Poeti i papërsërishëm Ali Podrimja/

Kosova – gjaki im i pafalun/

Metafora e jetës sime/

Nëse s’flas/
Jeta ime s’ka qetësi./
Fjala ime bëhu unë./

Heshtja mos të shypë/
Në gurë /
mulliri./

Nëse s’flas/
Jeta ime s’ka qetësi./

Fjala ime bëhu unë/
Plaga ime/
Le të marrë frymë./

Emrat tanë/

Herë nata/
I merr nëpër këmbë/
Herë dita/
I kërkon me pishë./

Ngjyrat e harrimit/

Kur pranvera vjen/
Një gjarpër mbys në kullën time

Këmbët gjak më pikojnë
Pas do erërave

Kur pranvera vjen
Njerëzit në harrim më kërkojnë.

Fragmente

Heshtja ime
Ka peshën e gurit të mallkuar
Dhe gjuhën e njeriut të gozhduar në shkëmb.
*
Në cilën derë të trokas
As trupi im s’më pranon më
E shiu bie.
. . .
Diku në botë një takim më pret
*
Troja ra e marsejezën
Kahmot s’e këndojnë njerëzit.
*
E kohërat sytë
Njëra tjetres ia nxorën
Me eshtrat tona

Torso

Gjithkund s’kaloj e kurkund s’jam
Nëse më takoni ndonjëherë
Ju lutemi mos më lini pa emër.

Kali i Trojës
(Më i ri mbete se ishe)

Ti je i vetmi kujtim nga antika
Që s’ke humbur kuptim as ngjyrë
Dhe prore je më i ri se ishe

Je e vetmja kafkë
Që bën hije mbi Trojë

Rreth botës sa herë u solle
Njerëzit të njohen
Prej hingëllimës
Prej trokut

E ti ndërrovë qime ndërrove kohëra
E më i ri mbete
Se ishe

Duke kërkuar njerinë

Thanë shkoi pas ngjyrave
Thanë shkoi pas fluturave
Thanë gjithçka thanë, o Zot
Dhe e priten skaj horizontit

Se thanë shkoi pas diellit

Papandehur ia behën një mot
Arkeologët e kohërave moderne
Në një sy të madh shumë vjet gropuan
Për t’ia gjetur buzëqeshjen e humbur botës.

Nata e kujtimeve

Sonte të ëndërrova pas shumë vjet heshtjesh e dyshimesh
Nesër do ta shaloj kalin e kuq
Deri te guacka jote e harruar në një det
Veten do ta ndjek pas si qen.
Sa rëndë gërhet kjo natë e kujtimeve të zgjuara

Të kam pas thënë një ditë

Të kam pas thënë një ditë
Kahdo që të nisem do të arrij tek ti

Të kam pas thënë një dittë
Me ty një hap do ta bëj më larg

Po sot e atë ditë veten humba
E n’gjurmë askund s’të rashë

Në nofulla të një kohe heshtjen përtypim

S’di pse dhëmbët
M’i le në lëkurën time
Kur më the se më do
Kur të thashë se të dua s’di pse

Në mes nesh një mot
Kryet një gjarpër qiti
Shi në nofulla të një kohe
Heshtjen tani përtypim.

Për dashuri të reja jeta është tepër e vjetër

Vonë do të vdesë kjo stuhi në bredhje

Oxhaku i shtëpisë sime fluturoi,
Kali im
Ku je?

Nata
Çdo derë ka mbyllur
Në çdo konak ka hyrë

Si të shpëtoj prej këtij zjarri,
Kali im i verbër
Nga më sjell?

Sonte vonë do të më çilet dera e konakut,
vonë do të vdesë kjo stuhi
në bredhje të marrë, e dashur.

Përgatiti për botim Anton Çefa