Letra që shpëtoi djalin e Aqif Pashë Elbasanit,nga dënimi me vdekje që i dha Koçi Xoxe/
Pergatiti: ARTUR AJAZI/
Ibrahim Bej Biçakçiu (ose Biçaku) ishte pinjoll i një familje fisnike të Shqipërisë së mesme në Elbasan, djali i patriotit Aqif Pashë Elbasanit. Ai ishte gjithashtu kryeministër, ministër i jashtëm dhe ministër i brendshëm i Shqipërisë gjatë periudhës shtator 1944 deri nëntor 1944.Lindi në Elbasan në 1905, në familjen Biçakçiu, ishte djali i vetëm i patriotit të shquar Aqif Pashë Biçakçiu. Studimet e para i kreu në qytetin e lindjes. Më pas ndoqi ne Vjenë, të mesmen dhe studioi në dy fakultete, atë të në Akademinë Tregtare të Vjenës për Agronomisë dhe për Shkenca Politike. Zotëronte gjuhët Gjermanisht, Italisht, Turqisht, Anglisht. Në 1926 pasi i vdes i ati, kthehet nga Vjena dhe merret me administrimin e pasurive. Ishte pronar i disa fermave, fabrikës së prodhimit të cigareve “Elbasani” (Flora) në Tiranë, dhe kafe “Flora” (këtu ka punuar dhe Enver Hoxha), pronar i Shoqërisë tregtare “Ibrahim Biçakçiu”, bashkthemelues i Shoqërisë “Albiger” që merrej me tregtinë Shqiptaro-Italo-Gjermane së bashku me Ahmet Ndroqin dhe Renzo Brunori, zotëronte rreth 2500 ha tokë, disa shtëpi rezidenciale dhe disa magazina. Nuk është shumë e qartë veprimtaria e tij, deri në momentin që bëhet pjesë aktive e jetës politike të vendit. Ishte i lindursi tregëtar, kjo ndoshta bëri që ai të sjellë traktorin e parë në Shqipëri, një ngjarje e madhe për kohën.
Jeta politike e Ibrahim Beut
Për herë të parë në politikë shfaqet në 1937, gjatë regjimit të Mbretit Zogu I, duke u bërë deputet i pavarur i Elbasanit. Pas këtij mandati shkëputet nga politika, merret me bizneset e veta për t’u rikthyer në shtatorin e vitit 1943 si Kryetar i Komitetit Ekzekutiv, duke drejtuar një kabinet praktikisht të paqenë në një Shqipëri të dalë nga kontrolli e të rënë në duart e komunistëve në pjesën më të madhe. Ndonëse një moment shumë i vështirë politik i brendshëm ashtu edhe në arenën ndërkombëtare ( pasi Gjermania po binte), ai merr nën drejtim edhe Ministritë të Jashtme dhe atë të Brendshme. Pasi ushtria gjermane largohet plotësisht nga Shqipëria, pushtetin e dorëzon paqesisht tek forcat e LANC-it pa bërë rezistencë ushtarake . por duhet thënë se, për aq kohë sa kishte poste të larta në periudhën e luftës, Ibrahim Beu e ka ndihmuar ushtrinë partizane, me veshmbathje, armë dhe gjëra të tjera.
Gjyqi special, dënimi me vdekje dhe burgosja
Pas arrestimit, ndaj Ibrahim Bej Biçakçiut, u zhvillua një hetuesi e shpejtuar dhe aspak profesioniste, pasi ishin muajt e pare të çlirimit dhe vendit i mungonte organi akuzës. Kurse gjyqi ndaj tij u zhvillua gjatë periudhës mars–prill 1945 në Tiranë, i quajtur “gjyq special” ndaj atyre që u konsideruan “kriminelë të luftës”. Rreth 60 politikanë, ushtarakë, tregetarë, çifligarë, komandantë të Ballit kombetar dhe Legalitetit, ndër ato edhe Ibrahim Biçaku, djali i vetëm i Aqif Pashë Elbasanit. Gjyqi special u zhvillua në ish-kinema “Kosova” sot Teatri Kombëtar, drejtuar nga Koçi Xoxe i cili më vonë në 1946 deri 1948 do të merrte postin e Ministrit të Brendshëm, dhe vetëm 4 vjet pas do dënohej me pushkatim si Agjent i UDB-së Jugosllave, dhe Bedri Spahiu. Nga dënimi kapital me vdekje, atë e shpëtoi një peticion i nënshkruar nga elita e kohës në Elbasan, në të cilën shpreheshin se “Ibrahim Bej Biçakçiu rrjedh nga një familje patriotike dhe bamirëse, dhe se nuk ka patur kurrë qëllim të vepronte kundër popullit të tij”. Gjithashtu në mbrojtje të tij kanë qenë edhe figura të luftës si Myslym Peza (familjet Peza dhe Biçakçiu kishin miqësi të hershme) i cili ka deklaruar se “Kur ishte kryeministër i ka sjellë babës në Pezë dy kamionë me armë”. Kjo bëri që Ibrahim Beu të dënohet me 18 vjet burgim në një ndër burgjet më famkeqe, në atë të Burrelit. Duhet thënë një fakt i dale kohët e fundit. Enver Hoxha, nuk ka qenë dakort për një dënim të ashpër të djalit të Aqif Pashë Elbasanit, por duket se pushteti që asokohe kishte marrë me shpejtësi Koçi Xoxe, sidomos në fushën e arrestimeve dhe dënimeve kapitale, shpesh e sfidonte edhe mendimin e Komandantit.
Jeta pas burgut
Pas daljes nga burgu i gjatë, burri i pashëm dikur, ishte kërrusur, ishte plakur, ishte bërë i heshtur dhe fillimisht askush nuk e afronte. Sapo doli nga burgu, ish-kryeministrit të Shqiperisë, djalit të vetëm të Aqif Pashë Elbasanit, pushteti asokohe të vetmin vend pune i ofroi atë tek sektori pastrimit të WC-ve publike të Elbasanit, duke i dhënë edhe një karrocë të vogël me një kalë të çalë. Ishte tragjike të shikoje Ibrahim Beun duke ecur në mes të Elbasanit, me karrocë dhe me lopatë me të cilën pastronte WC publike të qytetit. Njeriu që ishte shkolluar jashtë, që kishte patur një biografi të pasur familjare në dobi të Shqiperisë, që kishte shpenzuar shumë edhe nga pasuria e tij për fatet e kombit, më pas edhe për LNÇ, duke mos u kursyer , pas 29 Nëntorit 1944, do ta quanin “kriminel lufte”. Por ditët kalonin, dhe qytetarët e Elbasanit, bashkëmoshatarët e tij, nisën ta përshëndesnin, pavarsisht se nën zë dhe fshehtas, madje nisën edhe ta ndihmonin. Jeta pas viteve të gjata të burgut, ishte një ferr i dytë për djaloshin e lagjes Kala të Elbasanit, birin e vetëm të firmëtarit dhe mbrojtësit të vendit nga pushtimi serb Aqif Pashë Elbasanit. Ai vdiq i vetmuar, por me keqardhjen e bashkëqytetarëve të tij, që edhe pse ishte koha kur mund të rrezikonin, shumë prej tyre e shoqëruan atë deri në banesën e fundit.