Lirika Dimri, cikël me poezi/
nga Rafael Floqi /
Prag Krishtlindjesh/
Unë s’kam pasur kohë/
të vendos në oborr/
zbukurimet me dritat e Krishtlindjes,/
ndërsa komshiu im,/
e ka mbjellë shndritshëm/
kopshtin para shtëpisë,/
me një plak gjigant bore/
që merr frymë natës/
me një kompresor./
E me të dalë dita,/
shtrihet paturpësisht/
pa jetë,
si një bllanë e bardhë
që e rrudhur turpshëm
s’bëzan,
si tullumbac
i plasur,
Por me të rënë dita,
Ngjallet Santa, renat dhe slita,
Bredhat, bastunët dhe lodra gjithë drita,
të kuqe, të verdha, të gjelbërta dhe blu
që lëbyrin lart hënën,
mes resh
diku e turpëruar
që fshihet e hajthshëm,
e thotë:
“Mallkuar kush e shpiku këtë
Punën jashtë orarit ”.
Një natë
Oriana vajza ime 5 vjeçe,
më pret me sytë tek dera,
dhe në vend të përqafimit,
më thotë pafajësish një fjalë
më therëse se era,
që fshikullon nga pemët
gjethet e fundit,
dhe duke thënë ca fjalë me sy seriozë,
i kanë rrëmbyer të ftohtën ngricës
dhe kanë lënë bonjake në pemën para hajatit
një fole të braktisur zogjsh cicëritës
-“Sa do doja të jetoja në atë shtëpi plot drita!”
Hapa sytë,
u përmenda,
u preka, ndjeva,
u fajësova dhe u shfajësova
se pritja.
Kuptova
se duke i rënë pas punës harrojmë,
se fëmijët kanë nevojë të na kenë ne
në ëndrra.
Dhe magjia ndodh
nëse bëhemi pjesë e lojërave,
jemi një tullë Legoje, jemi Shreku , apo Winnie-the- Pooh.
E kjo do zgjasë
gjer kur
të kuptojnë ato gënjeshtrat e vogla
se Santa Klaus nuk zbret nga çatia,
se ai madje as ekziston
dhe të kuptojë se është thjesht fantazia..,
Se është një trillim
dhe do të kuptojë
pse kur ishte Santa, babi nuk ishte aty,
pse mjekra e Baba Dimrit
ishte e bardhë borë, dhe pse oxhaku qe i zi,
do të kuptojë,
pse sytë e Santës ngjanin me të babit,
por më me rëndësi është
se do të zhgënjehet se edhe të mëdhenjtë
sadopak gënjejnë,
shumë herë më pak se kandidatët për presidentë,
e atëherë
s’e di a do të na e falë,
apo do të përplasë derën e dhomës,
duke thënë : Ju më keni gënjyer
më lini vetëm…
Dhe atëherë do ta kuptojë
Edhe atë që ajo ndoshta sot nuk e di
Që në shtëpinë e komshive përballë
Që e ka gjithmonë barin
më jeshil,
lëviz vetëm një kone e bardhë,
që të zotët e shëtisin me karrocë fëmijësh,
si për të zëvendësuar
dashurinë ndaj fëmijëve
dhe qarjen e bebes
që s’i ka lënë pa gjumë
kurrë…
Dhjetor, Michigan 2016
****
Letër për Santën
I dashur Santa!
Për Krishtlindje këtë vit nuk dua gjë tjetër
Veç një biletë avioni të shoh gjyshërit patjetër.
Mund t’i lesh poshtë pemës, veç ato dua
Po s’pate mundësi, mos më sill lodra mua.
Shpesh pyes mamin : “ A është Shqipëria larg ?”
Qesh: “Sa të thuash “ Mbërritëm?” një mijë herë varg.”
I shoh gjyshërit në Skype, por nuk i puth dot,
S’e di pse mami hesht dhe ata kanë lot.
Mami gjithnjë i pyet: “Si jeni?”. Ata thonë: “ Mirë”
“Dhe “mirë” është fjala shqipe që them me dëshirë.
I dashur Santa !
Na dërgo ca para, po deshe na merr edhe vetë
Pasi mami thotë avioni kushton shtrenjtë.
Te lutem Santa, na ço në Tiranë, gjithsesi.
S’ pres dot më, duhet të shkojmë tani .
A s’na merr dot në slitën tënde të vjetër,
mua, Lornën, mamin edhe babin patjetër.
S’u besoj Santave të dyqaneve, s’u ulem në prehër
S’janë prej vërteti, ndaj mjekrën ua çjerr.
Nuk qeshin as si gjyshi që shoh në I-pad,
S’ i shndrisin sytë si nëna, kur thotë “xhan”.
I dashur Santa,
Që kur unë kam lindur, ata s’më kanë parë,
Dua t’i përqafoj, t’u puth flokët e bardhë.
Unë vetëm sa t’i shoh vetëm kam dëshirë .
A është dëshira ime për ty kaq e vështirë?
Sot jam pesë vjeç dhe kam mësuar të shkruaj,
Më fal nëse ndonjë fjalë e kam ngatërruar.
E di se ke shumë punë, duhet ta mbyll këtë letër
Ti e di ku banoj , s’kam ç’të them gjë tjetër
PS: Të uroj të gjithë mirat, të pres këtë natë .
Qumështin e ke në gotë dhe biskotat ne pjatë
Kartolinë e pamundur
Të dashur Prindër,
Tani e ndiej që s’jeni më,
dhe kërkoj ndjesë
Pse ndër vite më pat mbetur
Një kartolinë që s’mund tua postoj dot.
Kam një si fotografi
të Torres së Durrësit,
Me ju të dy tok me ne fëmijë
Në një ditë të largët 1 maji
Me pamjet e një qytetit bardhe e zi
Që i tëharret kohës,
E davaritet
përtej dimensionit
të kohës dhe hapësirës…
Ajo kërkon të fluturojë
Aty
Ku këtë Krishtlindje
asnjë dorë e mardhur
postieri
S’do gjejë adresë ku ta hedhë…
I vetmuar
Me sytë në yje
Trokas në një portë në gjithësi
Përtej dimensionit të memories
Dhe shkëlqimit të rremtë të dritave
Të bredhit të Krishtlindjes
shkruaj, shkruaj
dëshira, ëndrra, sugjerime
Si një fëmijë në një letër për Santën
Një urim që s’ka kuptim
Për moshën që kam ….
Dhe këtë urim
Në këtë vit te ri
qe ju e bartni brenda vetes
përmes nesh
përtej resh …
nda dhatë
dhuratën më të madhe
jetën
Gëzuar!
Ja ku ky Vit i Ri
Po ftillohet nga amshimi
Dhe unë përpiqem me kot të kuptoj
Ne këto kohë të çmendura
Pyetjet kaq filozofike e vajzës sime 5 vjeçe
“Pse familja ka një mami e një babi?”
Por e di e druhem
Se nuk do kalojë shumë kohë
Dhe do të kuptojë ç ’është dashuria
Por s’do kalojë pa e ditur
Atë që është hyjnore?
Të dashurit prindërit e mi
Dhe mundohem të kuptoj pse për dashurinë
S’ka adresë në Google .
Shkruaj
Nga larg dhe afër
Dhe mendoj
Pse koha shkon vetëm para
Dhe veç kujtimi i ndërron drejtimin
Dhe s’ka asnjë peshore poste ta peshojë
Kësaj kartoline ëndrre …
Mbushur me dashuri
Të paanë amshimi.
Së cilës, rëndë
Si një pullë pa formë
I ngjitet malli.
****
Autopsi mjegulle
Radioja befas me zhurmës së kafesë
Rrufiti në një zgjim të përhumbur
Një kapërdimje ëndrrash
E shpalli:
“Në mëngjes mjegull e dendur
Pastaj do dalë diell…
Ora shtatë,
Asgjë me rëndësi në udhët e botës
Në kruskotin e makinës varet një rruzare shprese
ndërsa kilometrat që rriten pa kthim
ashtu siç ikin çastet.
Kryetulatur, përhumbshëm
Si botë të vogla me katër rrota
Mbështjellin me një peshtamall bryme gri
Shqetësimin e fatit pelegrin.
Dhe hallet vërshojnë në
Rrëkëllitjen e ëndrrave të përditshme
Që sot duken më afër
Sikur rushkulliten
Në përgjumjen e argjendtë
Të kësaj maksi- hëne
E qorruar është dhe V e shkulmës së patave ,
Që nga lart dëgjohen gugitjet
Që ndjek instinktet e shpirtit…
Dy varganë të gjatë që zvarriten përhumbur
Mes kafkash si halo veremi
Si një tyl gri qefin i dalë boje
Që mbulon
Ofshamat e planetit që shfryn,
Gjithkush në vetminë e vet
Më të mbytur se zëri i radios
Më të përzishme se tymi i gaztë
Në këtë përzhitje bardh dhe zi
Që i gëlltit të gjithë ngjyrat,
Veç
Para një karvan me pishtar-kuq
Përballë një karvan me pishtar-verdhë
Një në një ndeshje balozash
Në këtë Hallween shpirti
Pa trick and treat, dhe zëra fëmije
Në logun e kohës dhe të harresës
Përplasen shpirtrat në vetminë e tyre
Në këtë mëngjes amshimi
Fundi duket më i afërt
Ku bryma i ngjall dragonjtë kinezë
Të përçudnuar dhe të urtë si Buda
këtë mëngjes trishtimi
i pështirë i mbështjelle tulatshëm
me vrushkuj
kokash që akullsisht përkunden,
përgjumur duke rrufitur me tahmi
si kafen e shpejtë në pompën e benzinës …
Ja anash në autostradë.
Ku një pemë e vetmuar bën selfi
harrueshëm në një sfond gri,
pa diell,
dhe askënd që t’i afrohet,
veç gjetheve të kuqërremta,
që bryma i rrëzon duke i zverdhur,
dhe shpirtit tim ëndërrimtar,
që si pemë gollomeshe
shqyen gojën tok me makinat,
në këtë mëngjes të guntë…
Duke pritur
se do ketë diell më pas.
Por zgjimi nuk dihet se kur do vijë…
Helikopteri motit nuk po shquan dot gjë,
Radioja flet prapë për mjegullën,
Dhe gris pankarta zgjedhjesh,
Që komshiu e hodhi në plehra pankartën
Me emrin e kandidatit që nuk fitoi..,
Ndërsa agimi,
mbjell tabela kuqërreme në rrugë
“Alert! Rrezik zgjimi!”
Nëntor, Michigan 2016
Vajzë mulate
Në rininë tonë
Se nga vinin ca këngë,
Që mbeteshin si buzë të paputhura
E dridheshin në kitarë
Si shpresa të këputura,
“Le të më thonë shokët , mos u ngatërro
Me mulaten ti je i bardhë,
Unë nga ti, nuk ndahem, jo jo
Edhe pse ti je një vajzë mulate.
Ti mulate je e imja …..”
Këndoi ai, kënduam dhe ne.
Por ajo s’u bë asnjëherë e tij.
Për të ai kaloi net në qeli.
“ Ç’ është kjo mulate?”, i thanë,
Kush janë shokët ?
Trego apo do të rrish në birucë!
Po as ai s’dinte se ç’të thoshte
Dhe asnjë se dinte zanafillën
E një dëshirë të përzier për gjysmë
Si vetë fjala “mulate”.
E bukur si një fjalë e përzierë
Si kombinim ngjyrash,
Ç’ ishte ajo vajzë ku shkoi ajo ndjenjë?
Nuk kishte polici
As hetuesi ta gjente,
pasi s’e dinte as ai
vetë.
Në jetën time s’di si mbeti ajo këngë
Si kujtimi i një rinie të ndezur
Në ballkonin e një konvikti
Këndoja unë. Vitja dhe Çimi dhe Gimi,
(Gimi që u bë tenor në botë më vonë),
Këngën e mulates buzëpërdredhur ….
Dhe kujtimet e fshikën këngën,
E një fytyre pa rrudha
Dhe rasti arkeolog i këngës
30 vjet më vonë,
Zbuloi shpirtin
Që vazhdoi t’i këndonte
Një ëndrre…
I plakur, pas një kuzhine buzuku
ku lante pjata, këndonte
Aty anës lumit në Detroit, në Greek Town atë këngë..,
Ai kërkonte ftohmën e përzhitjes
së shpirtit
që nuk shuhej në uzo….
pas asaj vajze mulate.
Që s’dihet se ku ishte ?
Atë e kishin lënë të gjithë
E kishte lënë gruaja
S’i fliste djali
E kishte lënë vajza,
E kishte lënë dhe centi i fundit,
Në makinetat e kazinosë
Por jo kënga.
Në notat e një serenate…..
Shpirti i tij bonjak
këndonte si në Korçë
në një postafë,
në një sokak….
Dhe 30 vjet më vonë,
Në qytetin e madh
Mbushur me zezakë
Këndonte për një dashuri ngushëllimi,
Shpirti i bohemit
Që binjak kish Eseninin
Por ai që duel kishte bërë vetëm me hijen e vetes
Këndonte tani prap për mulaten.
Se vetëm ajo se kishte lënë…
Mendova se në jetë
Sa dashuri të heshtura degdisen pa gjurmë
Dhe unë do desha që si kënga e mulates,
Mos kishin humb…
Për ne
që për dreq
s’guxuam dhe
mbetëm në shpirt
bohem fatkeq.