Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Ali Ibra, ngjarje dhe data që shkruan historinë (1835-1900)

by

Nga Gani Qarri- Cyrih/
Personalitet i lindur dhe rritur në një vend të njohur për burrëri, shumë legjenda dhe kronika të panumërta trimërie, ku miti dhe realiteti, gjatë gjithë kohës bashkëjetuan si dy vëllezër binjak, Ali Ibra nga Malësia, përveç tjerash u dëshmua edhe si njëri nga shtyllat kryesore për ngritjen e Mburojës së parë Kombëtare pas vdekjes së Skënderbeut-Lidhjes Shqiptare të Prizrenit.
Ardhja në jetë e saj u dashtë të priste kohën dhe heronjtë e kalitur si ai me bashkudhëtarët historik të tij, Abdyl Frashërin,Ymer Prizrenin, Sylejman Vokshin,Haxhi Zekën etj., për ruatjen edhe me armë të tokave të atdheut që rrezikoheshin nga çdo anë me copëtim e zhbërje përgjithmonë.
Pas rreth pesë shekujsh pushtimi, jo vetëm Perandoria pushtuese Turke po shembej në mënyrë të merituar, shpejt dhe pandalshëm-si një grumbull dheu i pa-ngjizur asnjëherë,por para ujërave të rrëmbyeshme që kishin vërshuar turbullt nga çdo anë, edhe atdheu ynë rrezikohej seriozisht me fshirjen e tij të përhershme-si truall shqiptar, nga harta evropiane.
Mu në ato vite, Lidhja Shqiptare e Prizrenit, (10 qershor 1878),mblodhi rreth vetes emrat më të njohur intelektual dhe luftarak nga të gjitha trojet tona etnike,përfshi edhe burrin e nderuar të Malësisë Ali Ibër Nezën me kontributin e të cilëve ajo u ngrit në ikonë të përpjekjeve kombëtare për mbrojtjen e vendit dhe krijimin e Shtetit Shqiptar në Ballkan.
Ali Ibra u lind në vitin 1835 në fshatin Shipshan të Tropojës dhe vdiq më 1900 në afërsi të Gjakovës. Ai bashkë me Sylejman Vokshin, Haxhi Zekën,Mic Sokolin, etj., do të linte nam për kryengritjet heroike të Lidhjes kudo, dhe befasonte si Perandorinë pushtuese Osmane ashtu edhe pushtuesit e rinj hegjemonist me besnikërinë e tyre ndaj atdheut dhe trimëritë e treguara në luftë për lirinë e të gjitha trojeve të Shqipërisë etnike.
Falë kësaj organizate kombëtare, emri i Shqipërisë dhe shqiptarëve, pas rreth 5 shekujsh pushtimi, po ri-dëgjohej përsëri ,madje për disa edhe për herë të parë, ndaj sado që me shumë vështirësi e pengesa edhe atdheu ynë po pranohej ngadalë, por sigurt dhe kudo.
Ali Ibra nuk ishte hero i rastësisë, por një dritë shprese, ardhur në momentet më vendimtare mbi qiellin e errësuar të gjeografisë shqiptare, si burrë i kalitur për përdorimin e pushkës dhe ushtar i mirë-përgatitur për realizimin e idealit të lirisë.
Të parën(pushkën) e kishte trashëgim familjar, kurse idealin-amanet të vendlindjes, të dyja bashkë ishin traditë e Malësisë e cila për qindra vjet me radhë kishte kalitur ushtar trimërie për ditët më të vështira të vendit.
Malësori ishte dhe mbeti çdo herë, në krye të altarit të trimërisë i gatshëm kurdoherë të shkrihej për komb e atdhe dhe tokat shqiptare kudo, pa u shndërruar asnjëherë në rob të nënshtruar nga sundues dhe pushtues të huaj.
Vet fakti se Ali Ibra bashkëjetoi me të gjitha trojet e atdheut,dëshmon se ato kudo, ishin vendlindja dhe jeta e tij. Ndaj,vetëm fal njerëzve si ai, lufta për liri dhe mbrojtjen e tërësisë territoriale të Shqipërisë Etnike mundi të vazhdonte e pandërprerë,vepër- pa të cilën atdheu i shqiptarëve, nuk do të ishte ky që është sot.
Dyert e Malësisë ishin gjithmonë dhe në çdo kohë e situatë të hapura për të gjithë kryengritësit dhe luftëtarët e lirisë për të cilët, malësorët jo vetëm se treguan përherë simpati të jashtëzakonshme por kur e donte nevoja edhe bashkëjetonin me ta.
Në Malësi edhe Sefë Kosharja gjeti mbështetje e bashkëluftëtar, sikurse Ymer Prizreni e Sylejman Vokshi-mbrojtje dhe siguri, bashkudhëtarët më të denjë të Ali Ibrës e Mic Sokolit.
Edhe në periudhat më të vështira kur miqtë dhe aleatët e shqiptarëve ishin aq të pakët dhe shkëlqimi i shpresave të tyre zbehej aq shpejt, atje buronte frymëzimi nga bëmat e emrave më të lartësuar të kombit , përjetësuar në këngë patriotizmi e trimërie që mbi vete mbanin shumë histori të atdheut.
Pikërisht në vitet kur u vlerësua se ishte momenti vendimtar që pushtimi të mos tolerohej më në asnjë pjesë të atdheut, Ali Ibra pa asnjë hezitim do të merrte përsipër një detyrë të vështirë të cilën e kreu si duhet dhe me nderë, akt që atë do ta lartësonin në njërin nga emrat më të çmuar si për Lidhjen Shqiptare ashtu edhe për konsuj e diplomat ndërkombëtar.
Malësia e Ali Ibrës, Mic Sokolit, Binak Alisë dhe heronjve të tjerë, mësoi shqiptarët ta duan vendin e tyre, të luftojnë për liri dhe ti përkushtohen me të gjitha forcat çlirimit të atdheut, ashtu siç vepruan malësorët në çdo kohë.
Personalitete të tilla i duheshin edhe Lidhjes së Re Kombëtare, themelimin e së cilës e kërkonte koha, rrethanat e krijuara dhe ekzistenca e rrezikuar kombëtare e shqiptarëve kudo.
Mençuria e Ali Ibrës
Lidhja e Prizrenit do të formohej më 10 qershor të vitit 1878, dhe në radhët e para të emrave të nderuar të kryesisë së saj, përveç Ymer Prizrenit, Abdyl Frashërit dhe Sylejman Vokshit, ajo do të vendoste edhe Ali Ibrën, si përfaqësues të denjë të Malësisë.
Vetëm një javë pas formimit të saj, dy aktet e para të kuvendit të përgjithshëm të Lidhjes, ,ishin një peticion për çështjen shqiptare, dërguar Kongresit të Berlinit dhe një tjetër dërguar portës së Lartë. (“Kanuni dhe Urdhëresa-17 qershor 1878” Gazeta “Shekulli” 11.01.2014)
Ndaj, Perandoria turke, duke pas parasysh se tani e tutje, do ta kishte të pamundur tregtinë me trojet tona, bënte plane sesi ta de-faktorizonte dhe shkatërronte sa më parë këtë Organizatë.
Osmanët, ishin zotuar para Fuqive të Mëdha se ata do ta bënin dorëzimin e Plavës e Gucisë, Malit të Zi, edhe pa pëlqimin e shqiptarëve, gjë që pas formimit të Lidhjes së Prizrenit, ishte komplikuar dhe bërë e pamundur, pa përgjakje me ushtrinë e saj.
Dhe, për dëmtimin sa më të madh e mundësisht edhe shkatërrimin e plotë të Lidhjes, turqit do të përdornin taktikën e propagandës së rrejshme të cilët për ta bërë sa më të besueshëm mashtrimin e tyre, vetëm 5-6-t, javë pas formimit të saj, do ta keqpërdornin një marshim të forcave austro-hungareze (22 korrik 1878-wikipedia) në drejtim të Bosnjës, duke propaganduar se gjoja ato vinin për të pushtuar trojet shqiptare.
Madje ata deklaronin sikur tokat tona etnike nuk rrezikoheshin nga tregtia që pushtetarët perandorak bënin me to dhe as nga pushtimet sllavo-greke, që me pëlqimin e Perandorisë turke ndodhnin para syve të shqiptarëve, por nga forcat austro-hungareze me të cilat turqit për shumë kohë, ishin në konflikt të hapur.
Në këtë mënyrë,tentonin që trupat e Lidhjes ti nisnin drejt Bosnjës në luftë kundër asaj ushtrie, për të dobësuar apo edhe shkatërruar këtë Organizatë Kombëtare, dhe liruar duart e tyre, për tregti të mëtejshme me tokat shqiptare.
Por fal mençurisë së tij, Ali Ibra në vend të dërgimit të ushtrisë në luftë, do të shkonte vet në krye të një delegacioni të Lidhjes, në Pazar të Ri (Novi Pazar) për vërtetimin e fakteve nga përfaqësuesit e forcave austro-hungareze.
Dhe, që në takimin e parë të përbashkët, Delegacioni i Lidhjes,do të mësonte se Perandoria Austro-Hungareze, atëkohë nuk kishte kurrfarë planesh invadimi të tokave shqiptare.
Kështu Ali Ibra me mençurinë e tij edhe njëherë dëshmoi se ai vërtetë meritonte besimin e përfaqësuesve të lart të Lidhjes dhe të Kombit tonë në përgjithësi, gjeturia e të cilit shpëtoi shqiptarët nga involvimi edhe në një luftë të panevojshme, të huaj dhe shkatërruese për ta.
Vrasja e Pashë Maxharit dhe Abdullah Drenit
Pas dështimit të këtij plani djallëzor, perandoria turke, duke njohur qëndrimin e Lidhjes dhe luftëtarëve të saj, organizoi tradhtinë tjetër të radhës dhe pandershmërinë më të madhe ndaj popullit tonë, jo vetëm me tentimin për të copëtuar trojet e tij, por qëllimin bizar për ti armiqësuar shqiptarët edhe më keq me Fuqitë e Mëdha të Evropës si Francën dhe Gjermaninë, në mënyrë që ata të mos gëzonin përkrahjen e këtyre Fuqive në përpjekjet e tyre kombëtare.
Në bazë të atij plani, nga fundi i gushtit të vitit 1878,Perandoria osmane do ta dërgonte në Kosovë, Mareshalin Mehmet Ali Pashë Maxharin, i cili ishte me origjinë evropiane,përfaqësues i Perandorisë në Kongresin e Berlinit dhe nënshkrues i vendimeve të tij.
Mehmet Ali Pashë Maxhari, i lindur më 18 nëntor të vitit 1827,në Brandenburg të Gjermanisë,njihej me emrin e origjinës si Ludwig Karl Friedrich Detroit dhe vinte prej një familje refugjatësh protestant nga Franca, e vendosur në shekullin 16-17, në Gjermani.
Ai, i etur për grada dhe karrierë,që në moshën 16 vjeçare do ti bashkohej ushtrisë perandorake, konvertohej dhe arrinte deri në gradën e Mareshalit të Ushtrisë.
Më 26 gusht të vitit 1878,po ky ushtarak, do të arrinte në Prizren, ku së pari do të takonte Ymer Prizrenin i cili do ti hidhte poshtë me vendosmëri të gjitha pretendimet e tij, me ç ‘rast do të vritej edhe telegrafisti turk që siguronte lidhjet e Mareshalit me Stambollin.
Kështu që më 1 shtator, Mehmet Ali Pashë Maxhari, nga Prizreni do të arrinte në Gjakovë dhe bashkë me përcjellësit e tij do të vendosej në kullat e Abdullah Pashë Drenit, shqiptar nga Gjakova, i cili edhe pse njëri nga krerët e Lidhjes, do ta tradhtonte kauzën kombëtare.
Kur të gjithë e shihnin me shqetësim ardhjen e Mehmet Ali Pashë Maxharit në Kosovë dhe dridheshin prej rrezikut që i kanosej vendit nga misioni i tij, Dega e Lidhjes së Prizrenit për Gjakovë me rrethinë që përbëhej nga prijësit më të shquar të këtij populli, nga e cila do të zgjidhej edhe Komandanti i përgjithshëm i Ushtrisë së rregullt Kombëtare të Lidhjes Shqiptare, u hodh në aksion për të evituar copëtimin e mëtejmë të atdheut dhe parandaluar spastrimin etnik të trojeve të pushtuara shqiptare nga Serbia dhe Mali i Zi.
Forcat e Lidhjes, së pari rrethuan kullat e Abdullah Pashë Drenit, kurse më 3 shtator filluan edhe bisedimet tri-ditëshe për kthimin pa kusht të Mareshalit prej nga kishte ardhur, por pasi që edhe ato nuk ndihmuan, më 6 shtator të vitit 1878,në tendencat e tij të fundit për ti dorëzuar me forcë dhe pa pëlqimin e shqiptarëve, Plavën dhe Gucinë Malit të Zi, Mehmet Ali Pashë Maxhari do të vritej nga luftëtarët e Lidhjes në krye me Sylejman Vokshin, Ali Ibrën Haxhi Zekën, Mic Sokolin, Jakup Ferrin etj, bashkë me mbajtësin e tij vendor, Abdullah Pashë Drenin.
Parandalimi i vëllavrasjeve
Pas vrasjes së Mehmet Ali Pashë Maxharit më 6 shtator të vitit 1878, zhvillimi i papritur i ngjarjeve brenda territoreve shqiptare, përveç nxitjes së përgatitjeve të mëdha ushtarake nga ana e Malit të Zi për pushtimin me forcë të Plavës dhe Gucisë, edhe shërbimi i fshehtë malazez kishte mundur të krijonte rrjetin e tij me disa nga prijësit fetar katolik të Kishës së Gjakovës, për mes lidhjeve që ata kishin me Mark Milanin, udhëheqësin kryesor të ushtrisë pushtuese malazeze dhe bir i një nëne shqiptare katolike nga fisi i Kuqit të martuar me një serb nga rrethi i Podgoricës, i cili ishte zotuar para mbretit Nikollë se do ta pushtonte Plavën e Gucinë dhe çfaroste shqiptarët e Malësisë dhe Dukagjinit tërësisht.
Ky shërbim me ndihmën e kishës ortodokse serbe, kishte arrit që edhe në Manastirin e Deçanit, të organizonte një bazë të fortë antishqiptare e cila sado që nuk pati sukses në dobësimin e forcave mbrojtëse, megjithatë- mundi të fuste pjesërisht urrejtjen ndërfetare tek një numër i vogël i shqiptarëve katolik, (rreth 70 fanë-Wikipedia) të cilët morën guximin ti shkonin në mbrojtje me armë Mehmet Ali Pashë Maxharit si dhe përkrahnin hapur dorëzimin e Plavës dhe Gucisë, Malit të Zi.
Kështu, pas vrasjes së Mareshalit osman dhe Abdullah Pashë Drenit, nga disa luftëtar të Lidhjes pati tentativa që të ndiqeshin edhe mbrojtësit katolik të Mehmet Ali Pashë Maxharit dhe përkrahësit e dorëzimit të Plavës e Gucisë, Malit të Zi, si dhe të digjej kisha në Gjakovë si ndëshkim për tradhti kombëtare ndaj popullit shqiptar.
Por, ndërhyrja e Ali Ibrës bëri edhe një herë mrekulli, madhështia e fjalës së urtë dhe maturia e ndërmjetësimit burrëror të të cilit u pranua pa asnjë rezervë nga të gjithë.
Vullneti mirë i tij ndikoi si një bekim i zbritur nga qielli që të uleshin tensionet dhe mbyllej ky problem pa gjakderdhje ndërvllazërore në Gjakovë e rrethinë.
Përgjigjja burrërore e Ali Ibrës
Zhvillimi i papritur i ngjarjeve brenda trojeve shqiptare dhe vendosmërisë së shprehur të tyre për mbrojtjen e Plavës e Gucisë edhe me armë,do ti detyronte malazezët që nga fundi i tetorit të vitit 1879,të kërkonin bisedime me parinë e Lidhjes. Por në vend të bisedimeve ata do të përpiqeshin për ti kërcënuar shqiptarët që të pranonin pa kushte, pushtimin e këtyre tokave tona, për ndryshe do të nisnin luftën për ti marrë ato me forcë.
Ali Ibra si kryesues i Delegacionit, jo vetëm se nuk u përkul para kërcënimeve denigruese të malazezëve por edhe Teodorit-vëllait të Mark Milanit dhe kryesuesit të dërgatës malazeze iu përgjigj me trimëri se nëse malazezët do të guxonin ta kalonin kufirin dhe binin në rrafsh të Velikës, ai dhe mbrojtësit shqiptar do ta linin Malin e Zi vetëm në çika e në gra, fjalët e të cilit pak kohë më vonë do të personalizoheshin dhe merrnin formën e një kënge kombëtare:
Bjer në fushë të Velikës
dhe ti provojmë armët, se…
Edhe Dukagjinin me ta lëshue
nuk të duhet gja
asnjë mashkull të gjallë
ty më nuk do të la,
ta lë Cërnagorën
veç në çika e ‘n gra”.
Duke parë rrezikun që i kanosej atdheut, Shqiptarët nën udhëheqjen e Lidhjes së tyre kombëtare u bashkuan dhe luftuan heroikisht për çlirimin e të gjitha trojeve amtare nga pushtuesit e vjetër osman dhe mbrojtjen e tyre nga pushtuesit e rinj serbo-malazez.
Ndaj që në vitet e para të Lidhjes së Prizrenit(1878-1881), ishte marrë vendim për mbrojtjen me armë të të gjitha tokave shqiptare, siç do të veprohej edhe me rastin e Plavës dhe Gucisë, kur do të dilej me kushtrimin që të luftohej nga 7 deri në 70 vjeç, për të mos ia lëshuar trojet e të parëve shkjaut.
Trimëria e forcave shqiptare
Kërcënimet e veta, malazezët do të përpiqeshin ti realizonin edhe me luftë,por ashtu siç ishin zotuar, shqiptarët dëshmuan vendosmëri të pakufishme për mbrojtjen e trojeve të të parëve, në betejën e dhjetorit të vitit 1879 në Pepaj – dhe veçanërisht në atë të janarit të vitit 1880 zhvilluar në Nokshiq, ku mbi 12 mijë forca të udhëhequra nga Mark Milani dhe vëllai i tij Teodori shtabi i të cilit bashkë me armatim do të kapej nga shqiptarët, dhe ushtria malazeze, do të pësonte disfatë të plotë nga forcat e Lidhjes.
Ali Ibra, edhe në këtë luftë, ishte ndër të parët në ballë të forcave të Gashit, i cili në anën tjetër, kishte kërcënuar edhe valiun e ri, Muhtar Pashën për mos dorëzimin e Plavës e Gucisë, përndryshe do të pësonte fat të njëjtë me atë të Mehmet Ali Pashë Maxharit.
Duke parë keqësimin e gjendjes në terren, lëkundjen e disa krerëve të Lidhjes dhe kërcënimet e pandërprera që u vinin trojeve të tyre nga çdo anë, kërkesat e shqiptarëve për autonomi dhe krijimin e shtetit të tyre kombëtar, detyruan krerët e Lidhjes që të zgjidhnin një kryesi të re e cila me nismën e Ymer Prizrenit, Sylejman Vokshit , Ali Ibrës dhe disa emrave tjerë të shquar, në një mbledhje të mbajtur më 21 mars të vitit 1881,në Gjakovë, ndryshuan pjesën më të madhe dhe kryesore të udhëheqësis së Lidhjes, për të filluar pak kohë më vonë me krijimin e pushtetit vendor dhe çlirimin e të gjitha trojeve nga Perandoria Osmane me qëllim të arritjes së autonomisë dhe krijimin e shtetit të lirë shqiptar.
Besnikëria e Ali Ibrës
Megjithëse siç u cekë edhe më lartë,pati lëkundje të disa krerëve të Lidhjes, Ali Ibrën kurrë nuk arriti ta blej apo mashtroj kushdo-qoftë, me poste, grada as para.
Kushedi sa herë provoi edhe Valiu i ri, Muhtar Pasha, por nuk mundi asnjëherë ta tërhiqte as me dhurata prej ari. Dy herë vetëm brenda vitit 1880,atë do ta dekoronte vetë Sulltani, por Ali Ibra gjithmonë i refuzoi gradat dhe dekoratat e tij.
….kryesekretari i pallatit të sulltanit, Ali Riza, shënon: “Ali Ibra dekorohet me medaljen e Mexhidie të klasit IV, të cilën s’e pranoi kurrë. Brenda vitit sulltani kishte lëshuar dy dekrete për dekorimin e Ali Ibrës, të cilat s’i pranoi”.( “Udhëheqësi i Lidhjes sipas burimeve angleze”. Alma Mile; Panorama 10 tetor 2012)
Lidhja Shqiptare, fal udhëheqësve të saj trima dhe besnik, në dhjetorin e vitit 1880, pas afro pesë shekujsh robëri dhe qysh nga vdekja e Skënderbeut, për herë të parë po krijonte bërthamat e shtetësisë shqiptare dhe vendoste pushtetin kombëtar në qytetet më të mëdha të vendit duke filluar nga Plava e Gucia, Peja, Prishtina, Mitrovica, Gjakova, Prizreni, Luma, Gjilani, Kumanova, Shkupi, Tetova , Gostivari,Dibra,Janina etj.,me qëllim çlirimin dhe bashkimin e të gjitha trojeve tona etnike si dhe krijimin e shtetit të par shqiptar në Ballkan.
Ali Ibra në luftë kundër turqve
Pas riorganizimit të Lidhjes, nuk vonoi shumë dhe forcat pushtuese turke me mbi 20 mijë ushtarë e jeniçer do hidheshin në luftë kundër shqiptarëve dhe jetësimit të autonomisë së tyre.
Sidomos tani,prijësit kryesor të ushtrisë së Lidhjes Shqiptare, Sylejman Vokshi, Ali Ibra, Mic Sokoli,Sefë Kosharja etj.,kishin barrën më të rëndë të udhëheqjes dhe organizimit të qëndresës me vetëm 5-6,mijë luftëtar të pa armatosur mirë, me pushkë të vjetra të cilat mbusheshin përpara me vetëm nga një fishek dhe arrinin të gjuanin deri në 100-120, metra largësi, të shpërndarë në një hapësirë tejet të gjatë,që nga Gryka e Kaçanikut deri në Shtime e Prizren.
Luftëtarët e Lidhjes,jo vetëm se përpara kishin mbi 20 mijë trupa të perandorisë osmane të udhëhequr nga dhjetëra gjeneral e mareshal të sprovuar lufte, qindra topa dhe artileri të rëndë e të lehtë-malore dhe fushore, armatimin më modern të kohës,por nuk munguan as hilet e bashkëpunëtorëve shqiptar të armikut, prapa shpinës së luftëtarëve kombëtar.
Në këto luftime përveç shumë burrave që do binin në fushë të nderit edhe Sefë Kosharja do të kapej i plagosur rëndë. Pasi që nuk pranoi as në gjendjen që ishte të kthehej kundër Lidhjes së Prizrenit,ai do të varej në një lis nga gjenerali turk Dervish Pasha,të cilit populli kështu do ti këndonte:
Sefë Kosharja i pari Fisit
Hije të paska maja e lisit
Hije më ka or shokët e mi
Se kam dhanë jetën për liri!
Pasoi rënia heroike e Mic Sokolit në dyluftim me topin turk dhe sa e sa trimave tjerë,ndaj megjithëse do të vriteshin mbi 1800 ushtar turq, edhe ndër shqiptar pati shumë viktima. Edhe me këtë rast, kënga e rapsodit do ti përjetësonte veprat e tyre ,e cila dhembjen për rënien dhe krenarin për heroizmin e tyre i shprehu me vargjet si këto:
Mos mi patë Smajlin dhe Micin
Fyt e m ‘fyt tha me Dervishin
Hej medet po ban mileti
Na u vra Elezi e Smajl Hyseni,
U vra Mici e Smajl Mehmeti…
Përveç vrasjes së disa prej prijësve të dalluar shqiptar si Mic Sokoli e Sefë Kosharja , në luftimet nga Shtimja në Slivovë pati edhe shumë luftëtar të plagosur rëndë, në mesin e të cilëve edhe udhëheqësit kryesor të luftimeve Ali Ibra e Haxhi Zeka.
Plagosjes së Ali Ibrës i cili me gjithë kërkesën e Sylejman Vokshit për tërheqje nga fronti,ai sado që i rridhte gjak pa ndërprerë nga plaga, vazhdonte luftimet, populli do ti këndonte me admirim:
Ali Ibra në Vranç të Zi
Po i shkon gjaku për zingji
Me gjithë flijimet e mëdha dhe vetëmohimin e treguar, pas disa dit luftimesh dhe një qëndrese historike e cila nuk ishte parë as dëgjuar ndonjëherë më parë në këto troje, jo vetëm rënia dhe plagosja e luftëtarëve por edhe mbarimi i municionit, si dhe pengimi i ardhjes së forcave të reja vullnetare me armatim, ushqime e veshmbathje, nga forcat reaksionare shqiptare, bënë që rezistenca e Lidhjes së Prizrenit, përkundër trimërisë dhe guximit të dëshmuar të shqiptarëve, përkohësisht të thyhej por jo edhe të përfundonte ideali i saj-asnjëherë.
Kthimi në Malësi
Burrat e njohur të Malësisë, luftës i shkuan gjithmonë atje ku ajo shpallte mejdan për matjen e trimërive. I tillë ishte Mic Sokoli, i tillë u dëshmua edhe Ali Ibra, Binak Alia e shumë të tjerë.
Shembulli më i mirë i luftëtarit tipik shqiptar, natyrisht vinte nga Malësia, ndaj edhe nuk ishte e rastësishme që shumica prej tyre jo vetëm se u bën emra të pazëvendësueshëm, por shumë herë ata edhe u flijuan larg vendlindjes duke mbrojtur çdo cep të atdheut.
Prijësit e Lidhjes nuk ishin vetëm luftëtar të dalluar por edhe heronj të vërtetë. Ata ishin udhëheqës të zgjuar dhe gjeneral shembullor të cilët përcillnin tek brezat artin e luftës çlirimtare dhe idealin e pashuar të atdhedashurisë. Ishin mësues të kryengritjeve kombëtare për të cilat Shqipëria Etnike ofroi djemtë më të mirë nga çdo familje dhe shtëpi.
I tillë ishte Ymer Prizreni,Abdyl Frashëri, Sylejman Vokshi, Ali Ibra, Dedë Gjon Luli, Haxhi Zeka, i tillë u dëshmua edhe Mic Sokoli, Binak Alia, Sefë Kosharja, Mehmet Shpendi e shumë të tjerë. Emrat e tyre ishin vetëm disa nga emrat e trimave të pa harruar të Lidhjes Kombëtare Shqiptare, të cilët në çdo kohë dhe periudhë lanë pa mend Perandorinë pushtuese turke dhe pushtuesit sllavo-grek, me besnikërinë e tyre ndaj atdheut dhe heroizmat e treguara në beteja për mbrojtjen e të gjitha trojeve të Shqipërisë etnike.
Vetëm kështu përpjekja për liri dhe mbrojtjen e tërësisë territoriale të tokave tona mundi të vazhdonte e pandërprerë deri në shpalljen e Pavarësisë, vepër pa të cilën atdheu ynë nuk do të ishte ky që është sot. Heroizmi i tyre, lartëson dhe ngritë në piedestal kombëtar emrin e Ali Ibër Nezës dhe prijësve tjerë historik, si në vitet e veprimit të Lidhjes së Prizrenit(1878-1881), para dhe pas saj.
Malësia ishte edhe vendstrehim i sigurt për figurat kryesore të kombit, ku pas shuarjes së Lidhjes, një kohë, atje do të qëndronte edhe Kryetari i Qeverisë së përkohshme të saj, Ymer Prizreni,të cilit më kot Perandoria Turke i bëri shumë oferta për bashkëpunim me pushtuesit osman, ngase ai nuk i pranoi ato asnjëherë.
Shembulli i atdhedashurisë së Ymer Prizrenit mbetet i veçantë, sublim dhe përjetësisht i pa harruar. Ai edhe pse në moshën mbi 60 vjeçare, hodhi poshtë me përbuzje çdo ofertë të perandorisë osmane, duke u përgjigjur se edhe po ti jepnin të gjitha parat e Perandorisë dhe vet Sulltani ti ofronte kolltukun e tij, ai nuk donte të dëgjonte më kurrë për Turqinë.
Pas kësaj përgjigje të vendosur,si ndëshkim, pushtuesit osman do ti merrnin atij, të dy vajzat dhe gruan e shtyrë në moshë, duke i dërguar ato për syrgjynosje në Turqi.
Megjithatë Ymer Prizreni nuk do të dorëzohej as para këtij presioni dhe do të strehohej përkohësisht në shtëpinë e Ali Ibrës në Shipshan të Malësisë, prej nga pastaj do të kalonte në Ulqin, ku nuk do të shkonte shumë kohë dhe do të mbytej me mjete të forta nga agjentë turko-malazez,mu para derës së shtëpisë në të cilën banonte.
Përveç Ymer Prizrenit, pas thyerjes së Lidhjes Shqiptare edhe Sylejman Vokshi do të qëndronte rreth 5 muaj në Malësi, prej nga bashkë me Ali Ibrën do të përgatisnin të paktën edhe dy kryengritje të reja anti-osmane, derisa edhe ai, në vitin 1885,do të kapej përfundimisht me tradhti nga njerëz të shitur dhe dënohej me burgim të përjetshëm nga Perandoria turke.
Me burgosjen e Sylejman Vokshit, veprimtaria e Ali Ibrës së mbetur pa bashkëpunëtorët më të ngushtë do të vështirësohej dhe binte nga intensiteti, por megjithatë edhe ai njëjtë si Ymer Prizreni e Sylejman Vokshi ,nuk u shit asnjëherë për grada as pasuri.
Ali Ibra nuk pranoi kurrë tituj as pozita perandorake të ofruara kohë pas kohe nga turqit dhe dallkaukët e tyre, duke mbetur përgjithmonë besnik i çështjes kombëtare dhe bartës i papërkulur i idealeve të Lidhjes, deri në vdekjen e tij më 1900, në fshatin Osek pranë Gjakovës, ku kishte kaluar vitet e fundit si njëri nga anëtarët e rrallë të kryesisë së Lidhjes, që do të ndërronte jetë nga vdekja e natyrshme dhe me krye në jastëk.
Dekoratat e vetme të cilat ai nuk do ti refuzonte, ishin ato që atij iu ndanë nga atdheu dhe bashkë-familjarët, pas vdekjes. Me të parën do të dekorohej në vitin 1937 nga Mbreti Zog, kurse më 12 tetor të vitit 2012,me rastin e 100 vjetorit të pavarësisë së Shqipërisë, do të përjetësohej edhe me një shtatore bronzi në fshatin Osek pranë Gjakovës, nga të afërmit e tij, lavdia e të cilit nuk mund të shpaloset tërësisht vetëm me një shkrim dhe as detyrimi ndaj tij si hero i kombit,nuk do duhej të përfundonte vetëm me kaq “pak” nderim.
Burimet:
1.“Historia e Lidhjes së Prizrenit” ( gazeta “Shekulli” 11.01.2014)
2. Libri “Krijuesit e Historisë” 2012 Prishtinë
3. Si e mbrojti Ali Ibër Neza Lidhjen e Prizrenit”.Alma Mile;10 tetor 2012,Panorama
4.”Berisha e Jahjaga zbuluan shtatoret e Ali Nezës dhe Isa Boletinit” : gazeta “koha” 12.10.2012
5.“Monografía “Krahina e Plavë Gucisë nëpër shekuj”, Rexhep Man Dedushaj,
6. Wikipedia

Gani Qarri Cyrih, 1 gusht 2014

Lojërat me “monstra” të FYROM-it

by

Arrestimet e para dy-viteve në emër të ngjarjes së konstruktuar të ashtuquajtur “monstra” nuk ishte rasti par as i vetëm me të cilin strukturat banditeske të kuazi “rendit” dhe “drejtësisë” sllavomaqedonase, ditën t`ua ndalin frymëmarrjen shqiptarëve
Ata, përmes akteve të tilla të pa precedent, të pa dëshmuara dhe aspak profesionale, me burgimet e përjetshme të bashkëkombësve tanë të pafajshëm, vunë në zgrip të penalizimit gjithë popullin shqiptar nën FYROM.
Siç dihet, sllavomaqedonasit janë të njohur qysh moti për veprimet e tyre antishqiptare, madje jo vetëm në ish vitet e komunizmit por edhe pas lufte dhe nënshkrimit të së ashtuquajturës “Marrëveshje e Ohrit” të cilën vet nuk e respektuan asnjëherë. Ata luajnë pafundësisht gjatë dhe tejet rrezikshëm, me ndjenjat e “shumë- bajtëshme” të Shqiptareve të Iliridës!
Edhe historia monstruoze e “monstrës” filloi në mënyrë jo-pak euforike, e cila linte të nënkuptohej se organet e gjyqësisë prej kohësh ishin në pritje të një ngjarje si ajo në smilkovci, për shpalljen e dorasëve si vrasës “profesionist- shqiptar” dhe përfunduar me çudinë e urdhrit të prokurorisë për burgosje grash,bujqish e barinjsh të thjeshtë të cilët mund të mos kenë pasur kurrë armë në dorë.
Por, përkundër të gjitha parregullsive të “rastësishme” që “pa qëllim” u shpëtuan pushtetarëve sllavomaqedonas, shpejt erdhi një kundërpërgjigje fletërrufe, nga bashkëqeveritarët e “devotshëm” shqiptar të cilët sikur bën namin duke reaguar, qoftë avokati mbrojtës Naser Raufi,apo edhe Ministri “sh”Drejtësisë, Adnan Jashari,të cilët kësaj radhe u treguan “aq të guximshëm”-sa që për çudi,mundën ta quanin vendimin e “pagabueshëm” të gjyqësisë “alla-makedonski” edhe jo valid.
Qytetarëve shqiptar, me siguri duhet tu kujtohet ish polici 39 vjeçar sllavomaqedonas Jakim Trifunovski, që më tepër njihej si vagabond e prishës i rendit dhe qetësisë publike, i cili nga pjesëtar i të ashtuquajturave forcave speciale “tigrat” do të transferohej në stacionin policor Mazraça për sigurimin e kufirit, se në çfarë mënyre- para dy vitesh, ditën për diell vrau mu pranë banesave të tyre, e ndoshta edhe para syve të familjeve, u mori jetën dy të rinjve shqiptar në Gostivar.
I njëjti polic me precedencë ligjore, mesditën e 28 shkurtit të vitit 2012,pas një konflikti të shkurtër verbal për parkimin e makinave para pallateve të banimit në rroba civile dhe me armën zyrtare të MPB, pa arsyetim bindës dhe as rrezikim serioz të jetës, vrau me arrogancë të jashtëzakonshme dhe gjakftohtësi të tepruar si të një killeri me përvojë të gjatë krimi, Besnik Shehapin 26 dhe Imran Mehdiun 30 vjeçar.
Edhe pse, si familja Shehapi ashtu edhe familja Mehdiu, humbën djemtë e tyre të hasretit, ngase kishin vetëm nga një djalë të vetëm, rasti i kësaj vrasje nacionaliste u tentua në të gjitha mënyrat e mundshme,të konstruktohej nga sllavomaqedonasit si vetëmbrojte e policit, i cili nuk ishte i sulmuar por atakues dhe nuk tentoj të mbrohej, por u vërsul të vriste me armën e shtetit në dorë, në kohën kur as nuk bënte detyrën, as nuk detyrohej për armëmbajtje, ai u armatos me qëllim paraprak, për shuarjen e dy shqiptarëve, vetëm për shkak të urrejtjes nacionaliste të tij, e cila tanimë është bërë modë tek ta, dhe për asnjë arsye tjetër.
Megjithatë gjykimi i tij u shty aq gjatë dhe vendimi për dënim u mor vetëm atëherë kur u detyrua edhe bashkësia ndërkombëtare të ndërhyjë dhe kërkoj hapur, proces të drejtë gjyqësor si dhe dënim të merituar për këtë killer zyrtar.
Ndaj edhe nuk është aspak çudi, sesi gjendja në trojet shqiptare nën FYROM, përditë e më tepër përkeqësohet, ku viktima kujdestare, si çdo herë janë, kush tjetër përpos bashkëkombësve tanë të pambrojtur.
Në anën tjetër, shqiptarët e akuzuar ad-hock nga Ilirida edhe pse pa asnjë provë as argument bindës, për rastin e ashtuquajtur “monstra” në smilkovc – më 30 qershor 2014, nën akuzën e pavërtetuar dhe cinike të emërtuar nga fantazitë neveritëse sllavomaqedonase- si “terrorizëm“, gjashtë nga 7 t, prej tyre të akuzuar paverifikueshëm, u dënuan në Shkup hiq më pak se me burgim të përjetshëm
Por, sikur të mos mjaftonin vendimet e shqiptuara drakonike për ata që arriti të burgoste policia sllavomaqedonase, ministri i ashtuquajtur i “drejtësisë” alla sllavo-makedonqe, Adnan Jashari, paska kërkuar ekstradimin edhe të dy të akuzuarve tjerë, po ashtu pa argumente bindëse,Afrim Ismailoviq dhe Alil Demiri, të cilët ndoshta vetëm pse në Kosovë janë dënuar për armëmbajtje pa leje, të hënën me 30 qershor 2014 të njëjtit në Shkup u dënuan me burgim të përjetshëm.
Problemi kryesor qëndron te fakti se për gjithë të këqijat sa u ndodhin shqiptarëve nën FYROM, fajtor nuk janë vetëm sllavomaqedonasit, por edhe vet shqipfolësit që kapardisen si gjelat mbi plehërat e katundit, të katapultuar jo pa qëllim në funksione qeveritare dhe organet tjera institucionale, ata veprojnë hapur dhe pa asnjë rezervë, kundër shqiptarëve .

Pra thënë troç, shqiptarët janë ata që zhgënjejnë çdo ditë e më tepër shqiptarët. Shqiptarët akuzojnë shqiptarët, padisin shqiptarët, arrestojnë shqiptarët, burgosin shqiptarët, dhunojnë shqiptarët dhe mashtrojnë e shesin lirë e pa fije turpi vet shqiptarët, çdo ditë….
Shqiptarët janë ata që gjithnjë e më tepër përulen dhe dobësohen! Shqiptarët mbeten njerëz të cilëve edhe Zoti e ka vështirë tu bie në fije. A përfaqësohet kështu një popull të cilit pretendon se i takon dhe e udhëheqë?!

Në të njëjtën kohë, bashkëkombësit dëbohen nga shtëpitë, dyqanet dhe pasuritë e tyre me forcë në shumë vende anë mbanë FYROM-it, rrihen e përgjaken gati çdo ditë, në të gjitha lagjet e Shkupit, në shkollë ,në rrugë ,në autobusë e kudo tjetër që guxojnë të deklarohen shqip, duke mos u kursyer as fëmijët e mitur, njërit prej të cilëve, para jo shumë kohësh, do ti prehej dhe fytyra me thikë, për ta detyruar që ta puthte kryqin sllavomaqedonas, kurse funksionarët shqipfolës si udhëheqës të padenjë që janë, rëndom vazhdojnë të heshtin…

Kështu edhe kanë dorë të lirë për rrahje dhe përndjekja shqiptarësh, huliganët sllavomaqedonas, mbi kokat e tyre ndërtohen kryqe gjigande bizantine, vendosën përmendore të Car Dushanit në lagjet dhe afërsitë ku ata jetojnë, ngrihet kisha sllavoortodokse mbi themelet e Kalasë shqiptare të Shkupit,e çka jo tjetër.
Për aq më keq, derisa sllavët në përgjithësi, edhe pa-dashje ishin të detyruar ta pranojnë kombin tonë, qoftë edhe duke përdorur ndaj tij parimin gebelsian të propagandës për demonizimin e shqiptarëve, me të cilat partitë shqipfolëse bashkëpunojnë ngusht,për shtypjen sa më të ashpër të bashkëkombësve të tyre, fatkeqësisht bima e egër e mbjellë dhunshëm së fundi në trojet tona,vahabisto- shqipfolëse, shkon edhe më larg duke mos e pranuar fare kombin shqiptar.

Por ti kthehemi edhe një herë gjykimit monstruoz të atyre që e ndjejnë veten shqiptar, për të cilët siç edhe ishte paralajmëruar, të premten më 4 korrik të këtij viti, mijëra shqiptarë të frustruar nga padrejtësitë, dhuna dhe terrori sllavomaqedonas që me bekimin e partive shqiptare për sa e sa vite ushtrohen ndaj tyre, Rinia Shkupjane mbajti një nga protestat më masive dhe mjaft të fuqishme për liritë dhe të drejtat kombëtare e njerëzore të shqiptarëve, si dhe kundër vendimit të njëanshëm gjyqësor për rastin e ashtuquajtur “Monstra”.
Për bashkëkombësit e tij protestues, solidaritetin e shprehu edhe boksieri më i mirë aktual i kombit “Kuq e Zi” “Tyesoni Shqiptar” z. Nuri Seferi i cili i trishtuar nga brutaliteti egër i soldateskës-policore sllavomaqedonase, deklatroi: se ne si popull kemi derdhur gjithmonë shumë gjake për atdhe ndaj as tani nuk mund të qëndrojnë duarkryq, para padrejtësive që ushtrohen mbi shqiptarët në tokat e tyre.
Ndërsa, sipas informatave nga Rrjeti Ballkanik për Gazetari Hulumtuese (BIRN) politikanët shqipfolës të FYROM-it, edhe një herë, në vend të përkrahjes ndaj bashkëkombësve që dhunoheshin brutalisht nga e ashtuquajtura polici e “shtetit”, për fat të keq pothuajse që të gjithë edhe në këtë situatë kishin zgjedhur të heshtnin si qyqet dhe vështronin anash veprimet jashtë mase- të ashpra të sllavomaqedonasve si bashkëdiler të para-kontraktuar me ta, për veprime kundër shqiptarëve.
Por nuk ishte vetëm BDI, ajo që nuk u doli në krah demonstruesve, deri edhe organizata “joqeveritare” e ashtuquajtur “Civil” në vend të solidaritetit u bëri thirrje atyre për qetësi.
Madje, sipas informatave të mediave, që nga mëngjesi i hershëm, banorëve shqiptar kishin filluar tu vinin edhe mesazhe në formë SMS-i, me porosi për të mos dalë në protestën e paralajmëruar kundër padrejtësive, diskriminimit dhe dënimeve pa dëshmi të bashkëkombësve të tyre.
Ndaj, shkrimtari me renome dhe autori i shumë veprave letrare z.Kim Mehmeti, me të drejtë kërkoi nga gazetarët që të shkruajnë për këtë rini- për Rininë më progresive shqiptare jo vetëm në Shkup, por në gjithë FYROM-in, të cilës padrejtësisht, nga vet partitë shqipfolëse, aq shumë i janë ngushtuar hapësirat e veprimit, sa që përveç bllokimit të hapësirave institucionale të atyre partive, uzurpimit të Universitetit të Tetovës, Sheshit “Skënderbe” etj, kësaj pjese më të ndritshme të shqiptarizmës, i kanë mbetur vetëm edhe lagjet e ngushta të pjesës së vjetër të Shkupit, ku jetojnë shqiptarët, për sado pak veprim kombëtar.
Pra shkruani se siç lotojnë sot pjesëtarët e kësaj rinie sublime-tha ai, do të vijë dita kur do të lotojë mamaja e secilit prej atyre që sot rrinë anash dhe shikojnë të pa brengosur derisa shpërthejnë bombat dhe djegë gazi lotsjellës që hidhen pa kursim nga policia sllavomaqedonase mbi rininë e pafajshme shkupjane.
Me siguri dhe jo vetëm me këtë rast, secili bashkëkombës kudo qoftë, duhet të ndjej keqardhje për gjendjen e shqiptarëve nën FYROM, dhe mënyrën e paprecedent të shtypjes dhe akuzimit të tyre nga sllavomaqedonasit.
Të gjithë ne pa dallim duhet të reagojmë si komb, sepse e kemi borxh të pashlyer ndaj bashkëkombësve, gjuhës dhe gjakut tonë të përbashkët. Ndaj duhet të luftojmë me të gjitha mjetet për të drejtat e tyre dhe të solidarizohemi me protestën e arsyeshme të kësaj rinie.
Duhet të kujtojmë me dhembje të vrarët dhe të burgosurit shqiptar pa shkas as arsye dhe të mos harrojmë kurdisjet e hershmet e të vonshme të llojeve monstruoze të cilat ngjashëm me këtë të tanishmen, burgosën dhe shuan disa jetëra shqiptarësh të pafajshëm.
Monstrat sllavomaqedonase, nga koha në kohë mbuluan shumë nëna në zi, lanë kushedi sa gra të veja dhe fëmijë jetimë, numri i të cilëve nën këso konstruimesh ndjellakëqija mund të shtohet çdo dit!
Mjerisht, ka shumë vite, që për shqiptarët nuk duket asnjë zgjidhje në horizont, atje nuk ndodhë asgjë e mirë për ta, edhe shmangia nga e keqja, fatkeqësisht nuk varet prej tyre. Pak vend u ka mbetur në “bashkëjetesën” e dhunshme me sunduesit sllavomaqedonas, ani pse bashkëkombësit tanë nuk janë aq të pakët në numër dhe përbejnë gati gjysmën e popullsisë së FYROM-it.
Kështu që përfundimisht, ata duhet të gjejnë forcë dhe të ndërmarrin sa më parë një vendim të guximshëm për të ardhmen tyre, për fëmijët dhe familjet e mbetura pa shpresë dhe perspektivë.
Kjo që përjetojnë bashkëkombësit tanë të pambrojtur në trojet e veta, nën FYROM, nuk është bashkëjetesë as jetë! Është thjeshtë gjenocid i vërtetë që ushtrohet pa asnjë pengesë për dekada me radhë mbi ta.
Gjendje të tillë shqiptarët nuk kanë kaluar edhe nën pushtimet më të egra, madje vuajtjet e tyre, nuk ishin më të rënda as nën pushtimin bullgar, në kohën e luftës së dytë botërore.
Ndaj, lind pyetja ç`po ndodhë me këtë pjesë të vuajtur e sublime të popullit tonë dhe deri kur kështu?!
Nëse vërtet ju ende shpresoni në ndonjërin nga politikanët shqipfolës, e them me keqardhje se jeni plotësisht gabim. Shumica e politikbërsëve shqipfolës, janë njerëz të papërgjegjshëm e bixhozgji të pacipë që tradhtojnë lehtë atdheun dhe bashkëkombësit, shesin çdo kënd dhe secilin shqiptar që u epet mundësia.
Shembuj të tillë kemi me shumicë kudo ka shqiptar!
E vetmja gjë që ata duan me çdo kusht janë interesat e tyre personale, të cilat nuk hezitojnë ti mbrojnë e ruajnë duke flijuar edhe jetën e gjakun e shqiptarëve.
Ndaj mjaftë më rob në shtëpitë tuaja!
Ne të gjithë e dimë dhe jemi thellë të bindur se si në të kaluarën edhe tani, Ilirida ka pasur shumë shqiptar trima dhe patriot të mëdhenj e të zot të cilët gjithmonë kanë dhënë gjithçka nga vetja dhe janë bërë shembujt më të mirë se si luftohet për komb dhe atdhe.
Liria për ta në të gjitha kohët ka qenë e shtrenjtë dhe hyjnore, ajo na ka mbajtur ndër shekuj gjallë si komb, kurse vlerësimi që tani u bëhet juve nga sunduesit e papërcaktuar kombëtarisht siç janë sllavomaqedonasit, për sa vite e dekada mbetet shumë i ulët, i pa ndryshuar dhe tejet nënçmues. Mjerisht, ju trajtoheni si robër klasik në tokat dhe shtëpitë e juve.
Shtypja dhe diskriminimi sistematik shtetëror që u bëhet, kalon të gjitha caqet e normales dhe kufijtë e mundshëm të durimit njerëzor.
Madje historitë e nënshtrimit, mjerisht nuk përfundojnë as këtu, fatkeqësitë palosen njëra mbi tjetrën, vrasjet, burgosjet, akuzimi dhe krminalizimi kolektiv i shqiptarëve si popull, ua shkatërron jetën juve, fëmijëve dhe familjeve tuaja të pambrojtura.
Mos mendoni se Ali Ahmeti do tu çliroi, nga tortura, vrasjet dhe sakatimi sllavo-bullgar. Jo-assesi! Ndaj, u lutem mos i besoni më atij. Ju rinia progresive shkupjane, siç u quan me krenari Kim Mehmeti, dhe pjesa më e shëndosh e kombit tonë, ngrihuni e dilni zot vendit dhe vetvetes! Mos heshtni as pranoni nënshtrimin e nëpërkëmbjen edhe më tej.
Është koha e fundit që shqiptarët kudo të mësohen të luftojnë për të drejta dhe lirinë e tyre. Ngase shembujt e kqinj të veprimeve vahabiste të kohëve të fundit në dhe nga trojet tona, kanë frustruar SHBA-t, NATO-n, dhe Evropën, të cilat ndoshta më asnjëherë nuk do të provojnë të ndihmojnë as çlirojnë shqiptarët dhe trojet e tyre.
Me ndihmën e atyre që sa kohë janë në pushtet, ne po japim shembuj të këqij. Disa jaranë dhe bashkëpunëtor të tyre, po e kthejnë vendin tonë në strofuj ekstremistësh të cilët prodhojnë terrorist për luftëra të dyshimta në vende të huaja.
Por megjithatë, kjo nuk donë të thotë se ne duhet të “mësohemi” me përdhunimin dhe përuljet kombëtare të shqiptarëve, lotët e thyerjes së tyre shpirtërore nëpër gjykatoret sllave- padyshim shkaktojnë dhembje tek secili bashkëkombës, të cilët nuk dëshirojnë gjykime të tilla para gjykatësve cinik antishqiptar dhe kuazi drejtësisë vrastare të FYROM-it.
Ndaj është e pakuptueshme se si ka mundësi që vetëm ne të mbetemi popull pa ëndrra, pa shpresë, pa ideale? Kujtoni gjakun e atyre që u mbytën nëpër burgje dhe vranë në shtëpitë e veta para bashkëfamiljarëve, mendoni për ata që kurdoherë-ditën ta donin më shumë se çdo gjë tjetër, gjuhën, origjinën, truallin e të parëve, atdheun dhe familjen, të cilët u shuan nga kjo jetë pa asnjë faj dhe të pa mbrojtur nga askush,dhe binduni përgjithmonë se sllavët nuk duan barazi as bashkëjetesë me të tjerët, ndaj bashkohuni kundër të këqijave që po u ndodhin, ngrihuni ta ndryshoni të tashmen e vështirë dhe të ardhmen tuaj të zymtë nën robëri!
Vetëm kështu do ta bëni të gjithë kombin për vete, pjesëtarët e ndershëm të të cilit, sapo të shohin vendosmërinë dhe orientimin tuaj të drejtë, para çfarëdo “monstre” nuk do tu lënë më vetëm, as kursejnë ndihmën e tyre ndaj vetëmohimit burrëror e kombëtar që do të tregoni, deri në arritjen e lirisë dhe bashkimin e shqiptarëve në një shtet të përbashkët etnik, në të cilin do të ketë jetë të sigurt, të lirë dhe të barabartë për të gjithë ne. Pra Rini e ndritur e së ardhmes së këtij populli, paçi fat dhe u prift e mbara! Edhe ne jemi me ju për arritjen e qëllimeve tuaja të larta dhe sublime kombëtare!

Gani Qarri Cyrih,5 korrik 2014

Në kujtim të një gjenocidi që vazhdon

by

Çamëria kjo pasqyrë e dhembjes së kombit dhe atdheut shqiptar, me rreth 10 mijë km.-katrorë sipërfaqe dhe popullsi në ditët e saja-gati tërësisht shqiptare, u dënua që moti me zhbërje në formë e përmbajtje dhe mënyrën më tragjike të mundshme nga shovinistët grek.
Mbi këtë pjesë fatkeqe të etnisë tonë u zhvillua një nga gjenocidet më të tmerrshme që njeh historia e popujve ballkanik dhe evropian.
Në fakt, veprimet e dhunshme dhe dëbimet me forcë të shqiptarëve nga grekët, nisën edhe më herët dhe nuk pushuan asnjëherë, por me copëtimin e trojeve tona dhe mbetjen e Çamërisë jashtë kufijve administrativ të Shqipërisë londineze, ato eskaluan deri në gjenocid.
Kurse, të gjithë arsenalin masiv të urrejtjes antishqiptare mbi çamët e pambrojtur, shovinistët grek do ta zbraznin pa asnjë kursim në fillim-qershorin e vitit 1944, goditje kjo nga më shkatërrimtaret ndaj një populli dhe vendi, fatale dhe më e rënda që mbahet mend kundër shqiptarëve autokton të Çamërisë.
Atëbotë, nga forcat kriminale-militare të Zervas, brenda pak ditësh u masakruan në mënyrat më barbare me bajoneta, çekanë, hanxhar e sopata, mbi 5000 njerëz, djem, vajza, nuse shtatzëna, burra, gra, fëmijë dhe pleq çam, kurse pjesa tjetër u dëbua me forcë e disa të llahtarisur nga përgjakja e çdo gjëje shqiptare u detyruan të iknin siç mundën natën dhe ditën drejt kufijve jugor të Shqipërisë administrative, për të gjetur shpëtim.
Ndaj edhe në rezolutën e miratuar më 30 qershor të vitit 1994, Tragjedia Çame me të drejtë konsiderohet gjenocid dhe që atëherë, data e 27-qershorit kujtohet si dita e tragjedisë më të madhe kombëtare, nga forcat shoviniste greke të Zervasë dhe militarëve tjerë shovinist e kriminel-grek, në fund të Luftës së Dytë Botërore mbi shqiptarët e pambrojtur dhe banorët më të vjetër autokton të Çamërisë.
Vuajtjet e shkaktuara ndaj gjithë të syrgjynosurve çam edhe sot mbeten të ngulitura thellë në kujtesën e bashkëkombësve kudo, kurse emrat e një pjesë të të vrarëve dhe të masakruarve nga mijëra sosh sa pësuan në këtë tragjedi, u gdhendën me dhembje në epitafet e varrezave monumentale të Qafë Botës.
Në këtë vendë,vitin e kaluar u ngrit edhe një Memorial përkujtimor në shenjë nderimi për ta, pa mundur të bëhet ndonjë gjë më e madhe për të vdekurit as të mbijetuarit si dhe pasardhësit e tyre shqiptar.
Organizimi i tubimeve kushtuar datave si kjo, assesi nuk duhet të kuptohet vetëm si rit dhembjeje nga pasardhësit për etërit e masakruar, por si grishje rikujtuese drejtuar Greqisë dhe politikanëve shqiptar për gjenocidin e ushtruar mbi bashkëkombësit tanë, si përgjakja më e madhe shoviniste greke ndaj kombit dhe historisë tonë, e cila nuk mund të mplaket as vjetrohet kurrë.
Çështja Çame, pa marrë parasysh kohën dhe vitet e kaluara, ajo do të ruhet dhe mbijetoj përgjithmonë në zemrat dhe mendjet e çdo shqiptari, jo vetëm si kujtim por si problem i pazgjidhur historik, kombëtar e ndërshtetëror me Greqinë, i cili nuk do të pushoj kurrë së ekzistuari, deri në zgjidhjen përfundimtare të tij.
Ndaj, edhe me rastin e 70 vjetorit të kësaj ngjarje nga më tragjiket të popullit tonë, ftoj bashkatdhetarët e trojeve tona etnike kudo, që tu bashkohen përpjekjeve gjithëkombëtare për çuarjen përpara të Çështjes Çame, e cila me unifikimin e të gjitha forcave në vend të paktën për sa i takon kësaj çështje, ajo patjetër do të gjejë zgjidhjen e duhur, të mbetur pezull për kaq vite.
Njëkohësisht, kauza për mbrojtjen e identitetit kombëtar, ruajtjen e gjuhës, traditës dhe kulturës amtare, duhet të vazhdoj të jetë më e fortë se çdo përpjekje tjetër, për asimilimin e shqiptarëve të Çamërisë, të cilët sot jetojnë në Shqipëri, Turqi dhe në Greqi, ani pse ata, përveç në vendin amë, si në Turqi, aq më pak në Greqi, asnjëherë në qindra vitet e kaluara, nuk guxuan të flasin dhe deklarohen shqip.
Mbështetja kryesore për bashkëkombësit tanë të përvuajtur, në radhë të parë duhet të vije nga vet shqiptarët dhe dy shtetet e tyre; Shqipëria dhe Kosova të cilat kanë obligim kushtetues dhe kombëtar e institucional që tu dalin në ndihmë çamëve të dëbuar përdhunshëm, me të gjitha forcat dhe mundësitë shtetërore, institucionale dhe diplomatike që kanë.
Duke pasur parasysh, këto dhe shumë detaje tjera, të thëna e të pathëna mbi gjenocidin ndaj çamëve të pambrojtur, 27 qershori i vitit 1944, assesi nuk guxon të mbetet thjesht vetëm një ditë kujtimi në kalendarin e dhembjeve të mëdha kombëtare, por pikë së pari duhet të shërbej si argument i pamohueshëm për ndërkombëtarizimin e fakteve të krimit nga shteti helen ndaj bashkëkombësve tanë, dëbimin e pa drejt të çamëve dhe zgjidhjen sa më të shpejtë të Çështjes së Çamërisë.
Fatkeqësisht, gjenocidi grek mbi shqiptarët, me apo pa vetëdije, ende vazhdon të mbetet “tabu-temë” dhe problemi më i pa-trajtuar kombëtar, ndaj është koha e fundit që Çështja Çame, gjithsesi të nxirret nga sirtarët e pluhurosur të diplomacive të fjetura kombëtare e ndërkombëtare dhe të fillojnë përpjekjet serioze për zgjidhjen përfundimtare të saj, ngase ajo është reale, ekziston dhe nuk mund të mohohet, minimizohet as nëpërkëmbët më nga askush.

Si Greqia, ashtu Evropa dhe Bashkësia Ndërkombëtare, më në fund duhet ta kuptojnë se me gjithë tendencën gjenocidiale-shumëvjeçare greke, për zhbërjen e tërësishme dhe asimilimin e përgjithshëm dhe me çdo kusht të qindra mijëra shqiptarëve të të dy besimeve fetare që kanë jetuar dhe ende jetojnë në Çamëri, shqiptarët çamë ende ekzistojnë.
Përkundër ndalimit të gjuhës, kulturës dhe identitetit të tyre etnik, Atdheu, Gjaku dhe Kombësia e Çamëve Shqiptar, kurrë dhe asnjëherë nuk do të mund të mohohen nga kushdo qoftë.
Madje jam i bindur se në këtë tragjedi e cila falë heshtjes sonë kombëtare dhe asaj të bashkësisë së gjerë ndërkombëtare ende vazhdon, nuk do të funksionoj krejt ashtu siç u planifikua nga orkestruesit krimel të ati gjenocidi, përkundër arrogancës së pashembullt të shovinistëve grek, që për më tepër se një shekull me këmbëngulje të shfrenuara, para syve të botës demokratike, ushtrojnë shtypjet më të egra të mundshme dhe të paprecedent mbi shqiptarët.
Ndaj, merrni guximin dhe thoni përfundimisht stop kësaj të keqeje, ballafaqohuni më në fund me realitetin e asaj katrahure që ende kërkon shqyrtim, gjykoni të paktën një herë gjenocidin grek dhe përmirësoni padrejtësitë e gjata ndaj çamëve- si pjesa më e vuajtur e gjithë popullit tonë, ktheni ata në vendet, pronat dhe shtëpitë e veta-të mohuara, si dhe pranoni të drejtat e tyre, ashtu siç parashihen në aktet evropiane dhe ndërkombëtare për liritë dhe të drejtat e njeriut, të cilat nuk do duhej që edhe në këtë shekull, të bëjnë përjashtim vetëm për shqiptarët në Çamëri dhe kudo qoftë.

Gani Qarri Cyrih, 30 qershor 2014

KRENARI SHQIPTARE NE BRAZIL

by

Nga Gani QARRI/
Unë kam lindur afër atij vendi,ndjejë një lidhje me të, ndaj dhe dua të punoj aty ku mund të lë gjurmët e mia, do të deklaronte para disa vitesh trajneri legjendar i kombëtares zvicerane Ottmar Hitzfeld. Kjo shprehje në momentet nëpër të cilat po kalojmë ne si komb, kam frikë se edhe për shumë kohë, nuk do të mbetet moto,vetëm e një trajneri me famë botërore të futbollit.
Megjithatë, ne le ti kthehemi rastit të trajnerit gjerman, të cilin pas vendimit për largim nga Bajerni dhe kalimin e tij në shtetin e vogël fqinj, Ueli Hoeness njëri nga bosët e këtij klubi të mirënjohur gjerman, do ta pyeste i çuditur dhe me dozë jo vetëm nënçmuese por paksa edhe të tepruar mosbesimi,; Çfarë bënë? Vërtetë shkon në Zvicër?! Mos të lutem,në atë vend të vogël,nuk do të arrish sukses të madh as nuk mund të bëhesh kurrë kampion botëror…
Sidoqoftë, në një intervistë për TV-Eurosport nga fundi i vitit të kaluar, trajneri i tanishëm i Ekipit Helvetik, pas sukseseve me kombëtaren zvicerane, do të deklaronte; besoj se tanimë ia kam arritur synimit tim.
Dhe vërtetë,qysh nga ardhja e tij në Zvicër e cila vetëm pak kohë më parë kishte një ekip gati të panjohur dhe që nuk gëzonte ndonjë reputacion të veçantë në arenën ndërkombëtare të futbollit,në këtë vend ndryshoi çdo gjë për të mirë, sa i takon këtij sporti.
Për ngritjen e klubit- helvetik, në lartësinë ku sot qëndron,strategu dhe profesionisti i mirënjohur gjerman e ndërkombëtar i futbollit Ottmar Hitzfeld, u mbështet pikërisht tek futbollistët premtues dhe cilësor shqiptar të cilët edhe përbënin numrin më të madh të lojtarëve aktiv.
Ishin 5-6 emrat më të dalluar të futbollit zviceran, të gjithë të rinj e të shëndetshëm dhe mjaft kualitativ, duke filluar nga Xherdan Shaqiri, Granit Xhaka, Valon Behrami, Adnan Mehmeti ,Blerim Xhemajli e të tjerë, me të cilët ky trajner edhe një herë u tregua i pagabuar,duke ngjitur Zvicrën kësaj radhe në pozita të cilat kjo kombëtare nuk i pati asnjëherë në të kaluarën,dëshmoi se me mbështetjen në djelmoshat shqiptar,ai bëri përzgjedhjen më të mirë të tij.
Sportistët e lartpërmendur emblematik,jo vetëm se ishin shpresa kryesore dhe vendimtare për mbarëvajtjen e ekipit, por ç`është e vërteta, ata u kthyen edhe në faktor determinues, si për kualifikimin në kampionatin botëror 2014, ashtu edhe për lojërat befasuese dhe arritjet sublime të Ekipit Zviceran, në kampionatin botëror që po mbahen këto ditë në Brazil.
Për sukseset e tij,në Gjermani dhe Zvicër, kudo që ai punoi,Ottmar Hitzfeld, shpesh herë në vend të Ottmar,do të thirrej me epitetin nderues “Gott”-mar, që përkthyer në shqip- (Gott-Zot), i bie të cilësohet si “Zot” i futbollit,nën udhëheqjen e të cilit Zvicra para disa ditësh mundi hiq më pak se njërin nga ekipet më të mira të 16-shit, të parë favorit për këtë kampionat, si Hondurasin me një rezultat tejet atraktiv 3=0,të cilin do ta kishin lakmi shumë vende me përvojë edhe më të madhe dhe renome më të gjatë e të kamotshme ndërkombëtare në futboll.
Madje, gjëja më e këndshme nga e gjithë kjo histori për ne shqiptarët kudo, është fakti se realizues sublim i të tri shënimeve ishte futbollisti më i dalluar dhe njëri nga golashënuesit tanimë më të njohur ndërkombëtar, bashkëkombësi ynë i ndritshëm- i famshmi Xherdan Shaqiri.
Pra, ai ishte hero i këtij takimi kualifikues të kampionatit botërorë dhe pa më të voglën mëdyshje ylli më rrezatues i cili gjatë krejt ndeshjes shkëlqeu fort e gjithanshëm për të gjithë.
Xherdani, që në minutën e 6-t, shënoi golin e parë dhe më të mirin, jo vetëm në këtë ndeshje,gol që një specialist i futbollit zviceran e cilësoi si të veçantë, të cilët deri atë ditë kishte menduar se mund ti realizonte vetëm Leonel Messi, por nga sonte edhe ne kemi Messin tonë, deklaroi ai me kënaqësi.
Shaqiri,pas minutës së 30-t, dha golin e dytë,duke ngritur rezultatin në 2=0,me të cilin përfundoi edhe pjesa e parë.
Madje golashënuesi i artë shqiptar i doli shumëfish hakut edhe lojtarit me origjinë kroate, të lindur në Lachen, Kantoni i Schwyz-it, të Zvicrës, Josip Dërmiç, përndryshe lojtar i FC-Nyrnberg të Gjermanisë, dhe pjesëtar i kombëtares Zvicerane të futbollit,duke i krijuar disa shanse, për shërbimet që i bëri Xherdanit, por me gjithë mundësit e mira që pati,përpjekjet e tija u treguan të pa mjaftueshme për shënim.
Ndaj, sikur nuk mbeti rrugëdalje tjetër, veçse fenomeni shqiptar Xherdan Shaqiri, të mblidhte edhe një herë të gjitha forcat dhe në minutën e 71-t, të realizonte edhe hat-trikun e parë shqiptar të shënuar ndonjëherë, dhe të dytin në këtë Kampionat Botëror, (pas Myllerit të Gjermanisë)për çka duhet të ndihemi krenar të gjithë shqiptarët kudo, duke ngritur rezultatin në 3= 0, me të cilin edhe do të përfundonte ky takim i suksesshëm me Hondurasin.
Por, ti kthehemi pak edhe biografisë së këtij trajneri kaq të suksesshëm. Kush është në të vërtetë Ottmar Hitzfeld?. Kryesuesi shumëvjeçar i Ekipit Helvetik, i cili nga vera e vitit 2008 e këtej udhëheqë me sukses kombëtaren zvicerane dhe njihet si trajneri i dytë më i suksesshëm i të gjitha kohëve në ligën federale gjermane pas Josep Gardiolës,nga pikët e arritura në çdo lojë!…
Ottmar Hitzfeld u lind më 12 Janar të vitit 1949 në vendin e quajtur Lörach të Badenit në Gjermani. Ai,fillimisht do të njihej si matematicient i shkolluar dhe mësues efektiv sporti,por që për kohë të shkurtër, do të kthehej në njërin nga trajnerët më të suksesshëm gjerman dhe ndërkombëtar të futbollit.
Për kualitete e treguara, jo rrallë emri i tij nga Ottmar do të shndërrohej në “Gott”-mar, që përkthyer në shqip, (“Gott”- Zot), siç u cek më lart-nënkupton cilësimin e tij si Zot të futbollit.
Hotzfeld ishte udhëheqës i klubeve futbollistike; Grasshopper të Cyrihut, Borusisë së Dortmundit dhe Bajernit të Mynihut,kohë gjatë së cilës realizoi 18 tituj të lartë dhe dëshmua si trajneri më i suksesshëm gjerman e ndërkombëtar i futbollit,për çka edhe do të zgjidhej dy herë si trajneri më i mirë i vitit.
Ai është edhe njëri nga pesë trajnerët që me dy klube të ndryshme do të fitonte kupat Evropiane të UEFA-s, në ligën e Kampionëve.
Falë këtij profesionisti shembullor dhe kualitetit që treguan lojtarët shqiptarë, Otto Hitzfeld si asnjë ekspert tjetër më parë,djelmoshat e emigrantëve tanë, i ndihmoi të shndërrohen në Yje, kurse ata me lojën sublime i dolën hakut trajnerit të tyre dashamirës, duke mbajt me energji të pashtershme kurdoherë të ndezura dritat jeshile për kualifikimin me sukses të shtetit zviceran në kampionatin botëror, ndaj sot për kombëtaren helvetike luajnë hiç më pakë se 5 djelmosha të dalluar nga Kosova dhe Ilirida, të cilët përbëjnë mëse gjysmën e gjithë ekipit të angazhuar në këtë kampionat botëror.
Në anën tjetër, nuk është aspak për tu çuditur se nuk qe vendimtar numri prej rreth 200 mijë bashkëkombësish tanë që për kaq kohë dhe vite jetojnë këtu, por ishte heroizmi – sportivë i këtyre djelmoshave të dalluar, ai që rriti respektin dhe ngriti në piedestal reputacionin jo vetëm të tyre si lojtarë në ekipin e këtij shteti, por të një populli të tërë,me ç`rast gazeta prestigjioze zvicerane “Die Weltwoche” erdhi e stolisur me pamje të flamurit tonë kombëtar dhe “regjistrojë” “Kosovën” si kantonin e 27 të Zvicrës, nga 26 sa i “kishte deri më tani” ky shtet.
Bijtë tanë bënë që pas Francës e cila kryeson me 7, Zvicra të zinte vendin e dytë në grup me 6-t, pikët e fituara, kur nga 6,-golat e shënuara, 5 i realizuan lojtarët shqiptar, një Xhaka, një Mehmeti dhe tre Xherdan Shaqiri.

KOSOVE-Zgjedhje tjetërsoj

by

Nga Gani QARRI/
Votuesit e devotshëm që ndër vite besuan në premtimet e pa mbajtura të liderëve “parajsë-premtues”, tanimë për të satën herë ndjehen të tradhtuar nga ta, ndaj kësaj here kanë vendosur tua kthejnë shpinën atyre dhe të votojnë për më të mirët.
Por edhe skilet politike, sado që me zorrë nën këmbë, duke pasur parasysh gjendjen e tyre, janë përgatitur herët dhe kujdesur me kohë, për ta bërë fushatën e tyre parazgjedhore sa më joshëse dhe atraktive, duke shkruar në parulla të mëdha dhe paraqitur me kolorite tërheqëse në “Bilboarda” masiv, gardën e hajdutvë të vjetër-si trup e misionit të ri, anipse të gjithë njerëzit e këtij vendi e dinë se ata nuk kanë asnjë zanat tjetër përveç vazhdimit të “Specialitetit” të tyre për gllabërim, zhvatje dhe hajni.
Ndaj, votuesit kësaj radhe nuk duan të mashtrohen edhe një herë me të ashtuquajturat misione të improvizuara të ujqërve të vjetër, misione të cilat ashtu siç i nisën në fillim do ti vazhdojnë deri në fund, me avansimin e hajdutllëkut nga mandati i vjetër në mandatin e ri, derisa populli të mos i qoj ata, atje ku e kanë vendin.
Asgjë nuk është ashtu si do duhej te ishte, asnjë nga ofertat e tyre nuk u realizua me gjithë pompozitetin që u propaguan, nuk ka premtim që u mbajt dhe gjithmonë ndodhi e kundërta nga ajo që u tha dhe premtua.
Garda e të pasuruarve brenda natës edhe më tepër u pasurua, familjar, kushërinj, miq e të njohur të tyre përmes aksionit Blic-Pronto, sa qel e mbyllë sytë, pothuajse të gjithë u punësuan, kurse gjendja e të varfërve u rëndua edhe më zi, numri i tyre u shtua dhe të varfërit e ri e të vjetër u varfëruan edhe më tej.
Ata kaluan në mjerim total dhe të pariparueshëm, të cilëve jo rrallë u mungon edhe buka ne sofrën e thatë, fëmijët pa qanta, lapsa e veshmbathje që të mund të shkojnë në shkollë, por të cilat nuk i kanë.
Populli i lodhur nga zullumi, nëse kësaj radhe vërtet voton ndryshe dhe pas këtyre zgjedhjeve, nxjerr një forcë tjetër politike të parën,ai vërtetë më nuk dëshiron që prapë të negociohet me grupet e shënjuara dhe të orkestrohet ndonjë kompromis kundër vullnetit te tij, për të krijuar qeveri ,me ata të cilët sovrani i refuzoi.
Këtë herë, tek shumica e banorëve të këtij vendi, është krijuar bindja se votuesit kanë për të vendosur ndryshe në krahasim me zgjedhjet e mëparshme, ndaj kjo i bën shqiptarët të shpresojnë se, pararoja e hajnave, nepotizmit dhe keqbërësve ordiner,më në fund po falimenton, megjithëse fatkeqësisht jo para ligjit dhe prokurorisë siç do duhej,sidomos me rastin e vdekjes së njerëzve të pa faj për mungesë kushtesh si në KEK e gjetiu, qoftë vdekje fëmijësh për munges barnash e ndihme financiare nëpër spitale, derisa ligji dhe prokuroria janë kthyer në mburojë “antiplumb” të tyre,ndaj mbetet vetëm dora e votuesit, verdikti i Popullit dhe zgjedhja e tij kësaj radhe-tjetërsoj,të vej rregull në këtë vend.
Gani Qarri
Cyrih,7 qershor 2014