reshat kripa – Page 23 – Dielli

Mos na fyeni, zoterinj!

June 3, 2014 by dgreca

Ndoshta, tani për tani, jeni në majat e pushtetit. Ndoshta, tani për tani, keni arritur majat e pasurimit. Por, do të vijë dita që ato t’i villni të gjitha. Ju nuk mund të ndërroni dot rrotën e historisë. E vërteta do të triumfojë mbi mashtrimin. Pasi, siç shkruante shumë vite më parë, i paharruarai Ali Asllani:/

“Ja, ja grushti do të bjerë përmbi krye të zuzarve,/
Koha është e maskarenjve, po Shqipëria është e shqipëtarëve!”/
Nga Reshat Kripa/

Mos na fyeni, zoterinj!
Ne ishim te paret, qysh ne ditet e para të restaurimit të sistemit komunist në Shqipëri, që guxuam të ngriheshim kundër tij, në një kohë kur ju ekzaltonit vendosjen e diktaturës në vendin tonë. Ne ishim të parët që guxuam ta vazhdojmë luftën, në kushtet e tmerrshme të shtypjes dhe diskriminmimit, në një kohë kur ju i mbushët duart plot kallo duke duartrokitur për diktatorin dhe pasuesit e tij. Ne ishim të parët që nuk na thyen as pushkatimet masive, as burgjet e tmerrshëm, as kampet mizore të internimit, në një kohë kur ju, të shndërruar në lepuj, iu servilosët atij regjimi. Ne ishim të parët që parullë tonën kishim: “Për Liri, për Shqipëri, për Flamurin Kuq e Zi!” në një kohë kur ju kishit parullën e “internacionalizmit proletar”. Ne ishim të parët që luftonim për një Shqipëri të lirë, etnike, demokratike, me baza shoqërore moderne, për një Shqipëri ku të mbretëronte liria e fjalës dhe mendimit, për një Shqipëri të drejtuar nga njerëz të pakompromentuar, nga shqiptar që nuk ishin kursyer, në çdo kohë e çdo rethanë, për shpëtimin dhe të mirën e këtij vendi, prej burrash punëtorë, të aftë dhe të ndershëm, për një Shqipëri që do të dënonte pseudopatriotët, tradhtarët, të shiturit, spiunët, për një Shqipëri ku nuk do të kishte vend për dallkaukët, servilët dhe të gjithë ata që pengojnë zhvillimin dhe përparimin e Shqipërisë së re, kurse ju jeni pinjollët e pikërisht atyre që e çuan vendin tonë në buzën e greminës, atyre që na vranë e prenë, që zhdukën pronën private, që humbën besimin në Zotin e madh dhe të madhërueshëm, që keni vendosur në krye të organeve të larta administrativo-shtetërore pikërisht ata që i shkaktuan mënxyrën këtij kombi, ish sigurimsat, prokurorët, gjyqtarët dhe lakejtë më të pështirë të atij sistemi.
Mos na fyeni zotërinj!
Pikërisht për ato arsye, që përmenda më sipër, sot janë në grevë urie një pjesë fare e vogël e jona. Është e vërtetë që numri i tyre është shumë herë më i vogël se sa numri ynë i përgjithshëm, por ata na përfaqësojnë të gjithë ne. Mos u mundoni ta shtrembëroni kriterin e asaj greve. Ata nuk janë futur për pesë lekë që ju mundoheni t’ua vishni. Ata janë futur për zbatimin e parimeve për të cilat u sakrifikuan paraardhësit e tyre.. Ata janë futur pasi po shohin se nga ana juaj ka filluar një fushatë e egër për ringjalljen e së kaluarës diktatoriale dhe bashkë me të edhe të diktatorit të urryer. Ata nuk duam të dëgjojnë më për ngjarje dhe individë që historia dhe vetë populli i këtij vendi i ka hedhur në koshin e harresës qysh prej vitit 1990. Ata duan një Shqipëri demokratike, brenda gjirit të kombeve të tjera që janë bashkuar në aleancën e madhe perëndimore.
Mos na fyeni, zotërinj!
Në vitin 1996 Asamblea Parlamentare e Këshillit të Europës miratoi rezolutën numër 1096 ku bënte thirrje për ndëshkimin e krimeve komuniste të regjimeve totalitare. Kjo rezolutë, për shkak edhe të ngjarjeve të vitit të zi 1997, qëllimisht, kaloi në heshtje nga ana e organeve qeveritare. Duke iu referuiar asaj rezolute, Asamblea Parlamentare e Këshillit të Europës, më 25 janar 2006, miratoi rezolutën numër 1481 “Nevoja për ndëshkimin ndërkombëtar të krimeve të regjimeve totalitare komuniste”. Mbështetur në këto rezoluta, Kuvendi i Shqipërisë, në tetor 2006 miratoi rezolutën “Për dënimin e krimeve të kryera nga regjimi komunist në Shqipëri”. Për fat të keq, në atë kohë, me urdhër të kryetarit të Partisë Socialiste, zotit Edi Rama, deputetët socialistë u larguan nga salla e parlamentit në çastin e votimit. Pra, për zbatimin e pikave të kësaj rezolute që, në fakt, pothuajse ka mbetur në letër, janë sot në grevë të përndjekurit politikë të vërtetë të këtij vendi.
Mos na fyeni zotërini!
Ne kërkojmë zbatimin e pikave të asaj rezolute. Ne kërkojmë dënimin e diktatorit Enver Hoxha, si ideatorin, frymëzuesin, drejtuesin dhe ekzekutuesin e sistemit më të egër diktatorial në Europën Lindore. Kërkojmë rishikimin e datave simbol të sistemit komunist që shënojnë instalimin e diktaturës komuniste në Shqipëri si dhe heqjen e këtyre datave nga protokollet zyrtare shtetërore. Kërkojmë bërjen publike të të gjithë dokumenteve që dëshmojnë krimet e regjimit komunist duke përfshirë dhe dosjet e krijuara në ish-intitucionet e përndjekjes dhe dënimeve politike si Sigurimi i Shtetit, Prokuroritë, Gjykatat dhe Komitetet e Dëbim-Internimeve. Kërkojmë hapjen e dosjeve të ish-bashkëpuntorëve të sigurimit dhe të atyre që i detyruan për një gjë të këtillë, për politikanët, drejtuesit e institucioneve drejtuese, atyre të sistemit të drejtësisë, të administratës publike qëndrore e lokale, si dhe të mediave audio-vizive apo të shkruara. Kërkojmë hartimin e një strategjie kombëtare për eliminimin e pasojave të totalitarizmit gjysmëshekullor, lidhur me statusin e të përndjekurve politikë për integrimin, arsimimin, punësimin, strehimin dhe dëmshpërblimin e tyre, në një kohë sa më të shpejtë dhe akordimin e një fondi për gjetjen e të rënëve dhe pushkatuarve për liri dhe demokraci pra për arsye politike. Kërkojmë rishikimin e historisë së vendit tonë dhe si rrjedhojë rishikimin e teksteve shkollore, hapjen e muzeumeve përfshirë dhe kthimin në muze të burgjeve dhe kampeve të tmerrshme politike si dhe ngritjen e memorialeve në nderim të shqiptarve të ndershëm për kundërvënien ndaj regjimit totalitar. Së fundi kërkojmë organizimin e një konference kombëtare me pjesëmarrjen e përfaqësuesve të parlamentit, qeverisë, partive politike, shoqatave të të përsekutuarve, akademikëve, historianëve dhe ekspertëve të OJQ-ve, për krimet e kryera nga regjimet totalitare komuniste.
Mos na fyeni, zotërinj!
Këto janë kërkesat tona. Për këto jemi në grevë urie. Mos u mundoni ta zhvendosni vëmendjen e opinionit publik nga këto kërkesa të drejta në të tjera me karakter ordiner. Ne nuk jemi të dënuar ordiner. Ne jemi të dënuar politikë dhe kërkesat tona kanë karakter politikë. Mos u mundoni të na ngatërroni me elementë që nuk kanë të bëjnë aspak me çështjen dhe parimet tona. Mos u mundoni të na ngatërroni me elementë që kanë qenë të dënuar për motive ordinere, grabitje, mashtrimi, prostitucioni e të tjera dhe që tani na i paraqisni si kryetarë të shoqatave të të përndjekurve politikë, siç është rasti i njerit, të cilit më vjen të pështirë t’ia përmend emrin dhe që ju vetë e keni arrestuar si mashtrues, por që pak më shumë se një vit më parë e ngritët në qiell duke e paraqitur si hero të një greve urie që paskish organizuar. Dua t’ju pyes juve, por edhe një pjesë të gazetarëve të shtypit të shkruar dhe atij viziv:
– Ku jeni bazuar që ende e paraqisni këtë sharlatan si kryetar i një shoqate të
përndjekurish politikë? Cila është kjo shoqatë? A ka vendim gjykate? Kush janë kryetari, sekretari, nënkryetarët e saj? A kanë anëtarë apo janë vetëm drejtuesit e tyre? A kanë degë nëpër rrethet e vendit dhe kush janë kryetarët e tyre. A kanë libreza antarësie dhe libra të regjistrimit të anëtarëve?
Ndoshta ju do të thoni:
– Po ju a i keni këto?
Ejani, të nderuar zotërinj, ejani në zyrat tona! Ato ndodhen në godinën ku, dikur, sundonte
diktatori. Aty do t’i gjeni të gjitha, madje të hedhura edhe në kompjuter. Do të gjeni edhe dokumentin e antarësimit të shoqatës tonë në Shoqatën Ndërkombëtare të të Burgosurve Politikë dhe Viktimave të Komunizmit, me qendër në Berlin, me kryetar zotin Jure Knezovic, nga Kroacia dhe sekretar zotin Rudolf Guenther, nga Gjermania.
Ju, të nderuar gazetarë, thoni se materialet, për të qenë të besueshme, i merrni të paktën nga dy burime. Në cilin burim figuron që i lartpërmenduri qenka kryetar shoqate? Për të qenë realist, do t’ju rekomandoja të bënit një verifikim për të gjitha shoqatat e të përtndjekurve politikë dhe, atëherë, do të shikonit se sa të tilla janë në të vërtetë.
Mos na fyeni, zotërinj!
\ Është turpi juaj të përdorni një pjesë të të përndjekurve politikë kundër shokëve të tyre. Është turp për një të përndjekur politikë të përdoret kundër shokëve të tij për një shpërblim që mund t’i japin padronët. Një fenomen i tillë ndodhi me të ashtuquajturin Instituti i të Përndjekurve Politikë, ku një përfaqësues i tij volli fjalët më të ndyra për pjesëmnarrësit e grevës. Nuk e dimë nëse e kishte nga vetja apo kështu e kishte mësuar drejtori i tij apo padronët e tjerë. Sidoqoftë grevistët ia dhanë përgjigjen. Ata i nxorrën përjashta dhe mbyllën me dry portën e atij instituti.
Zotërini qeveritarë! Hiqni dorë nga demagogjia dhe mashtrimi! Hiqni dorë nga skenat komike të dëmshpërblimit fallso që zhvilloni në Ministrinë e Punës dhe Çështjeve Sociale! Zoti Ministër! Jeni ende i ri për të mësuar gjuhën e demagogjisë dhe mashtrimit. Hiqni dorë nga shpërndarja e dokumentave falso të dëmshpërblimit kur në degët e bankave nuk keni derdhur ende asnjë shumë për dëmshëprblimin e këtyre të përndjekurve, megjithëse kanë kaluar disa muaj. Keni filluar me premtime qysh para një viti, qysh kur zhvillohej fushata elektorale. Kanë kaluar dhjetë muaj dhe ju ende nuk keni mbajtur asnjë premtim.
Ju drejtohemi të gjitha partive politike që e quajnë vetën parti të modelit europian dhe ju bëjmë thirrje të bashkohen me grevën tonë, të bashkohen me parimet tona të paraqitura më lart. Ndërsa partive në pushtet u themi t’i thërrasin mendjes. Kthehuni në rrugën e drejtë europiano-perëndimore, përndryshe rrugët e Europës për ju do të jenë të mbyllura.
Ndaj, mos na fyeni, zotërinj! Ne ju themi, dhe kjo është e vërteta, se ne jemi fitimtarët e vërtetë të bëtejës së madhe midis komunizmit dhe antikomunizmit midis socializmit dhe kapitalizmit, midis totalitarizmit dhe demokracisë. Ndoshta, tani për tani, jeni në majat e pushtetit. Ndoshta, tani për tani, keni arritur majat e pasurimit. Por, do të vijë dita që ato t’i villni të gjitha. Ju nuk mund të ndërroni dot rrotën e historisë. E vërteta do të triumfojë mbi mashtrimin. Pasi, siç shkruante shumë vite më parë, i paharruarai Ali Asllani:

“Ja, ja grushti do të bjerë përmbi krye të zuzarve,
Koha është e maskarenjve, po Shqipëria është e shqipëtarëve!”

Kryetar i Shoqatës Antikomnuiste
të të Përndjekurve Politikë Demokratë të Tiranës

Epitafi i hipokrizisë

May 28, 2014 by dgreca

NGA RESHAT KRIPA/
Një ditë të djelë m’u tek të shkoja në varrezat e qytetit. Përse, do të thoni ju? Desha të vendosja nga një tufë lule në varret e miqve të mi që nuk jetojnë më. Kaloja nga njeri varr në tjetrin dhe lexoja epitafet e shkruara në to.
Në hyrje të varrezave më tërhoqi vëmendjen një varrosh me të vërtetë madhështor. U afrova dhe u mundova të lexoj emrin e të gjorit që prehej aty. Për çudi, nuk kishte as emër, as mbiemër dhe asgjë tjetër përveç një epitafi, pa autor, të gdhendur në pllakën e mermerit:

Këtu prehet hipokriti
Gojëmjaltë e trupërlyer,
Që s’tha fjalë pa lezet,
Që s’u prish në muhabet,
Dhe s’e ndyri kurrë gojën,
Me ata që kish nevojën!

Qëndrova i habitur dhe po kundroja atë varrosh të çuditshëm. Po thartoja trutë për të gjetur se kush duhej të ishte ky i paemër që prehej aty.
Nga kjo gjendje më zgjoi një zë që dëgjova pas meje:
– Çfarë halli të ka zënë, mor mik, që e ke humbur pusullen kështu?
Ktheva kryet dhe pas meje pash një plak që po i afrohej të njëqindave.
– Jo, or mik, – iu përgjigja, – nuk kam asnjë hall, por më çuditi ky varrosh pa emër me këtë epitaf.
Plaku qeshi si me qesëndi dhe u përgjigj:
– Ky varrosh dhe ky epitaf u kushtohet atyre që, kur ishin gjallë, kishin dy fytyra, njërën për natën dhe tjetrën për ditën.
Këto tha plaku dhe iku duke më lënë në meditimet e mia. Thartoja trutë për të gjetur të ngjashmit e këtyre që citonte epitafi. Para syve më dilnin portretet e disa kryetarve të parlamentit apo partive të ndryshme, deputetve apo funksionarve të shtetit, historianëve apo analistëve të shquar, përfaqësuesve të shoqatave të ndryshme apo edhe disa që e quajnë veten “të pavarur”, duke mbajtur fjalime prekëse lidhur me një përvjetor të harruar të një ngjarje të periudhës së “luftës së madhe”, sipas tyre. Ndërsa këta karafila ligjëronin, një turmë nga ata që quhen “veteranë”, brohorisnin për një djall të kuq me brirë, që vetë ky popull e përmbysi disa vite më parë, madje duke mbajtur në dorë portretet e tij. Unë nuk e di se çfarë veteranësh janë ata se, nga pamja e tyre, më i vjetri nuk i kalonte të 70 vjetët dhe nuk e kuptoj se ku e dinin historinë e asaj ngjarje, kur ende në atë kohë nuk kishin lindur. Bëjë një llogari me veten time. Lufta ka 70 vjet që ka përfunduar. Që të jesh një veteran i asaj lufte duhet të jesh të paktën 85 vjeç sot, domethënë të kesh marrë pjesë qysh në moshën 15 vjeçare në luftë. Por mua nuk më zuri syri asnjë të asaj moshe. Sa veteranë të kësaj moshe mund të jenë gjallë sot në Shqipëri?
– Ne nuk kemi parë gjë, nuk kemi dëgjuar asgjë, – i tha njeri nga ligjëruesit gazetarëve kur
e pyetën.
Të njejtën përgjigje kishte thënë edhe një miku i tij nja tre javë më parë duke përkujtuar atë që ata e quajnë “dita e dëshmorëve”. Të ngratëve! Mirë veshët që i paskan lënë, po sytë çfarë i gjeti.
Për cilët dëshmorë e kanë fjalën këta karafila? Mos vallë Shqipëria paska dëshmorë vetëm ata që kanë rënë me yll në ballë? Po ata me zhgabën dykrenore/ Po ata që u masakruan pas marrjes së pushtetit prej tyre? Mos vallë ata nuk janë dëshmorë? Çështë kjo ndarje e popullsisë së këtij vendi të vogël në “çlirimtarë” dhe “bashkëpuntorë”? Më kujtohet një këngë që këndohej në kohën e luftës:

Çohi, o vllazën, pa dallim feje,
Krahine dhe ideje,
Në një front të përbashkët,
Në luftë kundra fashizmit,
Çohi të gjithë,
Se ma koha nuk na pret!

Fjalët e kësaj kënge i dëgjoi një popull i tërë. Ai u ngrit i gjithë, dikush majtas dhe dikush djathtas. Sipas fjalëve të këngës ata luftonin në ndihmë të njeri-tjetrit. Kjo vazhdoi deri sa djalli i kuq e ndërroi tekstin e këngës me parullën “pushteti buron nga gryka e pushkës”. Kur vuri re se forcat e djathta kishin fituar epërsi ndaj atyre të majta, djalli i kuq vendosi t’i godiste ato. Një luftë e paparë civile shpërtheu në vend. Vëllai luftonte kundër vëllait. Vëllai vriste vëllanë, dhe, kur mori pushtetin, i shpalli kundërshtarët “kolaboracionistë të fashizmit”. Vini veshin! A keni dëgjuar në ndonjë vend tjetër të botës të shpallen kolaboracionostë më shumë se gjysma e qytetarëve të një kombi. Këtë bëri bisha e kuqe.
Por, fatkeqësisht, kjo frymë vazhdon edhe sot, kur bisha është përmbysur, por në një formë tjetër. Sot kërkohet të lihet në heshtje kontributi i dhënë nga e djathta gjatë luftës për liri dhe të hymnizohet i ashtuquajturi heroizëm i paparë i së majtës. Figurat e shquara të së djathtës, që nga rilindja deri tek pavarësia, që nga pavarësia deri më sot, janë lënë qëllimisht në hije. Nuk flitet asnjë fjalë për to. Nuk shkruhet asnjë rresht nëpër gazeta, libra apo tekste shkollore. Emrat e tyre nuk figurojnë në asnjë shesh, rrugë, shkollë apo institucion tjetër. Epo Shqipërinë e bëmë bashkë dhe bashkë duhet t’i ndajmë meritat e saj. Oligarkia komuniste nuk u përmbys dhe demokracia nuk erdhi vetëm me kontributin e dhënë nga studentët e lëvizjes së dhjetorit 1990. Nuk erdhi me përpjekjet e vetëm atyre katër ditëve. Por është kontributi i dhënë nga e djathta shqiptare gjatë 46 viteve të një rezistence të papare në historinë e vendit dhe që u finalizua me lëvizjen studentore të dhjetorit, shto këtu edhe kontributin e madh të politikës amerikano-perëndimore që e detyruan sistemin socialist të kapitullonte pa kushte./
Po përse e majta shqiptare dhe, veçanërisht, brezi i ri i saj vazhdon, pothuajse, të njejtën politikë diskrimuese me të djathtën tradicionale? A thua të kenë ata ëndërrime për atë sistem që vetë një pjesë e tyre e shembën në vitin 1990? Unë nuk e besoj. Unë nuk besoj që bosët e së majtës që drejtojnë verndin, të duan të humbin milionat e fituara me mënyra nga më të ndryshmet pasi, po të rikthejnë sistemin e përmbysur duhet t’i thonë lamtumirë atyre, pasi ai sistem nuk shkatërroi vetëm të djathtën tradicionale, por u bëri varrin edhe shumë nga protagonistve të atij sistemi. Një fat të tillë ata nuk mund ta pranojnë. Nuk mund ta pranojnë atë sistem bosët që shpenzojnë vetëm për një ditëlindje disa dhjetra shishe verë me vlerë disa qindra dollarëshe. Vetëm pak kohë më parë një funksionar i lartë australian dha dorëheqjen pasi kishte pranuiar si dhuratë një shishe verë të kësaj kategortie. A ka fuqi një funksionar i vendit tonë të jap dorëheqje për një veprim të tillë/ Asnjë.
Atëherë përse? Vargjet e epitafit të përmendur në krye të këtij shkrimi na tregojnë arsyen. Është hipokrizia politike që ata përdorin për të mashtruar një popull të tërë. Ata janë zbatuesit më besnikë të sentencës së thënë nga Seneka i madh se: “Populli beson çdo lloj gënjeshtre që i serviret”. Për këtë përdorin demagogjinë. Kërkojnë të ndajnë periudhën totalitare nga ajo e luftës. Kërkojnë t’i paraqesin “heronjtë e luftës” të ndryshëm nga ata të periudhë totalitare. Madje edhe djallin e kuq kërkojnë ta paraqesin ndryshe gjatë kohës së luftës dhe ndryshe gjatë periudhës totalitare. Ata bëjnë sikur harrojnë se, djalli i kuq, ishte njësoj djallëzor dhe përbindësh si në kohën e luftës dhe pas saj. Se pikërisht, në kohën e luftës, ai kreu krimet nga më të rëndat, siç janë shfarrosjet e grupeve të tëra kundërshtarësh politikë apo qytetarësh të pafajshëm. Ai arrti deri në atë pikë deri sa të eliminonte edhe bashkëluftëtarët e tij më besnikë. Ky ishte djalli i kuq që sot kërkojnë ta ringjallin.
Por rrota e historisë nuk mund të kthehet më prapa. Ajo periudhë e errët e historisë së vendit tonë ka perënduar përgjithmonë. Së bashku me të edhe ithtarët e saj. Shqiptarët sot kërkojnë më shumë qetësi, më shumë mirëkuptim. Nuk duan më ndarje në patriotë dhe tradhëtarë. Shqiptari nuk e ka pasur traditë tradhërinë. Tradita e tij ka qenë besa dhe ajo duhet të sundojë në vend. Mjaft më me ndarjet abstrakte të qytetarëve. Kur do të lindë ai burrë shteti që do të sjellë paqen në marëdhëniet ndërmjet vëllezërve të një kombi? Kjo është dita e shumëpritur nga të gjithë qytetarët shqiptarë.

SKENDER DAJA-Një përkujtim për një martir

May 21, 2014 by dgreca

Nga Reshat Kripa/
Sapo dola nga salla e shfaqjeve të kinema Milenium. Shfaqesh filmi dokumentar “Djaloshi me kitarë” realizim i Pantheon Studio Traboini me mbështetjen e ish Ministrisë së Kulturës dhe Institutit Kombëtar të Integrimit të Jetimëve të Shqipërisë, me regjizor Kolec Traboinin dhe skenarist Ilir Çumanin. Filmi i dedikohej njërit nga figurat e shumta të rezistencës antikomuniste të vendit tone, figurës së të paharruarit Skënder Daja, pushkatuar pas revoltës së madhe të zhvilluar në kampin famëkeq të Spaçit më 21 maj të vitit 1973. Një realizim i përkryer.
Kush ishte Skënder Daja? Një i ri jetim, që nuk njihte as babe, as nënë. Një i ri i rritur nëpër shtëpitë e ndryshne të fëmijës. Një i ri që babanë e vetë ia kishin pushkatuar me arsyen absurde se kishte propaganduar për shkëputje nga “vëllezërit” e Bashkimi të madh Sovjetik, me të cilin disa vjet më vonë do të bëheshim armiq të papajtueshëm.
Shoh filmin dhe para syve më del fëminija ime. Sytë më mbushen me lot. Shoh një ngjashmëri midis fëmijërisë time dhe asaj të Skënder Dajës. Edhe unë u ngrita kundër atij regjimi në të njëjtën moshë. Shpërndaja trakte nëpër rrugët e qytetit. Kurse ai këndonte këngët e Adriano Çelentanos me kitarën e dërguar nga Vaçe Zela. Këto këngë ishin një simbol i thirrjes për një Shqipëri të lirë, për një Shqipëri demokratike. Ishte vetëm 20 vjeç kur e arrestuan. E akuzuan për tentativë për arratisje. Kjo ndodhi për një bisedë fëminore për arratisje, nisur kur nuk ishte më shumë se 13 vjeç. Gjyqtari i tij ishte Fehmi Avdiu, për ironi të fatit, ish kryetari i Gjykatës Kushtetuese pas përmbysjes së sistemit totalitar. A keni dëgjuar ndonjëherë të dënohet dikush për një mendim që paska pasur në një moshë të tillë? Këtë e bëri fakt të kryer Prokurori i Përgjithshëm, Dhori Panariti, më 22 dhjetor 1970, kur lëshonte urdhërin e arrestimit të tij, së bashku me të dy shokët Dashnor Kazazi dhe Sami Paja. Vini veshin kush ishin këta “armiqtë e tërbuar të sistemit socialist”, tre të rinj 20 vjeçarë që këndonin këngë që nuk lejoheshin nga regjimi obskurantist. Megjithatë gjykata i dënoi, Skënder Dajën me 10 vjet burg, Sami Pajën me 9 dhe Dashnor Kazazin me 7 vjet. Kjo ishte demokracia e sistemit socialist aq shumë e propaganduar nga sistemi.
Filmi vazhdon me pamjet e tij. Siç tha regjizori i tij, Kolec Traboini, nuk është një film i bazuar në dokumenta historike, por një film artistik. Por une, duke parë atë, shihja të vërtetën historike të atyre viteteve të tmerrshme që kaloi ky popull, shihja egërsinë e paimagjinuar të autoriteteve shtetërore karshi atyre që guxonin të ngrinin zërin për liri dhe demokraci. Një nga këta ishte edhe Skënder Daja që me këngët e tij donte t’i tregonte këtij populli se kishte ende njerëz të shquar që kërkonin të shpreheshin për liri, për demokraci, për flamurin kuq e zi, gjëra që, në atë kohë, ishin ende të parealizueshme.
21 maj 1973. Kampi i punës së detyruar të Spaçit. Një revoltë e paparë ndonjëherë në historinë e të burgosurve politikë të Shqipërisë kishte ndodhur. Në krye të saj qëndronin disa figura të shquara si Skënder Daja, Dervish Bejko, Hajri Pashaj dhe Pal Zefi. Tre ditë në kampin e Spaçit valoi flamuri pa yllin e kuq të komunizmit. Tre ditë në kamp u ndje aroma e lirisë. Por drejtuesit e paskrupull të shtetit shqiptar nuk mund të pajtoheshin me një veprim të tillë. U derguan forca të shumta ushtarake të sigurimit të shtetit, a thua se kishte plasur një lufte e tretë botërore. Në krye të tyre një figurë e urryer e diktaturës, Feçor Shehu, që disa vite më vonë do të binte viktimë e vetë regjimit që e ngriti. Uria dhe presioni i paparë i qindra sigurimsave të dërguar me këtë rast, e shtypën revoltën. Pasojat tashmë dihen. Katër të pushkatuar. Dhjetra të ridënuar me dënime të ndryshme.
Bashkim Fishta, ish i dënuar politik në Spaç, tregon:

“Zëvendësministri i brendshëm, Feçor Shehu, i tha Skënder Dajës:
– Ti do të dënohesh, sepse je biri i një krimineli, që deshte të fuste në luftë popullin
shqiptar me popullin “vëlla sovjetik”. Rri i qetë se edhe ti do ta shohësh shumë shpejt tët atë”.

Ndërsa Bujar Tabaku, një ish ushtar i ndodhur në Spaç në atë kohë, tregon:
Njëri nga të dënuarit kërkoi ta kthenin me fytyrë nga dielli se prangat ishin shtrënguar aq shumë sa duart dhe këmbët kishin marrë ngjyrë vjollcë.
– Hë more ti, a do të këndosh më këngë italiane? – i tha ushtaraku Dino Zeqo,
Skënderit.
Përgjigja ishte:
– M’u largo more pis!
Ndërsa Dino Zeqo e shkelte nga gjunjët, Skënderi shtrëngonte dhëmbët, të cilët i kërcisnin
nga dhimbja.

Kuptimplotë është edhe dialogu i zhvilluar ndërmjet Skënder Dajës dhe operativit të sigurimit Fejzi Aloçi:

– Kush janë organizatorët e revoltës?
– Nuk e di
– Kush e ka hedhur parullën “Ja vdekje ja liri”?
– Nuk e di.
– Kush e përgatit flamurin pa yll dhe kush e ngriti?
– Nuk e di.
– Cili nga të burgosurit ka hedhur parullën “Ne jemi për Europën e lirë?”
– Nuk e di.
Një qëndrim stoik i një njeriu stoik. Ky ishte Skënder Daja.
Më 21 maj 1973 ndodhi revolta e Spaçit. Më 24 maj “Shkaktarët’ u dënuan nga gjykata. Po në këtë datë, Gjykata e Lartë, me në krye Aranit Çelën, dha vendimin për ekzekutimin e tyre, ekzekutim që u krye po atë mbrëmje te ura e fanit në Mirditë. Gjykojeni vetë shpejtësinë e rrufeshme me të cilën u zhvillua ky gjyq në atë periudhë mizore. Më prapa trupat u hodhën në një kamion dhe u nisën drejt Tiranës, pa ditur kurrë se ku do të përfundonin. Familjarët kanë vite që kërkojnë të dinë se ku prehen të afërmit tyre. Por daullja bie në vesh të shurdhër Askush nuk përgjigjet. Më kotë miku im, Agim Bejko, kërkon vendin e varrit të vëllajt të tij, Dervish Bejko, pushkatuar me martirët e Spaçit. Ka gërmuar në disa vende. Ka pyetur disa persona. Por gjithshka ka rezultuar me zero. Shtypi shqiptar bënë një zhurmë të madhe, dhe me të drejtë, për të zhdukurit në Kosovën martire. Po për të zhdukurit nga komunizmi në Shqipëri kush do të kujtohet? Unë mendoj se kjo i takon,kryesisht, shtetit shqiptar që. për fat të keq, deri tani as që eshte kujtusr.
Le të kthehemi edhe nje herë te shfaqja e filmit. Ishin ftuar për të marrë pjesë përfaqësues nga e djathta dhe e majta, por asnjëra palë nuk denjoi. Madje të dyja palët bëjnë zhurmë të madhe për përkrahjen e kësaj shtrese. Zotërinj! Ne nuk jemi kukulla me tw cilat ju mund tw luani.i. Ne jemi fitimtarët e këtij ndryshimi të madh, pasi ishim ne të parët që sakrifikuam veten për këtë sistem që gëzojmë sot kur ju ende duartrokisnin për sistemin totalitar. Këtë mos e harroni! Këtë thirrje ua drejtoj më tepër atyre përfaqësuesve të të dy krahëve që i përkasin shtresës tonë. Mos e harroni prejardhjen tuaj.

Mendime rreth debatit: Kush janë fitimtarët?

May 9, 2014 by dgreca

Nga Reshat Kripa/
Ka vite që në median shqiptare po zhvillohet nje debat i madh se kush janë në të vërtetë fitimtarët e ndërrimit të sistemit. Mendimet janë të ndryshme. E majta ngul këmbë se është ajo fitimtarja e kësaj beteje ideologjike. E djathta gjithashtu. Këto debate zhvillohen nëpër faqet e shtypit të shkruar por më trepër ndiqen nëpër debatet televizive që kanë mbushur faqet e televizioneve të ndryshme. Këto debate zhvillohen ndërmjet po atyre figurave analistësh që i kemi parë dhe stërparë çdo ditë në këto ekrane. I kemi parë për të gjitha çështjet që preokupojnë opinionin publik shqiptar, që nga ato më të thjeshtat dhe deri tek më të rëndat. Për të thënë të vërtetën na ka marrë malli të shohim figurën e një analisti të ri, të studiuar në universitetet më në zë të botës demokratike. Por, çuditërisht, për këta individë dyert e televizioneve tona janë të mbyllura. Ato janë bërë pronë e analistëve të përjetshëm.
Vetëm një gjë nuk kemi dëgjuar prej tyre, kush është fitimtari i kësaj beteje që ka vite që ka filluar dhe ende nuk po gjen zgjidhje. Pikërisht kësaj pyetje dua t’i kushtohem në shkrimin tim. E di që disa do të më quajnë ballist, dikush tjetër legalist, një i tretë kolaboracionist e kushedi se çfarë tjetër. Për t’u hequr merakun do të doja t’u thoja se rrjedh nga një familje që nuk ka pasur asnjë pjestar nga fisi i saj me ballin apo legalitetitn, asnjë person të arratisur jashtë shtetit për motive politike. Madje kemi qenë të lidhur, më tepër me Lëvizjen Nacionalçlirimtare. Nuk e them këtë se dua të mburrem. Përkundrazi, do të doja që të mos ishte kështu. Por situata e atyre viteve ishte e tillë që njeriu nuk arrinte të kuptonte se kush ishte rruga e drejtë që duhej të ndiqte, ndaj jo rrallë herë zgjidhte rrugën e gabuar.
Ju do të thoni atëherë se si ka mundësi që mendimet e mia bien në kundërshtim me prejardhjen familjare. Përgjigjen ua jap unë. Ishte vetë komunizmi që më bëri të tillë. Duke qenë në konditat e përshkruara më sipër, çuditërisht, një ditë vjeshte të vitit 1946 një makinë ndalet para portës tonë në Tiranë dhe na rrëmben e dëbon në qytetin e lindjes, në Vlorë, ku pas atij çasti, trajtoheshim si armiq të sistemit komunist. Kjo bëri që unë të ngrihesha kundër tij. U ngrita dhe këtë e pagova me disa vite burg. Por, fatmirësisht, burgu u bë një shkollë e veçantë për mua. Aty, nëpërmjet disa figurave të paarritshme, mësova se Shqipëria kishte edhe një histori tjetër nga ajo që unë kisha mësuar në shkollën komuniste. Mësova historinë e vërtetë të këtij kombi dhe këtë histori dua ta pasqyroj në këtë shkrim. Nuk jam as historian, as analist, por dua të shpreh atë që kam dëgjuar me veshët e mi dhe atë që mendoj se është e vërteta.
Në debatet e zhvilluara në shtypin e shkruar apo atë viziv dëgjoj mendime nga më të ndryshme lidhur me qëndrimin e Ballit Kombëtar apo legalitetit gjatë periudhës së luftës për liri. Disa e paraqesin si bashkëpuntorë të pushtuesit dhe të tjerë të kundërtën. Unë rri dhe arsyetoj: Sikur forcat balliste të kishin qenë bashkëpuntore të pushtuesve, përse komunistët pranuan bisedimet me ta, madje arritën edhe në një marrëveshje së bashku në Konferencën e Mukjes, marrëveshje që e braktisën pa u tharë ende boja me të cilën ishte nënshkruar? Përse ndodhi kjo? I kujt ishte faji? Natyrisht jo i nacionalistve, pasi ata i qëndruan besnik firmës që kishin hedhur.
Kur u themelua Fronti Nacionaçlirimtar, në Konferencën e Pezës, komunistët hodhën parullën demokratike të bashkimit “pa dallim feje, krahine dhe ideje”, parullë që simbolizonte bashkimin e gjithë forcave politike në një front të vetëm dhe zgjidhjen e problemit të pushtetit pas fitores me anën e zgjedhjeve të lira. Kjo parullë bëri që legalistët, me në krye heroin e 7 prillit 1939, Abaz Kupin, të rreshtoheshin në rradhët e këtij fronti. Por, pas Konferencës së Mukjes kjo parullë demokratike u zëvendësua me atë revolucionare: “Pushteti buron nga gryka e pushkës”, parullë që solli si pasojë fillimin e luftës civile, një luftë numri i viktimave të të cilit e kalon disa herë atë të luftës kundër okupatorit, nga të dyja forcat ndërluftuese.
Lexojmë shpesh medimet e mykura të disave që e mbajnë veten për historianë të paanshëm por që, në të vërtetë, u zjen nga brenda krimbi i komunizmit. I dëgjojmë t’i derdhin bateritë e tyre të shkarkuara mbi figurat më të shquara të këtij kombi, Mithat Frashërin, Safet Butkën, Ramazan Jaranin, Hysni Lepenicën dhe plot luftëtarëve të tjerë të lirisë. Për vlerësimin e tyre unë nuk kam nevojë të gërmoj nëpër arkivat që, shpesh herë, janë të manipuluara. Unë kam kujtimet e mia të fëminisë kur ata burra të shquar, në konditat e ferrit komunist më flisnin për drejtuesit e pakrahasueshëm të nacionalizmit shqiptar, me të cilët kishin luftuar krah për krah. Njeri prej tyre, juristi i njohur Xhevdet Kapshtica më dha një shkrim, futur fshehurazi në burg, që luftëtari Bardhyl Pogoni e kishte botuar në gazetën “Flamuri” në Itali në vitin 1946. Titulli ishte “28 nëntor 1939” midis të tjerave shkruhej:

A do të varrosnim këtë ditë të përzierë me flamujt e këngët e armikut? A do të dëgjonim në heshtje profkat e tradhëtarve? Jo! Jo, thanë të gjithë shqiptarët e mirë! Jo, doli fjala nga shtëpia e Lumo Skëndos dhe vesh më vesh në gjithë Shqipërinë! Jo, tha Safet Butka! Jo, tha Hysni Lepenica! Jo, gjëmuan malet dhe zëri i djalërisë tha: Jo!”

Shkrimi vazhdonte me zhvillimin e demostratës. Një turmë e tërë në mbrojtje të lirisë së vendit. Në këtë turmë nuk mungonin as fëmijtë. Ja se si vazhdon shkrimi:

“Eja mblidhuni këtu!” ia krisi kënga dhe asnjë nuk tha “përse?” Qe klithma e dhimbjes së kombit, qe zëri i ndërgjegjes që kërkonte shpërthim. liri. Armiku na pa, dëgjoi por s’lëvizi. Asgjë s’na ndante, ne ecnim të gjithë.Turma e bashkuar me një ideal të vetëm drejt varrit të Naimit. Atje larg,mbi një breg të vetmuar, u mblodhëm rreth. Flamurin me zhgabë e mbanim lart. Dhe vasha shtatëvjeçare që ndoqi pas tanë, Ramazan Jaranin, qëndronte zbathur, veshur me të zeza. Vendosëm lule mbi varrin e ftohtë dhe, kryeulur, qamë. Qante në heshtje, Safet Butka! Qante në heshtje, Ramazan Jarani! Qanim të gjithë ne dhe vasha me të zeza qante…

Ndërsa në fund autori shkruante:

Atë natë ne kënduam me zjarr. Atë natë ne folëm me zjarr. Atë natë ne ndezëm një zjarr, zjarrin e shqiptarve të lirë. Atë natë nuk kishte as komunistë dhe as “çlirimtarë” me yll…

Vini veshin frazës së fundit: “ Atë natë nuk kishte as komunistë dhe as çlirimtarë me yll…”Përse? Sepse komunistët nuk kishin marrë ende urdhër për të luftuar dhe ky urdhër nuk ishte dhënë pasi kryeqëndra e tyre, Bashkimi Sovjetik, ishte ende në aleancë me Gjermaninë hitleriane.
Këto fjalë i thotë një luftëtar pjesëmarrës i asaj demonstrate të paharruar, një luftëtar i lirisë. Kush ishte ky luftëtar? Bardhyl Pogoni kishte lindur nё Tiranё nё janar tё vitit 1925. Aty mbaroi shkollёn e mesme dhe mori pjesё aktive nё lёvizjen antifashiste. Babai i tij, Pertef Pogoni kishte qenё zёvendёsministёr i Arsimit tё Shqipёrisё nё kohёn e Mirash Ivanajt. Autoritetet shqiptare profashiste kishin dhёnё urdhёr pёr arrestimin e Bardhylit, mirёpo babai e kishte larguar nga Shqipёria pёr t’i shpёtuar burgimit. U vendos nё kampin e refugjatёve nё Itali ku ishin vendosur edhe Mithat Frashёri dhe shumё personalitete tё tjera politike tё Shqipёrisё. Ai studoi letёrsinё franceze nё Universitetin e Bolonjёs. Nё vitin 1950 emigroi nё Shtetet e Bashkuara. Nё mesin e viteve ‘50 filloi punёn pranё seksionit shqip tё Radio-Europa e Lirё dhe nё vitin 1959 filloi punёn nё Shkollёn Ushtarake tё Gjuhёve nё qytetin Bloomington tё shtetit Indiana. Nё Universitetin Indiana mbaroi studimet e larta dhe nё vitin 1967 mbrojti disertacionin e doktoratit (Ph.D) nё fushёn e gjuhёsisё. Nё vitin 1967 u emёrua profesor nё Universitetin Ëestern Kentucky ku qёndroi deri nё vitin 1972. Prej vitit 1974 e deri nё vitin 1978 Bardhyl Pogoni u pranua si profesor i gjuhёs anglishte nё Tripoli tё Libisё dhe prej vitit 1978 e deri nё vitin 1985 drejtoi Institutin e Studimeve Albanologjike nё Napoli tё Italisё. Gjatё karrierёs sё tij universitare Bardhyl Pogoni botoi shkrime tё ndryshme pёr gjuhёn shqipe. Nё vitin 1949 kishte botuar nё Itali poemёn “Fytyrё e Kombit” kushtuar Mithat Frashёrit. Ky ishte Bardhyl Pogoni.
Pseudohistorianët sharlatanë të regjimit të përmbysur deklarojnë se Mithat Frashëri e mbylli me humbje jetën e tij. Jo, mor zotërinj! Ai humbi vetëm një betejë dhe këtë betejë e humbi sepse nuk ishte vrasës prapa krahëve si ju, nuk ishte i prapaskenave të pështira si ju. Ai ishte për një Shqipëri të lirë demokratike si shumica e vendeve të botës së lirë. Ndoshta me të vërtetë gaboi, por ai nuk donte të derdhte gjak shqiptari si ju. Nuk donte të ngjallte ndjenjën e vllavrasjes midis shqiptarve si ju. Donte bashkimin dhe vëllazërimin e të gjithë kombit në një të vetëm dhe jo si ju që braktisët Kosovën martire për hir të interesave tuaja të pështira.
Le të kthehemi tani në temën e ngritur në fillim të këtij shkrimi: “Kush janë fitimtarët?” Dy janë idetë që janë ndeshur me njera tjetrën gjatë shekullit të kaluar. E para ideja nacionaliste që mbështetej në ekonominë kapitaliste të tregut të lirë ku individi të kishte të drejtën e fjalës dhe të veprimit, të drejtën e pronës dhe të banimit, të drejtën e shkollimit dhe specializimit, të drejtën e votës së lirë dhe përfaqësimit. E dyta mbështetej në ekonominë socialiste ku individi pothuajse nuk kishte asnjë të drejtë, ku prona ishte rrëmbyer dhe bërë pronë e shtetit, ku shkollimet dhe specializimet bëheshin vetëm për persona të zgjedhur nga regjimi, ku e drejta e votës së lirë mungonte plotësisht.
Përfaqësuesit e idesë së parë ishin Mithat Frashëri me pasuesit e tij. Ishim ne që u ngritëm kundër diktaturës totalitare, që luftuam dhe dhamë jetët tona për Liri, për Shqipëri, për Flamurin Kuq e Zi. Ndërsa përfaqësuesit e së dytës ishin diktatori Enver Hoxha dhe pasuesit e tij. Ishit ju, ndjekësit besnikë të tij, që ju zunë duart kallo nga duartrokitjet për të duke i thurrur hymne lavdie dhe kur e patë se ai u përmbys, si rezultat i revoltës popullore, ndërruar fletën dhe u kthyet në socialistë apo demokratë.
Ndaj, në këto ditë, kur në vendin tonë është instaluar sistemi kapitalist i ndërtimit të shoqërisë, pikërisht ai system për të cilin ne luftuam, fitimtarët e vërtetë të tij jemi ne, nacionalistët shqiptarë, është “Apostulli i shqiptarizmës” Mithat Frashëri dhe dishepujt e tij, sepse pikërisht idetë e tij fituan, ndërsa humbësit jeni ju, mbeturinat e sistemit të përmbysur. Ndoshta. Tani për tani, keni arritur majat e pushtetit. Ndoshta, tani për tani, keni arritur majat e pasurimit. Por do të vijë dita që e vërteta do të triumfojë mbi vendin tone dhe të gjitha kanë për t’ju dalë nga hundët. Atëherë juve ju prêt vetëm një gje: ndëshkimi i drejtësisë shqiptare. Kjo ditë do të vij.

Kur do të bëhet Shqipëria?

May 4, 2014 by dgreca

Nga Reshat Kripa/
Një pyetje që sot për sot nuk gjen përgjigje. Lexoj në shtypin e përditshëm njoftimin se Shqipëria paska humbur dy vende në klasifikimin e përgjithshëm të Freedom House për vitin në vazhdim..Një gjë e tillë nuk më habit pasi e shoh përditë, edhe në shembullin tim personal, që media shqiptare është e tërhequr më tepër pas pozicionimeve partiake gjë që, në një media demokratike, nuk duhet të ekzistojë. Por, për fat të keq, ky është një realitet i kohës së sotme. Një gjë e tillë vrehet edhe në qëndrimet e partive të ndryshme politike që, njera pas tjetrës, drejtojnë politikën e qeverisjes së vendit tonë, madje edhe në shoqatat e ndryshme që veprojnë në vend.
Le të flasim më konkretisht. Sot në Shqipëri ekzistojnë një numër i madh partish politike. Ekzistojnë, gjithashtu, një numër i jashtëzakonshëm shoqatash jo qeveritare që paraqesin programet e tyre politike ose jo politike. Një nga këto është edhe Shoqata Antikomuniste e të Përndjekurve Politikë Demokratë të Shqipërisë që unë e përfaqësoj si kryetar i degës së Tiranës të saj.
Dua të ngre disa çështje të cilat unë i konceptoj sipas gjykimit tim dhe të shtreës që unë përfaqësoj. Konstatimi kryesor që dua të ngre në këtë shkrim është se sot politika shqiptare mundohet të kalojë në heshtje kontributin e dhënë nga përfaqësuesit më në zë të nacionalizmit shqiptar. Une do të doja t’ju shprehja se ishte pikërisht nacionalizmi shqiptyar ai që mbajti të gjallë frymën e shqiptarizmit në të gjithë ekzistencën e këtij kombi dhe ai nuk mund të hidhet poshtë nga disa individë antishqiptar që kanë marrë ndër duar frenat e politikës së këtij vendi.
Le të flasim me shifra konkrete. Në këtë kuadër nuk dua të bëj dallim ndërmjet politikës së djathtë dhe asaj të majtë. Kemi disa vite që shoqata e jonë i ka drejtuar Presidentit të Republikes kërkesën për dekorimin e disa personaliteteve të shquara të nacionalizmit dhe vendit tonë por deri më sot nuk kemi marrë asnjë përgjigje. Në të kundërt shohim se dekorohen ish përgjegjësit e atentateve mafioze të periudhës së Luftës së Dytë Botërore dhe ata të maskrave të Tivarit e të tjera, ish gjeneralët e diktaturës totalitare, vetëm e vetëm pse i përkasin ish shtresës komuniste. Natyrisht një gjë e tillë është e papranueshme. Ne duam një Shqipëri për të gjithë shqiptarët dhe jo vetëm për disa.
Një kërkesë të tillë nuk e ka bërë vetëm shoqata e jone, por edhe nga degët e tjera në rrethet e vendit. Por përgjigja e vetme ka qenë heshtja e organeve kompetente. Aq me tepër kjo ndihet më shumë kur në ato institucione punojnë edhe një pjesë e mirë e atyre që i vuajtën mbi shpatullat e tyre pasojat e regjimit të egër komunist. Do t’ju thoja atyre zotërinjve: Mos harroni gjakun e të rënëve tuaj! Mos harroni të kaluarën tuaj!
Personalisht, në muaji dhjetor 2013 jam dekoruar nga Presidenti i Republikës me medaljen “Naim Frashëri” të artë. E falënderoj Presidentin e Republikës për këtë medalje të çmuar por më duket sikur nuk e meritoj para atyre burrave të shquar të nacionalizmit shqiptar që, në çastet më të vështira të jetës time, kur endesha gërxheve dhe shkrepave ku më kishte degdisur sistemi totalitar, më mësuan rrugën nëpër të cilën duhej të ecja, rrugën e demokraciosë së vërtetë perëndimore.
Këto përsa i përket së kaluarës së vendit tonë. Tani le të kthehemi në të ardhmen. Një sistem i ri është vendiosur në vend. Një politikë e re po zvillohet. A është kjo në përkrahje të detyrimeve ndaj shtresës tonë? Nuk dua të paragjykoj por, sipas të dhënave të deritanishme vazhdon e njëjta gjuhë e trajtimit të çështjeve. Vazhdon e njejta demagogji, në mos më tepër. Flitet për dëmshpërblimin e ish të përndjekurve politikë. Kanë kaluar mbi shtatë muaj nga vendosja e qeverisë së re dhe deri tani asnjë nuk ka mundur të marrë dëmshpërbliminn që i takon me ligj. Gjatë fushatës elektorale u premtuan shumë gjëra. U premtua se ligji i dëmshpërblimiut do të përfundonte brenda afatit të caktuar. U premtua se vlera e dëmshpërblimit do të rritej në 25 Euro për ditë burgu. U premtua se brenda dy viteve do të përfundojë dëmshpërblimi i të gjithë atyre që janë gjallë. Për këto dhe shumë premtime të tjera elektorale tani ka rënë heshtja. Askush nuk përgjigjet. Përse???
Të përndjekureit politikë nuk kanë vetëm çështjen e dëmdshpërblimit financiar. Ai është një detyrim që e ka shteti ligjor. Të përndjekurit politikë duan të dijnë se kur do të zgjidhet çështja e hapjes së dosjeve për bashkëpuntorët e sigurimit të shtetit dhe organet që i detyruan ata të nëshkruajnë . Kur do të dënohet figura e diktatorit Enver Hoxha dhe kur do t’i hiqen dekoratat dhe titujt e fituar gjatë sistemit totaliatar? Kur do të rishikohen datat simbol të sistemit komunist që ende ekzistojnë në shoqërinë shqiptare? Kur do të bëhen publike dokumentat që dëshmojnë për krimet e kryera nga regjimi komunist? Kur do të plotësohen detyrimet që lidhen me statusin e të përndjekurve polittikë për integrimin, arsimimin, punësimin, strehimin e të tjera? Sot vihet re një masë e paparë e pushimeve nga puna të ish të përndjekurve politikë. Përse? Kur do të caktohet një fond për gjetjen dhe rivarrosjen e të rënëve në luftën kundër komunizmit, në mënyrë që të afërmit e tyre të kenë një varr ku të vendosin një tufë me lule apo ku të derdhin dy pika lot. Së fundi kur do të organizohet konferenca kombëtare me pjesëmarrjen e përfaqësuesve të parlamentit, qeverisë, partive politike, shoqatave të përndjekurve politikë, akademikëve, historianëve si dhe ekspertëve të OJQ-ve, për krimet e kryera nga regjimi komunist. Të gjitha këto janë të përmbledhura në rezolutën e aprovuar nga Kuvendi i Shqipërisë në vitin 2006, ku ju nuk pranuat të merrni pjesë, ashtu siç nuk pranuat të merrni pjesë në miratimin e ligjit për dëmshpërblimin e të përndjekurve politië por që tani e pranuat se ai duhet zbatuar.
Së fundi edhe një gjë tjetër. Ajo që ka lidhje me të ashtuquajturën dita e çlirimit. Ndoshta kjo duhej të vihej e para, megjithatë mendoj se edhe në fund ia vlen të diskutohet. A ishte me të vërtetë një ditë çlirimi? Zor se mund të besohet. Nuk mund të besohet, pasi një ditë që solli robërimin e një populli nga një dikaturë më e egër nga ajo e pushtuesve nuk mund të quhet e tillë. Një ditë që e ndau vendin nga aletët më të njohur të demokracisë botërore nuk mund të quhet e tillë. Një ditë që ekzekutoi kuadrot më në zë të popullit shqiptar nuk mund të quhet e tillë. Një ditë që burgosi dhe internoi, pa asnjë shkak, me mijra e mijra bashkëkombas, nuk mund të quhet e tillë. Një ditë që e ktheu në skllav një popull të tërë nuk mund të quhet e tillë. Ndaj u bëj thirrje korbave që çirren për të kremuar këtë ditë të zezë të kombit shqiptar: Heshtni dhe mos u ndjeni më! Ju do të mbani në ndërgjegjen tuaj turpin e këtij kombi maritir!
Le t’ia lemë kohës të gjykojë. A do të bëhet Shqipëria? Unë thashë gjatë këtij shkrimi se nuk dua të paragjykoj asnjë, por gjithmonë jam në pritje të realizimit të kësaj ëndrre të kombit shqiptar.. Në të kundërt do ta konsideroja një demagogji të ultë të politikës shqiptare, të padenjë për atë që e deklaron veten burrë shteti. Me pak fjalë do të doja të thoja se Shqipëria e sotme nuk udhëhiqet nga shqiptarë të vërtetë. Kjo është fatkeqësia e këtij kombi.