FTESË – Dielli

KRYETARI I VATRES FTON RAMUSH HARADINAJ NE NJU JORK

January 18, 2017 by dgreca

17 janar 2017/Ramush Haradinaj Hero i Luftës për Liri dhe Ish-Kryeministër i Republikës së Kosovës /

Prishtinë/

I nderuem Z. Haradinaj,/

Kosova dhe të gjithë shqiptarët po përgatiten me kremtue Lirinë dhe 9 vjetorin pavarësisë me 17 shkurt 2017. Ndërkohe, organet qeveritare e shtetnore të Serbisë, të cilët e kanë të freskët gjakun e mija civilëve shqiptarë mbi duer, vazhdojnë përpjekjet e kota me e lehtësue në sytë e opinionit botnor peshën e krimit që randon mbi kombin serb, me akuza hipokrite kundra viktimave dhe herojve të Luftës për shpëtim e Liri, si në rastin tuej.

Me këtë rast kam nderin e veçantë dhe kënaqsinë e thellë që, në emën të Komisionit Organizues, t’ju ftoj në kremtimin që VATRA organizon bashke me entet fetare dhe me komunitetin shqiptar në New York, me përkujtue viktimat dhe me shprehë mirënjohjen për ata e për herojt e vdekun e të gjallë, si dhe për aleatët e NATO-s me në krye Shtetet e Bashkueme.

Kremtimi do të bahet ditën e premte me 17 shkurt 2017, tue fillue prej orës 6:00 të mbramjes, në “Eastwood Manor”, 3371 Eastchester Rd, Bronx, NY 10469 (Tel. 718- 654-4200).

Presim me gëzim se do të na nderoni me prezencën tuej. Mirëse të na vini!

Me nderime e përzemërsi, i jueji

Dr. Gjon Buçaj

Kryetar

BASHKOJNI ME NE DHE E COJME ME TEJ TRADITEN

October 26, 2016 by dgreca

VATRA DHE BASHKESIA SHQIPTARE JU FTOJNE NE FESTEN E FAMURIT!/

VATRA DHE BASHKESIA SHQIPTARE NE NEW YORK FESTEN E PAVARESISE SE SHQIPERISE DO TA FESTOJE ME 27 NENTOR 2016, DUKE NISE NGA ORA 6 E MBREMJES NE RESTORANTIN EASTWOOD MANOR NE BRONX./

ADRESA:

3371 Eastchester Rd, Bronx, NY 10469

TEL:(718) 654-4200

ARGETIMIN MUZIKOR : NGA I MIRENJOHURI FREDERIK NDOCI DHE ARTISTE NGA SHQIPERIA.

BASHKOJNI ME NE DHE E COJME ME TEJ TRADITEN 104 VJECARE TE VATRES ME BASKESINE SHQIPTARE.

KLIKONI MBI POSTER DHE MESONI DETAJE

PRINCI LEKA I FTUAR NGA PRINC NIKOLLA

June 15, 2015 by dgreca

PODGORICE : Cifti Mbreteror shqiptar u ftua nga Naltesia e Tij Princ Nikola II per nje fundjave princerore ne Mal te Zi ku ishin te ftuar te gjithe pricat e Ballkanit.

Kjo vizite perfshinte nje shetitje me anije ne vijen bregdetare, nje koktel ne qytetin historik te Kotorrit, nje vizite ne muzeun e Pallatit Mbreteror ne Cetinje, per tu permbyllur me Mbremjen Gala te “Urdherit Princ Danilo i Malit te Zi”.

Ne kete fundjave merrnin pjese Familje Mbreterore te Gjermanise dhe Frances, familje aristokrate te Europes qendrore, si edhe rangjet e larta te botes se biznesit. Te tilla aktivitete synojne promovimin e vendeve nepermjet Familjeve Mbreterore. Princ Leka pati rast te shprehe shqetesimin e tij mbi situaten dhe problematikat qe hasin shqiptaret ne Mal te Zi.

Familja Mbreterore Shqiptare, ne nje te ardhme te afert, do te jete mikpritesja e rradhes ne promovimin e turizmit dhe trashigimise kulturore ne Shqiperi.(BS)

NE PRITJE TE NJE FTESE PER KONCERT NE TIRANE

February 18, 2015 by dgreca

Bisedë me Ardita Statovcin, pianisten e madhe shqiptare nga Kosova/
Nga Abdurahim Ashiku/
Kam biseduar në jetën time me shumë njerëz, por biseda me Ardita Statovcin ishte e jashtëzakonshme. Ishte një çast që nuk do ta harroj kurrë. E bukur, në moshën e luleve të jetës, (vetëm 29 vjeçe) me një buzëqeshje prej nga kroi i pastër i zërit të saj rridhte, si rrjedhin krojet në natyrën e virgjër të maleve shqiptare.
Ajo që më befasoi tek Ardita Statovci është SHQIPJA e saj, Gjuha Shqipe në një pastërti që edhe studentët e Gjuhë –letërsisë, edhe akademikët e Drejtshkrimit të Gjuhës Letrare Shqipe, do ta kishin zili, do të ulnin kokën me respekt. Ardita Statovci vetëm katërmbëdhjetë vjet ka qenë në takim të përditshëm me gjuhën shqipe, vetëm në moshën fëminore, madje me gjuhën shqipe në dialektin e Kosovës, në gegërisht, kurse 15 vjet të tjerë të jetës i ka kaluar (dhe vazhdon ti kalojë) me gjuhën gjermane, angleze, franceze, italiane… ku ka studiuar dhe jep koncertet e saj të mrekullueshme. Në bisedën me të, në asnjë rast, nuk dëgjova të përziejë asnjë fjalë gjermanisht ku ka kaluar pjesën më të madhe të jetës, dhe ku jeton edhe sot.
Një shembull ky që të bën ta nderosh dhe respektosh më tepër se për duart e shpirtin e saj mbi tastierën e pianos, për Gjuhën Shqipe…
Në tej; biseda me Ardita Statovcin më 4 gusht 2011 në hollin e hotel ERALD në Prishtinë. Dhe në fund; një biografi e jetës dhe krijimtarisë së saj marrë nga klikimi në Google me emrin Ardita Statovci, vlerësime për artisten – publikuar në shqip, anglisht, gjermanisht, në gjuhët që lexuesi njeh.
Abdurahim Ashiku
Mund të prezantoheni?
Quhem Ardita Statovci. Jam nga Prishtina, pra nga Kosova. Kam lindur në Prishtinë. Në moshën 15 vjeçare shkova në Austri, përkatësisht në Salzburg, në universitetin e njohur të muzikës Mozarteum për të studiuar. Kam mbaruar studimet atje. Edhe studimet e magjistraturës. Më vonë kam studiuar edhe në Universitetin e Indianës në Shtetet e Bashkuara të Amerikës tek pianisti i dëgjuar legjendar 87 vjeçar Menahem Pressler. Në Itali kam studiuar në Academinë Pianistike në Imola tek Franco Scala dhe Boris Petrushansky. Dhe tani mbaj koncerte në vende të ndryshme të Evropës, Amerikës e kështu me radhë.
Mund ta kujtoni koncertin tuaj të parë?
Po. Me këtë rast do t’ju tregoja një përjetim shumë të bukur, ndoshta një nga koncertet më të mëdha në atë kohë kur isha fëmijë. Ky profesion kërkon vazhdimisht paraqitje para publikut, kjo do të thotë që nuk ishte ashtu detyrimisht hera e parë që paraqitesha para publikut. Fitova çmimin “Talent i Kosovës” në moshën 8-9 vjeçe sa isha. Duhej kaluar një garë, garë muzikore e kam fjalën, konkurse siç i quani në Shqipëri, përndryshe…
Garë është fjalë shqipe kurse konkurs…
Epo bravo. Edhe unë dakordohem….përndryshe nuk ishte e lejuar që fëmijët kaq të vegjël të merrnin pjesë. Nga shkolla e muzikës ishin fëmijë nën moshë. Mësuesja ime insistoi që unë të merrja pjesë. Me të vërtetë e fitova çmimin “Talent i Kosovës”. Koncerti mbahej në “Sallën e Kuqe” e cila konsiderohej më e mira. Salla është e madhe dhe në sytë e mi si fëmijë më dukej gjigante, më dukej e pafundme. Ishte një publik i tërë që mbushte sallën. Ishte një ndjenjë e papërshkueshme. Më kujtohet që pata luajtur një vals të Shtrausit që e njihja edhe nga filmat vizatimor me Tomin dhe Xherrin. Luajta edhe një tokakina nga Kavalevski që në atë kohë ishte shumë e vështirë për duart e njoma të një fëmije. E tëra ishte një mrekulli dhe ende, disi ende, e kam atë ndjenjën e paraqitjes.
Si u ndjetë me fitimin e çmimit dhe si ndikoi ky në të ardhmen Tuaj?
Që kur kam filluar pianon e deri sot ishte një proces shumë i natyrshëm, u zhvillua në një nevojë të përditshme, një punë njësoj sikur sportisti, pra me orë të tëra për të mbajtur, si të themi hapin qoftë ky për koncertimin, pastaj për memorien sepse të gjitha gjërat interpretohen përmendësh. Çmimi ishte një sadisfaksion, pranimi i punës të një fëmije të vogël atëbotë. Ishte fantastike që më jepej rasti të paraqitesha në një sallë gjigante me gjithë ata njerëz. Dhe deri më sot i gjithë procesi ka vazhduar shumë natyrshëm; me koncertet, me studimet.

Ishit ulur në piano. Si ishte…
Vaj halli ishte. Por kjo e tregon se njeriu kërkon vullnet, disiplinë, mund edhe në kushtet janë si janë. Ishte në se nuk gaboj Blutmer që edhe para dy viteve e kemi pas atë piano edhe pse atë korpusin rezonues e kishte çarë për mesi. Këto ishin kushtet e Kosovës që nuk kishte në fakt të tjera. Por tani e ka një më të mirë në Sallën e Kuqe.
Kur ikët nga Kosova?
Në vitin 1997.
Dhe u vendosët ku?
Në Salzsburg, në vendlindjen e Moxartit.
Moxarti i madh që vdiq në varfëri të plotë, u varros në një varr masiv nga bashkia, siç e tregon edhe filmi për jetën e tij të shkurtër…
Ashtu është.
Unë e kam parë filmin, e kam librin mbi jetëshkrimin e Moxartit, kam ndjekur në vitet ‘60’të operat që janë dhënë në teatrin e Operas dhe Baletit në Tiranë, operat më me zë në botë, nuk kam lënë shfaqje pa parë. Megjithëse nuk mund të them se kam vesh të hollë muzike, përsëri i kam ndjekë atëherë dhe, edhe sot, i ndjek vazhdimisht në filmat biografikë për kompozitorët e mëdhenj. Kam një numër të konsiderueshëm CD të cilat i përdor në çaste qetësimi shpirtëror.
Bravo, shumë mirë….
Më fal se fluturova pak në vitet e rinisë time, pesëdhjetë vjet të shkuara. Atëherë vazhdojmë me udhëtimin tuaj në Salzburg. Si iu duk Salzburgu një vajze të re kosovare ?
Kur shkova në Salzburg isha vetëm 15 vjeçe. Shkova drejt në një nga universitetet më me famë botërore, „Mozarteum“ në Salzburg të Austrisë. Aty gravitojnë njerëz nga të gjithë kontinentet. Ishin një numër shumë i madh kolegesh nga e gjithë bota. Në klasën e profesorit tim ishin nga Japonia, Korea Jugore dhe Kina. Ata janë njerëz me disiplinë të hatashme. Ata janë mësuar që fëmijë të punojnë jashtëzakonisht shumë. Dhe ata duan të kenë jo arritje të shkëlqyeshme por të shkëlqyeshme- të shkëlqyeshme të themi kështu, të shkallës së lartë, të jashtëzakonshme, kështu që automatikisht vihesha në konkurrencë me një botë të tillë. Nuk ishin vetëm aziatët që ishin në atë universitet. Kishte edhe nga Afrika e Jugut, nga Australia për të mos folur për vendet e tjera të Evropës, Shteteve të Bashkuara të Amerikës, të Amerikës Latine etj. Ishte një sfidë kur vije nga një vend që nuk kishte mundësinë e shkollave të zhvilluara, shkollën e zhvilluar pianistike siç është shkolla ruse, shkolla gjermane apo franceze. Ishte shumë sfiduese përkundër punës në këtë fushë ku nevojitet shumë edhe tradita e mbledhur me kohë. Përderisa austriakët, gjermanët po themi e kanë Bahun, babanë e muzikës që kishte lindur në vitin 1685 që do të thotë se po flasim për shekullin e 17-të, ne si Kosovë në shekullin 21 luftojmë për lirinë e censurës. Ishte shumë sfiduese, por e kisha si qëllim parësor, që e kam edhe sot dhe që kjo ishte ajo që më mbante të vazhdoj edhe më tutje.
Patët vështirësi që ti kaloni gjithë këto aziatë…?
Nuk ishte e lehtë, kjo kur vjen nga mentaliteti shqiptar që e kemi një edukatë bujare dhe zemërgjerë. Unë që në familje dhe vetë jam mësuar të kem kujdes edhe për të tjerët, larg egoizmit që patjetër të jem e para dhe të kem pianon më të mirë për të studiuar. Në këtë aspekt nuk ishte e lehtë për mua. Përderisa kolegia koreane, në rrafshin shoqëror mund të jetë shumë e dashur, kur vjen puna në se të dyja ndodheshim në të njëjtin autobus për të shkuar deri tek portieri i universitetit për të marrë çelësin për tu ushtruar në piano, ajo do të vraponte nga autobusi deri tek portieri për të marrë pianon më të mirë. Kjo për mua ishte e pakonceptueshme, Ne ishim mësuar si shqiptarë të kemi kujdes ti ndihmojmë të tjerët e kështu me radhë. Kjo ishte një vështirësi si ta them censure në se shikohet në rrafshin social. Me kohë i mësova edhe këto.
Mësove të vraposh?
Jo nuk u mësova të vrapoj, mësova të zgjohesha edhe më herët nga se duhej, për të pasur rastin.
Vetë kompozoni?
Jo detyrimisht. Para se të interpretosh vepra muzikore duhet ti kesh analizuar gjerë në aspektin e harmonisë, të analizës muzikore, në aspektin politiko-shoqëror që lidhet me vitin e kompozimit dhe pse është kompozuar. Është e njohur etida revolucionare e Shopenit. Kur u kompozua kjo po ndodhte kryengritja e Varshavës. Ai ishte i sëmurë dhe nuk mund të merrte pjesë në Kryengritje. Ajo çfarë bëri, ajo çfarë ai mund të bënte për ta përkrahur këtë kryengritje, ishte kompozimi i etidës revolucionare të dymbëdhjetës që është një ndër pjesët më të popullarizuara në fushën e muzikës. Mua më është dashur të jap provimet e kompozimit me kompozitorë shumë të njohur. Në Salzburg kam mësuar bazat e kompozimit por unë jam interprete, unë merrem me kompozimet e bëra.
Mbas shkollës cilët ishin hapat tuaj në botës e muzikës?
Krahas studimeve, magjistraturës e kështu me radhë, koncerteve, koncertualet që është qëllimi qenësor i pianistes ose studentit që studion piano, tërë kohës kisha mbajtur edhe koncerte. Pasi përfundova në Salzburg edhe magjistraturën koncertet u intensifikuan dhe paraqitjet koncertale nëpër vende të ndryshme të botës. Më rastisi fati i mirë që të punoja me pianistin legjendar 87 vjeçar Menahem Pressler në Indiana University në Bloomington në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, me një masterplan të shkurtër në Vermond të SHBA dhe kështu në vijim të shkoja në Universitetin e Indianës ku punova intensivisht duke krijuar një përvojë të mrekullueshme. Pressler është një pianist që përkundër namit që ka, punon natë e ditë. Përveç që udhëton aq shumë ende punon dhe ushtron gjithë kohës.
Pas Amerikës kam qenë në Itali ku vazhdoj të shkoj herë pas here në Parkun e Akademisë së njohur Pianistike në Imola, një ambient i mrekullueshëm që tregon se si mund ta ruajmë edhe trashëgiminë kulturore. I gjithë aktiviteti pianistik zhvillohet në një kala të qytetit që nga jashtë të duket vetëm si monument ku mund të shkojnë turistët. Është një derëz e vogël me një zile dhe brenda dhomat me piano. Për mua është me të vërtetë shumë e veçantë.
Në çfarë skenash keni luajtur?
Në shtete të ndryshme; në Gjermani, Austri, Francë, Maqedoni, Spanjë, Itali, Kosovë, Shtetet e Bashkuara të Amerikës dhe shumë e shumë vende të tjerë.
Në cilën skenë keni ndjerë krenarinë e të qenit kosovare?
Gjithkund. Në biografinë time kudo kam thënë se quhem Ardita Statovci, lindur në Kosovë, në Prishtinë, jam shqiptare…
Ndonjë emocion të veçantë në shfaqjet tuaja ku kanë marrë pjesë edhe shqiptarë, emocion që ka lindur nga prania e tyre?
Koncerti si i tillë është një emocion në vetvete. Nuk mund ta dish përpara se çfarë do të ndodhë. Varet edhe nga disponimi momental i publikut në qoftë se e shikon në rrafshin e psikologjisë së muzikës që nga disponimi momental i publikut se si e percepton çfarë po dëgjon nga interpreti dhe varet thjesht edhe nga momenti. Kjo është edhe bukuria e muzikës së gjallë. Një CD kurrë nuk mund ta arrijë atë efekt që ka muzika e gjallë, pra CD është ai moment që është dhënë një herë dhe këtë mund ta dëgjosh edhe njëzet herë. Interpreti në skenë, edhe në se luan të njëjtën vepër, dhe në se e luan shtatëmbëdhjetë herë ajo do të jetë shtatëmbëdhjetë herë ndryshe. Kurrë nuk ka mundësi të përsëritet i njëjti interpretim, me ato emocione në të njëjtën mënyrë. Secili koncert ka një veçanti.
Unë gëzohem natyrisht kur ka shqiptarë që u interesojnë këto lloj koncertesh, marrin pjesë dhe emocionohen edhe ata, emocionohem edhe unë. Janë momente të bukura.
Dëshironi të luani në Athinë?
Greqia është një vend ku ende nuk kam pasur koncert. Por në se më lejohet të them edhe Shqipëria…

Edhe në Shqipëri nuk keni luajtur?
Po, nuk kam luajtur. Nuk kam pasur ndonjë rast deri tani për të dhënë koncert në Shqipëri.
Unë desha që një ditë të ishe në Athinë në një sallë të madhe ku të kishte edhe shumë shqiptarë emigrantë…kurse ju nuk paskeni shkuar ende në Shqipëri, nuk paskeni marrë një ftesë nga Shqipëria…
Kështu është. Në Maqedoni, në Shkup kam mbajtur koncert ku ka pas shumë shqiptarë, në Kosovë kuptohet kurse në Shqipëri nuk më është dhënë rasti ende akoma. Edhe në Itali ku ka shqiptarë kam dhënë po në Shqipëri, në shtetin Amë!? Është me të vërtetë një mundësi e bukur…
Një ëndërr…
Qesh me shpirt…
Megjithatë unë do të dëshiroja të ishe edhe në Athinë, t’ju dëgjoja në një intervistë në televizionet greke, gjë që e kanë bërë dhe e bëjnë me respekt për artistët shqiptarë, të takoheshit me instrumentistë “violinë e parë” shqiptarë që kanë mbushur deri në 65 për qind orkestrat simfonike të Athinës dhe Selanikut.
Po. Kam dëgjuar që orkestrat simfonike greke kanë në gjirin e vet 65 për qind shqiptarë. E di.
Kam dëgjuar dhe më pas kam intervistuar në Irodhion e lashtë Vaso Tolen në ditën kur u dha Opera “Eumenidet”, operë që fitoi çmimin e parë në konkursin mbarëbotëror për hapjen e lojrave olimpike Athina-2004, operë ku këngëtarë të mëdhenj nga të pestë kontinentet këndonin shqip. Kam dëgjuar dhe më pas kam intervistuar tre instrumentistë shqiptarë të orkestrës së Selanikut që luanin në teatrin e madh antik në shkëmbinjtë e Akropolit, në Irodhio, instrumentistë që ishin “violinë e parë” e orkestrës. Në Athinë ka shumë instrumentistë, balerinë shqiptarë që kanë kapur qiejt e interpretimit.
Po kam dëgjuar shumë për ta dhe dëshira ime është që një ditë të luaj bashkë me ta.
Jeta juaj familjare si lidhet? Nëna, një profesoreshë e nderuar që unë pata kënaqësinë ta dëgjoj në Seminarin e 7-të Mbarëkombëtar për Gjuhën Shqipe në Diasporë” në një leksion brilant për veshjen popullore shqiptare…
Do t’ju tregoj por pa modesti edhe për faktin se jeni në Athinë. Vij nga një familje shkencëtarësh. Jemi tri vajza. Unë jam më e vogla. Babai im ishte personalitet publik shqiptar Profesor Doktor Ejup Statovci, rektor i Universitetit të Prishtinës. Pikërisht gjatë atyre viteve kur punonim në ato shtëpitë shkolla 1991-1997. Ai tani ka vdekur…

T’ju ketë lënë jetë, të jeni krenarë për të…

Faleminderit! Nëna ime, siç e patë edhe në ligjëratën sot, Profesor Doktor Drita Halimi-Statovci është etnologe. Etnologjinë e kemi traditë në familje. Gjyshi, Kadri Halimi, ishte etnologu i parë shqiptar në Kosovë. Nëna merret me këtë profesion. Është edhe një kushërirë e familjes Halimi që vazhdon me këtë profesion. Kemi bërë kështu një traditë të etnologjisë në familje. Dy motrat e mija, njëra është ekonomiste kurse tjetra është inxhiniere e informatikës, kurse unë jam pianiste. Ky është formacioni i familjes.

Ata kanë ndonjë dell muzikor?

Jo, jo. Janë admirues të mëdhenj të muzikës. Të gjithë luajnë, ose kanë luajtur, përfshirë edhe babanë, pianon, ai madje ka luajt edhe violinën. Nëna ime dhe dy motrat kanë mësuar pianon në shkollën e muzikës dhe kjo u bë e nënkuptueshme edhe për mua që të shkoja në shkollën e muzikës. Ata janë adhurues të mëdhenj të muzikës edhe pse mbahen modestë, janë njohës shumë të mirë të muzikës.

Jeni vajza më e vogël me dy motra më të mëdha. Jeni teze?

Po. Të dyja nga motrat e kanë nga një djalë. Kjo do të thotë se kam nga dy nipa.

Po vetë si je?

Shumë mirë. (Qesh me shpirt)

Faleminderit shumë. Ishte një kënaqësi e madhe për mua. Besoj se do të jetë kënaqësi dhe mburrje edhe për lexuesin emigrant në Greqi që kanë një artiste të madhe si Ju.

Ju faleminderit edhe ju!
* * *
Shënim:
Intervistën me pianisten e madhe Ardita Statovci ia përcolla menjëherë drejtorit të atëhershme të Teatrit të Operës dhe Baletit me shënimin që ta ftojnë shqiptaren e madhe në një koncert në Tiranë si një plotësim të ëndrrës së saj…
Nuk mora përgjigje.
Dhe tash katër vjet që nga ajo kohë nuk kam dëgjuar që Ardita të jetë ftuar në Tiranë…
Abdurahim Ashiku, Athinë 17 shkurt 2015

FRAGMENTE NGA JETA E NJË PIANISTJE TË MADHE….
Si njihet në botë ARDITA STATOVCI…
Ardita Statovci është pianiste shqiptare. Lindi në Prishtinë, Kosovë më 2 mars 1982 si vajza më e re e dy profesorëve të Universitetit të Prishtinës. Që nga mosha tetë vjeçare ajo filloi të vijojë mësimet në piano tek prof. Hadije Gjinali në shkollën e ulët të muzikës “Prenk Jakova” në Prishtinë, duke kryer vitin e dytë dhe të tretë në një vit shkollor – gjë që e përsëriti edhe në klasën e shtatë dhe të tetë të shkollës fillore që e ndoqi paralel me shkollën e muzikës. Dy herë është shpërblyer me Çmimin “Talenti Kosovar”. Në moshën 13 vjeçare ajo u transferua në klasën e Lejla Haxhiu-Pula në shkollën e mesme të muzikës “Prenk Jakova”. Në moshën 14 vjeçare ajo u paraqit në koncertin e saj të parë solistik, ndërsa në moshën 15 vjeçare u pranua në Akademinë e Arteve në Prishtinë, Universiteti i Prishtinës dhe më 12 Tetor 1997 ajo u paraqit në koncertin e saj të parë në Austri nën patronazhin e Shoqatës për Teatër Muzikor në Vjenë.
Menjëherë pason pranimi i saj (pra në moshën 15 vjeçe) në Universitetin me famë botërore „Mozarteum“ në Salzburg të Austrisë, ku në vitin 2004 ajo diplomon në klasën koncertale të prof. Christoph Lieske. Gjatë studimeve të saj muzikore kreu shkollën e mesme kur ishte vetëm 16 vjeçare. Në gusht të vitit 1999 në Wolfsegg, Austri, për një periudhë mjaft të shkurtër realizon pjesën solo në piano dhe udhëhoqi performimin e parë të Baletit Come Una Danza të Richard Adamas, të kompozuar nga Kurt Rapf me rastin e 25 vjetorit Jubilar të Seminarit të Baletit të Shoqatës për Teatër Muzikor, duke shënuar një sukses sensacional, gjë që e përsëriti në gusht të vitit 2000 me Játékok nga G. Kurtág dhe me 2001 me “Humoreske” nga Schumann (gjithashtu në koreografi të Adamas).
Që nga viti 1997 Shoqata për Teatër Muzikor – Vjenë, një numër i anëtarëve dhe përkrahësve të kësaj shoqate e kanë përkrahur Ardita Statovcin në shkollimin e saj artistik në Austri. Më 2004 u shpërblye me bursë nga “Internationale Stiftung Mozarteum”. Kreu masterkurse me Menahem Pressler, Peter Donohoe, Stefan Arnold, Cyprien Katsaris, Thomas Larcher, Dubravka Tomsic, Elisabeth Leonskaja, Norman Shetler, Riccardo Risaliti, Paul Badura-Skoda, Carmen Piazzini si dhe të tjerë. Statovci ka bërë TV dhe radio inçizime të shumta.
Koncertoi në vende të ndryshme (Kosovë, Austri, SHBA, Zvicër, Itali, Maqedoni, Spanjë, Kroaci, Francë, Angli, Bosnjë,Hungari, Gjermani etj.), si soliste me orkestër, me recitale pianistike si dhe me muzikë kamertale. Në vitin 2005 ajo fitoi në Yehudi Menuhin Live Music Now Salzburg. Në vitin 2005 pëkrahet nga Rotary Club, Salzburg. Me 2006 fiton çmimin “Bösendorfer Preis” Mozarteum, Salzburg.
Në dhjetor të vitit 2007, përfundon studimet e magjistraturës ne Universitetin MOZARTEUM në Salzburg (Austri), në klasën e prof. Christoph LIESKE, me ç‘rast juria internacionale unanimisht i jep vlerësimin maksimal.
Në prill të vitit 2008 iu nda bursa “Fohnstipendium” (bursë e paraparë për artistë tejet të talentuar në Austri).
Në vitin 2008 doli CD-ja e saj (inçizim live në Salzburg) me vepra nga Brahms-i, Beethoven-i dhe Dutilleux.
Për arritjet e saj të jashtëzakonshme si absolvente e Universitetit Mozarteum u shpërblye me bursë një vjecare (2008/09) nga Qeveria Federale Austriake për shkencë dhe hulumtim (BMWF), për te vijuar studimet posdiplomike në Itali, në Academinë Pianistike në Imola tek Franco Scala dhe Boris Petrushansky.
Në vitin 2009 Ardita Statovci studioi me pianistin legjendar Menahem Pressler në Indiana University në Bloomington/SHBA.
Po ashtu në 2009 ajo u shpërblye nga Ministria Austriake Federale Për Arsim, Art dhe Kulturë me “Bursë shtetërore” që është një bursë speciale për artistët e rinj të suksesshëm.
Ardita Statovci së fundi është nominuar nga “Steinway & Sons” si Ariste e Re e Steinway-it.
Pianistja e re kosovare Ardita Statovci, është ftuar për të interpretuar si soliste në vend të ikonës së pianizmit botëror, Martha Argerich-it, nën dirigjimin e njërit nga dirigjentët më të mëdhenj të kohës së sotme, Claudio Abbado-s, e shoqëruar nga orkestrat “Gustav Mahler Chamber Orchestra” dhe “Mozart Orchestra”.

FTESË PËR REFLEKTIM NDAJ TRAGJEDISË CAME

June 26, 2014 by dgreca

– Dihet botërisht se nga 100 udhëheqësit e luftës së pavarësisë greke, 90 prej ishin shqiptarë, arvanitas dhe çamë…Dua t’ju ftoj të reflektoni për atë se pse populli themelues i pavarësisë së kombit grek u shndërrua në popull armik për t’u përzënë nga toka e vet në mënyrë të përgjakshme ,si ndodhi në mënyrë përfundimtare 70 vjet më parë.
Dua të kuptojmë më mirë të gjithë bashkë pse kombi shqiptar humbi një bastion të ekzistencës së vet në trojet etnike.Kjo ftesë për reflektim nuk është ftesë për vajtim kolektiv. Është ftesë për të kuptuar më shumë rreth kësaj tragjedie dhe drejtesise qe ajo meriton.
NGA SHPËTIM IDRIZI
“Shumë kurajozë Kryetar Pronjo dhe Çapari dhe gjithë çamëve, ju përshëndes! Unë dhe atdheu ju falenderojmë. Dhe tani duke u bashkuar me ne për liri, konsideroheni si vëllezërit tanë- këto janë fjalët me të cilat udhëheqësi i revolucionit grek, Dh.Ipsilanti, u drejtohej figurave më të spikatura të Çamërisë gjatë Revolucionit grek.
Dihet botërisht se nga 100 udhëheqësit e luftës së pavarësisë greke, 90 prej ishin shqiptarë, arvanitas dhe çamë. Çfarë ka ndodhur që këto fjalë të Ipsilantit u shkelën me këmbë, u thye besa, dhe 70 vjet më parë, në margjinat e Konfliktit më të madh botëror të kohës, u konsumua një tragjedi me përmasa fatale për komunitetin çam të Greqisë?
Afro 2700 vetë u vranë në mënyrë makabre, afro 3000 të tjerë vdiqën nga uria, vapa dhe sëmundjet në tokën tonë. 50 mije të tjerë u përzunë. U shkul nga rrënjët, por vetëm fizikisht një pjesë e komunitetit shqiptar të Greqisë, pjesa myslimane e tij.
***
Sot kam dalë para jush, jo thjesht për një ritual të përvitshëm që në 2014, 70 vjet më vonë tingëllon më fort. Një ritual që e përsëris që nga koha kur jam bërë pjesë e këtij parlamenti, qoftë brenda PS-së, qoftë në krye të PDIU.
Jo, dua t’ju ftoj të reflektoni për atë se pse populli themelues i pavarësisë së kombit grek u shndërrua në popull armik për t’u përzënë nga toka e vet në mënyrë të përgjakshme ,si ndodhi në mënyrë përfundimtare 70 vjet më parë.
Dua të kuptojmë më mirë të gjithë bashkë pse kombi shqiptar humbi një bastion të ekzistencës së vet në trojet etnike.Kjo ftesë për reflektim nuk është ftesë për vajtim kolektiv. Është ftesë për të kuptuar më shumë rreth kësaj tragjedie dhe drejtesise qe ajo meriton. Vetëm pasi të keni kuptuar më shumë, atëherë do të jemi të zotë të gjejmë zgjidhje për të vënë në vend këtë padrejtësi historike.
Kjo gjë mund të bëhet në përputhje jo thjesht , mbi një bazë legale të cilën e ka miratuar ky Kuvend i nderuar, por mbi bazën e të gjithë dokumentave të së drejtës ndërkombëtare për minoritetet, për krimet e luftës, për të drejtat universale të pronës, të shtetësisë, etj.

Të dashur kolegë deputetë,
të dashur qytetarë të komunitetit çam dhe të gjithë Shqipërisë, që na ndiqni nga ekrani; Kur e nisa këtë fjalim 70 vjet pas tragjedisë së komunitetit tonë, ju referova një thënie të një heroi të pavarësisë greke, i cili ishte njeri nga ata të dhjetë që nuk ishin shqiptarë me gjak dhe me gjuhë.
Dua t’ju them disa prej refleksioneve të mia rreth asaj tragjedie të ndërtuar mbi pabesi, mbi urrejtje, mbi mungesë ndjenjash njerëzore, mbi mentalitet genocidal që mjerisht nuk ka qenë vetëm cilësi e segmenteve të kufizuara të shoqërisë së vendit fqinjë. Ka qenë cilësi e gjithë qeverisjeve greke, dhe që qeverisjet e sotme nuk e kanë përgënjeshtruar dot.
Komuniteti çam mysliman u përzu nga Greqia, u vra, u dhunua, ju shkatërrua baza e ekzistencës ekonomike, kulturore, sepse ai komunitet ishte komuniteti më i pasur i Greqisë së veriut. Ka boll prova historianësh grekë për këtë.
Janë prova të prekshme ligjet e shumta , që Greqia ka miratuar prej viteve 20 deri në ditët tona për ta zhbërë këtë të drejtë të shenjtë, të drejtën e pronës së shqiptarëve. Komuniteti shqiptar çam ka kontrolluar nëpërmjet zotërimit të pronave të veta të mëdha të trashëguara brez pas brezi, në trojet e veta etnike, një pjesë të rëndësishme të territorit të Greqisë.
A mundet që Greqia ta pranonte përfundimisht që brenda territorit të siguruar me luftëra të përgjakshme, me dredhi, me aleanca të shenjta dhe të pashenjta, të kontrollohej nga shqiptarët?
Jo, dhe jo. Mjerisht e ka bërë këtë me kosto gjaku të mijëra viktimave në kohë të ndryshme.
Ky territor nuk ka qenë dhe nuk është thjesht një vijim gjeografik i tokave të banuara nga shqiptarët, këtej dhe andej kufirit londinez të pjesëve të kombit. Ky territor nuk ka qenë thjesht pjesë e Epirit të banuar historikisht nga shumicë dërmuese shqiptare siç e pohojnë dhe historianët grekë.
Në këtë territor kanë lindur mitet më të rëndësishme të historisë së lashtë greke, madje të periudhës parahelenike. Në këtë territor gjendet Dodona, qyteti ku adhurohej Zeusi, perëndia e hershme, babai i zotave.lumi I Akeronit qe ne Mitologji lidh te kete bote me boten e pertejme. A mundej ta lejonte kontrollin nga shqiptarët të këtij territori shteti modern grek?
Ky shtet e ka ndërtuar kombin modern grek mbi mitin e vijimësisë midis grekëve të lashtë që lidhen me urën bizantine me grekët e sotëm dhe ekzistenca e shqiptarëve në trojet e veta e prish mitin e tyre.
Qeveritë greke nuk e kanë pranuar këtë kontroll të shqiptarëve siç e kemi parë dhe mjerisht kjo e ashtuquajtur vijimësi është mbështetur jo thjesht mbi manipulimin e historisë, por dhe me gjakun e mijëra viktimave të pafajshme shqiptare. Në këtë territor kanë lindur heronjtë më të rëndësishëm të pavarësisë greke, por që kanë patur vetëdije kombëtare shqiptare. Ndihmesa çame për Greqinë është e jashtëzakonshme.
Sot, në ditën e genocidit, deshëm t’ju rikujtonim grekëve trimat e Çamërisë, Marko Boçari, Islam Pronjo, Lule Çapari e shumë të tjerë, që bashkë me vëllezërit arvanitas Andrucët, Mjaulët, Bubulinët, Kanarët, Kriezotët, Shkurtanjotët etj. Ishin udhëheqësit kryesorë të kryengritjes në luftën për Pavarësinë Greke. Grekët në ato vite ishin pakicë dhe, me thënë të drejtën, as nuk e njihnin vehten si pasardhës të grekëve të lashtësisë.
A mundet ta pranonte për një kohë të gjatë Greqia këtë të vërtetë të madhe që kalon nga pohimi se heronjtë e pavarësisë ishin shqiptarë me gjak, me gjuhë, me vetëdije, e që banonin në trojet e tyre etnike?
Jo, Greqia nuk mund ta pranonte dhe për këtë shkak e ashtuquajtura shkencë greke, Kisha greke u vunë në funksion të spastrimit fizik të shqiptarëve që nuk ndërruan gjuhë dhe fe, dhe të manipulimit të historisë në katedrat botërore. Ja si shkruan studiuesi Aristidh Kola: “Përtej çdo dyshimi fuqia dhe pushteti i kleriket sundoi deri në ditët e sotme dhe çdo gjë që u krijua gjatë asaj kohe, vulosi dhe historinë e Greqisë dhe përbëjnë edhe burimin e fatëkeqësisë shumëvjeçare”. Dhe kjo ide bizantino-shoviniste vazhdon të zotërojë edhe sot.
Niko Stillo, studiues nga Preveza që jeton në Gjermani, shqiptar i qytetit më jugor të trojeve etnike, në librin e tij “Historia e Shenjtë e Arvanitëve”, tregon se “mitologjia greke me famë botërore ka në themel mitologjinë çame”. Trojet etnike të shqiptarëve çamë janë ndër viset më të bukura në botë, sepse aty kanë luajtur valle Zotat.
Në ato toka kanë lindur vallet më të bukura të botës, me të cilat mburret sot Greqia, folklori më i pasur i Europës dhe i njerëzimit. Ka dete të bukur, ka fusha të begata, ka male krenarë. Ka pasuri të mëdha natyrore. Sot në ato vise shkojnë e punojnë si argatë shqiptarët. Çdokush që kalon sot në Qafëbotë shikon se si të rinjtë çamë të Konispolit, Shalësit apo Vërvës, ndonëse të shkolluar, kalojnë përditë kufirin për në Sajadhë, shkojnë për të nxjerrë bukën e gojës, por duhet të dini se në mesjetë skela e Sajadhës ka qenë një port, ku prodhoheshin anije të mëdha.
Ne na bie barra t’ia kthejmë madhështinë e dikurshme Çamërisë sonë, që në trojet tona të mos shkojmë si shërbëtorë, por si pronarë të vërtetë, si zotër të vendit. Vitaliteti i madh i popullsisë çame, mund ta kthejë këtë zonë të barabartë me çdo zonë të ngjashme në Europë. Çamëria është si një ëndërr, një perlë e vërtetë, me resurse të jashtëzakonshme, me një mjedis të virgjër, me parametra klimaterikë të favorshëm për jetesë e turizëm, me gërshetim të ultësirave bregdetare dhe ato malore, me mjaft vende historike, me një vijë bregdetare të madhe.
Kjo zona ka rëndësi strategjike për shumë arsye. Dhe Greqia me forcën e vet, me aleancat e shenjta dhe të pashenjta, i ka shkulur shqiptarët nga trojet e veta. Një fjalë e mençur greke e Sofokliut thotë: Arsyetimet e drejta zënë më shumë vend sesa duart e forta.
Greqia deri tani ka përdorur duart e forta, sepse ka qenë një shtet më i fortë sesa ne në skenën ndërkombëtare. Greqia e ka imponuar të vërtetën e saj në rrafsh botëror, nëpërmjet forcës së vet të gjithanshme. Sipas të vërtetës greke, shqiptarët çamë nuk kishin vetëdije kombëtare.
Pra ata ikën në Turqi më 1923-in, sepse ndiheshin turq, thonë grekët. Ata ikën në Shqipëri në 1944 nga frika e ndëshkimit pse kishin bashkëpunuar me fashizmin, thotë një pjesë e historiografisë greke, sepse një pjesë tjetër, sot afirmon të kundërtën.
Dua t’ju them diçka që lidh vetëdijen me kokën. Vetëdija e njeriut gjendet e përqëndruar tek koka e tij. Njëjtë ndodh dhe me shoqëritë njerëzore, me komunitetet, sepse liderët e tyre, prijësit e tyre, janë bartësit, nxitësit, e kësaj vetëdije. Greqia në valë të ndryshme, i preu kokën komunitetit luftarak çam, që mjerisht nuk kishte përmasat e popullit të Kosovës që sot ja ka dalë mbanë.
Prijësit e këtij komuniteti janë vrarë në shekullin e 19, janë vrarë gjatë Luftës së parë botërore në Përroin e Selanjit, janë vrarë më vonë. Unë pyes: si mund të pretendohet që një popull pa kokë, pa prijës me autoritet moral, ekonomik, pa të rezistojë, të motivohet fuqishëm nga vetëdija kombëtare dhe të mos lejojë të shkulet nga tokat e veta? Do të ishte tjetër histori nëse në krye të komunitetit çam do ishin prijësit e vet të vrarë përgjakshëm. Grekët thonë se komuniteti ynë ka bashkëpunuar me pushtuesit italianë dhe gjermanë.
Ky është një mashtrim kriminal historik, sipas skemës së njohur në Ballkan, kur krimineli vesh rrobën e viktimës. Djemtë më të ndërgjegjshëm çamë formuan një nga formacionet e para të luftës kundër pushtuesit fashist, Çetën “Çamëria”. Kjo çetë luftarake, në shkurt të vitit 1943 u rrit në Batalionin “Çamëria”, që ka kryer luftime të ashpra kundër pushtuesit. Legjendare ka mbetur lufta 56-ditore në Konispol kundër forcave gjermane, në gusht-shtator 1943. Është e vetmja luftë frontale antigjermane në tokat shqiptare. Në saje të trimërisë së djemve dhe vajzave çame, gjermanët nuk mundën të shkelin Shqipërinë nga ana e Çamërisë, por u detyruan të kalojnë nga Tri Urat në Leskovik.
Dhe këta djem e vajza çame vazhduan luftën kundër pushtuesit në radhët e Divizionit të 6-të të Ushtrisë NÇ Shqiptare deri në dëbimin e tij. Njëkohësisht, mbi 500 djem të tjerë çamë u rreshtuan në radhët e ELAS-it, ku përbënin shumicën në Regjimentin 15, së bashku me maqedonasit e Greqisë, kundër pushtuesve nazistë. Kjo është e vërteta e të ashtuquajturit “bashkëpunim” me pushtuesit.
Nuk janë çamët fajtorë për “bashkëpunim” me pushtuesit, fajtorë për këtë ishin vetë grekët që nxorën nga gjiri i tyre, Ralisin, Zervën dhe gjithë ata aleatë të shumtë me nazifashistët, që u vunë nën urdhrin e tyre kundër popullit që i lindi. A mund të shpallet Greqia vend bashkëpunëtor pse 30 mijë grekë sipas vetë historianëve grekë bashkëpunuan me pushtuesit? Jo, dhe jo, dhe as ne nuk mund të pranojmë fajësim kolektiv.
Gjithë veprat kriminale të qeverive greke që prej Konferencës së Berlinit deri në ditët tona kanë qenë të programuara. Me doktrinë kishtare, me ligje grabitëse të pasurive, me shkatërrim ekonomik, të traditës, të kulturës, të fesë, me çfarosje masive, me manipulim të historisë. Epo atëherë dhe sipas ekspertëve më të mirë botërorë, ne mund të themi se mbi popullin shqiptar të Camërisë është bërë genocid. Është genocid kulturor dhe fetar ajo çfarë ka ndodhur dhe me komunitetin shqiptar çam ortodoks. Ai ndalohet të flasë gjuhën shqipe, të afirmojë kulturën e vet kombëtare, në viset tona ende sot mbretëron një regjim policor dhe ushtarak i posaçën, megjithëse Greqia është vend i NATO-s.
Të dashur kolegë deputetë,
siç ju thashë në fillim të këtij fjalimi që njëherë në vit është kaq i gjatë, unë u mundova t’ju tregoj pse ajo që kulmoi 70 vjet më parë me largimin e shqiptarëve të Çamërisë, ishte genocid. Epo nëse ishte genocid, pse vallë ne duhet të rrimë duarkryq? Si PDIU ne do donim që të mos ekzistonim si parti. Ne do donim që çështja çame të ishte zgjidhur nga partitë e mëdha.
Por kjo s’ka ndodhur mjerisht. Ndaj ne jemi krijuar, jemi rritur, jemi shumëfishuar, pikërisht pse kjo çështje nuk është zgjidhur, pikërisht pse ekziston kauza jonë. Cili është arsyetimi ynë i drejtë , që duhet të zërë vend më shumë sesa duart e forta të Greqisë, që për të thënë të vërtetën sot s’janë më aq të forta? Ne nuk jemi Shqipëria e Enver Hoxhës e cila e përfshirë në beteja ideologjike në të gjitha anët e kufirit, me Jugosllavinë, me Greqinë, me Bashkimin Sovjetik apo SHBA-të, kishte frikën e rrëzimit të regjimit të vet dhe sakrifikoi çështjen çame. Ne nuk jemi as Shqipëria e dobët e viteve 97 që kishte problem rimëkëmbjen e vet pas ngjarjeve të vitit 1997. Ne jemi Shqipëria anëtare e NATO-s.
Ne jemi Shqipëria që ka përmbushur disa standarte mbi bazën e të cilave ka marrë ftesën për statusin e kandidatit në BE. Ne madje jemi më të fortë sesa Shqipëria e dalë nga komunizmi, e cila i kërkonte Greqisë rikthimin e çamëve në tokat e të parëve. Ne jemi një Parlament që ka miratuar një ditë përkujtimore genocidi me ligj. Ne jemi një parlament i cili s’ka rëndësi sesi, ka miratuar një Rezolutë që e imponon qeverinë dhe shtetin të zgjidhë çështjen çame.
Në atë rezolutë të vitit 2004, të miratuar me presionin dhe gjakun e aktivistëve të shoqatës Camëria ka një bazë ligjore mbi të cilën duhet të punohet. Është gjithë kuadri europian i lirive dhe të drejtave të njeriut. Është Traktati i miqësisë, i cili ngrihet mbi themelet e reciprocitetit, për të drejtat e pronës, të drejtat e gjuhës, të drejtat kulturore, etj, të dy popujve në territoret respektive. Deri më tash ky Traktat është zbatuar vetëm nga ne.Vetëm në favor të grekëve. Le të dalë dikush, nëse ka guxim të më tregojë secili nen është zbatuar në favor të kombit shqiptar. A kemi lapidar për varret masive e viktimave të pafajshme çame, gra, pleq dhe fëmijë?
A kemi liri lëvizje për çamët, të rinj dhe të reja, për pleqtë në viset e tyre? A kemi të drejtë prone? A kemi ndjekje të kriminelëve të luftës? S’kemi asnjerën prej tyre.
E pra, ne nuk mund të pranojmë më që diskriminimi dhe dhunimi I të drejtave të njeriut të vazhdojë dhe sot e kësaj dite mbi shqiptarët e Çamërisë. Unë I bëj thirrje çdo deputeti me ndërgjegje kombëtare në këtë sallë që të most a lejojë më këtë e të reagojë. Por, unë po ju garantoj në emër të 5 deputetëve të PDIU-së që nuk do ta lejojmë më këtë duke filluar që nga kjo ditë. Ne për këtë jemi këtu në këtë parlament. Kemi heshtur kur ky parlament është kthyer në arenë përbaltjeje dhe denigrimi reciprok.E kemi pare kete me shume dhimbje se kauza jone kombetariste eshte perbashkuese.
Ne Ju duam bashke per te bere Pune te Mira per Shqiperine si kur jeni ne kale si kur jeni ne këmbë, por ne për çështjen kombëtare për çështjen çame e për t’I parë shqiptarët bashkë kudo që I ka vënë Zoti, nuk do të heshtim kurrë. Po ju garantoj për këtë që nga kjo séanceë. Ne jemi një parlament ku shumica e sotme në pushtet, propozoi një rezolutë, e cila e shpallte çështjen çame si çështje kryesore të diplomacisë sonë.
Ajo rezolutë, ashtu si dhe rezoluta e 2004-ës, pra dy rezoluta që PDIU-ja i vuri në lëvizje, I imponojnë qeverisë, të vijë të raportojë periodikisht se çfarë është bërë për zgjidhjen e çështjes çame.
A ka raportuar dikush? Nëse jo, kur do ta bëjë? Dikush mund të thotë se ngritja e kësaj çështje kërcënon integrimin. Jo, ne s’mund ta pranojmë këtë. Së pari ne besojmë fuqimisht se çdo hap i kombit drejt Europës, drejt Perëndimit, është hap drejt lirisë. Pse? Sepse sa më shumë që ne përfshihemi, aq më shumë zgjerohet hapësira e lirisë dhe e drejtësisë, aq më shumë marrëdhëniet midis kombeve themelohen mbi reciprocitet.
Perëndimi ka konflikte dhe mosmarrëveshje midis shteteve anëtare të bashkësisë së tij, por ato i zgjidh me rrugë juridike, me pajtim. Ndërkaq ne s’mund të pranojmë që Greqia të përfaqsojë në mënyrë ekskluzive perëndimin dhe aq më tepër të mbajë çelsat e hyrjes sonë në familjen europiane.
Të dashur deputetë,
Dinjiteti në marrëdhëniet dypalëshe shpërblen më shumë sesa servilizmi , intimidimi apo autocensura . E ka treguar deri më sot sjellja e kësaj mazhorance në marrdhëniet me fqinjin. Ne si PDIU e vlerësojmë në përgjithësi- me ndonjë vërejtje veçanërisht për çështjen e toponimeve, sjelljen e diplomacisë sonë ndaj Greqisë. Por sot ka ardhur koha për konkretësi. Sot ka ardhur koha për reciprocitet.
Ndërsa ju ftoj të ngrihemi të gjithë për një minutë heshtje, në nderim të viktimave të pafajshme të genocidit mbi popullsinë çame, unë ju ftoj të reflektoni rreth gjithë atyre hapave, që brenda konventave europiane i kontribuojnë drejtësisë. Një minutë heshtje i nderuar kryetar dhe të nderuar kolegë.
Një vit më vonë të dashur miq, unë s’do të mbaj një fjalim kaq të gjatë dhe sensibilizues, por do t’ju prezantoj bilancin e veprave të partisë sonë për të zgjidhur çështjen çame. Me qeverinë, me opozitën, apo dhe vetëm, ne do ta përmbushim amanetin e të parëve tanë.
Atyre që vdiqën tragjikisht, apo atyre që duan të jetojnë edhe pak sa të shohin dheun e tyre për herë të fundit. Une smund te mos luftoj per Tja permbushur babait Tim kete amanet . Ashtu sic gjysherit e mi nuk munden.
Rrofte Çamëria!
Rrofte Shqipëria!
* Fjala e kryetarit të PDIU-së, zotit Shpëtim Idrizi, në seancën përkujtimore me rastin e 70 vjetorit të genocidit grek mbi Camërinë
26 qershor 2014