Eshref Ymeri – Page 5 – Dielli

Mirënjohje për zonjën Nimfa Hakani

April 22, 2014 by dgreca

Nga Prof.dr. Eshref Ymeri/
Në faqen internetike të gazetës “Fjala e lirë” të datës 21 prill 2014, lexova shkrimin mjaft interesant me titull ““Kozmopolitizmi” dhe “Europianizmi” shqiptar shfaqet në mënyrë të shëmtuar”, me autore zonjën Nimfa Hakani nga Nju Jorku. Në këtë shkrim, ndër të tjera, thuhet:
“Këto ditë po flitet gjerësisht në gazetat shqiptare si këndej dhe matanë kufirit për ftesën e bërë nga TV Klan për pjesëmarrjen e këngëtarit serb Zdravko Çoliç në festivalin e këngës, të organizuar nga ky stacion televiziv. Tre këngëtarë shqiptarë nga Kosova e bojkotuan festivalin, të lënduar keqasi që një këngëtar serb që i ka kënduar Serbisë së “lavdishme” dhe ka shprehur përbuzje për shqipëtarët përgjatë jetës së tij, dhe është shprehur se “Kosovcje je Serbija”( Kosova është Serbi) të marrë pjesë krahas tyre në festival. Logjika e thjeshtë nuk e kupton dot këtë ftesë. Të bën përshtypje se sa pak ka reaguar opinioni shqiptar dhe figurat e shquara të opinionit shqiptar. Të vjen turp kur lexon deklaratat e këtij serbi: “Kisha shumë fansa në Tiranë, saqë nga ora 7 e mëngjesit e deri në ora 10:15 janë mbledhur mijëra femra edhe për t’u fotografuar me mua, edhe për autografe. Prandaj planifikoj një koncert në Tiranë, por akoma nuk e kam përcaktuar se ku do të mbahet… Por planifikoj koncert edhe në Shkodër”.
Personalisht, dëshiroj ta përshëndes me gjithë zemër zonjën e nderuar Nimfa Hakani për këtë reagim me shumë të drejtë kundër ftesës që TV Klan i paska bërë këngëtarit shovinist Zdravko Çoliç.
Me këtë rast, dëshiroj të theksoj se TV Klan nuk ka bërë ndonjë gjë të jashtëzakonshme në qëndrimin aq dashamirës që ka mbajtur ndaj Zdravko Çoliçit. Me këtë qëndrim, TV Klan e pasuron edhe më tej traditën antinacionaliste të klasës politike shqiptare, traditë kjo, e cila zanafillën e ka më 08 nëntor 1941. Pikërisht që asokohe kur emisarët jugosllavë Miladin Popoviçi dhe Dushan Mugosha, në mbledhjen themeluese të Partisë Komuniste të Shqipërisë, aprovuan një Rezolutë të përgatitur paraprakisht në Beograd. Në atë rezolutë u mboll fara antishqiptare e rrezikshmërisë që vinte për Jugosllavinë nga nacionalizmi shqiptar, i cili kërkonte ribashkimin e Kosovës me Shqipërinë.
Pikërisht fara e antinacionalizmit shqiptar, e mbjellë me shumë kujdes në atë mbledhje themeluese nga Miladin popoviçi dhe Dushan Mugosha më 08 nëntor 1941, në praninë pjesëmarrësve shqiptar që luanin veç rolin e kukullave të Beogradit, farë kjo që Enver Hoxha, kur erdhi në pushtet më 1944, filloi ta selitë me një përkujdesje shembullore gjatë një periudhe mbi 40-vjeçare, i ka lëshuar rrënjët thellë në ndërgjegjen e shumë shqiptarëve të Shqipërisë Londineze. Prandaj edhe shqiptarëve të kësaj nahijeje nuk u bëjnë kurrfarë përshtypjeje deklaratat e këngëtarit shovinist Zdravko Çoliç. Ashtu siç nuk u kanë bërë përshtypje shumë e shumë gjëra të tjera, si fyerja e veprës së Fan Nolit dhe të mbretiti Ahmet Zogu përmes lejimit të pushtimit të kreut të kishës ortodokse prej një prifti grek, përfaqësues i shovinizmit grekomadh dhe i kishës shoviniste greke, tradicionalisht armike e betuar e kombit shqiptar, ngritja e varrezave të ushtarëve agresorë grekë në Jugun e Shqipërisë dhe e memorialeve në nderim të tyre dhe shumë e shumë gjëra të tjera të natyrës antikombëtare.
Nacionalizmi, si ideologji kombëtare, edukohet që në familje, nën ndikimin e klasës politike të vendit dhe mandej, vetvetiu, përcillet në vetëdijen e çdo anëtari të familjes. Prandaj fëmijët edukimin me frymën e ideologjisë kombëtare e marrin dhe duhet ta marrin që në familje, aty ku zë fill formimi atdhetar i qytetarit dhe i shtetasit të ardhshëm shqiptar. Mandej ky formim vazhdon të konsolidohet në shkollë, që nga bankat e arsimit shkollor e deri në universitet. Por familjet shqiptare nuk marrin asgjë nga klasa politike shqiptare në aspektin e formimit me ideologji kombëtare, me nacionalizëm shqiptar. Prandaj edhe ato vajzat shqiptare që kanë rendur pas këngëtarit shovinist Zdravko Çoliç, për të dalë në fotografi me të dhe për t’i marrë autografe, e kanë prejardhjen nga familje pa kurrfarë vetëdijeje kombëtare, se formimi nacionalist i prindërve të tyre është shterp krejtësisht. Për formim nacionalist dallohen vetëm ato familje shqiptare që vetëdijën kombëtare e kanë të trashëguar brez pas brezi prej pararendësve të tyre të nderuar. Dhe jam i bindur se asnjë vajzë me prejardhje nga familje të tilla nuk ka qenë e pranishme mes atyre mendjekarafileve që rendnin pas shovinistit Zdravko Çoliç për t’iu servilosur në një mënyrë aq të pështirë, duke kërkuar të dilnin me të në fotografi apo t’i merrnin autografe.
Në fund, dëshiroj ta falënderoj zonjën e nderuar Nimfa Hakani, e cila, në shkrimin e saj, me shumë të drejtë, i jep një leksion të mirë klasës politike shqiptare për faktin që i ashtuquajturi opinion i shquar shqiptar pothuajse s’ka reaguar fare ndaj deklaratave të këngëtarit shovinist Zdravko Çoliç kundër Kosovës, opinion ky që s’është gjë tjetër, veçse pasqyrë e po kësaj klase politike në fjalë. Falënderoj, po ashtu, tre këngëtarët kosovarë për formimin e tyre nacionalist, të cilët e kanë braktisur festivalin e TV Klan.

Tiranë, 22 prill 2014

Nikoliçi dhe Daçiçi s’bëhen dot as De Gol, as Helmut Kohl

March 28, 2014 by dgreca

Nga Prof.dr. Eshref Ymeri/Santa Barbara, Kaliforni/

Në faqen internetike të gazetës “Shqiptarja.com” të datës 26 mars 2014, ishte botuar një njoftim befasues me titull:“Gratë serbe në të zeza: Kërkojmë falje shqiptarëve për krimet serbe”. Ky njoftim m’u duk befasues për faktin se tradicionalisht, që prej Kongresit famëkeq të Berlinit dhe Konferencës edhe më famëkeqe të Londrës, kur u vendos që trojet etnike shqiptare të copëtoheshin me thikën e pamëshirshme të kasapëve evropianë, për të kënaqur epshet shoviniste sllavogreke, me përkrahjen kriminale të shovinizmit rusomadh, gjatë tërë kohës që Serbia dhe Greqia kanë masakruar shtazërisht popullin shqiptar të Kosovës dhe të Çamërisë, ka rënë në sy një unitet i paimagjinueshëm i popullit serb dhe i popullit grek me qëndrimin shovinist të Beogradit dhe të Athinës ndaj etnisë shqiptare.

Kjo është edhe arsyeja që në një sërë shkrimesh të mëparshme, popullin dhe kombin serb dhe grek unë i kam quajtur popull dhe komb shovinist.

Pavarësisht se nga ç’motive janë nisur ato gratë serbe, të cilat, të organizuara nga zonja Stasa Zajoviç, qenë grumbulluar për t’u kërkuar falje shqiptarëve për krimet serbe në Kosovë, duhet pasur parasysh ajo çka ato deklaruan në protestën e tyre:

“‘Gratë serbe në të zeza…kërkojnë nga qeveria e ardhshme e Serbisë të zbulojë të vërtetën dhe të dhënat për të zhdukurit gjatë kohës së bombardimeve në Kosovë dhe të hapë varrezat masive në të cilat janë mbetjet mortore të shqiptarëve nga Kosova. Nëse nuk e bëni këtë do të konsiderojmë se e gjitha është frazë boshe dhe se Marrëveshja e Brukselit në fakt paraqet instrument për mbetjen në pushtet të elitës”.

Nga kjo deklaratë rezulton se Brukselit, të përfaqësuar nga zonja Eshton (Catherine Margaret Ashton – 1956), as që i ka rënë ndër mend ndonjëherë që, para se të kërkonte arritjen e një marrëveshjeje mes Prishtinës dhe Beogradit, t’i shtronte këtij të fundit kërkesën e prerë jo vetëm për zbulimin e varreve masive me eshtrat e kosovarëve të zhdukur, por edhe për daljen me një pendesë publike për të gjitha krimet e rënda që kreu në Kosovë gjatë viteve të luftës. Brukseli nuk e shtroi dhe nuk ka ndër mend ta shtrojë një kërkesë të tillë, sepse fill pas përfundimit të bombardimeve të NATO-s, pjesa dërrmuese e vendeve anëtare të Bashkimit Evropian, duke sfiduar Shtetet e Bashkuara të Amerikës që përballuan 80% të shpenzimeve për ndëshkimin e Serbisë, morën anën e kësaj të fundit. Këtë e pranon haptas ish-shefi i UNMIKU-ut Lamberto Zanieri, i cili pati deklaruar:

“Pas ndërhyrjes ushtarake, një pjesë e bashkësisë ndërkombëtare mori anën e Serbisë” (Citohet sipas faqes së internetit. 16.04. 2011).

Dhe domosdo që kërkesat e lartpërmendura Brukseli nuk mund t’ia shtrojë Serbisë, përderisa Hashim Thaçi dhe Prishtina zyrtare janë vënë në rolin e shurdhmemecit para kërkesave të tilla, duke braktisur veprën madhore të Shteteve të Bashkuara të Amerikës dhe të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, si edhe interesat kombëtare të popullit shqiptar të Kosovës. Hashim Thaçit i intereson simpatia e Brukselit dhe jo kërkesa për zbulimin e së vërtetës për varret masive të kosovarëve të vrarë barbarisht, as kërkimi i pendesës prej Beogradit për barbaritë që kreu në Kosovë, as kërkesa për kompensimin tërësor të të gjitha shkatërrimeve në mbarë Kosovën që e çuan ekonominë e kësaj të fundit shumë vite prapa. Beogradi duhej të përmbushte fillimisht këto kërkesa, pastaj Hashim Thaçi të pranonte të ulej në bisedime me Daçiçin në Bruksel. Por Hashim Thaçit i intereson të prezantohet si një djalosh simpatik dhe i bindur para Brukselit, si plastelinëpolitikan, se kështu, sipas mendjes së tij, ai siguron vazhdimësinë e pushtetit të vet, se kështu ai fiton “kredi” në sytë e Bashkimit Evropian, i cili, nën zë, i nxjerr gjuhën dhe tallet me të. Brukseli, në qendër të marrëveshjes me Thaçin dhe me Daçiçin, ka interesat e serbëve të Kosovës, të cilët kërkojnë krijimin e komunave-minishtete brenda territorit të Kosovës, duke e shndërruar pavarësinë e kësaj të fundit në një të ashtquajtur pavarësi dhe sovranitetin e saj në një të ashtuquajtur sovranitet. Thaçi e ka braktisur veprën madhore të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës. Domosdo, se ai nuk e ka ndier erën e barutit. Prandaj edhe para ca kohësh ai deklaroi në Euronews:

“Unë kam qenë larg fronteve të luftës. Lufta ime ka qenë politike” (Citohet sipas faqes së internetit “Indeks”. 13 shkurt 2014).

Me këtë deklaratë të palavdishme, Thaçi të kujton Enver Hoxhën, për të cilin, në plenumin e Beratit të vitit 1944, Sejfulla Maleshova, duke iu drejtuar të pranishmëve, tha: “Shikojani koburen që mban në brez, i ka zënë ndryshk”.

Prandaj populli shqiptar i Kosovës le të vazhdojë të shtrojë kurrizin para Thaçit dhe vetëm të rri e të soditë përkujdesjet shembullore të tij për pakicën serbe, e cila gjatë viteve të luftës u bë mbështetje e fuqishme e bandave ushtarake të Millosheviçit për masakrimin dhe poshtërimin e popullsisë së pambrojtur kosovare.

Grupi i grave serbe mirë bëri që doli në atë protestë për t’u kërkuar falje shqiptarëve për krimet serbe, por problemi është se kërkimi i faljes apo pendesa e tyre nuk ngre kurrfarë peshe, nuk ka kurrfarë vlere juridike, sepse me pendesë publike duhet të dalë Beogradi zyrtar, duhet të dalë parlamenti serb, duhet të dalë presidenti Nikoliç dhe kryeministri Daçiç. Ata, madje, nëse Nikoliçi dhe Daçiçi do të ishin, qoftë edhe njё grimë, politikanë të nivelit evropian, fillimisht, duhej ta njihnin pavarësinë e Kosovës dhe paskëtaj duhej të bënin kërkesën për të ardhur për vizitë në Prishtinë dhe në Tiranë. Dhe kur të zbrisnin nga shkallët e avionit, të përuleshin me respekt para tokës shqiptare dhe të kërkonin ndjesë botërisht për qëndrimin e egër, armiqësor, për krimet e rënda që shovinizmi serbomadh ka kryer kundër kombit shqiptar gjatë një periudhe mbinjëshekullore. Kjo pendesë publike do të hapte një faqe të re në ndërtimin e marrëdhënieve korrekte dhe të fqinjësisë së mirë mes serbëve dhe shqiptarëve. Por ata s’mund ta bëjnë dot një gjë të tillë, se ata s’janë politikanë të këtij niveli, se ata janë pasardhës të Millosheviçit, janë mbetje të shovinizmit serbomadh. Prandaj ata s’mund ta vënë dot veten në rolin e de Golit (Charles André Joseph Marie de Gaulle 1890-1970), i cili, kur zbriti nga shkallët e avionit në Algjer në vitin 1961, iu drejtua algjerianëve që ishin grumbulluar aty:

“Ju kërkoni pavarësi? Merreni, e gëzofshi!”

Nikoliçi dhe Daçiçi nuk mund ta vënë dot veten as në rolin e kancelarit Helmut Kohl (Helmut Josef Michael Kohl – 1930), i cili, në emër të Gjermanisë, bëri pendesë publike dhe kërkoi ndjesë për krimet që nazizmi gjerman kreu kundër popujve evropianë dhe sidomos kundër hebrenjve.

Santa Barbara, Kaliforni

27 mars 2014

Nderim për artistin e madh Gjosho Vasija, legjendën e humorit shqiptar

February 20, 2014 by dgreca

Nga Prof.dr. Eshref Ymeri/ Ka pak kohë (para Krishtlindjeve) që iku për në botën e përtejme artisti i shquar i skenës së humorit shqiptar, Gjosho Vasija. Diktatura e egër komuniste e shkoi nëpër vrimën e gjilpërës, por ai kurrë nuk u lig, kurrë nuk u dha. Ferri i kampeve të përqendrimit dhe i punëve të detyruara nuk arriti ta mposhtte dot shpirtin e tij prej artisti të lindur. Kitara e tij në botën e humorit shkodran bëri epokë. Natyra nuk është aq dorëlëshuar që artistë të kalibrit të Gjosho Vasisë të dalin shpesh në skenë. Arti i humorit të tij do të vazhdojë të jetojë gjatë në kujtesën e njerëzve, si melhem për plagët e shpirtrave të trazuar. Me energjinë që e karakterizonte dhe me shpërthimet e tij mitike përmes telave të kitarës tingujëmbëloshe, me të cilën publikut i përcillte gjëmimet e shpirtit qelibar, magjinë e fantazisë së tij të jashtëzakonshme, Gjosho Vasija më bën të shtegtoj drejt kohës kur isha student në Leningrad (1959-1961) dhe të sjell në kujtesë një artist të madh sovjetik, Arkadi Rajkinin (1911-1987), Artist i Popullit (1968), i cili edhe sot vazhdon të vlerësohet si një figurë e papërsëritshme e skenës së humorit në mbarë botën ruse. Prandaj më dridhërohet shpirti kur e kujtoj në skenë artistin e madh Gjosho Vasija që nuk e kemi më midis nesh:

Mungon në skenë Gjosho Vasija,

Humor’ i tij, mit i vërtetë,

Për të vajton mbar’ Shqipëria,

Ç’na bëre, plaç, moj vdekj’ e shkretë!

Dil prapë në skenë, Gjosho Vasija,

Pse s’dukesh? Ç’është kjo heshtj’e zezë?

Për ty loton mbar’ Arbëria

Që nga Tivari në Prevezë.

Këtu e dy vjet të shkuara, me artistin Gjosho Vasija patëm letërkëmbim përmes faqeve të internetit. Në ato letërkëmbime, i pata shprehur tërë entuziazmin tim për artin e humorit të tij gjëmimtar, të shoqëruar me vargje të magjishme poetike. Në njërin nga ato letërkëmbime, ai më dërgoi disa krijime fantastike, të cilat i ruaj si relike të shenjta në memorien e kompjuterit tim. Ato titullohen:

““Ndera” e madhe e Miladinit”, “Metamorfoza e djallit (rapsodi)”, “Dreqi i kuq”.

Meqense sot është data 20 shkurt që simbolizon rënien e diktaturës së egër komuniste në Shqipëri, përmes rrëzimit të shtatores së kriminelit Enver Hoxha, lexuesve të nderuar, në mbarë trojet tona etnike dhe në diasporë, dëshiroj t’u përcjell poemën satirike ““Ndera” e madhe e Miladinit”. Më 31 janar 2014 unë botova në faqet e internetit artikullin me titull “Enver Hoxha, varrmihës i nacionalizmit shqiptar”. Pikërisht varrosjen e nacionalizmit shqiptar, përmes bashkëpunimit kriminal të Enver Hoxhës me shovinizmin serbomadh, artisti i shquar Gjosho Vasija e ka përcjellë me mrekullinë e artit të tij poetik.

Gjosho Vasija

“Ndera” e madhe e Miladinit..?

Miladini shkjà Serbije,
rritë gjithë jeten “kalë ushtrije”
tue ba punen veç “nen hije”,
gjysa dhelpen, gjysë hafije..
Kish nji krye ndà me kuadrate,
mbrenda tynë si nder kate
ndrynte intrigat, ndrynte hilet,
ktu trathtinë, atje zhumilet,
këtu thiken, atje vesin,
ndersa djalli kish nxanë mesin
që i rrinte kambturqisht,
tue lujtë sy e tue hjedhë bisht..

Nji ditë trimi kish ujdisë,
me i hypë kalit e m’ u nisë
n’kryeqytetin e Shqipnisë
te nji mik, diku n’atë vend,
sa me ndà me te kuvend…
Por ma s’parit po mendon,
shum mendon mos po gabon,
ç’farë peshqeshit meriton?

“- Nuk besoj se’i mjafton mikut
me’i çue sot nji pulë furrikut,
se me pula, gjela e pata,
biba, rosa e tjerë dhurata,
k’to per mikun janë të thata,
s’meriton kaq gjana t’vogla,
s’rrehet miku me do gogla…

Sot dhurohen dele o viça,
o ndoj kosh me krapuliqa,
un kam pà në Podgoricë
dy harusha te’i rrugicë. .
Çojnë der shqipe’ e fllanza mali,
e po gjete ndoj lloj kali,
por t’ndoj rrace kund arabe,
ose ujq të tokes labe ,
ato po – ,kanë shum vlersìna,
nga që janë dhe egersina…”-

N’sa po’ e lodhte koken trimi,
fap!, i shkoj me’jherë mendimi
te Stalini e të Lenini
edhe muer vendim pa tjeter:
“-Po i çoj k’tij mikut t’vjeter
nji piton të gjatë 8 meter …
Nji lloj gjarpni, falë miq’sisë,
kapë nder tundra t’Siberisë,
fund e krye mveshun me pulla,
sjellë ma ka “shoqja” Janudha,
nga kolkozi sovjetik,
ky po,asht dhuratë per mik…

Shaloi kalin,mori vrapin,
der n’Tiranë s’e ndaloi hapin,
pa harrue patllaken n’brez
as dhe gjarpnin mbrendë në thes,
e me hundë t’skuqun si speci,
n’Tiranë mbrrijti “pucaleci”…

Sa e pau “Tarasi” mikun
vuni n’zjarr me’j herë jebrikun,
po pijnë kafe e bisedojnë
shum per gjarpen diskutojnë-
Erdhen shokët prej “strehimit”

me’ i puthë doren Miladinit,
u mbush dhoma cep më cep
s’ke madje ku t’hjedhish grep.

Dy nga “shokët” shtye nga “vesi”
që me dijtë ç’kà mbrenda thesi,
u afruen e futen sy.
Aman Zot seç kjenë merthy
prej gjarpnushes, tip kulsheder,
asaj kafshes plot 8 meter ,
se sa futen t’shkretin sy
në sekond mbeten pa krye..
Ashtu cung ,rànë mbi dysheme
si dy denga me tanteme…

Shperthej britma’ e deri gazi,
por mbi t’gjithë u qesh Tarasi
kur s’ja pau koken asnjenit,
t’premë si’ i prehet bishti qenit,
e me gaz që’ i dha shemtimi,
fillë u suell nga Miladini
edhe nisi falnderimi
per kete nderë, që s’kish të larë,
“ndoshta’ e denjë kjo per shqiptarë”..

Madje ndera e Miladinit
hyni n’ gojen e Xhuglinit,
që dhe kjo nga ana e sajë
te ai thes po ka uzdajë,
se n’duet, kjo dhe Tarasi,
kanë me prë krena si prasi
kush t’kerkojë që t’i gergasi–
N’fund me puthje Miladinit
u mbush letra e Xhuglinit…

Shkuen vjetet dy e dy,….
Taras Beu në zyrë mberthy,
e tue pasë partinë mbi kry
nji vesvese i kishte hy,
-Mos t’na mbesë gjarpni pa ngranë,?
Tash e parë duhet me’i dhanë.
Miladini na dha nderë,
na e pruni deri n’derë,
na me e lanë me ngordhë urije,
tue pasë k’tu kujdes partije?

U hodh para shkoi mbi tryezë,
filloj t’shkruej me ftyrë permbys
t’parin emen mbi nji listë…
“- Ky per mue asht shum i pistë,
ndersa ky ka qenë fashist
e ky tjetri oportunist,
Ky krye-madhi asht dembel
n’origjinë dhe pse gabel
thonë se veshet gagarel.

K’to të Kishës janë trathtarë,
k’tu asnjeni s’asht shqiptarë,
por anmiq edhe me bisht
qyshë se shkruejnë të gjithë gegnisht.”-
Edhe fillë me dy lloj vulash
mbarë i mblodh si zogj pulash
dhe me nxitjen e Xhuglinit,
fillë te thesi i Miladinit….

Gjarpni hangri shum zyrtarë,
sa shkollarë e mendimtarë,
e të gjithë sa kjenë tregtarë.
Zhduku miq e shokë sa pat,
zhduku prift e zhduku frat,
sa kushrij e der kunat,
dhe me ndihmen e Xhuglinit
nji nga nji pa farë pendimit
hyjshin n’ thes të Miladinit..
dhe ashtu, të ndamë në copa,
sot askujt s’i dihet gropa.

Por nji ditë Tarasi vdiq……
Kishte mbetë pa shokë e miq
me e vajtue e me nderue,
se kish lanë aq shum anmiq
sa me rrena kje vorrue….
La nji popull lakuriq,
gjithkund plagë e vàj e gjak,
frigë e burg, uri çdo prak…

Edhe gjarpni ngordhi’ i ditë,
s’pat ushqim ma kush me’i qitë,
por per dreq e faqe t’zezë
në Shqipni ka lanë do vezë
që nuk dihet, me pak dillë
asht rrezik se çelin fillë..
Sepse sot Shqipnija mbarë
nuk ka vue asnji kandar
që me’u quejt drejtsi shqiptare,

K’tu drejtsija s’jeton fare
derisa shetitë Xhuglini,
Araniti e Muhedini,
ai Xhevdeti apo Edvini
e me qinda tjerë gjaksorë,
që kanë prap diçka në dorë.
E që munden madje fillë
me grabitë do rreze diellë
edhe vezve me i hapë sytë
me sjellë prap faren e ndytë…

Prandej duhet pasë kujdes
mos jetoni me krye n’ thes,
se po të hyni thesi n’kry
ti jo veç nuk sheh me sy,
por der trunin ta ka ndry,
e po mbete me tru n’terr
barazohesh me nji derr,
e po pate vlerë sa’i shtasë
ma mirë zhduku prej dyrnjasë

Le ta kujtojmë me ndjenjën e repektit të thellë legjendën e humorit të skenës Shqiptare, Mjeshtrin e Madh Gjosho Vasija, dhe sivëllain e tij Skënder Sallaku, Artist i Popullit, i cili u nda prej nesh para pak ditësh. Këta krijues të shquar të Shkollës së Humorit Shqiptar kanë lënë gjurmë të pashlyeshme në skenat e artit tonë kombëtar. Sot, për fat të keq, krijimtaria humoristike ka ardhur duke u venitur. Ekranet e televizioneve i kanë pushtuar lloj-lloj analistësh “të gjithdijshëm”, të rreshtuar ose në njërin ose në tjetrin krah të politikës, të cilët, me diskutimet e tyre të nxehta, njerëzve vazhdojnë t’ua bëjnë trutë dhallë. Po ku është humori? A do të dalë më ai ndonjëherë në ekranet e televizioneve, si balsam për qetësimin e shpirtrave të tyre?

Santa Barbara, Kaliforni

20 shkurt 2014

Sa për sqarim lexuesve të nderuar të gazetës “Dielli”

February 18, 2014 by dgreca

Nga Prof.dr. Eshref Ymeri/

Pas botimit më 16 shkurt 2014 në faqen internetike të gazetës së nderuar “Dielli” të artikullit tim me titull:“Të gjitha këngët i thamë, Por më të mirën e lamë”, në rubrikën “Komente”, lexuesi Nik Kodra ka bërë ndërhyrjen e mëposhtme kundër meje. Komentin e vet, ky lexues, pasi më heq mua një sapun mbi gunë, e ka shoqëruar me një shpifje të çuditshme. Komentin e tij po e riprodhoj fjalë për fjalë, me pikë e me presje, megjithëse më vjen keq që ai nuk ka respekt për shkronjën “ë”:

Nik Kodra says:

February 17, 2014 at 1:40 am

“Kam respekt per shkrimet qe benit dikur tek Gazeta “Rimekembja Kombetare” qe delte ne Tirane Z. Ymeri dhe me kete shkrim me vjen shume mire qe jeni aktive perseri pas nje kohe te gjate qe nuk ju kam pare ne shtyp. Zoteria juaj mban dhe tituj shkencore e akademike si “profesor” e “doktor” qe nuk mund ta ve ne dyshim se i keni merituar si mesimdhenes ne universitet por sinqerisht u habita me frazen tuaj:

“Nuk ishte e rastësishme fjala e Kryeministrit shqiptar, zotit Sali Berisha, i cili, pikërisht në kohën e duhur, me rastin e 100-vjetorit të Pavarësisë, në Shkup dhe në Vlorë, si edhe në disa qytete të tjera, deklaroi botërisht për domosdoshmërinë e ribashkimit kombëtar, brenda kufijve natyralë të Shqipërisë Etnike”. Kjo ishte nje befasi shume e madhe per mua sepse thenie te tilla i degjoj per here te pare nga ju atribuar Saliut tuaj thene “boterisht” ne Shkup, Vlore dhe disa qytete te tjera te Shqiperise! Me vjen keq por ky eshte nje spekullim i paster dhe shpresoj qe fale integritetit tuaj t’i kerkoni falje lexuesve qe mos te zhgenjehen nga pena juaj e nderuar.

Sinqerisht,

Nik”.

Me këtë rast dëshiroj të jap disa sqarime, në mënyrë që lexuesit Nik Kodra t’i thjellohet truri sadopak, derisa të zgjohet plotësisht nga gjumi i gjatë letargjik që e paska mundur keqas.

Së pari, sipas tij, unë paskam botuar shkrime publicistike dikur vetëm në gazetën “Rimëkëmbja” dhe që prej kohës kur kjo gazetë u mbyll në muajin janar të vitit 2007, unë s’paskam botuar më asgjë dhe askund! [Këtu dëshiroj të hapë një parantezë: më bëhet shumë qejfi që ky Kodra e paska ndjekur rregullisht gazetën “Rimëkëmbja”, e cila, gjatë tërë viteve të botimit të saj, që prej vitit 1995, platformën e ribashkimit kombëtar e ka pasur si yll karvani në faqet e saj, së bashku me çlirimin e Kishës Ortodokse të Shqipërisë nga thonjtë e kishës shoviniste greke dhe dëbimin e Janullatosit nga kreu kishës fanoliane. Pra, gëzohem që Nik Kodra e heqka veten për nacionalist, megjithëse sulmi me shpifje që ka ndërmarrë kundër meje, më bën të dyshoj në nacionalizmin e tij].

Pra, sipas tij, unë paskam heshtur që prej vitit 2007. Kjo nuk është aspak e vërtetë. Unë nuk e kam ndaluar asnjëherë aktivitetin tim publicistik edhe pas mbylljes së gazetë “Rimëkëmbaja”. Kam vazhduar të botoj në gazetën “Republika”, “Bota Sot” dhe në gazetën “Telegraf”. Madje në këtë të fundit, në janarin që kaloi, janë botuar edhe dy artikujt e mi me titull “Rama pse kaq inferior para Beogradit?!” dhe “Janullatosi dekorohet se Shqipëria është vend pa zot”. Përveç kësaj, pas mbylljes së gazetës “Rimëkëmbja”, unë kam botuar rregullisht artikuj publicistikë dhe analiza në faqet e internetit që prej vitit 2007 e deri ditën e sotme, si në gazetat internetike “Shqipëria Etnike”, “Zemër Shqiptare” “Tribuna Shqiptare”, “Agjencioni Flori Press”, “Fjala e Lirë” etj. Prandaj me deklaratën e vet se unë paskam heshtur për një kohë të gjatë, zotëria në fjalë u ofron lexueve një informacion të rremë.

Së dyti, ç’hyjnë në këtë mes titujt shkencorë apo akademikë që më përmend ky lexues? Ç’lidhje kanë këta tituj me përmendjen prej meje të deklaratës së Kryeministrit Berisha në Shkup për çështjen e ribashkimit kombëtar?!

Së treti, përmendjen prej meje të deklaratës së Kryeministrit Berisha në Shkup, Nik Kodra e vlerson si diçka të befasishme sepse ai na e dëgjuaka për herë të pare se ajo nuk na qenka e vërtetë. Por këtij lexuesi nuk ia ka kush fajin që vazhdon gjumin e gjatë letargjik dhe kur zgjohet i thotë këmbës dorë. Duket ashiqare që atij i ka shtegtuar mendja, prandaj, për ta ndihmuar të zbresë me këmbë në tokë, po e citoj konkretisht se çfarë ka deklaruar në Shkup Kryeministri Berisha me rastin e manifestimeve të 100-vjetorit të shpalljes së Pavarësisë:

“Askush të mos druhet, të mos irritohet nga përpjekjet e shqiptarëve për bashkimin e tyre kombëtar, se kjo synon përqendrimin, shpalosjen e energjive të tyre të pafundme, për të ndërtuar atë që u mungoi. Askush nuk duhet të harrojë se shqiptarët u takuan me shekullin e ri, të lirë, por si një komb që kishte mbijetuar, si një komb që padrehtësitë e mëdha nuk e kishin lejuar të ndërtojë të ardhmen. Shqiptarët presin nga ne që në projektin tone evropian, si e ardhmja më e shkëlqyer e tyre, të realizojnë njëkohësisht projektin e bashkimit kombëtar të shqiptarëve, ndaj dhe nën moton të bashkohemi njëri me tjetrin, të bashkohemi me Evropën le të përqendrojmë ne tërë energjitë tona” (citohet sipas: “100 vjet Pavarësi, nga Shkupi mesazhe për bashkim kombëtar”. Marrë nga faqja e internetit “Shqiptarja.com”. 25 nëntor 2012).

Përveç deklaratës së Kryeministrit Berisha, po citoj edhe fjalët e një personaliteti të mirënjohur shkencor lidhur me problemin e ribashkimit kombëtar.

“Pavarësisht se si do të pozicionohet Qeveria, Kuvendi dhe Presidenti i Republikës së Shqipërisë lidhur me kërkesën historike të kryeministrit Sali Berisha për bashkimin kombëtar shqiptar, të pohuar në mënyrë premtuese, të guximshme dhe solemne në manifestimet madhështore të kremtimit të 100-vjetorit të pavarësisë së Shqipërisë së Ismail Qemalit, kryeministri Sali Berisha zyrtarisht në emër të Qeverisë së tij, i dha vizën legale bashkimit kombëtar shqiptar, me ç’ rast i hoqi “vellon” e zezë kontestuese, irracionale dhe përfolëse të bashkimit kombëtar shqiptar, duke nënvizuar se ai është realitet, domosdoshmëri e kohës, europianizëm, qytetërim, demokraci, paqe, stabilitet, siguri dhe qetësi, jo vetëm për kombin shqiptar, por edhe për mbarë rajonin dhe Evropën e integruar demokratike… Duke mbajtur parasysh faktin relevant se me deklarimin zyrtar të Kryeministrit Sali Berisha, bashkimi kombëtar, tanimë, nuk është kurrfarë tabu teme, as miti, as kurrfarë fantazme e trilluar, por realitet dhe domosdoshmëri e pashmangshme për zgjidhjen përfundimtare dhe të drejtë të problemit kolonial të shqiptarëve në Ballkan, si Qeveria, Kuvendi, ashtu edhe Presidenti i Republikës së Shqipërisë, në mënyrë urgjente, konstruktive, demokratike dhe kushtetuese, duhet ta mbështesin dhe ta zyrtarizojnë APELIN PËR BASHKIMIN KOMBËTAR shqiptar të kryeministrit Sali Berisha, pavarësisht nga shpifjet dhe nga kritikat politiko-propagandistike antishqiptare të Athinës, të Shkupit, të Beogradit dhe të Podgoricës, të cilat e kanë akuzuar Sali Berishën kinse ai po kërkon formimin e një “Shqipërie të madhe” (Citohet sipas: Prof.dr. Mehdi Hyseni. “Të mbështetet apel-kërkesa e Sali Berishës për bashkimin kombëtar shqiptar”. Marrë nga faqja e internetit e gazetës “Dielli”. 05 dhjetor 2012).

Së katërti, ky njeri shpif kundër meje pa iu skuqur faqja kur shkruan të zezën mbi të bardhë se deklaratën e Kryeministrit Berisha unë e paskam shpikur nga mendja dhe ia paskam veshur Kryeministrit Berisha. Nuk e di se çfarë ka ky njeri që më bie në qafë pa të drejtë. Deklaratën e Kryeministrit Berisha për ribashkim kombëtar e mori vesh i madh e i vogël brenda trojeve tona etnike dhe në Diasporën Shqiptare. Atë e transmetuan të gjitha agjencitë e lajmeve në mbarë botën, kurse ky zotëri s’paska marrë vesh gjë! Mos vallë ky njeri paska qenë në ndonjë planet tjetër!

Së pesti, në vazhdën e shpifjes së mësipërme, zotëria në fjalë deklaron pa pikë turpi se unë paskam bërë një spekulim të pastër, prandaj duhet t’u kërkojë falje lexuesve për një “shpifje” që nuk e kam bërë. Unë mendoj se falje lexuesve duhet t’u kërkojë ky njeri që shpif ditën për diell kundër meje. Duhet t’u kërkojë falje pikërisht lexuesve të nderuar të gazetës “Dielli”për shpifjen e vet, jo mua, se unë shpifësit nuk di t’i fal. Se institutin e shpifjes unë nuk e njoh. Se nga prindërit, gjyshërit dhe stërgjyshërit e mi kam si trashëgim institutin e së vërtetës, të cilin jam munduar t’ua edukoj edhe studentëve të mi. Prandaj edhe sot, në pension dhe në moshë të thyer, jam ballëlart para tyre për edukatën që u kam dhënë gjatë gati tri dekadave me radhë.

Së gjashti, ky shpifës i rëndontë, duke m’u drejtuar mua, përdor shprehjen “Saliu juaj”. Me sa duket, këtë njeri të shkretë “e paska zënë samari keq” me Kryeministrin Berisha, prandaj edhe më drejtohet mua me këtë shprehje pa edukatë. Kjo shprehje më kujton kohën kur zoti Rama ishte në opozitë dhe sa herë që i duhej të përmendte Kryeministrin Berisha, gjithmonë i drejtohej në mënyrën e tij tipike, të pakulturuar: Sala, Sala, Saliu, Saliu. Ndërkohë që Kryeministri Berisha i drejtohej gjithmonë me shprehjen “zoti Rama”.

Për dijenin e këtij njeriu shpifës, inatçor dhe të paedukatë, dëshiroj të theksoj se Kryeministri Berisha është imi, ashtu siç është edhe i atyre 600 mijë shqiptarëve që më 23 qershor votuan për alternativën e tij. Kryeministri Berisha është i mbarë shqiptarëve që e kanë të shtrenjtë çështjen e ribashkimit të trojeve tona etnike. Se ai është i pari politikan i lartë i kombit shqiptar, i cili, me rastin e një ngjarjeje mjaft simbolike, siç ishte 100-vjetori i shpalljes së Pavarësisë, deklaroi botërisht se trojet tona etnike duhet të ribashkohen në një shtet të përbashkët, me një stemë dhe me një flamur. Se me emrin e tij lidhet hyrja e Shqipërisë në Këshillin e Evropës, nënshkrimi i Marrëveshjes së Stabilizim-Asocimit, marrja e ftesës për të hyrë në NATO, anëtarësimi në NATO dhe heqja e vizave në kuadrin e Marrëveshjes Shengen. Me emrin e Kryeministrit Berisha lidhet fshirja e emrit të Shqipërisë nga lista e vendeve me trafik të theksuar droge dhe me trafik klandëstinësh, me emrin e tij lidhet zhdukja e bandave dhe vendosja e qetësisë publike, me emrin e tij lidhet rritja e vazhdueshme e pagave dhe e pensioneve, që rrogëtarët dhe pensionistët tashmë duhet ta qajnë rritjen e tyre nën qeverisjen e zotit Rama. Kurse tani bandat dhe vrasësit me pagesë kanë filluar të aktivizohen si me magji, trafiku i drogës ka marrë përmasa të frikshme, saqë Italia ka dhënë alarmin, tritoli është bërë një dukuri kaq e përditshme në Shqipëri, saqë në faqet e internetit vura re njerëz që bënin roje me radhë në makinën e tyre se mos ua hidhte ndokush në erë. Prandaj ka shumë të drejtë zoti Lulëzim Basha që ka filluar të përdor termin “tritolpolitika”.

Në fund dëshiroj të theksoj se ky njeri, që shpif kundër meje, është e pamundur që të mos ketë informacion për deklaratën e Kryeministrit Berisha më 25 nëntor 2012 në qytetin e Shkupit.Por padijen e tij të shtirur ai e përdori si vjegë për të më sulmuar mua në një mënyrë të pabesë, siç e kanë zakon njerëzit e pakarakter. Me siguri që e ka një arsye se pse shpif, por nuk e ka burrërinë të dalë në sheshin e mejdanit. Prandaj edhe dyshoj për “simpatinë” e tij të dikurshme për shkrimet e mija në faqet e gazetës nacionaliste “Rimëkëmbja”.

Santa Barbara, Kaliforni

18 shkurt 2014

Enver Hoxha,varrmihësi i nacionalizmit shqiptar

February 1, 2014 by dgreca

Nga Prof.dr. Eshref Ymeri/

[Të dashur bashkatdhetarë, brenda trojeve etnike dhe në diasporë! Brenda mundësive që keni, mundohuni ta lexoni librin e dr. Vasfi Barutit, me titull: “Enver Hoxha në optikë të re”. Autori ka punuar 8 vjet për përgatitjen e kësaj vepre. Librin e ka nxjerr nga shtypi Shtëpia Botuese UEGEN dhe e ka hedhur në qarkullim në qershor të vitit 2013. Në këtë libër, mbi bazën e dokumenteve arkivore, zbulohet lakuriq fytyra e vërtetë e Enver Hoxhës dhe roli i tij, si varrmihës i nacionalizmit shqiptar.]

Sot, në Shqipërinë Londineze, në mjetet e informimit masiv, si zor të haset kund termi nacionalizëm (nga frëngjishtja nationalisme). Jo vetëm kaq, por edhe kur përmendet, ky term shoqërohet me një mbiemër qesënditës: nacionalizëm folklorik. Por një herë e një kohë, kur komunistët nuk kishin dalë në skenën e jetës shqiptare, ky term ishte mjaft i respektuar. Madje për lartësimin e kuptimit të këtij termi, ishin të interesuara drejtpërsëdrejti strukturat më të larta të shtetit shqiptar, deri te vetë Mbreti Ahmet Zogu. Dhe një interesim i tillë nuk ishte i rastësishëm. Sepse nacionalizmi, në thelb, përfaqëson në vetvete një ideologji dhe një orientim të politikës që ka si parim themelor tezën për vlerën e kombit, si formën më të lartë (më supreme) të unitetit shoqëror në procesin e shtetformimit. Nacionalizmi, si një lëvizje politike, ka si pikësynim mbrojtjen e interesave të bashkësisë kombëtare në raport me pushtetin shtetëror. Në themelin e vet, nacionalizmi predikon besnikërinë ndaj kombit, pavarësinë politike dhe punën në të mirë të popullit, ngritjen kulturore dhe shpirtërore të tij, bashkimin e vetëdijes kombëtare për mbrojtjen e kushteve të jetesës së kombit, të territorit ku ai banon, të resurseve ekonomike dhe të vlerave shpirtërore. Ai mbështetet mbi ndjenjën kombëtare, e cila do të thotë atdhetari. Si ideologji, nacionalizmi ka për qëllim të bashkojë shtresat e ndryshme të shoqërisë, pavarësisht se ato mund të kenë edhe mospërputhje interesash.

Në librin e dr. Vasfi Barutit flitet me fakte konkrete për vlerat e nacionalizmit shqiptar në kohën e Mbretërisë:

“Mbreti Zog kishte merak të madh edukimin e fëmijëve të shkollave me ndjenja patriotike e nacionaliste. Më 1927 Ministria e Arsimit shpalli konkurs kombëtar për tekstin më të mirë për “Patriotizëm e nacionalizëm”, konkursin e fitoi Kristo Floqi, një intelektual mjaft i njohur i kohës, dhe me lejë nr. 1290, datë 24. XI. 1927, botohej teksti i tij “Patriotizëm dhe nacionalizëm”, i detyruar “Për shkollat publike e private të shtetit. Tiranë 1928”, shkruhet në faqen e parë të tekstit. Është tekst shumë i mirë që edhe sot nga të rritur e të rinj do të lexohej me kënaqësi” (Citohet sipas: Vasfi Baruti. “Enver Hoxha në optikë të re”. Shtëpia Botuese UEGEN. Tiranë, 2013, f. 206.

Në vazhdim, Dr. Vasfi Baruti, nga libri në fjalë, ka shkëputur një fragment mjaft domethënës:

“… Po cili është atdheu juaj? Atdheu juaj s’është kodra ose fusha e katundit tuaj, xhamia ose kisha e fshatit tuaj, minaretë ose kambanoret kryepërpjeta, oxhakët e shtëpive ose kasollet tuaja. Atdheu juaj është Shkodra për Korçarin, Korça për Kosovarin, Kosova për Kolonjarin, Kolonja për Hotasin e Grudasin, Hoti e Gruda për Devollasin, Devolli për Bregdetasin dhe Çamin dhe Çamëria e Himara për Dibranin e Lumjanin. Atdheu juaj është gjithë Shqipëria ku flitet, si thamë, gjuha e lehtë zanore shqipe dhe ku jetojnë shqiptarë, është gjaku jonë, ai gjak i vlertë që kanë derdhur gjyshstërgjyshët tanë mbi altarin e Atdheut për shpëtimin e tij, është bashkimi jonë dhe ndjenja e dëshira për një rrojtje të lirë e të panjollë; është Qielli i bukur e i kaltër që mbulon Shqipërinë; është Dielli i flakët dhe i ëmbël që ndriton Shqipërinë; është deti i blertë me tallazet e valët e tij që përlak zallet e Shqipërisë; janë fushat e malet e kodrat e bregoret e pllajat e lumenjtë e kulluar të Shqipërisë. Atdheu është kombi jonë, të cilin kemi detyrë ta duam e ta ndërtojmë e ta mbrojmë me mish e me shpirt kundër çdo msyësi e invadori e të mos lëmë kurrë asnjë pëllëmbë dheu të shkelet prej thundrës së një të huaji. Ky duhet të jetë programi e ideali juaj, o djelmosha!…” (po aty).

Është shkruar e ç’nuk është shkruar për themelimin e Partisë Komuniste të Shqipërisë. Por sipas burimeve arkivore partiake, me të cilat dr. Vasfi Baruti është njohur nga afër, rezulton një e vërtetë tragjike. Në mbledhjen themeluese qe aprovuar një Rezolutë, të cilën e patën përgatitur paraprakisht Miladin Popoviçi dhe Dushan Mugosha. Pikërisht në atë rezolutë, “mbillet, që atë natë, fara e helmët e rrezikshmërisë që vjen nga nacionalizmi shqiptar për Shqipërinë natyrale dhe Rezoluta publikohet për herë të parë po nga Hoxha në shkrimin e tij kushtuar Titos në revistën Shqipëri-Jugosllavi (nëntor 1947)” (po aty, f. 229).

Të vërtetën tragjike për rrezikshmërinë që vjen nga nacionalizmi shqiptar, e pranon edhe biografi i Titos V. Dedijer, në librin me titull “Marrëdhëniet Jugosllavi-Shqipëri”, 1949, f. 25 (po aty, f. 255).

Dhe dr. Vasfi Baruti vjen në një përfundim logjik:

“Fara e helmët e kundërnacionalizmit që u hodh në mbledhjen themeluese të Partisë prodhoi fryte të helmëta për “dekorimin” me plumb pas shpine të qindra nacionalistëve gjatë luftës e pas lufte, me “rrezikun” e nacionalizmit u përgatit dhe strategjia për qëndrimin antikombëtar ndaj Kosovës, në interes të politikës kolonialiste të Titos” (po aty, f. 256).

Shovinizmi serbojugosllav, përmes përfaqësuesve të vetë Popoviçi dhe Mugosha, më 8 nëtor 1941 përgatiti turrën e druve dhe mbi to vendosi nacionalizmin shqiptar. Pastaj turrës së druve i vuri zjarrin. Enver Hoxha shkoi e hodhi edhe një krah shkarpa mbi atë turrë drush. Pikërisht ky qëndrim prej tradhtari i Enver Hoxhës, më kujton një ngjarje nga mesjeta e largët:

Luftëtarin e madh të popullit çek që luftonte për çlirimin e tij nga dhuna gjermane, Jan Gusin (1369-1415), në kohën e inkuizicionit, katedralja kishtare katolike e pati dënuar me vdekje me djegie mbi turrën e druve, duke e cilësuar si heretik të rrezikshëm, si armik të kishës së vërtetë. Tek po e priste vdekjen mbi turrën e ndezur të druve, ai vuri re një plakushe të rrëgjuar, një besimtare katolike kjo, e cila, duke qenë plotësisht e sigurt se po bënte një punë të mirë, solli në sheshin e ekzekutimit një krah me lëmishte dhe i hodhi në zjarr. Atëherë Jan Gusi klithi me një nënqeshje ironike plot dëshpërim: “О plakushe naive!”

Por në këtë krahasim ka një dallim të vogël: ajo plakushja çeke ishte besimtare naive deri në verbëri, kurse Enver Hoxha ishte i bindur dhe i vendosur deri në çmenduri për aktin e tradhtisë së lartë që po kryente kundër nacionalizmit shqiptar.

Nën parullën e antinacionalizmit enverian, komunistët shqiptarë i lejuan shovinistët serbomëdhenj të kryenin masakrën e rëndë të Tivarit. Nën këtë parullë antikombëtare, të gjithë kosovarët që arratiseshin nga tirania serbe për në atdheun amë, Enveri ose i kalbte në burg, ose ia kthente Titos në kufi për t’i pushkatuar apo për t’i varrosur për së gjalli nëpër burgjet apo kampet e përqendrimit të Jugosllavisë. Nën parullën e antinacionalizmit enverian, iu vu një gurë i rëndë përsipër Çështjes Çame dhe u la në heshtje bashkëpunimi i ngushtë i nazifashizmin grek me nazifashizmin gjerman. Prandaj shovinizmi nazifashist grek masakroi dhe dëboi në mënyrën më barabare popullsinë e krahinës sonë të Çamërisë. Nën parullën e antinacionalizmit enverian, krimineli Ramiz Alia lejoi pushtimin e kishës ortodokse fanoliane prej Janullatosit, pararojës së shovinizmit grekokaragjoz në Shqipëri. Me këtë akt të tradhtisë së lartë kombëtare, antinacionalizmin enverian Ramiz Alia ia përcolli dhe ia la trashëgim klasës politike shqiptare pas vendosjes së pluralizmit në vendin tonë. Produkt i antinacionalizmit enverian janë mbajtja e pushtuar e kreut të kishës fanoliane që prej verës së vitit 1992 prej shovinistit Janullatos, ngritja e varrezave, e memorialeve dhe e manastireve në nderim të ushtarëve agresorë grekë, me kontributin e drejtpërdrejtë të Janullatosit, prapa të cilit Athina rri në gatishmëri. Klasa politike shqiptare dhe Tirana zyrtare, duke e pasur antinacionalizmin enverian si yll karvani, ka heshtur për deklaratat e Janullatosit kundër bombardimeve të NATO-s dhe në mbrojtje të barbarisë serbe kundër popullit shqiptar të Kosovës, për deklaratat e tij në gazetën “Katemirini” për çrrënjosjen e shqiptarizmit nga vetëdija e kombit shqiptar që mishërohet në parullën “feja e shqiptarit është shqiptaria”, për shpifjet e ulëta para gazetarit amerikan Fred Reed se në Shqipëri po ngrihet një shtet fundamentalist islamik, për sulmet që ka ndërmarrë kundër emigrantëve shqiptarë, duke u radhitur përkrah partisë nazifashiste “Agimi i Artë”. Ajo ka heshtur për deklaratën plot ngazëllim të historianit grek Nikolas Stavros, i cili, pushtimin e kishës ortodokse fanoliane prej kishës shoviniste greke, e vlerëson si fitoren më të madhe të Greqisë në shek. XX. Antinacionalizmi enverian i klasës politike të Tiranës, ka bërë që të dalin në skenë lakenj të llojllojshëm, që nga Tirana deri në Nju Jork, të cilëve, me sa duket, shovinizmi grekokaragjoz ua ka ngrohur mirë xhepin dhe ata, si sahanlëpirës të rëndomtë të Athinës dhe të lobit grek në Amerikë, kanë dalë në mbrojtje të Janullatosit, deri në faqet e gazetës internetike “Tribuna Shqiptare”, duke u pozicionuar haptas kundër kontributit të Fan Nolit dhe të Mbretit Ahmet Zogu për themelimin e Kishës së Pavarur Ortodokse të Shqipërisë.

Emisarët jugosllavë Popoviçi dhe Mugosha nuk e patën fare të vështirë ta kultivonin farën e antinacionalizmit në vetëdijen e Enver Hoxhës, si njeri pa kurrfarë morali kombëtar, si edhe te tërë kasta komuniste që ishte e zhveshur krejtësisht nga një moral i tillë. Dëshminë më të pastër për mungesën e këtij morali kombëtar në qenien e tyre, e jep Mehmet Shehu dhe Fiqrete Shehu në letrën që i dërgonin Dushan Mugoshës më 22 prill 1944:

“Nuk kishim parti, por kishim dhe ishim bashibozukë, ishim një “turli” me zarzavate të hidhura e me udhëzimet e Miladinit e të tuat, me ndihmat tuaja mundëm të seleksionoheshim, të formojmë partinë tonë komuniste, ta forcojmë. Na dhatë dorën, na mësuat, na ngritët si nëna foshnjën”. (Citohet sipas faqes së internetit AlbDreams.Net. 05 tetor 2010).

Dhe Popoviçi me Mugoshën e bën seleksionimin që duhej: në bashkëpunim të ngushtë me Enver Hoxhën, varrosën nacionalizmin shqiptar, bashibozukët komunistë i ngritën në poste të larta, i vunë në shërbim të sllavizmit dhe nxitën histerinë antinacionaliste, e cila u manifestua me egërsinë më të madhe në luftën civile që shpërthyen komunistët prej shtatorit të vitit 1943, pas hedhjes poshtë të Marrëveshjes së Mukjes. Rezultat i padiskutueshëm i antinacionalizmit të klasës së sotme politike shqiptare, trashëgimtares së denjë të antinacionalizmit enverian, është gjendja jonë e mjerueshme në marrëdhëniet me fqinjët, të cilën, me një profesionalizëm të lartë prej publicisti nacionalist, e ka vlerësuar zoti Skënder Buçpapaj në analizën me titull “Fqinjët janë në ekspansion, ne jemi ne restriksion”, të botuar në gazetën internetike “Tribuna Shqiptare” të datës 31 janar 2014. Rezultat i antinacionalizmit enverian është dhunimi i Përmendores në Llogara, për çka është njoftuar si më poshtë:

“Dhunohet nga grekofonët Përmendorja në Llogara në rrugën Vlorë-Himarë, që përkujton masakrat greke 1912-1917. Kjo përmendore tregon luftën heroike të shqiptarëve për mbrojtjen e pavarësisë së Shqipërisë. Përmendorja është dhunuar me rastin e 100-vjetorit të aneksimit të jugut të Shqipërisë” (Citohet sipas: “Dhunohet përmendorja kundër gjenocidit grek në Llogara”. Gazeta “Dielli”. 26 janar 2014).

Pas këtij njoftimi, Tirana zyrtare s’është bërë e gjallë të thotë një fjalë se noton në ujërat e antinacionalizmit enverian. Por, çuditërisht, hesht rinia vlonjate, hesht rinia e Labërisë, hesht rinia përmetare, në vend që të rrëmbejë kazmat dhe varetë dhe t’i shkatërrojë me themel varrezat dhe memorialet në nderim të ushtarëve agresorë grekë dhe t’i japë një leksion të mirë nacionalist mbarë klasës politike shqiptare dhe sidomos Tiranës zyrtare. Por kjo rini hesht se i janë venitur ndjenjat nacionaliste, se antinacionalizmi enverian e ka bërë punën e vet, i ka lënë pasojat e veta në vetëdijen e saj. Hesht Aleanca Kuq e Zi, e cila, me sa duket, rezultoi një flakë kashte. Hesht Klubi i Patriotëve të Rinj, i cili, siç po del, paska qenë thjeshtë një tym myshku. Prandaj edhe dhunohet Përmendorja e Llogarasë dhe mbeten të paprekura përmendoret në nderim të ushtarëve agresorë grekë. Ç’të bëjmë! Enveri, me kastën e vet komuniste, dha shembuj tragjikë të nënshtrimit të pështirë ndaj shovinizmit gjakatar serbojugosllav, Tirana zyrtare ka 23 vjet që po vazhdon të japë shembuj të nënshtrimit të neveritshëm ndaj shovinizmit të shpifur grekokaragjoz.

Antinacionalizmi enverian i Tiranës zyrtare, manifestohet më së miri në heshtjen para shovinizmit grekomaqedonas, i cili po përpiqet të mbyllë përfundimisht damarët jetëdhënës të lumit Radika dhe Vjosa dhe t’i shkaktojë ekonomisë sonë dëme të pallogaritshme.

Santa Barbara, Kaliforni

31 janar 2014