ELIDA BUÇPAPAJNE SOFREN POETIKE TE DIELLIT/

 Mos më dil më përpara sysh/
në rrugën time/
virtuale/
apo/
reale/
sepse/
janë ca faza/
kur njeriu/
bëhet si sfungjeri i ngopur/
dhe nuk e toleron më/
pafytyrësinë/

 

dhe pas kësaj
prit furtunë
jo furtunë në gotë
por furtunë
si shuplakë në fytyrë
me 200 kilometra në orë
furtunë që të merr
me vete
si rreckë
ashtu si je
fëlliqësirë

 

sepse gota
është mbushur
dhe ka kohë që derdhet lumë
e lumi tash është bërë det

 

mos më dil më përpara sysh
tani prit
vetëm
tolerancë zero
prej pafytyrësisë tënde
verdhacuke
nga overdoza
e ligësisë

 

tani mos prit
që t’i ngre kështjellë durimit
duke ulëritur me zorrët e barkut
e po lëre, varja
kaloje edhe kësaj here
bëj sikur nuk e vë re
ki mëshirë për mjerimin shiko sa për të qarë hallin është
bërë shkretia
sa nuk i hyn në sy asgjë
dhe shpirtin e ka të boshatisur
si kuti cironkash
në kazanin e mbetjeve
urbane

 

mos më dil më përpara sysh
ta them në emrin tim
e në emrin e të shumtëve
që i ke gërdisur
dhe kur u del
përpara
gjëja e parë mbyllin sytë
sa të kesh thyer qafën
gjëja e dytë
mbajnë frymën
që të mos i ndotësh
ajrin
me pisllëkun tënd
fytyrë miu

 

gjëja e tretë
nuk të durojnë më
s’ka më kurtuazi
hipokrite
mirësjellje
bajate
sensi i masës
është tejkaluar
durimi
është bërë kryengritës

 

tani prit atë që i ke gatuar vetes
në guzhinën e pisllëkut
të të derdhet mbi ty
e ti gjej vrimë ku të futesh…
vrimë miu
ashtu sa një grimë
që nuk të sheh
dot asnjë shpirt njeriu

 

shko në fundin e botës
shko në djall
shko në theqafje
në fund të fundit
shko ku të duash
veç mos më dil më përpara sysh