nacionalizmi – Dielli

IDEALI I KRYQËZUAR I NACIONALIZMIT SHQIPTAR

October 31, 2016 by dgreca

Nga Kolec TRABOINI/

Për fatin e trishtë të popullit shqiptar, sot në skenën politike kanë dalë forcat më të pandërgjegjshme, ambicioni i të cilave është vetëm e vetëm përfitimi dhe pasurimi me çdo kusht dhe pa marrë parasysh mjetet që përdoren. Kaq keq janë katandisur punët në Atdheun tonë të stërmunduar, sa para se të kërkohet mafia në fusha të tjera, duhet kërkuar në skenën politike. Një mafie aq dinake dhe e sofistikuar saqë e ka kthyer politikën shqiptare në një rreth vicioz ku përplasen jo dy apo tre ide e programe, për çfarë është e bëhet politika, por dy a tre individë, politikanë të paskrupullt, të cilët për hir të interesave personale apo të klaneve që u përkasin, nuk e kanë për gjë t’i venë flakën Shqipërisë, siç ia vunë në mënyrë të vazhdueshme në fillimet e demokracisë, por në mënyrën më të pashpirt e makabre në pranverë të vitit 1997.

Po si iu bë peshqesh këtij populli kjo kastë piratësh qeverisës, qofshin të së majtës apo të së djathtës? Si ndodhi e si rrodhi që në mënyrë sistematike u shkatërrua çdo pasuri kombëtare e këtij populli, që për pesëdhjetë vjet vërtet ka hequr mundimet e Krishtit, por ama edhe pse ndër më të varfërit në botë, me një pagë për të mbajtur frymën, ndërtoi hidrocentrale, fabrika e uzina, bëri bonifikimin e fushave, ngriti një industri të naftës e të plehrave kimike, instaloi linja të tensionit të lartë nga jugu në veri e nga lindja në perëndim. Pra, diç kishte në potencial ky popull, çfarë e ushqente shpresën se kalimi në sistemin e ri do të mund të bëhej pa eksese dhe vuajtje të mëdha ekonomike. Mirëpo çfarë ndodhi në të vërtetë? Politika injektoi idenë e mbrapshtë të shkatërrimit, se do t ‘na i ndërtonte kapitalizmi perëndimor më të mira veprat industriale, madje me teknologji moderne bashkëkohore. Do të na i ndërtonte Amerika badihava… E kështu, politika i vuri flakën Shqipërisë duke nxitur vjedhjet e shkatërrimet. Në të vërtetë, shkatërrimet ishin leverdia më e madhe e politikës, sepse beniaminët e dikurshëm të komunizmit, që tororisnin gjoja ide të zhvillimeve të reja të socializmit envero-ramizian në gazetën “Zëri i Popullit”, (e që sot shiten si ide reformatore që paraprinë demokracinë në vitet 90), dolën pra më pas si “palikarë” të rinovuar në skenat e tranzicionit. Dhe, për ta bërë më të besueshme nevojën e shkatërrimit, përhapën soj-soj teorish, madje duke u vënë ndërmarrjeve, fabrikave e uzinave epitete si “uzinat e fabrikat e Enver Hoxhës”, “Hidroçentralet e Partisë”, “Rrangallat e Diktaturës”. Pra përpunuan fillimisht platformën e shkatërrimit moral të industrisë kombëtare që ta kishin më të lehtë shkatërrimin material. I tërë qëllimi ishte që, si inisiativa ekonomike, ashtu edhe ajo politike të binte në duart tyre a të bijve të tyre, e kurrsesi në duart e njerëzve që për gjysëm shekulli konsideroheshin “armiq”, të cilët duheshin izoluar në mënyrat më të stërholluara ekonomikisht e politikisht. Cila ishte kjo kastë e rinovuar dhe e konvertuar ” demokratikisht” për të mbijetuar në tribunat e jetës dramatike shqiptare edhe në kushtet e reja të shembjes së komunizmit anë e mbanë Europës. Kujt i takon merita e krijimit të këtij labirinthi pa rrugëdalje, këtij kaosi qytetar, këtij mjerimi kombëtar ekonomik ku u gjend Shqipëria në dhjetëvjeçarin e fundit të shekullit që shkoi?! Dhe vazhdon si ogur i keq edhe pse dekada e shekullit të ri po kalon… Natyrisht është thënë e stërthënë, ndaj nuk është vështirë të evidentohet emri i Ramiz Alisë si krijuesi i klaneve dhe i skemave të politikës së sotme sipas mësimeve e stilit të inicuar nga Gorbaçovi në Katovicë të Polonisë. Ose e thënë ndryshe, diktatori i fundit shqiptar krijoi Katovicën Shqiptare si një cikël i mbyllur brenda orbitës së PPSH-së, nga frika e marrjes së pushtetit prej së djathtës nacionaliste, kundërshtare e PPSH-së që ndodhej në perëndim, në aleancë kjo me “armiqtë e brendshëm” dhe klasat e përmbysura. Frika e Ramiz Alisë e kishte një shkak. Fantazma e përgjakur e Nikolla dhe Elena Çausheskut i shfaqej si Makbethit kufoma e Bankos. Prandaj dhe u ngut që, në lëshimin e parë për pluralizmin, në krye të forcës opozitare të viheshin patjetër një ekip a liderë komunistë të argasur dhe të besuar. Njerez që të ishin demagogë të besueshëm dhe oratorë të rreptë metingjesh, për të mos u lënë hapësirë forcave të tjera nacionaliste që mund të ktheheshin nga jashtë apo rizgjoheshin në vend. Dhe kështu krijoi skalionet e politikës shqiptare, rreshterët e demokracisë, të cilët jo vetëm kishin qenë nga rrethi i afërt i oborrit të pasmë të Bllokut të Byrosë Politike, por madje deri dhe ish ministra e diplomatë të Qeverisë Komuniste na u bënë kryetarë partish. Mirëpo Ramiz Alia kishte inkuadruar në projektet e veta nga ai lloj llumi bolshevik i paprinciptë, që nuk e kishin për gjë ta hidhnin krijuesin e vet në moçalin më të parë që do të takonin në rrugëtimin politik. Dhe vërtet Ramiz Alinë së pari e hodhën të vetët, e hodhën në moçal, e shanë dhe e mallkuan, i bënë një gjyq kafesh, e pastaj së fundi e lanë të kalonte pleqërinë si një eremit, e sa herë që e donte puna për ta treguar si një gogol për të trembur fëmijët e politikës naive shqiptare, e vunë të fliste, të bënte libra, të jepte intervista në konkurencë me Nexhmije e Liliana Hoxhën, të udhëtonte në Amerikë, të pinte, drekosej e darkosej në Pier Four, restorantin patriotik të shqiptarëve të Bostonit. Kështu pra u formua garda e politikës së sotme, në të cilën përfshihen soj-soj politikanësh që e katandisën shtetin, Shqipërinë, të sëmurën e Ballkanit. Të gjithë këta udhëheqës të sotëm, dalë prej kuintave të PPSH, ndarë e rindarë nëpër parti si në një lojë kungulleshke, bashkë me bandat e mediokërve që u vinë nga pas, në këtë periudhë kritike për popullin shqiptar janë si krimbat e zinj që e hanë nga brenda trungun e kombit shqiptar. Le të hedhim një vështrim në paralelen tjetër të politikës, në rradhët e forcave të quajtura nacionaliste. Shumë intelektualë e njerëz të thjeshtë të popullit kishin shpresa tek një idealist shqiptar i pakompromentuar si Abaz Ermënji, i vetmi i mbetur gjallë nga nacionalistët shqiptarë të Luftës së Dytë Botërore, profesor në Liceun e Korçës, antifashist, komandant formacionesh të armatosura të Ballit Kombetar, organizator të rezistencës antikomuniste, profesor universiteti në Francë dhe udhëheqës i një force nacionaliste që kishte arritur të mbijetonte në mërgim. Mirëpo programi i partive (socialistët + demokratët + socialdemoktratët) ishte i tillë, saqë arriti ta neutralizojë efektin e opozitës së vërtetë të mbetur nga lufta civile në Luftën e Dytë Botërore. Natyrisht, këtu duhet marrë në konsideratë se idealistë të njohur si Mit’hat Frashëri, Abaz Kupi, Muharrem Bajraktari, kishin kaluar në histori dhe pjesa e mbetur e nacionalistëve të përçarë si mos më keq kishte marrë tatëpjetën në mërgim. Ndërsa Legaliteti ishte një forcë gati e papërfillshme e pa kurrfarë influence përveçse kishte disa efekte nostalgjike në disa bij oficerësh zogollianë që bënin parada groteske. Influenca e mërgimtarëve nacionalistë në Shqipëri mbeti mjaft e vogël për shumë arsye. Së pari, sepse sistemi monist i kishte njollosur në mënyrë të rafinuar nacionalizmin, ndërkohë që kishte glorifikuar “internacionalizmin”, kështu që brezat e lindur pas Luftës së Dytë Botërore në Shqipërinë e izoluar, kishin një përfytyrim krejt bardhë e zi për nacionalistët që qenë shpërndarë nga sytë këmbët nëpër Europë, Amerikë e Australi e ku mendohej të ishin shuar e harruar. Ndaj, shfaqja e tyre në kryeqytetin e tensionuar shqiptar kaloi pothuajse pa bërë ndonjë efekt. Por s’duhet harruar se qysh në vitin 1990 ishte hartuar programi i neutralizimit të këtyre forcave duke përfshirë edhe ato të ashtuqujtura Legaliteti. Pra, bijëzat e PPSH-së, si PS+PD+PSD+PR (e si në zinxhir bërthamor tashmë derivojnë me parti bijëza të reja), përdorën njëqind mënyra të sofistikuara që lojën e pushtetit pozitë-opozitë ta bënin ndërmjet vetes, e kurrë të mos linin që forcat e djathta të vërteta të organizoheshin deri në atë shkallë sa të përbënin një masë rreziku për interesat e tyre.

Kungulleshka e Kuqe e ndarë në katër pjesë, duke u koloruar sipas ide-projektit ramizian, kishte këtë detyrë historike; njëra, PS-ja mori përsipër vazhdimin e demaskimit të forcave nacionaliste me të cilat trembte popullin si me gogolin e përrallave, ndërkohë simotra e saj siameze PD-ja, i mbante nacionalistët pranë si aleatë të vegjël duke i mbikqyrur, imponuar, zvenitur, dekoloruar, për të mos e lënë kurrë që të bëhet forcë rivale. Pozicioni dhe programi antinacionalist i PS-së ishte i afishuar, ndërkohë pozicioni dhe programi i PD-së ishte i kamufluar. Mirëpo kjo e fundit, duke qenë në pushtet, kur vinin në evidencë çështje kardinale si ajo për Kosovën apo çështja e pronave, shkiste si ngjalë nga ujrat blu të djathta në ujrat rozë të PS-së, ndërsa për çështje kombëtare, kreu demokrat e kishte deklaruar në Krasna Montana se çështja e Kosovës ishte çështje e brendshme e Jugosllavisë. Presidenti i asaj kohe njëkohsisht bëri një futje spektakolare të Shqipërisë në Konferencën e Vendeve Islamike, duke e lënë diplomacinë e qarqet Europiane me gojë hapur. Edhe sot, në atë konferencë jemi, ndërkohë që Europën e kemi ende larg… Në këtë periudhë, forcat nacionaliste të grupuara në dy parti kryesore, Balli Kombëtar dhe Legaliteti, kishin rënë në një gjumë letargjik. Kështu dhe Partia Republikane e Godos-Mediut që kishte kontradikta me të dyja krahët. Pra kërkonin mbi të gjitha të mbijetonin dhe prandaj e pranonin me kënaqësi serumin e PD-së për prani sado simbolike në parlament. Gjatë kohës që ishte në pushtet, kjo e fundit përfitonte jo pak nga fasada e këtyre partive për të theksuar gjoja tonet blu të djathta, që ishin aparenca e saj nëpër tribuna mitingjesh. Mirëpo qëndrimi ndaj pronës, e moskthimi i tokave pronarëve të ligjshëm, ligji 7501, krijuan hendekun e parë serioz mes nacionalistëve dhe udhëheqësve të Partisë Demokratike në pushtet. Prej kësaj çarjeje fitoi jo pak Partia Socialiste, që ishte katandisur si mos më keq pas futjes së liderit të saj Fatos Nano në burg për korrupsion ekonomik me ndihmat e huaja për Shqipërinë. U desh hartimi i një projekt-kushtetute, në të cilën parashikohej një pushtet autoritar e disi absolut i presidentit që jetonte euforinë e vet në mes të një servilizmi e apatie totale të nëpunësve e të kuadrove të partisë së vet.

Gjysma rozë e ish PPSH-së e ndjeu se ishte situata më e mirë për një revansh ndaj simotrës së vet siameze blu. Projektkushtetuta e rrëzuar nga votimet në një referendum popullor i futi panikun militantëve të partisë në pushtet, të cilët edhe ata rimorën revanshin e vet historik. Në zgjedhjet e vitit 1996 militantët e partisë në pushtet u treguan kaq shumë të zellshëm, sa thuajse harruan se zgjedhjet kanë rregulla e ligje rigoroze e monitorohen, madje jo vetëm nga masmedia vendase, por edhe nga përfaqësuesit e huaj. Dhe kështu, hapur fare dhe me entuziazëm bolshevik, shpërndaheshin fletëvotime të panumërta nëpër duart e militantëve, të cilët i kthyen zgjedhjet në mitingje partiake bubulluese. Rezultati dihet. Pushteti në fuqi fitoi në mënyrë spektakolare krejt ngjashëm me fitoren e Frontit dhe komunistëve të Enver Hoxhës në fundin e vitit 1945. Këto zgjedhje sollën precedentin më të dëmshëm dhe të rrezikshëm për demokracinë e brishtë shqiptare. Ishte një kthim galopant pas i demokracisë rrëqethëse. Të huajt panë se shqiptarët, çuditërisht ishin vetë kthyer në atmosferën e zgjedhjeve të diktaturës moniste, ku pushteti fitonte “Njëzëri ” me mbi 90 për qind të votave. Precedentët e absurditeteve të diktaturës ishin rikthyer si fantazma të frikshme në zgjedhjet e pranverës 1996. Forcat nacionaliste, edhe pse të pakta dhe pa influencë të madhe në skenën e politikës shqiptare, u gjendën para një situate të paparashikuar. Edhe pse deri atëherë kishin pranuar të qëndronin nën hijen e PD-së në pushtet, për shkak të interesave të së djathtës, ata nuk mund të pranonin që demokratët, aleatë në pushtet, të operonin me mjete e stile të praktikuara dhunshëm nga komunistët në monizëm. I ndodhur përpara këtij fakti tronditës, idealisti kombëtar Abaz Ermënji, që udhëhiqte (jo pa probleme) Partinë e Ballit Kombëtar, refuzoi në mënyrë kategorike të shkelte në parlamentin e sapozgjedhur. Pra e refuzonte vendin e deputetit që i kishte rezervuar e “djathta” pas “fitores së bujshme”. Tek ky nacionalist, principet idealiste dhe respekti ndaj popullit, të cilin e konsideronte sovranin e vetëm, ishin mbi interesat e partisë së tij dhe mbi interesat e një vendi në parlament, paçka se i ëndërruar nga çdo idealist që kërkon t’i shërbejë Atdheut. Abaz Ermënji po jetonte një nga dilemat më tronditëse të jetës së tij në skenën e politikës e të nacionalizmit. E dinte se kampi rozë i PS, megjithëse e sulmonte në mënyrat më të paprincipta, madje duke e quajtur Profesorin e moshuar deri dhe kriminel, do ta priste me brohori reagimin e tij. Çfarë duhet të bënte një nacionalist e idealist kombëtar në një situatë të tillë? Prijësi plak e luftëtari gjysmëshekullor i lirisë, ndodhej si në mes të Shillës e Karibës së politikës! Deri atëherë kishte jetuar me shpresën se e djathta nacionaliste do të triumfonte drejtësisht e ndershmërisht në Shqipëri. Po ky nuk ishte triumf. Ky ishte turp. E, për më tepër, marrje nëpër këmbë e popullit. Sovrani ishte kthyer në çirak dhe mbi zverkun e tij kalëronin dhunuesit e zgjedhjeve të lira. Abas Ermenji, komandanti i çetave nacionaliste, profesor universiteti në Francë , i cili me aq kompetencë kishte shkruar një libër madhor “Historia e Shqipërisë”, kish një dinjitet të lartë e nuk mund të lejonte që të shkeleshin parimet kushtetuese dhe parimet e lirisë, për të cilat kish luftuar tërë jetën. Si nacionalist ishte afruar fillimisht me forcat demokratike, por nuk kishte arritur të kuptonte në fillimet e pluralizmit, se Shqipëria kishte rënë viktimë e skemës së Katovicës për transferimin e pushtetit në të njëjtat shtresa të privilegjuara të kastës komuniste, iniciuar kjo në zyrat hijerënda të Komitetit Qendror të PPSH. Edhe pse antikomunist i sprovuar në Luftën e Dytë Botërore dhe gjatë dekadave të luftës së ftohtë, ai kishte pranuar që t’i afrohej aleancës së djathtë, në qendër të së cilës ishte Partia Demokratike edhe pse në udhëheqje të kësaj force politike qëndronin ish-komunistë dhe pinjollë të baballarëve që për gjysmë shekulli terrorizuan popullin shqiptar.Idealizmi kombëtar dhe besimi në triumfin e demokracisë e vuri Abas Ermenjin në një front me ata që lirisë, demokracisë dhe vetë popullit ia kishin me të keq. Abas Ermenji nuk arriti ta nuhaste lojën e prapaskenave, nuk arriti gjithashtu të mblidhte rreth vetes përkrahës idealistë. E kështu partia e tij, kundërshtarja më e rreptë e Partisë Komuniste të Enver Hoxhës, mbeti një formacion politik i zbehtë e me rol periferik. I ndodhur në një gjendje ku e ashtquajtura “e djathtë” tek e cila mbahej shpresa i kish tradhëtuar idealet e tij, luftëtari plak i lirisë nuk mund të bëhej pjesë e një loje cinike. Ai nuk mund të hynte në atë Parlament, i cili nuk e kishte legjitimitetin e shprehjes së vullnetit të lirë të popullit. Me popullin ishte luajtur. Populli ishte tradhëtuar e për më tepër, ishte nëpërkëmbur. Abas Ermenji ishte ndodhur përballë plumbave, por syri nuk i ishte trembur sepse e kishte taksur jetën për idealin. Por tani, në pleqëri të vonë, kur mendoi se arriti ta shohë e jetojë atë ditë të bardhë të çlirimit të njeriut prej dhunës, për të cilën luftuan por nuk e arritën burra të ndritur të kombit si Mit’hat Frashëri, veterani kombëtar papritur, në maj 1996, ndjeu se diçka brenda tij po thyhej. Luftëtari u lodh, u kërrus, sytë iu mbyllën me dhembje sepse nuk mund të shihte se si po kryqëzohej si Krishti, për të dytën herë, ideali i tij kombëtar e populli i tij të përgjunjej e të poshtërohej. Demokrati Abaz Ermënji, i ndodhur në mes të dy forcave të errëta të rrjedhës bashkëkohore kombëtare, vendosi që si një kapiten i besnik, të mbytet bashkë me anijen e tij, pa ambicje për të dalë në bregun e kompromiseve të pamoralshme. U ul e shkroi, ashtu si dikur ishte shkruar Dekalogu i partisë së tij nacionaliste Balli Kombëtar, Promemorjen e denoncimit të farsës së zgjedhjeve të 26 majit 1996, denoncimin e mashtrimit cinik që iu bë popullit shqiptar, refuzimin e vendit të deputetit në parlamentin e turpit dhe hipokrizisë, duke e lënë kështu pas vetes këtë akt të lartë qytetar, si testamentin e tij të fundit politik. Kohë më pas, veterani kombëtar Abas Ermenji, do të mbyllte sytë në Paris, i lënë në harrim si atëherë dhe sot e kësaj ditë, sepse ishte më shumë idealist kombëtar se sa duhej në këtë epokë mjerane, kur shkëlqimi i përket yjeve të korrupsionit të politikës dhe klaneve mafioze, me ose pa pushtet. Boston, Qershor 2004

Nacionalizmi dhe institucionet e dobta rreziku kryesor për Ballkanin

February 9, 2016 by dgreca

Nacionalizmi etnik dhe institucionet e dobëta mbeten kërcënime për qendrueshmërinë në rajonin e Ballkanit, sipas komunitetit amerikan të zbulimit.
Vlerësimi, është pjesë e raporti të përvitshën rreth kërcënimeve ndaj sigurisë kombëtare të Shteteve të Bashkuara, që u paraqit të martën në Kongres nga Drejtori i Agjencisë Kombëtare të Zbulimit, James Clapper.
Sipas raportit, Kosova ka bërë përparim drejt demokracisë së plotë, shumetnike, edhe pse tensionet në mes të shqiptarëve dhe serbëve mbeten.
Në Maqedoni, vazhdimi i krizës politike dhe shqetësimet në lidhje me radikalizimin mes shqiptarëve muslimanë rrezikojnë të përkeqësojnë marrëdhëniet tashmë të tensionuara ndërmjet shumicës etnike maqedonase dhe të pakicës shqiptare, pesëmbëdhjetë vjet pas konfliktit të dhunshëm ndëretnik mes dy grupeve.
Në Bosnje Hercegovinë, sipas raportit, 20 vjet pas përfundimit të luftës, vendi vazhdon të jetë i ndarë nga ana administrative dhe kulturore, me një situate të rënduar nga burokracia e pa-efektshme, pothuajse jo-funksionuese. Bosnja ka ndër papunësitë më të larta në botë mes të rinjve me rreth 60 përqind.
Komuniteti amerikan i zbulimit po ashtu tërheq vëmendjen se vërshimi i një numri të madh emigrantësh në Ballkan mund të acarojë më tej tensionet shoqërore atje.

VETËM NACIONALIZMI E SHPËTON KOMBIN SHQIPTAR

August 4, 2015 by dgreca

Nga Rasim Bebo,Çikago/
Sot nacionalizmi është domosdoshmёri për shqiptarёt dhe është koha e fundit që Shqipëria ta kuptojë këtë. Bashkimi kombëtar nuk duhet të mbetet me parullat kombëtare. Përmbysja e diktaturës u duartrokit, kur Sali Berisha foli se do të bashkohet i tërë kombi shqiptar.Por e ktheu pllakën duke thënë: mjafton një hapësirë demokratike për Shqipërinë. Dhe më tej nga ish M. J. Edmond Haxhinasto: “Bashkimi kombëtar i popullit shqiptar, nga lëvizja e kufijve, është e dëmshme si ide për shqiptarët dhe si veprim për rajonin. (Mërgim Korça). “Ajo parti që do të përfshijë në programin e saj politik çështjen e bashkimit kombëtar, nuk do të marrë as 100 vota në zgjedhje”. (S.Berisha 19-3-2014).
Historikisht është bërë e njohur, se nacionalizmi shovinist, kolonialist e neokolonialist serb (grek shën.im) është prush i pashuar, i cili rrezikon paqen… Në këtë situatë, përse Edi Rama, kryeministër i Shqipërisë, shpreh cinizmin e vet, kur deklaron se, “Nëse Evropa na refuzon, vjen Islami radikal në Ballkan… (?) “ Pra, me këtë thënie cinike, ai do të frikësojë “Ariun me shoshë”…?
Ndërkaq, kur nacionalizmi pozitiv shqiptar, historikisht ka qenë edhe është në funksionin mbrojtës të identitetit të vet, përse hedh gurë e dru mbi veprimtarinë luftarake të shtetformuesit, zulmëmadhit Gjergj Kastriot-Skënderbeut?… Kjo figurë madhore legjendare e lirisë së Shqipërisë, anatemohet, që të mos pranohet veprimtaria e tij për shtetin e pavarur shqiptar. Kjo është absurditet. Gjergj Kastrioti e identifikoi veten pasardhës të Pirros së Epirit dhe i Aleksandrit të Madh- bir i Epirit.
Skënderbeu ishte përkrahës i të tri feve për të ardhur te ideologjia kombëtare shqiptare. “Alarmi nga AK sapo ka ndodhur: Skandali i radhës ndodhi në Gostivar, ku persona të paidentifikuar kanë shkatërruar bustin e heroit kombëtar shqiptar, Gjergj Kastriotit Skënderbeut, e kanë hedhur në një grumbull (plehrash), thuhet në reagimin e AK. (Mohimi dhe shkatërrimi në vendin tonë, vjen nga armiku mijëvjeçar “greku” dhe konkretisht në botën e sotme vazhdon nga agjentura e Janullatosit. Shën im). Dr. Ibrahim Rugova, kishte hulumtuar thellë në historinë kohore, duke e studiuar, peshuar e matur mirë veprimtarinë e gjithanshme të Pjetër Bogdanit. Ai kishte bërë një periodë kohore, duke e analizuar se pse nga ky personalitet merr frymë kombi, andaj edhe studioi veprën e pavdekshme “Çeta e profetëve” (1685) që më pas, disa gojëkëqinj e përdhosen, e së fundit po e quajnë “Çetniçka çeta “…(?). Edhe Pjetër Bogdani, duke ndjekur Gjergj Kastriot-Skënderbeun, identifikohej me Aleksandrin e Madh – pinjoll i farës ilire! Dr. Ibrahim Rugova konstatoi se “Çeta e Profetëve” e P. Bogdanit është një Komedi Hyjnore shqiptare, njëherësh është vepër bazë në humanistikën shqiptare. Në këto situata kundërthënëse edhe bamirësja Nënë Tereza, fyhet me shumë epitete të vrazhdëta, që s’i mban “fytyra e dheut”- Pse ?. Nga këto e të tjera, të gjithë jemi të vetëdijshëm se, derisa ne nuk i pranojmë vlerat e tyre, do t’i pranojnë të huajt. Gjergj Kastriotin tentojnë ta pranojnë si hero të kombit të tyre, sllavo-maqedonët, malazezët, grekët. Edhe Pjetër Bogdanin, po ashtu do ta përvetësojnë të tjerët.. Po ashtu edhe Nënë Terezën, janë të gatshëm për ta përvetësuar sllavo-maqedonët (?) Pse të lejohet një gjë e tillë, t’i humbim personalitetet bamirës më me zë të kombit tonë ? Po ashtu, edhe fretërit Luigj Palaj-Sopaj (1878-1913) dhe Shtjefën Gjeçovin (1874-1929). Me përçarjet tona përbrenda vetvetes, ne bëhemi vetmohues. Pra, me ndihmën e shqiptarëve kundër shqiptarëve, gjithë këta të huaj i shfrytëzojnë. Nga kjo del konstatimi se ne shqiptarët luftojmë meritat tona t’i marrin armiqtë…? Dhe, me heshtjen tonë, pranojmë një të keqe, një krim apo një të pavërtetë, duke bërë krim të dyfishtë kundër vetvetes, por edhe duke mbetur fajtorë kryeulët e të panderë para shoqërisë e brezave të së ardhmes. (Nga Nikollë Kerhanaj, Revista “Opinion”, Bota “SOT”, 14-7-2015).
“Misioni i këshilltarit të Janullatosit dhe antarit të këshillit të ortodokësve të Shqipërisë, komunistit dhe ateistit Pirro Prifti është: të ndihmojë mumjen ateist Janullatos në tjetërsimin e Kombit tonë, nëpërmjet përçarjes, shpifjes, prishjes, së harmonisë dhe bashkëjetesës fetare midis vëllezërve të një gjaku, të një gjuhe, të një kulture: myslimanë, begtashinj, katolikë, ortodokës dhe protestanë, që dallojnë nga formaliteti, se Zotit i falen ndryshe.” (A. Desareti 9-1-2015).
Ç’është e vërteta, Perandoria Bizantine, ishte perandoria e pellazgo-Ilirëve mesjetarë, sepse në mesjetë nuk ka pasur “grekë-helenë. Robert d’Angeli shkruan: “Për të thënë të vërtetën, Greqia ka nisur të quhet zyrtarisht dhe përgjithësisht “Hellas” për gjithë botën, vetëm shumë vonë, kur u krijua si mbretëri e pavarur më 1830, të erës sonë. Më parë, dhe sidomos gjatë Perandorisë Bizantine, ajo asnjëherë nuk është quajtur as Hellas, as Grecia, as perandoria greke ose helenike, por gjithmonë Perandoria Bizantine dhe ndonjë perandor bizantin, kurrë nuk është cilësuar grek”. (“Enigma”, bot. 1998, f. 182). Dhe më tej: “Ja se kush kanë qenë këta shqiptarë të Greqisë bizantine, të shek. VI, kanë qënë ata të vitit 1830, epoka e dijetarit J. P. FALLMERAYER dhe ata që janë ende shqiptarët e Greqisë së sotme, të cilët deklarojnë se shqiptarët janë pasardhësit e Ilirëve. Por para së gjithash, shqiptarët janë pasardhës të Pellazgëve, merret parasysh vetëm një pjesë e vogël në vend të tërësisë. Ilirët përbënin një pjesë të vogël të pellazgëve ose shqiptarëve. (Janë tre shtete shqiptare vëllezër: Ilirët, Maqedonët dhe Epirotët shën. im). Nuk mund të thuhet, të gjithë Ilirët janë shqiptarë. (po aty f. 276 Enigma). Kjo vjen se greku nuk dëshiron ta dëgjojë emrin “PELLAZGË” dhe madje në çdo kohë. Më 3 shkurt 1830, Kongresi i Londrës krijoi një mbretëri të ashtuquajtur greke. Vetë Anglia, qysh më 1830, nuk donte që mbretëria e re të kapërcente malin Parnas, pasi nuk ka grekë më përtej, ka vetëm shqiptarë dhe një pakicë vlleh shtrihej deri në gjirin e Prevezës. Në shtetin grek numëroheshin rreth 350,000 grekë (“Enigma”, f.276)
Nga Tahir Veliu “LËVIZJA PËR SHQIPËRI TË BASHKUAR”
Shqipëria duhet ta padis shtetin grek në gjykatat ndërkombëtare, për gjenocidin e bërë ndaj popullit të Çamërisë, për vrasjet dhe masakrat masive, dhunimet kolektive, shkatërrimet e pronës, mohimin e pronës, dëbimet e shpërnguljet e dhunshme dhe asimilimin e orkestruar nga shteti grek ndaj çamëve dhe arvanitasve autokton. Qëllimi i Greqisë fashiste, ishte realizimi i ëndrrës së saj për spastrimin etnik dhe shkombëtarizimin e zonave të banuara nga popullsia çame me origjinë shqiptare. Sa i takon territorit të Çamërisë, së zhdukur nga lista e toponimeve greke, kryediplomati ynë z. Tahir, shprehet: “Kjo listë ka marrë fuqi ligjore, pasi ka mbi 10 vite që është paraqitur OKB dhe fjala “Çamëri” nuk egziston. Ky është një detyrim që ne do ta trajtojmë në rrugën dypalëshe me palën greke.” Pse jemi druajtur ne dhe vazhdojmë të druhemi, t’ia paraqesim kërkesën tonë gjithashtu OKB-së ?!… Në votimin e vitit 2004, Fatkeqësisht Rezoluta Çame është rrëzuar. Në marrëveshje me grekun, Fatos Nano, me një telefonatë nga zyra e PS urdhëroi deputetët socialist të largohen nga parlamenti në prag të votimit. Po kështu Sali Berisha dhe Jozefina Topalli braktisën seancën para votimit. Në një kohë kur qeveria shqiptare e ktheu Tiranën në një Athinë të dytë për një çerek shekulli dhe nacionalistët shqiptarë nuk ngrihen sipas konventës së OKB-së. Sa kohë do të vazhdojë kështu?…
Në Artikullin 2 të Konventës së OKB, më 1948, përcaktohet: “Gjenocid është çdo akt që bëhet me qëllim për të shkatërruar plotësisht, ose pjesërisht grupe kombëtare, etnike, raciale ose fetare, duke vrarë pjesëtarë të atij grupi me qëllim eliminimin fizik, pjesërisht ose totalisht”. Rezoluta Nr. 1674 e Këshillit të Sigurimit të OKB, më 28 prill 2006 e ngarkon KS të veprojë për mbrojtjen e qytetarëve në konfliktet e armatosura dhe të mbrojë popullatat nga gjenocidi, krimet e luftës, pastrimet etnike dhe krimet ndaj njerëzimit. Zoti Tahir! Ju shkruani mirë, por qëndroni vetëm në një krah. Në këto 25 vjetët të quajtur “Demokraci” Shqipëria me firmën e absolutes Nexhmie, nëpërmjet tradhtarit Ramiz Alia, ia kaluan Çamërinë grekut. “Lideri i PD Gramoz Pashko, kur shkoi në Greqi e mohoi çështjen Çame”. Ai duhej përjashtuar menjëherë nga partia, sepse familja e tij është agjenturë greke në tre breza… “Me Tritan Shehun, ministër i jashtëm, unë jam zënë në parlament, sepse deshi të bëjë ligjin për të ndërruar kombësinë, e jo më gjuhën! Jam ngritur në mes të parlamentit dhe i kam thënë: “ik mor zotni n’Greqi dhe mos na rri këtu”. (A. Baleta. Bot 2005, f.66).
Me pak fjalë: ÇAMËRINË e kanë kthyer “Inekzistente” dhe Rezoluta çame pas 7 dekadave akoma nuk është aprovuar nga parlamenti. Në tradhti janë futur edhe pesë deputetët çamë. Kujt i kërkoni zgjidhje? Vallë guvernatorit Ajatollah, Janullatos!? Nacionalizmi, nga marshimi i modernitetit, njësoj si zhvillimi i teknologjisë, ka nxjerrë nga përdorimi, bie fjala, lokomotivën me avull, duke e bërë të mbetet thjesht një ilustrim muzeal i një epoke të superuar teknologjike. Sipas tyre, globalizimi është “teknologjia” më e fundit që krijon aspiratat për një botë të re, pa ndarjet dhe konfliktet nacionale… Nacionalizmi po rishfaqet fuqishëm në skenën e ndërveprimit shoqëror, duke habitur, trembur apo ekzaltuar njerëz të shumtë anembanë globit. (http://www.durreslajm.com/blognacionalizmi).
Sami Frashëri e kishte fjalën për shqiptarët e mashtruar, të helmuar rëndë nga propaganda fetare, kur thotë se “gjaku që derdhej nga të dy anët, ish gjak shqiptari… Shqiptari e ka derdhur gjakun pa kursim, po e ka derdhur kot, kurrë Shqipëria s’ka fituar nga gjaku i shqiptarëve; gjithnjë të huaj edhe armiq të Shqipërisë kanë fituar nga ai gjak… i derdhur pa mendim”. “Shqiptarët myslimanë kanë punuar për turqit e shqiptarët e krishterë për grekët, por këto dy kombe, të cilat as njëri, as tjetri s’ua dinë të mirën e ua shpërblejnë me të keq, duke u përpjekur për humbjen e kombit shqiptar”.Feja myslimane Osmane kthehej kundër feve të tjera të krishterimit ortodoksë të Lindjes dhe krishterimit katolik të Perëndimit. (Shqipëria e Bashkuar korrik 24-2015).
Në analogji me Sami Frashërin, shkruan profesor Arben Llalla: “Historia e kombit shqiptar është sa e lavdishme edhe e dhimbshme, kur mëson se në shekujt e kaluar shpesh herë shqiptarët kanë luftuar kundra njëri-tjetrit nën flamujt e kombeve të tjera. Janë të shumta rastet kur shqiptarët ortodoksë luftonin kundra shqiptarëve myslimanë, pra, kundra njëri-tjetrit, por kjo ishte një luftë fetare, Shqiptarët ortodoksë i luftonin shqiptarët myslimanë, sikur të ishin osmanë dhe jo shqiptarë, ndërsa shqiptarët myslimanë, i luftonin shqiptarët ortodoksë sikur të ishin sllavë apo grekë dhe jo shqiptarë. (Kërko Opinion 24-11-2013).
Por ajo që duhet çmuar, ruanin nacionalitetit e kombit shqiptar si myslimanët dhe ortodoksit shqiptarë. Ka renegatë shqiptarë dhe mohues fqinjë dhe këta ashtu siç dalin, ashtu zhduken shpejtë. Dhe Nacionaliteti i kombit shqiptar ndrit në mijëra shekuj, si po e studjojmë dhe po ua lëmë brezave pas. Renegati Kapllan Resuli, u kthye mohues në moshën e pleqërisë së thyer, do të ishte më mirë të kishte vdekur para kësaj kthese anti-nacionaliste shqiptare. Ai ua ka kaluar historianëve dhe intelektualëve serb, sa i përket mohimit të historisë së shqiptareve.” (Gazeta “DITA” 2 -6-2015)
Nga Prof. dr. Eshref Ymeri lexojmë: “Presidenti Italian e bën çorbë historinë e Kostandinit sërb! Presidenti Italian Serxho Matarela citon: “Rrënjët e marrëdhënieve tona, e atyre mes Serbisë dhe Italisë, janë të thella ndër shekuj në histori. Serbia ka nxjerre nga gjiri i saj 17 perandorë romakë, ndër të cilët veçohet figura e Kostandinit”. Jo, zoti president Matarela, ju nuk e njihni historinë. Perandoria romake u shkatërrua në vitin 476 të erës sonë, ndërsa sllavet u shkulët nga moçalet e Vollgës një shekull më pas”. Ku i gjeti Serbia këta perandorë që ia fali Romës, në mes të moçaleve që rronit vetëm me peshk dhe kafshë të egra si të egër që ishin dhe vetë?…“Lëvizja jonë, e mbështetur në parimin e kombësisë dhe jo në parim e fesë, mohon veten e saj, në qoftë se i ndan shqiptarët pas feve, në vend që t’i shikojë në njësi të kombësisë së tyre”
Faik Konica thotë më 1907: “Ne si komb kemi për detyrë të përpiqemi të bëjmë integrimin tonë kombëtar në Evropë, por jo shkaku se ata janë të mirë, por qëllimi, është se ndryshe s’është e mundshme të krijohen kushtet dhe perspektiva kombëtare në këtë sistem të kurdisur. Kjo duhet të jetë për ne shqiptarët një veprim strategjik, brenda suazave kombëtare, e jo sakrificë e një politike të verbër… Kjo nuk duhet të ndodhë në atë mënyrë siç tentojnë të plasojnë disa “pseudointelektualë islamofob” me vese të ulëta snobiste, që ashiqare trumbetojnë duke i rënë tellallit për “rikthimin” e kombit tonë në fenë e të parëve, dmth, në kristianizëm!? Dhe pasi të ndodhë ky akt, atëherë të bëhet edhe Euro-integrimi, ngase bota e përparuar perëndimore është kristiane!? Kjo si ide është shumë e ulët! Nuk mund një komb të jetë plotësisht i lirë, nëse nuk e njeh historinë e tij, nuk mund të jetë i kulturuar, nëse nuk distancohet nga çdo lloj krimi e dhune, nuk mund të jetë i qetë e të përparojë, nëse nuk është në paqe me veten dhe me të tjerët. Nëse mendojmë se bota perëndimore është e përparuar, për shkak se i takon kristianizmit, ndryshe nga ajo bota lindore islame, që sipas tyre është e “prapambetur”, atëherë, këtu koncepti i kuptimit mendor i ngushtuar në kallëpin e vet, do të gjykoj mangët dhe padrejtë, ngase realiteti tregon diçka tjetër, kurse e vërteta është shumë tjetër. Kështu Jezu Krishti nuk ka lindur në Skandinavi me flokë biond dhe me sy kaltër, siç tenton të tregoj bota perëndimore, por edhe ai lindi në Betlehem të Judeas, në Lindjen e Afërt! Dmth, edhe Jezu Krishti edhe kristianizmi e kanë prejardhjen nga bota Lindore! Prandaj mos të etiketojmë gjërat dhe çështjet në nguti, duke paragjykuar sipas interesave vetjake, ose sipas mediave të brendshme dhe jashtë saj. Por duhen shikuar nga një diapazon më i gjerë dituritë mbi civilizimet e ndryshme të botës, e veçmas ato Islame. “Kurrë dhe asnjëherë civilizimi Islam si Fe, gjatë historikut të saj, nuk arriti të bëjë krim mbi njerëzimin”!
Orientimi më i dobishëm i shtetarëve tanë duhet të jetë, ti nuhasim dhe pastaj t’i shfrytëzojmë sa më në interes të kombit rrethanat, kur interesat tona kombëtare përputhen me ato të më të mëdhenjve! Koha nxjerr të vërtetën për Greqinë!
Historianët: “ e kemi sajuar Greqinë e lashtë.” (Aliaj Distribuzione gratuita in: Albania, Australia, Belgio, Canada, Germania, Grecia, Francia, Italia, Stati Uniti e Svizera cmyk L’Albania. Storia antica Spiralismo, nuovo movimento letterario in Albania Il mosaçico magico della basilica paleocristiana illiro – albanese Page 3 Page 8.) Një grup historianёsh të njohur mbajtën një konferencë shtypi në fillim të kësaj jave te National Geographic Society, për të deklaruar se e kanë “fabrikuar krejtësisht” Greqinë e lashtë, një kulturë që prej një kohe të gjatë mendohej se ishte baza intelektuale e qytetërimit perëndimor. Grupi pranoi, se ideja e një shoqërie të sofistikuar dhe në lulëzim që ekzistonte në Greqi më shumë se dy mijëvjeçarë më parë, ishte e gjitha një sajesë e krijuar nga një ekip prej dhjetëra historianësh, antropologësh dhe klasicistësh, që punuan pandërprerje në periudhën mes viteve 1971 dhe 1974. Për të “krijuar dorëheqjen nga pozicioni i tij e kryetarit të Studimeve Helenistike në Universitetin e Georgetown.” “Sinqerisht, asnjëherë nuk e mendonim që gjërat do të shkonin kaq larg”, deklaroi Profesor Gene Haddlebury, i cili është ofruar që të japë dorëheqjen. (Burimi: dokumente dhe sende “greke”.http://www.theonin.com 20 tetor 2010).
Rasim Bebo, Adisson, Çikago Korrik 2015

NGA BERISHA DHE RAMA VJEN SHOW POLITIK DHE INFANTILIZËM SHTETFORMUES

December 7, 2012 by dgreca

Nga ELIDA BUÇPAPAJ/

Festimet e 100 vjetorit të pavarësisë ishin organizuar me vetëdije shtetërore. Por nderim dhe respekt meritoi kombi shqiptar për nivelin e kulturës demokratike dhe ekuilibrin. Megjithëse ishte një festim fitimtar pas një shekulli tragjik, shqiptarët nga të gjitha trojet demonstruan pjekuri dhe një gëzim legjitim. Sepse përballë të djeshmes së kallur në luftra, konflikte, genocid, dëbime masive, shqiptarofobi dhe diktatura, tani kombi shqiptar i ndarë në pesë shtete ndodhet në prag të integrimeve Euro-Atlanike.
Mrekullia e këtij festimi ishte se Shqipëria në paradën ushtarake parakaloi bashkë me 12 vende aleate të NATO-s, si vend anëtar i Aleancës ushtarake, garanci kjo, për të mos lejuar më trazira dhe turbullira në dëm të shqiptarëve. Ka ardhur koha që shqiptarët të jenë të barabartë mes të barabartëve të integruar në NATO dhe BE. Ky është objektivi që duhet të arrijnë shqiptarët dhe drejt këtij objektivi duhet t’i drejtojë klasa politike, e cila në vend të përgjegjshmërisë karakterizohet nga arrivizmi politik, ku etja për pushtet është kthyer në paranojë. Për të gjithë, papërjashtim.

Në festimet e 100 vjetorit, paçka se pati lëvizje të madhe, dhe prurje të madhe festuesish nga të gjitha trojet shqiptare dhe diaspora gjithçka shkoi për mrekulli, nuk pati asnjë incident që të prishte shijen e festimeve, përveçse u nderuan simbolet e kombit dhe gjithçka u vesh me flamuj të kuq me shqiponjën e zezë dykrenore. Kaq. Fqinjët u irrituan edhe nga kjo, por le të irritohen dhe le të shërohen nga albanofobia që në dekadën e fundit prodhoi të paktën tri konflikte, ai i Kosovës, Maqedonisë dhe Luginës së Preshevës. T’i falesh flamurit të kombit dhe të nderosh Isa Boletinin, Ismail Qemalin apo Hasan Prishtinën bën veç detyrën ashtu si veprojnë francezët, italianët, amerikanët, gjermanët, polakët, çekët. Nuk po i marr assesi si shembull fqinjët sepse ata kanë dëshmuar përherë shqiptarofobi dhe nacionalizëm të sëmurë.

Dhe do të thuhej se gjithçka shkoi ashtu si e dëshironte zemra e çdo shqiptari, sikur të mos përballeshim me shijen e hidhur të konfliktualitetit midis palëve edhe në ditën e madhe, me sjelljet vulgare për të festuar veç dhe ndarë dhe që u kulmuan me retorikën e Berishës e cila vazhdon prej 28 nëntorit. Nuk do ta „fajësoja“ për rastin „Preveza“ sepse Berisha iu referua kontekstit historik. Në këtë rast, po të kishte mendësi shtetformuese, do të duhej të dilte Ed Rama e ta mbronte, si do të duhej të vepronte Berisha nëse do të„shkiste“ Rama. Por në politikën shqiptare ekziston ligji i xhunglës, që do të thotë se kur je duke rënë nuk të japin dorën por shkelmin për të rënë sa më poshtë që të jetë e mundur, mundësisht në greminë.

Kur u mendua se u tejkalua incidenti diplomatik, dhe pala greke u sqarua, Majlinda Bregu doli e lajmëroi se qeveria shqiptare do të mblidhet pas festimeve në Vlorë, atje ku mblodhi qeverinë e parë Ismail Qemali.

Kur Berishës do t’i duhej t’i largohej euforisë së festimeve, e cila gjithësesi ishte legjitime, për t’iu afruar realitetit, Berisha bie në një tjetër eufori, ku nga kryeministër vetëshpallet aktor dhe bën show në nivel amator dhe infantil.

Sot, kryefjala e klasës politike shqiptare, kudo qofshin, është integrimi sa më i shpejtë i shqiptarëve si komb në NATO dhe BE sepse jemi të fundit në rajon.

Çfarë kërkon kjo? Përgjegjshmërinë dhe sjelljen e shtetarit për të ndërtuar shtetin e të drejtës. Kurrsesi provokime që bien erë destruktivizëm.

„Shteti i së drejtës“ është një doktrinë me origjinë nga drejtësia gjermane, që po ta pëkthejmë shqip do të thotë „shteti i bazuar tek drejtësia dhe integriteti“, ose „shteti ligjor“. „Shteti i së drejtës“ është një shtet i mbështetur tek kushtetuta, ku pushteti ekzekutiv ushtron pushtetin e tij përmes ligjit. Sipas konceptit Anglo-Amerikan „shteti i së drejtës“ lidhet me konceptin e „rule of law“ – „sundimi i ligjit“, që do të thotë me fjalë të tjera sundimi i drejtësisë në të mirën dhe për të mirën e qytetarit.

Që do të thotë se nëse klasa politike shqiptare arrin ta ndërtojë shtetin e së drejtës, kombi shqiptar integrohet në Europë. Gabim i secilës palë penalizon shqiptarët si komb, i dënon shqiptarët si komb, pa asnjë faj, për fajin e vetëm se vazhdojnë e besojnë tek këta politikanë.

Pas 22 vitesh tranzicion, Berisha deklaroi nga Vlora: „Shtetësi shqiptare pa kushte për çdo shqiptar kudo ndodhet“, kur do të duhej që nga selia e Ismail Qemalit, vajti që vajti, ta kishte ftuar edhe liderin e opozitës dhe prej andej të deklaronin bashkë, se të gjitha energjitë do të shkojnë për ndërtimin e një strategjie kombëtare për krijimin e shtetit të së drejtës, i cili do ta bëjë qytetarin shqiptar të ndihet i barabartë në kontekstin e integrimeve europiane. Ky është objektivi, ky është qëllimi.

Sepse ajo që e shpalli Berisha me daulle dhe me trumpeta, që nuk ka asnjë lloj efekti për shqiptarët, përveç retorikës dhe fuqizimit të fqinjëve tanë me „fakte“ kundër „Berishës nacionalist“, do të mund të arrihej ashtu si e kanë arritur fqinjët tanë me pakicat e tyre. Në Kosovë, çdo serb, ka shtetësi të dyfishtë, atë të Serbisë dhe të Kosovës. Po ashtu çdo kroat, boshnjak apo turk. Edhe në Maqedoni, sllavët e Maqedonisë kanë dy pasaporta, atë të Maqedonisë dhe të Bullgarisë, si shtet në BE dhe anëtar i NATO-s. Po shteti i Shqipërisë ku është? Po shtetarët e Shqipërisë ku janë? Duke u përleshur me njëri-tjetrin.

Politikanët e Shqipërisë janë në udhëkryq dhe në konfliktet partiake, të cilat janë kthyer në gangrenë për shtetin e së drejtës, i cili duket se është në fund të tunelit. Pasi niveli i korrupsionit, i mungesës së integritetit tek politikanët dhe i lidhjeve të politikës me të shkuarën diktaturiale po e minojnë stabilitetin e vendit. Bashkë me retorikën, shown politik që bën Berisha dhe qëndrimin antagonist të opozitës në raport me shumicën.

Askush nga palët nuk i falet vendit dhe flamurit, por flamur për ta janë vetëm interesat për pushtet. Mjerisht, ky është realiteti.
Kështu, ndërsa Sali Berisha bën show politik, duke luajtur me kartën e nacionalistit të thekur dhe të paekuilibruar, opozita vazhdon me politikën e drejtëzave paralele ku nuk gjen asnjë pikë të përbashkët me maxhorancën. E gjitha kjo prodhon destruktivitet, infantilitet shtetformues dhe aventurizëm. Sa ndryshe janë këta burra me ata burrashteti që e krijuan shtetin shqiptar një shekull më parë. Janë 180 gradë ndryshe. Sepse aspiratat madhore të një kombi arrihen me projekte të përbashkëta, bashkuese dhe integruese.