Interviste – Page 6 – Dielli

Bisedë me poetin arvanitas Dino Koubatis

May 14, 2018 by dgreca

Nëse Verleni, Rebo, Malarme dhe të tjerë shkruan vargje “simbolike”,

Ali Podrimja solli simbolizmin e vërtetë të poezisë më të re botërore. Koubatis/

Bisedoi: Keze Kozeta Zylo/

Kohët e fundit keni promovuar librin ’’Ali Podrimja’’- in Memoriam në Ditët e Diasporës, si ju lindi ideja për të sjellë pranë publikut poetin nga më të dashurit e popullit shqiptar Ali Podrimën?

Ali Podrimja ishte miku im personal. Ishte një nga figurat e mia më të dashura, por dhe si poet, më emocionon në vecanti. Poezia e tij, përmes patriotizmit, historisë dramatike të fëmijës së tij dhe me mënyrën që ai e shprehte, më thithte. Poeti Kombëtar, Ali Podrimja ishte shumë i njohur në qarqet letrare jashtë vendit të tij, por jo shumë i njohur në Greqi. Në të njëjtën kohë, shumë pak ishin angazhuar me krijimtarinë e tij. Ato të cilat desha të theksoj, ishte se Ali Podrimja, nuk ishte vetëm poet, por një poet, i cili krijoi një Shkollë Poezie të tijën, të cilën mund ta quaja ’’Simbolizmi i ri ’’(Neosymbolism). Nëse Verleni, Rebo, Malarme dhe të tjerë shkruan vargje “simbolike”, Podrimja solli simbolizmin e vërtetë të poezisë më të re botërore.Libri ”Ali Podrimja’’ është botuar dhe në gjuhën greke, përkthyer në shqip nga shkrimtari Iliaz Bobaj, si është pritur nga lexuesi grek?

Përkthimi i Iliaz Bobaj mund të them është shumë informativ. Këtë thanë të gjithë shqiptarët që lexuan studimin dhe e pëlqyen. Midis tyre dhe antropologu i madh dhe filozof Përparim Kabo , drejtori i Muzeut Kombëtar Dorian Koçi dhe poeti i madh Ilirian Zhupa. Përveç kësaj, të njëjtin vlerësim i bëri dhe Shoqata Letrare ’’Gjon Kazazi’’, e cila me propozimin e shkrimtarit dhe poetit Muharrem Kurti dhe me mbështetjen e Komunës së Gjakovës, u botua libri për poetin Ali Podrimja. Në Greqi libri është gati të botohet për pak kohë.

Si shkrimtar, si regjisor, aktor i njohur sa ndikon politika greke dhe shqiptare në marrëdhëniet midis artit dhe politikës shpesh herë të mbrapshtë?

Si një njeri i përgjegjshëm dhe qytetar, kam pikëpamjet e mia, si për marrëdhëniet midis popujve, por edhe për të gjykuar në menyrë objektive dhe ashtu siç duken gjërat në të vërtetë. Heq mënjanë ’’pengesën’’ dhe unë shoh në thellësi, dhe atë , të cilën shoh është se politika ndjek rrugën e saj, dhe njerëzit të tyre. Dy popujt tanë dinë të vlerësojnë njerëzit dhe të zhvillojnë marrëdhënie të shëndetëshme ndërmjet tyre. Kultura e përbashkët shumë vjeçare, gjithashtu i ndihmon ata të përballojnë me mirëkuptim dhe me frymë bashkë –krijuese, mundësitë kulturore, të cilat u ofrohen atyre. Unë flas dhe nga përvoja ime ashtu siç dihet këtu dhe 25 vjet bashkëpunoj me faktorë të shumtë kulturor si në Shqipëri ashtu dhe në Kosovë.

Kur keni filluar të shkruani për herë të parë?

Një histori shumë e largët! ’’Krijoja ’’poezi që kur isha fëmijë, dhe shkrimi im i pare ’’zyrtar’’, u vendos në një fletore të shkollore, kur isha ne vitin e parë të gjimnazit.

Në shkrimet tuaja apo në librat e ndryshëm, në jetën e personazheve si shkrimtar, sa ka ndikuar leterësia e antikitetit grek në botën tuaj krijuese si njeri?

Në roman, ose në veprat teatrale, shpesh përdor të dhëna historike në kohëra të ndryshme dhe nga vende të ndryshme të botës. Kjo për shkak se unë jam shumë i lidhur me historinë në përgjithësi, dhe veçanërisht me antikitetin grek. Ndonjëherë kam vënë heronjtë të na tregojnë historinë, nga përvoja e tyre, ose të tregojnë për jetën e tyre.

Jeni vlerësuar me çmime të larta ndërkombëtare, cilat janë disa nga ato, dhe sa frymëyuese kanë qëne për penën tuaj?

Jo, unë nuk shkruaj si shkrimtar, as nuk krijoj si regjisor dhe aktor, me qëllim të caktuar për të marrë çmime. Do te ishte fatkeqësi në se mendoja kështu. Për këtë arsye dhe ju nuk do të shihni as në zyrën time, as dhe në shtëpinë time çmime të varura në mur. Jo se nuk iu jap rëndësi. E kundëtra, më japin kënaqësi të veçantë, si njohja e atyre ku krijoj dhe jap.Këtë desha të theksoja në pyetjen time se sidoqoftë vlerësimet e merituara frymëzojnë, siç dhe pohoni vetë që ju japin kënaqësi të vecantë.

Cilat janë lidhjet tuaja me shkrimtarët shqiptarë dhe mendimi juaj për artin dhe letërsinë shqiptare?

Kam patur fatin e mirë të njoh shumë shkrimtarë bashkëkohorë shqiptarë dhe poetë dhe të lidhem me ta dhe paralelisht të njihem me veprat e tyre, si brenda vendit, si dhe të diasporës, po ashtu dhe ata, të cilët jetojnë këtu dhe shumë vite në Greqi. Kështu unë ndjek nga afër zhvillimin e letërsisë moderne, por gjithashtu marr pjesë, pasi disa libra të mia janë botuar në gjuhën shqipe. Dhe akoma jam duke botuar në gazeta të tilla si ’’Nacional’’dhe revista letrare si ’’Ilz’’, tek e cila jam dhe anëtar i bordit. Shumë antologji kanë botuar poezitë e mia dhe është bërë promovimi i librit ’’Iliana jeta jonë mbaron në tanks’’ në Gjirokastër dhe më vonë në Tiranë dhe ka marr kritikë të mirë. Botimet ’’TOENA’’ më kanë përqafuar me dashuri. Marrëdheniet e mia me letërsinë e vjetër të Shqipërisë, kam patur kujdes të jenë gjithashtu të mira, po ashtu kam lexuar sa më shumë të jetë e mundur shkrimtarët më të vjetër.

Ju jeni martuar me bijën tepelenase mësuesen e nderuar Luljeta Nuraj, cila ka qënë njohja e parë dhe përshtypjet tuaja nga vizita në Tepelenë, si dhe në familjen e saj?

E konsideroj veten time të bekuar në këtë martesë. Është një marrëdhënie dashurie, mirëkuptimi dhe bashkëpunimi reciprok me respekt të madh për marrëdhëniet tona. Ajo është gjithmonë pranë meje dhe më mbështet. Përsa i përket përshypjeve të mia nga Tepelena, ato janë të njëjta për të gjithë Shqipërinë. Pamje të bukura, njerëz të mirë, thesare arkitektonike historike, dhe në shumë vende akoma dhe sot, vende të cilat mbeten autoktonike, brenda kohës së kaluar me njerëz të thjeshtë dhe me natyrën e paprekur, sikur në Memaliaj, me lumin Vjosa, të përqafoj dhe ti dhurojë bukuri mjedisit të virgjër.

Me siguri në hyrje të Tepelenës ju jeni përshëndetur me Ali Pashë Tepelenën, një ndër figurat më të shquara historike të Kombit, varri i të cilit me trupin e tij pa kokë ndodhet në Janinë, cili është mendimi juaj?

Unë besoj se ajo që i përket një populli duhet ta respektojmë dhe jo ta plaçkisim. Aglezët morën nga Akropoli Statujat e Karjatidhes, turqit morën kokën e Aliut dhe kështu me radhë. Këto akte karakterizojnë keq ata, të cilët i bëjnë dhe akoma më shumë, kur kohët ndryshojnë, ngjarjet eleminohen nga përparimi më i gjërë i frymës moderne. Shpresoj që të rikthehet një rregull. Sa për personalitetin e vetë Ali Pashës, unë duhet të them se ishte me të vërtetë i madh dhe roli, të cilin ai ka luajtur në historinë e Perandorisë Osmane, ka ndihmuar në masë të madhe revolucionin grek kundër turqve. Unë dua të them se kam studjuar në veçanti personalitetin, karakterin dhe punën e tij, se duhej ta interpretoja atë si në Teatër ashtu dhe në televizion më parë.

Me çfarë do të paraqiteni në të ardhmen për lexuesit tuaj të shumtë?

Disa ditë më parë doli në qarkullim libri im ’’Letër për një regjisor të ri’, ndërsa në gjuhën shqipe do të dalë shumë shpejt studimi im ’’Psikologjia e Rolit, faktor bazë në interpretimin e veprës Teatrale’’, me parathënien e filozofit Përparim Kabo. Në pranverë do të botohet një vëllim poetik me titull ’’Të dashurisë e të jetës’’ , dhe më vonë një roman historik me titull ’’Ditët e fundit të Konstadinopolit’’, i cili bën fjalë për momentet e fundit të Konstandinopolit (Stambolli) , para se të bjerë përfundimisht në duart e turqve.

12 Maj, 2018

Staten Island, New York

MARJANA BULKU: GJUHA DHE VLERAT,NA BASHKOJNE PER JETE

April 21, 2018 by dgreca

-Nëse do t’i ktheheshit retrospektivës së viteve të fëmijërisë suaj, si do i kujtonit ato?

Ah fëmijëria, ajo është “mbretëria jonë e humbur” (kështu e konsideroj unë atë) edhe pse ne jemi një brez i rritur në errësirë kishte më shumë lumturi brenda saj, ndoshta për shkak të naivitetit të kohës, të izolimit, pa lirisë, mungesave të disa kushteve minimale që kur ua tregoj fëmijëve sot u duken të pa konceptueshme. E,megjithatë dy gjëra të mrekullueshme që e kanë mbështjellë fëmijërinë tonë unë dua ti kujtoj gjithmonë. Ato janë:1.Përkujdesja e jashtëzakonshme prindërore dhe 2. Miqësia e mirë. Gjithësesi është mirë që në çdo etapë të jetës, njeriu duhet të gjejë të mirën, ta ruajë atë në shpirt e pse jo edhe tia përcjellë brezave.

-Keni përfunduar studimet e larta në universitetin Histori-Filologji të Tiranës,dega Gjuhë Letërsi dhe më vonë studimet pas universitare, institutin e Studimeve Europiane, Master për Politika dhe Institucionet në Bashkimin Europian. A e kishit menduar se po bënit zgjidhjen e duhur për të ardhmen tuaj?

-Kur përmenda mangësitë e rritjes pak më sipër, kisha parasysh edhe mungesën e lirisë për të zgjedhur profesionin e së ardhmes bazuar në merita dhe preferenca, për këtë as flitej e mendohej para viteve 90-të. Janë mijëra të rinj që u mohohej e drejta e studimit për shkaqe politike dhe qindra të tjerë që nuk e kishin të drejtën e zgjedhjes të degës për të cilën donin të studionin. Duket qesharake sot kur kujtojmë se partia shtet vendoste për ne. Shkollimi i lartë i limituar dhe sistemi i politizuar deri në robëri e kushtëzonte lirinë tonë madje mundej që edhe të na e privonte atë.Brezat e rritur në izolim nuk mundën ta liberalizonin shkollën e lartë edhe pse për hir të së vërtetës ajo konsiderohej “paja” për ne gjeneratat e para 90- tës.Por unë e kam dashur letërsinë edhe pse ëndërra ime ishte mjekësia. E në mangësi të saj fjalën e kam përdorur si “mjet shërimi” pasi vërtet besoj se komunikimi i butë, zbut dhe shëron. Letërsia u bë pasioni dhe profesioni im.

-Ndonëse po i kushtonit kohë dhe vëmëndje letërsisë, mësimdhënies, çuditëtisht një ditë në jetën tuaj zë vend dhe politika. Si ndodhi?

-Politika kjo gjë e ndaluar për qytetarët shqiptarë, ka qenë diku në familjen time, e nëndheshme, e padukshme. Gjyshja e mamës time , një grua stoike siç e përshkruajnë bashkohësit ishte delegate e Dibrës në kongresin e parë të gruas antifashiste në Berat në vitin 1943, madje edhe kishte mbajtur një fjalim atje. Për familjen e saj Kadiu , një derë ku predikohej fe dhe moral kjo nuk ishte ndonjë gjë e jashtëzakonshme, ndërsa për Dibrën e izoluar të asaj kohe, madje edhe të kësaj kohe ky fakt duhej të ishte historik, por historitë tona janë prej lapsi dhe gome …Tek unë u gdhend ajo grua e cila mbajti në shpirt dashurinë për fenë dhe jo për partinë nga e cila familja e saj do të kishte goditje të njëpasnjëshme.Mamaja ime ka qenë kryetarja e parë e Lidhjes Demokratike të gruas në Dibër, lidhje të cilën më pas do ta drejtoja unë. Krijimi i Partisë Demokratike në Shqipëri,pavarësisht turbulencave, kishte mision përmbushjen e të drejtave të mungura, dhe i parë nga ky kontekst ishte domosdoshmëri e vonuar që për shkak të izolimit të gjatë dhe pamësimit me lirinë, derivoi në një lloj pluralizmi kaotik. Unë i përkas asaj shkolle politike mbase pak klasike por që beson se politika është arti i zgjidhjes kur aplikohet nga njerëzit e duhur. Sot tabloja politike është e mjerë por kjo nuk mendoj se duhet ti stepë intelektualët dhe patriotët , përndryshe vendi do ti nënshtrohet një lloj diktature edhe më brutale e më të padrejtë se ajo që na izoloi nga bota e zhvilluar për më shumë se pesëdhjetë vjet.

-Vjen një ditë,largimi nga të afërmit, miqtë, shoqet, vendlindja… Shqipëria, duke shtegëtuar në Amerikë. E prisnit këtë shkëputje?

-Ka qenë korriku i vitit 2011, dita kur u larguam nga Shqipëria, jo me një vendim definitiv, por që më vuri përpara një vendimi shumë të vështirë kur im bir fitoi një edicion arkitekture dhe iu rezervua një vend studimi nëe Art and design hight school Manhattan. Aty unë ndalova, mora njëdrejtim krejt tjetër, ishin ëndrrat e tij që udhëhiqnin hapat e mija jo të lehta në Amerikën që nuk ka qenë kurrë destinacioni im për të ndërtuar jetën.

-Sa i vështirë ishte për ju integrimi në Amerikë,veçanërisht në jetën gjigande Nju Jorkeze ?

-Për mua ka qenë e vështirë shkëputja nga Shqipëria, ishte një ikje e pa vullnetshme, e diktuar nga rrethanat dy -tri vitet e para pothuajse vetëm fizikisht ndjehesha këtu sepse shpirtërisht dhe mendërisht ndjehesha në Shqipëri, atje ku edhe sot ndjej se jeton pjesa më vitale e jetës time. Njeriu është i detyruar të përshtatet e për më tepër në Nju Jork,në këtë vend ku popullsia pothuajse shumicë emigrantësh, ndjehet ngrohtë në një shtet gjigand si ky ku të gjithë jemi të huaj por askush nuk ndjehet i tillë. Këtë lloj sistemi, adaptimi që vetëm Amerika e ka, fillova ta pranoj , kuptoj dhe sot realisht e vlerësoj shumë si një model kulturor që diversitetin etnik e konsideron vlerë dhe pasuri. Integrimi është një proçes që nis me përshtatjen ndaj një ritmi tjetër pune e përditëshmërie që unë e konsideroj si përvojë. Ka pothuaj tri vjet që unë punoj në shërbimin shëndetsor ambulator brenda një korpusi spitalor nga ku ke aq shumë për të mësuar që nga cilësia e kujdesit për pacientin që këtu konsiderohen si klientë e deri tek teknologjia e avancuar e të dhënave për pacientin, të drejtat e tij dhe rëndësinë e jetëve njerëzore në realitetin amerikan sidomos krahasuar me vendet nga ne vijmë.

-Në shumë shtete këtu në Amerikë,funksionojnë jo pak televizione shqiptare. Përse zgjodhët për të punuar në televizionin“Albanian Culturë” dhe jo në një televizion tjetër?

-Kontaktet e mia me televizionin Albanian Culture kanë qenë rastësore, rastësi e bukur do ta quaja në dy evente prezantime librash ku njërin e moderoja unë dhe tek tjetri thjesht u intervistova nga drejtuesi i këtij televizioni zoti Adem Belliu. Që nga ajo kohë ne kemi një bashkëpunimshumë të frytshëm me televizionin Kultura Shqiptare, i cili tashmë ka një histori më se 20-vjeçare në komunitetin shqiptaro-amerikan këtu. Unë jam part time aty për shkak se puna ime e përditëshme i përket një fushe tjetër por që në fakt shpesh herë bëhet burim frymëzimi për mjaftë emisione, mendime dhe vlerësime për jetën që janë bazë e emisionit tim “Një jetë…disa histori”.

-Prej katër vitesh drejtoni emisionin”Një jetë…disa histori”, ideuar dhe realizuar nga ju.Si lindi ky produksion?

-Kur u ula për herë të parë në atë studio modeste televizive gjëja e parë që ndesh aty është arkivi i pasur Aty pata rast që vetëm në pak ditë të”njoh” shumë çka nga shqiptaro amerikanët, veprimtari, intervista, kronika, madje pata nxitjen e bashkëthemelueses së këtij televizioni, zonjës Mimoza Belliu për të vazhduar një cikël të hershëm “Bota e gruas” por jo, tashmë në mendjen time ishte kristalizuar “Një jetë…disa histori “, e cila tashmë është një historizës katër vjeçare.

-Si ndiheni përballë ekranit, i cili padyshim ju merr jo pak kohë që nga projekti, takimin me personazhin, deri tek realizimi i emisionit?

-Ekrani është përgjegjësi ,është komunikim, është qasje me kohën edhe kur koha , dita apo çasti jot ka preokupime të tjera e megjithatë ajo çka është gjithmonë me mua, gjithmonë një është serioziteti në veshje, sjellje,komunikim.Për mua ajo studio është një marrdhënie shumëplanëshe me problematikën,të ftuarit dhe ata që e ndjekin komunikimin. Miqtë e televizionit Albanian Culture, janë shikues konservatorë që vlerat e familjes, traditës , historisë i kanë të shenjta , edhe unë po ashtu , jo vetëm për të qenë sinkron me ta, por sepse ato janë në tërësinë e qenies time.Të ftuarit e mi janë individë të fushave të ndryshme, që të gjithë kanë vëmendjen time maksimale sepse të kuptohemi në shumicën e rasteve ato biseda janë spontane,të natyrshme, pa asnjë truk apo parapregatitje ,por shumë prej të ftuarve janë inspirim për mjaftënga shkrimet e mia për arsye të multi problematikës që derivon nga ai bashkëbisedim historish personale e kolektive.

-Keni mundur të intervistoni personalitete nga fusha të ndryshme të jetës,jo vetëm këtu në SH.B.A.por madje nga Kanadaja dhe Shqipëria. Cilin prej tyre mund të përmendësh si më mbresëlënës?

-Janë vërtet me dhjetra e dhjetra personalitete, njerëz të zakonshëm, artistë edhe pse i kam të gjithë në kujtesë nuk do bëj specifikime , janë miq të albanian culture tv, janë në fondin e arkivit dhe kam bindjen që në të ardhmen do jenë në nje botim po me këte titull.

-Cili mbetet çelësi i suksesit në punën tuaj,që pas çdo emisioni, edhe pse e lodhur,sërish ndjeheni e kënaqur?

-Është kënaqësi kur sheh se ekranit i rritet shikueshmëria ,është edhe përgjegjësi dhe detyrim për të rritur cilësinë, për të sjellë histori por edhe vlera në studio që natyrisht mbart edhe vështirësi objektive brenda.Televizionet shqiptare këtu nuk janë aq të fuqishme në teknologji dhe mjedisin fizik,e megjithatë ato mbeten kampione të mbajtjes gjallë të kujtesës, promovimit dhe ruajtjes së kulturës shqiptare, gjuhës dhe historisë tonë si dhe promovimit të vlerave të fushave të ndryshme, e kjo është jo vetëm kënaqësi por edhe mision që natyrisht mbart shumë aktorë brenda. Pra nëse ka sukses në komunitet ky sukses do të pasqyrohet edhe në ekran,ne jemi një korelacion veprimesh që ekziston dyanshmërisht.

-Çfarë do të thoshit për bashkëpunimin, konkurencën që ekziston midis jush dhe kolegëve të televizioneve të tjera?

-Unë nuk e konsideroj si konkurencë ekzistencën e disa mediave , është një marrdhënie paralele, ne kemi shumë gjëra të përbashkëta, por në një fushë të lirë veprimi çka nënkupton se ka kaq shumë hapësira në Amerikën e madhe, ku kreativiteti nuk duhet të na bëjë konkurues ndaj njëri- tjetrit por të ndryshëm, të larmishëm dhe partnerë në çështje të përbashkëta.Sa për ta ilustruar:kur në studio kam dibran unë detyrimisht dua të kem në krah Beqir Sinën, dibranin që nuk u ngop kurrë me Dibrën.

-A pretendoni se veten tuaj e shprehni më mirë,kur shkruani artikuj e poezi,apo gjatë punës suaj në televizion?

Unë nuk besoj në përsosmëri edhe pse kam idhuj të cilët i konsideroj të përsosur, por kur dëgjoj veten jam kritike ndaj saj. Mendoj se shkrimi është një mënyrë më e maturuar e prezantimit të mendimit, madje proza ime edhe pse pak botuar, është më e bukur. Më pëlqen stili telegrafik ku teksti dhe konteksti i shkojnë lexuesit në mënyrë të shpejtē, të ngjeshur, konçize. Kam dashur gjithmonë që çdo akt leximi të nxisë reflektime e kritika dhe të mos jetë vetëm vargëzim shkronjash. Mesazhi e bën veprën jetë gjatë.

-Mendoni se tematika që shtrohet në shkrime apo komunikimet tuaja i jep vlerë atyre?

-Natyrshëm që tematika, të qenit sinkron me realitetin natyrisht edhe fleksibël, sepse ne jetojmë në SHBA dhe sensi i realizmit këtu apo atje kanë masën e vet çka e bën edhe më të vështirë rolin dhe vërtetësinë e shënimeve, por ky pozicion këtu dhe atje ka edhe bonuset e veta që të vejnë në pozita solide kur lexon objektivisht dhe i nënshtrohesh logjikës të së vërtetave.Është me shumë rëndësi sensibiliteti dhe reflektimi, tipare këto që të mbajnë gjithmonë në kontakt me temat e kohës.

-Ku e shikoni Ju tashmëMarjanën,si nënëe dy fëmijëve, bashkëshorte, njëkohësisht poete dhe gazetare?

-Kur shikoj vitet qërendin,mosha,djemtëqërriten e shkollohen, natyrshëm aty ështëMarjana dhe Iliri,bashkëshorti im, roli ynëi padiskutueshëm nëkonsolidimin e edukimin e dy djemve. Padyshim e përditëshmja, e ardhmja brënda meje ështëpoezi,prozë, letërsi.

-Sa kanë ndikur tek ju përfundimi i studimeve Europiane, krijimtaria juaj si poete, në gazetari , moderim?

-Shkollimi dhe përvoja janë dy anë paralele që nxisin dhe rrisin njëra tjetrën, ndaj dhe pas çdo cikli studimi kam pyetur veten se si do ti ruaj çka mësova edhe nëse ato nuk do më duhen. Dhe e vërteta është se më janë dashur gjithmonë. Dijet nuk të tradhëtojnë kurrë. Në punën e përditëshme mësuesia më vjen në ndihmë kur më duhet ti kujtoj diabetikut dietën, të moshuarit ilaçet, depresivit dashurinë për jetën dhe njeriut në përgjithësi se shëndeti i mirē është kapital.E natyrisht që dijet e studimeve master politikash evropiane janë një bagazh që merr dhe i jep formë çdo komunikimi.Jeta është më e thjesht dhe e bukur kur din, padija të burgos , të bën të pa lirë dhe këtë ne e kuptojmë kur largohemi nga Shqipëria.Megjithatë unë e konsideroj edukimin si një bonus individual që gjithë se cili e ve në përdorim mbi bazën e kapaciteteve personale intelektuale.

Kohët e fundit, jeni zgjedhur në Kryesinë e Vatrës. Çfarë do të thotë të jesh në Vatër e për më tepër në forumet drejtuese të saj

-Federata Panshqiptare “VATRA” ,është faqja më e bukur e historisë së Shqipërisë, që i dha emër dhe jetë Shqipërisë edhe përpara shtet formimit, është vendi ku të gjithë shqiptarët pavarësisht mureve gjeografikë,apo politikëndarës ndjehen bashkë.E konsideroj përgjegjësi angazhimin tim apo të çdokujt tjetër aty. Është ai lloj vendi ku ligjëroi Konica e Noli e ku çdo fjalë e mendim duhet të ketë peshë e maturi. Për shqiptarët e vjetër këtu Vatra është lidhja me atdheun ndërsa për ne rishtarët është mohimi i padrejtë i lirisë, prandaj ne kemi të nevojshme ti takojmë këto dy kohë që mbartin shumë histori të pashkruara ende.Le ta quajmë një muze shqiptarie që nëse do ndrijë do na nderojë, e nëse do e denigrojmë do jetë përgjegjësi dhe faj historik. Unë besoj që po jetojmë atë lloj moment historik ku çdo lloj përgjegjësie apo angazhimi shoqëror i duhet dhe i vlen Kombit sot më shumë se kurrë.

-Çfarë mendoni për rolin dhe cilësinë e shkollave shqipe në diasporë.

-Pa dashur të paragjykoj ato dua të nxis dhe përkrah çdo lloj vullneti për të mbajtur gjallē gjuhën shqipe. Dhe ky vullnet mundet të vijë nga familja,intelektualët, televizionet, organizatat, individët, nuk ka rëndësi se si vjen por është shumë e rëndësishme që të institucionalizohet dhe shkolla është vendi i duhur.Nuk ka investim më patriotik sesa ai gjuhësor, ndër të gjitha të shumtat që na ndajnë, gjuha është vlera që na bashkon sot e përjetë.

– Cila ështënjëditëe zakonshme për Ju?

-Gjëja e parë, me të cilën nis dita ime, është kafja,letra dhe lapsi.Tre botimet e librave të mi me poezi“Zemër e Thinjur”, “Lutja e Vetmisë” dhe “Muzg egzistence” që tashmë i përkasin një epoke tjetër (Qesh ciltërsisht)së shpejti do të shoqërohen nga “lindja “ e një libri të ri,Duke mos harruar kurrësesi prozën,ku po përpiqem të gjej kohën dhe momentin e duhur,të mbledh krijimet e kohëve të fundit,në rrugëtimin e librt të dytë në prozë. Ndonëse këto “hoje mjalti”, i përkasn retrospektivës së disa viteve të mëparshme të Marjanës,e cila fizikisht jeton në Amerikë, por shpirtërisht jetoj në Shqipëri

INTERVISTOI :FADIL SHEHU

Nju Jork ,Prill 2018

MIRUSH KABASHI-THËRRAS ME ZË TË LARTË:MBAHU NËNO, MOS KI FRIKË SE KE DJEMT NË AMERIKË!

December 31, 2017 by dgreca

Intervistë e Editorit të Diellit me artistin Mirush Kabashi në Vatër, Ditën e Flamurit/

Dielli:- Si ndjeheni sot nё Shtёpin e Vatrёs,nё Ditёn e Shenjtё tё Flamurit?/

– Mirush Kabashi: Mendoj se jam në vendin e duhur në kohën e duhur, këtu nё Shtёpinё e Vatrёs. Ku më më mirë se në Vatër që për 105 vite e udhëheq këtë festë në SHBA mund ta urojmë njeri tjetrin: E gëzofshim në jetë të jetëve, Ditën e Shenjtë të Pavarësisë, Ditën e Shejtë të Flamurit të Shqipërisë!Këtu unë thërras me zë të lartë: Mbahu Nëno, mos ki frikë se ke djemtë në Amerikë!

Dielli- Në kufijtë e një muaji erdhët dy herë në SHBA. Kush ishin ftuesit Tuaj gjatё kёtij turneu të dytë nё SHBA?

–Kabashi: Këtë herë ishin disa: Shoqata “Dibra” e Nju Jork-ut, Shoqata “ Bijtë e Shqipes” në Filadelfia dhe Shoqata rinore “Albanian Youth Center” në Stamford Connecticut.

Dielli – A mund tё pёrshkruani mbresat qё provuat nё manifestimet e organizuara nga shqiptarёt e Amerikёs. Çfarё do tё veçonit?

Kabashi:Kësaj pyetje, e kam të pamundur ti përgjigjem shkurt, sado të përpiqem.Në Filadelfia më entuziazmoi fakti që Shoqata zotëronte një qendër kulturore, një vile dinjitoze dykatëshe, që zbukurohej nga dy flamuj të mëdhenj (Shqiptar dhe Amerikan), dhe në hyrje TABELA me shkronja të madha “BIJTË E SHQIPES”. Ndërsa ambiente e brendshme ishin arreduar me shumë kujdes me flamuj, simbole, piktura e skulptura të herojve tanë kombëtarë. Ndërsa tabelat me foto, i takonin veprimtarëve të shquar të Shoqatës, si dhe donatorëve që kishin mundësuar blerjen si dhe rregullimin e vilës. Befasimin e pata kur në sallën e kafes e të lojrave po më priste kryetari z. Tajar Domi, dy zv.kryetarët Bujari dhe Dritani, disa zotërinj të moshës sime (antarë të Kryesisë), si dhe tre zotërinj biznesmenë sponsorizues të shalleve, kapeleve apo distiktiveve të simboleve kombëtare me rastin e kësaj feste.

Por ajo që vërtet më emocionoi, ishte piksynimi kryesor i kësaj Shoqate: Shkollimi i fëmijëve të lindur në Amerikë me gjuhën, historikun dhe kulturën e traditat Shqipare. E për këtë qëllim, ambjentet kryesore të kësaj qendre, nga bodrumi e deri tek zyra e Kryetarit, ishin shndrruar në klasa të mirmobiluara për fëmijët e moshave dhe niveleve të ndryshme.

Ndërsa darka festive ishte organizuar në një restorant luksoz me rreth 400 pjesmarrës të të gjitha moshave, kishte një skenë të larte, ku performuan artistë të kualifikuar, si dhe një pistë vallzimi e cila qëndroi vazhdimisht e tejmbushur. Ajo që do të veçoja? –Organizimi i përsosur; entuziazmi atdhetar, si dhe prezenca e ambasadores shqiptare Floreta Faber.U ndjeva i emocionuar tek interpretova para bashkatdhetarëve.

Të nesërmen në drekë, së bashku me zv.kryetar Bujarin, na u desh të udhëtonim mbi dy orë e gjysëm, në një trafik tepër të rënduar për të mbrritur në Stamford, ku pas ceremonisë së përvitshme të ngritjes së Flamurit në Bashkinë e Qytetit, do të organizohej nga Qendra Rinore Shqiptare dhe një koncert artistik me këngë e valle të përgatitur po nga ata. Tensioni se mos vallë do të mbrrinim kur të kishte mbaruar koncerti, më bëri të mendoja se kisha bërë gabim që e kisha pranuar ftesën e Geni Gjokës, një prej menaxherëve më aktivë të aktivitetit. Dhe vërtetë, kur mbrrita, aktiviteti kishte 15 minuta që kishte mbaruar. Por “spektatori” nuk ishte larguar.Ata ishin kryesisht fëmijë të moshës nga 8 deri në 17 vjeç, të lindur në Amerikë, të veshur me kostume kombëtare shqiptare dhe me flamuj amerikano-shqipatar në duar, më shumë të ulur mbi pllakat e hollit të Bashkisë, sesa në karriget përrreth ku qëndronin prindërit, po prisnin me durim një xhaxhi aktor nga Shqipëria, që do ti recitonte vargje në gjuhën e prindërve të tyre. U përmallova tek i shikoja si i përpinin vargjet e “Gjuhës Shqype” të Fishtës, apo të poezisë “Shpresë” të N. Frashërit. U pendova për dyshimin e mëparshëm.Padiskutim që ky është brezi ku duhet investuar fuqishëm me art, kulturë e traditë. Ndaj mirnjohje e falenderim për çiftin Mira e Shpëtim Saraçi, si instruktorët e organizatorët kryesorë të aktivitetit, e veçanërisht për filantropin, biznesmenin e talentuar dhe patriotin e shquar Riçard Lukaj, që e mbështeste vazhdimisht këtë aktivitet.

Dielli:- Në fakt ftuesit Tuaj ishin dibranët. Si shkoi koncerti i tyre? Si u pritët?

Kabashi: Në fakt udhëtimi në kthim, për të qenë pjesmarrës në shfaqjen e darkës në Staten Island, ishte po aq i tensionuar dhe i lodhshëm. Por supriza që më priste ma hoqi lodhjen: Dibranët, Kryesia e të cilëve përbëhej vetëm nga djem të rinj, duke filluar nga Kryetari simpatik e energjik Dash Miftari, këtë rradhë Festën e Flamurit, kishin vendosur ta organizonin në një nga sallat më prestigjoze të NY “George Theatre” (1500 vende); me “Nju York Eastern Symphony Orchestra” më 30 istrumenta nën dirigjimin e Steven Fang; me udhëheqës artistik Shpëtim Saraçin; me pjesmarrjen e disa prej artistëve më në zë të Kombit Shqiptar si Frederik Ndoci, Kastriot Tusha, Dëshira Ahmeti (soprano), Mira Konçi, Sinan Vllasaliu, Gëzim Nika, Haxhi Maqellara, etj.si dhe me pjesmarrjen e veçantë të së mrekullueshmes Amerikano-dibrane me famë ndërkombëtare Bebe Rexha. Një mbrëmje e një Koncert Madhështor, i denjë për tu konsideruar si Koncerti Qeveritar Mbarëkombetar për Ditën e Pavarësisë.

Të lumët ata spektatorë që e ndoqën, si dhe të lumët ne artistë që patëm nderin të interpretonim në atë skenë, në atë sallë, e veçanërisht përpara atij spektatori “dinamit” dibran, që e tundën atë sallë gjigande me duartrokitjet dhe thirrjet entuziaste. Më besoni….. isha thellësisht i motivuar, kur në poezinë përmbyllese, deklamova vargjet e fundit të Nolit :

MBAHU NËNO, MOS KI FRIKË

SE KE DJEMT NË AMERIKË!

Dielli – Dy vizita për një muaj në SHBA:çfarё mendoni pёr Diasporёn Shqiptare tё Amerikёs?

– Kabashi:Fundshekulli i kaluar,e veçanërisht ky fillimshekull, përbëjnë për mua, periudhën më të ndritshme të Kombit Shqiptar në Shekuj. Po përmend telegrafisht: Ndryshimi i sistemit dhe fillimi i Demokracisë në Shqipëri; Çlirimi i Kosovës e Pavarësia e saj; Fitimi I luftës dhe fillimi i të drejtave të mohuara të Shqiptarëve në trojet e tyre në Maqedoni; Inkuadrimi i Shqipërisë në Nato; Përfaqësimi më dinjitoz i Shqiptarëve në politikën e Malit të Zi; etj.. Këto janë fitore historike që i bëjnë besimtarët të shprehen: Në këtë periudhë në ka parë Zoti! Dhe unë bashkohem me ta duke saktësuar se Zoti në Tokë është Amerika. Dhe ne duhet ti jemi mirënjohës me brezni ShBA-së, dhe ta ruajmë si sytë ballit këtë mbështetjë. Por do të ishte miopi apo malinjitet, të mos nënvizonim që në këtë përkrahje, një rol të fuqishëm ka luajtur Diaspora Shqiptare e Amerikës,…që në fillim-shekullin e kaluar,…që në qëndrimin e Presidentit Uillson në Konferencën e Paqes në Paris (moment shumë delikat për Kombin tonë)-dhe shqiptarët duhet t’i përulen Federatës VATRA, që luajti rolin e shtetin të munguar shqiptar.

Kam bindjen, se Diaspora e tanishme e Shqiptarëve, e shumfishuar në numër, me kontributin e qëndrimin e saj të pastër e të ndershëm, tashmë e “injektuar” me ndjenjën e Lirisë dhe të Demokracisë së vërtetë, me ndërgjegjësimin e zbatimit të ligjit dhe respektimit të shtetit, me përkushtimin ndaj punës e devotshmërisë ndaj familjes, si dhe me përgjegjësinë madhore ndaj vendlindjes Kombëtare, do ta forcojnë lidhjen me atdheun e tyre të dytë Amerikën, edhe përkundrejt papjekurisë (më e pakta që mund të themi) të klasës politike Shqiptare kudo që ndodhet, që në vend të përfitojnë nga kjo periudhë historike për ti realizuar ëndrat tona gjenetike (inkuadrimin në familjen Europiane – në Shqipëri; inkuadrimin në OKB dhe hapjen e negociatave dhe levizjen e lirë të qytetërëve – në Kosovë; përfaqësimin me dinitoz të shqiptarëve në shtet në përputhje me numrin e popullsisë dhe zyrtarizimin e Gjuhës Shqipe – në Maqedoni;…e pse jo, bashkimin e të gjitha trojeve Shqiptare në një Qeveri të përbashkët në të ardhmen dhe jo…të kacafyten për pushtet e pasuri (timon, kazan e tepsi) duke anashkaluar jo rrallë herë dhe këshillat shumë dashamirëse të Mikut tonë të madh, dhe duke u bërë shpesh qesharakë në sytë e Botës, dhe argument për komshijt tanë tinzar e të pabesë që thonë “se këta nuk dinë të bëjnë shtet e të qeverisin”, dhe përfundimisht… duke vërtetuar frazën e dhimbshme monumentale të Konicës: “Historikisht, e keqja më e madhe Shqipërisë, i ka ardhur nga vetë Shqiptarët”

Buk’ e Mëmëdheut i zëntë

Tradhëtorët e pabesë,

Dhe Zoti derrmën u dhëntë,

Kurrë mos paçin pjesë!

Naim Frashëri (“Shpresë”)

Dielli – Kjo ёshtё hera e dytё qё udhёtuat nё kufijtё e gati tё njё muaji, 27 tetor, 25 Nёntor 2017. Cilat ishin mbresat tuaja pёr 20 vjetorin e Televizionit Kultura Shqiptare, koncerti nё Simphony Space nё Manhattan, NY, spektatori, artistet, niveli….?

– Kabashi:Se pari po formuloj dy vlerёsime pёr vetё T.V. nё fjalё, edhe se nuk e kam ndjekur paraprakisht. Mё ka rezonuar objektivi i tij kryesor i shprehur dhe nё emёrtimin e tij: “Albanian CULTURE”.

Dhe unё kam mendimin se shoqёria jonё thembrёn e Akilit e ka tek emancipimi, tek mungesa e mjaftueshme e kulturёs, nё raport me vendet europjane ku kёrkojmё tё inkuadrohemi. Pёrçarja, konfliktualiteti, agresiviteti, mosbesimi, nxitimi, anarshija, dembelizmi, inkorrektesia, kapadaillёku, janё disa nga efektet e dukshme tё pushtimit 500 vjeçar turk, si dhe tё izolimit 50 vjeçar komunist. Kam bindjen se “vaksina” e vetme kundёr kёtyre dukurive ёshtё KULTURA, qё nёnkupton arsimimin, artin, letёrsinё, sportin dhe besimin burimor fetar (veçanёrisht Moralin, e predikuar prej tij). Ndaj mendoj se dhe njё TV modest si ky i menaxhuar nga Adem Belliu (artist, muzikant i kultivuar), ёshtё mёse i nevojshёm dhe ka njё ndikim shumё pozitiv pёr gamёn e shikuesve tё tij.

Dhe e dyta, duke parё qoftё dhe disa sekuenca tё shkurtra filmike, qё u pasquruan gjatё Koncerti, pёr rrugёn e tij 20 vjeçare, kupton kontributin e jashtёzakonshёm arkivor, qё ky TV ka pёr pasqyrimin e jetёs, punёs, kontributit, si dhe vlerave tё veçanta krijuese dhe intelektuale, tё pёrfaqёsuesve mё nё zё tё diasporёs Shqiptare nё Amerikё, Kanada, Europё.

Sa i takon nivelit artistik te Koncertit, mund tё them se gjithmonё e mё tepёr, po qartёsohet panevojshmёria e “importimit” tё artistёve nga Shqipёria apo Kosova, pёr tё ngritur nivelin artistik tё aktiviteteve tё Diasporёs nё SHBA. Nё Nju Jork psh ёshtё kultivuar njё buqetё artistёsh tё tё gjitha gjinive, qё me mjeshtri e dinjitet janё inkuadruar nё formacionet artistike amerikane…dhe jo rrallё herё tё evidentuar. Nё skenёn e Simphony Space unё pashё soprano tё talentuara, madje dhe njё talente 12 vjeçare, violiniste ekselente si Gjilberta, pianiste tё shkёlqyera, e deri tek banda muzikore e istrumentistёve frymorё tё kombёsive tё ndryshme, qё interpretuan dhe shoqeruan kёngё popullore qytetare. Pra, njё Koncert lirik Gala, me njё spektator tё kultivuar e sqimёtar, nё njё sallё prestigjoze mu nё mes tё Manhattan, , nё Broduejn e famshёm, dёshmon pёr fillimin e njё standarti bashkohor tё kulturёs sё bashkatdhetarёve tonё nё Amerikё. Urime tё pёrzemёrta!

Dielli – Gjatё qёndrimit tё parё nё tetor, ju u takuat me miqtё Tuaj, çiftin Pirro dhe Pavlina Mani, ish profesorin dhe bashkёstudenten tuaj. Ç’farё ndjenjash provuat?

-Kabashi:Emocion dhe ngazёllim. U emocionova kur pashё profesorin tim tё aktrimit Pirro , si dhe bashkё-studenten e kolegen e talentuar Pavlina, qё kishin dalё tё mё prisnin qё tek dera e oborrit tё shtёpisё (edhe se ne u vonuam ca, ngaqё ngatёrruam rrugёn). Tashmё tё tre jemi tё moshuar e tё zbardhur. Kishim shumё pёr tё biseduar, pёr tё kujtuar, e pёr tu çmallur. Tё falenderoj Dalip pёr pasqyrimin, me shumё vёrtetёsi e dashamirёsi, nё faqet e gazetes Dielli, tё atij takimi qё pёr mua do mbetet si njё ёndёrr e bukur dhe e paharruar. Ndёrsa ngazёllimin e ndjeva kur pashё atё pejzazh tё mrekullueshёm… gati imagjinar, qё rrethonte vilёn e bukur dykatёshe tё familjes Mani. Njё parajsё e vёrtetё plotёsisht e merituar pёr njё artist tё madh. Dhe absurdja ёshtё se kёtё atmosferё paqeje e relaksi plotёsisht tё merituar, Pirros nuk ja krijoi Shqipёria, vendi ku ai shkriu gjithё aftёsitё, energjitё e pёrkushtimin e tij, por atdheu I tij I dytё Amerika.

I dashur Dalip, teatri Shqiptar ka njohur shumё regjisorё teatri, si K. Spahivogli, S. Miho,P. Stillu, S. Fanku, etj., etj., por Pirro Mani ёshtё pranuar njёzёri si Babai I Regjizurёs sё Teatrit Shqiptar.Krijimtaria e tij ka qenё dhe do tё mbetet si shkolla mё e saktё e frymёzuese pёr pasonjёsit. Dhe nё sajё tё kesaj shkolle, Teatri Shqiptar mbrriti kulme jo vetёm nё nivel Kombёtar, por dhe nё aktivitete Ndёrkombёtare.

Tё duam i dashur Pirro dhe tё kujtojmё gjithmon me mirnjohe dhe respekt. Kur u ktheva nga NY nё fillim tё Nёntorit pas takimit tonё, Robert Ndrenika ishte I pari qё mё mori nё telefon pёr tё mё pyetur pёr mbarёvajtjen tuaj dhe u gёzua pa masё nga ato tё vёrteta qё unё i thashё pёr ju, pёr Pavlinёn dhe pёr tё gjithё pjestarёt e familjes Mani. E mё pas, Alfred Buhaljoti, Rajmonda Bulku, Marjeta Larja, Dhimitёr Orgocka, Zhani Ziçishti, etj., etj.,…pa fund. Na mungon shumё… veçanёrisht Teatrit Kombёtar Shqiptar. Tё pёrqafojmё me mall dhe tё urojmё pёrzemёrsisht: Jetё tё Gjatё e tё Lumtur!(Intervistoi:Dalip GRECA. Botoi Dielli ne print-Dhjetor 2017)

Ish ambasadori amerikan Arvizu flet pas largimit nga Departamenti i Shtetit

November 24, 2017 by dgreca

Kjo është intervista e parë e Alexandër Arvizu pas largimit nga Departamenti i Shtetit. Në të shfaqen hendeqet e një interviste via email (te mungesa e pyetjeve pasuese), por gjithsesi është një bisedë, që është munduar të kapet te damarët e çështjeve që shqetësojnë, sot, dje apo nesër Shqipërinë politike, të paktën.

Intervistoi: Alfred Lela/*

-Z. Ambasador, ta fillojmë nga fundi: edhe pse Anne, bashkëshortja juaj, lajmëroi largimin tuaj nga Departamenti i Shtetit, disa gjëra mbetën të paqarta: U larguat, dolët në pension, apo u ngopët?

Sistemi i Burimeve Njerëzore (HR) në Shërbimin e Jashtëm amerikan është shumë i ndërlikuar, është ndryshe nga pjesët e tjera të qeverisë amerikane. Unë kam qenë në pozicionin tim të mëparshëm si DAS (Deputy Assistant Secretary) për më shumë se dy vjet dhe ishte koha që të ndërroja pozicion. Dosja ime po shqyrtohej për tre pozicione të ndryshme, një në Washington, dhe dy të tjera jashtë Amerikës. Por nuk u mor asnjë vendim. Kështu që m’u desh të largohesha. Nuk është mirë kur vendimet merren duke mos u marrë vendime. Por, nuk ka gjë.

-A mbështesni atë që Anne tha në një status në Facebook, ku ajo ishte shumë e ashpër rreth mënyrës se si po shkojnë gjërat në Departamentin e Shtetit që pas mbërritjes së z. Tillerson?

Çdokush që është i mirëinformuar do të të thotë se diplomacia amerikane po degradon nën këtë administratë. Dhe ky degradim është veçanërisht i dukshëm në Departamentin e Shtetit. Shumë diplomatëve senjorë (të karrierës) iu kërkua të largoheshin apo ikën vetë, sepse nuk mbante më. Këta janë diplomatë amerikanë me përvojë dhe shumë të trajnuar, që kanë shërbyer si në administratën Demokrate ashtu dhe Republikane përgjatë viteve. Nuk është një pamje e bukur.

– Kur ju kontaktuam në shtator, ju thatë se ‘nuk u ishte kërkuar të qëndronit”. Kështu që u larguat. Në të njëjtën kohë pati zëra se po merreshit në konsideratë si zgjedhje e mundshme për vendin e ambasadorit amerikan në Kosovë. A është kështu?

Do të kishte qenë një nder të përfaqësoja Shtetet e Bashkuara në Kosovë.

-Cili është statusi juaj aktual: A jeni një diplomat në pension, që po shihni mundësinë që përvojën e gjerë në diplomaci ta përdorni në sektorin privat, siç kanë bërë shumë diplomatë para jush dhe vazhdojnë të bëjnë?

Nuk jam i sigurt se çfarë do të bëj në të ardhmen. Kam nevojë për disa muaj pushim dhe për t’u menduar. Jam 59 vjeç, kështu që kam edhe disa vite të tjera të mira (qesh). Fatmirësisht situata jonë financiare është e mirë dhe jam mirënjohës për këtë.

-I ndiqni rregullisht zhvillimet në Shqipëri?

Po, mundohem të informohem me sa më lejon koha, kryesisht duke hapur portale të ndryshme online herë pas here, megjithëse siç ti e di, unë nuk lexoj apo flas shqip, gjë që mbetet një problem. Jam në kontakt me miq atje dhe ata më ‘ndihmojnë’ të kuptoj se çfarë po ndodh (qesh).

-Cilët janë disa prej njerëzve me të cilët mbani kontakte në Tiranë?

(Qesh) Ndoshta nuk do t’ju bëja ndonjë shërbim atyre po t’ua përmendja emrat publikisht. Janë rreth 30-40 njerëz me të cilët mund të them se mbaj kontakte të rregullta ose deri diku të tilla. Përfaqësojnë profesione të ndryshme dhe pikëpamje të ndryshme politike, gjithashtu. Jam përpjekur të bëj të njëjtën gjë kur kam qenë në Tiranë.

-A ka diçka për të cilën ju merr malli posaçërisht nga Shqipëria?

Pothuajse gjithçka, me thënë të drejtën. Të jesh ambasador i Amerikës në Shqipëri duhet të jetë një prej punëve më të mira në botë. Më pëlqente të ngrihesha në mëngjes dhe të mendoja për ditën që kisha përpara. Çdo ditë ishte një lloj aventure e re, sepse ka kaq shumë sfida përballë shqiptarëve, dhe ata të bëjnë të ndihesh i vlerësuar, sepse kaq shumë shqiptarë duan të besojnë në një të nesërme më të mirë. Dhe Shtetet e Bashkuara mund të jenë një pjesë e kësaj.

-Cila është gjëja që të mungon më pak nga Shqipëria?

Ndoshta cinizmi dhe hipokrizia. Sigurisht të politikës, por jo vetëm në politikë. Ngado.

-Mendoj se mund të flisni më lirshëm tani që nuk jeni më i kufizuar nga kushtëzimet e Shërbimit të Jashtëm. A do të thotë kjo se mund të jeni më kritik ndaj qeverisë Rama?

A po thoni se nuk kam qenë kritik gjatë kohës që isha në detyrën time zyrtare? Jam i sigurt se z. Rama nuk do të ishte dakord.

-Z. Rama arriti të merrte një mandat të dytë, por zotat nuk e donin të lumtur. Shpërthimi i skandalit ku përfshihet ish-ministrit i tij i Brendshëm, z. Tahiri, e tronditi qeverinë e tij, e cila tani po përpiqet të mbledhë copat. Qeverisja e vendit është kthyer në ‘menaxhim të krizës’. Çfarë mendonit për z. Tahiri gjatë kohës që ishit Ambasador?

Menaxhim krize? Nuk jam i sigurt se bie dakord me këtë vlerësim. Sa i takon z. Tahiri Ambasada amerikane kishte një raport shumë të afërt dhe bashkëpunues me të kur ai ishte ministër i Brendshëm. Dhe jo vetëm me të, por me zyrtarë të tjerë të lartë të asaj ministrie, përfshirë Elona Gjebrenë dhe Genc Gjonçajn. Dhe, sigurisht, të gjithë strukturën e Policisë së Shtetit. Bashkëpunimi ishte i shkallës së parë.

–Çfarë mendoni për të tani?

I kam lexuar disa prej akuzave kundër tij dhe ato janë serioze. Dhe nuk e di se çfarë është e vërtetë dhe çfarë jo. Nëse ka bërë diçka të gabuar dhe kjo mund të provohet në gjykatë, atëherë ai patjetër që duhet të përballet me pasojat. Por, siç e thashë, nuk e di nëse ai është fajtor.

-Partia Socialiste në pushtet refuzoi t’i hiqte imunitetin parlamentar z. Tahiri. Pati nga ata që e panë këtë si një fillim shumë të keq të procesit të vetingut, pasi jepet ideja sikur ‘makina e vetingut’ do të kapë vetëm politikanë të anës tjetër, apo gjykatës dhe prokurorë që nuk janë në ‘zonën e miqësisë’…

Deputetët gëzojnë imunitet sipas Kushtetutës dhe ligjeve të Shqipërisë, për arsye të ndryshme. Por imuniteti nuk duhet të jetë mburojë nga hetimet, nëse ka prova të besueshme për aktivitet kriminal.

-Në një tjetër lëvizje të çuditshme, z. Rama zgjodhi si kryetar të Parlamentit z. Gramoz Ruçi (në fakt, ai pëlqen t’i drejtohesh me shoku Gramoz). Si ju duket kjo zgjedhje?

Pse është e çuditshme? E kam takuar Ruçin disa herë kur isha Ambasador. Bisedat tona ishin gjithnjë produktive dhe të sjellshme. Socialistët kanë shumicën, kështu që është e natyrshme që një ligjvënës veteran i socialistëve të bëhej kryetar Kuvendi.

-Ambasadori Lu refuzoi të merrte pjesë në seancën e parë plenare të Kuvendit të ri, hera e parë për ceremoni të tilla. Disa e panë këtë si mënyrën e tij për të shprehur mosdakordësi me zgjedhjen e Ramës për kreun e Kuvendit. A është e drejtë të thuhet se ambasadorët amerikanë nuk veprojnë si persona privatë, por si përfaqësues të Uashingtonit, duke e bërë rrjedhimisht pozicionin zyrtar të Shteteve të Bashkuara të shkojë përkundër zgjedhjeve të tilla: komunistë të linjës së ashpër të përfaqësuar në pozicione të tilla pushteti?

Ambasadorët amerikanë në Shqipëri kanë shumë fleksibilitet për të bartur detyrat e tyre, por gjithnjë si përfaqësues zyrtarë dhe jo si persona privatë. Kam dëgjuar se Ambasadori Lu nuk ishte i pranishëm në seancën e parë plenare. Jam i sigurt se ka pasur arsyet e veta; ndoshta ka pasur një angazhim tjetër. Duhet të pyesni atë.

-Ndërkohë z. Meta është bërë President. A jeni në pozita miqësore me të? A ishte ai zgjedhja e duhur për këtë post? A bëri ai një zgjedhje të mirë duke e pranuar këtë post?

Kam shumë respekt për z.Meta. Po, ne jemi në kontakt, megjithëse ai është gjithnjë një person i zënë me punë si Kryetar Shteti dhe unë e kam parasysh këtë. Për shkak të staturës së tij politike, z. Meta nuk është peng i asnjërës prej partive politike kryesore dhe kjo është një gjë e mirë. Po, mendoj se ai është një zgjedhje e mirë si President. A ishte një zgjedhje e mirë për të? Duhet të pyesni atë. Më lejoni të shtoj diçka për z. Meta. Si çdo lider tjetër politik në Shqipëri, ai ka të mirat dhe të metat e tij. Por ka pasur një prirje për ta ‘demonizuar’ z. Meta dhe LSI dhe për t’i fajësuar ata shpërpjestimisht për problemet e politikës shqiptare. Kjo është gjithashtu e vërtetë edhe për të ashtuquajturin faktor ndërkombëtar, përfshirë edhe Uashingtonin zyrtar. Ishte frustruese të dëgjoje nga Departamenti i Shtetit gjëra të tilla si: “pse të merremi me Metën dhe LSI? Sigurohuni që Berisha (më vonë Basha) dhe Rama të pajtohen për këtë apo atë gjë”. Dhe unë u thosha: “Nuk e kuptoni, apo jo? Berisha dhe Rama (apo Basha dhe Rama) nuk do të bien dakord dhe ky është problemi!”. LSI është pjesë e dinamikës. Është realiteti politik i Shqipërisë sot. Çdo zgjidhje që nuk e përfshin konstruktivisht LSI nuk është serioze.

-Në pranverë, kur ju vizituat Shqipërinë, u bëtë pjesë e negociatave të cilat u pasuan nga një vizitë finale e z. Hoyt Yee dhe një marrëveshje ndërmjet z. Basha dhe z. Rama, e quajtur ‘Paketa McAllister Plus’. Në retrospektivë, çfarë mendoni për atë marrëveshje?

Përshkrimi që i bëni rolit tim është bujar; Ambasadori Lu ishte i sjellshëm që më la të merrja pjesë në ato takime. “Pakti” apo çfarëdo tjetër që ju doni ta quani, shtroi rrugën për zhvillimin e zgjedhjeve. Zgjedhjet nuk ishin perfekte, por ato ishin të pranueshme. Kështu që ‘pakti’ ishte një gjë e mirë.

-A është e vërtetë se marrëveshja ishte e llojit ‘merre ose lëre’ dhe nëse z. Basha nuk do ta pranonte, Uashingtoni do t’i njihte zgjedhjet e përgjithshme edhe pa pjesëmarrjen e opozitës?

A kishte ndonjë zgjedhje Basha? Nëse PD nuk do të merrte pjesë në zgjedhje, ato do të zhvilloheshin gjithsesi dhe hamendësimi im është se rezultati, me shumë mundësi, do të ishte njohur nga pothuaj të gjithë në komunitetin ndërkombëtar.

-Pjesë e marrëveshjes Rama-Basha ishte gjithashtu një Task force speciale, e cila pas zgjedhjeve hartoi një raport të gjatë ku thuhej se zgjedhjet e 25 qershorit u njollosën nga shumë shkelje. Z. Rama e refuzoi raportin si të njëanshëm duke zgjedhur në thelb prishjen e marrëveshjes politike të majit. Çfarë mendoni për qeverinë me disa parti, e cila përfshinte disa ministra të opozitës, dhe a e keni lexuar apo keni dëgjuar për raportin në fjalë?

Kam dëgjuar për raportin, por nuk e kam lexuar dhe kështu që nuk mund të komentoj.

-Partia Demokratike i humbi zgjedhjet dhe disa vëzhgues apo palë të prekura, ia hodhën fajin listës së z. Basha dhe zgjedhjes së tij për të përjashtuar nga listat ‘gardën e vjetër’ dhe zgjedhjen në vend të tyre të emrave të rinj….

Partia Demokratike ishte në një pozicion të vështirë për disa arsye dhe një humbje në vitin 2017 ishte e pashmangshme. Strategjia elektorale ishte një problem madhor, por disa prej vendimeve të diskutueshme të PD për listën e kandidatëve e bënë edhe më keq situatën. Për shembull, moskandidimi i Jozefina Topallit ishte i panevojshëm dhe fyeu shumë besnikë të PD në Shkodër, ku ajo është një figurë simbolike. Në një rrafsh më të gjerë, është e rëndësishme që përpjekjet reformuese ta çojnë PD në erën post-Berisha, në mënyrë që të bëhet kompetitive sërish. Është e rëndësishme për qindra mijëra votues shqiptarë që e konsiderojnë veten ‘konservatorë’, të kenë një zë të besueshëm që i përfaqëson interesat e tyre, të tillë që të mund të sfidojë të majtën në zgjedhje. PD-së i duhet punë.

-Z. Basha e pa një prej arsyeve të humbjes te kriminalizimi i procesit elektoral dhe parave të drogës të përdorura për të tjetërsuar apo blerë vota. Kishte nga ata që nuk pajtoheshin me këtë, deri kur u bë publik një hetim i policisë dhe prokurorisë italiane. Trafikantë droge u përgjuan duke thënë se Saimiri (mendohet se bëhet fjalë për ish-ministrin) ka bërë 5 milionë euro, por atij i duhen nja 20 milion për t’i përdorur në zgjedhje. Ata që ishin skeptikë ndaj argumenteve të z. Basha tani po e pranojnë idenë se para të shumta, të ardhura nga droga u përdorën në fakt në zgjedhje.

Problemi i drogës dhe krimit të organizuar është absolutisht serioz dhe qeveria duhet të bëjë punë më të mirë. A janë përdorur para nga aktivitete të jashtëligjshme në zgjedhje? Jam i sigurt se po. Por nuk është kjo arsyeja e tkurrjes së PD.

-Vendimi i Top Channel për ‘të ulur në stol’ drejtorin e lajmeve, Sokol Balla, dhe për të marrë hapur një qëndrim kritik ndaj qeverisë së Ramës, u bë lajm i madh javën e shkuar. A është ky rasti i Top Channelit në ditën e vet më të mirë (media në opozitë me pushtetin); a është luftë mes mediash për territore; apo është një lëvizje e Ramës për të bërë aleatë të rinj dhe për të harruar të vjetrit?

Kam lexuar për disa nga shumë ndryshimet në TCh qëkur iku Kel Joti, disa kohë më parë, por nuk e di historinë e plotë. Për shembull, ata nuk ishin në anën e lajmeve por të argëtimit. Por u trishtova kur dëgjova se artistë të talentuar si, Adi Krasta dhe Eneida Tarifa, kishin ikur nga TCh. Ndoshta kanë ikur për arsye profesionale, nuk e di. Sa i takon Departamentit të lajmeve, përveç Sokol Ballës disa gazetarë profesionistë impresivë kanë shërbyer më parë si drejtorë lajmesh atje, përfshirë Kel Demin dhe Bledar Zaganjorin. Nuk e njoh drejtorin e ri të lajmeve. Shpresoj që Balla të vazhdojë të drejtojë Top Story-n. Më pëlqenin, si Top Story, ashtu dhe Opinioni.

– Ambasadori Lu ka bërë zhurmë duke thënë se, në janar, për herë të parë do të bien në rrjetë ca peshq të mëdhenj. Shumë janë skeptikë, sepse në të shkuarën shumë peshq të mëdhenj u kanë kaluar anash rrjetave dhe disa pyetën ‘pse në janar, dhe jo tani? Gjë e cila na sjell disi te thirrja juaj e famshme Act Now!

Faleminderit që e rikujtoni ACT Now! Jam krenar për atë që u përpoqëm të bënim. Sa i takon përmasës së peshqve që do të kapen, shpresoj se do të bëhet progres serioz me reformën në drejtësi, përfshirë vetingun.

-Gjatë shërbimit tuaj në Tiranë, jam i sigurt se keni pasur momente të mira dhe të këqija me krerët e lartë të politikës shqiptare. A ju kujtohet ndonjë?

Kishte plot nga të dyja. Një gjë që shumë shqiptarë nuk e kuptojnë, janë ecejaket ndërmjet Ambasadës dhe Departamentit të Shtetit në Uashington. Shumicën e herëve komunikimi dhe koordinimi është i mirë, por jo gjithmonë. Gjatë katër viteve të mia në Tiranë, ndjeva se vetëm një zyrtar i lartë në DSh kishte një pamje të qartë dhe objektive të situatës në Shqipëri dhe ky ishte Tom Countryman. Ai nuk ishte gjithmonë dakord me mua, por unë gjithnjë kisha shumë respekt për të.

-Në disa qarqe shqiptare ju konsideroheni ‘sorosian’. A jeni i tillë? Pse flitet kaq shumë për ndikimin e Sorosit?

(Qesh) e keni seriozisht? Unë, sorosian? Kushdo e mendon apo e thotë këtë është një idiot dhe shpresoj se do ta botosh këtë. Siç e di çdo shqiptar, Instituti Republikan Amerikan, Instituti Demokrat Amerikan, bashkë me Shoqërinë e hapur të Sorosit janë tri prej organizatave më prominente amerikane, që janë angazhuar në ndërtimin e institucioneve demokratike, bazuar në modele perëndimore që nga rënia e komunizmit. Nëse shohim mbrapa përgjatë 25 viteve të shkuara, nëse do më pyesje nëse Sorosi dhe ShH ishin ndoshta shumë të përfshirë, apo se kishin shumë kontrata për OJF-të, ndërtimin e kapaciteteve…etj, përgjigja ime do ishte: ndoshta. Ndoshta. Të gjitha këto kontrata janë kompletuar dhe jam i sigurt se përgjatë viteve të gjithë ata që janë përfshirë në procesin përzgjedhës, qoftë Ambasada amerikane, USAID, Departamenti i Shtetit etj., janë përpjekur të ishin sa më objektivë të mundeshin.

Por Soros, IRA apo IDA janë organizata të mëdha dhe kanë shumë burime, kështu që po, është krejtësisht e mundur, që ata të kenë gëzuar ndonjë avantazh herë pas here. Por, të fajësosh Sorosin për këtë apo atë gjë, nuk ka kuptim. Ky është rasti klasik i fenomenit të gogolit. Në Shqipëri, ashtu si në Amerikë, ka teoricienë konspirativë që shpikin gogolin për të tërhequr vëmendjen.

-Nëse do të evidentoje një problem të vetëm shqiptar, cili do të ishte ai? Është politik, shoqëror, kulturor apo çfarë?

Shqetësohem për Shqipërinë. Shqetësohem sepse them, ja ku jemi, më shumë se 25 vjet pas rënies së komunizmit dhe njerëzit po humbin shpresën. Shoh që cinizmi po rritet gjithandej. E shoh të pasqyruar në qëndrimet e njerëzve, në kulturën popullore. Ndonjëherë, Tirana i ngjan Panairit të Kotësive të njeriut të varfër dhe është në fakt shumë e sikletshme.

Shih skenën artistike, për shembull. Shqipëria ka kaq shumë artistë të talentuar, por problemi i ‘anti-vlerave’ është i keq dhe po sheh rritje. Ka vulgaritet në shumicë, sipërfaqshmëri dhe artificialitet kudo. Dhe disa prej liderëve influentë të industrisë së argëtimit duhet të kenë turp nga vetja, sepse ata e inkurajojnë këtë ‘mani’, këtë garë të turpshme ku ‘pëlqimet’ në Facebook apo YouTube blihen si karamele të lira. Për çfarë? Ndërkohë shumë talente premtuese dhe artistë të vërtetë shqiptarë vuajnë dhe janë nën trysni të përhershme për të bërë kompromise në mënyrë që të mbijetojnë. Nuk është e drejtë. Kjo është në njëfarë mënyre një përgjigje e gjatë për pyetjen tuaj, por ajo që po përpiqem të them është se prirjet (trendet) negative në kulturën popullore janë në fakt emblematike për sëmundje më të gjera që ne shohim aktualisht në Shqipëri.

Të gjithë flasin për ‘krenarinë’ shqiptare, por ajo që duhet është më shumë dinjitet shqiptar, bazuar në kulturën e mrekullueshme, traditat dhe vlerat që e bëjnë Shqipërinë speciale. Mentaliteti komunist është kudo në shoqëri dhe jo vetëm në atë që njerëzit e konsiderojnë si ‘të majtë’ tradicionale, është kaq veprues edhe në të djathtën. Po, korrupsioni duhet luftuar. Ndëshkueshmëria. Kriminaliteti. Të gjitha. Por, pas gjithë këtyre viteve ngjan si bla bla bla. Ajo që duhet bërë është kjo: kolektivisht, duhet të gjeni kurajën dhe frymëzimin për të kapërcyer mentalitetin komunist, sepse ai është çka po e pengon Shqipërinë për të përmbushur potencialin e saj të plotë.

-Një pyetje të fundit, më e lehta dhe më e vështira në të njëjtën kohë: Kush ka qenë ambasadori më i mirë amerikan në Tiranë që nga rënia e komunizmit?

(Qesh) Kjo, në fakt, është shumë e lehtë. Bill Ryerson, pa dyshim. Ndjekur nga Mariza Lino dhe John Withers. Nxitoj të them se mendoj se Donald Lu po bën një punë të shkëlqyer. Dhe e di se po flas në emër të gjithë atyre që kanë shërbyer në atë pozicion, kur them se ka qenë mundësia e një jete me kujtime që ne do t’i gëzojmë gjithnjë. Mare nga Politiko.al

NJE EMER SHQIPTAR

November 22, 2017 by dgreca

NJE EMER SHQIPTAR NE LISTEN E ISH ZEVENDES ASISTENTIT TE PRESIDENTIT AMERIKAN/

Interviste me artistin shqiptar, gdhendesin e llullave unike, Sidrit S. Vaqarri./

Nga Merita B. McCormack/Uashington DC/DIELLI/

Para kohesh, pashe ne faqen e ish zevendes asistetintit te Presidentit Amerikan, Dr. Sebastjan Gorka, nje link qe te conte tek nje emer shqiptar. Sidrit Vaqarri.

Dr. Gorka kishte reklamuar nje llulle me nje karakter te mirenjohur nga nje film mjaft i njour. U bera kurioze nga emri shqiptar dhe kerkova ta gjej se ku dhe kush ishte ky djale qe i pelqehej puna kaq shume sepse u ndjeva krenare per gjakun tim. Kur hyra tek faqja e Sidritit shoh se ai njihej mjaft mire nga shume te huaj por jo aq nga ne shqiptaret , te pakten ne shqiptaret e Amerikes. Thashe se mbase isha vetem une qe nuk e njihja por ne fakt nga biseda me te, mesoj se ai njihet nga jo shqiptaret por nga vete ne, vellezerit e motrat e gjakut nuk njihet. Ai punon dite e nate , mban familjen dhe kur ka kohe ben edhe pune te vecanta artistike te cilat i ben sipas porosive te personave qe jetojne jashte Shqiperise dhe qe nuk jane shqiptare. Puna e tij eshte unike, arti i tij eshte i vecante dhe doja te sillja per lexuesin e “Diellit” tone biseden qe une bera me Sidritin . Dua te them se Sidriti eshte shume i sjellshem, I respektuar, shume falenderues, shume korrekt dhe i papertuar t’ju pergjgijej te gjitha pyetjeve qe une mendova se lexuesit e Diellit do te deshironin ti kishin pergjigjet. Biseda u be me telefon dhe u plotesua me mesazhe elektronike ne internet. Fotot jane derguar nga Sidriti vete dhe disa jane marre nga faqja e tij ne fejsbuk . Lexim te kendshem.

Dielli- Kush eshte Sidriti? Origjina, shkolla, puna dhe kush eshte Sidriti si artist?

-Kam lindur dhe rritur ne Tirane . Jam shkolluar ne Tirane tek shkolla “Mihal Grameno”. Jetoj ne Tirane dhe familja ime po ashtu . Jam tironc i vjeter .

Pasionin per artin e skulptures e kam kuptuar para shume vitesh , rreth 15 vjet para Kam qene artist per tatuazh (tattoo) dhe kjo me shtyu te eksploroj edhe pasionin tim per skulpturen dhe gdhendjen ne dru vecanerisht.

Dielli- Kush eshte Sidriti si familjar?

-Jam i martuar, kam nje vajze te porsalindur.

Dielli- Kush jane veprat e para te artit dhe cfare materiali perdorni?

Personazhi i pare ka qene “Gandalf the grey” . E kam idhull ate personazh . E adhuroj, e kam bere dhe tatuazh ne trupin tim . Me duket si nje person i derguar nga Zoti per te bere mire . Une perdor vetem drurin e shqopes te stazhionuar .Rreth pesedhjete vite te vjeter pasi vetem ky lloj druri, aq I stazhionuar , mund qe te duroje duhanin e ndezur brenda saj . Por eshte edhe shume i forte per ta punuar , eshte si te thuash, e forte, si gur. Do force e kujdes.

Dielli- .Si ju lindi ideja e lullave me karaktere librash apo filmash?

-Une kam 20 vjet qe punoj ne fabriken e llullave ketu ne Tirane dhe e njoh mire te gjithe procesin e berjes se nje llulle. Keshtu para 6 vitesh po shikoja filimin “Lord of the Ring ” , dhe kjo me frymezoi qe te beja personazhet e filmit ne llulla tymuese , pasi dhe vete personazhet ne film e pinin duhanin me llulle . Por edhe duke pare dokumentaret e Michelangelo’s jam frymezuar , ne fakt ai eshte artisti im me i preferuar .

Dielli- Cili eshte personazhi me i dashur artistik qe e ke prodhuar ne Llulle ?

-Gandafi!

Dielli- Kush eshte klientela juaj ?

-Pothuajse te gjithe klientet e mij jane Amerikane , i respektoj shume se jane njerez qe e vlersojne artin dhe bejne cdo gje per ta poseiduar vepren . Ian McKellen si Gandalf eshte personazhi im qe me frymezon dhe qe me ka shtyre te merem me kete art .Do ta dua gjith jeten .E kam tatuazh ne trup dhe e kam bere llulle kater here ate karakter . Tre llulla jane ne USA dhe nje ne Angli .

Dielli- .Me shqiptaret e Amerikes ke kontakt?

-Jo, ju te Vatres e te Diellit jeni te paret qe me kontaktoni per artin tim.

Dielli- A njihet dhe si njihet Sidriti ne Shqiperi ?

-Une nuk kam ndonje studio ne Tirane .Te gjithe veprat e mija kane dale nga shtepia ime , kete e kam hobi, jo biznes. Une ne shtepi banoj me nusen time Elona , dhe me vajzen tone te porsa lindur, qe quhet Uejda dhe qe e adhurojme te dy. Aty kam nje dhome ku ulem kur kthehem nga puna dhe cohem vone nga puna e gdhendjes. Gruaja dhe vajza shpesh rrine me mua e me bejne shoqeri tek une gdhend. Jane ndihmeset e mia shpirterore.

Dielli- A ju ndihmon kush ne kete pune artistike?

-Nuk kam ndihmen fizike ose materiale te askujt , pervec ndihmes se Zotit . Plus, askush nuk me ka mesuar te bej kete art .Nuk kam bere as shkolle dhe as nuk kam pasur mesues te me udheheqe , cdo gje eshte e mesuar vete dhe une falenderoj Frymen e Shenjte dhe frymezuese sepse ka qene sepse permes ndihmes se shenjte, besoj, qe kam arritur deri ketu .Kam miq qe kane mbaruar shkolla arti dhe kur shohin punet e mia nuk u besojne syve. Por endrra ime e madhe eshte te punoj ne kete zhaner dhe ti sherbej nje klientele me te strukturuar ne SHBA.

Ne bote nuk kam pare asnje llulle beres te gdhende si une, pra karaktere te njohur e te personalizuar . Puna ime e detajuar dhe pershtypja qe kam lene tek njerezit me kane ndihmuar per te promovuar punen time .Faqet me te medha elektronike ne bote kane publikuar punen time dhe idhull im po ashtu, “Ian McKellen ” ka qene arritja ime me e madhe .Bile s’u kam besuar syve kur me kane publikuar punen time te faqja zyrtare e tij ne facebook .

Dielli- Sa kohe merr per te bere nje llulle ?

-Kohezgjatja e nje llulle pergjithesisht me merr nje muaj por edhe kjo nuk eshte se eshte fikse sepse cdo gje varet nga detajet te cilat i ka nje personazh e duhen reflektuar ne llulle.

Dielli- Si mund te porosisin njerezit llulla dhe sa kohe mund tju marre deri sa te mberrije produkti ?

-Kam shume njerez qe me ndjekin ne internet . Une gjendem ne fejsbuk si “Sidrit Skender Vaqarri” por edhe me titullin (SVpipedesign). Ata qe e duan artin tim te vecante me kontaktojne aty . Edhe faqet e medha te artit qe kane shperndare punet e mija ka qene nje ndihme e madhe. Po ashtu dhe njerez me fame qe kane publikuar punet e mija .Paguhem nepermjet paypalit dhe i dergoj punet e artit me POSTE permes sherbimit D H L .

Dielli- A keni mbeshtetje nga institucionet qe mbeshtesin artin dhe biznesin e vogel ne Shqiperi ?

-Fatkeqesisht ky lloj arti nuk eshte shume i frekuentuar dhe nuk kam patur asnje lloj mbeshtetje te tille deri me tani.

Dielli- Cfare mesazhi keni per lexuesit e Gazetes “Dielli” ?

-Realisht Shqiperia eshte nje vend i vogel por deshira per te bere art dhe arti ne vetvete prej artisteve shqipetare ka arritur permasa boterore. Faleminderit lexuesve te Diellit qe lexojne intervisten, qe e shperndajne ate dhe qe te mundesojne porositjen e veprave te mia artistike qe jane unike.

Dielli- Cfare mesazhi keni per 105 vjetorin e pavaresise shqiptare ?

-Uroj te gjithe shqipetaret kudo qe ndodhen sa me shume shendet, fat, mbaresi dhe do isha shum i lumtur qe nga duart e mija te dilte nje veper e cila do jetonte ne shekuj diku neper bote, si simbol per Shqiperine qe te rrofte per jete te jeteve.

Dielli- A keni prodhuar Gjergj Kastriotin (Skenderbeun) ne ndonje Llulle?

-Nuk e kam prodhuar dhe sigurisht qe do kisha shume deshire qe ta skalisja te madhin Skenderbe por ne qofte se do dilte dikush qe ta porosiste . E permenda edhe pak me siper qe ne Shqiperi nuk eshte se jam shume i njohur por edhe shqiptaret nuk jane gati te paguajne per te pasur kete lloj vepre.

Dielli- Cfare jane planet e se ardhmes se Sidritit, ku e sheh veten pas 10 ose 20 vitesh si artist.?

-Une si artist nuk do reshtja kurre se beri kete lloj arti. Shpresa dhe endrra ime eshte qe te krijoj vepra aty ku njerzit e vlersojne pa harruar Shqiperine time te dashur .E kam arritur ate qe doja ne nje fare menyre pasi ne bote medoj se jam shume i njohur . Te gjithe qe meren me pipa me njohin .Por pas disa vitesh do doja te jem edhe ne SHBA, ne vendin ku mendoj se puna ime vertet do vlersohej si duhet. Pra nje enderr e imja eshte te ekspozoj veprat e mia artistike ne SHBA.

Dielli- Ju faleminderit Sidrit dhe suksese!

-Ju faleminderit juve!

« Previous Page
1
…
4
5
6
7
8
…
30
Next Page »