Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Zaevit i duhet thënë qëndro!

by

Nga Ilir Levonja/
Qytetarë të Maqedonisë, nuk e kam për zor të them se më emocionuat.
Para disa kohëve kam shkruar se shqiptarët, me një fjalë liderët, duhet të flasin për fatin e popullit të tyre. Dhe prapë do ta them, edhe pse nuk e di përshembull, për çfarë konkretisht foli Rama me Metën, dje në Pogradec. Më dt 16/05/2015 me Menduh Thaçin dhe Ali Ahmetin. Aq më tepër që këta të vendit amë vinin nga shfryjrjet e fushatës në Korçë dhe rreth saj. Kurse bashkëkolegët e tyre nga një kohë acari politik në Maqedoninë multietnike. Ku më e hidhta edhe pse u vranë katërmbëdhjetë shqiptarë, asnjëri prej tyre nuk tregoi shenjë pendese. Edhe pse u shkatërrua qëndra e një qyteti shqiptar, asnjeri prej tyre nuk tregoi indinjatë. Indinjatë edhe ndaj vetes. Ndaj bashkëqeverisjes. Do duhen vite për të kaluar këtë traumë psikologjike të një politike të tillë, pa fajtorë. Por si Thaçi apo dhe Ali Ahmeti nuk duan ta kuptojnë këtë.
Duhej të shikonim posaçërisht një show. Iku Thaçi erdhi Ahmeti. Nuk ishte e mundur të gjithë bashkë.
Rama na tregoi vetëm një seri fotoshopesh në fb ku me mijra adhures i lavdëronin bluzën dhe e shenjonin si baba të Kombit.
Në fakt gjithmonë kam pyetur veten se për çfarë përvoje politikanët e Shqipërisë mund tu flasin atyre në Kosovë dhe Maqedoni, apo Malin e zi.? Çfarë ka të mirë midis politikës në vendin amë, që duhet tu përcillet atyre. Bashkëpunimi? Ata asnjëherë nuk kanë bashkëpunuar për veten e tyre. Ndërsa kanë bashkërenduar në llojin e vet vetëm pështymë, mohim, fyerje dhe ngjizjen e një lufte moderne klasash. Për shkak edhe të përkatësisë politike.
A nuk po ndodh edhe në Kosovë kështu.? A nuk po ndodh edhe në Maqedoni e njëjta gjë.?
Çfarë të mire ka midis politikës tonë që tu a shërbejmë vëllezërve në Maqedoni, Kosovë, apo Malin e Zi? Një model që do të na përfaqësojë edhe nesër në parlamentin europian?
Se e dimë përshembull që Ibrahim Rugova u bë një soj modeli unifkimi. Kështu edhe Arbën Xhaferri në Maqedoni. Por që të dy nuk jetojnë më. Dhe që të dy përkujtohen sa për sy e faqe. Jo për model. Këta që janë sot, mbetën duke thelluar ditë më ditë hendekun mes dyshes.
Dhe Kryeministri i Shqipërisë që çdo darkë pi kafen me Bashën, ka se çfarë t’i thojë Menduhit. Ka se çfarë t’i thotë Ali Ahmetit. Ndofta për ftesën që i bëri të vdekurit Isa Boletini, thesit me kocka që rri varur. Në kohën kur nuk mbledhë kockat e shumë shqiptarëve të tjerë. Të paktën e atyre që e kanë lënë me amanet.
Nga njëra anë promovon gratë. Nga ana tjetër u thotë pionerëve që të tallen me doktorin e grave. Dhe ata ngelën duke përmenduar, duke e denigruar, poshtëruar, përfolur, pështyrë. Pasi vetë kanë dalë nga gra që i lindin fëmijët nga sqetullat. Dhe në të njëjtën kohë u puthin duart grave që gjoja ndodhen rastësisht në grumbullimet me urdhër.
Mund tu flasi për bojkotin. Për mënyrat se si rriten shifrat e borxhit publik. Se si mund t’i marrësh lekë muslimanëve të Turqisë për xhamitë. Dhe ortodoksëve të Greqisë për kishat. Dhe kjo është rritje ekonomike. Për strategjitë apo manovrimet teknike përballë statutligjit të nënpunësit civil dhe militantit partiak. E sa të tjera.
Qytetarë të Shkupit. U përfol se do copëtohej Maqedonia. Ju dëshmuat të kundërtën.
U përfol për përgjime. Për inskenime dhe përdorime të nacionalizmës, duke shfrytëzuar çështjen Shqipëria e madhe. Apo shqiptarët. Ju dëshmuat të kundërtën. Duke kërkuar me të drejtë dorëheqjen e një Kryeminstri, i cili do të forcojë absolutizmin e tij në pushtet, qoftë edhe me jetë njerëzish. I quajtën shqiptarët indianë, i përbuzën. Ju dëshmuat të kundërtën. I ftuat në protestë, lidhët flamujt.
Edhe pse po vazhdojnë të mashtrojnë duke përmendur orë e çast destabilizimin. Ju prapë jeni aty. Qetësisht dhe qytetarë. Ndaj Zaevit i duhet thënë qëndro. Dhe shqiptarëve të përbuzin liderë të tillë, të tipit show.

Ismail Qemalit dhe vëllai Erdogan

by

Nga Ilir Levonja/
Kishat na i bëri Greqia. Dhe për këtë i jemi mirënjohës Janullatosit. Xhamitë po na i bën Turqia. Dhe për këtë i jemi mirënjohës Erdoganit. Parlamentin po na i ribën Turqia. Dhe për këtë prapë i jemi mirënjohës Erdoganit. Shtëpitë në Gjirokastër po na i meremeton po Turqia. Dhe prapë ne i jemi mirënjohës Erdoganit.
Lind pyetja, po ne, çfarë do bëjmë vet?
1)Në hollet shqiptare të pritjes shtetare, në rrugë, në qoshe . Përmes fotoshopëve në webe të ndryshëm, Rexhep Taip Erdogan, parakalonte përpara relievit të Ismail Qemalit. Por edhe nën tabela rruge po me emrin e plakut të Vlorës. Njeriut që shpalli pavarsinë e Shqipërisë nga Turqia. Nga ecja aq me elegancë dukej sikur sulltani i ri i thoshte shqiptarit rebel se, prapë ke çengeli im ngelët.
Cili është ky sulltan që hodhi para me bollëk për vëllezërit shqiptarë?
Prej kohësh ka shpallur një armik opozitar, me emrin Fetullah Gylen. Madje nën emrin e këtij armiku, që e cilëson si mentor të terrorit, justifikon luftën politike pa kompromis me kundërshtarët e tij politikë. Mbron abuzimet me pushtetin, tenderimet publike, duke i dhënë vetes absolutizmin politik. Kulmin e arriti në dhjetorin e 2013 me arrestimet e pafundme nga fëmijët e ministrave dhe zëvedësministrave, tek prokurorë e gjykatës, shefa policie e gjithfarësoj race që përbente sipas tij një kërcënim për paqjen në Turqi.
Protestave të popullit u është përgjigjur gjithmonë me dhunën e uniformave.
Ndërtoi një pallat presidencial me vlerën 370 milion euro. I filloi punimet kur ishte Kryeministër i Turqisë. Dhe e inaguroi ditën që u bë President i saj.
Eshtë cilësuar një lloj binjaku i Putinit. Pasi e kopjon edhe në formën qeverisëse. Në ndërrimin e pushtetit. Mes miqve e shokëve të sërës së tij. Erdogan, Gyl, dhe së fundmi Davotogluja. Një lloj Lavrovi i Kremlinit.
Dikur na këshilloi të rishikonim tekstet e shkollës në lidhje me periudhën e pushtimit osman. Dje na kërkoi të dënonim terroristët gylenistë. Kështu mos u habisni që pas kësaj, ndonjë nga kolegjet turke, aty në vendin tonë, të mbyllen për sabotazh, a spiunazh kundër shtetit shqiptar dhe atij vëlla turk.
2)Fetullah Gyleni…, dijetari 74 vjeçar që sot jeton në shtetin e Pensilvanisë të Shteteve të bashkuara, para disa muajve dha një interviste. Foli për herë të parë për raportin e tij me vendin e lindjes. Për arsyet e moskthimit aty. Midis të tjerave theksoi se edhe këtu, ku po jeton, shkon të flej me mendimin se mund të mos zgjohet nesër.
Po cili është ky njeri që vërtet shtë kërcënimi real i pushtetit të Erdoganit? Babai i terrorizmit apo babai i asaj lëvizje të moderuar që mban emrin e tij. Dhe që përqafohet pa teserë partie nga shtresat më të përparuara të shoqërisë.
Janë një sërë burrash të po kësaj Turqie që i heqin atij kapelen. Nga Sulejman Demirel, Turgut Ozal, Bulent Exhevit, Mesut Yelmaz etj. Madje edhe stoikja femër, Tansu Çiller.
Eshtë i pari imam, ligjërues i tolerancës fetare për dialog midis feve në botën e gjerë.
Për këtë takohet me Patriarkun e Stambollit, Bartholomeu.
Takohet me Papën Gjon Pali i II në Vatikan.
Pret një përfaqësi të gjerë të hebrejve në Amerikë.
Ideator dhe prezent në Pajtimin Kombëtar . Darke e madhe e Turqisë në dimrin e vitit 1997.
Mikëpritës i përfaqësueve të Bashkimit Botëror të Kishave.
Njeriu që i është rezervuar reportazhi më i madh televiziv për së gjalli në Turqi me mendimin dhe veprën e tij.
Eshtë një ithtar i islamit të moderuar edhe në çështje zakonore si shamia e kokës. Ai nuk ka qënë dhe nuk është për atë.
Ai sot është një manjat i kolegjeve nëpër botë, mbi edukimin dhe fenë. Edhe këtu në Amerikë firma e kolegjeve të tia është e fortë. Në Gjermani po ashtu. Në Afrikë njihet si një baba i përparimit.
E sa të tjera.
A mund të jetë terrorist një njeri i tillë.
3)Shqipëria është bërë shumë pragmatiste. Madje edhe opinionet ishin të natyrës që, çfarë na duhet ne lufta politike e Erdoganit. Na duhen paratë e tia. Megjithëse në historinë tonë, pragmatistët i kemi shfarosur, i kemi shpallur tradhtarë të kombit. I kemi quajtur kuislingë e të tjera. Kurse sot, pragmatizmi nuk është tradhëti. Mjafton që një sulltan, një baron droge, a një alien të derdhi para aty. Të tjerat nuk na interesojnë.
Po a niset vallë mbarë kështu, shtëpia e besimtarëve. Në fund të fundit, a kemi klerikë? A kemi qeveri? A punojmë? A prodhojmë? Sepse çdo tre mujor jepen shifra të kënaqshme bilancesh.
Arritjesh. Sidomos nga doganat.
A ka baltë Shqipëria? A ka çimento? A ka hekur për të bërë kupola?
Ku janë vulnnetarët që ndërtuan hekurudha, që hapën tunele, që ngritën hidrocentrale etj? Ku janë këta njerëz që të vrasin po tu kritikosh Ramën.? Apo kryetarin e Parlamentit që e priti i dobësuar një dorë e gjithë qeshje Erdoganin.?
Ky është sukses qeveritar, mbledhje ndihmash.? A nuk quhesh më i shitur tek tjetri.? I mvarur.? Apo i kapur nga fyti?
A e di Erdogani se ne quajtëm Rilindje periudhën e përpjekjeve për tu shkëputur nga Turqia.? Apo e parë në syrin e tij, Rilindja tashmë i përket Turqisë Erdoganiste?
4)Para një muaji shkrova një reportazh për shtëpinë e ish Kryeministrit tonë, Noli. E gjeta atë shtëpi diku në qëndër të Fort Lauderdalel-it. Këtu në shtetin e Floridës. E nisa në shume editore në Shqipëri, me ndjesinë e sensibilizimit për një vëmendje të qeverisë ndaj kësaj banese ku prehet historia jonë. Mirëpo asnjë nga këto editoriale nuk denjoi ta botonte. Ia nisa edhe Kryeministrisë. As nga këtej nuk mora ndonjë shenjë. Më kujtohet para dy vjetëve, kur i kujtoja Presidentes së Kosovës diçka mbi rolin e njeriut të parë. Të paktën e mora një sinjal. Kjo, jo për vlerën e njërit apo tjetrit, por për atë vlerën e komunikimit. Heshtja është më e keqe se kundërshtimi.
Gjtihsesi, vetëm një njeri biznesi dhe një gazetar që jeton në Amerikë, kërkuan të dhëna më të detajuara. Shkrimin e botuan të gjithë webet jashtë Shqipërisë. Por asnjë brenda saj.
Sot mora përgjigjen e duhur për mosbotimin. Edhe nga opinionistët. Edhe nga qeveritarët shqiptarë. Ata duan sugjerime kur u jep para. Jo të japin para.
Kështu më duhet t’i them Imzot Nolit, që të mos mërzitet pse ia kanë shitur kishën. Pse e kanë braktisur. Jemi në kulmin e lypjes. Njohim dhe respektojmë vetëm atë që na jep.

Ballisti modern

by

Shkruan:Ilir Levonja-Florida/
1) Sa më shumë që njoh të drejtat civile qytetare të Amerikës, në administrate, qoftë kjo tek shteti apo tek privati, më i përvuajtur më bëhet vështrimi. Poshtë e më poshtë më çon trishtimi. Të paktën nga meditimi më i parë. Mjafton të kujtojë se si, dhe sa punuan prindërit e mi. Çfarë kanë, çfarë lanë, si e jetuan pleqërinë? Sidomos babai. Fanatizmi i tij mbi valixhen me dekorata. Dashuria me shkumë inati karshi partisë. Një jetë e çuar kot. E të tjera si këto. Mbasandaj vitet e tanishme, këto të drejta qytetare nga e sotmshja.
Ndofta nuk është krahasimi i duhur. Por unë do vazhdojë ta bëj. Pasi shpesh kam nga ata kundërshtarë të mire që më shkruajnë në inbox, duke më kujtuar pikërisht këtë krahasim. Ne dhe Amerika. Nuk qëndron. E ke gabim.
Nga ana tjetër edhe pse e ëndërrojmë, edhe pse e mbipopullojmë sportelin me kërkesa për në Amerikë. Prapë e kemi gabim të krahasohemi në realitet. E kemi gabim ta marrim si shembull për të tashmen atje në vendin amë. Këtë vendin që e ëndërrojmë.
Ndërkohë që panelet e studiove dominohen nga zëdhënës partish, edhe pse profesorë, doktora etj.., me metoda bashkëkohore të Amerikës.
Pyetja është, a i thonë për të treguar kulturë, apo për t’i aplikuar në të përditshmen? Në qeverisjen e radhës?
2)Në kohë stuhish, këtu stacionet informative njoftojnë qytetarët gati një javë përpara që të mos gjënden gafil. Dhe zakonisht njerëzit nuk blejnë ushqime të freskëta, por të konservuara. Mund të mos ketë drita, mund të mos ketë qarkullim për ditë me radhë. Unë e provova këtë situate me harrikenin e famshëm Katrina , vera e 2005-ës. Ndenjëm dy javë pa drita e të tjera. Megjithatë mbaj mend diçka, e para dhe më e rëndësishmja gjë qe uji. Kur shkuam të blenim atë, radha qe kilometrike. Çuditërisht edhe pse për orë të tëra, askush nuk doli nga aty. Askush nuk e theu atë. Të gjithë ne ishim njerëz emigrantë. Thuajse të gjithë.
Kam pyetur veten? Përse jemi kaq të sjellshëm këtu. Dhe aspak në vendet nga vimë?
Sigurisht për së pari shteti, e sigurisht për së dyti njerëzit.
Megjithatë historia e këtij shteti, është një e tillë si marrëveshjet e mëdha. Mjafton të përmendimin luftën civile midis veriut dhe jugut. Fundin me marëveshje të mëdha. Jo me rrahje të vazhdueshme gjoksi etj.
3)Sot në Selenicën e Vlorës, rinia komuniste, kryetari rinor socialist, kryetari lësëist,. Aleati djathtist, paterica e Berishës, depozita e Ramës. Aleati i Ramës. Aleati i aleancës së qelbësirave sipas Berishës, etj. Që ju i dini më mire se unë. Tallet me ballistët.
Aq kollajllisht sa njerëzit në Shqipëri besojnë se luftën e ka bërë Ilir Meta. Se lufta është ajo që thotë Ilir Meta. I lexuari, i kënduari. Të tjerët nuk dinë të lexojnë. Beson edhe vet Iliri se është kështu. Edhe pse në panelin e së përditshmes, pare me atë syrin plot trishtim. Pra se ku ndodhet populli yt përballë këtij populli këtu. Të drejtat, mirëqia, apo të ardhurat, apo edhe jetesa me popullin atje. Që qeveriset nga Iliri. Ballisti modern i provinces shqiptare.
E thënë thjesht, në fushata elektorale flitet për arredimin e shoqërisë në lidhje me çfarë është bërë mire. Çfarë nuk është bërë mire. Si mund të përmisohet etj. Nuk flitet për lavdi historie. Lavdia, fjalët e mëdha, janë ideollogji. Ne dështuam njëherë si vend. E vërteta praktike nuk është lavdija e rreme, por mubndja e skamjes aty.
4)Përse vazhdoni t’i mallkoni ballistët? Për të përmisuar mirëqënien e Selenicës, apo mirëqënien tuaj? Ç’lidhje ka një histori e uzurpuar, denigrimesh, mashtrimesh, përballë perspektivës së një qeverie lokale si Selenica. Ç’lidhje kanë ballistët, me të cilët u tallëm gjysmë shekulli, duke i parafytyruar si pijanecë, pulaxhinj, petullaxhinjë etj…, përballë shifrave të të ardhurave tuaja, që po shohim përditë nëpër faqet e gazetave. Po ashtu përballë shifrave të të ardhurave të një qytetari. Përballë azilkërkuesve të dita ditës. Përballë mallkimit që i bëjnë vetes shqiptarët se, pse linden aty?
5)Një poet, një dramaturg shqiptar me emrin Hekuran Zhiti, shok i Tutulanëve, i Sterjo Spases, Nondës, Petros etj. Shkruan një poemë përqafimesh për kundërshtarët. Qëllimi, të shmange dasimet, vëllavrasjet etj. Çuditërisht një zë i tillë dënohet nga të gjithë sistemet. Dënohet ai, apo dënohen idetë e tija. Këtë le të na i shpjegojë Iliri.
Tjetër detaj…Para se të vdiste, ai që ideoi Ballin Kombëtar la me testament që pasuria e tij, të bëhej një Instituti i studimeve të shqipes. Që librat e tij, biblioteka e tij…. të bëhej Biblioteka Kombëtare.
Edhe ky një i denigruar, i dënuar nga disa regjime. Edhe pse vjen nga ajo derë ku ti sot mban si medallion Rilindjen. Epokën që bëri familja e tij e frashërllinjëve.
6) Po e mbyll me ato fjalë që e nisa. Sa më shumë e njoh administratën këtu, të drejtën civile, të drejtat e punëtorit me punëdhënësin, nënpunësit me shtetin etj. Aq më tepër trishtohem për njerëzit aty. Për vendin tim. Vendin e liderëve që janë kopja e përkryer e atyre që krijojnë për t’i sharë.

Gështenjat e qytetit tim

by

Shkruan: Ilir Levonja-Florida/
1) Ne asnjëherë nuk pyetëm se përse po e bëjmë një rrugë: Përse na duhet…, dhe si duhet bërë ajo.? E ngrita këtë shqetësim në një shkrim të para pak javëve me titullin, Pak pudër mbi rrudhat e mia. Këtë në kontekstin e pranverës së fushatës. Ku veç furishëm, hedhim atë ziftin e zakonshëm. Rrugëve, apo bulevardeve. Dhe pas gjashtë muajsh, nuk e kemi për gjë ta çajmë në mes e të ndreqim tubat e kalbur nën dhe’.
Por le të futemi drejt e në temë. 
Ka ditë që në internet, në webe të qytetit të Lushnjes. Madje edhe në youtube qarkullon një video, se si do të jetë pedonalja, apo shëtitorja kryesore në të ardhmen e afërt. 
E parë me planet kompjuterike, apo atë që aq për zemër e kemi ta themi, me high definitione. Duket një mrekulli. E zeza, vijat e bardha, kumbullat e çelura, palmat etj. Mirëpo realiteti natyror është krejt tjetër nga ai kompjuterik. Kjo edhe përballë atij realiteti me faunën apo atë pak histori të atij qyteti. Që ne vdesim t’i ngjisim edhe titujt e Turqisë otomane, si bej apo pasha. 
U vozita edhe unë disa herë. Si qytetar i atij vendi. Si një nga ata që ka orë të jetës nën ato gështenja, në ato qoshe, ku herë i dëshpëruar herë i gëzuar, ndërtova personin tim. Ndofta është kjo aryeja që mbajmë edhe frymën aty. Mbajmë vetveten .
Dhe vetiu më ngelën sytë tek ato palma. Që do zevendësojnë gështenjat kaba. 
Po çfarë është për tu shqetësuar? Përse duhet të na dhëmbi për disa pemë. Për disa qoshe. Apo për një kryqëzim rrugësh etj.? 
2)Kur punoja në Lushnje, në ato aktivitet e mia artistike. E kisha për zakon që të rrija pas kuintave të skenës. Në një nga këto pasdreke shfaqesh, u gjenda ballë për ballë me një burrë të moshuar, flokë thinjur, dhe vështrim artë. Ishim vetëm ne të dy. Tek shkallët mbrapa. Përjashta . Në atë ballkonin e vogël të teatrit. Ai shikonte mëhallën në të mugtë dhe nuk fliste. Por nuk qe vështirë të kuptoje se sa shumë trishtim mbante brenda vetes ai njeri. Unë i thashë se çfarë shikon nuk është më Lushnja jote. Dhe ai veçse psherëtiu, Më rrahu supet dhe iku i vetëm nëpër mbrëmje. Ky ishte i madhi i skenës shqiptare, Ilia Shyti. 
Dhe ata që kanë memorien e freskët, duhet ta kujtojnë më mire se unë, se rruga e kalldrëmtë, shitoret, Ndërtimet karakteristike, qofshin edhe prej Turqie, apo selvitë e larta etj…, janë një humbje e pariparueshme. Eshtë njësoj sikur t’i heqësh sot Shkodrës rrugën e kafes së madhe.
Akoma e kam të gjallë një pijeshitës, kur i vogël shkoja mbushja me raki një faqore qelqi për tim atë. Më vonë ajo botë e kalldrëmtë u përmbys e tëra. Modernia ndrinte, por historia u varros.
3)Si një botë virtuale, me komunikim edhe ndër këto webe ka plot zëra pro dhe plot kundër. Mirëpo vërej se tërësia e debateve qëndron nga kahjet politike. Dhe ne fakt jemi duke rritur breza me theks të dukshëm prirjesh politike. Nuk ka asgjë të keqe. E keqja fillon kur prirja bëhet luftë e ashpër. Deri me sharje e fyrje të rënda. Ndërkohë kur është më e dosdoshme, nga të rinjtë, që të shikojnë njëri-tjetrin si pjesë po e njëri-tjetrit. Jo si demokratë palaço dhe socialistë të kulluar. Apo edhe anasjelltas. Lërjani liderëve aktualë këtë metodollogji politikëbërje. Këtë frymë agresive. Dhe kthejuni botës reale të komunikimit njerëzor. Aq më tepër kur mundësitë janë më të mëdha. Aq më tepër që jemi në kohën e argumentave, jo të çjerrjeve dhe poshtërimit të shoqi-shoqit.
4)Nuk e di se sa do realizohet, se sa i vërtetë është si plan projekt etj. Pasi u mësuam tashmë më këto histori investimesh në kohë fushatash. Por thellë vetes time thashë, ju lutem mos na i hiqni ato gështenja. Janë stinët aty. Janë hapat tona. Shëtitjet. Pritje-përcjelljet. Çdo arkitekti, çdo projektuesi i duhet thënë se, pedonalet, bulevardet, ato qoshe etj. Ndërsa i projekton mendo edhe korifejt. Mendo Ilia Shytin kur ecte në ato rrugë. Mendo Vaçen kur këndonte. Mendo Margaritën, Pavlinën kur recitonin. Mendo poetin. E dini sa poezi ka shkruar Faslliu tek bredhi i Buçit. Vura re se aty ju do ndërtoni një shatërvan. Pemët e Lushnjes janë hinxat katana, koliptet, selvitë, gëhtenjat, blirët. Nuk janë palmat. Nuk ka ecur Ilia nën palma. Dhe nuk e di nga keni rënë në dashuri me këtë pemë tropikale. Që këtu e quajnë pema e dembelëve. Pasi nuk ka nevojë për ujë, nuk ka nevojë për krasitje. I thanë vetë degët, që nuk i duhen më dhe i rrëzon përtokë. Nuk e ndërton dot folenë guguftuja në degët e palmës. Do hinxat, do selvitë, kolipset etj. Kjo është Lushnja. Jo ajo me palmat e reja të Arabisë.
5) Ju që dashuroni sot, që prisni aty një vajzë. Që bëni një shëtitje. Që keni një foto. Ta dini, do ngordhni si qeni nga malli. Kur të shikoni palmat në vend të gështenjave. Dashuritë e juaja nuk do të jenë memoria e vjeshtës me gjethe që bien. Me shira të vonuar. Me gështenja të zhveshura në dimër. Me gjethe të reja në pranverë. Jo, nuk do të jetë. Kësisoj, as qyteti i juaj.

Mbrojeni Blushin, shqiptarë …

by

Nga Ilir Levonja-Florida/
Ato 118 apo 120 pika që shtron Blushi, nuk janë vetëm për të majtën. Por edhe për të djathtën. Nuk janë për të gëzuar të djathtëtn dhe hidhëruar të majtën. As edhe anasjelltas nëse do të kishim të djathtën në pushtet. Dhe një Blush të djathtë që t’i konstatojë ato. Ose më saktë të guxojë. Nuk janë as për të demaskuar të majtën. Një frymë e tërë statuore politike që nuk respektohet është prezente prej kohësh në politikën shqiptare. Që nuk ka as kontrata me popullin, e as kontrata mes aleancave. Kësisoj nuk ka se si të bëhet fjalë për ato soj marrëveshjesh mes burrash fisnik. Të cilët janë në fundin e hinkës. Rrethorja e madhe e hinkës është plot me llum. Por janë për të kujtuar popullin që sa në krizë është e ardhmja e vendit tonë për shkak të këtij llumi. 
Sikur Shqipëria të kishte ca më shumë Ben Blushë në politikën e saj, nga të dy krahët. Sigurisht tranzicioni nuk do ishte përjetësisht tranzicion. Nuk do kishim eksode të njëpasnjëshme. Nuk do kishim humbje kohe të merreshim me dekriminalizimin e Kuvendit. Por me alencat e Uninonit ku bëjmë pjesë. Nuk do kishim koalicione me 39 vagonë dhe 17 vagonë, por mjaftushëm tri a katër parti. Nuk do të kishim Ndokër herë demokrat, here socialist, herë kristian pa demo dhe herë kristian me demo. Nuk do të kishim minoritarë të Jurgucatit, dhe minoritarë të Himarës. Nuk do kishim çamër të Tahirit, çamër të Muhedinit e së fundi të Idrizit. Nuk do të kishim turq për inat të serbëve dhe maqedonas për inat të shqiptarëve. Nuk do të kishim kryetarë bashkish një tip individi që herë është lësëist, herë demokrat, herë socialist. Dhe asnjeherë i as njërës apo tjetrës palë, e për rrjedhojë as edhe i juaji. Por nuk do të kishim edhe atë lloj drejtësie horror të së dielës ku shqiptarët ngelën duke u parë nëpër gjyqe. Nuk do të valvisnim flamurin e Turqisë në mes të Shkodrës, për inat të flamujve grekë në jugun e Shqipërisë.
Një Blush i vetëm nuk është asgjë. Edhe pse po u thotë të vërtetën. Edhe pse po i flet një populli të tërë. Madje i duhet thënë këtij populli të angazhuar, të çangazhohet. Të kuptojë se demokraci nuk do të thotë të angazhohesh. Por të çangazhohesh. Të jesh qytetar që denoncon. Një tullë e hequr në Korçë, të jeni të bindur që ka plasaritur edhe muret e shtëpisë tuaj. Edhe pse ajo mund të ndodhet në Luginën e Preshevës. Madje u duhet thënë, mbrojeni Blushin. Që të mbroni vetveten.
Po shoh çdo ditë që ka individë të cilët perms parasë së kapur vuajnë si dema të plagosur të blejnë pak sharm aristokracie. Periudhë që ka perënduar. Vendi nuk ka nevojë për aristokratë, por për qytetarë demokratë. Intelektual nuk të bën diploma e blerë, por botkupimi, leximi dënimi më i ashpër që mund t’i bësh vetvetes për të qënë shërbëtor i qytetarisë. Këtë po bën edhe Ben Blushi ndaj mbrojeni Benin. 
Një Blush i vetëm, nuk është asgjë. Edhe pse po bën më shumë se të gjithë.