Nga Guxim Alimani/
10 vite më parë, në metropolin e kombit e nën hijen e monumentit të heroit tonë kombëtar Skënderbe, si për të marrë pagëzim, forcë e bekim , deputeti i parlamentit shqiptar Azgan Haklaj do të shfaqej me një pishtar të ndezur në dorën e djathtë. Mijërat e qytetarëve të tubuar në atë manifestim, veshur me larmi etnografike e me simbole nacionale që valëviteshin, dëgjuan përbetimin e politikanit e të kulturologut tashmë të mirënjohur për vendosmëri e qëndresë : “ Ky pishtar i ndezur sot në Tiranë, do të na paraprijë në rrugën e pandalshme të bashkimit shpirtëror mbarëshqiptar e me të në dorë do të tejshkojmë gjithë trullin autokton, ethnik kombëtar”. Një utopi ky përbetim për shumicën, për këtë iniciativë kurajoze por aspak e tillë për Azganin.
Shumë ëndrra shqiptare me shekuj janë munduar t’i qasen realitetit sikundër edhe sot, por në Ballkanin paqebrishtë, ku ethet e nacionalizmit e shovinizmit, mbajnë akoma në limite ekstreme temperaturën, në realitetin e dhimbshëm të copëzimit të trojeve tona në pesë shtete, hapi i Azganit po tejkalonte edhe optimizmin iluminist të personazheve volteriane. Por, ai ja arriti dhe sot si mbi Olimp, pishtari flakadan vazhdon të ndriçojë për të mos u shuar. Tirana e Prishtina, Gucia e Mitrovica, Preshava e Medvegja, Selaniku e Tuzi, Shkupi e Ulqini, Qafë-Bota e Prizreni, Gjakova e Deçani, Juniku e Ferizaj, Dibra e Madhe, Plava, Tivari, Struga e Gostivari do ta përjetonin materializimin e premtimit e përbetimit të Azganit. Art, kulturë, muzikë, etnografi, folklor e letërsi, si në një magji baladash u bënë një për kombin.
Dhe jo vetëm kaq, por të mbështjellë dhe me një mesazh të shqiptuar qartë e me guxim nga Azgani: “Jemi një komb, kemi një qëndrim, një gjuhë, një kulturë dhe aspirojmë veç bashkim“.
Aspak e lehtë për Azganin kurajoz, por deri në kufijt e pabesueshmërisë . Sepse nuk bëhej fjalë për unifikim të kulturës anglo-saksone në trevat e shteteve të Komunuelthit, por flitej për terrenin e ujqërve idhnakë të sllavo-shovinizmit ballkanas që edhe sot kur po rrekëllehet dekada degjitale e milieniumit të ri, skermitin akoma dhëmbët si çakej.
E këtë do ta vërtetonte nota e Ministrisë së Punëve të Jashtme të Rusisë. Kjo notë do t’i drejtohej diplomacisë shqiptare duke kundërshtuar energjikisht veprimin e Azgan Haklajt në Preshevë e Bujanovc, se ai paska shpalosur flamurin e kombit të vet si dhe planin e tij të bashkimit shpirtëror e kulturor shqiptar !
Poetët e krijuesit nga më të mirët të trevave tona e kanë portretizuar Azganin me metafora të zgjedhura , ndaj unë nuk di ku t’i marr fjalët, komplimentet e përcaktorët që lipsen që të mund të shtoj diçka me modesti në portretin poetik të këtij burri atdhetar e fisnik. E në këto kushte po vjedh mjeshtrin e vargut shqip Hamit Aliaj “ Azgan , bohem i lirisë , marathonomak i bashkimit e demokracisë”.
Diçka e rrallë fenomeni Azgan jo aq për iluminizmin, që shumë personalitete kanë projektuar në studio e libra për kombet e tyre. E veçanta, magjikja, e papërseritshmja tek ky fenomen, qëndron në idealizmin gërshetuar me vullnet, në trimërinë të bashkuar me ndërgjegje , jo vetëm për të predikuar por për të prekur e bekuar vetë, po, po vetë ai trollin ethnik shqiptar në çdo anë, në çdo skaj, me mesazhin e fortë e të qartë në çdo detaj.
Azgani është i tillë, i gatuar veçmas me lirinë e pabesueshme të vendosmërisë së vet. Shpërblimin e punës së vet Azgani e pret e i gëzohet me shumë kur ajo ngelet anonym, por që ka bërë vend në rindërtimin e qelizave të bashkimit kombëtar.
Por ja që gjendet një personalitet, si Presidenti shqiptar, zoti Bujar Nishani, që merr rrugën këtë vjeshtë të hershme për në Alpe dhe pikërisht në vendin ku lindën heronjtë homerianë, nderon Azgan Haklajn me titullin e lartë “ Mjeshtër i Madh”.
Ditë më parë, mbi Beograd fluturoi një dron. Ishte një dron digjital. Bisha serbe në folenë e saj lëshoi xixa eksitimi e ulurimë tërbimi. Por ju siguroj se kjo s’është asgjë perballë një droni njerëzor si Azgan Haklaj, i cili për mëse një dekade, jo vetëm ka fluturuar, por ka aterruar në çdo pëllëmbë të tokës Iliro-Dardane, jo veç me simbole në duar, por me mesazhe me zë e piskamë, duke lëshuar në kohët moderne kushtrimin e të parëve për bashkimin me patjetër të të gjithë shqiptarëve.
UDHËTIMI I “VËSHTIRË” I BASHËS DREJT AUTOPROFILIT!
Nga Guxim ALIMANI/
Që nga mbrëmja e 26 qershorit 2013 e në vazhdim, në shumicën e analizave mediatike, por dhe bashkëbisedimeve miqësore, kam vënë re një konstatim të përgjithshëm: Basha e ka shumë të vështirë të krijojë profilin e vet si lider i PD-së, kundrejt autoritetit e populizmit që manifestoi Dr. Berisha. Natyrisht, që këtu ka një të vërtetë. Do të mjaftonte vetëm periudha mbi dy dekada në krye të PD-së e Berishës si dhe postet më të larta si President e Kryeministër që të përvijohej ky handikap. Personalisht, e shoh ndryshe këtë problem sikundër shoh medaljen që ka dy anë. Arsyetoj bindjen time si më poshtë. Konteksti politik që pruri në krye të PD z.Basha, e favorizon skajshmërisht atë të autoprofilizohet si lider. Natyrisht, si një lider modern, europian e i kultivuar.
Arsyeja e parë është imazhi politik e human i kryetarit të ri të PD-së . Ai është një personalitet me një karrierë të shkëlqyer politike dhe administrative, ndonëse me ngjitje të shpejtë e më moshë të re.
Së dyti: Situata aktuale politike, kërkesat brenda dhe jashtë vendit, kërkojnë lider politik gjakftohtë, me kulturë politike të lartë si verbale ashtu dhe vepruese. Besoj se Basha në këtë aspekt është jo vetëm më lart se paraardhësi Berisha, por sfidon të gjithë liderët aktual me peshë politike.
Së treti: Z. Basha erdhi në krye të PD-së, jo në një rotacion normal partiak, por pas një dorëheqje të imponuar të Berishës si rezultat i përjetimit shokues të demokratëve më 23 qershor 2013. Ky rezultat edhe tek më optimisti në radhët e PD-së, e bënte atë parti për shumë kohë të paaftë për t’ju qasur rimarrjes së pushtetit.
Së katërti: Me ndonjë përjashtim që qëndron krejt i izoluar e në minorancë, brenda PD-së ekzistonte pakënaqësia për moskonsiderimin e normave statusore e programore. Strukturat e PD-së që nga kryesia e deri tek Këshilli Kombëtar, ishin jo vetëm inefiçente por edhe inekzistente. Shpesh këto struktura nuk kanë pasur as fuqinë e një medie apo gazetari që qëndronte afër kryetarit Berisha.
Së pesti: Kryesia e vjetër e PD-së e përzgjedhur nga z. Berisha e humbi legjitimitetin e saj plotësisht, pasi e gjithë kupola drejtuese në parti e në ekzekutiv, humbi rendë duke atrofizuar kështu dhe moralin e saj politik. Ky fakt i jep dorë të lirë Bashës të zgjedhë stafin e ri drejtues sipas profilit dhe koncepteve të tij, pa pasur reagime të paktën në bazën e demokrateve .
Së gjashti: Vetë Basha nuk ka ardhur në krye të PD-së si në rastin e Edi Ramës në PS, por si një pëlqim i vetë liderit historik të PD-së, z. Berisha. Pra nuk ka asnjë rrezik që nga të ashtuquajturit “njerëzit e Berishës” në bazë e në qendër, Basha të mund të pësojë trysni që konsiderohen. Këtë e tregoi edhe fushata e përzgjedhjes për kryetar, ku ai pati përkrahje të fortë e pa mëdyshje nga idhtarët e doktorit.
Së shtati: Zoti Basha në udhëtimin e tij të shpejtë drejt autoprofilit, ka edhe favorin e të qenit kryetar i Bashkisë së kryeqytetit për shumë arsye që dihen, arsye këto që kanë favorizuar jo pak edhe Zotin Rama, paraardhësin e tij. Sa i përket Bashkisë, duhet thënë se Basha nuk po vepron aspak mirë. Ai ka mbledhur aty pas 23 qershorit, një tufë ish-drejtorësh të përfolur të qeverisë Berisha. Shumica prej tyre kanë shijuar për 8 vjet nga 4-5 detyra majmëruese dhe nuk kanë asnjë autoritet që mund ti shërbejë Bashës brenda partisë.
Pra, si përfundim, arsyetoj se Basha nuk e ka të vështirë siç përflitet autoprofilizimin e tij në PD dhe më gjerë. Natyrisht, brenda PD-së ka grupacione me zë dhe të heshtura që presin rastin të ngrenë kokë. Por, tani është plotësisht në dorën e tij ringritja, ripërtëritja e strukturave të PD-së. Zëvëndësimi i figurave të konsumuara si Topalli, Bode, Noka, Strazimiri, Pollo, etj. në daljet publike me figura të reja nga grupi parlamentar, tregojnë se z. Basha është i bindur në një transfuzion të thellë të organeve drejtuese në parti.
Me gjithë vështirësitë e dorës së dytë, Lulëzim Basha ka sot jo vetëm tagrin, por dhe mundësitë që të përshpejtojë i sigurt riformatimin e forcës më të rëndësishme të opozitës në vend.