NGA ALMA LIÇO/

Avioni i asaj ore të vonëu ul në aeroportin e Rinasit. Ishte një natë dhjetori e vitit 2004. Udhëtonin në tërreth dyqind të rinj, studentë në universitetet e Romës dhe rrethinave të saj. Ktheheshin pranë familjeve të tyre për festat e fundvitit. Prindërve që prisnin me padurim, sa nuk po u delte zemra jashtëkraharorit nga padurimi për të përqafuar e shtrënguar në kraharor fëmijët,të cilët nuk i takonin prej shumë muajsh. Dihatja plot emocion e nënave bashkohej me ajrin e ftohtë, duke krijuar masa të vogla të mjegullta qënën ndikimin e acarit të asaj nate, shndërroheshin në bulëza të akullta. Në mes të atyre nënave, ndodhesha edhe unë. E para herë që ndahesha kaq gjatë nga bija ime. Ajo kish kërkuar krahëtë fluturonte e lirë, të arsimohej në një tjetër botë. Të frekuentonte një shkollë ku nuk do i duhej të rivalizohej nga fëmijë pasanikësh që blinin diplomat e më pas vendet e punës. Nuk do të duhej të përballej me militantizmin e detyruar partiak dhe servilizmin që e pason atë, për tëpatur një punë, e lënë një gjurmë modeste në jetë.

Gjysëm ore më pas, në portat e daljes u çfaqën të rinjtë. Edhe ata të paduruar e ekzaltuar për të përqafuar prindërit e tyre. Lumturia që u lexohej në fytyrë ua dyfishonte bukurinë e moshës. Me kapuça e doreza të ngrohta, ngjasonin me eskursionistë që po ktheheshin nga një shëtitje mbresëlënëse alpine. Veshur e mbathur  plot shije, ata nuk kishin asnjë dallim nga djemtë e vajzat e Europës, të lindur dhe rritur në vende metjetër standart demokracie e zhvillimi.Një kënaqësi dhe krenari e natyrshme më pushtoi të tërën, teksa i shihja që rrezatonin. U mallëngjeva.

Disa sekonda më pas, të gjithë përfunduan në krahët e nënave dhe baballarëve, duke humbur në përqafimet e puthjet e ngrohta që vetëm prindërit dinë t´i japin. Sakaq kisha shtrënguar edhe unë në krahë time bijë. Lotë malli na rridhnin të dyjave në fytyrë.

• Shpirt si shkoi udhëtimi- e pyeta?
• Mirëmam. Shumica vijmë nga i njëjti Universitet, dhe jemi shokë e shoqe me njeri tjetrin…ishte kaq e këndshme të udhëtonin së bashku.- Pasi heshti disa sekonda vijoi:
• Mam, teksa po fluturonim mbi Tiranë, shpërthyem të gjithë në thirrje të lumtura!!
• Urraaa…në Tiranë paska drita.

U ligështova, por nuk e dhashë veten. Vërtet…energjia elektrike ishte shndërruar në luks, veçanërisht gjatë stinës së dimrit. Mungonte aq shumë, me orë të tëra, duke zhytur në errësirë qytetet dhe fshatrat e Shqipërisë. Nuk e pashë të arsyeshme të zhgënjeja entuziasmin e sime bije e ta përgatisja se gjithsesi kur të mbërrinim në shtëpi, e  priste errësira.

….Kanë kaluar plot gjashtëmbëdhjetë vite nga ajo natë dhjetori. Pas diplomimit, asnjë nga ata të rinj nuk u kthye mënë Shqipëri. Ato djem e vajza plot dashuri për dijen, suksesin dhe  jetën u shpërndanë rrugëve tëEuropës, ku ndërtuan edhe jetën e tyre. Dhe sa trishtim është të mendosh e përjetosh se kjo hemorragji e  energjisë dhe e trurit vazhdon si kurrë më parë sot e kësaj dite. Po katandisemi në një vend pa rini, pa të ardhme, pa shpresë. Deri kur???