Cikël poetik nga poeti i shquar Ferik Ferra/

Natë ilire/

Mbi Tarabosh shuen muzgu flakë e hire,/

në terr përzihen të butat rreze hane,/

e mbi liqe veç nji lundricë ardiane/

heshtjen ia përkëdhel natës ilire./

 

Qyteti fle i ndem në myshqe e fire,

lëkundet mbi shpinë të ujnave, ia kande,

malet të ulen shesh mbi zaje e ranë

presin si  në andërr agimin e endire.

 

Rozafa përmbi ujna feks kësaj nate,

lëpin me vravshka valët e prarueme,

valët që çohen nalt si maja shpate.

Mandej ngadalë me duert e saj të irnueme,

të bardhët gjinj letshëm i qet prej tisit,

që t’ia thëthijnë me et pinjojt e fisit.

    Nina nana

 Nina nana djepin t’përkund hana,

rrezja e dritës mbi pallate e tbana,

jepi o mal hua petkun e borës,

jepi o gji ngadalë prekjen e dorës,

jepi o diell buzqeshjen tande n’maja,

jepi o lule ngjyrë e erë ndër vllaja,

jepi o zanë çurlikimin e bylbylit,

jepi o qiell në sy bishtin e yllit,

jepi o pyll të plotë shtatin e lisit,

jepi o tamel në shpirt trimnin e fisit,

jepi mendjen t’kthjelltë si ujë burimi,

jepi nusen t’veshun n’petk florini,

jepi zemren t’bardhë si shkuma e valës.

Ky asht, bir, në shpirt bekimi i nanës.

Xheni…

                             Për njëvjetorin/

Kur Xheni qesh, dy buzët e vogla i hapen,

dy sytë e saj të zi shkëlqejnë nga gazi

e duart e vogla turren drejt hapësirës,

që atë e ndajnë nga bota e saj e vogël.

I buzëqesh botës me një ëmbëlsi fëminore

e s’din se ajo botë është lëmsh me nyje,

ku gërshetohen leqet nëpër yje,

ku helmi e gazi në çdo çast përleshen,

ku thundra e lajka në çdo çast ndërrojnë veshjen,

se bota s’është qylym i butë me u shkelë,

po një mejdan nga kohë e lashtë e ngelur,

ku lufta s’pranë e lulet zor me u çelë

gjithmonë kan për ta pasë,

n’sa sytë e fytyta jote,

gjithnjë e lajnë me gaz.

Agimin që nuk e pe            

                   Nanës/

Qielli mbeti bosh, hana perëndoi,

duke shtye me ngut jastikun e rrezeve,

mbrenda kupës së natës yjet u përhumbën,

kushedi në ç’pelerinë engjëjsh vezullojnë në ar.

Çarçafi i bardhë i dritës u ngrit mbi male,

çastet s’i kapim dot me turravrapin e zemrës,

gjumi shtriu eshtnat e lodhuna nëpër vite,

e ftohta e zbardhëllimit ngjeth trup e petale.

 

Burbuçet e rrezeve çelin mbi lavën e agimit,

fryma ngeli e varun mbi çengelin e shpresës,

gurra e lotëve nis rrugën mbi kalldramin e heshtjes,

mbi sytë e tu, nanë, që për herë të parë rrinë mbyllun.

Vajz’ e valëve 

                         … tjetër vend më pret

Mbi gjoks gërshetat deri n’hark të belit,

bardhri e shkumës tretur selvisë shtat,

ballin e hanës deti ia mban lart,

brilanti i syve ngjyen rrezet e diellit.

 

Përpara shtrihen deri n’qiell hapsira,

drejt gurit valët vijnë e lidhen lak,

pret nimfa e bukur sipër gurit plak,

shëgës së buzëve lot e psherëtima.

 

Ai asht diku në qiell ose në det,

me dashurinë lënguar malleve,

kur vala të ngrijë vajzën e valëve,

n’mos qofsha unë është kënga që e pret.

Bubi Xhefri/

Para të zotit

bubi Xhefri

me rrypin e qafës në dhambë,

hidhet gjith gaz

mbi dy kambët e para

për të dalë jasht në kopsht

ku bredh,

një copë e lirisë së lidhun

me lëkurë të butë

e ngazëllimi

sa mezi mer frymë.

  *   *   *

Dy kujtime:

Për nji tubëz “Diell të vështirë”*

Nga Anton Çefa/

    -Mikut tim të vjetër Ferikut-

Ishtë nji kohë e largët

e pakohë,

e fjala e pafjalë,

kur u ndamë.

Vitet e udhët s’na panë.

Lakmia jonë te fjala

Delir në gur të ashtit,

se kishte pritje koha

e vargjet tona ishin mbushë me pritje.

Na rreshkej etja n’gjak

për fluturim,

por s’kishte qiell,

kur u ndamë.

Vitet e udhët s’na panë.

Po koha e ban çudinë nji ditë,

harrimin s’ia len harrimit,

përmbi tryezë pa pritë  më hedh

nji tubëz me “Diell të vështirë”.

Ah, diell i vështirë,

sa të ashpër na i solle dimnat!

Tani që bornat mbulojnë krenat tonë

po i japim pak shkëlqim lakmisë së hershme

dhe fjalës që buloi në degë të pritjes.

*Titulli i nji vëllimi poetik, që Feriku më dërgoi si kujtim.

Udhave të Kolombit

Nga Ferik Ferra

–Mikut tim Anton Çefës-

Në mëndafshin e xhamit

ishuj jargavani rrëshqasin,

udhave t’Kolombit

nata prek dherat e kontinentit të ri,

ku ditë e vite do të zbardhin qiellin

fjalën e vargun në liri.

Larg mjegullat e atdheut

kthyer në qelq

vezullojnë në kujtime trëndafili,

mure, kopshte e agime,

rrugica me pluhur

e lule mbi arkapi

ngjeshur me ditët e rinisë e të fëminisë

ku duart e të afërmve e t’miqve

presin në kthimin e një dite.