Nga Matilda MIRAKAJ/

Janari është nje muaj shumē i rëndesishëm për mua. Si për të gjithë simbolizon fillime të reja, ëndrra dhe shpresa. Por në veçanti është i rëndesishëm për ngjarjet që formuan jetën time. Një nga këto ngjarje ishte arrestimi i babit në 15 Janar, kurse tjetra, ishte pozitive dhe dhurata më e bukur në jetën time.

Kur shkoj mbrapsht në thellesitë e fshehura të memorjes time, e para gjë që mbaj mënd është lindja e motrës. Big Bang i imi. Fillimi i gjithshkaje.
24 ditë më parë kisha mbushur 3 vjet. Sigurisht, nuk më kujtohet asgje deri atë ditë. Por, pak më shumē se tre javë më vonë, në trurin tim u regjistruan vizionet e para që simbolizojnë fillimin e kujtesave të mia.  E para kujtesë e fëmijrisë sime  e përzier me tregimet e mamit. Nga kjo mjegull kujtese hyjnë në të qënurit tim disa figura. Largesia e kohës së kaluar dhe mosha e brishte i veshin këto njerez me një mjegull të bardhe. Isha shumë e lumtur. Mami nuk kishte qënë në shtëpi për disa ditë dhe unë ia kisha ndjerë mungesën. Ishte ndarja e parë midis nesh. Për një fëmije të asaj moshe, prindërit dhe shtëpia janë gjithçka që eksiston. Është e para forcë graviteti që njeh. Është qëndra që  tërheq një horizont që është në rritje konstante, ndaj vetes. Thuhet se njerëzit mësojnë deri në moshën tre vjeç shumë më tepër se se gjatë gjithë jetës së tyre.  Ndoshta prandaj edhe nuk kujtojmë asgjë deri në atë moshë.Njohuria hyn në qënien tonë si një lum i rrëmbyer.
Dy gra dhe një vajzë e vogël. Mami me disa rroba në dorë, hallë Vali dhe Vilma.  Vilma ishte disa muaj më e madhe se unë. Gati moshatare. Ajo më kujtohet më mirë se gjithçka tjetër atë ditë. Flokët e verdha me baluke.  Si një kukull e vogël.  Ato çfarë unē kujtova se ishin rroba në duart e mamit, doli se ishte bebja e vogël.   Mami më ngriti lart me dy duart dhe më puthi.Oh, lëkura e fytyrës se saj më shkrinte me kënaqësi. Hallë Vali më puthi the më dha një karamele. Mami e lodhur nga rruga, akoma e dobët nga lindja, shkoj me hallë Valin në guzhine të shtrinte pak këmbët në minder. Edhe Vilma ndoqi nënën e vet. Unë ngela e mahnitur duke parë atë krijesë të vogël të vendosur diagonslisht në krevat. Dy sy të zinj dhe një fytyrë me ngjyrë trëndafili. Duart e vogla që mundoheshin të preknin ajrin rreth saj. Në duar kisha akoma karamelen që më kishte dhën hallë Vali. Goja e vogël e bebes lëvizte pa pushim sikur kërkonte diçka në hapsirë. M’u kujtua karamelja që kisha në dore. Mbase bebja do karamele, si unë. Ja afrova te buzët që ta lëpinte. I pëlqeu. Ok, e bëra sakrificën dhe ia dhashë të gjithën. Pa e kuptuar isha mbushur me dashuri për motrën e vogël që deri pak më parë nuk e njihja. Pastaj e lumtur për bujarinë time duke kercyer shkova në guzhinë te mami. Ajo ndërpreu bisedën me hallë Valin dhe më hodhi një vështrim të mallshëm. Mami, mami thirra unë, e eksituar. I dhashë bebit karamele. Mami, me sy të zgurdulluar bërtiti:- Çfarë…dhe vaproi në dhomën ku ishte Manjola e vogël. Ajo ishte duke u mbytur. Mami e kapi nga këmbët dhe i futi gishtin në fytin e vogël. E nxorri. Manjola filloi të marrë frymë dhe e trëmbur filloi të qajë. Unë kisha ngelur e friksuar në qoshe të dhomës.
Kjo ngjarje është e përzier me kujtesat e mia. E dëgjuam aq shpesh, sa, jo vetëm unë po edhe Manjola vetë, e mbante mand. Për fat, ajo që kishte qënē aq afër të ndodhte, u evitua. Dhe unë pata fatin te kem dhuratën më të madhe të jetës time për 44 vjet, 4 muaj dhe  7 ditë.
I love day lilies. They come on beautiful array of colors,  some are pale and some have a deep color, some have different hues all together.  Single layer of petals or double. Their fragrance feels the surroundings with a sweet aroma.  They bloom on the morning and  die with the sun.  One day.  No more.  Short lived but it makes you smile filed  with appreciation for its beauty when in bloom.   A description that fits my sister so well.  She was named after a flower.   Two flowers actually.  I don’t think it was intentional.  Magnolia Margarita,   Both white, beautiful flowers.
Bib, bib, bib, grafiku në ekran. I rrallë, i dobët pulsi.

…Edhe një,  dhe pastaj heshtje.  Një vijë e gjatë në ekran. Sytë e mbyllura, dhe të qeta. Një buzëqeshje gati e padukshme në cepat e buzëve. Lot, dhimbje, dorëzim. Dyert e arta të qiellit hapen të presin shpirtin që kthehet në shtëpi të vet.  Ishte një udhtim i gjatë dhe i mundimshëm. Shumë i lodhshëm, por jo, kurrsesi i mërzitshëm. Ëngjëjt i tregojnë udhën, tashmë të harruar drejt shtëpisë së përjetshme.

Happy Birthday my SISTER!