Johanna Jutta Neumann – Dielli

Presidenti Donald Trump me ndërmjetësinë për njohjen e Kosovës nga Izraeli shkundi Perëndimin, shqiptarët dhe serbët!

September 21, 2020 by dgreca

Nga Elida Buçpapaj-

Më 3 shtator, një ditë përpara se Presidenti i SHBA Donald Trump të zhvillonte takimin mes dy delegacioneve të Kosovës dhe Serbisë, unë u përpoqa të imagjinoj me trurin e magjistarëve dhe iluzionistëve më të famshëm të njerëzimit me fuqi supernatyrale, spiritualistë, mistikë nga ata që bëjnë trike, fakeçudira tek ata që bëjnë mrekullira prej Ali Babës, personazhi i Një mijë e një netëve, Magjistari Oz tek David Copperfield se çfarë mund të ndodhte në Zyrën Ovale një ditë më pas.

Ishte një dyshim që lidhej me ata që do të priste Presidenti i SHBA, Donald Trump.

Nuk prisja që Presidenti serb Aleksandër Vuçiç të çlirohej nga klishetë dhe mitomania e kohës kur ishte ministër i propagandës për ta pranuar Kosovën e 4 shtatorit 2020 sipas tre datave të sanksionuara:

Në 9 qershor 1999, data kur u nënshkrua Marrëveshja e Kumanovës që e detyronte Milosheviçin si humbës të largonte nga Kosova ushtrinë pushtuese dhe makinerinë e luftës që kishte shkaktuar mijra viktima të civilëve të pafajshëm dhe kishte spastruar etnikisht rreth 1 milionë shqiptarë;

Në 17 shkurt 2008, ditën e shpalljes së pavarësisë së Kosovës, të njohur sot nga 116 shtete prej 192 sa janë anëtare të OKB;

Në 22 korrik 2010, dita e vendimit të Gjykatës Ndërkombëtare të Drejtësisë që e njohu si legjitim aktin e shpalljen së pavarësisë të shtetit të Kosovës.

Kanë kaluar mbi 21 vjet nga përfundimi i konfliktit të fundit në ish-Jugosllavi dhe paranoja mitomane ndaj Kosovës e mban gjithë rajonin peng të Serbisë, e cila ka angazhuar gjithë makinerinë shtetërore dhe diplomatike që shtetet të cilat e kanë njohur Kosovën, ta çnjohin, dhe ato që nuk e kanë njohur të vazhdojnë të mos e njohin. Serbia synon kështu që ta kthejë Kosovën mbrapsht nga shekulli XXI në shekullin XX, më të ziun për kujtesën e njerëzimit, që dallohet nga dy Luftra Botërore, nga Holokausti, nga Srebrenica, nga diktaturat totalitare gjakatare naziste dhe staliniste që kanë shkaktuar mbi 200 milionë viktima!

9 qershori 1999, 17 shkurti 2008 dhe 22 qershori 2010 janë vija demarkacioni që ndajnë të shkuarën e përgjakur nga çmenduritë e Milosheviçit me të ardhmen e përbashkët demokratike të gjithë rajonit, të cilën e mban peng Serbia e Vuçiçit dhe kasta e politikanëve shqiptarë të skaduar, që kishin sjellë në Washington DC në Shtëpinë e Bardhë tek Presidenti i SHBA përfaqësuesit e tyre, por jo përfaqësuesit e qytetarëve të Kosovës.

Natyrisht që shqiptarët i kanë ata që përfaqësojnë me dinjitet. Më i shquari është ish Kongresmeni arbëresho-amerikan Joe DioGuardi, me të njëjtën origjinë si Regis Philbi, miku i Presidentit Donald Trump. Joe DioGuardi është Skënderbeu i kohëve moderne. Prej mbi tre dekada ai ka bashkëpunuar ngushtë me figurat me të shkëlqyera të Senatit e Kongresit Amerikan po ashtu edhe me lobin hebre në SHBA! Joe DioGuardi meritonte i pari të ishte pjesë e delegacionit të Kosovës në Shtëpinë e Bardhë dhe të jetë ndërmjetës midis shqiptarëve dhe Presidentit Donald Trump.

Por megjithë situatën e 4 shtatorit 2020 në dukje e pashpresë dhe mediokre, Presidenti Donald Trump i la me gojë hapur të madh e të vogël, shqiptarë e serbë, Prishtinën e Beogradin, Brukselin, Strasbourg-n, Berlinin, Parisin, thinktank-ët, diplomatët e politologët e të gjitha ngjyrave dhe niveleve. Këtë efekt pati njohja që kryeministri i Izraelit Benjamin Netanyahu i bëri shtetit të Kosovës, që ishte e papritura madhështore e pritur prej 12 vitesh të bëhej realitet, e lobuar nga të gjitha administratat pararendëse të SHBA por e arritur direkt prej Presidentit të 45-të të SHBA.

Njohja që Izraeli i bëri shtetit të Kosovës i shkon për shtat sloganit MAGA – Make America Great Again.

SHBA fituan menjëherë vemendje pozitive nga bota që me Marrëveshjen në shërbim të paqes në Lindjen e Mesme, e nënshkruar midis Izraelit dhe Emirateve të Bashkuara Arabe, e arritur po përmes rolit të Trump. Po ashtu edhe njohja e Kosovës nga Izraeli ka një ndikim shumë të fuqishëm për paqen në Ballkan. Si reagim ndaj arrogancës serbe, sepse presidenti serb, Aleksandër Vuçiç e shkeli pikēn e 15 të Marrëveshjes nënshkruar në Zyrën Ovale, sapo u kthye në Beograd, duke iu shprehur palestinezëve, në takimin me ambasadorin e tyre, mirënjohjen që nuk e kanë njohur shtetin e pavarur të Kosovës.

Tash shqiptarët ëndërrojnë që Presidenti Trump t’ia mbushi mendjen Papa Françeskut që edhe Vatikani ta njohë pavarësinë e Kosovës! Përse të mos e njohë Vatikani shtetin e pavarur të Kosovës?! Paqja nuk vjen vetëm me lutje por edhe me veprime!

SHBA janë si një Melting Pot gjigand. Shtetasit amerikanë me origjinë migratore janë nga të gjitha shtetet e globit. Kjo e mban të lidhur pazgjidhshmërisht Amerikën me fatet e njerëzimit. Mua më mahnit Ura e Bruklinit e dizajnuar nga një amerikano-gjerman me mendje të ndritur si John Augustus Roebling, por më ka mahnitur edhe më tepër ura e Korridorit Ajror të Berlinit Airlift ( 26 qershor 1948 – 30 shtator 1949), kur Amerikanët hanin nga një racion mish më pak për t’iu dërguar ushqime dhe qymyr për ngrohje e çka u nevojitej qytetareve gjermanë në Berlinin Perëndimor, ku forcat aleate me në krye SHBA përballuan një nga krizat më kritike të Luftës së Ftohtë duke e mbuluar këtë urë korridor me rreth 280 mijē fluturime që mposhti më në fund bllokadën dhe rrethimin e Berlinit Perëndimor nga BRSS.

Në fund të shekullit XX SHBA me aleatët e NATO-n ndalën një Holokaust të ri ndaj shqiptarëve të Kosovës që janë trashëgimtarët e Skënderbeut, Nënë Terezës dhe i vetmi vend që u kanë dhënë hebrejve strehë e mbrojtje, kur Europa i dorëzonte në Kampet e Përqendrimit në Auschwitz, Mauthausen e Treblinka.

Johanna Neumann, një zonjë hebreje që e kishte provuar mikpritjen e thjeshtë shqiptare me “bukë e kripë e zemër” përsëriste se “Moralin e Europës e shpëtuan shqiptarët”. Nuk ndodhi kurrë dhe nuk ka asnjë hebre të dorëzuar tek gjermanët nga shqiptarët, duke pasur parasysh se Shqipëria ishte nën pushtimin nazist. Johanna Neumann, për t’i shpëtuar Shoah, u largua nga Hamburgu kur ishte 10 vjeçe bashkë me nënën dhe babain e saj. Familja me tre anëtarë, sikur shumë hebrej që u vendosēn aty, jetuan në Shqipëri 5 vjet dhe me mbarimin e luftës gjetën strehë në SHBA. Zonja Johanna ka tre vjet që është larguar nga kjo botë, por nuk ka asnjë dyshim se prej Parajse ajo, një nga Ëngjëjt Mbrojtës të Shqiptarëve, e ka përshëndetur njohjen e Kosovës nga Izraeli me ndërmjetësinë e Presidentit të SHBA.

Të mos diskutohet pastaj mirënjohja e shqiptarëve ndaj Presidentit Trump për këtë njohje kaq të rëndësishme.

Por ndërkohë shqiptarët e Kosovës janë duke përjetuar hutimin dhe ngërçin më të madh që nga vdekja e Ibrahim Rugovës. Në vend të faktorizimit dhe integrimit, janë të defaktorizuar dhe të dezintegruar. Nga lufta në Kosovë dolën të plagosur, por u kthyen në shtëpitë e tyre, ndërsa ranë në fatkeqësinë e sundimit nga kasta politike e korruptuar dhe inkriminuar. E njëjta kastë si në Kosovë, është edhe në Shqipëri e Maqedoninë e Veriut, që ka uzurpuar pushtetin përt të qenë e përjetëshme si Llukashenko dhe miliardere si Silvio Berlusconi apo Donald Trump, pa trashëguar asgjë e pa derdhur asnjë pikë djerse, vetëm duke vjedhur pasuritë e vendit në stanjacion të plotë ekonomik.

Kastat dhe regjimet e korruptuara politike përbëjnë rrezik për paqen dhe stabilitetin e rajonit njëlloj si regjimet totalitariste.

Nuk ka stabilitet nën regjimet e kastave. Ka diktatura mafioze, regjime hibride, ndërsa stabiliteti është fake.

Po ashtu nuk ka as shpresë për zhvillim ekonomik në regjimin e kastave, sepse shpërdorin pushtetin dhe shkelin ligjin, i cili është far udhëheqës në ekonominë e tregut. Nuk mund të ketë ekonomi të lirë tregu në Kosovën ku shteti është i kapur nga politikanë të konsumuar shtershēm, të korruptuar dhe të komprometuar përfundimisht si përçudnues të demokracisë dhe votës së popullit.

Por shpresë për Kosovën ka. Populli i Kosovës është vetë shpresa që e ka nxjerrë jashtë loje këtë kastë politike.

Njohja e Kosovës nga Izraeli në Zyrën Ovale të Presidentit Trump ishte një shkundje për të gjithë Perëndimin, sepse vetizolimi nga Covid e ka futur të gjithin në një kafaz izolacionist, sipas sloganit seicili për vete e Zoti për të gjithë! Presidenti Donald Trump doli nga kafazi izolacionist!

A do ta njihte Izraeli shtetin e Kosovës?

Normalisht do të duhej të ishte nga shtetet e para, sikur e njohën SHBA dhe vendet kryesore të BE, por u deshën 12 vjet nga administratat e presidentëve George W.Bush, Barak Obama deri tek Presidenti Donald Trump.

Ndikimi direkt i Presidentit Trump për njohjen e shtetit të Kosovës nga Izraeli iu dha fund gjithashtu edhe teorive konspirative dhe i shkundi shqiptarët nga dyshimet dhe apatia.

Prandaj ishte historik takimi i 4 shtatorit 2020 në Zyrën Ovale!

Shqiptarët do të donin që me abrakadabra Presidenti Donald Trump, Kancelarja Merkel, Presidenti Macron me aleatë të bëhen bashkë e t’i shpëtojnë edhe prej kronizmit, favoritivizmit, nepotizmit, klientelizmit, të kastës së korruptuar e të inkriminuar që ka si aleate nëntokën e krimit dhe për pushtet e kall rishtas Ballkanin në flakë.

Natyrisht që SHBA me aleatë duhet të marrin në dorë fatin e demokracisë në Ballkan, të rrezikuar seriozisht nga kjo kastë e bashkërenduar me krimin e nëntokës që janë duke krijuar rendin e ri mafioz, e cila harxhon para të majme për ta falimentuar sistemin demokratik duke korruptuar dhe komprometuar zyrtarë të lartë të institucioneve Perëndimore ! Fatin e tyre duhet ta marrin në dorë edhe vetë shqiptarët, duke mbledhur forcat për të krijuar një dialog të denjë me Perëndimin, me përfaqësuesit e duhur si dhe për të të mbrojtur vlerën e shenjtë që ka vota e popullit.

In Memoriam Shoah – Takim me Z.Johanna Jutta Neumann…

January 27, 2019 by dgreca

In Memoriam Shoah – Takim me Z.Johanna Jutta Neumann që i dëshmoi botës se moralin e Europës e shpëtuan shqiptarët /

1 Elida Neumann

Nga Elida Buçpapaj/

Kur hymë ne, takimi kishte nisur. Në sallë dëgjohej vetëm zëri i saj me një jehonë kumbuese.

Zëri i Johanna Jutta Neumannit, një zonje 84 vjeçare e cila i ka mbijetuar Holokaustit falë Besës të Shqiptarëve.

Ne e njihnim shumë mirë këtë zonjë që ka lindur në Hamburg, të cilën prindërit e sollën në Shqipëri për t’i shpëtuar çmendurisë të nazizmit.

Johanna Neumann jeton prej 1946 në SHBA dhe ajo nuk është ndalur kurrë së treguari për Kodin e Nderit të Shqiptarëve.

Dhe sot kur ne jemi duke përjetuar krizën e besimit dhe krizën e identitetit, duke pyetur njëri-tjetrin, jemi ne a s’jemi, të dëgjosh „live“ zonjën Neumann se si flet me entuziazëm për adn e shqiptarëve, është padyshim diçka e rrallë.

Ne si gazetarë e kemi ndjekur aktivitetin e kësaj gruaje të vogël nga shtati e cila arrin t’i paraqesë shqiptarët në SHBA dhe në botë më mirë se askush.

Prania e saj në Bazel, i dedikohet hapjes të ekspozitës me fotot e fotografit hebreo-amerikan Norman Gershman.

Gershman një tjetër hero.

Fotot e mbledhura në Shqipëri, Gershman i përdori në librin ku mbështet edhe filmi i tij “Besa, Muslimanët që shpëtuan Hebrenjtë në Luftën e Dytë Botërore”.

E ka fjalën për Shqiptarët.

Si motiv të filmit Gershman e ka përgjigjen ndaj pyetjes së pamundur – nëse ka njerëz në rruzullin tonë që do ta jepnin jetën e tyre për një të huaj: „Po, ka, thotë Gershman, Shqiptarët do ta bënin“.

„Për Shqiptarët, nuk ka të huaj, ka vetëm Miq, dhe Miku është i shenjtë“. Këto janë fjalët që dëgjojnë vizitorët zviceranë nga goja e zonjës Johanna Jutta Neumann. T’i thuash ausländerit – Mik – është diçka e jashtëzakonshme. Shqiptarët i thonë. Të paktën i kanë thënë, në një kohë të pamundur. Sepse tani edhe kur është fjala për njeriun e afërt i venë pikpyetjen ka apo nuk ka leverdi!

Ekspozita për Besën – do të rrijë e hapur në Basel deri më 22 maj e pastaj do të qarkullojë në qytetet kryesore të Zvicrës, si Bernë, Zürich, Lausanne, Biel etj. Për një vit. Deri në marsin e vitit 2015.

Ndërsa prania e Johanna Jutta Neumann ishte një mrekulli e Zotit. Si ju tregova, kur hymë në sallë, zëri i saj kumbonte. Ajo është një grua 84 vjeçare, që nuk e tregon moshën, ose më mirë të themi, që e sfidon kohën. Të pranishmit dëgjonin të mahnitur bëmat e shqiptarëve, se si ata rrezikonin edhe jetën e tyre dhe të familjeve për t’i shpëtuar hebrenjtë. „Duhej humanizëm dhe kurajo“, u tha Johanna, kur e pyetën se si ishte e mundur. Dhe ajo vazhdon, vazhdon e nuk ndalet, duke buruar lumë fjalësh mirënjohje për kodin e nderit të shqiptarëve. „Në Europë, hebrenjtë i spiunonin pa të keq, për pak flori, apo për aspak, ndërsa tek shqiptarët, kurrë“.

Historinë e jetës që ajo e tregonte në gjermanisht, ne e kishim lexuar në librin e saj përkthyer në shqip „Në sajë të Shqipërisë, rrëfime për vete“. Unë e kujtoja në detaje fëmijërinë e saj të lumtur në Hamburg. Dhe pastaj gjithçka ishte kthyer përmbys. Ata kishin marrë ikën nga sytë këmbët të shpëtonin jetën. Shpëtimin e gjetën në Shqipëri ku qëndruan për shtatë vite. Kur ajo po tregonte mbërritjen e tyre në SHBA, unë kisha parasysh se në fillim për në Amerikë u nis ajo vetëm me nënën e saj, ndërsa i jati i përlotur i shoqëronte me sy nga bregu pasi ishte e pamundur që të udhëtonte bashkë me to. E për t’u bashkuar më në fund u deshën edhe muaj të tjerë.

„Im atë nuk mundi të kthehej kurrë më në Gjermani“. Sa e tmerrshme, për të mos mundur që të kthehesh më në vendin tënd. „ Ndërsa ne hebrejtë të dalë nga lufta botërore me plagë të pafundme, bëmë gjithçka për ta ndërtuar jetën tonë dhe lindëm fëmijë sa mundëm, e kështu arritëm të fitonim kundër Hitlerit.“ „Ndërsa Shqiptarët, ata i shpëtuan moralin Europës“.

Gjatë gjithë tregimit të saj, të pranishmit dëgjonin gjithë sy e veshë. U dukej diçka sureale, sikur t’i shpëtosh apokalipsit. Ndërsa ne që e njohnim trashëgiminë shpirtërore të shqiptarëve, krenoheshim me ato që ajo tregonte dhe na vinte të bërtisnim me të madhe „Hej, ne jemi shqiptarë“.

Kur ajo rreshti së treguari dhe po ashtu rreshtën edhe së pyeturi, unë u ngrita dhe i shpreha mirënjohjen, në emrin e të gjithëve shqiptarëve, pa bërë asnjë dallim. Pasi është gjëja më e lehtë t’i shash shqiptarët, t’i mbushësh gazetat për bëmat e tyre, si dealer droge, si kështu e ashtu. Por, le të dalë dikush në Europë, që t’u ketë hapur dyert e shtëpive dhe të zemrave hebrejve si shqiptarët. Askush, asnjë! Por duhet të jetë Norman Gershman dhe Johanna Neumann që ta tregojnë këtë!

Meqë m’u dha rasti, i thashë Zonjës Neumann se Kosova ka mbetur tani si një Lager i izoluar në mes të Europës dhe ajo pret të njihet si shtet. Dhe nëse do ta njohë Izraeli, kjo do të jetë diçka shumë e rëndësishme. Pastaj i shpreha rishtas mirënjohjen sepse edhe bota e civilizuar është në krizë morale, ndërsa ajo grua e vogël sfidon duke treguar të vërtetën. Kam bindjen se të ishte për Johanna Neumann, Izraeli do ta kishte njohur shtetin e pavarur të Kosovës me kohë!

Takimit tonë po i vinte fundi. Ne iu afruam dhe e përqafuam. Ashtu trupvogël dhe e brishtë nga vitet, por e fortë. Në librin e saj, me kërkesën tonë, na shkroi emrin e saj, me një kaligrafi, sikur të ishte nxënësja shembullore në Hamburg që posa e kishte nisur shkollën, por në një shekull të ri, të paqtë e të drejtë.

Ajo nesër do të marrë rrugën për në shtëpinë e saj në Washington D.C.. Me të ishte edhe njëra nga të bijat që jeton në Izrael. Ishte kënaqësi edhe takimi me të. Kur do të na duhej të ndaheshim, sa keq që njerzit jetojnë nëpër anë të ndryshme të botës, i thashë zonjës Neumanm se në jetën time isha takuar me tre njerëz që s’do t’i harroj kurrë. Ajo me buzën në gaz priti të tregoja se cilët ishin. Me Papa Gjon Palin e Dytë i thashë, me Nënë Terezën dhe me ju ! Asaj i ndritën sytë, të cilët i kishin mbetur si sy të pastër fëmije. Pastaj i uruam jetë të gjatë dhe një takim tjetër. Diku në tokë a qiell! Ajo e aprovoi!

Maj 2014

PS Johanna Jutta Gerechter Neumann lindi më 2 dhjetor 1930 në Hamburg, Gjermani dhe largohet nga kjo botë 26 Prill 2017

Johanna – Jutta – Gerechter Neumann në kohën kur jetonin në Shqipëri

TAKIM ME ZONJËN JOHANNA NEUMANN E CILA I TREGON BOTËS SE MORALIN E EUROPËS E SHPËTUAN SHQIPTARËT

May 12, 2014 by dgreca

Nga ELIDA BUÇPAPAJ/
Kur hymë ne takimi kishte nisur. Në sallë dëgjohej vetëm zëri i saj me një jehonë kumbuese. Zëri i Johanna Jutta Neumannit, një zonje 84 vjeçare e cila i ka mbijetuar Holokaustit falë Besës të Shqiptarëve.
Ne e njihnim shumë mirë këtë zonjë që ka lindur në Hamburg, të cilën prindërit e sollën në Shqipëri për t’i shpëtuar çmendurisë të nazizmit.
Johanna Neumann jeton prej 1946 në SHBA dhe ajo nuk është ndalur kurrë së treguari për Kodin e Nderit të Shqiptarëve.
Dhe sot kur ne jemi duke përjetuar krizën e besimit dhe krizën e identitetit, duke pyetur njëri-tjetrin, jemi ne a s’jemi, të dëgjosh „live“ zonjën Neumann se si flet me entuziazëm për adn e shqiptarëve, është padyshim diçka e rrallë.
Ne si gazetarë e kemi ndjekur aktivitetin e kësaj gruaje të vogël nga shtati e cila arrin t’i paraqesë shqiptarët në SHBA dhe në botë më mirë se askush.
Prania e saj në Bazel, i dedikohet hapjes të ekspozitës me fotot e fotografit hebreo-amerikan Norman Gershman. Gershman një tjetër hero. Fotot e mbledhura në Shqipëri, Gershman i përdori në librin ku mbështet edhe filmi i tij “Besa, Muslimanët që shpëtuan Hebrenjtë në Luftën e Dytë Botërore”. E ka fjalën për Shqiptarët. Si motiv të filmit Gershman e ka përgjigjen ndaj pyetjes së pamundur – nëse ka njerëz në rruzullin tonë që do ta jepnin jetën e tyre për një të huaj: „Po, ka, thotë Gershman, Shqiptarët do ta bënin“. „Për Shqiptarët, nuk ka të huaj, ka vetëm Miq, dhe Miku është i shenjtë“. Këto janë fjalët që dëgjojnë vizitorët zviceranë nga goja e zonjës Johanna Jutta Neumann. T’i thuash ausländerit – Mik – është diçka e jashtëzakonshme. Shqiptarët i thonë. Të paktën i kanë thënë, në një kohë të pamundur. Sepse tani edhe kur është fjala për njeriun e afërt i venë pikpyetjen ka apo nuk ka leverdi!
Ekspozita për Besën – do të rrijë e hapur në Basel deri më 22 maj e pastaj do të qarkullojë në qytetet kryesore të Zvicrës, si Bernë, Zürich, Lausanne, Biel etj. Për një vit. Deri në marsin e vitit 2015.
Ndërsa prania e Johanna Jutta Neumann ishte një mrekulli e Zotit. Si ju tregova, kur hymë në sallë, zëri i saj kumbonte. Ajo është një grua 84 vjeçare, që nuk e tregon moshën, ose më mirë të themi, që e sfidon kohën. Të pranishmit dëgjonin të mahnitur bëmat e shqiptarëve, se si ata rrezikonin edhe jetën e tyre dhe të familjeve për t’i shpëtuar hebrenjtë. „Duhej humanizëm dhe kurajo“, u tha Johanna, kur e pyetën se si ishte e mundur. Dhe ajo vazhdon, vazhdon e nuk ndalet, duke buruar lumë fjalësh mirënjohje për kodin e nderit të shqiptarëve. „Në Europë, hebrenjtë i spiunonin pa të keq, për pak flori, apo për aspak, ndërsa tek shqiptarët, kurrë“.
Historinë e jetës që ajo e tregonte në gjermanisht, ne e kishim lexuar në librin e saj përkthyer në shqip „Në sajë të Shqipërisë, rrëfime për vete“. Unë e kujtoja në detaje fëmijërinë e saj të lumtur në Hamburg. Dhe pastaj gjithçka ishte kthyer përmbys. Ata kishin marrë ikën nga sytë këmbët të shpëtonin jetën. Shpëtimin e gjetën në Shqipëri ku qëndruan për shtatë vite. Kur ajo po tregonte se kur kishin mbërritur në SHBA, unë kisha parasysh se në fillim për në Amerikë u nis ajo vetëm me nënën e saj, ndërsa i jati i përlotur i shoqëronte me sy nga bregu pamundur që të udhëtonte bashkë me to. E për t’u bashkuar më në fund u deshën edhe muaj të tjerë. „Im atë nuk mundi të kthehej kurrë më në Gjermani“. Sa e tmerrshme, për të mos mundur që të kthehesh më në vendin tënd. „ Ndërsa ne hebrejtë të dalë nga lufta botërore me plagë të pafundme, bëmë gjithçka për ta ndërtuar jetën tonë dhe lindëm fëmijë sa mundëm, e kështu arritëm të fitonim kundër Hitlerit.“ „Ndërsa Shqiptarët, ata i shpëtuan moralin Europës“.
Gjatë gjithë tregimit të saj, të pranishmit dëgjonin gjithë sy e veshë. U dukej diçka sureale, sikur t’i shpëtosh apokalipsit. Ndërsa ne që e njohnim trashëgiminë shpirtërore të shqiptarëve, krenoheshim me ato që ajo tregonte dhe na vinte të bërtisnim me të madhe „Hej, ne jemi shqiptarë“.
Kur ajo rreshti së treguari dhe po ashtu rreshtën edhe së pyeturi, unë u ngrita dhe i shpreha mirënjohjen, në emrin e të gjithëve shqiptarëve, pa bërë asnjë dallim. Pasi është gjëja më e lehtë t’i shash shqiptarët, t’i mbushësh gazetat për bëmat e tyre, si dealer droge, si kështu e ashtu. Por, le të dalë dikush në Europë, që t’u ketë hapur dyert e shtëpive dhe të zemrave hebrejve si shqiptarët. Askush, asnjë! Por duhet të jetë Norman Gershman dhe Johanna Neumann që ta tregojnë këtë!
Meqë m’u dha rasti, i thashë Zonjës Neumann se Kosova ka mbetur tani si një Lager i izoluar në mes të Europës dhe ajo pret të njihet si shtet. Dhe nëse do ta njohë Izraeli, kjo do të jetë diçka shumë e rëndësishme. Pastaj i shpreha rishtas mirënjohjen sepse edhe bota e civilizuar është në krizë morale, ndërsa ajo grua e vogël sfidon duke treguar të vërtetën.
Takimit tonë po i vinte fundi. Ne iu afruam dhe e përqafuam. Ashtu trupvogël dhe e brishtë nga vitet, por e fortë. Në librin e saj, me kërkesën tonë, na shkroi emrin e saj, me një kaligrafi, sikur të ishte nxënësja shembullore në Hamburg që posa e kishte nisur shkollën, por në një shekull të ri, të paqtë e të drejtë.
Ajo nesër do të marrë rrugën për në shtëpinë e saj në Washington D.C.. Me të ishte edhe njëra nga të bijat që jeton në Izrael. Ishte kënaqësi edhe takimi me të. Kur do të na duhej të ndaheshim, sa keq që njerzit jetojnë nëpër anë të ndryshme të botës, i thashë zonjës Neumanm se në jetën time isha takuar me tre njerëz që s’do t’i harroj kurrë. Ajo me buzën në gaz priti të tregoja se cilët ishin. Me Papa Gjon Palin e Dytë i thashë, me Nënë Terezën dhe me ju ! Asaj i ndritën sytë, të cilët i kishin mbetur si sy të pastër fëmije. Pastaj i uruam jetë të gjatë dhe një takim tjetër. Diku në tokë a qiell! Ajo e aprovoi!