NGA JULIA GJIKA/Boston/

Ata ishin aty me Fitoren, e duartrokitën./

Edhe pëllëmbët e vogelushit 8 vjecar Martin. /

I gëzoheshin me brohoritje sekondës vendimtare/

Që fija e flokut e ndau për ta kthyer në kasaphanë./

Djalli kishte punuar për të qënë preciz./

Flamujt e gjithë botës ulen koken,/

Te mbledhun tok si viktima s’pipetinin./

Djalli ishte bërë xheloz./

Kur pa botën në Boston bërë një shtëpi.

Amerika dhe engjëjt e saj,

Në një sekondë të pambrojtur.

U këputën balonat nga duart e fëmijve

në hapesirën e mbushur nga tymi e britmat ngriheshin trishtushem

I shtynte fuqia e zërave që pyesnin ajrin mes ngashërimit:

Kush e bëri, përse e bënë?

Dashuria nuk merte përgjigje.

Martini, kurrë s’do të kthehet në shtëpi

Të luajë me vellanë e madh dhe motrën e vogël 6 vjece.

Ajo ka humbur një këmbë

E ai kurrë nuk do t’a dijë.

Si bir të cmuar

Amerika e vendosi në mozaikun e zemrës.

Ky gjak i pafajshëm që u derdh në Prill

Si shirat që ushqejnë pranverën

Këto të qara që botën prekën

Nuk harrohen!

PRILL, 15, 2013/

Ne Foto: Cfare u kishte bere djajeve te terrorizmit vogelushi Martin, qe ia moren jeten?