Historia perseritet – Dielli

HISTORIA PËRSËRITET -KARRIGA BOSH E KRYEMINISTRIT TË SHQIPËRISË-DHE NJË UDHËHEQSE NDRYSHE NGA KOSOVA

December 20, 2020 by dgreca

“Në komb t’onë, duket se tërë hollësia e mendjes dhe e zemrës, tërë bukuria e karakterit dhe e sjelljes, i kanë renë për miras gruas.” (Faik Konica, Revista Albania, 1906)

“Ti Shqipëri më jep nder, më jep emërin shqipëtar…”, këndonte Naimi i madh. Shyqyr që Naimi u ka kënduar maleve, fushave, bregoreve lumenjve dhe kodrave të Shqipërisë — dhuratës nga Zoti — si dhe “vendasve të mi të bekuar”, shqiptarëve në përgjithësi dhe jo politikanëve shqiptarë. Sepse, politikanët shqiptarë shpesh ia dalin që me sjelljet e tyre me njëri tjetrin dhe me të tjerët, me praktikat dhe me vendimet e tyre si përfaqësues të popullit shqiptar, as nuk na kanë nderuar as nuk na bëjnë krenarë si shqiptarë, kudo që gjëndemi.

Vizita e Dr. Vjosa Osmanit, Kryetares së Kuvendit të Kosovës dhe Ushtrueses së Detyrës së Presidentes së Republikës së Kosovës në Tiranë ishte një rast i tillë, zhgënjyes. Ashtu si edhe mijëra shqiptare e shqiptarë, anë e mbanë botës edhe unë mbetem i zhgënjyer dhe i hidhëruar në shpirt nga pritja që iu bë në Parlamentin shqiptar, Dr. Vjosa Osmani, bartëse e dy detyrave kryesore të Republikës së Kosovës.

Atë ditë nuk e ndjeva veten aspak krenar se jam shqiptar. Ju lutem lexojeni fjalimin e Zonjës fisnike nga Kosova në Paralamentin e Shqipërisë dhe më thoni se çfarë tha gabim në fjalën e saj kjo përfaqësuese edenjë e një brezi të vuajtur të shqiptarëve të Kosovës dhe pse duhej që karriga e Kryeministrit të Shqipërisë të ishte bosh për ato 14 minuta që foli Zonja Osmani. Veni re gjithashtu mos-respektin e hapët që treguan parlamentarët e pranishëm shqiptarë ndaj pranisë së Vjosa Osmanit në Kuvendin e Shqipërisë, me telefona në dorë duke lexuar dhe duke dërguar mesazhe. Leri më duartrokitjet me dy gishta, të disa prej tyre. Karriga bosh e Kryeministrit ishte një shprehje tjetër e qartë mos respekti për Kosovën dhe një akt bojkotimi me dashje të Zonjës Osmani. Disa prej këtyre “burrave”, të parlamentit të Shqipërisë e treguan haptas përbuzjen dhe irritimin e tyre ndaj zyrtares së lartë dhe gruas fisnike nga Kosova.

Fatkeqësisht, bojkotimet kanë një histori të gjatë dhe të shëmtuar në Shqipërinë e shekullit të kaluar. Gjatë komunizmit, Shqipëria njihej botërisht si vendi i bojkotimeve. Bojkotime ndaj lindjes e perëndimit, bojkotime ndaj organizatave ndërkombëtare, madje bojkotime edhe ndaj të Madhit Zot, duke e shpallur Shqipërinë vendin e parë ateist në botë, vendin bojkotues kundër Zotit. Karriga bosh e Kryeministrit të Shqipërisë gjatë fjalimit të Zonjës Osmani në Kuvendin e Shqipërisë më kujtoi karrigat bosh të delegacionit të Shqipërisë komuniste pranë Organizatës së Kombeve të Bashkuara (OKB) dhe largimin nga salla të delegacionit të regjimit hoxhist, 55-vjetë më parë, kur Papa Pali i VI – i pari Papë në histori që ka vizituar OKB-ën. Shtypi i kohës shkruante se delegacioni i Shqipërisë komuniste ishte i vetmi delegacion që u largua nga salla — për të kundërshtuar praninë e udhëheqsit të Kishës Katolike në OKB, duke shkaktuar kështu një skandal të vërtetë diplomatik në skenën botërore. Shtypi i asaj kohe shënon se bojkotimi, nga delegacioni i regjimit komunist shqiptar, i fjalimit të Papës Pali VI në OKB – është pasuar nga një fushatë e egër, fyese dhe denigruese kundër Papës dhe Vatikanit – urdhëruar nga vet Enver Hoxha dhe shpërndarë nga mjetet e propagandës së tij me radio dhe me shtyp. E njëjta gjë ndodhi edhe pas fjalimit të Zonjës Vjosa Osmani në parlamentin e Shqipërisë, të ënjtën që kaloi, një fjalim të cilin Presidentja në detyrë, Zonja Osmani me të drejtë e cilësoi, “sikur i flet njeriu familjes së vet”, por trajtimi që iu bë asaj nga një pjesë e medias së oborrit të pushtetit, nuk kishte asgjë të bënte me familjen e madhe shqiptare.

Jo, jo, Zonja Osmani, të gjithë e kuptuam shpejt pas fjalimit në parlamentin shqiptar, ti nuk u trajtove si pjesëtare e “familjes shqiptare”. Pjesëtarë të caktuar të medias, të akredituar pranë “oborrit mbretëror”, u hodhën menjëherë në veprim duke shfryrë mllef kundër teje due duke justifikuar sjelljet e “trimave” të Shqipërisë karshi teje, një gruaje fisnike –politikane ndryshe — nga Kosova. Unë e kam lexuar tri herë fjalimin tëndë në parlamentin e Shqipërisë, e nderuara Presidente, dhe nuk mund të gjej ndonjë arsye logjike se pse janë çuar peshë këta njerëz. Ku e kanë hallin?

Pse janë të zemëruar me fjalimin tënd në parlament dhe me vizitën tënde në Tiranë, në përgjithësi, megjithëse pritja juaj nga Presidenti Ilir Meta ishte dinjitoze dhe me protokoll të rasstit. Ndoshta u zemëruan se e fillove vizitën tënde në Shqipërinë Nenë me një homazh tek memoriali i Heroit kombëtar Gjergj Kastrioti – Skenderbeu, në Lezhë. Mos vallë janë zemëruar me ty se kritikove disa prej politikave të Shqipërisë ndaj Serbisë dhe të qëndrimeve të saj ndaj Kosovës? Ju Zonja Presidente me të drejtë paralajmëruat se, “Kosova nuk mund ta shpërblejë Serbinë me territor të saj e as me koncesione të tjera, për politikën gjenocidale që Serbia kishte ndaj nesh. Serbia duhet të pendohet, të kërkojë falje e të dënohet. E jo të shpërblehet. Dhe kjo duhet të jetë e qartë për këdo dhe ta themi me zë të lartë, këtu e në çdo vend tjetër të botës.” Ka gjë të keqe në këtë deklaratë? Duket se as thirrja e Dr. Vjosa Osmanit për unfikim të ideve dhe bashkrendim të politikave dhe programeve kombëtare nuk u prit mirë. A po u zemëruan nga thirrja e saj publike që Kuvendi i Shqipërisë t’i bashkohet Kuvendit të Republikës së Kosovës në miratimin e Rezolutës që dënon gjenocidin serb në Kosovë. A po mos i zemërove “burrat” e Kuvendit dhe “trimat” e qeverisë së Shqipërisë dhe zëdhënsit e tyre në median e oborrit të tyre me thirrjen tënde që dy qeveritë dhe parlamentet shqiptare t’i garantojnë rinisë shqiptare, “një të tashme më të mirë e një të ardhme më premtuese.” A po ishte mesazhi i Presidentes së Kosovës që i zemëroi ata më së shumti: Hiqni traun me Kosovën! Pyetja është pse gjithë ky mllef kundër një gruaje fisnike shqiptare e edukuar në Amerikë dhe qëndrimeve të saja atdhetare dhe thirrjeve për unifikim dhe bashkrendim të objektivave mbarëkombëtare midis dy shteteve shqiptare?

Duke marrë parasysh qendrimet e Tiranës zyrtare ndaj disa prej këtyre çeshtjeve, unë besoj se këto dhe arsye të tjera kontribuan që, fatkeqësisht, një pjesë e vizitës ssë Presidenetes së Kosovës në Tiranë të mos ishte aq e këndëshme për të as për shumë prej nesh që jemi dakort me ato që Dr. Osmani tha anë parlamentin e Shqipërisë. Fatkeqësisht, ajo nuk u prit plotësisht si një si pjesëtare e familjes shqiptare, “në shtëpinë tonë të përbashkët”. Duket se “establishmenti” politik, për mungesë të një fjale më të mirë shqip, u trondit nga fjalët e një përfaqusese të re të politikës shqiptare, qoftë në Kosovë qoftë në Shqipëri — frikë nga një udhëheqëse ndryshe e një brezi të ri politikanësh shqiptarë, që jep shpresë se ditët më të mira për Kombin shqiptar nuk janë larg, nëqoftse ajo dhe të tjerë si ajo nuk lejohen nga politikanët e këtyre 30-viteve të fundit të marrin në dorë frenat e të ardhmes kombëtare.

Unë jam i mendimit gjithashtu se një gjë tjetër që trazoi zemrat e disa prej “burrave” të Shqipërisë është paragrafi i fundit i fjalimit historic due shumë prekës të Presidentes së Kosovës, Vjosa Osmani në Kuvendin e Shqipërisë, ku ajo foli, ndër të tjera, edhe për vuajtjet dhe krimet komuniste të regjimit të Enver Hoxhës dhe regjimit sllavo-komunist të ish-Jugosllavisë ndaj qindra mijëra familjeve shqiptare, në përgjithësi dhe familjes së saj të ngushtë, në veçanti, duke përmendur vrasjen e xhaxhait të nënës së saj, i cili është vrarë dhe varrosur i gjallë nga regjimi i Enver Hoxhës, si kundërshtar politik, varri i të cilit as nuk dihet, si shumë kundërshtarëve politikë të Enver Hoxhës. “Përgjatë historisë sonë shumë familje janë ndarë mes Kosovës dhe Shqipërisë. Të tillë e kishte fatin dhe familja ime. Gjyshi im, babai i nënës sime kishte përjetuar tortura të tmershme në burgjet e regjimit serb dhe në fund kishte vdekur nga ato tortura, ndërsa xhaxhai i nënës sime, vëllai tjetër Sulejman Vuçiterna, kryetar i Akademisë Ushtarake këtu në Shqipëri, kishte mbetur në Shqipëri, por u varros për së gjalli nga regjimi i Enver Hoxhës’- u tha ajo parlamentarëve shqiptarë.

Veshët e deputetëve shqiptarë nuk ishin mësuar të dëgjonin të vërteta të tilla në atë parliament, për krimet kotmuniste kundër shqiptarëve në të dy anët e kufirit, të dy regjimeve komuniste si motra: regjimit komunist të Enver Hoxhës dhe regjimit komunist sllavo-jugollav të Titos e Rankoviqit. Një deklaratë e tillë e guximshme nga Zonja Osmani duhet të ketë shkaktuar iiritm të madh në radhët e disa deputetëve të pranishëm atë ditë, ish-bashkpuntorë dhe nostalgjikë të atij regjimi vrasës.

Zonja e nderuar, Presidentja në detyrë e Kosovës dhe njëherazi edhe Kryetare e Kuvendit të Republikës së Kosovës, Dr. Vjosa Osmani, gjatë vizitës së saj në Shqipëri, u tregoi “burrave” të politikës shqiptare – si në Shqipëri ashtu edhe në Kosovë — si dhe përfaqsuesve të medias shqiptare, në shërbim të politikanëve shqiptarë — vlerat e gruas shqiptare: nënave, motrave dhe bijave të këtij Kombi të lashtë dhe krenar – e të cilat, sipas Faik Konicës janë dalluar gjithmonë për nga hollësia e mendjes dhe e zemrës dhe për nga bukuria e karakterit dhe e sjelljes – vlera këto që u mungojnë shumë burrave të politikës shqiptare, fatkeqësisht. Ketë mungesë vlerash njerëzore dhe shqiptare, shumë prej tyre e treguan haptas javën që kaloi, me trajtimin që i akorduan Presidentes në detyrë të Republikës së Kosovës, Zonjës Vjosa Osmani, e cila la nder kudo që shkoi, sidomos me fjalimin e saj historik në Kuvendin e Shqipërisë, javën që kaloi.

Frank Shkreli

Dr. Vjosa Osmani në Kuvendin e Shqipërisë të ënjtën që kaloi

Urimin e saj dërguar Presidentit të zgjedhur amerikan, Joe Biden, Presidentja në detyrë e Kosovës, Dr. Vjosa Osmani e ka përfunduar me fjalët e ish-Presidentit historik të Kosovës, Dr. Ibrahim Rugova: “Zoti e bekoftë Kosovën! Zoti i bekoftë Shtetet e Bashkuara të Amerikës! Zoti e bekoftë miqësinë tonë të përhershme e të përjetshme!”

Presidentja në detyrë e Kosovës Dr. Vjosa Osmani një fjalim prekës në parlamentin e Shqipërisë përmendi faktin se një afërm i saj ishte varrosur gjallë nga regjimi komunist i Enver Hoxhës. Ajo e kishte fjalën për kolonelin Sulejman Vuçitërna që vdiq në kënetën e Maliqit i dënuar nga Enver Hoxha si kundërshtar politik, shkruan Dashnor Kaloci në një artikull për gazetën Telegraf

A është Dr. Vjosa Osmani rugovistja/i e fundit? Në takimin me Kryetarin e Bashkisë Tiranë, Z. Veliaj, Presidentja në detyrë e Republikës së Kosovës, ka diskutuar edhe për mundësinë e ngritjes së një shtatoreje të Presidentit Ibrahim Rugova në kryeqytetin shqiptar, Tiranë, njofton Klan Kosova.

HISTORIA PËRSERITET, O BESNIK BAJRAKTARI !

August 6, 2016 by dgreca

Nga Ramiz LUSHAJ/

1.Atë ditë të 1 gushtit 2016 kur Besnik Bajraktari i Shipshanit shtrengonte miqësisht dorën me ShTij, Bujar Nishani – President i Republikës së Shqipërisë, aty, tek restorant “Krojet” në Vuthaj të Gucisë, po mendoja diçka tjetër: Historia përseritet…në kohë, vende e mënyra të ndryshme.

2.Stërgjyshi i tij, Din Bajram Bajraktari, i pari bajraktar i Shipshanit, i cili kishte lidhje të mira me Vezirin e Shkodrës, Mustafa Pashë Bushatlliun dhe me dyert e mëdha të Kryezinjëve në Gjakovë e Begollëve në Pejë, ka marrë pjesë me forca ushtarake vullnetare të bajrakut të vet edhe në disa luftëra në vitet 1852-1854, më 1867 dhe 1872-1875 në mbrojtje të trojeve etnike shqiptare në Plavë-Guci e deri në Moraçë.

3.Tjetri stërgjysh i tij, pasardhës trashëgues i bajrakut të Shipshanit, Bek Din Bajraktari, me një përfaqësi të bajrakëve të Malësisë së Gjakovës me Rekë e Gjakovë, Pejë e Rugovë, në tetor 1879, në Qafë të Çakorrit, në një takim zyrtar me vojvodë Teodor Milanin e Vasojeviçëve – përfaqësues i dërgatës të Krajl Nikollës së Malit të Zi, e kundërshtoi aneksimin e Plavë-Gucisë nga Mali i Zi, kundërshtoi vendimet e Kongresit kundërshqiptar të Berlinit dhe i shpallën luftë Principatës së Malit të Zi.

Bek Din Bajrami me mbi 200 luftëtarë nga bajraku i tij i Shipshanit, shkoi në Luftën famëmadhe Nokshiq – Pepaj (4 dhjetor 1879-11 janar 1880) dhe luftoi në vijë të frontit tek Ura e vjetër e Limit në Nokshiq, përballë forcave ushtarake malazeze të komanduara nga Mark Milani i Kuçit dhe Teodor Milani. Lufta e Nokshiqit ishte parathania e Shpalljes së Pavarësisë në Vlorën e 1912-tës.

4.Dy bajraktarët e Shipshanit, babë e djalë, Din Bajram Bajraktari e Bek Din bajraktari, kanë pasë lidhje të afërta më figura të shquara e shtëpi të mëdha në Plavë-Guci, si me Ali Pashë Gucinë, Jakup Ferrin me vllazni, Mulla Jahën – kadiun e Plavës, Bali Demën e Martinajve, Shahmanët, e të tjerë.

5-Gjyshi i Besnik Bajraktarit, i treti brez i bajrakut të Shipshanit, Tahir Bek Dini, së bashku me Riza Beg Kryeziun, Bajram Beg Currin e bajraktarë të tjerë të kazasë së Gjakovës, etj. me 3.000 forca vullnetare malësore, i prinë luftës së madhe kundër mbi 8.000 forcave malazeze të Divizionit Lindor të prirë nga gjenerali agjutant, brigadieri serdar Janko Vukotiq e vartësit e tij ushtarak Radomir Veshoviq, Milija Nikoliq, Bogdan Vuçiniq e Gjuro Vushojeviq. Lufta u zhvillua më 15-18 tetor 1912 në Ultinën e Epërme të Limit, si në Visitor, Velikë e Majën e Liqenit të Plavës. Komandanti i Divizionit, gjenerali J. Vukotiç (asokohe ministër i Mbrojtjes e tevona kryeministër i Malit të Zi), më 21 tetor 1912, nga Gucia e pushtueme nga malazezët, i raportonte mbretit Nikolla i Parë në Çetinë se “3 mijë shqiptarë të nahijes së Gjakovës …sulmonin çdo ditë batalionet tona…”.

6.I katërti brez i bajrakut të Shipshanit, Rrustem Bajraktari – djali i Tahir Bek Bajraktarit, në fillim të nëntorit 1943, kur repartet çetnike të Veliçko Bojoviqit e sulmuan krahinën legjendare të Plavë-Gucisë, mori pjesë në luftë me një formacion ushtarak vullnetar të Shipshanit. Ai, duke u kthye hypur në kali shale për në qytetin e Plavës e kapin dhimbje të forta të zemrës, bie përtokë, pësoi dëmtime trupore dhe qëndroi për shërim tek familja Beshkoviq në Plavë. Ndrroi jetë në kullën e tij në Kasaj të Shipshanit. Mbeti në histori.

7.Baba i Besnik Bajraktarit, Sali Tahir Bajraktari, asokohe drejtues në komunën e Becit të Gjakovës, në nëntor 1943, mori pjesë dhe në një përpjekje luftarake me çetnikët sllavë në Plavë-Guci. Ai e çoi në kullen e tyne në Kasaj të Shipshanit vllain e tij Rrustem Bajraktari, këtë martir të komb, dhe u përkujdesën për shëndetin e tij derisa ndrroi jetë pas disa ditësh.

8.Juristi i njohur Besnik Bajraktari, administrator i një studioje juridike, shahist i nivelit ndërkombëtar (aktualisht zv.president i Federatës Shqiptare të Shahut), etj. është i pesti brez genetik i derës së madhe Bajraktari të Shipshanit që vjen në krahinën e Plavë-Gucisë.

Besnik Bajraktari i Shipshanit ka tri lidhje me Plavë-Gucinë: E para, lidhjet e dashurisë breznore për Kombin, ku bajraktarët e Shipshanit dhanë kontribute, kanë atribute, derdhen gjakun e tyre, etj. Tashti, Besnik Bajraktari vjen në udhën e të parëve të tij, vjen me historinë e tyre. E dyta: Besnik Bajraktari ka dhe lidhjet e tij të gjakut me Plavë-gucinë, pasi është dy herë nip aty: edhe tek Çelajt, edhe tek Ulajt e Vuthajve. E treta, Besnik Bajraktari ka edhe lidhjet e tij të tokës me Plavë-Gucinë, pasi aty, prej kaherit, ka një bjeshkë të vetën, të derës së tij.

Ndaj ftesa për Besnik Bajraktarin e Shipshanit në Manifestimin tradicional kombëtar “Mirësevini në Alpet Shqiptare, Vuthaj 2016” – në të njëzetin vit të organizimit të tij panshqiptar; takimi i tij i atyshëm me Presidentin e Republikës së Shqipërisë; prania në ditën e fundme të Festivalit Folklorik Kombëtar “Kënga e Vallja Shqipe na bashkon” – i zhvilluar për katër ditë në Plavë-Guci; nuk është rastësi, pasi historia përseritet ndër brezni, në gene e në kulla, në data e ngjarje, në jetët e trevat tona etnike shqiptare.

Historia përsërit vetveten, por për fat të keq udhëheqësit rusë asnjëherë nuk kanë nxjerrë mësime

March 27, 2014 by dgreca

Nga Hajro Çini-M.A. Economics/

Po ti referohesh historisë, që nga koha kur Xhenxhiz Khani formoi kombin rus, drejtuesit rusë, me përjashtim të Pjetrit të Madh dhe pas tij Katerinës së Madhe (që ishte gjermane), pothuaj të gjithë të tjerër kanë treguar një nivel shumë primitiv drejtimi shteti dhe po ashtu edhe nivel shumë të ulët sjellje ndërkomëtare. Kjo ka shkaqet e veta, por qëllimi i këtij shkrimi nuk është analiza e këtyre shkaqeve, por çfarë ka ndodhur realisht nëpër shekuj. Nuk gjendet asnjë rast, kur Rusia nuk i ka shërbyer, pa dinjitet, me statusin e luftëtarit primitiv fuqisë më të madhe perëndimore të kohës (më saktë anglosaksonëve), kur kësaj fuqie i është dashur kjo shërbesë. Natyrisht nuk ka qënë as parimi, as nderi, bile shpesh as edhe vetë interesi i Rusisë, thjesht ka qënë pagesa që ata kanë marrë. Jo rrallë në mënyrë të neveritsheme.

Kur Turqia ishte shtet shumë i fuqishëm dhe modern, Rusia, të paktën në pjesën Europjane ishte gjysmë vasale e saj. Kur Turqisë po i kalonte koha e shkëlqimit, dhe në Europë, Britania e Madhe, pasi kishte bërë e para Revolucionin borgjez dhe kishte hedhur sytë nga Lindja e Mesme, ajo pagoi Rusinë, dhe kjo e fundit luftoi për 20 vjejt kundër Turqisë dhe Britania e Madhe mori Lindjen e Mesme. Kur Napoleoni mbyti revolucionin e përgjakshëm francez, dhe nuk lejoi Britaninë e Madhe të kontrollonte Francën, por përkundrazi, ju kthye asaj me një bllokadë kontinentale, Britania e Madhe i kërkoi shërbimin e radhës Rusisë. Por cari ja kishte frikën Napoleonit dhe nuk kërceu. Britania Madhe bleu të birin e carit, që pasi vrau të atin me ndihmën e agjentëve anglezë, mori pushtetin dhe ju bind diktatit të Zotit të radhës. Rusia luftoi për 20 vjet, dhe shpesh u disktretitua në fushën e betejës nga Napoleoni. Por këto luftëra e lodhën shumë Francën dhe në një betejë përfundimtare me Anglinë në Waterloo, ku kjo e fundit pothuajse e humbi luftën dhe po të mos kishte qënë për mareshalin Prusian Blyher do të ikte me bisht ndërshalë nga fusha e betejës, siç i kishte bërë Napoleoni të gjitha fuqitë europjane. Pagesa që Anglia i pagoi Rusisë gjatë epokës napoloeniane ishte kaq e rëndë, sa Kryeministrit anflez William Pitt, (I riu) ju desh 40 vjet të lante borxhet.

Vetëm në kohën e Bismarkut, që me një dorë të hekurt i kontrolloi të gjitha fuqitë kontinentale europjane, Rusia nuk pati shans të fitonte këstin e vrasësit me pagesë, sepse kançelari i hekurt ja kishte prerë të gjitha shtigjet.

Erdhi lufta e parë botërore. Rusia ju shtrua përsëri fatit si shërbyese e bindur e anglosaksonëve, por edhe në këtë rast Gjermania ja doli mbanë nëpërmjet agjentit të rekrutuar të spiunazhit të saj, Leninit, të cilin e hodhi në Rusi të krijonte trubullira. Ai duke përfituar nga injoranca dhe primitivizmi i llumit rus, arriti të marrë pushtetin dhe të dalë nga lufta duke firmosur paqen e Brest Litovskit, në kushtet më të rënda për Rusinë.

Por fati i buzëqeshi përsëri pak vite më vonë, kur po ashtu si edhe me Francën, Rusia ishte në fillim në krah të Gjermanisë. Anglosaksonët, si mjeshtra të vërtetë të rusëve, e gjetën të çarën, dhe e kthyen Rusinë në anën e tyre. Rusët luftuan dhe me ndihmën e Anglisë fituan edhe gjysmën e Europës. Kur anglosaksonët nuk kishin më ndonjë fuqi që ti konkuronte, dhe që të ishin gjithnjë të freskët, sepse pa një kundërshtar edhe ata përgjumen, e kthyen Rusinë (tashmë BRSS) në armik të ftohtë dhe e mbajtën në këtë status deri sa e gjunjëzuan totalisht, dhe kur situate ndërkombëtare po ri konfigurohej.

Tani edhe në marëdheniet Anglosaksonë – Rusë ka moment që ngjajnë si dy pika uji. Kur Amerika ishte e angazhuar në Vietnam, BRSS fitoi një farë gjallërie, dhe sapo në Amerikë u bë president një njeri i ndershëm, i urtë dhe mjaft paqësor (Jimi Karter) BRSS shkëputi frerin dhe u hodh në mësymje jashtë zonës që anglosaksonët i kishin lejur. Shkuan dhe pushtuan pa asnjë provokim Afganistanin. Edhe atë e pushtuan me një efiçensë dhe efikasitet të frikshëm. Brënda 48 orëve. Ky akt e shkundi Amerikën dhe populli paqedashës amerikan ju kundërpërgjigj me një president shqiponjë. Të madhin Ronald Reagan, i cili shpalosi të gjithë pathosin e tij për lirinë e njerëzve dhe të gjithë energjinë e tij për të shkatërruar perandorinë e djallit. Brënda 12 vjetësh BRSS u tkurr në një Rusi të zvogluar, të shkatërruar ekonomikisht, moralisht dhe në çdo pikëpamje tjetër.

Pas disa luftërash jo shumë të suksesshme në Afganistan dhe Irak, dhe pasi në krye të USA erdhi një demokrat tjetër paqësor, i urtë dhe paqedashës (Presidenti Obama), si në vitet 70, Rusia tregoi se nuk kishte nxënë asnjë lloj mësimi nga historia. Pa asnjë pikë llogjike pushtoi me të njëjtin intensitet si dikur Afganistanin, Krimenë.

Krimeja

Rusia në Krime kishte arritur më të mirën e mundhshme me marrëveshje ndërkombëtare të garantuara nga USA dhe Anglia. Nuk i duhej asgjë më tepër. Ajo marrëveshje kishte çarmatosur nga armatimi bërthamor Ukrainën, i kishte dhënë të drejta të garantuara bazës së rëndësishme te Sevanstopilolit etj. Krimeja është një nga zonat më të varfëra të asaj pjesë të botës. Kievi harxhonte 1 miliard euro në vit, që të rriste nivelin e jetesës nga mjerimi në varfëri atje. Këtë barrë financiare e mori përsipër, krejt pa mend, Rusia tani. Dhe jo vetëm kaq. Agresioni rus zgjoi përsëri botën për primitivizmin, mungesën totale të civilizimit të udhëheqësve rusë. Ajo zgjoi Europën, që kishte rënë në gjumë letargjik deri në mosmirënjohje të plotë kundrejt USA, kërcënimi ushtarak i të cilës kishte mbajtur nën kontroll edhe BRSS-në. Ai akt zgjoi përfundimisht edhe USA, dhe unë jam i bindur se populli amerikan do ti kundërpërgjigjet me një Reagan të ri, me një shiponjë republikan. Brenda 8-12 vjetësh bota do të shohë përsëri, pas një kuazi lufte të ftohtë, një Rusi të nëpërkëmbur. Ajo do të lëshojë edhe ato pjesë në Çeçeni apo ish republika që ajo ka ndërhyrë brutalisht me pretendime alla-Milosheviçiane. Thënë shkurt, Putin ka korrur një fitore si të Pirros sonë në portat e Romës. Por ndryshe nga Pirro, kjo e Putinit nuk ka pikën e dinjitetit.

Rusofilizmi si një tregues sinjifikativ i nivelit të ulët të ndërgjegjes kombëtare të shqipfolësve të majtë.

Ngjarjet në Krime nxorrën nëpër rrjetet sociale edhe një dukuri të venitur prej kohësh në Shqipëri. Rusofilinë. Kjo ndjenjë nuk ka eksiztuar asnjëherë midis shqiptarëve deri në fillim të shekullit XX, kur policia sekrete ruse e Xherxhinskit, kishte filluar të rekrutonte disa kokrra. Ndër të parët Ali Kelmendin, të cilin e sollën të përhapte idetë e komunizmit internacionalist (në thelb rusofilinë). Ky aktivitet u rrit dukshëm gjatë viteve 1941-1944 për të arritur kulmin në periudhën 1948-1959, kur një pjesë e konsiderueshme e llumit shqiptar, të inkuadruar në Partinë Komuniste, shkuan të “shkolloheshin” nëpër akademitë e spiunazhit rus. Edhe pse pas prishjes me Hrushovin, diktatori shqiptar, vrau dhe burgosi shumë rusofilë, jo për patriotizëm, por për sigurinë e tij personale, edhe nëpër burgje, rusofilët vazhduan të jenë të tillë, dhe besnikërinë kryesore ata edhe sot ja kanë Rusisë, edhe pse jo rusë. Ndoshta të vetmit jo rusë, kaq rusofilë. Duke ju referuar historisë së trishtë që Rusia ka qënë një nga armiqtë shekullor të shqiptarisë, mua më duket se rusofilët shqipfolës janë ose totalisht injorantë dhe nuk shohin përtej “legjendave” që ju kanë treguar prindërit e tyre mëndje ndryshkur, ose nuk kanë pikën e patriotizmit apo të ndërgjegjes kombëtare. Nuk ka se si shpjegohet ndryshe.

Sodoqoftë, kombi shqiptar është pozicionuar tashmë në një zonë shumë komode gjeopolitike. Një luftë e re e ftohtë, nuk mund ti bëjë atij ato dëme që ju bënë nga 1941 e deri më 1999, përkundrazi. Dhe për këtë meritën më të plotë e kanë dy burrat e shquar të Shtetit Shqiptar, Dr. Sali Berisha dhe Dr. Ibrahim Rrugova. Brezat e mevonshëm do ja njohin shumë më shumë këto vlera të aktivitetit të tyre, se sa i njihen sot.