Prof. Dr. Mehdi Hyseni – Page 3 – Dielli

JO UÇK-JA, SERBIA ËSHTË TERRORISTE !

November 1, 2018 by dgreca

Prof. Dr. Mehdi HYSENI/

Dalja në skenën politike dhe pjesëmarrja e drejtpërdrejtë e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës në luftën kryengritëse kundër okupatorit të egër serb, i tronditi në themel jo vetëm konceptet e startegjisë dhe të taktikës pushtuese të Serbisë militariste, por edhe filozofinë doktrinare të koekzistencës pasive paqësore(1990-1998).

Fatkeqësisht, si rrjedhim i një politike të tillë status quo, Serbia kolonialiste e Slobodan Milosheviqit problemin e Kosovës e mbajti të “konservuar” në kontekstin e politikës dhe të diplomacisë ndërkombëtare, duke e cilësuar vetëm si “çështje të brendshme” të Serbisë.

Mirëpo, pas përfundimit të dy agresioneve të Serbisë në Kfroaci dhe në Bosnjë (1990-1995) pas nënshkrimit të Marrëveshjes së Dejtonit (1995), Serbia tërë forcën e vet ushtarake, policore dhe paramilitare e vendosi në Kosovë, që pati për pasojë radikalizmin e terrorizmit shtetëror serb ndaj shqiptarëve, ky terrorizm krijoi domosdonë e lindjes së Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës (UÇK), e cila sidomos pas vitit 1996 intensifikoi veprimtarinë e saj luftarake në mbrojtjen e popullit të pambrojtur shqiptar në Kosovë. Këmbëngulësinë dhe heroizmin e saj të paepur UÇK-ja është duke e dëshmuar në rajonet e tashme të krizës – në Drenicë dhe në Dukagjin (Deçani e Gjakova me rrethinë, ku si rrjedhim i ndërhyrjes ushtarako-policore serbe, u vranë 300 shqiptarë, dhjetra u plahosën, ndërsa qindra të tjerë morën rrugën e eksodit në Shqipëri dhe në shtetet e tjera të Evropës), me ç’rast okupatorit okuptarit serb I shkaktoi humbje në njerëz (disa policë të vrarë) dhe dëmtime në armatimet ushtarake, siç bëjnë të ditur masmediat e huaja.

Ia vlen të theksojmë faktin se Serbia konfliktin e drejtpërdrejtë luftarak me Ushtrinë Çlirimtare të Kosovës, u oravt ta murkullojë dhe ta minimizojë si para opinionit të vet, ashtu edhe para atij ndërkombëtar, duke e quajtur atë vetëm si një “incident kufitar” me Shqipërinë. Qëllimi ishte krejtësisht i qartë, që vëmendja e bashkësisë ndërkombëtare të përqëndrihej kinse në “përzierjen” e Shqipërisë në çështje të brendshme të Serbisë, ngase andej po hynin “terroristë” shqiptarë?! Këto akuza të paqëndrueshme dhe të fabrikuar në kuzhinat e shërbimeve secrete të zbulimit dhe të kundërzbulimit në Beigrad, bëhen me të njëjta “rekuizita” sikurse nga fillimi i vitit 1912 e deri në fund të vitit 1915, kur hordhitë ushtarake serbo-malazeze depërtonin në territorin e Shqipërisë për të vrarë dhe për të plaçkitur shqiptarët (sikurse sot në Kosovë), ku terrorizmin e tyre ua atribuonin çetave kryengritëse shqiptare.

Mirëpo, sot (1997) lidershipi i Serbisë, duhet ta mbajë parasysh faktin se Shqipëria dhe shqiptarët në Kosovë, ashtu edhe në diasporë kanë një strategji të përbashkët, kur është fjala për mbrojtjen e të gjithë shqiptarëve dhe të trojeve të tyre etnike. Këtë e provon edhe Himni Historik, Kombëtar, Luftarak dhe Atdhetar i UÇK-së : “Si pjesëtar i Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, betohem se do të luftoj për çlirimin e tokave të pushtuara të Shqipërisë dhe për bashkimin ne tyre, do të jem përherë besnik, luftëtar i denjë i lirisë, vigjilent, guximtar dhe i disiplinuar, i gatshëm që në çdo kohë , pa kursyer as jetën, të luftoj për t’imbrojtur interest e shenjta të Atdheut. Nëse shkel këtë betim, le të ndëshkohem me ligjet më të ashpra të luftës dhe nëse tradhtoj, qoftë i humbur gjaku im. Betohem!” (gazeta “Bujku”, 15 korrik 1998, f.1).

Prandaj është fiksion juridik mbrojtja me çdo kusht e parimit të sovranitetit kolonial serb se “Kosova është pjesë e patjetërsueshme e territorit të Serbisë”, duke nënvizuar se nuk mund të bëhet fjalë për shkëputjen e saj nga Serbia. Dhe, prandaj as për njohjen e së drejtës së vetëvendosjes popullit shqiptar në Kosovë, ngase sipas kuazishkencës historiko-juridike e politike serbe, “shqiptarët nuk janë komb”, por minoritet, që në të vërtetë, është e kundërta, shqiptarët janë komb, kurse serbë mbetje koloniale minoritare. Kështu e thotë historia.

Mirëpo, përderisa serbomëdhenjtë pushtues të mos lirohen nga paragjykimet dhe nga mitomania histerike, në bazë të të cilave e kanë falsifikuar historinë kombëtare, gjeopolitike dhe shtetërore të shiqptarëve, dialog me shqiptarët në Kosovë, Slobodan Milosheviqi nuk do të mund të bëjë dot, pavarësisht nga gjuha e diktatit dhe nga përdorimi i focës ushtarako-policore.

Distorcioni i parimit të sovranitetit

Në frymën e shtrembërimit të këtij parimi, Serbia (përmes referendumit të datëes 23 prill 1998, ku elektorati serb votoi 95% kundër ndërmjetësimit ndërkombëtar për zgjidhjen e problemit të Kosovës) në formë të prerë i mbron pikëpamjet dhe qëndrimete e veta, se me pjesëmarrjen e palës së tretë ndërmjetësuese në zhvillimin e negociatave me përfaqësuesit e “G-15” të Ibrahim Rugovës, do të sillej në pikëpyetje shkelja e sovranitetit të Serbisë, përkatësisht do të vinte në shprehje përzierja e bashkësisë ndërkombëtare në çështjet e brendshme të saj.

Pavarësisht nga krrokatjet dhe nga arroganca e propagandës nacionalshoviniste e zëdhënësve të kamarilës së Slobodan Milosheviqit, i cili mbështete drejtpërdrejt nga ultranacioalisti fashist (nënkryetari i qeverisë së Serbisë) dr. Vojislav Sheshel, se “Kosova është çështje e brendshme” e Serbisë, kjo, shprehur në gjuhën juridike ndërkombëtare (sidomos nga masakra e Drenicës (Prekaz, Qirez e Likoshan etj. dhe nga vrasjet barbare, shkatërrimet dhe djegiet në fshatrat e rajonit të Dukagjinit –Gjllogjan, Gramaçel, Baballoç, Dubravë, Dushkajë, POnoshec, Morinë etj., është bërë object shqyrtimi i së drejtës dhe i bashkësisë ndërkombëtare. Këtë e provojnë edhe: Dokumenti i përbashkët i Grupit të Kontaktit të BE-së(9 mares 1998) në Londër, Rezoluta 1160 e Këshillit të Sigurimit të OKB-së (1 prill 19980), Dokumenti i Këshillit të Parlamentit të Evropës etj.

Miratimi i të gjitha këtyre dokumenteve është në përputhje me normat dhe me parimet e së drfejtës ndërkombëtare, me Kartën e Kombeve të Bashkuar, me Dokumentin Përfundimtar të Helsinkit të KSBE-së (1975), me Kartën e Parisiti për Evropën e Lirë (Document of the Paris CSCE Summit, November 1990). Mirëpo, pavarësisht nga parashikimi i masave, që dalin nga mbledhjet e anëtarëve të Grupit të Kontaktit, të bëra, njëra në Londër e tjetra në Romë), si dhe nga Rezoluta e theksuar e Këshillit të Sigurimit të OKB-së, Slobodan Milosheviqi nuk ka bërë asnjë hap drejt shmangies së sanksioneve ekonomike ndërkombëtare, edhe pse për këtë i ka kaluar afati njëmujor. Mosbindja dhe mosdisplinimi i këtillë i kryekriminelit Slobodan Milosheviq ndaj bashkësisë ndërkombëtare vë në dukje riaktivizimin e lojërave të pakufijshme të vieteve të tetëdhejtë, kur në saje të tyre ai ngriti në këmbë ultranacionalistët fashistë serbë në Fushë-Kosovë, të cilët i përdori si instrument për shkatërrimin-shembjen e RSFJ-së, përkatësisht për okupimin e Kosovës.

S. Milosheviqi,edhe pse është i vetëdijshëm se Kosova është bërë çështje ndërkombëtare (pikësëpari falë luftës së rezistencës heroike të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës), S. Milosheviqi (në stilin mazohist) orvtet që të ndezë popullin serb, sërish mbi bazën ultrancionalsite dhe fashistoide kundër shqiptarëve në Kosovë dhe kundër faktorit ndërkombëtar. Mirëpo, nëse S. Milosheviqi llogarit se ky referendum (duke përfillur me konsekuencë parimin e sovranitetit kolonial, përkatësisht duke e përdorur atë si instrument të përshtatshëm për t’i shtypur edhe më tej shqiptarët në Kosovë), do ta shpëtojë nga vdekja politike , atëherë, do të gabohe dyfish, ngase papërgjegjësinë dhe racizmin e tij, do ta paguajë me një çmim të lartë edhe vetë populli serb në emër të mbrojtjes së “djepit” nacioteokratik dhe të “shenjtë” serb – Kosovës!? S’ka dyshim se logjika absurd e referendumit të arkitektit të Pashallëkut të Beogradit, alias të Slobodan Milosheviqit, e ka legalizuar përsëri nacionalshovinizmin dhe hegjemonizmin serbomadh ndaj aspiratave legjitime të shqiptarëve për liri dhe për pavarësi të Kosovës. Kjo edhe po ndodh në terrenin luftarak, ku Ushtria Çlirimtare e Kosovës (UÇK), e përkrahur nga forcat e rezistencës gjithëpopullore shqiptare po përballet me agresionin e vazhdueshëm të të “AJ-së”, të paramilitarëve dhe të policies. Këtë konstatim tonin e provon edhe KUMTESA E Shtabit të Përgjithshëm të UÇK-së (27 prill 1998), të cilën e botoi gazeta e përditshme “Bujku”, më 29 prill 1998, kur ndër të tjera thuhej: “JEMI NË GJENDJE LUFTE”. Përmbajtja e kësaj Deklarate politike të UÇK-së ka karakter APELI HISTORIK për të gjithë shqiptarët, që t’i bashkohen kësaj USHTRIE POPULLORE SHQIPTARE, e cila dita-ditës po fuqizohet dhe po masivizohet me pjesëtarë të rinj, dhe po bëhet KËSHTJELLË E PAMPOSHTUR kundër armikut pushtues serb.

Pra, filozofia e strategjisë së organizimit, e veprimit politko-ushtarak e UÇK-së është në përputhje me të drejtën e luftës , me të drejtën humanitare ndërkombëtare dhe me të gjitha marrëveshjet e tarktatet ndërkombëtare, që burojnë nga e drejta ndërkombëtare publike. Nga kjo shihet se UÇK-ja NUK ËSHTË KURRFARË ORGANIZATE TERRORISTE, siç po e akuzojnë politika dhe propaganda terrosite e regjimit të Serbisë së Slobodan Milosheviqit.

Pa marrë parasyh kreyeneçësinë dhe gënjeshtrat e pushtetit shtypës të Beogradit, përshkallëzimi i agresionit serb në Kosovë brenda këtyre muajve (1998) është tejet e vështirë të mbrohet dhe të justifikohet në dritën e fakteve dhe të argumenteve, që konflikti i armatosur me shqiptarët të karakteriziohet vetëm si “çështje e brendshme” e Serbisë. Në pajtim me konceptet e tilla, Serbia si shtet sovran ka kërkuar nga jajshtë, që të ndëshkohet “terrorizmi shqiptar” në Kosovë, sipas kritereve kundër terrorizmit ndërkombëtar. Mirëpo, një kërkesë e këtillë e saj nuk gjeti mbështetje në asnjë institucioan a forum ndërkombëtar ngase e vërteta është në anën e kundërt – subjekt i terrorizmit të organizuar shtetëror, individual dhe grupor në Kosovë, është vetëm Serbia, jo USHTRIA ÇLIRIMTARE E KOSOVËS ( UÇK), misioni historik i së cilës është që t’i çlirojë dhe t’i mbrojë shqiptarët nga sundimi tiranik, hegjemonist, kolonial dhe gjenocidal i Serbisë.

Agresioni serb në Kosovë nuk mund të justifikohet me mbrojtjen e parimit të sovranitetit dhe të së drejtës ndërkombëtare

Për të diskredituar dhe izoluar në planin ndërkombëtar Ushtrinë Çlirimtare të Kosovës (UÇK), Serbia agresore dhe kolonialiste mbështetet kryesisht mbi parimin e sovranitetit dhe të mosndërhyrjes sipas së drejtës ndërkombëtare dhe Kartës së Kombeve të Bashkuara.

Vërtet, sipas këtryre parimeve të së drejtës ndërkombëtare dhe të Kartës së OKB-së, shtetet anëtare të saj rezervojnë të drejtën që në mënyrë të mëvetësishme t’i zgjidhin problemet e tyre të brendshme, pa ndërhryjen e shteteve të tjera. Në çështjen e zhvillimit të brendshëm bën pjesë edhe çështja e ruajtjes së rendit dhe qetësisë, dhe në përputhje me këtë marrja e masave për vendosjen e paqes, po qe se kjo për shaqe të ndryshme është çrregulluar. Nga ky parim buron një parim tjetër themelor, parimi i mosndërhyrjes , sipas të cilit shteti gëzon të drejtën e pezullimit të çdo ndërhyrjeje të ndonjë shteti tjetër, si dhe të faktorëve të tjerë të jashtëm. Prandaj, e gjithë ajo që bën pjesë në sfondin e kompetencës së brendshme të një shteti, është e mbrojtur juridikisht nga ndërhyrja e jashtme. Mirëpo, këto dy parime në rastin konkret janë të papranueshme, ngase Serbia ka bërë aggression në Kosovë, domethënë ndaj republikës së Kosovës, duke e okupuar me force ushtarake dhe policore, që nga viti 1989. Prandaj, këtu nuk kemi të bëjmë me kurrfarë territory a shtetasë të Serbisë, por me një shtet dhe me shtetas të huaj-Republikën e Kosovës dhe me shqiptarët, të shteti kolonial serb me dhunë, me meterror dhe me terrorizëm, është në sundimin e saj të egër shekullor (1912-1998). Kjo formë e sundimit kolonial serb ndaj shqiptarëve dhe ndaj Kosovës ligjërisht nuk mund të jusitifkohet, duke u thirrur në aplikimin e parimit të sovranitet dhe të parimit të mosndërhyrjes ndërkombëtare, sepse nuk ka kurrfarë baze juridike, sepse është në kundërshtim të plotë me normat dhe me praktikëne rendit të ri juridik pozitiv ndërkombëtar.

Nga kjo del se Serbia si shtet aggressor ka shkelur në mënyrë flagrante si parimin e sovranitetit, ashtu edhe parimin e mosndërhyrjes në punë të brendshme të Republikës së Kosovës. Pra, në këtë rast, nuk mund të pranohet ndërrimi i tezës se, ndërkombëtarizimi i çështjes së Kosovës juridikisht cenon të drejtën e sovranitetit të Serbisë. Përkundrazi, ndërkombëtarizimi i çështjes së Kosovës e aktualizon domosdoshmërinë e interpretimit të drejtë të parimit të sovranitetit, për shkak se agresori serb thirret në të, duke i rezervuar vetes (si fuqi koloniale) të drejtën se mund të veprojë si të dojë, dhe se në bazë të këtoj parimi gjoja ka të drejtën ta parandalojë ndërhyrjen e jashtme ndërkombëtare në territorin e Kosovës, që është duke e mbajtur nën sundimin e egër kolonial. Aplikimi me konsekuencë i parimit të mosndërhyrjes së jashtme , nuk nuk do të thotë edhe zbatimin e së drejtës pa kurrfarë kufizimesh. Sipas së drejtës ndërkombëtare, ekzistojnë një varg kufizimesh të sovranitet (sidomos pas krijimit të rendit të ri botëror më 1988, ku sovraniteti nuk është më kategori absolute juridike), që janë manifestuar gjatë zhvillimit të së drejtës ndërkombëtare dhe të marrëdhënieve politike ndërkombëtare. Kufizimet e këtilla i ndeshim edhe në nenin 2 të Kartës së Kombeve të Bashkuara, ku janë të sanksionuara parimet dhe objektivat parësore, që duhet t’i respektojnë shtetet anëtare të kësaj Organizate universale botërore. Veprimi në kundërshtim me këto parime dhe synime është në shpërputhje me rendin juridik pozitiv ndërkombëtar, të përcaktuar nga Karta e OKB-së. Në nenin 2 të kësaj Karte, janë përfshirë disa parime, të cilat, patjetër, duhet respektuar kundrejt respekrtimit të raportit të caktuar, të cilin sistemi juridik i kësaj Karte e ka vënë mes tyre dhe pafrimeve të tjera themelore të së drejtës ndërkombëtare.

Pavarësisht se në ç’shkallë dhe për çfarë qëllimesh tendencioze, ekspertët dhe projektuesit e politikës strategjike serbe, e keqinterprewtojnë nocionin e sovranitetit, të drejtat që rezultojnë nga ky parim nuk janë të pakufizueshme, për më tepër, në rastin tone konkret, Serbia kolonialiste mbështetet në parimin e sovranitetit , me të vetmin qëllim që të mënjanojë ndërhyrjen ndërkombëtare për zgjidhjen e çështjes koloniale të Kosovës, duke e konsideruar këtë si “përzierje në punë të brendshme” të saj. Mirëpo, në këtë frast nuk është fjala për kurrfarë përzierjeje faktike të faktorit ndërkombëtar në çështje të brendshme të Serbisë, por për faktin se praktika krijon rregullat se shteti gjakatar agresiv i Slobodan Milosheviqit nuk mund të shekelë ( pa u ndëshkuar nga bashkësia ndërkombëtare) të drejtën e vetëvendosjes dhe parimet e tjera që janë në funksion të mbrojtjes së drejtave të njeriurt dhe lirive themelore, sepse një shkelje e këtillë është e lidhur ngushtë me sistemin e mbizotërimit kolonial serb në Kosovë, gjë që kjo nënkupton ndërhyrjen e ligjshme ndërkombëtare të shteteve të huaja, përkatësisht të bashkësisë ndërkombëtare. ( Dr. Mehdi Hyseni, “UÇK-ja faktor vendimtar për zgjidhjen e çështjes së Kosovës”. Shih: “Dituria Islame”, viti XIII, nr. 102-103 Maj-Qershor, Prishtinë, 1998. f. 22, 23, 24)

PRIORITETI I SHQIPTAREVE, BASHKIMI KOMBETAR

October 15, 2018 by dgreca

Prioritet mbi prioritet vetëm bashkimi, jo “neo-osmanizmi”, nuk është çështje e shqiptarëve/

Nga Prof.Dr.Mehdi HYSENI/

Prioritet mbi prioritet bashkimi kombëtar, jo “neo-osmanizmi”, nuk është çështje e shqiptarëve-

*** Detyrë dhe përgjegjësi morale, profesionale dhe kombëtare e çdo shkencëtari, studiuesi, analisti, publicisti dhe gazetari, është që të pohojë, të shkruajë dhe ta mbrojë të vërtetën, jo ta shtrembërojë dhe ta sakrifikojë për interesa të ulta meskine personale, ideologjike, politike, mafioze, grupore, partiake, karrieriste dhe latifundiste. –Flerti me të vërtetën është tradhti dhe përgjegjësi ndaj së vërtetës, ndaj ndërgjegjës njerëzore, ndaj profesionalizmit, ndaj interesit të përgjithshëm kombëtar, si dhe ndaj humanizmit dhe drejtësisë si vlera universale.

-JO stretegjisë së frikësimit dhe të dezinformimit të kombit shqiptar, me qëllim të shpërqendrimit nga sundimi i kolonializmit gjenocidal sllav (1878-2018) !

Duhet ta themi të vërtetën se pas përfundimit të Luftës së Ftohtë mes dy superfuqive botërore, SHBA-së dhe BRSS-së ( 1989-2018) shqiptarët ende nuk kanë pranuar kurrfarë oferte zyrtare nga politika dhe nga diplomacia e Anakarasë, që të mbështesin strategjinë dhe doktrinën e “neo-osmanizmit”. Mirëpo, nëse pranojnë një ofertë tillë për shqyrtim, dihet se cila, do të ishte përgjigjja e Tiranës dhe Prishtinës, një JO e Skënderbeut dhe e Ismail Qemalit, sepse shqiptarët përjetësisht fatin e tyre e kanë të lidhur me Evropën Perëndimore dhe me Amerikën, JO me Turqinë, as me Rusinë, as me satelitët e saj të Ballkanit, të Evropës Juglindore, as me vededet e Afrikës e as të Azisë.

Prandaj, nuk kemi pse të frikësoemi, të preokupohemi dhe të bëhem robër të propagandës zhurmuese sllave dhe filosllave të “neo-osmanizmit”, sepse ky fenomen nuk ka asnjë gjasë reale, që të ringjallet në katër vilajetet shqiptare, të cilat dikur ishin nën sundimin e Perandorisë Osmane (1385-1912). Pra, mos u friksoni nga propagandimi i “neo-osmanizmit”, por nga kolonializmi dhe nga neokolonializmi gjenocidal sllav. Ky është rreziku permenant dhe varri i hapur i shqiptarëve të copëtuar dhe të aneksuar nga amalgama sllavo-bizantine (1878-2018). Ndërrimi i kësaj teze justifikon dhe legalizon politikisht dhe juridikisht kolonializmin dhe neokolonializmin gjenocidal sllav mbi gjysmën e kombit shqiptar dhe të Shqipërisë Etnike.

-Po, supozojmë se, edhe sikur të ishte i shpërfaqur “neo-osmanizmi” (teorikisht dhe praktikisht) hëpërhë shqiptarët nuk janë superfuqi ballkanike e as evropiane, që të luftonin në pesë (5) fronte me pesë (5) kundërshtarë në të njëjtën kohë, sepse ky do të ishte epilogu tragjik për lirinë dhe për vetëvendosjen e kombit shqiptar dhe të Shqipërisë Etnike në Ballkan.

Mirëpo, pavarësisht nga spekulimet dhe nga dezinformimet me “pompë” të “politikës matematikore” të qendrave të ndryshme kishtare dhe shtetërore të aleancës sllave ballkanike dhe të eksponentëve të tyre “kujdestarë” në përhapjen e strategjisë së frikësimit nga “neo-osmanizmi” as shqiptarët, as kroatët e as popujt e tjerë josllavë në rajonin ballkanik nuk kanë pse të frikësohen nga një “fantazmë” e tillë e paragjykuar, e ekzagjeruar dhe e dramatizuar ( me qëllim që sa më parë shqiptarët t’i fusin në luftë me Turqinë, sepse kjo do të ishte strategjia më e sigurt dhe më e leverdishme politike dhe gjeopolitike, që Serbia, Greqia, Mali i Zi dhe Maqedonia ta “konservonin” edhe më tej kolonializmin gjenocidal të tyre mbi gjysmën e kombit shqiptar dhe të Shqipërisë Etnike), SEPSE Ballkani nuk është më zonë e kontrolluar vetëm nga Turqia si dikur para 600 vitesh, por edhe nga Shtetet e Bashkuara të Amerikës dhe nga aleatët e saj të Evropës Perëndimore (Gjermania, Britania e Madhe, Italia dhe Franca), si dhe nga Rusia.

Prandaj, pavarësisht nga propaganda perfide sllavo-bizantine dhe kusilinge në “elektrizimin” dhe në provokimin shumëtehësh të shqiptarëve, se gjoja “ka ardhur koha të dalin në mal për ta luftuar neo-osmanizmin”, ne nuk duhet të bijmë viktimë e kësaj propagande serbo-greke antishqiptare, sepse realisht as në afat të shkurtër e as në afat të gjatë nuk ekziston asnjë shans më i vogël, që të vijë në shprehje “neo-osmanizimi” e as “sllavizimi” i Ballkanit mbase ky, tanimë është zonë e sferës së interesit

PERËNDIMOR (AMERIKA, GJERMANIA, BRITANIA E MADHE, FRANCA DHE ITALIA) dhe e atij LINDOR (Rusia).

Ndaj si politika, diplomacia, ashtu edhe propaganda masmediale shqiptare nuk preferohet, që të “karrabythen” me të, sepse nuk është detyrë e as përgjegjësi e tyre kinse për “korrigjimin” e “neo-osmanizmit”, në asnjë fromë, sepse, nëse ky fenomen ekziston si i tillë ka të bëjë vetëm me politikën e brendshme të Turqisë, jo të Shqipërisë e as të Kosovës.

Prandaj, para së gjithash dhe, mbi të gjitha objektiv prioritar i interesit të përgjithshëm nacional, duhet të jetë shkolonizimi dhe ribashkimi i Shqipërisë Natyrale, JO hapja e ndonjë konflikti eventual me Turqinë, sepse kjo do të ishte fitorja më e madhe e aleancës ortodokse sllave me Rusinë në krye ndaj shqiptarëve dhe Shqipërisë Etnike në Ballkan.

Për krijimin e një konflikti të tillë mes shqiptarëve dhe Turqisë, qe më se një shekull janë duke punuar intensivisht “fabrikat” dhe “kuzhinat” politike dhe propagandistike të kishave ortodokse të Athinës dhe të Beogradit, me qëllim që të fitonin aleatin e pestë-Turqinë për luftimin e shqiptarëve në Ballkan.

Mirëpo, shqiptarët nuk duhet të jenë aq naivë dhe mendjelehtë, që t’i fryjnë një zjarri të tillë serbo-grek (kinse për ta luftuar “neo-osmanizmin”), sepse do të digjeshin në flakën e tij sikurse më 1878, 1912, 1913, 1919, 1945, 1989 dhe më 1999, kur Slobodan Milosheviqi me ndihmën, me mësimet dhe me bekimin e Kishës Ortodokse Serbe dhe të Kishës Ortodkse Greke, bëri 3 gjenocide kundër Kroacisë, Bosnjës dhe Kosovës (1989-1999).

Jo konflikt, por bashkëpunim dhe miqësi me Ankaranë

Deri tani kemi dëshmuar se ne nuk duan kurrfarë konflikti me Turqinë, sepse mjaft i kemi mbi kokë 4 armiq shekullorë sllavë ballkanikë, të cilët edhe sot mbajnë në sundimin e tyre kolonial mbi 3 milionë shqiptarë dhe më se gjysmën e Shqipërisë etnike (1878-2018). Ky është problemi i shqiptarëve, JO “neo-osmanizmi” i imagjinuar dhe i fabrikuar sllavo-bizantin i “Unholly Alliance” ortodoks i Beogradit dhe i Athinës.

Nëse Ballkani qenka në rrezik nga “neo-osmanizmi”, atëherë le t’i përgjigjet aleanca sllave ortodokse me Serbinë dhe me Greqinë në krye, sepse kanë në mbështetje Rusinë, jo shqiptarët (myslimanë, katolikë dhe ortodoksë), sepse më se 50% e tyre ende janë nën çizmen e kolonialzimit gjenocidal sllav. Zgjidhja e këtij problemi jetik ka prioritet për kombin shqiptar dhe për Shqipërinë Etnike, Jo kurrfarë “neo-osmanizmi” i Turqisë.

Gjenocidi serb dogji Kroacinë, Bosnjën dhe Kosovën, jo “neo-osmanizmi” turk !

-Vërtet,“neo-osmanizmi” nuk e shkatërroi Jugosllavinë Socialiste të Titos (1945-1990), por Serbia e Madhe me 3 gjenocidet e saj kundër Kroacisë, Bosnjës dhe Kosovës, me ç’rast rrezikoi jo vetëm Ballkanin, por edhe sigurinë dhe paqen e Evropës dhe të bashkësisë ndërkombëtare (1990-1999). Kjo ishte arsyeja pse RFJ-ja (Serbia+ Mali i Zi)e drejtuar nga kryekkrimineli Slobodan Milosheviq, u bombardua nga forcat ushtarake të Alencës së Atlantikut Verior (NATO), jo më pak se 78 ditë (24 mars-10 qershor 1999).

Ndaj e gjithë amlagama slavofile, duhet ta ketë të qartë se Shqipëria Etnike Natyrale dhe shqiptarët në Ballkan janë në konflikt të hapur më se njëshekullor (1878-2018) me kolonializmin gjenocidal sllav të Serbisë, të Greqisë, të Malit të Zi dhe të Maqedonisë. Ky është problemi kyç që prêt zgjidhje nga shqiptarët dhe nga aleatët e tyre ndërkombëtar, JO shpallja e luftës dhe propaganda mediale filosllave kundër Turqisë, gjoja për ta luftuar “neo-osmanzimin” e saj në Ballkan, duke e harruar kolonializmn gjenocidal sllav ortodoks! Kjo nuk është “detyrë shtëpie” parësore e politikës, e propagandës as e diplomacisë shqiptare, POR ndërtimi i strategjisë së përbashkët konzistente, konsensuale dhe afatgjatë për luftimin e kolonializmit gjenocidal sllav nga territoret e Shqipërisë Etnike.

Disa pyetje, që në asnjë formë nuk mund t’i atribuohen “neo-osmanizmit”, por kanë të bëjnë me barbarizmin, me gjenocidin, me terrorizmin, me shfrytëzimin, me korrupsionin, me terrorin, me krimin, me dhunën, me plaçkën e shqiptarëve dhe të Shqipërisë Etnike…

Së pari, për të hyrë in medias res në këtë “temë”, shtrohen këto pyetje: Kush janë ata, që pas përfundimit të luftës së ftohtë (1989-2018) po e rrezikojnë Ballkanin, janë turqit, grekët, shqiptarët, kroatët, myslimanët boshnjakë apo serbët me 3 gjenocidet e tyre (1990-1999)? Kush bëri gjenocid ndaj Kosovës (1998/99)? Kush i vrau mbi 12.000 mijë shqiptarë në Kosovë? Kush i dhunoi mbi 20.000 mijë femra shqiptare në Kosovë? Kush i masakroi mbi 3.mijë foshnja dhe fëmijë në Kosovë? Kush i zhduku mbi 2.000 mijë shqiptarë nga Kosova? Kush i shpërnguli mbi 1 milion shqiptarë nga Kosova? Kush e ndërkombëtarizoi veriun e Kosovës? Kush po kërkon këmbimin e kufijve të Kosovës? Kush e varfëroi Kosovën? Kush e korruptoi sistemin e drejtësisë në Kosovë? Kush e legalizoi krimin dhe plaçkën e organizuar? Kush shkaktoi papunësinë mbi 40%, kush po nxit eksodin sistematik të shqiptarëve nga Kosova dhe nga Shqipëria , e cila, edhe pse nuk ishte përfshirë në luftën e Kosovës, përjetoi ekzodin sistemtik të qytetarëve të vet, ku prej vitit 1990 e deri më sot (2018) mbi 1 milion shqiptarë kanë emigruar në vendet e Evropës, në Amerikë dhe në Greqi? Kush e shndërroi Shqipërinë në “livadhe” kanabisi? Kush e korruptoi sistemin e drejtësisë në Shqipëri? Kush po vret për çdo ditë në Shqipëri? Kush i vrau heronjtë shqiptarë të UÇK-së në Shqipëri, më 1998 (kolonel Ilir Konushevcin, kolonel Ahmet Krasniqi dhe Dr. Hazir Mala) ? Pse institucionet dhe organet përkatëse të drejtësisë në Shqipëri, që 20 vjet (1998-2018) ende nuk kanë zbardhur këto krime të terrorizmit politik?

Të gjitha këto dukuri të zeza negative dhe shkatërrimtare janë prodhim i drejtpërdrejtë i politikave të gabuara të dështakëve korrupcionistë, miliarderë dhe mafiozë politikë të Kosovës dhe të Shqipërisë, JO presidenti turk Rexhep Taip Erdogan, e as kurrfarë “NEO-OSMANIZMI” i Turqisë, i shpifur dhe i trilluar nga kuzhinat tradicionale sllavo-biznatine të industrisë politiko-propagandistike serbo-greke sllave të djeshme dhe të sotme (1331-2018).

Fantazma e “neo-osmanizmit” makth për kolonialistët dhe për neokolonialistët sllavo-bizantinët në Ballkan

Derisa nuk ekziston asnjë fakt konkret për shfaqjen e “neo-osmanizmit” në Ballkan, me qëllim të mohimit të lirisë dhe të pavarësisë së shqiptarëve, si dhe të tëkurrjes së territorit të Shqipërisë Etnike, politika dhe propaganda shqiptare nuk duhet të bëhen robër të këtij fenomeni të “patentuar” dhe të përpunuar nga kuzhinat politike kishtare dhe shtetërore të Serbisë dhe të Greqisë për të dominuar sllavët në Ballkan mbase bashkëpunimi ekonomik, tregtar, kulturor, politik dhe diplomatik i Turqisë me vendet fqinje ballkanike, në asnjë kuptim nuk mund të cilësohet si “neo-osmanizëm”, por si bashkëpunim normal, i vullnetshëm, reciprok, i ligjshëm, demokratik, miqësor dhe paqësor në frymën e standardeve dhe të kritereve të axhendës së integrimeve të BE-së dhe të globalizmit.

Pse Turqia ka marrëdhënie të mira dhe të suksesshme politike, ekonomike, tregtare, kulturore dhe të biznesit etj. me të gjitha vendet e Ballkanit, kjo nuk mund të paragjykohet dhe të akuzohet se, pas këtij bashkëpunimi të ndërsjellë dhe të frytshëm fshihet ndonjë “plaformë strategjike neo-osmaniste” e Turqisë për ta kolonizuar Ballkanin. Ky është nonsens, shpifje, dhe sulm i drejtpërdrejtë i “UNHOLLY ALLIANCE” i frontit të përbashkët të politikës së kishës ortodokse serbo-greke për ta destabilizuar bashkëpunimin, sigurinë dhe paqen në Ballkan, ashtu siç vepruan në dekadën e fundme të shekullit XX, me rastin e “bombardimit” dhe të shkatërrimit total të ish-RSFJ-së, ku Serbia me 3 gjenocidet e saj shkretoi Kroacinë, Bosnjën dhe Kosovën (1990-1999).

Në këtë kontekst si politika, propaganda shtetërore, ashtu edhe kisha ortodokse e Greqisë luajti rol të madh, duke e mbështetur kishën serbe dhe politikën gjenocidale të Serbisë së Slobodan Milosheviqit kundër kroatëve, myslimanëve dhe shqiptarëve në Kosovë, të cilët me qindra e mijëra u maskaruan nga makineria çetniko-fashiste hitleriste e forcave militare, paramilitare dhe policore të Serbisë, të përgatitura, të komanduara dhe të urdhëruara nga kryekriminelët Slobodan Milosheviq, Vojislav Sheshel, Arkan, Radovan Karaxhiq dhe Ratko Mladiq etj.

Kjo luftë shfarosëse nuk pati karakter të luftës civile, por thejsht, ishte një luftë me strategji dhe me përmbajtje religjioze dhe të pushtimit territorial të kroatëve, të myslimanëve dhe të shqiptarëve në Kosovë.

Shqiptarët nuk duan luftë me Turqinë, sepse që 100 vjet jetojnë në paqe me të (1923-2018)

Vetëm ndonjë politikë e paekuilibruar sllavofile, do të mund t’i konfrontonte shqiptarët me Turqinë, me qëllim që t’ia lehtësonte darën aleancës sllave ortodokse në Ballkan si “sundues legjitimë” të territoreve të kolonizuara të Shqipërisë etnike (1878-2018).

Mirëpo, shqiptarët, duhe të kuptojnë se nuk janë në konflikt me Turqinë, por me aleancën kolonialiste sllave ballkanike antievropiane dhe antiamerikane.

Prandaj, shqiptarët nuk duhet të bijnë viktimë e propagandës së boshtit ortodoks sllav (Beograd-Athinë), duke e mbështetur dhe afirmuar strategjinë e “neo-osmanizmit” të tyre, se gjoja “Turqia po paraqet rrezikun më të madh për shqiptarët në Ballkan”, sepse kjo është vetëm një gënjeshtër e madhe dhe provokim serioz për t’i futur në grindje shqiptarët me turqit e sotëm, si dhe me partnerët dhe me miqtë shpëtimtarë të tyre evropianë perëndimorë (Amerika, NATO dhe BE).

Prandaj, ne duhet të jemi aq largpamës, që të mos i bëjmë “argatë” një politike dhe një propagande të tillë antishqiptare, antiturke dhe antievropiane perëndimore të “Anshlusit Sllav”, që me çdo kusht po lufton dhe po trumbeton me të madhe se gjoja “Ballkani është në rrezik nga ringjallja e neo-osmanizmit”. Kjo është rrena dhe shpifja më absurde, që nuk ka lidhje me realitet e krijuara në Ballkan (1990-2018), sepse “neo-osmanizmi” nuk bëri asnjë luftë terroriste dhe gjenocidale ndaj Kroacisë, ndaj Bosnjës dhe ndaj Kosovës (1990-2018), por Serbia fashiste, kolonialialiste, militariste dhe gjenocidale është ajo që i bëri 3 agresione gjenocidale mbi bazën religjioze, raciste dhe gjeopolitike për rizgjerimin e territoreve të Serbisë së Madhe (1878-1999).

Ky ishte dhe, edhe sot është “neo-osmanzimi” serbo-greko-sllav, i ringjallur edhe si doktrinë, edhe si praktikë në “luftën e shenjtë” për shfarosjen e popujve josllavë të Ballkanit. Prandaj, mendja e shëndoshë dhe interesi i përgjithshëm kombëtar, shtetëror dhe territorial shqiptar e thotë që, si politika, diplomacia, propaganda masmediale shqiptare, me çdo kusht, duhet të distancohen dhe t’i shmangen një rreziku të këtillë serbo-grek antishqiptar dhe antievropian, cili ka për qëllim që Shqipërinë Etnike dhe Turqinë, t’i shndërrojë në një Siri të dytë. Prandaj, ne, në asnjë mënyrë nuk duhet të jemi as avoaktë, as gjykatës, as “gardianë, as “lojtarë” e as luftëtarë të Aleancës Serbo-Greke Sllave, e cila për t’i mbrojtur edhe më tej të paprekura kolonitë shqiptare, si rrjedhim i gjenocidit kolonial të saj (1878-2018), i apelon shqiptarët, që të ngrihen në luftë kundër të ashtuquajturit “neo-osmanizëm” të Turqisë së Rexhep Taip Erdogan.

Mirëpo, ky apel serbo-grek sllav nuk është ndonjë novus, por, theshjt një reprizë e apelit të aleancës së vendeve sllave ballkanike të viteve 1912 dhe 1913, kur u bashkun me kryengritësit shqiptarë në luftën e kundër sundimit të Perandorisë Osmane për çlimin e Ballkanit. Mirëpo, pas çlirimit të Ballkanit nga sundimi osman, Serbia, Mali i Zi, Greqia dhe Bullgaria pushtuan territoret shqiptare të KATËR VILAJETEVE SHQIPTARE (Manastir, Janinë, Shkodër dhe Kosovë), të cilat edhe sot i mbajnë si plaçkë koloniale jolegale.

Prandaj, duhet kuptuar qartë dhe objektivisht se zhvillimi dhe bashkëpunimi ekonomiko-tregtar, politik , kulturor, sportiv, diplomatik, si dhe marrëdhënet e mira e miqësore të Turqisë së sotme me vendet fqinje të Ballkanit, nuk mund të karakterizohen si “neo-osmanizëm” , sepse nuk përbëjnë kurrfarë rreziku për stabilitetin dhe për paqen në Ballkan. Përkundrazi, Turqia është faktor stabiliuzues dhe unifikues i të gjithë popujve të Ballkanit. Këtë e dëshmoi edhe mospërzierja dhe mosinvolvimi i saj në luftërat gjenocidale të Serbisë në Kroaci, në Bosnjë dhe në Kosovë (1990-1990).

Fakte e as shembuj konkret të “neo-osmanizmit” për gllabërimin e Ballkanit nuk ka, por ky është produkt i propagandës serbo-greke, i gatuar nga kisha serbe dhe nga ajo greke, që në dekadën e fundme të shekullit XX, kur si rrjedhim i ndikimit dhe i mbështetjes së tyre, edhe shpërthyen 3 gjenocide serbe kundër Kroacisë, Bosnjës dhe Kosovës (1990-1999).

Për t’iu shmangur keqkuptimeve dhe keqinterpretimeve të gabuara dhe qëllimkëqia të propagandës mediatike serbo-greko-sllave dhe prosllave se gjoja “Neo-osmanizmi po paraqet rrezik për Ballkanin”, së pari, ֝ është e domosdoshme, që masmediat shqiptare në Ballkan, si dhe ato në diasporë, në asnjë formë të mos ushqehen dhe të mos operojnë me burimet dezinformuese të propagandës politike, publicistike, diplomatike shtetërore dhe kishtare serbo-greke, se gjoja “Turqia e presidentit Taip Rexhep Erdogan po rrezikon Ballkanin me politikën e saj për ringjalljen e osmanizmit”. –Jo, Turqia nuk po kërkon asgjë specifike nga partnerët fqinjë ballkanikë veç mirëkuptimit dhe bashkëpunimit recirpok në të gjitha fushat.

Këtë e provuan edhe tri gjenocidet e fundit të Serbisë në Kroaci, në Bosnjë dhe në Kosovë (1989-1999), jo “neo-osmanizmi” këto tri gjenocide nuk i bëri në asnjë pëllëmbë të Ballkanit. Përkundrazi, Turqia e sotme evropiane si anëtare e NATO-s, e OKB-së dhe si aleate e Amerikës i denoncoi këto luftëra gjenocidale të Serbisë në Ballkan, ku trupat e saj morën pjesë edhe në kuadrin e OKB-së dhe të NATO-s në Kroaci, në Bosnjë dhe në Kosovë. Gjithashtu, Turqia është ndër shtet e para, e cila së bashku me Amerikën, me Britaninë e Madhe, me Francën, me Gjermaninë dhe me Italinë e njohu Republikën e pavarur të Kosovës (17 shkurt 2008).

Ballkanin po e kërcënon “Unholly Alliance” serbo-greke JO “neo-osmanizmi” e as Shqipëria Natyrale.

Për ata që nuk e dinë dhe për ata që nuk duan ta dinë “neo-osmanzimi” është pjellë politko-propagandistike e “Aleancës jo të shenjtë” serbo-greke dhe e bishtave të agjenturave të tyre, që punojnë për interest e shërbimeve të zbulimit dhe të kundërzbulimit sekret shtetëror, kishtar, policor, ushtarak, informativ, publicisitik, diplomatik dhe shkencor, me qëllim të dezinformimit dhe të indoktrinimit të njerëzëve të painformuar dhe të atyre, që ushqehen me përfitime të ndryshme materiale, financiare dhe karrieriste, gjithnjë të disponuar dhe të gatshëm për t’i mbështetur dhe justifikuar tezat, shpifjet, gënjeshtrat dhe akuzat e rënda paragjykuese dhe paranoide të “Aleancës jo të shenjtë” sllavo-bizantine, përkatësisht serbo-greke, se gjoja “Turqia e sotme evropiane me presidetin e saj, Rexhep Taip Erdogan në krye po rrezikon Ballkanin” !?

Mirëpo, kjo është vetëm propagandë e zezë (me burime të panjohura) dhe e bradhë(me burime të njohura), që si mjet kryesor operativ politiko-propagandistik, diplomatik, shtetëror, kishtar, publicistik dhe informativ medial po përdorë “NEO-OSMANIZMIN” e trilluar, edhe pse nuk ekzistojnë fakte e as argumente të qëndrueshme se “neo-osmanizmi po rrezikon Ballkanin”.

Përkundrazi, që nga përfundimi i Luftës së Ftohtë (1948-1989) e deri më sot, politika e jashtme, as diplomacia e as masmediat turke nuk kanë dëshmuar asnjë fakt dhe asnjë argument se Turqia e sotme ka pretendime për “neo-osmanizimin” e Ballkanit. Kjo akuzë nuk qëndorn as në “tokë, as në qiell”, por është produkt strategjik afatgjatë i Platformës së Aleancës jo të shenjtë serbo-greke për ta serbizuar dhe greqizuar-kolonizuar në tërësi Ballkanin me popujt sllavë, duke i luftuar turqit, shqiptarët dhe kroatët nga teritoret e tyre autoktone sikurse këtu e shumë shekuj më parë, që nga car Dushani-mizori (1331-1355), e, edhe sot në shekullin XXI (2018).

Sa më sipër, politika dhe diplomacia shqiptare, duhet të fokusohen në përzgjedhjen e prioriteteve të veta kombëtare dhe shtetërore, gjithnjë duke u mbështetur në respektimin e parimit të interesave vitale, që përbëjnë kuintesencën e mbrojtjes së interesit të përgjithshëm nacional dhe shtetëror gjithëshqiptar, sepse kjo është froma më e qëndrueshme dhe më oportune për të mënjanuar çdo formë agjitacioni, propagande dhe dezinformacioni, si dhe format e e tjera subversive të ndërhyrjes në çështje të brendshme, me qëllim të “bombardimit” të sovranitetit dhe të pavarësisë së Kosovës dhe të Shqipërisë, që të gjitha këo e pengojnë dhe e bëjnë të pamundur krijimin e atmosferës së mirëbesimit dhe të respektimit reciprok për zhvillimin e bashkëpunimit ndërkombëtar mes popujve dhe shteteve të ndryshme.

SHQIPËRIA NATYRALE

October 11, 2018 by dgreca

NUK KA “SHQIPËRI TË MADHE”, POR SHQIPËRI ETNIKE NATYRALE/

Edhe sa shekuj, edhe sa vjet duhet polemizuar me shpifësit shovinistë serbomëdhenj dhe me hyzmeqarët e tyre injorantë filoserbë lidhur me tezën e tyre “Shqipëria e Madhe”?/

Shkruan: Prof. Dr. Mehdi HYSENI/
-Nuk janë të vërteta “përrallat me tupan” dhe paçavuret “exibicioniste” me “teh agjenturor” antishqiptar të “hokatarëve” të ndryshëm (vardisës së politikave të vajtueshme ditore dhe, njëherazi puthadorë të llahtarshëm “mëditorë” të liderëve të ndryshëm në pushtet, që për ta lëpirë ndonjë asht të tyre ose për t’ua mundësuar hapjen e ndonjë burketoreje, qebaptoreje ose lejimin e ndonjë “tezge” në Pazar të blertë…etj., marrin guximin që të “lehin” ditë e natë pa pushuar kundër idesë shenjtë të ribashkimit kombëtar), se gjoja ideja e ribashkimit kombëtar shqiptar, “është e tejkaluar”, dhe se nuk është asgjë tjetër vetëm se “një sentiment”, të cilën “nuk e mbështet shumica dërrmuese” e shqiptarëve në hapësirat etnike të Shqipërisë, si dhe gjoja “nuk ka forca e as faktorë politikë që e mbështesin atë”!?
Këtë të pavërtetë, qe një shekull (si papagajt) e trumbeton politika dhe propaganda serbo-sllave për shpërfytyrimin e identitet kombëtar dhe shtetëror të shqiptarëve nga harta gjeografike e Ballkanit.
Kjo është një gënjeshtër dhe shpifje e madhe alla serbmoadhe dhe pansllave e “Velika Serbisë” , që po i bëhet jo vetëm popullit shqiptar në Ballkan, por edhe Evropës, edhe Amerikës dhe gjithë botës së qytetëruar demokratike.
Ideja ribashkimit kombëtar nuk është mit, as utopi e as kurrfarë “sentimenti” i kohës mesjetare, por e drejtë natyrore e ligjshme dhe legjitime, si dhe AMANET SHEKULLOR i etërve tanë (brez pas brezi) që kanë sakrifikuar dhe flijuar jetën e tyre për ta çliruar dhe ribashkuar kombin shqiptar dhe Shqipërinë etnike nga sundimi i egër kolonial dhe imperialist shekullor (1878-2018).
Ideja e ribashkimit kombëtar, do të thotë forcë lëvizëse centrifugale që shpie drejt shkallmimit të robërisë shekullore kolonialiste sllavo-bizantine (që edhe sot, në kohën e integrimeve evropiane, ushqejnë pretendime dhe synime territroriale në kurrizin e territoreve etnike të Shqipërisë natyrale) drejt lirisë, pavarësisë, ribashkimit, qytetërimit, zhvillimit, përparimit të përgjithshëm, si dhe të mborjtjes dhe ekzistencës së shqiptarëve në Ballkan, si popull dhe si shtet i barabartë me popujt dhe me shtetet fqinje, duke mos prekur dhe dëmtuar asnjë interes të stabilitetit, të sigurisë dhe të paqes në rajon.
Ribashkimi kombëtar nuk është një “çështje e ngushtë” e një grupi “huliganësh” a klani intelektual gjysmak, por kërkesë imediate dhe e domosdoshme e shumicës dërrmuese të kombit shqiptar në Ballkan. Këtë të vërtetë të pamohueshme e provojnë edhe numri i madh i lëvizjeve, i fronteve, i partive dhe i subjekteve të tjera politike dhe kuluturore kombëtare, të cilat janë formuar dhe po veprojnë haptazi dhe në mënyrë legale, demokratike dhe paqësore në skenën politike gjithëshqiptare, jo vetëm brenda territoreve etnike të shqiptarëve në Ballkan, por edhe në gjithë diasporën shqiptare në mbarë botën.
Gjithashtu, ribashkimin kombëtar e mbështesin edhe elita intelektuale akademike shqiptare si brenda Shqipërisë etnike, ashtu edhe në gjithë diasporën shqiptare, me ndonjë përjashtim efemer aty-këtu, por ai numër i vogël argatësh të huaj të “Velika Serbisë”, edhe pse në forma të rafinuara po orvatën ta baltojnë dhe shpërfytyrojnë aspiratën shekullore të ribashkimit gjithëkombëtar, ata nuk kanë kurrfarë peshe, as ndikimi në popull e as në politikën e brendshme, as në atë ndërkombëtare. Ata janë në numër pak dhe, krejtësisht të vetmuar, që askush (as faktori i brendshëm shqiptar e as ai ndërkombëtar) nuk i “vë në pullë”, as nuk i merr seriozisht se çfarë “llomotisin”, përfolin të tjerët, si dhe shpifin ata kundër interesit të përgjithshëm kombëtar dhe shtetëror shqiptar
Ia vlen të theksoj se, në dy dekadat e fundme, idenë dhe kërkesën historike të popullit shqiptar për ribashkimin e tij, në mënyrë të dokumentuar shkencore, publicistike dhe informative, e mbështesin me dhjetra e qindra vepra të shkruara nga fushat e ndryshme (histori, kulturë, gjuhë, art, politikë, drejtësi, diplomaci, ekonomi …etj.) të elites së mirënjohur akademike shqiptare.
E gjithë kjo veprimtari e përbashkët për një objektiv dhe imperativ të përbashkët për çlirimin, mëvetësimin dhe ribashkimin e kombit shqiptar, është rezultat i zgjimit dhe i ngritjes së vetëdijes dhe I ndërgjegjës së lartë politike dhe kombëtare, në saje të rrethanave dhe të realiteteve të krijuara politike dhe demokratike në Ballkan (1990-2018).
Ata që po shpifin marrëzisht, duke propaganduar në opionin publik se gjoja në territoret etnike shqiptare “nuk ekzistojnë forca të rëndësishme politike, që e mbështesin ribashkimin kombëtar”, janë jo vetëm në gabim, por edhe miopë, sepse nuk e njohin realitetin e krijujar brenda kufijve etnikë të Shqipërisë, as atë në diasporë. Ndryshe, nuk do t’i kishin ndërruar tezat alla serbe, duke gënjyer për “hava”, jo për “tokë”, se gjoja “shumica” e shqiptarëve nuk e mbështet ribashkimin kombëtar.
Këtë shpifje serbe dhe filoserbe e përgënjeshtrojnë formimi dhe veprimi i këtyre subjekteve politike shqiptare, që me programin dhe me plaformat e tyre e mbështesin ribashkimin kombëtar shqiptar, jo vetëm të Kosovës me Shqipërinë: Aleanca Kuq e Zi, UNIKOMBI, Lëvizja Vetëvendosje, Lëvizja për Bashkim, Fronti për Bashkim Kombëtar Shqiptar, Lista për Bashkimin e Shqipërisë Natyrale, Partia e Unitetit Kombëtar…, si dhe shumë parti deh shoqata të tjera poltike me përcaktim të ribashkimit kombëtar qoftë majtiste, djathtiste apo centrist, që veprojnë si brenda, ashtu edhe jashtë Shqipërisë Etnike.

Se ideja e ribashkimit kombëtar gjithëshqiptar është aktuale, realiste, moderne, demokratike, qytetëruese, paqësore, domodoshmëri dhe imperativ historik, politik, kombëtar dhe shtetëror, dëshmon edhe Kushtetuta moderne e Republikës së Shqipërisë në fuqi ( e miratuar me Referfendum), ku në Preambulën e saj thuhet :” me aspiratën shekullore të popullit shqiptar për identitetin dhe bashkimin kombëtar,” (1998).
Sipas kësaj logjike racionale, duke bazuar në fakte të ligjshme të kësaj Kushtetute, kryeministri Edi Rama ka plotësisht të drejtë të kërkojë jo vetëm ribashkimin e Kosovës me Shqipërinë, por edhe më gjerë, sepse e ka për detyrë ta zbatojë, jo ta shkelë Kushtetutën në fuqi.
Së fundi, duhet t’i rikujtojmë serbomëdhenjtë dhe “bishtat” e tyre filoserbë dhe të agjenturave të huaja të ndryshme, se në asnjë pjesë të Shqipërisë etnike natyrale e as në diasporën shqiptare, nuk ekziston, as nuk vepron asnjë individ dhe, asnjë subjekt politik apo kulturor për krijimin e ndonjë të ashtuquajture “Shqipëri të Madhe”, e cila, si nocion semantik me përmbajtje politiko-propagandistike antishqiptare, fatkeqësisht, dhe për tragjedinë e derisotme shqiptare në Ballkan, daton që nga viti 1844 si “pjellë inkubatori” e “industrisë” së gjenocidit të “Velika Serbija” të Ilia Garashaninit, e kuazishkencës, e politikës dhe e Kishës Ortodokse Serbe, gjithnjë në funkson të mohimit dhe të shkatërrimit të identitetit të tërësishëm të kombit, të territorit dhe të shtetit shqiptar-Shqipërisë etnike natyrale në Ballkan.

_______

Shqipëria Etnike “oazë” e paprekur e kolonializmit sllav!

October 4, 2018 by dgreca

Shkruan: Prof.Dr. Mehdi HYSENI/

*** Më se gjysma e territorit të Shqipërisë etnike dhe më se gjysma e kombit shqiptar, edhe sot, në erën e integrimeve evropiane dhe të globalizmit ndërkombëtar, janë viktima të kolonializmit sllav në Ballkan (XIX-XXI).

Mirëpo, për fat të keq, këtë fenomen të shemtuar anticiviluzes dhe regresiv mbi shqiptarët dhe mbi territoret e Shqipërisë etnike në Ballkan, qe 100 vjet e heshtin Shqipëria, Evropa dhe bashkësia ndërkombëtare. Kështu që, edhe në dekadën e dytë shekullit XXI ka ngelur i patrajtuar dhe i pandëshkuar edhe nga OKB-ja, edhe nga BE-ja, edhe nga OSBE-ja, sepse asnjëherë, askush nga shqiptarët nuk e ka ngritur si problem të tillë para bashkësisë ndërkombëtare, por, vetëm si “çështje të pazgjudhur kombëtare”. Ky është gabimi fatal politik, diplomatik dhe kombëtar i Shqipërisë, që ka ndikuar negativisht në moszgjidhjen e derisotme të PROBLEMIT KOLONIAL shqiptar dhe të Shqipërisë Etnike në Ballkan (1878-2018).

Kolonializmi u davarit në Afrikë dhe në Azi, por jo, edhe në Ballkan!

Ndodhi kështu, sepse problemi kolonial u shtrua, u trajtua dhe u luftua si i tillë, jo si “çështje e pazgjidhur kombëtare”, siç vepruan dhe ende po veprojnë politikat e gabuara shqiptare në Ballkan, duke mos guxuar, që ta përmendin dhe ta luftojnë ligjërisht kolonializmin shekullor sllav mbi territoret autoktone të Shqipërisë Etnike.

Është e vërtetë se pas përfundimit të Luftës së Dytë Botërore (9 maj 1945) metropolet e fuqive kolonialiste të Evropës Perëndimore kanë braktisur kolonitë e tyre në Afrikë, në Azi dhe në Amerikën Latine. Mirëpo, ky fenomen i shkolonizimit të popujve dhe të vendeve të robërura dhe të shfrytëzuara, nuk ndodhi edhe në shkolonizimin e Shqipërisë etnike në Ballkan, sepse shtetet kolonialiste, ankesioniste, ekspansioniste dhe gjenocidale sllave (Serbia, Greqia, Mali i Zi dhe Maqedonia) asnjëherë nuk pranuan, që të heqin dorë nga plaçka e tyre koloniale e grabitur nga territoret e Shqipërisë etnike (1912-2018).

Ky lloj i kolonializmit të paprekur dhe të pandëshkuar sllav në Ballkan, është rast sui generis i shkeljes së normave dhe të rregullave të së drejtës ndërkombëtare dhe të rendit juridik pozitiv ndërkombëtar!

Prandaj, ky absurd dhe paradoks juridik dhe politik i sistemit shtetëror ndërkombëtar, imponon edhe këto pyetje esenciale:

(1)Pse vetëm në Shqipërinë etnike në Ballkan, edhe në shekullin XXI, Evropa demokratike dhe OKB-ja po tolerojnë sundimin e egër kolonial serbo-sllav (1878-2018)?

(2)Edhe sa shekuj, duhet të kalojnë, që Evropa dhe bashkësia ndërkombëtare, të fillojnë procesin e shkolonizimit të territoreve indigjene të Shqipërisë etnike dhe të shqiptarëve të kolonizuar nga Serbia, nga Mali i Zi, nga Maqedonia dhe nga Greqia?

(3) Pse ky abolim i sundimit kolonial sllav në Ballkan, kur ky fenomen i shëmtuar çnjerëzor është i papranueshëm dhe i dënueshëm për të drejtën humanitare ndërkombëtare?

(4) Pse OKB-ja dhe BE-ja, duke u bazuar në të drejtën ndërkombëtare dhe në Kartën e Kombeve të Bashkuara, nuk i detyrojnë shtetet kolonizatore sllave: Serbinë, Malin e Zi, Greqinë dhe Maqedoninë, që në mënyrë paqësore, t’i braktisin territoret e kolonizuara, të aneksuara dhe të copëtuara me agresion dhe me gjenocid të shqiptarëve dhe të Shqipërisë etnike?

(5) Pse OKB-ja dhe BE-ja lejojnë, që këto shtete sllave ballkanike ( me bagazhin dhe me hipotekën e tyre kolonialiste), të jenë i vetmi rast sui generis në botë në shpërputhje me Rendin e Ri Botëror, me të drejtën ndërkombëtare, me Kartën e Kombeve të Bashkuara, me Kartën e Dokumentit Përfundimtar të Helsinikit (1975), mebi Kartën e Parisit mbi të Drejtat dhe Liritë e Njeriut (1990), deri kur do të shkelen këto dokumente me vlerë juridike pozitive dhe universale ndërkombëtare nga ana e shteteve të theksuara sllave të Ballkanit?

(6) Si mund të jetë Greqia anëtare e OKB-së, e BE-së, e OSBE-së dhe e NATO-s, kur me spastrim etnik, me terror, me masakra, me deportime të detyrueshme dhe me gjenocid ka dëbuar mbi 2 milionë shqiptarë çamë vetëm për t’ua grabitur shtëpitë, pasuritë dhe tokën e tyre stërgjyshore-ÇAMËRINË së bashku me gjithë EPIRIN ILIRIK-SHQIPTAR?

(7) Pse OKB-ja dhe BE-ja ligjërisht nuk e detyrojnë Greqinë kolonizuese dhe gjenocidale, që të lejojë riatdhesimin e mbi 2 milionë shqiptarëve në Çamërinë e tyre, si dhe t’u njohë të të gjitha të drejtat dhe liritë njerëzore dhe kombëtare, ashtu sikurse Shqipëria, që ua ka njohur të të gjitha të drejtat minoritetit grek në territorin e saj?

(8) Gjithashtu, si mund të jenë anëtare të OKB-së, të BE-së dhe të OSBE-së: Serbia, Mali i Zi dhe Maqedonia, ku asnjëra prej tyre nuk pranojnë që shqiptarëve t’ua kthejnë territoret e tyre, t’ua njohin të drejtën historike mbi to, si dhe t’ua njohin të drejtën e vetëdendosjes. Për më tepër, si mund të integrohen në BE këto shtete sllave ballkanike pa zgjidhur problemin kolonial dhe territorial me shqiptarët e kolonizuar?

S’ka asnjë dyshim se këto pyetje të pashmangshme racionale, do të përsëritën vazhdimisht derisa të zgjidhet përfundimisht çështja koloniale e shqiptarëve në Ballkan. Këtë duhet ta mbajnë parasysh Evropa Perindimore demokratike dhe Kombet e Bashkuara.

OKB-ja ka luajtur rol vendimtar në procesin e shkolonizimit në Afrikë dhe në Azi, por, jo edhe në Ballkan (1945-2018)

Këtë process të çlirimit antikolonial OKB-ja e ka mbështetur në bazë të së drejtës ndërkombëtare dhe Kartës së saj. Këtë e dëshmojnë me dhjetra e qindra Rezoluta, Deklarata, Protokolle dhe Marrëveshje të Kombeve të Bashkuara për shkolonizimin e popujve dhe të vendeve të ribëruara në kontinentine Afrikës dhe të Azisë. Për arritjen e një suksesi të tillë progresiv për emancipimin dhe për njohjen e së drejtës së vetëvendosjes popujve dhe vendeve të kolonizuara, OKB-ja ka merita të veçanta historike, politike, humanitare, demokratike dhe paqësore.

Lind pyetja, pse OKB (1945-2018) e as BE-ja, nuk e kanë shqyrtuar problemin kolonial sllav mbi shqiptarët dhe mbi Shqipërinë Etnike?

Përgjigjja është e thjeshtë, kanë pasur të drejtë, që të mos i qasen këtij problemi kolonial, sepse as OKB-ja e as BE-ja deri më sot (1945-2018), ende nuk kanë pranuar ndonjë kërkesë a peticion zyrtar nga Republika e Shqipërisë për ta zgjidhur çështjen koloniale shqiptare në Ballkan.

Ky është absurdi dhe paradoksi ynë etik, shkencor, politik, diplomatik kombëtar dhe ndërkombëtar, që asnjëherë në historinë e derisotme (1945-2018) Tirana zyrtare (as shkenca, as politika, as dipomacia e as drejtësia) nuk ka ushtruar kurrfarë kërkese zyrtare në “sportelin” protokollues të OKB-së dhe të BE-së, që të debatohej për shkoonizimin e më se gjysmës së Shqipërisë etnike dhe të mbi 3 milionë shqiptarëve.

Ky ishte dhe është gabimi dhe faji ynë kolektiv kombëtar dhe shtetëror, jo faji i OKB-së e as i BE-së, që nuk po reagojnë kundër kolonializmit sllav mbo territoret shqiptare në Ballkan.

Derisa Tirana dhe Prishtina zyrtare e heshtin problemin kolonial sllav mbi shqipatarët dhe mbi gjysmën e Shqipërisë etnike, duke mos kërkuar ndëshkimin e tij nga OKB-ja dhe nga BE-ja, sigurisht se nuk është e logjikshme, që Nj-Jorku dhe Brukseli të ngrejnë “padi” kundër shteteve kolonialiste sllave ballkanike. Këtë, së pari, duhet ta bëjë diplomacia e Shqipërisë, duke paraqitur kërkesën e saj në Asamblenë e Përgjithshme të OKB-së. Ashtu sikurse dikur në vitet e 60-ta të shekullit XX, kur Arabia Saudite në çdo session të AP-së së OKB-së ka paraqitur kërkesën e saj për shkolonizimin-pavarësimin e Algjerisë nga Franca. Ndonëse një kërkesë e këtillë e Arabisë Saudite në çdo session të AP-së heqej nga “rendi i ditës”.

Miërpo, së fundi ia vlejti, sepse më 18 mars të vitit 1962 (në saje të Marrëveshjeve të Evianit), Alegjeria fitoi pavarësinë e saj. Për një akt të këtillë, meritat më të mëdha historike, politike dhe diplomatike i ka kryetari i Republikës së Pestë Frënge, Gjenerali i famshëm Chales De Gaulle, i cili më 25 gusht të vitit 1945 çliroi Francën nga nazifashizmi gjerman dhe nga kolaboracionistët frëngë me Philip Petain-in në krye.

Pra, sundimi kolonial sllav mbi territoret shqiptare në Ballkan, nuk mund të flaket me “pallavra” të politikës ditore të kosmopolitëve mafiozë dhe të korrupcionistëve, por, së pari, duhet të shtrohet për debat kërkesa legjitime për luftimin e kolonializmit sllav në bazë të së drejtës ndërkombëtare dhe Kartës së Kombeve të Bashkuara, duke u adresuar në selinë e OKB-së në Nju-Jork dhe në selinë e BE-së në Bruksel.

Kjo është procedura ligjore, që duhet inicuar Shqipëria e Edi Ramës dhe e Ilir Metes, nëse duan të dalin nga errësira dhe tirania e kolonializmit gjenocidal sllav të Ballkanit jo “pallavrat” për integrimin e shqiptarëve të kolonizuar në federatën sllave ballkanike, si ide e dikurshme e komunistëve titoistë jugosllavë, e cila si e tillë, edhe dështoi me formimin e Kominternit (BIK) në shtatorin e vitit 1947.

Prandaj, ka ardhur koha, që politika dhe diplomacia shqiptare të mos ushqehen me recidiva negativë të së kaluarës historike të idesë së falimentuar të Federatës Ballkanike me përbërje krejtësisht sllave (autor dhe propozues i së cilës Josip Broz Tito), duke u shtirur si kozmopolitë, duke e mashtruar, duke e shfrytëzuar, duke e poshtëruar, duke e zhvlerësuar, duke e tradhtuar dhe duke e vrarë njëri-tjetrin, me qëllim të ringjalljes dhe të promovimit të Jugosllavisë së ngordhur të Titos (1990).

Këto ëndrra sllave dhe pansllave, politika dhe diplomacia shqiptare, duhet t’i kenë braktisur njëherë e përgjithmonë, sepse këto janë varri i hapur për shqiptarët dhe për bashkimin e tyre si KOMB dhe si SHTET unitar Ballkan. Për më tepër, nëse liderët politikë shqiptarë nuk heqin dorë nga projektet e përbashkëta me kolonialistët dhe me hegjemonistët sllavë të Ballkanit, nuk do të kenë asnjë gjasë, që ta bindin bashkësinë ndërkombëtare se mbi 3 milionë shqiptarë ende janë viktima shekullore të gjenocidit kolonial sllav (1878-201).

Në këtë pikëvështrim nuk mund të ndihmojë as Amerika, as Evropa e as OKB-ja, sepse ky është problem i brendshëm shqiptar (1878-2018), që duhet ta zgjidhin vetë shqiptarët, në qoftë se duan ta luftojnë sundimin e huaj kolonialist sllav shekullor (1878-2018).

-Mos u frikësoni, thuani me emër e mbiemër problemin që kemi me Serbinë, me Malin e Zi, me Greqinë dhe me Maqedoninë, e ky është PROBLEMI KOLONIAL i pazgjidhur (që në asnjë formë nuk është çështje minoritare), jo ÇËSHTJA KOMBËTARE, sepse këtë shqiptarët e kanë të zgjidhur që nga shekulli XIX, atëherë, kur e kanë zgjidhur edhe vendet evropiane.

Dështoi Referendumi, por JO edhe konflikti i simuluar greko-maqedon (1991-2018)

October 1, 2018 by dgreca

*Nuk ka konflikt “greko-maqedon” në Ballkan, por shqiptaro-greko-sllavomaqedon. Ky është konflikti potencial i pazgjidhur (1878-2018), që mund ta ndezë flakë Ballkanin, JO konflikti i improvizuar “greko-maqedon”, që ka për qëllim mashtrimin e politikës shqiptare, evropiane dhe ndërkombëtare për t’i “disiplinuar” dhe mbajtur si skllavë shqiptarët nën zgjedhen koloniale shekullore sllavo-biznatine në Ballkan. Kjo është prapavija politike, diplomatike dhe propagandistike e konfliktit inekzistnet të inskenuar greko-maqedon (1991-2018)…/

Shkruan: Prof.Dr. Mehdi HYSENI/

Kështu që, shqiptarët as në Mqedoni, as në Ballkan e as në diasporë nuk kanë asnjë arsye të “vajtojnë” dhe të zihen mes veti për shkak të bankrotit të Refrendumit (30 shtator 2018, sepse Referendumi nuk është organizuar për interesin e as për të mirën kombëtare, shtetërore dhe të prosperitetit ekonomik, zhvillimor dhe të mirëqenies së shqiptarëve, por, për zgjidhjen e “hesapeve” gjeopolitike të greko-maqedonëve në kurrizin e shqiptarëve dhe të territoreve të tyre indigjene shekulore ) për ndryshimin e emrit të Maqedonisë në “Maqedoninë veriore” më së shumëti ka goditur disa pushtetarë të Shqipërisë ( presidentin Ilir Meta dhe kryeministrin Edi Rama) si dhe presidentin e Kosovës, Hashim Thaçi , të cilët apeluan shqiptarët në Maqedoni, të dilinin në Referendum dhe të votonin masvokisht për “Severna Makedonija” !

Mirëpo, vota PRO e shqiptarëve të dalë në referendumin për “Maqedoninë Veriore”, bërë më 30 shtator 2018, nuk ia arriti ta VULOSËTE Marrëveshjen mes Greqisë dhe Maqedonisë për të ndryshuar emrin e saj në “Maqedoni Veriore”, të nënshkruar në Prespë (17 qershor 2018) nga ministri i Jashtëm i Maqedonisë (Nikola Dimitrov) dhe ministri Jashtëm e Greqisë, Nikos Kotzias. Mirëpo, fatbardhësisht pas numërimit të votave, rezultati përfundimtar tregoi se këto nuk qenë të mjaftueshme për ta kaluar pragun 50% të pjesëmarrjes së votuesve. Ndaj, edhe pse shqiptarët në qendrat e votimit hedhën votën e tyre mbi 90% keq dështoi Referendumi i kryeministrit të qeverisë maqedone Zoran Zaev, sepse nuk e votoi shumica e elektoratit sllavomaqedon.

Me gjithë dështimin e këtij referendumi, ky ishte një sukses i madh triumfues propagandistik, politik dhe diplomatik, sepse shqiptarët edhe në Maqedoni, edhe në Shqipëri, edhe në diasporënuk qenë në gjendje për ta kuptuar drejt ESENCËN E KONFLIKTIT TË SIMULUAR DHE TË IMPROVIZUAR greko-maqedon(1991-2018), ashtu si nuk qenë në gjednje për ta kuptuar Planin 6-Pikësh të Serbisë së ish-presidentit Boris Tadiq dhe ish-ministrit të tij të Jashtëm Vuk Jeremiq me të cilin i mashtruan BE-në, OKB-në dhe Amerikën, si dhe drejtuesit apolitikë shtetërorë të Kosovës, se gjoja Veriu i Kosovës ishte shndërruar në një konflikt mes Kosovës dhe Serbisë.

Mirëpo, ipso facto ky ishte një konflikt i simuluar nga ana e Beogradit dhe e aletëve të tij ndërkombëtarë kinse për zgjidhjen e problemit të minoritarëve serbë në Mitrovicën e Veriut, i cili as de fakto e as de jure nuk ekzistonte si i tillë, por qëllimi i fundit të tij ishte internacionalizimi i Kosovës Veriore-SHKËPUTJA NGA TËRËSIA INTEGRUESE TERRITORIALE E REPUBLIKËS SË PAVARUR TË KOSOVËS. Dhe, për fat të keq, për shkak të politikës drejtuese marionete të Kosovës, kjo strategji politiko-diplomatike e Beogradit pati sukses, që ta përfitonte mbështetjen e qeverisë dhe të parlamentit të instrumentalizuar të ish-kryeministrit Hashim Thaçi ( tani president i Kosovës), të BE-së, të OKB-së, të SHBA-së, që ky Plan 6-Pikësh, të gjeneronte Dialogun e Brukselit (2010-2018), i cili ka për qëllim për ta “vulosur” copëtimin e territorit verior të Kosovës. Këtë, e ilustron edhe kjo deklaratë e presidentit actual të Serbisë,Aleksandar Vuçiq, të dhënë për opinion e gjerë të Serbisë, duke nënvizuar se “Albanci nemaju šta da traže na severu Kosova. Pogazili su tačku 9. Prvog briselskog sporazuma,..”(Shqiptarët nuk kanë çfarë të kërkojnë në Veriun e Kosovës, sepse kanë shkelur Pikën 9 të Marrëveshjes së Brukselit). (https://informer.rs/vesti/politika/402155/vucic-nikome-necemo-dozvoliti-provodi-nasilje-nad-nasim-narodom-novih-oluja-bljesaka-dok-sam-predsednik-nece-biti).

Sipas kësaj deklarate të presidentit Vuçiq del e qartë se Veriu i Kosovës sipas Marrëveshjes së theksuar të Brukselit, të nënshkruar nga pala negociouse e Prishtinës dhe e Beogradit, tanimë qenka “akaparuar” si pjesë territoriale e Serbisë. Ndryshe, Vuçiqi nuk do të kishte guxuar të shprehej se “Shqiptarët nuk kanë çfarë të kërkojnë në Veriun e Kosovës…”, sepse do të qortohej dhe sanksionohej nga BE-ja dhe nga Amerika.

-PO në këtë “stil” improvizues dhe simulues të politikës dhe diplomacisë neokolonialiste serbomadhe antishqiptare të Beogradit, i cili, pikësëpari gjeti mbështetjen e liderëve shtetërorë të Kosovës, si dhe të atyre të BE-së dhe të Kombeve të Bashkuara, ashtu edhe Shkupi dhe Athina shpikën konfliktin e simuluar dhe të rremë mes tyre se gjoja sllavomaqedonët kanë vjedhur trashigiminë historike të Maqedonisë Antike të Aleksandrit të Madh, duke qenë se sipas politikës, të diplomacisë dhe të kuazishkencës greke, ajo “ ishte pronë” e grekëve dhe jo e maqedonëve. Mirëpo, polemikat dhe zënkat e tyre të kamufluara dhe perfide në këtë “temë” kinse për t’ia “lëçitur” Evropës dhe botës, se gjoja duhej ta detyrinin Shkupin, që të gjente gjuhë të përashkët dhe kompromis me Athinën për zgjidhjen e emrit të shtetit maqedon, ishin vetëm një bllof dhe një lojë e përbashkët politike, propagandistike dhe diplomatike për t’i mashtruar liderët e gjorë politikë shqiptarë në Maqedoni, në Shqipëri, në Kosovë dhe në diasporë, me qëllim të mohimit të së drejtës historike të shqiptarëve mbi territoret autoktone të Shqipërisë etnike, edhe pse e vërteta historike flet krejtësisht ndryshe se MAQEDONIA ANTIKE PELLAZGO-ILIRE nuk është pronë e as trashigimi historike, as legale e as legjitime e grekëve e as e sllavomaqedonëve, por vetëm e SHQIPTARËVE me prejardhje PELLAZGO-ILIRE.

Republika e Iliridës është shpëtimi i shqiptarëve

-JO, “SEVERNA MAKEDONIJA” e as “Titova Makedonija”. Këto janë mgrehina artificiale nacionale dhe shtetërore sllavomaqedone, JO kursesi shqiptare.

Prandaj, ka ardhur koha, që shqiptarët ta vënë gishtin në kokë, të mos luftojnë dhe të mos votojnë për republikat jugosllave sllavomaqedone për ta vulosur robërinë dhe skllavërinë koloniale nën sundimin e egër sllavomaqedon, por të vetëdijësohen kombëtarisht, politikisht dhe diplomatikisht të punojnë dhe të veprojnë për mbrojtjen e interesit të përgjithshëm kombëtar dhe shtetëror, duke e mbrojtur dhe, duke i dalë Zot truallit të vet autokton-Shqipërisë etnike, duke kërkuar dhe organizuar REFERENDUMIN SHQIPTAR, që të dalin të votojnë për shtetin e vet-Republikën e Iliridës, JO për “Severna, Juzhna, Zapadna i Istocna Makedonija” si qytetarë të rendit të dytë-minoritarë vasalë dhe hyzmeqarë të sllavomaqedonëve, ashtu si në Jugosllavinë e Titos (1945-1991).

Ndaj, si liderët politikë, ashtu edhe populli shqiptar në Maqedoni nuk duhet të vetëmashtrohen, të grinden, të përplasen, të përçahen, të rrahën, të plagosën, të burgosën ose të vriten dhe të shterohen, duke votuar nëpër referendume, që organizojnë sllavomaqedonët për “Sevrena Makedonija”, sepse ato janë të barasvlershme me “Titova Makedonija-Jugosllavija”, që shqiptarëve në Maqedoni t’ua mohojnë të drejtën historike, kombëtare dhe të vetëvendosjes për të mos krijuar shtetin e vet legal dhe legjitim etnik. Ky është objektivi i konfliktit të shpikur greko-maqedon (1991-2018), që shqiptarët të spastrohen nga trojet e tyre pellazgo-ilire-shqiptare.

“Makedonija” apo “Severna Makedonija” janë antitetezë mohuese dhe shpërfytyruese të historisë së lashtë mijëravjeçare pellazgo-ilire-shqiptare. Ndaj, nuk duhet të vetëmashtrohemi nga askush me premtime të kota dhe me gënjeshtra politiko-propagandistike, duke na detyruar me çdo kusht që t’i mbështesim ineteresat sallovo-maqedone, greke, bullgare dhe ruse, por duhet ta mbrojmë interesin të përgjithshëm kombëtar, shtetëror dhe territorial, sepse ne jemi në truallin tonë, JO të sllavomaqedonëve e as të grekëve. Ndaj, duhet t’i thërrasim arsyes, që të mos mashtrohemi, të mos frikësohemi dhe, të mos kapitullojmë përpara kolonialistëve dhe militaristëve sllavomaqedonë dhe grekë, që po luftojnë t’i mbajnë përjetësisht tokat dhe shtëpitë tona, me qëllim që të na fshijnë nga Harta gjeopolitike e Shqipërisë Etnike.

-Vetëm tradhtarët, të shiturit, mercenarët, mafiozët dhe matrapazët politikë shqipfolës, që me mallverzime dhe me mashtrime të ndryshme kanë marrë “timonin drejtues” të shqiptarëve në Ballkan, nuk janë gjendje për ta kuptuar dhe deshifruar lojën e rrezikshme të propagandës, të politikës dhe diplomacisë së aliazhuar greko-maqedone të shpikjes së “konfliktit greko-maqedon” se gjoja Greqia dhe Maqedonia, qe 27 vjet (1991-2018) “janë me një këmbë në luftë” gjoja për shkak të mosmarrëveshjes së përvetësimit të trashigimisë historike të grekëve dhe të Greqisë si pasardhës të Maqedonisë Antike dhe të Aleksandrit të Madh, të cilit qeveria sllavomaqedone e Shkupit ia ka ndërtuar një shtatore disametërshe në qendër të këtij kryeqyteti, si dhe ka përvetësuar simbolet e tjera, siç është flamuri me të cilin identifikohet nacionaliteti dhe shteti sllavomaqedon si trashëgimtarë të Filipit II dhe birit të tij, Aleksandri i Madh.

Mirëpo, e gjithë kjo “zavërzllamë” kinse në emër të tjetërsimit të gjenealogjisë së Maqedonisë Antike, është bërë dhe po bëhet, që Greqia dhe Maqedonia ta “fshijnë” identitetin e kombit shqiptar nga territoret e tyre pellazgo-ilire-shqiptare në Ballkan.

Këtë politikë, këtë diplomaci dhe këtë propagandë perfide ( në emër të një konfliti të improvizuar në mënyrën më të rafinuar, i cili, në essence është fiktiv dhe inekzistent) Athina zyrtare është duke e zhvilluar me qëllim që, ta shpërqëndrojë vëmendjen e BE-së, të OKB-së dhe të Amerikës në të ashtuquajturin “konflikt greko-maqedon” vetëm për vetëm, që t’i shpëtojë verdiktit të drejtësisë nga BE-ja, nga OKB-ja dhe nga Amerika, duke e fshehur problemin e saj “përvëlues” të ÇAMËRISË SË EPIRIT-ILLYRIKUMIT SHQIPTAR, të cilin e ka pushtuar dhe ankesuar me forcë dhe me gjenocid, duke i spastruar etnikisht shqiptarët nga trojet dhe nga shtëpitë e tyre (1878-2018).

Kjo strategji fshihet dhe në përmbajtjen e konfliktit inekzistent greko-maqedon, që mbi 1 milion shqiptarë t’i spastrojnë gradualisht nga territoret e tyre etnike nën Maqedoni, ashtu siç ndodhi 140 vjet më parë, kur Greqia, Serbia dhe Mali i Zi me ndihmën e Fuqive të Mëdha të Evropës copëtuan, aneksuan dhe kolonizuan shqiptarët dhe SHQIPËRINË E TYRE ETNIKE me forcë, me agresion, me dëbime masovike dhe me gjenocid. Të njëjtën gjë e kërkojnë edhe sot, duke mos pranuar, që t’i lirojnë territoret e copëtuara dhe të koloizuara të shqiptarëve dhe të SHQIPËRISË ETNIKE mbi 50%.