Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

BISEDOJ ME NËNËN NË LETËR

by

Nga MIMOZA DAJÇI/
ATJE ËSHTË NATË/
Tani që po të shkruaj këtë letër, atje është natë. Ti je zgjuar Nënë, unë e di, prandaj po të shkruaj këtë letër. Nuk e dija se sa e rëndë është largësia. Nata kur këtu është ditë, e dita kur atje është natë. Në gjysmën tjetër të rruzullit të kam, kur atje, është akoma natë. Orë gjumi është, i njëjti meridian na ndan. Mijra mendime të vinë në mendje. Hallet, e malli për fëmijët që nuk i ke pranë. Jemi larg nëpër botë, si zogjtë shtegëtarë. Dua edhe unë zog të bëhem, të fluturoj për tek ty, të fshij lotët që i fsheh në jastëk, atje ku ke vendosur edhe “ekpozitën” tonë fotografike. E dhimbshme është, nuk të bëj me faj. Kur bëhesh nënë thonë; e di se çfarë është malli i nënës për fëmijën. E ti po e vuan, e qan në heshtje për ne – fëmijët e tu, që morëm rrugët nëpër botë. Për mbijetesë apo jetë më të mirë e të qetë. Jemi larguar, por dashuria për ty është më e fortë sa edhe vetë largësia. Qenka reciproke Nënë, duhemi me të njëjtin rritëm. Ti je zgjuar Nënë, unë e di, prandaj po e shkruaj “me zë” këtë letër.
KUSH I VJEDH PAKOT, LETRAT E KARTOLINAT, POSTA APO POSTJERI?
Të kam shkruar edhe më parë Nëna ime. Edhe urime për datëlindje e festa nëpër kartolina të kam dërguar, por nuk i ke marë. Në duart e ndërgjegjes së varfër të punonjësve të postës kanë përfunduar, ose në kanalin e madh të lumit të Lanës. Nuk është mirë të paragjykoj kështu, por gjasat aty të çojnë. Kujtojnë fakirët shqiptarë se ka para brenda, ndoshta ka patur edhe ndonjë herë 5 apo 20 dollarë. I kanë marë, mirë kanë bërë, kanë ushqyer fëmijët me ato. Buka u ka munguar, e një dhuratë e vogël i është dashur për festat e fundvitit. Pse vetëm ti Nënë ke fëmijët në emigracion, edhe ata kanë “miqtë” e tyre të pakove e letrave jashtë. Varfëri e madhe.
Kam dëshirë të dërgoj ndonjë dhuratë tani për festa, por frika më merr, e di që nuk ka për të arritur tek duart e tua të ngrohta e të lodhura nga jeta. Nuk e di postjeri se sa ke vuajtur ti në jetë së bashku me ne. Nuk e vret mendjen për hallet e tua e tonat që kemi kaluar së bashku. Indiferentizëm i madh. E këto të gjitha i kemi “peshqesh” nga izolimi që i u bë vendit për afro gjysëm shekulli, e nga persekucioni që pllakosi një popull të tërë. Më duket se duhet edhe gjysëm shekulli tjetër për të përmbysur atë “fanar ndriçues” të atij rregjimi të egër, që shkatërroi njeriun – njeri, për njeriun “e ri”. Pallavrat e diktaturës, dogmat e tyre, që na çuan në këtë katastrofë të madhe, e që askush nuk po e merr dot akoma veten.
Unë po vazhdoj të shkruaj Nënë, a po më dëgjon? Dikur letrat që vinin nga jashtë i çensuronte sigurimi i shtetit, e më pas letër – marrësi vuante dënimin, burgun, internimin apo pushkatimin, ndërsa sot i “sekuestron” posta ose postjeri. Padrejtësi. Sa mirë tani jemi futur në Europë. Të lëvizin edhe shqiptarët. Sihariq shumë i madh, se na ishin zolepsur sytë edhe për një letër karamele, e një shishe koka – kola.
Edhe këtu është bërë problem qeveritar çështja e pakove të vjedhura, sidomos nëpër vendet me standart të ulët jetese. Nuk kemi çfarë të bëjmë, do durojmë edhe ca.
Nënë e dashur siç të tregova po e shkruaj “me zë” këtë letër. Atje është natë, por ti je zgjuar e më dëgjon. Kanë parandjenë nënat thonë. A i pive ilaçet, shikoji mirë përpara se ti marrësh. Tani ora aty është 2 pas mesnate. Këtu është mëngjes. Mendova të shkruaj me ditë, për të lehtësuar sado pak pagjumësinë, paçka se atje është natë, se ti me zor e shtyn atë të shkretë natë. “Eshtë e botës nata” – më thoje gjithmonë. E kishe të drejtë – nata është e huaj sepse nuk ka nënshtetësi shqiptare. Po e kujt është nata vallë Nënë? Çfarë kombësie ka ajo?.
Të marr në telefon, e nuk më dëgjon, edhe pse minutat ikin shpejt, unë përsëri të dëgjoj. E kush po pyet për minutat, malli qenka më i madh se ato. Mijra nëna i kanë fëmijët të shpërndarë nëpër botë, ngushëlloju me këto fjalë Nënë, se edhe ato vuajnë për fëmijët që nuk i kanë pranë.
Më më ka marë malli shumë Nëna ime. Nuk e di se kur do të shihemi përsëri. Jeta është shumë e shtrenjtë, udhëtimi po ashtu. Sigurisht mall kam edhe për të gjithë të afërmit e mi, lagjen ku u rrita. Shumë do të ketë ndryshuar, s’kam për ta njohur kur të vi ndonjëherë, të vegjëlit do të jenë rritur e bërë burra, e vajzat nëna për fëmijët e tyre. Sa bukur, jeta lëviz, ecën si uji, ndryshe nuk do të kishte asnjë vlerë.
Çmim për Nënën
Këtu në Amerikë çdo vit ndahen Çmime për Nënat, këtë herë kam menduar të marr edhe një për ty. Problemi është tek dërgesa, postjeri patjetër do ta marrë, tregoi; një Medalje të tillë do ti dërgojë edhe Nënës së tij, vetëm tënden mos ta marrë. Eh nënat shqiptare, nënat e vuajtura të atij rregjimi të egër që mohoi lirinë, jetën. Çmimin më të lartë të botës meritoni. Edhe Statujës së Lirisë do ti lutem, si do që të jetë, patjetër ajo do t’u a dërgojë, e sipër zarfit do të shkruaj “Letër Nënës”. Shpresoj të marrësh.
Të dua shumë Nënë!
Të puth me mall bija jote.
U. S. A.
MIMOZA DAJÇI

TUPI

by

Nga Mimoza Dajci*/
Tupi eshte komshiu im, jetojme ne nje kat. Eshte nje qenush i lezetshem, lozonjar e i sjellshem me banoret e pallatit. Shkojme mire me familjen e tij. Prindet e kane te vetmin djale e bejne shume pas tij. Ku, nuk e kane rregjistruar, neper te gjitha kurset e klasat e mundshme. Kur te rritet Tupi thone ata, te jete i afte per jeten, e mos ti trembet syri per asgje.
Sapo mbushi tre vjec e rregistruan ne piano e ne balet. Ndersa ne moshen 5 vjecare kur filloi shkollen fillore e rregjistruan ne tenis, not, volejbol, basketoboll, yoga, peshengritje e ne taekwondo. Kur kthehej Tupi ne shtepi pas shkolle ndihej shume i lodhur. Nuk dinte se cfare te bente me pare, te lahej te pastrohej, te hante, te flinte apo te pregatiste detyrat per te nesermen.
Nje dite i kishte ardhur mysafire gjyshja, e ema e babait.
Ai sa u ul ne tryeze te hante syte i nguli pa dashur diku ne nje pike, e gjuha i kishte dale jashte.
– Cfare ke keshtu qe mendohesh – e pyeti e shqetesuar gjyshja?
Tupi ishte perqendruar aq shume tek pika ku i kishin ngelur syte, sa nga hutimi nuk i dha pergjigje as gjyshes. Ajo i foli perseri.
– Ham, ham, Tup i dashur – i tha ajo, se e dinte qe Tupit i pelqejne shume ledhatimet – cfare ke keshtu, nuk me dukesh mire.
– U me fal gjyshe, me kishin mbetur syte ne nje vend. Po mendoj se cfare te bej me pare per neser, detyrat e matematikes, abetares, gjuhes, te perfundoj nje projekt te punes se dores, apo te bej gati rrobat e taekwondos?
– Po sot, a shkove ne not e ne piano – e pyeti perseri ajo?
– Po, mi gjyshe shkova si nuk shkova – i thote ai dhe rrotullon koken sa majtas djathas sikur i binte notave te pianos e dukej sikur kerkonte dicka i c’perqendruar.
Duke pare kete situate gjyshja i thote prinderve te tij, djalit e nuses.
– Ham, ham, mesa shikoj djalin e keni shume te ngarkuar me mesime e aktivitete te tjera jashteshkollore, ai duket shume i lodhur, prandaj duhet ta largoni nga disa kurse, per te perballuar shkollen me sukses.
Ata pane ne sy njeri tjetrin, nuk u pelqeu mendimi “Ham, ham” i gjyshes. Argumentuan, debatuan e me ne fund rane dakort me “Ham, ham-et” e saj.
Qe ne pamje te pare Tupi te le pershtypjen e nje qenushi inteligjent, por ngarkesat e teperta e lodhin shume. Eshte i bardhe, me pulla te murme, sycka te zinj si geshtenje mali. Kur bie bore rrokulliset si top neper kodrat e parkut e kenaqet duke vrapur e lodruar me shoket e tij.
Eshte i dashur me prindet, shoket e shoqet e klases. Nje here beri edhe nje heroizem ne palzh, ku kishte shkuar me prindet ne fundjave, shpetoi nje vajze te vogel qe ishte duke u mbytur nga dallget e oqeanit. Hero e quajten, i dhane edhe medalje. Veshur me kostum te zi e me papjon ne qafe shkoi me prindet ne ceremoni.
Por Tupi eshte i thjeshte, nuk eshte mendjemadh, medaljen ia dhuroi gjyshes, sepse ajo e shpetoi nga kurset e teperta qe e prisnin cdo dite.
* Perralle
New York
Dhjetor, 2014

NJE DITE NDRYSHE

by

Nga Mimoza Dajci/
Krahasuar me shtetet e tjera te Amerikes transporti hekurudhor e ai rrugor ne New York perben nje linje perfekte ne sherbim te qytetarit. Duke ekzistuar nje komoditet i tille, fale teknikes bashkohore por edhe punes se mire te disa scientisteve shqiptare, blerja e nje makine ne kete shtet gjigand ndoshta do te ishte (te pakten per ekonomine time) nje lluks i panevojshem, por mos te harrojme se nganjehere te pasurit e nje makine eshte edhe domosdoshmeri. Megjithese nuk i kisha mundesite financiare per te mbajtur makine, halli me beri te blej nje te tille.
Ate kohe punoja turni i dyte ne spital e kthehesha vone ne shtepi, e pas ores dhjete te mbremjes trenat sa vinin e rralloheshin. Nata eshte shume e frikshme ne Bronx. Para disa kohe nje pacient afrikano amerikan i shtruar ne urgjence (aty ku une punoj) me tha se mjeku i kishte thene te dilte nga spitali, pasi nuk kishte ndonje diagnoze serioze ashtu sic kishte meduar ai, por pacienti kerkonte te qendronte ne urgjence deri ne te gdhire sepse kishte frike te shkonte ne shtepi ne ate ore te nates (11pm), qe sipas tij ishte e rrezikshme dhe me pasoja per jeten. Po pse keni frike e pyeta une. Ju jeni edhe mashkull. Ai me pa i habitur e si me medyshje me tha, pse nuk e dini ju qe pas ores dhjete te mbremjes planifikohen vrasjet e vjedhjet ne Bronx. Jo i thashe nuk e di…
Ne fakt flitet shume per dhune, vrasje e grabitje nga individe te ndryshem, pavaresisht, se kriminaliteti ne Bronx keto vitet e fundit ka shenuar renie.
Nuk jam raciste por, nje mbremje duke u kthyer nga puna ne oret e vona te nates nje njeri me ngjyre me ndoqi nga pas ne tren, e kur zbrita nga treni me kercenoi me thike. Ishte vertete e frikshme. Po me kanosej jeta nga nje i panjohur. Te pakten ate njeri nuk e kisha pare ndonjehere. Veshur me xhup e kapuc ne koke (sezon vere) ne duar mbante doreza lekure dhe nje cader te madhe, si duket aty fshihte thiken e krimit e kerkonte me cdo kusht te realizonte ndonje vrasje. Viktimen e gjeti, gjahu ate nate per ate isha une. Ishte ose jo i droguar kete nuk mund ta them. Trenisti ndiqte me shpejtesi itenerarin e rruges, une ndrova vend, u la ne nje sedilje tjeter te vagonit. I panjohuri me doli perballe, me shikonte ngultas panderprerje nen syzet e erreta. Po perjetoja nje moment tmerri. Arrita ne stacionin tim – afer shtepise. Zbrita nga treni “me qetesi” ai me parakaloi ne heshtje, pas nja njezet hapash u fsheh pas nje makine. Mendoi ndoshta se nuk e vura re, nga cadra dallova te nxirte nje send qe shendriste si pasqyre, ishte nje alamet thike, te cilen kur me pa qe e pashe e ngriti perpjete ne drejtimin tim. Si ne nje sprint vrapuesi nxitova per te krijuar sa me shpejt distance ndaj tij. Edhe ai filloi te vrapoje pas meje, por nuk me arriti dot. Fale vrapit te shpejte qe bera e kalimit te nje makine policie aty prane shpetova nga kthetrat e vrastarit.
Kjo histori ishte qe i vuri kapakun cdo ngjarje per te blere makine, duke me detyruar qe edhe pse me sforco te madhe ekonomike te paisesha edhe une me nje mjet qe do te me shpetonte jeten. Me nje fjale i vura nje”arne” ekonomise se jetes time, sigurisht jo te pasur, por relativisht te perballueshme ne saj te punes se perditshme qe bej.

*** *** ***

Stilistja e pemeve

Edhe pse u ndala pak tek ky episod, ideja e ketij shkrimi me largon sadopak kujtesen nga ajo eksperience e hidhur, te cilen nganjehere e quaj si “nje enderr te keqe”, e me orienton tek natyra e fresket e gjelberimi i saj. Pra sic ju tregova me siper halli me detyroi qe te blej makine per te shpetuar jeten nga ndonje sulm i pa pritur pas 13 vitesh qendrimi ne SHBA, e ne nje moshe relativisht jo te re.
Shpesh kur vozisim me makine na jepet rasti te shikojme anes rrugeve peme pafund te mbjella ne menyre simetrike nga dora e njeriut, qe duket sikur sfilojne ne tapetin e gjelber, si dhe parqe te tera me lule. Kur shikon keto bukuri te rralla te qartesohet shikimi e i jep makines ne cdo ore te dites e nates, pasi dashur pa dashur syte te kalojne edhe tek pejsazhi i bukur i natyres.

*** *** ***

Pema eshte nje fenomen natyror e femeror persa i perket gramatikes, por edhe po ta shikosh me vemendje strukturen e saj, ajo eshte e ndertuar me shume feminilitet, si nga trungu ashtu edhe eleganca. Si dhe femrat, pemet e ndrojne pamjen e makeup-in e tyre shpesh, ne te kater stinet e vitit. Lekundjet e perkedheljet e pemeve nga era ne vjeshte e ne dimer te sjellin para sysh vajzat e reja e plote jete qe parakalojne si pasarela mode, apo si vajzat e llastuara qe per te terhequr vemendjen duket sikur thone “Hej kalimtare te dashur egzistojme edhe ne”. Shume bukur, edhe ne i pranojme i shikojme me dashuri pemet qe kemi perqark e sa te mundemi i mbrojme ato nga ndonje dashakeqes.
Interesante ishte kur mesova nga interneti se studiuesi amerikan Sam Van Aken kishte arritur te krijonte pemen e hibritizuar me 40 lloje frutash. Pema e tij ishte kthyer ne nje prodhimtare te shkelqyer, ne cdo kohe ajo ishte e mbushur me lule e fruta te ndryshme sipas stineve te vitit. S’kishte gje me te bukur, nje shporte e madhe me fruta qe mund ta shijosh cdo dite te vitit. E kjo shporte e mrekullueshme me fruta i erdhi si dhurate njerezimit fale shkenctarit amerikan e natyres meme.
Por mos te harrojme se pemet kane nje stil te vecante ne prezencen e tyre. Ato kane nje stil te paarritshem, packa se Lady Gaga apo ndonje artiste tjeter kerkon ti imitoje, perseri pemet mbeten unike ne “stilin” e tyre. Stilistet e pasarelave Giorggo Armani, Gianni Versace sigurisht mbeten legjenda ne biznesin e modes, por ndryshe nga keto emra, emri i stilistes se pemeve eshte shume i thjeshte. Ajo ka nje popullaritet te madh, e per modesti quhet mema natyre. Gjithe jeten e saj brez pas brezi e ka kaluar duke menduar e punuar pa u lodhur qe “fustanet e vajzave te saj” te duken sa me te bukura, pasi ato kane nje larmi ne veshjet e tyre, ndryshe duken ne pranvere, ndryshe ne vere, e ndryshe ne vjeshte e ne dimer.
Mema natyre me fantazine e saj krijon “veshje” per te gjitha stinet e vitit, ne menyre qe pemet te duken sa me terheqese nga fansat e tyre. Cfare perben edhe suksesin e saj. Ajo ndihet e lumtur e krenare qe per cdo sezon pemet kane luk ndryshe cdo kohe. S’ka gje me mahnitese kur i shikojme pemet ne pranvere te mbulura nen kurore lulesh, lloj-lloj ngjyrash roze, te bardhe, te verdhe, te kalter, te purpult, te kuqe. Ato te shijshme jane edhe ne vere se na sjellin kenaqesi me frutat e tyre sidomos tek femijet, jo se frutat nuk u pelqejne te rriturve pasi ato jane te pasura ne vitamina, por te vegjelit gezohen kur kacavirren neper deget e tyre per te keputur ndonje koker molle, dardhe, pjeshke, ftua apo hurme farezeze. Era dhe aroma qe ato na dhurojne eshte kurdohere e kendshme dhe pastron ajrin e ndotur.
– Cfare ere te mire mban porfumi juaj – i tha nje vajze ne nje mbremje shoqes se saj.
– Faleminderit – i tha tjera – eshte porfumi im i preferuar nga lulja jasmin.
Sa here kalojme prane nje peme bliri, mimoze apo kumbulle rruga perqark kundermon ere te mire dhe lulet reflektojne gjithe sharm nen kolorin e tyre.
Per tu ndalur serish tek stilistja e pemeve me duhet te them se asaj i takon me te vertete Cmimi me i Larte i Botes qe duhet te mare nje krijues arti, pasi ajo ne pranver i vesh pemet me lule dhe arome te kendshme, ne vere i mbush me fruta, ne vjeshte i rrethon rrenjet e tyre me gjethet e rena dhe i ngroh me ndonje rreze dielli qe shfaqet ne horizont, ndersa ne dimer i vesh me petkun e bardhe te debores.
Me rastin e Krishtlindjeve debora u hedh bredhave mantelin e bardhe, njerezit i zbukurojne ato me drita, ndersa femijet hedhin valle rreth tyre e marin dhuratat qe u ka sjelle Santa Claus.
Feminilitetin e pemeve e kemi kudo, e na pelqen kur i shikojme sa here ecim apo vozisim me makine neper rruget e gjata e te pafund te botes. Keshtu qe edhe makina eshte ne nje fare menyre nje “domosdoshmeri” per te shpetuar jete e per te shijuar natyren e bukur .

New York, Dhjetor 2014

SKANDALI I BANKES KOMBETARE:Padronet ne vacance!

by

Nga Mimoza Dajci/ New York/
Guvernatorit te Bankes Shteterore Shqiptare e keshillit mbikqyres u dergohet flete – thirrje per te qene pjese e hetimeve mbi vjedhjen e kryer. Eshte per tu habitur, por deshmite e tyre jane shtyre per ne shtator. Kapot e thesarit jane me pushime.
Po kush te pyeste ne vitet e diktarures komuniste ne Shqiperi, se je me pushime apo jo, je i pafajshem, je i semure apo jo, je apo nuk je ne pension, etj, etj. Sigurimi i shtetit s’ta pertonte pa nje pa dy, te kapte e ta qethte mire koken qe ne makinat gaz te Ministrise se Brendshme, e me pas te perplaste ne biruce me muaj e vite te tera, pa pare driten e diellit.
Qindra njerez te pafajshem u pushkatuan, mijra u burgosen e internuan se bashku me familje. Sa femije vdiqen brenda telave me gjemba neper kushtet mizarabel te kampeve te perqendrimit shqiptar. Sa gra e vajza te reja humben jeten, u torturuan e dhunuan nga gardianet e burgjeve. Askush nuk ka kurajon morale te kerkoje falje publike per ato krime mostruoze, e te ngreje pjedestal ne cdo qytet te Shqiperise per gjithe ato viktima qe humben jeten galerive te minierave apo plumbave pa gjyq.
Ndersa sot ekipi hetimor deklaron; te siperpermendurit jane me pushime e do te paraqiten per te thene deshmite e tyre vetem ne shtator. S’kane faj se, drejtuesit e bankes jane lodhur shume nga barra e parave te mara e duhet te relaksohen.
Ata jane padronet e parase se popullit e i duhet te pushojne. Ose thone: Me mire ti shpenzojme keto para qe na kane mbetur, se te nesermes nuk i dihet.
Por vacanca e ketyre padroneve kushedi sa zgjat, se edhe parate “e fituara” jane me thase, e popullit i duhet kohe te prese per te mesuar te verteten rreth vjedhjes se pasurise se tij. Vidh thesarin e popullit e bej pushime per qef sa te duash se ne ju presim per hetim, kesaj i thone drejtesi. E keto bema ndodhin vetem ne Shqiperi e ne asnje vend tjeter te botes. Po ligjet ku jane, qe duhen zbatuar apo nuk egzistojne si te tille. Zhduken miljona e qeveria hesht, hesht edhe politika, ndersa populli mban kusuret. Shqiperia vendi i cudirave.

New York, gusht 2014

Hajdutet me “duar te pastra”

by

Nga Mimoza Dajci/
Shqiperia ky vend i varfer per fakirin popull, por i pasur per hajdutet e tij, dhunohet perseri me vjedhjen e thesarit ne Banken Shteterore. 10 persona te arrestuar deri me tani, per shumen mbi 7 milion dollare. Pas hetimeve ndosha kjo shifer do te rritet si nga numri i te arrestuarve ashtu edhe nga shuma e parave te vjedhura. Thone se hajduti eshte edhe vrases, pasi nuk ka menyre tjeter per te mbrojtur vjedhjen e tij e cila eshte baraz me krimin. E ky krim i rende ndodh sot ne mes te dites me diell ne vendin tone per vite me rradhe e askush nuk “di asgje”. Eshte koha kur ish te persekutuarit politik akoma nuk jane likujduar per vuajtjet e tyre nga burgjet e kalbura te diktatures komuniste, ndersa keta zoterinj, zonja apo zonjusha hajdute mbushin prapanicat e tyre me parate e djersen e popullit. Si nuk menduan pak per popullin e varfer e ne vecanti per ate kategori njerezish qe presin prej vitesh te marin demshperblimet e tyre te burgut politik, te asaj gjenerate qe vuajti padrejtesisht neper birucat e lageshta te atij rregjimi makaber. Pra duket qarte se keta individe hajdute “moderne”qe vodhen Banken Shteterore Shqiptare vinin nga ajo kategori familjesh qe nuk kishin pesuar asgje nga komunizmi shqiptar, perkundrazi ishin te perkedhelurit e tij. Turp per ata e familjet e tyre, e mjere per popullin tone se te kush i ka besuar te ardhurat e veta. Krimi duhet ndeshkuar me te njejten monedhe, hajdutet te denohen para popullit ashtu si i denonte enver hoxha njerezit e pafajshem ne mes te qytetit gjate atij rregjimi te mallkuar qe mbolli vetem urrejtje e lufte klasash per kedo qe kishte nje anetar te familjes te denuar per motive politike.
Propaganda ishte e tille ne Shqiperi ku per 50 vite nese dikush denohej per vjedhje, nuk shikohej me urrejtje si krim i rende ndaj shtetit apo popullit te tij, ndersa ai qe deklaronte hapur te verteten e hidhur te jetes se shqiptareve ose nese fliste qofte edhe per nje vjedhje ordinere te kryer nga dikush denohej per agjitacion e propagande, ndersa ne boten e qyteteruar ndodh e kunderta, hajduti mer denimin maksimal te fajit te kryer.
Ne nje familje po te veresh se, hallet e punet nuk shkojne mire, pergjegjesia sigurisht bie mbi te zotin e shtepise, keshtu edhe me Banken Shteterore Shqiptare nga kjo vjedhje galopante sigurisht faji bie edhe mbi kreun e saj. Kush i mbron e perpiqet ti shfajesoje hajdutet e popullit tone, ne rastin konkret te Bankes Shteterore tregon se akoma kerkohet te manipulohet mbi kete krim mafioz ne Shqiperi. Emigrantet shqiptare enden neper bote, per te fituar para me djersen e ballit, disa dergojne nje pjese te fitimeve te tyre ne atdhe, nuk e dinin te gjoret se valuta e tyre shijohej per qefet e shfrenuara te bankireve aventuriere shqiptare. Nje pjese jo e vogel e emigracionit tone kane lene prindet e te afermit e tyre ne Shqiperi e rropaten rrugeve te botes duke punuar qofte edhe per nje cope buke, per mbijetese, apo per nje jete me te mire, kurse mafja shqiptare “fiton” mundin e tyre pa asnje lodhje.
Populli shqiptar e shtresa e persekutuar politike shqiptare priste me shume nga keto vite ne vazhdim qe permbysen diktaturen komuniste, por ne vend te paqes e mireqenies sociale jane shtuar akoma me shume krimet, vrasjet, korrupsioni, dhuna e jeta e shfrenuar e luksoze e individeve te vecante. Mjere ku po shkon vendi yne, e cfare drejtimi do te mare e ardhmja e brezave tane?
New York, gusht 2014