashërit. Promemoria e parë “Gjendja e shqiptarëve myslimanë në Greqi”, e 25 nëntorit 1924, ndërsa e dyta “Gjendja e shqiptarëve n’Epir”, është e datës 17 shkurt 1925.
Në të parën, Mid’hat Frashëri, jep një kronikë të saktë se ç’ka ndodhur në Greqi, në zbatim të Traktatit të Lozanës, veprimtarinë e njëanshme të Komisionit Mikst etj.
Kështu ai akuzon “Qeverinë helenike se në zbatim të Traktatit të Lozanës, shfaqi opinionin e saj mbi shqiptarët myslimanë të Greqisë, duke njoftuar që vetëm pesëmbëdhjetë familje do të përjashtoheshin nga shkëmbimi. Gjithë të tjerët do të përziheshin si turq . . . Tre të deleguar të Komisionit Mikst, zotërinjtë Ekstrand, Hamdi Bej dhe Metaxa, ndërmorën një turne studimor në krahinat e Greqisë të populluara me shqiptarë myslimanë, në Epir dhe Maqedoni. . . I deleguari turk Hamdi bej deklaronte haptazi që të gjithë myslimanët do t’i nënshtroheshin shkëmbimit . . . Organet e autoriteteve helenike ushtronin presion për t’i bërë shqiptarët të thoshin se ishin turq . . . Prefektët kërcënonin ata që guxonin të thoshin se ishin shqiptarë. . . Telegrame të rreme u telegrafuan nga nën-prefektet grekë në emër të shqiptarëve . . . Në Maqedoni, ashtu si në Epir, Komisioni nuk e njeh karakterin shqiptar të shqiptarëve”.
Mid’hat Frashëri ndalet në mekanizmat që përdor Greqia për të demoralizuar shqiptarët, si rrahje të kthyer në art, sekuestrimin e detyruar të shtëpive që u përkisnin shqiptarëve myslimanë dhe vendosjen e refugjatëve nga Azia e Vogël.
Në fshatrat e Epirit kjo vendosje u bë vetëm te shqiptarët myslimanë. E njejta gjë ndodhi edhe në fshatrat dhe qytetet e Maqedonisë, ku ka shqiptarë, ndërkohë që asnjë shtëpi që u përkiste grekëve, vllehëve, izraelitëve dhe bullgarëve nuk u sekuestrua.
Më tej, në këtë promemorie, ai denoncon dhunën, ofendimet dhe plaçkitjet e xhandarmërisë, policisë dhe oficerëve, ndaj popullsisë së pafajshme në Epir. Këtyre keqtrajtimeve apo burgosjeve nuk i kanë shpëtuar disa prej krerëve të Çamërisë: Musa Demi, Haki Sejko, Haxhi Braho, Adem Braho, Mazar Dino . . . u burgosën, sepse kishin guxuar të deklaroheshin shqiptarë.
Në promemorien e dytë, atë të datës 17 Shkurt 1925, të bën përshtypje edhe një fakt tjetër: shkatërrimi i xhamive. Refugjatët grekë, shkruan Mid’hat Frashëri, kanë rrënuar çatinë, dritaret, dyert e xhamisë në Luarat dhe në Karbunarë, nga mesi i muajit janar të këtij viti. Shqiptarët kanë shkuar të ankohen te autoritetet heleneike, të cilat nuk i kanë ndjekur aspak ankesat e tyre.

MID’HAT FRASHËRI EDHE PËRTEJ DETYRËS SI AMBASADOR
KRITIKAT E TIJ PËR EPRORËT NË TIRANË
Duke lexuar me vëmendje letrat e vëllimit të tetë, krahas detyrës si ambasador, ai me veprimet e tij diplomatike, bën detyrën edhe të ministrit të Punëve të Jashtme të Shqipërisë. Kështu shkon nga Athina në Stamboll, ku bisedon me zotin Widing, kryetarin e Komisionit Miks për Turqinë. Shkon edhe në Rumani, ku takon z.Colban, drejtorin e Seksionit të Minoriteteve të Lidhjes së Kombeve, që e informon dhe e bind plotësisht për t’u okupuar me këtë çeshtje. Më pas le edhe një herë Athinën, për një mision tjetër në Gjenevë, në Këshillin e Kombeve, ku kundërshton me argumente ligjore ndërkombëtare, dëbimin e dhunshëm të shqiptarëve nga trojet dhe pasuritë e tyre. Në letrën që i dërgon nga Stambolli Sulejman Delvinës, ministër i Punëve të Jashtme, më 13 nëntor 1924, ai shkruan: “Këtu do të kujtoj, zoti Ministër, se kjo tragjedi e Kosturit ka mbetur fare e panjohur. Për shembull, z.Colban, as e dinte fare mirë, gjer në orën që ia rrëfeu z.Poppa në Athinë”.
Mid’hat Frashëri i tërheq vëmendjen eprorit të tij në Tiranë: “Me gjithë këtë kam pasur nderin t’ju lutem kaq herë që të bëhet një komuniatë në agjencit’e huaja dhe botime te shtypi ynë”. E informon se “Te Komisioni Mikst mësova se z.Colban, Direktor i Seksionit të Minoriteteve në SDN (Lidhja e Kombeve) shkoi në Bukuresht dhe s’ka për të ardhur në Stamboll . . . Me të kuptuar këtë, të nesërmen, e premte, u nisa që në mëngjes për në Rumani . . . Pata një pjekje të madhe me të; e kupton të keqen q’u bë për shqiptarët në Kostur dhe në Follorinë…”
Më 22 nëntor 1924, takon prap z.Colban. Është me interes që në letrën për Sulejman Delvinën, ai shkruan: “I eksponova gjerë e gjatë vuajtjet e shqiptarëve të Greqisë dhe sidomos të çamëve, për veprimin e nënkomisionit Mikst në Epir dhe në Maqedoni, si dhe për intrigat të delegatëve grekë dhe turq. . . I thashtë që s’kujtoj në shtetet e tjera që minoritetet të gëzojnë aq të drejta, sa gëzojnë grekofonët në Shqipëri . . . Kanë edhe shkollat e tyre, ku mësimet jepen greqisht, kurse shqiptarit të Greqisë s’u njihet as e drejta që të jetojnë . . . Në fund z.Colban më bëri aluzion për punën e Himarës, duke thënë se ishte ankue në Gjenevë delegati grek, z.Politis, për incidentin e fundit dhe për presionet që gjoja qeveria shqiptare u bëka himariotëve. I thashë se zelli dhe interesi që rrëfen Greqia për himariotët kujtoj se është fare e pathemeltë dhe mund të konsiderohet si një intervenim në punët e Shqipërisë, se himariotët s’formojnë minoritet për arsye se as nga gjuha, (përveç nja 1-2 fshatrave), as nga zakonet, as nga ndjenjat, s’kanë ndonjë diferencë nga shqiptarët e tjerë . . . “
Mid’hat Frashëri ka kurajon që nga Athina, në letrën e datës 23 mars 1925, siç shkruan ai “të heq vërejtjen Shkëlqesisë suaj mbi disa çeshtje”. Fjala është për ministrin e Punëve të Jashtme të Shqipërisë, Myfit Libohovën, i cili nuk i është drejtuar me memorandum Konferencës ë Ambasadorëve dhe Gjykatës së Hagës, për të ndaluar genocidin grek dhe serb mbi popullsinë shqiptare. Të njetin qendrim kritik ka edhe për ministrin tjetër të Punëve të Jashtme, Hysen Vrionin, që në letrën e 21 nëntorit 1925, i shkruan: “ Gjithë, zoti Ministër, kanë për shkak të vërtetë mëfeshtësinë dhe dobësinë e pacilësueshme të Ministrisë Shqiptare të Punëve të Jashtme, e cila gjer më sot s’ka dashur të marrë një atitudë dhe të bëjë një veprim kombiar dhe patriotik . . . “

KRONIKË E NJË DORËHEQJE TË DETYRUAR
Në letrën e datës 17 nëntor 1925 dërguar Hysen Vrionit, ministër i Jashtëm i Shqipërisë, Mid’hat Frashëri vazhdon të informojë me të njejtin shqetësim për gjendjen e popullsisë çame, “ shtrëngimin në të cilën gjendet populli dhe qysh me shkak të hetimit, mundohet njerëzia ose të vdesë, ose të deklarohet turke . . .” Dhe më poshtë: “Pasi Shqipëria i dha Serbisë Shën Naumin, edhe Greqia kërkon që të sigurojë një situatë me venome në Shqipëri të Jugut . . . Mjerisht, gjer më sot, kemi punuar si armiq të kombit dhe të shtetit; as në Turqi kemi dashur që të çojmë njeri, as në Genevë, as që edhe masa reciproke s’kemi dashur që të marrim kundër grekofonëvet.
Nuk di kjo që bëmë gjer më sot, politikë është, apo tradhëti kundër mëmëdheut?”
Katër ditë pas kësaj letre, pra më 21 nëntor 1925, ai i shkruan prap të njejtit ministër të Punëve të Jashtme, me të njejtin ton kritik: “Gjithë, Zoti Ministër, kanë për shkak të vërtetë mefshtësinë dhe dobësinë e pacilësueshme të Ministrisë Shqiptare të Punëve të Jashtme, e cila gjer më sot s’ka dashur të marrë një antitudë dhe të bëjë një veprim kombiar dhe patriotik…”
Pas këtyre vërejtjeve serioze, të shkruara edhe më parë, vjen përgjigja e ministrit të Jashtëm Hysen Vrioni. Është data 25 nëntor. Ministri i Jashtëm i shkruan Mid’hat Frashërit:
“Me shkresën tuaj nr.1533 me datën 17 të këti moti, shihet se disaprovonj politikën e çeshtjeve të jashtme. Siç e dini, funksionarët dhe orgaanet e shtetit janë të detyruar t’ekzekutojnë direktivat e politikës së caktuar nga Qeveria Qendrore. Pra, në qoftë se Zotëia Juaj nuk jeni dispozë të ekzekutoni këto direktiva, ahere mundeni me dhënë dorëheqjen. . . “
Pritej kjo përgjigje e Hysen Vrionit, këtij zyrtari të lartë dhe burokrati të Ministrisë së Jashtme. Në këtë tekst, siç shkruhet në shënimin sqarues të redaksisë të këtij botimi “ Shihet qartazi mediokriteti dhe miopia e tij politike ( e Hysen Vrionit), akoma më tepër edhe jokorrektësia zyrtare, kur me një letër të tillë nuk vendos emrin e mbiemrin e tij, siç e kërkon etika zyrtare, por inicialet HV”.
Më 16 dhjetor 1925 Mid’Hat Frashëri jep dorëheqjen. Në letrën e datës 31 mars 1926, nga Athina, që ia dërgon Qemal Frashërit, konsull i Shqipërisë në Korfuz, ai shkruan: “ Duke ju konfirmuar telegramin tim të sotmë, kam nderin t’ju lajmëroj se qeveria jonë më njofton me telegramin e 28 marsit, që dorëheqja ime e dhënë më 16 dhjetor 1925, me nr.1713, u pranua”.
Ka një brengë, që lexohet dukshëm në rreshtat e kësaj letre. Edhe një pikëllim të brendshëm. “Sikundër që fort mirë e dini, shkruan ai, ato që janë caktuar prej ligjit dhe gjenden të shkruara mbi kartë dhe ato detyra që nuk përmendën kurkund.
Këto të dyja do t’i gjeni në librat e ndërgjegjes suaj, ndjenjësisë patriotike të zemrës suaj. Dhe padyshim, kjo kategori e fundit është më e rëndësishme se ajo do të sigurojë ngadhnjimin e mëmëdheut tonë dhe do të realizojë naltësimin e Tij”.
Kështu dhe vetëm kështu, mund të shkruante Mid’hat Frashëri, idealisti i kulluar, që i dha aq shumë edhe diplomacisë dhe politikës shqiptare. Këto fjalë të dalë prej shpirtit, do të duhej të shkruheshin me gërma të mëdha në hollin e Ministrrisë së Jashtme të Shqipërisë dhe në çdo ambasadë të vendit tonë.
Kur ministri Fuqiplotë i Shqipërisë në Athinë, u largua nga qyteti helen, ishte stinë tjetër. E megjithatë qielli i kryeqytetit grek ishte i njëjtë: me re që i shtynin erërat. Pas mbetej Akropoli. Mbeteshin dikasteret e Qeverisë Greke, veçanërisht Ministria e Jashtme, ku Mid’hat Frashëri kishte hyrë dhe dalë apo debatuar ose dorëzuar nota verbale. Vështrimi i tij, ka kapur për herë të fundit pamjet e rrugëve dhe kafeneve të zhurmëshme të Athinës. . . Edhe retë e zeza që era i shtynte drejt veriut, ku shtriheshin hapësirat e bukura të Epirit ose Çamërisë. . . Ai si askush tjetër, bëri të pamundurën që Çamëria e bukur të mos braktisej dhe ajo të mos lotonte më nga brengat, hallet, plagët e shkaktuara nga politikat e mbrapshta antishqiptare të qarqeve nacionaliste të fqinjit tonë Jugor. Mid’hat Frashëri bëri të pamundurën, që marrëdhëniet mes Shqipërisë dhe Greqisë të ishin miqësore dhe reciproke, që silogjet vorio-epirote të mos i helmonin këto marrëdhënie. Krahas kundërshtarëve, ai bëri edhe shumë miq në Athinë. Por misioni dhe barra e rëndë që mori përsipër, ishin ndërprerë befasisht. Burokratët në Tiranë dhe Ahmet Zogu, nuk u pajtuan me qëndrimet e prera të tij për Çamërinë, Çështjen Çame. Shtypi shqiptar i kohës i bëri jehonë dorëheqjes së Ministrit Fuqiplotë në Athinë: “Vrioni, një pinjoll i familjes së njohur të bejlerëve të mëdhenj Vrionas, do të merrej më shumë me çifligjet e tij në Greqi, ndërsa Shqipëria kishte nevojë për një përfaqësues si Mid’hat Frashëri, për të mbrojtur interesat kombëtare”. (cituar sipas Prf.Dr. Luan Malltezit). Mid’hat Frashëri do të vazhdonte në Tiranë jeten prej intelektuali dhe eruditi, por me siguri nuk i është ndarë asnjë çast brenga e madhe për Çamërinë.

URAT E KOMUNIKIMIT MES KULTURËS ÇAME DHE ASAJ GREKE

January 15, 2017 by dgreca

NGA ENVER KUSHI/ Dielli-arkiv/

1 ok Cameri Kushi

Gjeografia shpirtërore e Ballkanit /Problemi i dhënies dhe marrjes mes kulturës çame dhe asaj greke në veçanti, por edhe asaj shqiptare e greke apo kulturave të popujve ballkanikë në përgjithësi, është pak e studiuar por edhe kur është trajtuar, vihet re jo vetëm një subjektivizëm i skajshëm, por edhe shovinizëm kulturor “alla ballkanik”. Do të mjaftonte të sjell në kujtesë studiuesit serbë, të cilët të paktën prej një shekulli, për të mos thënë më shumë, kanë shkruar qindra faqe duke derdhur shumë energji, për të ‘’provuar’’ se ‘’Eposi i Kreshnikëve’’ u përket popullit serb e se shqiptarët si ‘’endacakë’’ dhe ardhës’’ të vonshëm në Ballkan’’, e kanë marrë atë nga sllavët. Jo vetëm ‘’Eposi i Kreshnikëve’’, por edhe mitet gojëdhënat, legjendat ,siç është ai i kalasë së Shkodrës janë të tyret. Ballkani ynë, ky truall befasues i kulturave nga më të çuditshmet, që ka rrezatuar përtej maleve të tij vlera të padiskutueshme në Europë, për fat të keq brenda vedit është shquar jo vetëm për sherrnaja e luftrave për territore në dëm të fqinjëve, por edhe për ca sherrnaja të tjera absurde, siç janë ato për kulturën.

Për fat të keq fjala ‘’URË’’ në kutimin e mirëfilltë si lidhje mes brigjeve dhe në kuptimin metaforik edhe si lidhje mes popujve e në fushën e kulturës si dhënie e marrje reciproke, është shpërdoruar keq në Ballkan. E megjithatë, popujt e Ballkanit përtej këtyre sherrnajave absurde, kanë ditur që në mijëra vjet fqinjës të ndërtojnë dhe rindërtojnë ura komunikimi. Ata kanë patur dhe kanë kodet e tyre të komunikimit dhe mirëkuptimit herë të qarta e të dukshme, herë- herë të mjegullta me simbole nga më të çuditshmet.

Ballkanasit edhe në kulmet e acareve nxitur nga politikat përçarëse ideologjitë ekstremiste nacionaliste, stinët e shpeshta të përgjakshme që ka shoqëruar historinë e tyre, janë marrë vesh me ca kode që vetëm ata mund t’i kuptonin… Dhe nuk kishte si të ndodhte ndryshe. Ballkanasit e sertë, por edhe të mençur, herë- herë kapadaij dhe me ca gjeste teatrale në sjellje, gjaknxehtë si ata, por edhe mikpritës trima të çartur dhe herë- herë naivë si fëmijë, të habisin me urat e komunikimit kulturor. Një këngë, valle, melodi, veshje e bukur, fjalë e urtë, legjendë, befas natyrshëm kapërcente kufijtë e një fshati të humbur dhe qindra kilometra më në jug, veri, lindje, perëndim, por edhe më pranë bëhej pjesë e kulturës shpirtërore të atij vendi….. Udhëtarë anonimë që flinin nëpër hane, tregëtarë, që me karvanet e tyre lëviznin lirshëm nëpër trojet ballkanike, barinj që veronin dhe dimëronin nëpër fushat e buta bregdetare apo alpe, rapsodë dhe grupe instrumentistësh ose këngëtarë të njohur, që ftoheshin nëpër dasma etj ishin padyshim këmbë të forta ‘’urash mes kulturave të Ballkanit’’…

Kështu ka ndodhur edhe mes shqiptarëve dhe grekëve, që janë popujt më të lashtë të gadishullit, ku në historinë e hershme të tyre ka një substrat të përbashkët gjuhësor dhe kulturor. Kështu ka ndodhur veçanërsisht mes shqiptarëve çamë të Thesprotisë dhe fqinjëve të tyre grekë. Këto dhënie dhe marrje në fushën e kulturës sidomos asaj shpirtërore kanë qenë normale dhe të natyrshme.

Çamëria është trualli ku pikafrimet dhe pikëtakimet mes kulturës shqiptare dhe asaj greke janë të prekshme dhe të dallueshme. Të gjendur pranë njëri- tjetrit gjeografikisht, por në disa fshatra dhe qytete çame edhe të përzierë, në fushën e kulturës shpirtërore, por edhe më gjerë kanë dhënë dhe marrë mes tyre. Ka një të vërtetë të pamohueshme se duke njohur dhe vlerësuar kulturat e njëri-tjetrit çamët dhe grekët i kanë respektuar ato. Në këtë kuptim diversiteti kulturor në Çamëri dhe këtu fjalën e kam për kulturën shqiptare çame, që ishte homogjene, por edhe për kulturën e grekërve, vllehëve etj ka qenë një nga pasuritë dhe vlerat e mëdha të saj. Ndasitë fetare nuk ishin pengesë sa kohë që ata respektonin njëri-tjetrin si besim dhe vlerë. Çamët merrnin pjesë jo vetëm në festat fetare të fqinjëve të tyre, por edhe në dasma dhe gëzime të tjera. Përveç sinoreve ndarës pra gjeografisë me vija të përcaktuara ose edhe jo ndarëse në Ballkan dhe veçmas në Çamëri mund të flasim edhe për gjeografi shpirtërore. Kjo e fundit nuk figuron në asnjë traktat apo marrëveshje ndërkombëtare ose ndërshtetërore. Ka patur por ka edhe sot, studjues serijozë grekë ndonëse shumë të pakët në numër, që kanë vlerësuar kulturën e çamëve, këngët dhe vallet e tyre, veshjet , mënyrën e jetesës dhe banesën në qytet dhe fshat. Bota çame shpirti i patjetërsueshëm çam ka vulën e vet në kulturën origjinale dhe befasuese të krijuar dhe trashëguar nga brezi në brez. Trashëgimia kulturore në Çamëri në tërësinë e saj është unike dhe pjesë e trashëgimisë kulturore shqiptare. Do të gabonim në qoftë se këtë kulturë do ta veçonim nga ajo e së tërës, pra shqiptare ,siç do të gabonim edhe nëse atë do ta quanim një ishull më vete të mbyllur e pa komunikuar me fqinjët e saj grekë. Kultura lëndore pra e quajtur ndryshe materiale dhe ajo shpirtërore në Çamëri është shprehëse e vlerave të një popullsie me histori të lashtë. Ajo bart shtresëzime të hershme të formuara në epoka të ndryshme. Siç janë vënë në dukje nga studjues të ndryshëm ajo është formuar nga elementë të lashtë parailirë (pellazge) e pastaj ilirë dhe që u trashëguan në Mesjetën e Hershme. Nuk është e rastit një nga përfundimet e studjuesve gjermanë në librin ‘’Këngët e çamëve’’ (Berlin 1965) se ‘’ky gjurmim muzikologjik dhe tekstologjik dhe botimi i materialit të mbledhur na tregon qartë se te këngët çame kemi të bëjmë me një shtresë arkaike të muzikës shqiptare.’’.

Kostumi popullor çam, Faik Konica dhe shformimet greke

Në mungesë të botimeve shkencore nga Greqia fqinje për vlerat dhe marrëdhëniet e kulturës çame me atë greke, por në mungesë edhe të studimeve shqiptare në këtë fushë, do na duhej të zhvendoseshim në kohë dhe hapësirë, pra të riktheheshim dekada më parë, ndoshta edhe më shumë se një shekull, si dhe në trojet e Çamërisë për të analizuar jo mekanizmin e marrëdhënieve mes kulturës çame dhe asaj greke si shpirt dhe lëndë, por mekanizmin e përvetësimit të njëanshëm të kulturës çame prej grekërve, deri në grabitje dhe duke mohuar autorësinë e saj. Këtu jo popujt, por doktrinat nacionaliste greke kanë shembur njërën këmbë ose tërësisht ‘’urën’’ e komunikimit kulturor.Shkrimtari ynë i madh Ismail Kadare, duke u marrë me këtë temë ka thënë: ‘’Lufta për autorësinë e vlerave artistike zhvillohet prej kohësh në zonën ballkanike, ku ajo është veçanërisht e komplikuar, për shkak të marrëdhënieve kulturore të popujve të Ballkanit gjatë shekujve. Nënshtrati ndërballkanik, i krijuar si rrjedhim i këtyre marrëdhënieve , motivet e përbashkëta të epikës e të legjendës kanë qenë një terren tepër i përshtatshëm për incidente e shkelje kufijsh kulturorë, kacafytjet për përvetësimin e vlerave shpirtërore kanë qenë disa herë jo më pak të egra se kacafytjet e përgjakshme për kufijtë’’.

Popujt e Ballkanit ‘’duke i huazuar njëri- tjetrit motive, tinguj ngjyra dhe teknika poetike, asnjëherë nuk kanë menduar se këto dhënie e marrje të bukura e sublime do të shfrytëzoheshin prej shovinistëve për qëllime të ulëta e krejtësisht të huaja për artin’’. Do të duheshin studime serioze, mbështetur në argumente shkencore për të trajtuar jo vetëm marrëdhëniet mes kulturës çame e asaj greke, por veçanërisht huazimet reciproke. Gjithashtu do të duheshin edhe fushat, ku grekët fillimisht kanë huazuar, por më pas kanë shformuar dhe përvetësim kulturën shpirtërore dhe materiale të çamëve. Pikërisht në këto shformime e përvetësime ka vepruar tinëzisht politika e qarqeve ultranacionaliste greke, një mekanizëm djallëzor, duke përbaltur shpirtin sublim të dy popujve në dhëniet e marrjet e bukura në fushën e kulturës.

Do përpiqem të trajtoj përvetësimin dhe shformimin që grekët i kanë bërë kostumit dhe valles çame.

Studjues serjozë, por jo vetëm ata, kanë vlerësuar kostumin popullor të çamëve. Poeti i madh anglez Bajron i mrekulluar nga ky kostum ka dhe një pikturë, ku ai ka pozuar i veshur me të. Udhëtarë të tjerë europianë, në librat e tyre kanë bërë të njëjtën gjë: kostumin çam e quajnë një nga vlerat e kësaj popullsie dhe asnjë prej tyre nuk vë në dyshim se ai u përket shqiptarëve të Çamërisë.

Sipas citimit që bën studiuesi i mirënjohur Hajredin Isufi në librin ‘’Çamëria studime historike – sociologjike shek XIII – XX’’ Çajrëll ka qenë në vitin 1880 mes çamëve në fshatin Mazërrek dhe jep këtë përshkrim: ‘’Grupet piktoreske të malësorëve, kësulat dhe fustanellat e tyre, bënin kontrast me livadhin e gjelbërt e me armët e tyre të çuditshme, që vezullonin në diell…’’

Edhe konsulli francez në Janinë Pukëvil, që siç dihet nuk kishte ndonjë simpati për shqiptarët, nuk e fsheh entuziazmin dhe vlerësimin për kostumin e çamëve:: ‘’Udhëtari që do të shikojë ata çamë që do të kenë shpëtuar nga sundimi feudal i sovranit të Janinës dhe nga rënia e mortajës do të njohë me vështirësi ata burra të bukur me ato qëndisma të bukura lara- lara të veshur me kostume të shkëlqyer dhe të ngarkuar me ar të çmueshëm, që ngjasin sikur të ishin një koloni ushtarësh të Pirros të pasur me plaçka të Trojës, që kanë zbarkuar sërish në Epir.’’.Edhe historiani grek Spiro Mela (sipas citimit që i bën Hajredin Isufi) shkruan për ‘’çamët me rrobat e tyre elegante e luksoze, këmisha të bardha të gjata, të qëndisur anash me ar.’’

Kur është huazuar kostumi popullor i çamëve nga grekët? Është një pyetje, përgjigja e së cilës do të kërkonte hulumtime serioze.

Në qoftë se do t’i riktheheshim kontakteve, por edhe fqinjësisë mes çamëve e grekërve, dhënieve e marrjeve reciproke në fushën e kulturës, kur popujt tanë nuk vuanin nga komplekse dhe ishin normale që në gëzime veçanërisht në dasma të ftoheshin apo të mernin pjesë në pazare, që organizoheshin në Prevezë Paramithi etj e që sot quhen panaire, duhet të ketë qenë i hershëm huazimi i kostumit çam. Jam i bindur se në këto periudha grekët fqinjë të çamëve admironin fustanellën palë- palë, jelekët e qëndisur dhe mëngoret që vareshin, festet e gjata me majë, këpucët me xhufka, levendërinë në të kërcyer të çamëve….

Faik Konica, një nga shkrimtarët dhe kulturologët e mëdhenj shqiptar, përmend shek XIV kur kostumi shqiptar ‘’ka hyrë ndër grekët, kur shqiptarët nën Bua Shpatën sulmuan dhe nënshtruan Greqinë’’. Po Faik Konica, duke u marrë me këtë problem, shkruan: ‘’Shumë më vonë nga fundi i shekullit të tetëmbëdhjetë, greku praktik e pa se ishte në të mirën e vet që ta pranonte veshjen shqiptare në disa rrethana dhe për disa arsye që i kanë paraqitur disa autorë.’’.

Koloneli Lik në ditarin e udhëtimeve të tij nëpër More, më datën 28 mars 1805, shënon: ‘’Veshja shqiptare po bëhet përditë e më e zakonshme si në More, edhe në pjesën tjetër të Greqisë…. Kjo veshje është më e lehtë dhe më e volitshme se ajo turke ose greke’’. Ndërsa admirali Zhyrjen dë la Gravjerë shkruan: ‘’Shqiptarët përbëjnë një racë të veçantë në Evropë….Veshja shqiptare u bë e modës dhe osmanët më fodullë e mbsnin me krenari fustanellën e bardhë të shqiptarëve të jugut. Vetë grekët kur djali i dytë i Aliut, Veli pasha, qeveriste Morenë e morën këtë veshje si simbol të trimërisë dhe e bënë uniformën elegante të palikarëve.’’Faik Konica gjithashtu, duke ju referuar të huajve, citon edhe G. Finlay, i cili në librin ‘’A history of Greece’’ ka shkruar: ‘’Ka qenë fama e shqiptarëve që i ka detyruar grekët e sotëm të pranonin fustanellën shqiptare si kostumin e tyre kombëtar. Është pasojë e këtij adhurimi për shqiptarësinë që oborri i mbretit Oto merr pamjen e vet melodramatike dhe shkëlqen me një imitim të shtirë e verbues të veshjes së ndritur e të pasur , që ka tërhequr vëmendjen e Çajld Haroldit në galeritë e pallatit të Tepelenës,por fustanella prej basmeje u varet rreth këmbëve grekërve si fund grash prej letre ndërsa fustanella e bardhë e toskëve, e përbërë nga cohë e fortë e endur në vegjën vendëse bie me pala të hijshme si cohët e lashtësisë’’.

Nuk ka nevojë për shumë koment për të arritur në konkluzionin që siç shprehet Konica,’i ashtuquajturi kostum modern ‘’grek’’ në të vërtetë është një imitim i poshtër i kostumit shqiptar’’ dhe se në shformimin grek të veshjes shqiptare ka një element të palaçove,ë i bën shumë shqiptarë të qeshin, ndonëse të tjerët janë të pakënaqur e të zemëruar. Faik Konica është i pari që vë në dukje dallimet kryesore ndërmjet veshjes së mirëfilltë shqiptare dhe karikaturës greke. Xhaketa në veshjen shqiptare ka një të çarë të lirë te mëngët, për të lënë të kalojë krahu, ndërsa mngët të qepura vetëm në pjesën e sipërme të supeve hidhen prapa. Ato edhe mund të përdoren, por përgjithësisht nuk u u futen krahët. Ndërsa grekët, nënvizon Konica, gjithmonë i fusin duart dhe nuk e kanë vënë re ose nuk e kanë kuptuar këtë tipar që nga koha e mbretërimit të mbretëreshës Elizabeta ka tërhequr vëmendjen e një poeti të madh anglez. Edmond Spenser flet për mëngët që u vareshin si të shqiptarëve . Është me interes të nënvizojmë se në këtë shformim nuk ka shpëtuar as fustanella, që përbën elementin kryesor të kostumit çam. Sipas Konicës, në veshjen origjinale shqiptare, fustani ka një numër të vogël palësh, zakonisht gjashtëdhjetë. Veç kësaj ai bëhet me pëlhurë liri të rëndë, të endur në shtëpi dhe është mjaft i gjatë sa mbulon tërësisht kofshët dhe le të pambuluara vetëm pulpat. Burrat më të vjetër e mbajnë fundin tetë deri dhjetë centimetra nën gju. Sipas Likut , por edhe autorëve të tjerë, përshtypja e përgjithshme që krijon fustanella shqiptare është ajo e cohëve të lashtësisë. Si e kanë shformuar fustanellën shqiptare grekët? Ky shformim ka prekur jo vetëm gjatësinë, numrin e palëve, por edhe cohen. Ata ‘’kanë shtuar palat e fustanit nga gjashtëdhjetë në rreth dyqind ose më shumë; në fillim ata kanë ruajtur gjatësinë e rregullt të fustanit, por meqë nuk ishin të zotët ta mbanin në vend rreth këmbëve, nisën ta shkurtonin gjithnjë e më shumë, derisa sot ka arritur një shkurtësi të pahijshme dhe ata përdornin një pëlhurë të lehtë pambuku. Në fakt ata e kanë rrëgjuar fustanin në një fund të lirë baleti e në tërësi ai të jep përshtypjen e diçkaje të neveritshme që nuk u shkon burrave.’’.

Vallja çame dhe ‘’Çamiko’’ e kërcyer nga grekët.

Ndryshe ka ndodhur me vallen çame. Grekët deri më sot kanë njohur çamët si krijues dhe bartës të valles. Në të gjitha grupet foklorike jo vetëm të trevës së Çamërisë së sotme por edhe ato greke apo ansamblet programet televizive shfaqjet kulturore brenda e jashtë Greqisë ajo quhet vallja ‘’çamiko’’ ose thënë ndryshe ‘’vallja e çamëve’’. Unë kampatur rastin në vitet ’70 e më vonë të shekullit që lamë pas të shoh disa ansamblegreke që kanë dhënë shfaqje në Tiranë Durrës e gjetkë. Jam mrekulluar nga niveli il artë dhe muzika moderne greke si dhe këngëtarët e mëdhenj Marinela Mariza Koh Janis Paris etj. Gjithashtu jam mrekulluar edhe nga traditat foklorike të krahinave të ndryshme të Greqisë fqinje. Emocione të veçanta kam ndjerë kur kam parë në skenë valltaret e virtuozë grekë që interpretonin vallen çamike. Ato ishin djem të rinj shumë të talentuar që e kërcenin me shpirt këtë valle.

….E megjithatë kur kam dalë nga këto shfaqje më janë kujtuar shumë valltarë çam, që unë i kisha parë në dasmat çame. Atëherë isha i ri dhe në qytetin e vogël të Rrogozhinës ku jetonte një numër jo i vogël çamësh kisha parë disa valltarë virtuozë. Nuk do të harroj kurrë Shaban Osmanin nga Salica . Ai ishte dhe një burrë i gjatë shumë elegant që atëherë më dukej një njeri kockalli. I thatë me një fytyrë të mprehtë, kërcinj të gjatë me një mirësi të spikatur në tërë qenien e tij Shaban Osmani ishte një nga mjeshtrat e mëdhenj të valles çame. Mbaj mend se ai nuk dilte menjeherë në valle. Sheshi ishte bosh i rrethuar vetëm nga burra dhe orkestrën ulur në krye. I pari çohej në këmbë klarinetisti . Ai quhej Karaman dhe vinte nga Tirana . Karamani ishte i njohur që në Çamëri dhe thonin se për të klarineta ishte e shenjtë…

Pas Karamanit ngriheshin në këmbë violinisti dhe ai që i binte detit. Karamani ja niste melodisë së valles… Asnjë nuk pipëtinte. Burrat ndërprisnin muhabetin dhe ata që pinin cigare i shuanin ato…. Vështrimet e syve të rishtuar e plot mall të çamëve ishin drejtuar nga Karamani. … Atje kam parë pleq që vinin duartt në dy anët e kokës e disa të tjerë që shihnin herë sheshin bosh e herë- herë qiellin. Ndoshta nga qielli prisnin të vinte vallja çame. Sepse vallja çame kishte shumë nga qielli siç kishte shumë edhe nga toka…. Kalonin kështu i një dy minuta…. Karamani ulte e ngrinte klarinetë. Dukej sikur thërriste shpirtërat e valles çame ose më saktë shpirtin e valles çame…. Dhe ai vinte në minutin e tretë, krejt befasisht sikur të kishte rënë nga qielli ose dalë nga thellësia e tokës. Nuk ishte Shaban Osmani që njihja unë që e takoja thuajse çdo ditë. Ishte Shaban Osmani i valles çame që ulej e ngrihej me një lehtësi të habitshme nga toka shtrihej për t’u ngritur prap në ajër… Shaban osmani ishte edhe ëndërr edhe qiell edhe ditë edhe natë edhe lot edhe gëzim. Shaban Osmani ishte triumfi i njeriut çam kreaneria dhe levendëria e Çamërisë sakrifica sublime, tallaz dhe dehje në beteja….

….Kur kam lexuar librin e Aristidh Kolës ‘’’’Arvanitasit dhe prejardhja e grekëve’’ valltarët e talentuar të ansableve greke që ikisha parë dukje kërcyer vallen çame çamiko m’u dukën si hije të zbehta dhe vallja jonë e bukur tërësisht e shformuar prej tyre. Atëherë m’u kujtua Shaban Osmani nga Salioca e Çamërisë mjeshtëria dhe virtuoziteti i kërcimit të tij. Aristidh Kola ashtu si Faik konica më parë që publikisht denoncopi përvetësimin dhe shformimin e kostumit shqiptar çam në librin e tij ka argumentuar nga njëra anë madhështinë e papërsëritshme të valles çame dhe nga ana tjetër shtrembërimin dhe deformiomin e saj nga grekët. Studiuesi i mirënjiohur arvanitas qartësisht jep thelbin e valles çame si një valle që pasqyron shpirtin shqiptar.. Ajo sipas Aristidh Kolës kal evenderi krenari bukuri nël ëvizje të cilat vënë në dukje dhe virtytet e mësipërme. Nuk është vaslle erotike . Por gjithashtu nuk është as luftarake as e ndjenjës. Vallja çame është valle triumfale. Diçka që bën të dyshoj nëse mund të ketë të dytë në botë nënvizon Kola. Vallja çame përmbledh me lëvizjet bukurinë levenderinë burrërinë dhe krenarinë e kërcimtarit vtë parë. Sepse duhet theksuar këtu se vallen çame nuk e kërcejnë të gjithë por vetëm kërcimtari i parë. I dyti ‘’e mban mirë’’ dhe është me të vërtetë e vështirë të ‘’mbas drejt’’ dhe mirë kërcimtarin e parë e të zotë me figurat e mrekullueshme dhe kërcimet ndërkohë që të tjerët ndjekin nga pas duke marrë pjesë mendërisht dhe shpirtërisht, duke u krenuar dhe duke i dhënë figurën e plotë asaj që përpiqet të shprehë i pari me lëvizjet dhe figurat e tij.

Ç’ka ndodhur me vallen e famshme çame në Greqi? A është ruajtur origjinaliteti i saj në kërcim? Përveç emrit ‘’çamiko që grekët çuditëriht nuk e kanë ndryshuar të tjerat janë të shformuara. Valltarët e rinj e të talentuar grekë përveç lëvizjeve prej atletësh dhe figurave që krijojnë gjatë kërcimit të kësaj valleje nuk japin asgjë më tepër se kaq. Ky nuk është faji i tyre, por i koreografëve. ‘’Çamikos’’ greke i mungon kryesorja: shpirti shqiptar çam dhe bukuria levendëria burrëria dhe krenaria që karakterizon popullsinë çame. Studiuesi Aristidh Kola me të drejtë konkludon:’’Ata njerez që kanë marrë në duar vallen çame që prej disa kohësh me sa duket qartësisht as arbëreshë nuk janë dhe as idenë s’ia kanë se ç ‘’lloj valleje është vallja çame dhe nga cili popull është krijuar. Kështu na paraqesin një lloj valleje çame që po jua them haptazi kur e shohim arvanitasit nisin e qeshin. E quajnë ‘’Shkollore’’ sepse mësuesit që dërgoheshin nëpër fshatrat arbëreshe pa ditur gjë prej gjëje rreth saj përpiqeshin t’ua… mësonin vallen çame popullit që e krijoi atë duke e bërë kështu imitimin mjaft qesharak”.

Urat e reja të shpirtit ballkanik

Shumë vite më parë, kur shekulli që lamë pas po rrokullisej drejt fundit të tij, pata fatin të marrë pjesë në një festival ballkanik që organizohej në Ankara. Ishte maj dhe nuk do të harroj kurrë qiellin e Ankarasë, erërat e ngrohta, tingëllimin poetik të gjuhës turke, por veçanërisht atmosferën e krijuar në kryeqytetin e Turqisë nga shfaqjet e grupeve foklorike, ardhur nga gjithë vendet e Ballkanit. Ndryshe nga acaret, makthet, sherrnajat e pafund, luftërat e përgjakshme që kishin ndodhur në Ballkanin tonë gjatë shekullit që po rrokullisej ankthshëm e me përtim, në Ankara gadishulli tragjik nëpërmjet melodive, këngëve, valleve, larmisë së kostumeve, sillte shumë nga shpirti i tij. Ndihej, siç shkruan shkrimtari ynë i madh Ismail Kadare ’’nënshtrati ndërballkanik’’ si dhe motivet e e përbashkëta. Urat e komunikimit që risillnin popujt e Ballkanit në këtë festival ishin të lashta sa vetë ata, solide dhe ndryshe nga baladat e tyre që prisheshin natën për t’u rindërtuar ditën… Ishte maji i viti 1991. Shqipëria ime përpiqej të largonte përgjithmonë mantelin e përgjakur komunist, ndërsa Ballkani në veri të tij, ishte në prag të gjkaderdhjes së tij të fundit… Kanë kaluar gati 20 vite që nga festivali Ballkanik i Ankarasë dhe gadishulli ynë mitik ndodhet në proceset e evropianizimit ose thënë ndrsyhe, po punon për të ringritur urat e komunikimit të shumanshëm. Në Jug të tij, shqiptarët dhe grekët ,popujt më të moçëm të Ballkanit, gjithashtu janë në këtë proces rindërtimi urash, pavarësisht fantazmave të fundit që ringrihen nga varret e idelogjive përçarëse. Çamët e shpërngulur me dhunë nga bandat kriminele greke të Napolon Zervës në vitet 1944-1945, kërkojnë të rivendosin ura komunikimi shpirtëror me vëllezëri e tyre të një gjaku, çamët e krishterë që jetojnë në Çamërinë e sotme. Jo vetëm kaq. Ata janë për ura komunikimi edhe me grekët sepse çamët e grekët, pavarësisht nga e kaluara e tyre e hidhur, kanë ditur që në fushën e kulturës të marrin dhe japin me njëri- tjetrin.

Çamëria ime mitike kërkon rikthimin në trojet e saj të shpirtit çam: baladave, këngëve, kostumeve popullore, valleve, rikthimin e miqësive të vjetra jo vetëm me vëllezërit e saj të krishterë por edhe me grekët, vllehët etj. Ballkani ka nevojw pwr ura tw reja komunikimi mes kulturave tw tij nga mw befasueset jo vetwm tw gadishullit por edhe nw rrafshin europian.

Çamëri, dimër 2010(Dielli-arkiv)

30 KËNGË TË RRALLA ÇAME NË NJË BOTIM GJERMAN

September 7, 2013 by dgreca

Nga Enver KUSHI/

Këtë vit mbushen 56 vjet nga ekspedita gjermano-sh qiptare në Shqipëri dhe në Çamëri e zhvendosur në Fier e Vlorë (Babicë e Skelë) si dhe 48 vjet nga botimi në Berlin të librit “Muzika popullore shqiptare – këngët e Çamëve”, (Albanische Volkmusik, Gesange der Camen). Kam patur fatin të jem një nga miqtë e Prof. Ramadan Sokoli, një nga diturakët e rrallë shqiptarë, njohës dhe studiues i rrënjëve të kulturës popullore shqiptare veçmas i rrënjëve të tingullit shqiptar. Takimet dhe bisedat e shpeshta të miat me të, kanë qenë nga më frutdhënëset e befasueset. Ka qenë Prof. R.Sokoli, që së pari më ka folur për ekspeditën gjermano- shqiptare te çamët e Fierit e Vlorës si dhe për një këngë të rrallë vaje incizuar në Skelë dhe interpretuar nga Hamide Shabani – 40 vjeç. Grupi i studiuesve gjermanë erdhi në Shqipëri në maj të vitit 1957 dhe përbëhej nga Doris Stockman, Wilfried Fielder, Erich Stockmann dhe Johan Kyritz. Ekspedita ishte nismë e Institutit të Folklorit Gjerman pranë Akademisë së Shkencave të Gjermanisë. Ajo u realizua në bashkëpunim me Ministrinë e Arsimit dhe Kulturës së Shqipërisë. Nga pala shqiptare morën pjesë Ramadan Sokoli dhe Albert Paparisto. Siç shkruajnë muzikologët gjermanë, qëllimi i tyre ishte incizimi i këngëve popullore dhe melodive instrumentale me ndihmën e aparateve moderne të marrjes, për të kontribuar në dokumentimin e parë të rëndësishëm të muzikës popullore shqiptare. Në këtë drejtim Shqipëria kishte mbetur një njollë e bardhë në hartën e muzikës popullore të Europës Juglindore. Ato zgjodhën Shqipërinë e Jugut për të realizuar qëllimin e tyre dhe konkretisht siç shkruajnë autorët gjermanë “për të marrë shënime për muzikën popullore të tre grupeve shqiptare në Jug: Toskëve, Labëve dhe Çamëve, si dhe një praktikë këndimi shumë i vjetër, siç ishte polifonia. Instituti i Folklorit Gjerman në Berlin vuri në dispozicion të grupit 3 magnetofona me mikrofona dinamikë, 3 aparate fotografike dhe një aparat me film të ngushtë. Ata japin të dhëna për shtrirjen e toskëve, labëve dhe çamëve si dhe zonat ku kanë incizuar: Krahinën pranë Liqenit të Ohrit, Mokër, pllajën e lartë të Korçës, krahinën e Devollit, malësinë e Skraparit, fushën e Kolonjës, fushën e Vjosës, Myzeqe, Mallakastër, Berat, Elbasan, Lushnjë, Këlcyrë, Gjirokastër, Sarandë, Borsh, Himarë, Dukat, Vlorë dhe Kurvelesh. Incizime janë bërë edhe në zanën e minoritetit grek dhe nomadët vllehë. Mendoj se nuk është rastësi këmbëngulja e studiuesve gjermanë për të incizuar këngë çame. Jam i bindur se ata vinin në Shqipëri me njohuri për gjeografinë, historinë dhe kulturën e shqiptarëve në të gjitha trevat, ku ata shtriheshin. Me siguri njihnin mirë punën e albanologëve të shquar si Hahn, Bopp, Jokli, apo të atyre që janë marrë me kulturën popullore shqiptare si Habenlandt, Nopça, Lamberc, Vaigand, Pedersen (që ka publikuar edhe përralla nga Çamëria. Në qoftë se do të bënim një rikthim imagjinar gati 40 vite më parë, pra në vitin 1957, kohë kur u organizua edhe ekspedita shqiptarogjermane, nuk ka se si të mos ndjejmë akoma të freskëta plagët dhe dhimbjen e popullsisë çame. Është gjallë brezi që e ka parë me sytë e tij llahtarin dhe gjëmën e madhe. Fëmijët e viteve ’44-’45 janë më të madhuar, por në sytë e tyre ruhen pamjet e tmerrshme të tragjedisë. Të vdekurit, lënë bokërimave të tokës çame, u trokasin netëve dhe u prishin gjumin të gjallëve, trazojnë kujtimet. Por jo vetëm kaq. Është zhvendosur relievi i kulturës çame, janë zhvendosur vallet e tyre epike, këngët, baladat, përrallat, gojëdhënat. Dhe kjo është një zhvendosje e një lloji tjetër, më pak e dukshme, por më ulëritëse dhe më tragjike se plagët e bartësve të tyre. Incizimi i këngëve çame është bërë në Fier, Skelë dhe Babicë të Vlorës. Këngëtarët ishin, siç pohojnë studiuesit, nga i njëjti fshat, ose së paku nga e njëjta krahinë. Kështu këngëtarët e Skelës para vitit 1944, banonin në fshatrat Arpicë, Vola dhe Vaje të Gumenicës. Këngëtarët e Fierit ishin nga Mazreku dhe grupi i Babicës nga fshatrat midis Mazrekut dhe Mangëlliçit. Gjithsej janë 30 këngë të incizuara. Nga këto, në Fier 8 këngë (“Çelo Mezani”, “Mua më ra taksimi”, “Qaj me lot o Çamëri”, “Kalesh’ e Xhixho s”, “Luli me nishan në ballë”, “Ditën që u mor nisia”, “Mecovë e zeza Mecovë”,) në Babicë 8 këngë ( “Kjo anë e lumit”, “Ç’ke flamur që s’valon”, “Janinë e zeza Janinë”, “Ne porta të shkova”, “Thirri talili në malë” “Kamerini mal me fletë”, “Hiq kadale vallen’o”, “E mjera merr me zë” në Skelë 14 këngë (“Ulu mal të shoh Kastrinë”, “Kënga e Çelo Mezanit”, “Ti moj kull’ e Livadhisë”, “Ti më qesh , ti me ta”, “Berbaro, Vasiliko”, “Moj Mine, Minusheja”, “Ti fletë e lejmonit bardhë”, “Ra dielli mbi bajame”, “Të martën që me natë”, “Trëndelo, moj trëndelinë”, “Çu nis djali për kurbet”, “Nani-nani more djalë”, “Sha kriet tat babatho”. Libri në fjalë, me autorë Doris Stockmann, Wilfried Piedler dhe Erich Stockmann, botim i vitit 1965, me 302 faqe, përbëhet nga këto pjesë: PJESA E PARË: “Gjurmimi i muzikës popullore shqiptare deri në vitin 1957” “Ekspedita e mbledhjes shqiptaro-gjermane e vitit 1957 dhe shfrytëzimi i saj” “Vërejtje etnografike mbi çamët” të shkruara nga Erich Stochman; Pjesa e dytë “Gjurmime në muzikën vokale çame” e ndarë në kapitujt “Paravërejtje e të përgjithshme”, “Problemet dhe metodat e transkriptimit”, “Vërejtje botimi dhe shpjegimi i shenjave”, “Terminologjia”, “Figura dhe dhënia e formës e këngëve çame” “Këngë bordure polifonike”, “Këngë korale jo bordunale”, “Këngë burrash”, “Këngë grash”, Këngë solo”. Pjesa “Transkriptime dhe pjesa e fundit përmbajnë tekstet në variantin shqip dhe përkthimin gjermanisht. Mes shumë të dhënave, më ka bërë përshtypje një fakt që japin studiuesit gjermanë: Kur incizuam këngë vajtimi në Babicë, këngëtarja u =rek aq shumë, duke i harruar të gjithë të pranishmit, saqë neve u detyruam ta ndërpresim incizimin. Teksti i këngës është ky: Sha (pasha) krietë tat, babatho, Sha kurmin tënd baba, Ku do të të gjëjmë ne tani, Që na lëshoe Ore babatho e? Do të të gjuajnë djeltë, baba: Se neve nuku jemi në dhenë tënë babatho, Se neve jemi muhexhirë në vend të huaj babatho, Mos të ka pikunë vendi jot, Se ke ardhurë në botë të Shqipërisë, Baba ore! Do të të palosi bot’ e Vlorësë, Se ashtu e kishim të shkruarë babatho, Sha kurmin tën, ore baba, ore, Po qe jedh’ ndo-jerë të vemi në Në atë vatanë tën’ ore, vatrëz o? Që jemi berë muhaxhin’ o, Në botë të Shqipërisë o babatho. Vlera të mëdha për studiuesit e muzikës popullore ka transkriptimi i të 30 këngëve, bërë me profesionalizëm dhe kritere rigoroze shkencore. Po kështu, edhe tekstet e botuara në dialektin çam, përveç pasurisë gjuhësore, paraqesin interes edhe për elegancën e vargut dhe mjetet shprehëse si dhe finesën karakteristike të folklorit çam. Libri “Muzika popullore shqiptare, këngët e Çamëve”, është homazh për bartësit e folklorit të mrekullueshëm çam, një libër për kujtesën gjithmonë të pagjumë e të trazuar. Ai e pasuron bibliotekën evropiane dhe ndihmon studiuesit për t’ju rikthyer këngëve të çamëve.

TRAGJEDIA E ÇAMËRISË NË NJË LIBËR

July 16, 2013 by dgreca

(Esse për librin e Prof. Dr. Beqir Metës “Tragjedia çame”) /

Ne Foto: Ballina e librit, që u sponsorizua nga federata “Vatra” /

NGA ENVER KUSHI/

Kur krimi ishte kryer dhe Çamëria e përgjakur dukej e zhbërë, një Komision Ndërkombëtar Hetimor, sapo shkeli tokën çame, pa dhe ndjeu gjëmën e madhe. Sipas dëshmive të botuara të një prej anëtarëve të Komisionit Hetimor, pranë Filatit, (me siguri në Vanër), grekët i çuan për të parë “varret e të masakruarve nga çamët”. E ndërsa shihnin varret dhe pak më tutje qytetin thuajse pa jetë të Filatit, njëri prej anëtarëve të Komisionit, befas u kërkoi shoqëruesve grekë atë që ata nuk e prisnin: të hapeshin varret për të parë “të masakruarit e pafajshëm nga çamët”. Siç duket ai e kuptoi se Komisioni ndodhej para një dëshmie të rremë, grackë alla greke, sepse plisat mbi varre ishin të freskët e të ashtuquajturit varre, ishin sajuar një ditë më parë ose ndoshta disa orë para se Komisioni të vinte atje. Kaq u desh, shkruan dëshmitari i kësaj ngjarjeje, që Komisioni të ndodhej përballë egërsisë, sharjeve, kërcënimeve edhe të një grupi të vogël njerëzish, që ndiqnin në distancë ngjarjen e që prisnin të dëshmonin “për krimet e çamëve” ndaj popullsisë greke. Kjo është ndodhia e rreth 63 viteve më parë, por e lashtë sa vetë njerëzimi: ata që kanë kryer krimin, gjithmonë janë përpjekur ta fshehin atë. E megjithatë të vërtetat e krimeve të mëdha, tragjedive njerëzore, në forma e mënyra nga më të ndryshmet, shpejt a vonë, janë marrë vesh. Episodi i lartpërmendur, me domethënien e tij, flet shumë. Unë mendoj se ai pazgjithshmërisht lidhet edhe me librin më të ri të Prof. Dr. Beqir Metës “Tragjedia çame”, i cili në 200 faqet e tij, me një densitet marramendës ngjarjesh, hap siparin e një teatri tragjik, nga më tragjikët në Gadishullin Ballkanik të dramave dhe kobeve: Tragjedinë e Çamërisë. Autori me këtë vepër zbulon mekanizmin e krimit, ndjek kronologjinë e ngjarjeve, që çuan në realizimin e ëndrrës së “Megali Idesë” për zhbërjen e Çamërisë. Profesor Meta nuk hap “varre të rremë” alibikë, siç kanë bërë e bëjnë historianët grekë, të paktën që nga viti 1844, kur nga kryeministri grek Jorgos Koleti, u paraqit programi politik me emrin “Megali Idea”, por zbulon para lexuesit, opinionit shqiptar e atij të huaj, të vërtetat e hidhura, dëshmitë e shumta të tragjedisë çame. Është e vërtetë që në këto 20 vitet e fundit, studiues me origjinë nga Çamëria, shumë prej të cilëve kanë qenë protagonistë të ngjarjeve si Ibrahim Hoxha, Hasan Minga, Petrit Demi, Hajredin Isufi, Prof.Selman Sheme, etj., apo të tjerë si Prof.Dr. Pëllumb Xhufi, Prof.Dr.Kaliopi Naska,Sherif Delvina, Laurant Bica e ndonjë tjetër, për mos lënë mënjanë 80 vite më parë punën kolosale të Mit’hat Frashërit, me veprat e tyre kanë kontribuar për të vërtetat e historisë dhe tragjedisë çame. Mendoj se një nga meritat e Prof.Dr.Metës, është depërtimi më në thellësi të tragjedisë e në ca skuta të fshehura nëpër arkiva, ku ruhet një dokumentacion i madh e që ndriçon çështjen çame, veçanërisht gjatë Luftës së Dytë Botërore. Historia e shkruar mbështetet në faktin dhe dokumentin konkret e bindës.Pa burime bindëse arkivore, ose më saktë pa ballafaqimin e disa prej tyre, vepra historike, mund të jetë çdo gjë, por e besueshme jo. Duket që puna voluminoze dhe nga më seriozet në historiografinë moderne shqiptare, në librat “Tensioni Greko-Shqiptar (1939-1949) dhe “Shqipëria dhe Greqia (1949-1990), janë prologu i këtij libri. Librit “Tragjedia Çame”, ia rrisin vlerën dhe besueshmërinë, mbështetja në dokumentacionin e pasur të Arkivave Kombëtare të SHBA, Arkivit të Ministrisë së Jashtme të Britanisë së Madhe, Arkivit të Ministrisë së Punëve të Jashtme të Italisë, Arkivit të Zyrës Historike të Shtabit Madhor të Ushtrisë Italiane.Gjithashtu autori i referohet edhe shumë dokumentave të botuara apo botimeve historiografike, veçmas atyre grekë, si Evangjelos Kofos, Krapsitis, Kondis, Muselimi, Jani Sharra, Nikos Zhangos etj. Jo vetëm kaq. Autori, skrupuloz i dokumentave, ndjek në përgjithësi një linjë lineare në librin e tij. Historia e Çamërisë jepet në mënyrë kronologjike, që nga thellësitë e shekujve deri në ditët tona, me disa nga momentet kulmore të saj.Ky trajtim linear, gërshetohet edhe me një parim tjetër: atë vertikal, thënë ndryshe, depërtim në thellësi të ngjarjeve dhe fakteve historike dhe deduksione të rëndësishme për to. Kjo ja shton vlerat këtij libri dhe dimensionin shkencor dhe logjik të tij. E dukshme është kjo në kapitullin “Çamëria gjatë Luftës II Botërore” e në të tjera që e pasojnë. Për Luftën e Dytë Botërore ka shumë botime.Edhe për Ballkanin gjatë saj ka shumë.Në historiografinë shiptare të periudhës komuniste për fat të keq, ngjarje, personalitete apo fakte të ndryshme janë politizuar ose deformuar, ndërsa për Çamërinë është heshtur. Mendoj se ngjarjet, lëvizjet dhe kontributi i forcave politike, marrëdhëniet mes tyre, kontributet e formacioneve partizane e nacionaliste, qëndrimi i aleatëve e Fuqive të Boshtit, në përgjithësi antifashizmi në Kosovë e veçmas në Çamëri, kërkojnë vëmendje më të madhe nga historiografia shqiptare.Nga ana tjetër, historiografia greke i ka shtrembëruar dhe vazhdon t’i shtrembërojë në mënyrë flagrante të vërtetat, duke hedhur baltë mbi popullsinë çame, duke e kriminalizuar atë dhe duke mohuar kontributin e njohur e të padiskutueshëm të saj në Luftën Antifashiste. Prof.Dr.Beqir Meta, besnik i parimeve të së vërtetës historike dhe mbështetur në një dokumentacion të pasur, me logjikën e fortë prej historiani modern, jep në këtë vepër deduksione të rëndësishme, bindëse dhe të argumentuara. Kapitulli “Çamëria gjatë Luftës II Botërore”, është për mendimin tim çelësi për të kuptuar epilogun e tragjedisë çame, prapaskenat, që u luajtën mbi një popullsi të pafajshme dhe faktorët, që çuan në genocidin e spastrimit etnik të Çamërisë. Ky është kontribut i padiskutueshëm i këtij libri dhe i Prof.Dr. Beqir Metës në historiografinë shqiptare e me gjerë. Mendoj, se rrallë më ka ndodhur të lexoj një vepër historike, ku densiteti i ngjarjeve të jetë aq marramendës, sa në librin “Tragjedia Çame”, veçanërisht në kapitullin “Çamëria gjatë Luftës II Botërore”. Në të, lexuesi i vemendshëm do të jetojë ditët dhe netët e ankthshme të Çamërisë. Aty lëvizin shtabet e Luftës dhe ushtritë e tyre si ato të EAM-it, Zervës, çetat e batalionet të partizanëve e të nacionalistëve çamë, shtabet e ushtrive italiane e gjermane, shtabet e aleatëve, përplasen ideologjitë, fryjnë erërat e acarta të nacionalistëve grekë, organizohen takime të fshehta, thuren plane ogurzeza, ka vrasje në pusira, jepen deklarata, që nga mbreti Zog e deri tek Mit’hat Frashëri, formohen këshillat dhe mobilizohen mbi 2000 çamë, apo befas jepet urdhëri i shtabit gjerman për çarmatosjen e popullsisë dhe nën bekimin e miratimin e shtabit anglez, nis masakra e 26 qershorit 1944, në Paramithi. Tashmë krimi është kryer. Çamëria e përgjakur lëngon në agoni, me një bilanc tragjik ulëritës, që autori i jep me shifra të sakta. Ndihet mes rreshtave të librit dhimbja e autorit, por edhe kumti që ai jep : “Spastrimi etnik i Çamërisë në përfundim të Luftës II Botërore ishte rrjedhim logjik i politikës antishqiptare të shtetit grek dhe i presionit të vazhdueshëm të tij ndaj etnisë shqiptare në Greqi, qysh nga koha e vendimit arbitrar të Konferencës së Ambasadorëve të Londrës, të vitit 1913. Ai u realizua në rrethanat e favorshme, që u krijuan në përfundim të Luftës dhe u ndihmuan nga disa faktorë. Mes faktorëve, që Prof.Meta radhit janë: • Vazhdimësia e politikës nacionaliste dhe shoviniste greke. • Politika britanike, e cila e preokupuar seriozisht për ruajtjen e pozitave të saj në Greqi, u mbështet në forcat ultranacionaliste greke. • Qëndrimi i forcave gjermane, të cilat duke ndjekur interesat e tyre, në çastet e fundit, bënë çarmatimin e popullsisë shqiptare të Çamërisë dhe u krijuan mundësi forcave rezerviste të kryenin pa pengesë spastrimin etnik të saj. • Rrethanat e turbullta të përfundimit të luftës dhe dobësitë e forcave politike shqiptare, të cilat nuk arritën të bashkoheshin midis tyre dhe të përpunonin një platformë të përbashkët për mbrojtjen e interesave kombëtare. Prof. Dr. Beqir Meta, me të njëjtën logjikë historike, shpalos në këtë libër gjendjen e refugjatëve çamë në Shqipëri, qëndrimin e shtetit grek ndaj çështjes çame dhe Fuqive të Mëdha ndaj saj. Këto e bëjnë edhe më të plotë dhe më të prekshme tragjedinë çame, po t’í shtosh kësaj edhe faktet e dokumentet për heshtjen vrastare të shtetit komunist shqiptar për 45 vite me radhë. Grekët e lashtë, me kolosët e tyre si Homeri e më pas tragjedianët Eskili, Euripidi, Sofokliu, me veprat e tyre do t’í jepnin botës disa mesazhe universale, ku mbi të gjitha, është ai i vrasjes së ndërgjegjes për krimet e kryera në Trojë. Libri i Prof.Dr. Beqir Metës “Tragjedia çame” jo me gjuhën e letërsisë, por me atë të historisë së vërtetë, troket fort në ndërgjegjen e grekëve të sotëm, të historianëve, intelektualëve, klasës politike të këtij vendi fqinj. Janë ata, që ose e kanë shtrembëruar ose vazhdojnë edhe sot të fyejnë mijëra viktima të pafajshme, duke i përbaltur ata dhe popullsinë krenare të Çamërisë. Populli grek ka nevojë të mësojë këto të vërteta të hidhura. Libri i Prof.Dr.Beqir Metës duhet përkthyer në gjuhën greke, që populli grek dhe rinia e këtij vendi të mos vazhdojë të shohë e t’ú besojë “varreve bosh” apo alibive të propagandës së historianëve nacionalistë.Sepse, siç shkruan shkrimtari ynë i madh, Ismail Kadare : “ÇAMËRIA NUK ËSHTË NJË FANTAZMË QË NGRIHET PËR TË ERRËSUAR MIQËSINË MIDIS GREKËVE DHE SHQIPTARËVE, PËRKUNDRAZI, KUR POPUJT LEHTËSOJNË NDËRGJEGJEN E TYRE NGA PESHAT E VJETRA, ATA AFROHEN MË SHUMË DHE E DUAN MË SHUMË NJERI- TJETRIN”. Libri “Tragjedia çame” flet shumë e të ve në mendime. Kur Evropa e bota 10 vite më parë, pa në ekranet e TV masakrën e Raçakut në Kosovë, mbajti e mekur frymën nga përmasat e tragjedisë kosovare. Plaga çame është ende e hapur dhe tragjedia e saj ulëritëse. Prof.Dr.Beqir Meta me këtë libër e sjell Çamërinë me plagë dhe tragjike, por edhe me shpresën për të zgjidhur sa më shpejt të ardhmen e saj evropiane.Botimi edhe në gjuhën angleze i këtij libri, do ta bëjë më të njohur tragjedinë e Çamërisë për studjuesit e huaj dhe opinionin jashtë Shqipërisë.