Nga Alfons Grishaj/Në demokraci mendimet dhe ndryshe marrin shpesh kuptim edhe kur ndodh që t’i biesh ndesh grupimit tënd politik, biles në disa Parlamente me traditë, herë pas here  votat rrjedhin në drejtim të kundërt. Kjo është e pranueshme, duke pasur parasysh çështjet jetike apo interesat strategjike të vendit. Por, kur bëhet fjalë që vota duhet të shprehë edhe një qëndrim të natyrës së filozofisë politike, atëherë vota është e shenjtë dhe e pakompromentueshme. Atëherë, diskutimi për votën merr kuptim të plotë, sepse demokracia e kërkon arsyetimin për të. Sigurisht, ishte e papranueshme që vota e opozitës të shkonte në favor të zgjedhjes së Gramoz Ruçit, Kryetar të Parlamentit Shqiptar. O Zot, ndodhka dhe kështu ?!

Shqetësimi i disa liderëve të PD lidhur me rrjedhjen e dy votave “demokratike”, që iu bashkangjitën thesit socialist për zgjedhjen e Ruçit kryeparlamentar, më duket i drejtë. Logjika e tyre përkon me logjikën e pastër perëndimore dhe rregullat e demokracisë. Vota e besuar, vota e besës, nuk mund të tjetërsohet. Nuk mund të votosh pro një personi, kur mbi shpatullat e tij rëndon një krim makabër komunist si ai i 2 Prillit 1991. Ruçi është i rëndësishëm për partinë e tij, ai është artikulacioni i vërtetë që lidh brezat e dy kohëve historike të saj, por interesat e vendit janë të tjera, të një tjetër perspektive, imazhi i së cilës kompromentohet rëndë nga besimi i një posti aq të lartë një ish ministri të diktaturës. Me Ruçin kryetar Parlamenti, Shqipëria, me kuotë të ulët kreditesh në arenën ndërkombëtare, dëshmon veten të lidhur ende me të shkuarën e hidhur, se strukturat politike të komunizmit kanë ende shumë pushtet dhe se ardhmja demokratike e vendit është ende e largët. Të përfaqësohesh sot në perëndim me ish ministrin e brendshëm të diktaturës, nuk do të thotë tjetër veçse të sfidosh botën demokratike, e cila e ka dënuar tashmë komunizmin si një nga përvojat më çnjerëzore të historisë. Me këtë zgjedhje, Partia Socialiste vulosi përfundimisht qëllimet e saj regresiste, se progresizmi i saj është vetëm demagogji, dhe se qëllimi i saj nuk është demokracia, por vetëm riciklimi në pushtet i strukturës së saj komuniste.

Në kohën kur zhvillohej gjyqi i “2 prillit”, së bashku me Eduard Perjakun, i shpëtuam jetën Gramoz Ruçit, tek po hynte në Gjykatën e Shkodrës, kur një i plagosur i “2 Prillit”,  po e priste tek dera e Gjykatës për ta ekzekutuar “Kryetarin e Parlamentit” të sotëm, por ne e ndaluam të vepronte… Veprimi jonë që i shpejtë dhe pa bujë. Ishim kundër vetgjyqësisë, qoftë dhe ndaj kriminelëve komunistë. Asokohe, ne besonim se një ditë drejtësia do thoshte fjalën e vet, dhe Ruçët e soji i tyre do ta merrnin ndëshkimin nga ligji. Sot e pranoj që kam gabuar përsa i përket shpresës për drejtësi, por nuk jam i penduar kurrë për shpëtimin e një jete. Pikëpamjet universale nuk ndryshojnë kurrë. Zoti e fali jetën. Atë nuk mund ta marrë askush, as në emër të ligjit, as në emër të kodeve shpaguese. Ky është ndryshimi i njerëzve që besojnë  në Zot, dhe ateizmit komunist …

Komunizmi është si mikrobi i tuberkulozit që fle deri kur trupi dobësohet për t’u zgjuar përsëri agresiv, duke kafshuar pamëshirë. Rilindja Socialiste e Edi Ramës, është dhe Partia Komuniste e Gramoz Ruçit që fjeti për ca vite dhe u rizgjua me kolorin e viteve të Enverit. Ky zgjim shihet në një dyzinë postesh të larta që i mbajnë sot të njëjtat mbiemra që i kishin dje. Kjo që po them, shumëkujt mund t’i ngjajë si luftë klasash, por nuk është. Një strukturë trashëgimore politike, vazhdon të ruajë privilegjet e pushtetit, ndërsa “vegjëlia”, përfshi këtu edhe bazën e vetë PS, përpëlitet me breza të tërë në varfëri e padrejtësi.

Për këto arsye është e rëndësishme që të ndalemi tek tjetërsimi i votës së dy deputetëve demokratë. Një veprim i tillë vret shpresën për demokraci të vërtetë. Një veprim i tillë perceptohet sikur opozita nuk ka kapacitetet e mjaftueshme për misionin e vet historik, atë të dekomunistizimit të vendit, proces ky që ka mbetur në vend. Prandaj, i bëj thirrje demokratëve të lënduar në sedër t’i lënë deklaratat retorike dhe të punojnë sëbashku për konsolidimin e vlerave demokratike, jo për curriculum vitae, por për bashkimin e vlerave kundër antivlerave të kampit të blerësve të votës, kundër krimit shtetëror narkoman, kundër tradhëtisë, kundër fantazmës komuniste që po riinstalohet në Shqipëri. Ju siguroj se, këtë ndryshim nuk mund ta bëjnë as tradhëtarët, as internacionalistët proletarë, as egoistët dhe matrapazët, as demokratët parazitë (që hiqen se kanë punuar, biles që në fillimet e demokracisë), por vetëm njerëzit që e duan Shqipërinë, demokratë idealistë dhe intelektualët me, ose pa parti, që me të vërtetë u dhimbset Shqipëria dhe dëshërojnë që ta rreshtojnë atdheun tonë aty ku e meriton: në vendet e zhvilluara botërore.