Ilir Levonja – Page 18 – Dielli

Thirrje për në funeralin e vet ?!

March 24, 2019 by dgreca

Nga Ilir Levonja

Nuk kam më asnjë dyshim që opozitarizmi tashmë është një pushtet absolut dhe se djegia e mandateve i dha frutet e para. Eshtë kjo arsyeja që sfidat politike janë të barazvlerta me programet e mirëfillta ekonomike për të promovuar jo më liderët, por njerëzit e duhur për të qeverisur vendin. Dhe sigurisht kjo ndodh përmes qarkullimit.

Tirana dje na u dha si Pekin i vogël, një Hanoi që rri në këmbë me fitoren kundër Amerikës dhe me ekonominë e tregut me tregshitje po Amerikën. Një lloj Moske e Putinit që luan me lodrat e tija perverse etj. Një Kubë e pushtuar nga ideologjia dhe oligarkët që duan dhe bëjnë çfarë i do qejfi me tokën, resortet, detin dhe qiellin kubanez. Një Ankara që rri në pushtet me votat rurale, veton karshi mendimit ndryshe, fondamentalizmit etj. Një Tiranë kur marshonte Enveri me kongreset dhe planet pesë vjeçare, nga urrat, reshtimi, thirrjet ngrihu, gjimnastika e mëngjesit për të mundur me karabinat e Kinës destrojerët e Amerikës, një lloj kohe ushtrimesh manifestimi. Janë rezultati i një opozitarizmi pa kompromis.

Opozitarizmi duhet të jetë gati për të qeverisur.

Të gjitha thirjet e çjerra për prishje teatrosh, muzesh a ku di unë çfarë, nuk janë asgjë tjetër veçse ca grishje ankthi të të humburit për në funeralin e vet. Nuk e di përse një lider i përmasave kaq të mëdha si Edi Rama, duhet të merret me hallatet e Lulit, me humbësit, më fatalitetin e presidentit kur i ka të gjitha?! Të merret me opozitarizmin kur i ka ata në parlament. Nuk e di pse duhet të humbi kohë me turmat e opozitarizmit kur i mbush sheshet me rrogtarët. Jemi shtet administratë. Më shumë kemi administratë se popull. Kësisoj fitorja është në xhep. Nuk e di pse duhet të merret me pesë kazanë mediash, kur ka me vete pesëdhjetë. Nuk e di përse merret me gratë e opozitarizmit kur ka më shumë se gjysma e grave të Shqipërisë administratë. Nuk e di përse duhet të çirret për të prishur, kur i ka të gjitha rruspat etj.

Nuk e di përse e ha meraku për imazhin tonë kur ai na i ndreqi duke dhënë ca intervista në ca studio të huaja.

Ky është një sukses madhor. Një det i kuq… Nuk e di pse i mbeti në gojë drejtësia, kur e ka. Dhe nuk e di pse i mbeti goja tek emri i Ilir Metës, kur është me ‘të bashkëvuajtës, bashkëautor, bashkëluftëtar. Nuk e di pse shanë e shfryn aq shumë, kur punët i ka në vijë. Dhe nuk e di përse ofron a shtrin dorën e Taulantit për bashkëpunim me opozitën kur atë e ka në parlament me një emër Ligorka, a Ligoraqka, a Raqka… Nuk e di përse e shqetësojnë miliarderët e opozitës kur i ka me vete trefishin e tyre. I ka të gjitha. Përse shkumon kaq shumë? Si e tha dhe kënga, Lart më lart o shokë flamujt e kongresit/ beteja të reja/ fitore na presin… E mbani mend besoj. Por të gjitha kanë një përbashkësi, inatin e zevzekut që do ta nxjerrin nga zyra. Dhe jo vetëm aq.

Parisi i munguar në Tiranën e shallvareve

March 17, 2019 by dgreca

Nga Ilir Levonja

Pritshmëria për rrëzimin e Ramës sot ishte e madhe, por Rama po qësëndiset me të gjithë. Madje ri aplikoi kamerat me dron nga qielli, si e si ta zbehte protestën. Madje duke përdorur edhe webe oportunë ose as mish e as peshk.

Gjuajti me ligësi momentet a oraret. Dhe duke patur parasysh se gjatë gjithë këtyre ditëve u fol shumë për dhunë, skenarë rusë mbi destabilizimin e vendit etj., imazhin e Shqipërisë para sezonit turistik dhe çeljes së negociatave në qershor etj., me dashin amerikan dhe të tjera ambasada, duhet thënë se ia arriti qëllimit. Qe një protestë e vrullshme por që zgjati jo aq sa ajo e para. U dirigjua me kujdes farmaceutik që të shmangeshin provokimet, trazirat a të tjera, duke rënë plotësisht në pritshmërinë qeveritare. Apo policisë së sistemuar dhe kërcënuese dy herë më e fortë se në protestën e parë. Urrejtja e atyre në shesh ishte më e fortë se e liderve, megjithatë nuk triumfojë. Kushdo që mendon se ka një balancim mes lidershipit dhe protestuesve gabon, deri sa Rama ia hodhi edhe kësaj radhe. Se në raport me komunitetin europian, qytetarin e saj, Parisi i sotshëm përshembull u mbush tym e zjarr, nga jelekët e verdhë kurse Tirana nga policia e shtetit të Edi Ramës. Megjithatë tani studiot po përgatisin të nxjerrin të njëjtit surretër, të njëjtët fadroma plot xhel, të njëjtit shenjtorë të informalizmit dhe do flasin si zakonisht se a kish dhunë apo jo? Se, fitoi apo humbi Rama? Se e dënoi apo jo ambasada e iks shteti protestën, djegien e mandateve etj. Një kakoni Shqipërie të cilën kërkush tjetër pas Enver Hoxhës, si ky Edi Rama nuk e ka kthyer të gjithën në një front social demokratik. Tjetër ishte urrejtja e tyre në shesh, urrejtje faturash ilaçesh, urrejtje papunësie, urrejtje budallepsje, urrejtje sehirxhinjsh.

Megjithatë askush nuk e percepton dot Parisin, askush nuk krahasohet, askush nuk gjykon si atje, por i referohen ambasadës së pariszienëve, deklarateve të dhunshme pa bërë dhunë. I stepen aludimeve mbi skenarët rusë, i nënshtrohen unit provincial se sa ka bërë unë për ty, apo ti të ma punosh mua kështu e ashtu. Drejt një evaziviteti që i ngjan një dënimi që kurrë nuk ka për t’u zbatuar. Dhe ky jo nga Edi Rama dhe rilindja, por nga mos dakortësia e lidershipit me turmën.

Në europë kemi hyrë që kur morëm malet

March 15, 2019 by dgreca

Nga Ilir LEVONJA/

Dy janë drejtimet e propagandës shtetërore këto ditë. Për më tepër që 16 marsi i bie edhe të ndodhi një ditë pas përvjetorit të Gërdecit, gjëmës shqiptare të informalizmit. I pari se çfarë thonë ndërkombëtarët, kjo në lidhje me mandatet e djegura etj. Dhe i dyti mënxyrat a dëmet nga qeverisja Pd-ës që në rastin konkret e finalizojnë me Gërdecin, figurën e Sali Berishës, djalit të tij, isha ministrit të mbrojtjes Fatmir Mediu, Ballinjëve duke harruar qëllimisht dhe ca pinjollë të ish sigurimit që në atë etjen e babëzitur për të përfituar, nën informalitetin klasik shkaktuan të ashtuquajturën tashmë tragjedia e Gërdecit. Mirëpo kur vjen puna tek akti i veprimit, asgjë nuk ndodh. Tani se çfarë thonë ndërkombëtarët a shtypi i huaj, e kemi parë edhe kur bojkotonte Edi Rama, kur bënte grevë me çadra beduinësh në bulevardin qëndron të Tiranës. Ky imazhi i Shqipërisë tek të huajt që shqetëson ca tipa me flokët plot xhel etj., duke thënë një mijë e një të zeza mund të përmblidhet i gjithi tek debati midis dy gazetarëve në një studio televizive kur njëri akuzon tjetrin se, përse vetëm milionat e eurove të mia përfliten, kurse për milionat e tua nuk flet njëri. Në Shqipëri nuk mund të flasësh më për një pushtet të tretë siç edhe konsiderohet shtypi, sot ai, ka pamjen dhe trahanasë. Madje shtypi ose më saktë këta shtypistat që ndihen të indinjuar me deklarat e të huajve në lidhje me imazhin e Shqipërisë, apo ata të tjerët të hidhëruar nga kjo rënie drastike e vendit për shkak të opozitarizmit etj, është pjesë determinuese e informalitetit tonë. Për një dhe të vetmen metodologji propogande se, ata që mbronin me zell bojkotin dhe çadrat beduine a grevën e Ramës, sot po me të njëjtin zell masakrojnë. Dhe anasjelltas… Mirëpo ka një dallim esencial, që ky bojkoti aktual dallon nga ai i Ramës në majin e 2010-ës, se atëherë rilindasit nuk shkonin në kuvend dhe e merrnin rrogën të plotë. Kurse këta sot, as nuk shkojnë e as nuk e marrin rrogën. Dhe kjo me të drejtë e ka emrin sfidë politike. Sa për linjën e dytë Gërdecin, ka vetëm një pyetje… edhe sa vjet pushtet i duhen Edi Ramës që të dënoj fajtorët, qoftë të Gërdecit, qoftë të 21 janarit etj.? Se deri tani, kemi kuptuar vetëm një gjë retorikën bajate të ankesave pa fund. Se ky kështu se ai ashtu. Ja kush është ky, ja kush është ai.

Eshtë fare e thjeshtë, arrestojeni dhe dënojeni, merrini se u bëni nder dhe demokratëve, demokracisë së vendit, Shqipërisë. Por ju nuk e bëni dhe kjo është e shpjegueshme, rrathët ciklik për mbajtjen e pushtetit. Nëse është Fatmir Mediu, Fahriu e Zeni, merrini siç morët liderin Lefter Maliqi…e bët drejtorë, tani së fundi deputet. Dhe jeni në rregull, nuk keni përse qani studiove me Alfred Pezës a atë tjetrën bjonden dhe flisni për modele. Merrini se do u bëni nder edhe demokratëve. Të jeni të bindur, 99% e tyre do u shplodhet shpirti nga largimi i dinastisë Balliu. Apo nga hunjtë e ngulur aty si Mediu, Ndoka, kërcimtarët si ai i minoritetit grek a ky i çamëve etj. Janë mandate të demokratëve, por e kemi thënë tani, informaliteti i formulave në votime, paktet etj, kanceri ynë social. Nuk mbahet pushteti me foto nga kërpushat e zjarrit të Gërdecit? Do këllqe… por këto kanë vdekur. Dhe kjo nuk mjafton vetëm për ju. Po të paktën le tua kujtojmë shqiptarëve, se tani, kanë arsye me shumicë për të protestuar.

Nuk gjen një investim publik në këto vitet e fundit të jetë bërë me fondet e shtetit publik. Por kudo, diku Kuvajti, diku Emiratet Arabe, diku Turqia, diku Greqia a Italia… Në ndëtimin e institucioneve a administratës, Amerika dhe komuniteti europian etj. Çfarë në fakt ndërtojnë shqiptarët? Ku investojnë qeveritë e tyre.? Kur nuk ndërtojmë dot një shesh publik, si mund të ndërtojmë ushtrinë, si mund të prodhojmë mjete të motorizuara. Shqiptarëve u duhet thënë vetëm kaq, ai kryeministër a ajo qeveri që ndërton me paratë e të huajve nuk bën për ju, ndaj zbytheni dhe vauhdojeni ciklin deri sa të vi aty ajo e duhura. Nuk mund të shpiesh një vend në europë me xhelista studiosh, me ankesa brinjësh e të ndenjurash, me qarje e memo nga ngjarje të kobshme… këto janë të tejkaluara më. Apo edhe këto sondazhet me 80% besueshmëri ky, 26% ai, 4% ajo etj, se aq është e uruara 100, aq është kuti matës. Protestoni vëllezër se në europë keni hayrë me kohë, edhe pse Rama, e baballarët e tij, Berisha e të tjerë fondamentalistë të nomeklaturës ju pengonin. Jemi në europë e kudo që nga koha kur morëm malet.

Mediat e diasporës janë një kazan

March 2, 2019 by dgreca

Nga Ilir Levonja/Kur ta thotë i huaji, e kalon radhën do e durosh… Po, kur ta thotë i yti, kjo është e ç’është. Janë fjalët e kryeministrit shqiptar në ikje Edi Ramës. Dhe kjo është e kuptueshme, që i ka djegur. Në fakt ka një revansh reagimesh karshi këtij samiti, nuk do thoja qejfmbetje por më shumë indinjative në kuptimin se si shikohet dhe si po gjykohet diaspora nga një qeveri. Dhe nuk po i futem shumë faktit se cila media kazan e diasporës e paska quajtur samiti i vakisë a i përçarjes. Këto janë metoda të shtyrjes së urave të zjarrit, të intrigave të dosjexhinjëve, pasi sado insinuatave qeveritare a fjalës së lirë në shtypin e shqiptarëve anekënd botës. Nuk ka mërgimtar që ta xhelozoj një shqiponjë e artë që merr ta zëm Ekrem Bardha. Pra në diasporë propaganda qeveritare nuk pi ujë.

Mërgimtarëve u dhimbset vendi i tyre më shumë se ata që jetojnë aty. Por që ta kuptosh këtë duhet të jesh emigrant, emigrant jo i strehuar tek miku a shoku si Edi Rama Francë, kur thuthusej me Berishën dhe bodygardëd e këtij të fundit i hynin me dru, por emigrant malesh, kufijsh, gomonesh, maunesh etj. Emigrant llotoje a vizave fallco. Ku ti dijë Edi Rama këto, vet e kishte vizën të garantuar prej kohësh.

Por këto janë lehje qeveritarësh më se zë të zakonshme nga dheu amë, ca përpjekje a strategji të kahershme aq sa nuk është e rastësishme që diaspora ka banorë të saj edhe ish kryetarë shteti a të përndjekur të tij. Ashtu sikur ka edhe plot nga arkitektët e diktutarusë së proletariatit që akoma flasin për arritjet e Enver Hoxhës në ndërtimin e socializmit, megjithëse nga ana tjetër marrin ndihma sociale a karta ushqimore të kapitalizmit. Njëri nga emigrantët aty foli shkurt dhe tha se një shqiptar në botë është një ambasador i vendit të vet. Dhe me të drejtë. Dhe nuk janë pak, por rreth 40% e kombit. Bëjnë përpjekje të jashtëzakonshme për tu integruar dhe suportuar njëri-tjetrin. Arrijnë deri aty sa me disa kuota dhe para të faluara me shpirt, riprodhojnë abetare, japin falas kurse të gjuhës shqipe, kanë gazetat e tyre etj. Po ku i di ti këto, ti di vetëm ato që të thonë mbi vakinë dhe përçarjen. Në fakt je me fat që të mbajnë në gojë, se, kur shikon që ke sjell aty në sallë, gjithë ish qeveritarët e hequr për dhënien e shqiponjës së artë një emigranti, sinqerisht ta shpif. Kam më butafori se sa kur shikon Lindita Nikollën të japi një çmim të tillë. Absurde, një ish ministre e dështuar dhe e rrëzuar nga protestat e studentëve të dhjetorit të kaluar. Protesta ku edhe ti u solidarizove dhe rrëzove jo vetëm Linditën, Mirelën, por edhe plot të tjerë. Dhe solle ca kapuçonj që për t’u treguar të kulturuar shkojnë e ia bëjnë në kokë edhe Naimit.

Media e diasporës një kazan thotë… Jo po do të bëjnë qejfin ty që po i shtrydh shqiptarët vetëm duke u kujtuar të zezat e Sali Berishës. Mbete duke thënë shpifësit, thuthutë etj.., kurse kur vjen puna tek përgjimet, investigimet si ai i fundit i Tg2 me kapot e drogës në Shijak, a tregun brutal të medikamenteve, bën batuta me Pandeli Majkon. Nuk është e vështirë të mbledhësh 5 a dhjetë shqiptarë në mërgim, megjithëse shumë syresh të refuzuan. Këto janë gjëra normale dhe nuk ka asgjë anormale të kesh kundërshtarë të ideve a projekteve të tua qeveritare. Por gjithmonë i suksesshëm është ai që përpara se të insinuojë të tjerët, si kazan a tepsi, bën mirë t’i kërkojë llogari vetes, të ironizojë veten. Po ti nuk je nga ai soj, je soj pa kokrra.

Dështimi i merituar i Knut Fleckenstein-it

February 28, 2019 by dgreca

Nga Ilir Levonja/

1) Dy janë dështimet e mëdha kësaj të enjte. I pari i përket Donald Trumpit me një ushtarak komunist nga lindja e largët, si Kim Yong Un, aq sa dhe shtypi amerikan po e ironizon me batutën se presidentit iu desh të fluturoj njëzetë orë për asgjë.

Madje në një postim në twitter Trump jo rastësisht thotë se shikoni Vietnamin sot se çfarë ndryshimesh kolosale, edhe koreanët janë vitalë e punëtorë, kësisoj Koreja e Veriut mund të jetë një tjetër ekonomi e fortë e lindjes së largët.

Vietnami është një plagë e pa mbyllur akoma pasi rreth 58 mijë ushtarë a qytetarë amerikanë humbën jetën aty. Më katastrofë është shifra mes vitnamezëve vet, atyre të veriut dhe jugut, afro 2 milion njerëz. Kësisoj përpjekja amerikane nga Hanoi i sotshëm nuk është rastësi. Po në fund të fundit çfarë mund të presësh nga një komunist i dhjamosur? Asgjë!

Dhe dështimi i dytë, por që duhet theksuar me forcë një dështim i merituar është ky i burokratëve të parlamentit europianë me opozitarizmin në Shqipëri. Një përpjekje sa formale aq edhe errët për shumë arsye.

Tashmë dihet që në raste të tilla ata nuk rekomandojnë dhe nuk mbështesin djegien e mandateve. Por nga ana tjetër dënojnë të ashtuquajturën dhunë në protesta megjithëse kur pak ditë më parë miratuan në këshillin europian një kufizim masash në ndërhyrjet policore. Jo rastësisht kësaj here u takuan edhe me ministrin a shefin në detyrë të policisë shqiptare. Pra një një kotradiksion burokrat i cili ka vend për demokraci të kalibrit si Danimarka a Suedia, jo për këtë të shqiptarëve të telikosur nga informaliteti dhe propaganda.

2) Por çfarë është në fakt konflikti i euro parlamentarëve me opozitarizmin aktual? Një lloj konjukture ku sigurisht ata nuk mund të bëhen palë me bojkotin. Madje po t’i referohemi shtypit të kohës, viteve 2011, 2012, kur bojkotonte Edi Rama, po njësoj shpreheshin edhe atëherë. Megjithatë kur Edi Rama dhe Ilir Meta, fituan zgjedhjet ishin të parët që nxituan të shuanin gjithçka, duke i dhënë udhë një aleance që në të vërtetë nuk i kish shteruar konfliktet e vjetra, përfshi këtu 21 janarin e 2011-tës, por vetëm sa i kish vënë në gjumë për të kaluar radhën. Por jemi tek europianët, parlamentarët. Nëse nuk e dinë shqiptarët, sot këto figura më shumë emër kanë në Shqipëri se sa në vendet e tyre. Përshembull Mogherinin a këtë socialistin gjerman Knut Fleckenstein, më shumë i njohin shqiptarët se sa vendet nga ata vijnë. Për më tepër që për ne kjo puna e anëtarësimit, me detyra shtëpie pa fund, me afrimin e lugës sa tek qeveria e mëparshme, sa tek kjo e sotshmja, është bërë një lojë dërrmuese duke u dhënë shkak partive në fushatat elektorale. Megjithëse një fshatar nga buza e Semanit do të donte më shumë një rrugë të shtruar aty se sa anëtarësimin në europë. Kjo edhe ka një shpjegim, me haraçin më të madh, këto tridhjetë vjetë shqiptarët e kanë pushtuar me kohë europën, madje po u imponohen. Dhe pas disa dekadave do jenë frymë reale në drejtimin dhe destinacionet e pritshme të komunitetit dhe vendeve të tjera përreth. Kësisoj do vi shumë shpejtë dita që dosjet me detyra do plotësohen nga ata vetë dhe jo nga sekretarët e dikastereve shqiptare. Shkurt është një konflikt i kot, pa vlerë, rutinë, burokraci.

3) Që kjo është lëvizja e duhur opozitare, nuk e luan as topi. Madje është sfida më e bukur politike e këtyre tri dekadave demokraci. Shqiptarët kishin nevojë për një provë të fortë besimi. Duhet ta kishin bërë më herët. Ata që mendojnë mbi listat, mbi emrat, megjithëse mund të ketë ndonjë që do ofrohet, ose mezi po pret të betohet, prapë kjo nuk e zbeh forcën opozitare. Midis nesh ka plot nga ata që vdesin të shkojnë kundër rrymës. Mirëpo fakti që mblidhen për dy orë me sms aq protestues karshi një kuvendi tashmë monopol, është frut i asaj prove besimi. Kështu që një kuvend i stisur nuk ka asnjë fund tjetër veç telendisjes dhe dëmit të zakonshëm të tipit me urra dhe grushtbashkuar rreth partisë. Le të habitet sa të dojë Knut Fleckenstein me përgjigjet e prera të Monikës. Janë kohë të tilla ku edhe politikanët mund të përmirësohen. Janë kohë që kanë me vete edhe rrisqet paralele për sfida të tjera, pasi duhet të kuptohet një herë e mirë se motet fluturojnë si treni elektrik, shancet po ashtu dhe se mandatet janë ca letra pa vlerë. Knut Fleckenstein është njësoj si të nxjerrësh përmes burokracisë europiane, Taulant Ballën nëpër vendet e rajonit e tu flasi për çfarë nuk njeh, çfarë është e drejtë apo jo drejtë për ‘ta. Një gagarel që u mburret publikisht shqiptarëve se ka mik iks kapo bandë. Çfarë mund t’u thojë ky përshembull boshnjakëve, a bullgarëve etj. Ndaj më vjen mirë kur dëgjoj ato fjalët e Monikës kur i thotë një burokrati europian se e kujt është Shqipëria. Ka vetëm një rrugë, një dhe vetëm një, përmbysja e Edi Ramës.