reshat kripa – Page 25 – Dielli

Shakaxhinjtë e Përparimit….Replikë me një ”historian”

February 12, 2014 by dgreca

Nga Reshat KRIPA*/

Me daten 5 shkurt 2014 lexova në “Gazetën Shqiptare” një shkrim me titull “Masakra e 4 shkurtit, Milo: Të hiqen nga rrugët emrat e kriminelëve Mitrovica e Deva”, kushtuar ceremonisë së kremtimit të 70 vjetorit të të ashtuquajturës “Masakra e 4 shkurtit 1944”. Me indinjoi fjala e “historianit” Paskal Milo në këtë ceremoni, një fjalë denigruese për për disa figura të shquara të nacionalizmit shqiptar, një fjalë nën frymën e propagandës komuniste të sistemit totalitar. Si përfaqësues i Shoqatës Antikomuniste të të Përndjekurve Politikë Demokratë të Shqipërisë, një shoqatë nacionaliste, bëra një replikë me këtë “historian” të cilin, siç është praktika e replikave, ia dërgova për botim “Gazetës Shqiptare” me shenimin e mëposhtëm për kryeredaktorin:

Po ju dergoj repliken time per deklaraten e zotit Paskal Milo ne ceremonine e 70 vjetorit te te ashtuquajtures “Masakra e 4 shkurtit 1944”, botuar ne gazeten tuaj Nr. 6256, date 5 shkurt 2014. Besoj se kam te drejten e botimit te saj diten e neserme ne gazeten tuaj. Mbetem ne pritje. Me respekt. (9 shkurt 2014)

Prita dy ditë, por replica nuk u botua. Atëherë i dërgova një shënim tjetër kryeredaktorit të kësaj gazette:

Para dy ditesh ju kam derguar nje replike per nje shkrimin tuaj te dates 5 shkurt 2014. Kaluan dy dite dhe nuk e shoh repliken te botuar. Arsyen e dini ju vete por une mendoj se e drejta e botimit te nje replike per nje shkrim te caktuar dhe ne mungese te saj dergimi i nje pergjigje autorit, eshte norma kryesore e etikes se nje gazete serioze, gje qe ju nuk e bete. Megjithate kjo eshte puna juaj. Sot ne Shqiperi ka plot organe shtypi ku mund te botosh. Me respekt. (11 shkurt 2014)

Por gazeta në fjalë nuk denjoi përsëri ta botojë, madje as të kthente përgjigje për arsyen. Ndaj po jua dërgoj këtë shkrim dhe e lë në gjykimin e lexuesve të shprehen se a është kjo etiketa e një gazette demokratike në një vend demokratik? A duhen hedhur poshtë figura të tilla patriotësh që kanë dhënë një kontribut të paçmuar në krijimin e shtetit shqiptar, qoftë edhe sikur në ndonjë çast të veçantë të kenë gabuar? Ju le juve, të nderuar lexues të gjykoni. Shkrimin ua dërgova edhe tri gazetave të tjera. E botoi vetëm gazeta “55” dhe për këtë e falënderoj. Të tjerat nuk e di si do të veprojnë.

Më poshtë po ju dërgoj replikën time:

“Shakaxhinjtë e përparimit”

Kështu i quante Noli të ashtuquajturit demokratë përparimtarë të kohës së tij. Po sot a është e vlefshme kjo sentencë? Klithmat e korbave të zinj vazhdojnë të dëgjohen, me një mllef të paparë edhe sot, për të ringjallur atë epokë që populli shqiptar e përmbysi njëherë e përgjithmonë në fundin e viteve 90-të. Këto klithma vijnë nga “shakaxhinjtë e rinj të përparimit” dhe flamurin e këtyre klithmave sot e ka marrë një zotni me gradë shkencore “Doktor” dhe dhe titull “Profesor”, një zotni që ka kryer shumë detyra të larta shtetërore si ministër, deputet i Kuvendit të Shqipërisë, kryetar apo sekretar komisionesh të kuvendit, një zotni që kryen shumë detyra si përgjegjës katedre, dekan fakulteti, anëtar i shumë këshillave shkencore, një zotni që ligjëron në shumë universitete shqiptare dhe të botës mbarë. E pra ky zotni, kryetar i një partie, që ka gati 20 vjet që është krijuar dhe nuk ka zhvilluar asnjë kuvend por që ka një kryetar dhe asamble të përhershme të zgjedhur nuk e di se nga kush dhe që në zgjedhjet parlamentare të 23 qershorit fitoi vetëm 11.891 vota nga 1.723.295 që ishin gjithsej, baras me 0,69% të tyre, ky zotni na e quaka veten, madje kështu e quajnë edhe të tjerë, “historian”. Më falni, por unë nuk kam dëgjuar në ndonjë vend të botës, ndoshta edhe për mungesë informacioni, që një kryetar partie të kryejë edhe profesionin e historianit. Cilën histori do të studiojë dhe do të flasë ai? Atë të botës mbarë, të vendit të tij apo të partisë që drejton? Do t’i sugjeroja “të nderuarit” të mos mbante nën sqetull dy kunguj se nuk do t’ia dilte dot mbanë.

Këtë zotni ditët e fundit po e shohim të bashkohet me korin e korbave që këlthasin për “70 vjetorin e çlirimit” apo “70 vjetorin e masakrës së 4 shkurtit” të rrethuar ngë një grup korbash të thinjur që u ka mbetur ora më 8 nëntor 1941. E shohim këtë interpret të një epoke të përmbysur të deklarojë:

“Në Tiranën e 4 shkurtit, shihje të vrarë, kuislingë, nazistë të Gestapos. Sot, duhet të mbrojmë historinë nga atentatet politike e pseudohistorianët. Ngjarje si kjo nuk mund të transferohen, as të zhbëhen, pasi ajo nuk qe luftë komunistësh. Ata e drejtuan luftën dhe PK duhet gjykuar për atë që bëri pas luftës.

Nuk duhet të kemi frikë të përmendim emrin e Enver Hoxhës, as nuk e mbrojmë,pasi populli ia ka dhënë dënimin për ato që iu ka bërë shqiptarëve”.

Më poshtë ai vijon:

“Nuk duhet të kemi frikë të përmendim ata që e bënë masakrën e 4 shkurtit: Xhafer Deva, Rexhep Mitrovica, Bajazit Boletini, Ago Agaj etj.sepse i shërbyen nazizmit, duke menduar se gjermanët do t’i çlironin nga serbët. Ka sot interpretues të çmendur të historisë e pinjollë të tyre që e bëjnë këtë.

Dhe në fund përfundon:

“Të hiqen nga rrugët e sheshet, emrat e kriminelëve Rexhep Mitrovica, Xhafer Deva etj”. Duke lexuar thënien e mësipërme të “historianit” të krijohet përshtypja se në atë ditë rrugët paskëshin qenë të mbushura me kuislingë, nazistë të gestapos të vrarë dhe nuk përmendet

asnjë nga ata që ai i quan viktima të kësaj masakre. Nuk e di nese kjo është një lajthitje e tij,

megjithse edhe kjo ka të ngjarë të jetë. Nuk është për t’u çuditur. Me atë ngarkesë që ka të gjitha ndodhin. Megjithatë ka edhe një farë të drejte. Në ato ditë të zeza guerilasit partizanë vranë nipin e Xhafer Devës dhe dy djemtë e Kadri Cakranit. Mos vallë edhe këta ishin kolaboracionist? Një gjë e tillë bëhet e ditur nga një lajm i gazetës “Bashkimi” një vit pas ngjarjes, në shkurt 1945.

Kam parasysh thëniet e tij për diktatorin ku u shpreh se atij iu dashka dhënë merita për ato që paska bërë gjatë luftës. Cilat ishin këto merita? Mos vallë vrasja pas krahëve e shokëve të tij, Hysni Xhindi, Fejzo Gjomema, Mustafa Gjinishi, Ramize Gjebreja, madje edhe e Qemal Stafës, sipas disa të dhënave që qarkullojnë në opinionin publik, e të tjera. Mos vallë për “Luftën e madhe” që ai paska zhvilluar, duke ngrohur vezët në shtëpinë e kunatit të tij Bahri Omari në mes të Tiranës, të cilin sapo mori pushtetin e pushkatoi? Ju lumtë, zoti “historian”, ditkeni mirë t’i çmokeni meritat e tij!

Zoti “historian” na bëka edhe një propozim tjetër, të hiqen emrat e disa patriotëve të shquar nga rrugët dhe sheshet e vendit. Unë nuk e di nëse ka ndonjë rrugë apo shesh me emrat e tyre, pasi deri më sot asnjë nuk e ka pasur këtë vullnet. Por dua ta pyes: Emrat e cilëve duhen vendosur në vend të tyre?

Le t’i analizojmë. Hap kompjuterin dhe lexoj në faqet e internetit:

“Rexhep Bej Mitrovica lindi në Mitrovicë. Ishte pjesëmarrës në Kongresin e dytë të Manastirit, më 1910, në Shpalljen e Pavarësisë në Vlorë, më 1912 dhe në politikë në vitet 1920-1924. Anëtar i Komitetit të Kosovës në degën e Durrësit. Nga viti 1921 deri më 1923, ministër i arësimit shqiptar. Në vitet 1925-1939 veproi në emigracion. Në shtator 1943, kryetar i KQ të Lidhjes së Dytë të Prizrenit. Nëntor 1943-qershor 1944 Kryeministër i Shqipërisë. Pas kësaj kthehet në Kosovë. Në nëntor 1944 emigron në Austri dhe më pas në Turqi ku edhe ndërroi jetë.”

Vazhdoj shfletimin e faqeve të internetit dhe lexoj për një figurë tjetër:

“Më 2 mars 1914 në Gjirokastër, një i ashtuquajtur kongres nën drejtimin e Mitropolitit Spiridon shpalli edhe një herë -autonominë e Vorio – Epirit-. Nuk vonoi shumë dhe të njejtën gjë bëri edhe renegati Spiro Milo, – drejtues politik dhe komandant për Himarën ne qeverine vorio-epirote, në shtatë fshatrat e Himarës.”

Ndërsa në një faqe tjetër lexoj një shkrim të Doc. Odise Çaçit, pedagog në Universitetin e Vlorës:

“Doktor Jani Rexho, ndonëse kishte studiuar ne Athinë, kishte marrë profesionin e nderuar te mjekut humanist, ai kurrë nuk u përlye nga ndjenja fanariote dhe falangat qe e shoqeronin atë. Ai i ngeli besnik idealeve humane. Me 8 dhjetor 1912 kur gjenerali Spiro Milo, zbarkoi ne Himarë, ky patriot që kishte luftuar mbi 20 vjet kunder perandorisë osmane e fton ne takim dhe pas shume debateve i thotë: “Në qoftëse kini ardhur në Himarë për të nxjerrë mallin e vendlindjes, të urojmë me gjithë zemër mireseardhjen, por nëqoftëse erdhe për të na vënë flakën dhe të na futësh në vëllavrasje, më mirë ngrihu dhe ik nga ke ardhur, me gjithë njerëzit e tu. Ti na solle disa zagarë të hurit dhe të litarit. Ti na prish vëllazërinë, ti kërkon të na vësh nën zgjedhën e moraitëve…Dëgjoje dhe mbaje për gjithë jetën në mëndjen tënde: Himara vetëm qiellin pranon mbi kokë, zgjedha çdo ngjyrë që të ketë, është zgjedhë, qoftë e turkut , qoftë e grekut. Bregdeti që nuk ka pranuar kurrë byk mbi vete , edhe këtë radhë do ta thotë fjalën e tij”.

Nuk e di nëse zoti “historian” kërkon të shuaj emrin e Rexhep Mitrovicës për ta zëvendësuar ndoshta me atë të “heroit” të tij, Spiro Milos. Një tendencë e tillë vihet re për të gjitha figurat e shquara nacionaliste të Kosovës që jetën e tyre e vunë në shërbim të kombit. I tillë ishte Rexhep Mitrovica që përmendëm më sipër, të tillë janë Bajazit Boletini dhe Xhafer Deva. I tillë është edhe ai që kosovarët e thërrisnin “Kosovari nga Vlora’, Ago Agaj.. Por zotnia ruan ende urrejtjen patologjike që kishin të parët e tij për Shqipërinë Etnike dhe shqiptarët. Verbëria politike e tyre bie në sy edhe në idenë e hedhur prej tyre për heqjen e emrit të udhëheqësit të shquar të Kosovës së sotme, Ibrahim Rugovës, nga rruga me të njejtin emërtim, duke tentuar ta rikthejnë në emërtimin e vendosur nga sharlatanët politikë të djeshëm.

Kush ishte kolaboracionist, zoti “historian? Mos vallë Xhafer Deva? Ja se si shkruan studiuesi Nue Oroshi nga Gjermania për të:

“Po pse themi Xhafer Deva burrë i pathyer i kombit shqiptar.Vërtet ishte burrë i pathyer.Ai qëndroi i pathyer edhe atëherë kur vendosi të hyj në politikën shqiptare që të realizojë planin e tij për Shqipërinë Etnike. Ai qëndroi i pathyer edhe atëherë kur ishte ministër i puneve të brendshme, Ai qëndroi i pathyer edhe kur e udhehoqi Lidhjen e Dyte te Prizrenit Ai qëndroi i pathyer edhe kur e akuzuan komunistët pansllavist, si fashist. Madje, pati edhe aso rastesh kur Xhafer Deva qëndroi i pathyer kur atë e akuzuan edhe të huajt siç ishte gjenerali anglez Hill, i cili e përcaktoji Deven si njëri ndër bashkëpunëtorët e Gjermanëve e përgjigjja e të pathyerit, heroit të kombit shqiptar, Xhafer Devës më 25 prill të vitit 1944 në mënyrë publike në nje nga orët më të dëgjuara të mbrëmjes në “Radio Tirana“ ku midis të tjerave i tha Hillit me atë zërin e tij burrëror dhe të pathyeshem: ”Shqiptari Xhafer Deva që ka nderin t‘ju përgjigjet mund t’ju theksoj se nuk është në shërbim të gjermaneve, nuk asht kenë kurrë, dhe nuk do të jetë kurrë, por gjithashtu, nuk asht në shërbim të anglezve, amerikaneve, rusëve. Xhafer Deva ka nderin të jetë në shërbim të popullit shqiptar, dhe sigurisht ky shërbim asht ndera ma e madhe që mund të ketë.”

Ky ishte Xhafer Deva zoti falsifikator i historisë. Për të dhe shokët e tij në plan të parë ishte atdheu. Ai ishte mbi të gjitha. Me rastin e festës së 28 nëntorit më 1941, për herë të parë në Mitrovicë kremtuan bashkërisht në mënyrë madhështore nxënësit, qytetarët, gratë e veshura bukur të familjeve muslimane e katolike. Në këtë kohë gjermanët urdhëruan që të burgosen çifutët e romët (gabelë e arixhinj) me origjinë nga Egjipti, mirëpo, pas ndërhyrjes së Rexhep Mitrovicës, Xhafer Devës, Ago Agait e Vehbi Frashërit, ky vendim nuk u zbatua, përkundrazi, iu mundësua çifutëve që përmes koridorit të sigurt nëpër Drenicë, të tërhiqen deri në Shqipëri e tutje. Rexhep Mitrovica kishte marrë në dorëzim detyrën e Komandantit të Forcave Vullnetare Shqiptare në trojet e çliruara. Ja si shkruhet në internet për këtë ngjarje:

“Në kohën kur ishte ministër i brendshëm, nazistët i kërkuan zyrtarisht jo vetëm listat, po dhe grumbullimin e gjithë hebrenjve në një fushë përqendrimi. Mbështetur në burimet amerikane, sipas Sarner, dy përfaqësues të bashkësis hebraike në Shqipëri, Rafael Jakohel dhe Mateo Matathia, duke qenë të vetëdijshëm se ky urdhër i nazistëve do të thoshte arrestim dhe shfarosje e të gjithë bashkësisë iu drejtuan Mehdi Frashërit për ndihmë. Ky i fundit i këshilloi ata që të takoheshin me ministrin e brendshëm Xhafer Deva, Ata shkuan ta takonin. Për çudinë e tyre, sedra nacionale e ministrit Deva doli e fortë Ai mori përsipër të kundërshtonte kërkesën e nazistëve. Deva ia doli që t’i bindtte ata që të tërhiqeshin nga kërkesa për dorëzimin e listave të hebrenjve”

Po Ago Agaj kush ishte? Ju e quani veten historian dhe duhet ta dini, por bëni sikur nuk e dini. Ndaj po jua them unë:

Ago Agaj, (1897 – 1994) kreu studimet e larta në Vjenë të Austrisë për inxhinieri Agrikulture, mori pjesë në Luftën e Vlorës më 1920, punoi si mësues në Lushnjë, madje dhe në Mitrovicë. Përkrahu qeverinë e Fan S. Nolit më 1924. Gjatë Luftës së Dytë Botërore u emërua Ministër i Ekonomisë Bujqësore. Ai është autor i mjaft librave historikë si “Lufta e Vlorës”, “Milloshi, heroi i Kosovës”, “Si e njoha Xhafer Devën” dhe dhjetra artikuj të botuar në shtypinj shqiptar dhe botëror. Ja si shkruan për të studiuesi kosovar nga Gjakova Mexhit Yvejsi:

“Z.Ago Agaj ishte një burrë i rrallë, i sjellshëm, i kulturuem, besimtar, atdhetar, i ditur, i ndritur, kishte pak fjalë edhe pse ishte një enciklopedi e gjallë…! Herë pas here shkruente e botonte punime, studime, në revistat e hueja, në veçanti, gjermane, por edhe në shtypin e mërgimit si “Shejzat” e Romës, “Dielli” e Bostonit etj. Përmbajtja e shkrimeve të tij përfshijnë disa lëmi: si studime historike, gjurmime folklorike, kujtime etj. Përveç librit : “Miloshi Heroi i Kosovës” (Legjendë- kronika e përkthime), ka botuar edhe librin përmendore “Lufta e Vlorës”, një enciklopedi e trimërisë, një shembëlltyrë se si shkruhen ngjarjet e historisë…
Ago Agaj ndrroi jetë me 24 dhjetor 1994, në Clearëater të shtetit Florida, në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, në moshën 97 vjeçare. Gati një shekull jetë-në shërbim të Shqipnisë së vërtetë…”

Ndërsa vetë Agua shkruan ndjenjat e tij në pragun e shuarjes së jetës:

“Jam në shtratin e vdekjes. Flas nga përvoja njëqindvjeçare e jetës sime. Kam pasur dhe kam bindjen se fati i kombit shqiptar do të vendoset në Kosovë. Nëse Kosova do të shpëtojë nga kthetrat e kuçedrës serbe, atëherë do të kemi një komb tetëmilionësh dhe askush nga fqinjtë keqdashës nuk mund të arrijë atë që dëshiron. Në rast se Kosova, mos e dhëntë Zoti, mbetet nën pushtimin serb, paraqitet rreziku edhe për Shqipërinë. Pra, unë kur përpiqem për Kosovën, përpiqem për kombin, për Shqipërinë, për Vlorën… O sot, o kurrë, populli shqiptar duhet të bëjë përpjekje për shpëtimin e Kosovës. Kjo bindje i ka rrënjët te babai i kombit, Ismail Qemali, i cili, në mbledhjen e madhe me parinë e Vlorës, mori një telegram dhe, pasi e lexoi, filloi të qante. Ismail Aga Mezini, mik i tij, i tronditur i tha: “Mblidhe veten, na thuaj se ç’pësuan djemtë?” Ismail Qemali u përgjegj: “Jo, djemtë nuk pësuan gjë, po e pësoi atdheu ynë. Kosova mbeti jashtë kufijve të Shqipërisë”, Shpresoj se lotët e babait të kombit do të bëhen armë e fortë për realizimin e ëndrrës së ti. Po të isha në gjendje të mirë shëndetësore, unë do të isha sot në Kosovë. Jo për të trimëruar kosovarët, se është e njohur trimëria e tyre, as për të ndihmuar intelektualët, se sot Kosova ka nxjerrë intelektualë të shquar si Ibrahim Rugova, Anton Çeta, Zekeria Cana etj. Ata përpiqen për shqiptarizmën dhe unë krenohem me ta. Qëllimi im për të vajtur në Kosovë është që të pushoj pas vdekjes në dheun shqiptar”,

Këta janë shqiptarët e vërtetë të Shqipërisë që ju, zoti ”historian” kërkoni t’i përlyeni, por nuk do të mundeni më. Zërat tuaj tashmë janë ngjirur dhe kërasin si zëra korbash. Atëherë përse nuk quani kolaboracionist edhe Ismail Qemalin? A nuk ishte ai Kryesekretar i Ministrisë së Punëve të Jashtme të Turqisë më 1868. Guvernator i Varnës dhe Danubit të Poshtëm më 1870. Anëtar i komisionit të kushtetutës turke më 1876. Guvernator i Tripolit dhe vali në Siri në vitin 1897. Deputet në parlamentin turk në vitet 1908-1912. Përse nuk quani kolaboracionist Abdyl Frashërin që ka qënë dhjetë vjet deputet i parlamentit turk, ndërsa vëllai tij Samiu një figurë e njohur që turqit e kanë një nga figurat më të shquara të historisë së tyre, madje edhe një stadiumi i kanë venë emrin e tij për kujtim. Përse nuk quani kolaboracionis Vaso Pashë Shkodranin që ka qenë Administrator në Ederne në vitin1879. Atje merr titullin Pasha. Guvernator në Liban në vitin 1883. Qënia në këto detyra nuk i pengoi këta të mendonin dhe të punonin për Shqipërinë. A nuk ishte edhe Turqia pushtuese? Atëhere, përse këta quhen patriot dhe intelektualët tanë kolaboracionist?

Edhe një shembull tjetër të periudhës së Luftës së Dytë Botërore. Emrush Myftari, një i ri komunist kosovar, pjesmarrës i luftës së Spanjës përkrah brigadave internacionale, shokë me Xhemal Kadën, Petro Markon, Skënder Luarasin, edhe këta luftëtarë të Spanjës, me fitoren e forcave të Frankos kthehet në qytetin e tij të lindjes, në Pejë. Atje vazhdon luftën kundër okupatorëve jugosllavë. Më 17 prill 1941 Jugosllavia kapitulloi përpara ofensivës gjermane. Emrushi së bashku me një grup shumë të madh pejanësh pret ardhjen e çlirimtarëve gjermanë, siç i quante ai, ndërsa një grup serbësh ishin ngujuar në bashkinë e qytetit për ta pritur “okupatorin” me armë. Me mbërritjen e tanksit të parë gjerman, një vajzë e re i dhuron komandantit të tij një kurorë me lule të freskëta. Emrushi hipën në tanks dhe së bashku me turmën e madhe i drejtohen vendit ku ishin serbët. Fillon përplasja. Nga ana kosovare vriten dymbëdhjetë trima. Së fundi serbët detyrohen të dorëzohen. Për këtë veprim, Emrushi u dënua me vdekje nga komunistët, vendim që mundi të zbatohej në vitin 1945. Mos vallë edhe këtë do ta quani kolaboracionist?

Do të doja të bëja edhe disa pyetje të tjera: Lidhjen e komunistëve me armikun e përhershëm të vendit tonë, Jugosllavinë, si do ta konsideroni? A nuk ishin brigadat partizane, të udhëhequra nga diktatori Ramiz Alia dhe të tjerë lakej që shkuan në jugosllavi për t’ua dorëzuar atyre Kosovën martire? A nuk ishin komunistët shqiptarë që u bënë bashkëpuntorë të jugosllavëve në masakrën e tmerrshme të Tivarit? A nuk ishte Bashkimi Sovjetik që, me fillimin e Luftës së Dytë Botëroire, filloi të pushtojë vendet balltike dhe Poloninë, njësoj si okupatori gjerman dhe më vonë, në fundin e luftës u shtri në të gjithë lindjen. Atëhere, përse nënshtrimi i krerëve komunistë ndaj Jugosllavisë dhe Bashkimit Sovjetik qenka vepër patriotike?

Sipas kritereve të demokracive perëndimore nuk është provuar se Rexhep Mitrovica, Xhafer Deva, Ago Agaj apo ndonjë nacionalist tjetër shqiptar të ketë qenë kolaboracionistë. Në vendet ku regjimet e tyre shquheshin për demokraci të mirëfilltë, ata u pritën ngrohtë, u rrethuan me nderimin e njerëzve dhe kryen punë mjaft me përgjegjësi. Po të ishte provuar se ata kishin qenë kolaboracionistë, përkrahës të fashizmit etj, atëherë asnjërit nuk do t’i lejohej qëndrimi për asnjë çast në vendet më demokratike të botës.

Kjo është e vërteta që , për turpin tuaj, ju mundoheni ta errësoni. Por ideologjia e juaj perëndoi një herë e përgjithmonë. Sot kudo në botë sundon ideologjia e jonë për të cilën sakrifikuam jetët tona. Ndaj heshtni!

* Reshat Kripa/Kryetar i Shoqatës Antikomuniste/të të Përndjekurve Politikë Demokratë të Tiranës

Zërat e korbave të zinj

January 21, 2014 by dgreca

NGA RESHAT KRIPA/

Kur isha në moshën e fëminisë historinë e Shqipërisë e njihja siç ma kishte mësuar historiografia totalitare që studiohej në shkollat tona. Sipas saj, çdo luftëtar nacionalist më shfaqej si Sali Protopapa i filmit “I teti në Bronx” apo si ballistët e filmit “Kur zbardhte një ditë”. Por pata fatin, e theksoj pata fatin, që Zoti i Madh dhe i Madhërueshëm më mori mendjen dhe u ngrita kundër atij sistemi duke shpërndarë trakte në rrugët e qytetit tim. U arrestova dhe u dënova. Në burg pata fatin të takoja ata burra të rrallë që , në ato kondita kur karakteri im nuk ishte formuar ende, të më tregonin të vërtetën e këtij vëndi dhe rrugën nëpër të cilën duhej të ecja. Ndaj them se pata fatin, pasi atje mësova të vërtetën historike dhe këtë të vërtetë e regjistrova në memorien dhe ndërgjegjen time për të mos e harruar kurrë.

Më falni për këtë hyrje pak të gjatë, pasi ndonjërit mund të mos i interesojë. Por u detyrova pasi dëgjova për disa inisiativa të shfaqura nga një personalitet i klanit në pushtet.Më është bërë zakon të hap faqen e internetit dhe të lexoj lajme të ndryshme. Midis tyre lexoj një lajm të publikuar ku shkruhet:

Propozime për 70-vjetorin e Çlirimit

Dërguar më 12/01/2014-09:03

Duke marrë indicie nga prononcimi i (këtu përmendet emri i një personaliteti, që mua më vjen rëndë ta përmend, pasi për moshën që ka, nuk e besoja se do të ishte kaq i indoktrinuar nga e kaluara e përmbysur) lidhur me kremtimin e 70 vjetorit të çlirimit të atdheut nga okupatorët nazi-fashistë dhe bashkëpuntorët e tyre, si qytetar i këtij vendi me ndjesi liridashëse dhe njëkohësisht si pasardhës i një luftëtari antifashist, parashtroj propozimet e mia konkrete për çka duhet bërë për këtë jubile, në nderim të kontributit të dhënë dhe gjakut të derdhur gjatë Luftës Antifashiste, nga e cila populli ynë u rradhit përkrah fitimtarëve të koalicionit anglo-sovjeto amerikan

Dhe më poshte vijojnë propozimet e tij. Nuk dua t’i përmend pikat e këtij propozimi, pasi më neverisin. Ato janë gjithsej 17, por mua më duket se edhe vetë diktatori Enver Hoxha nuk do të guxonte të publikonte propozime të tilla, po të ishte gjallë. Nuk do t’i publikonte pasi ishte ai vetë që i eliminoi ish shokët e tij më të ngushtë. Një miku im i vjetër më thotë: Ne kot e dënojmë Enver Hoxhën, pasi ishte ai që na i mori hakën. Ai i vrau të gjithë ata që na vranë ne.Para syve të mi dalin shumë figura të shquara të lëvizjes antifashiste të zhdukura nga skena politike ende pa u restauruar pushteti totalitar dhe më vonë, pas vendosjes së tij. Më dalin parasysh figurat e Hysni Xhindit, Fejzo Gjomemës, Mustafa Gjinishit, Ramize Gjebresë, Shefqet Bejës, Liri Gegës, Dali Ndreut, Beqir Ballukut, Hito Çakos, Petrit Dumes, Kadri Hazbiut, Feçor Shehut. A nuk ishin këta që vranë njerëzit tanë? Shoh këto figura dhe i jap të drejtë mikut tim. Kuçedra pasi u ngop me gjakun e nacionalistëve filloi të hante edhe bijtë e vetë.

Gjithmonë në faqet e internetit lexoj një deklaratë të një personaliteti tjetër të majtë, një ish ministër i qeverisë së djathtë, të rrëzuar më 23 qershor, tani një funksionar i së majtës, (me falni por, me padijeninë time, nuk e kuptoj se si një individ me bindje të djathë apo të majte, papritur dhe pakujtuar të kthehet në kahun e kundërt. Një gjë të tillë mund ta bëjë vetëm një sharlatan). Ky individ, pjesmarrës në kremtimin e përvjetorit të një prej brigadave partizane, deklaron se Lufta Nacionalçlirimtare na paska qenë farkëtimi i miqësisë me demokracitë perëndimore. Nuk e kuptoj se për cilën miqësi e ka fjalën zotëria. Mos vallë për atë “miqësi” që, pas marrjes në pushtet u kthye në armiqësi? A nuk ishte imperializmi anglo-amerikan armiku më i egër i “pushtetit popullor” të vendosur në Shqipëri? Kjo nuk është një shprehje e imja, është e paraardhësve të tij si dhe atyre vetë, që iu zunë duart kallo nga duartrokitjet frenetike në mbrojtje të atij sistemi.

Ndaj dua t’ju them: Heshtni! Çlirohuni nga indoktrinimi i një ideologjie të përmbysur, në rast se doni të mbeteni në historinë e këtij vendi. Sot jeni në pushtet dhe marrëzia e këtij populli ju dha shumicën absolute. Mos e shfrytëzoni këtë fakt për të hymnizuar një periudhë të cilën po ky popull e rrëzoi në fundin e vitit 1990. Shpesh herë dëgjojmë udhëheqësit tuaj të thonë se këtë të drejtë jua paska dhënë populli me votën e tij. Dëgjoni anekdotën e mëposhtme dhe gjykoni:

Diktatori Neron dogji Romën. Populli u ngrit në revoltë dhe rrethoi pallatin perandorak. Perandori, i trembur, thirri këshilltarin e tij Senekën dhe e pyeti:

– Si do t’ia bëjmë?

Seneka iu përgjigj:

– Hidhua fajin të krishterëve

Në atë kohë krishterimi kishte fare pak kohë që kishte lindur.

– Por, a do të më besojnë?- pyeti Neroni.

Dhe Seneka i ktheu përgjigjen lapidar:

– Populli beson çdo lloj gënjeshtre që i serviret!

Mos e harroni këtë përgjigje, të nderuar zotërinj! Populli vërtet sot u dha këtë përgjigje por nuk e di nëse do ta keni nesër apo jo. Unë kam bindjen se, pas largimit nga kjo jetë të brezit tonë dhe bijve tanë, nipërit dhe mbesat tona do të kenë në ndërgjegjen e tyre një botëkuptim tjetër të historisë, një botëkuptim në përputhje me të vërtetën historike të vendit. Por do të ishte në nderin tonë që ky botëkuptim të mbizotëronte sot, pas njëzetetre vjetësh nga rivendosja e sistemit demokratik. Ndaj mjaft më me përralla për ditën e çlirimit dhe përkujtimin e saj. Ajo nuk është dita e çlirimit. Ajo është dita e skllavërimit të këtij populli. Është dita e mbi 6.000 të vrarëve pa faj, mbi 17.000 të burgosurve politikë, mbi 30.000 familjeve të internuara politikisht, mbi 400.000 të përndjekurve politikë. Atëherë, për çfarë çlirimi bëni fjalë? Për atë “çlirim që vrau, burgosi, internoi dhe përndoqi mijra qytetarë shqiptarë? Për atë “çlirim” që e ndau Kosovën dhe trojet e vjetra shqiptare, nga toka mëmë? Për atë “çlirim” që na ndau nga bota demokratike? Për atë “çlirim” që hëngri edhe bijtë e vetë? Për atë “çlirim” që varfëroi deri në palcë një popull të tërë? Kjo është ajo dita e “çlirimit” që ju kërkoni ta ngrini në qiell.

Në mbyllje, më lejoni të citoj disa vargje lapidar të të pavdekshmit Ali Asllani, shkruar mbi 70 vjet më parë:

Koha dridhet e përdridhet,do vij’dita që do zgjidhet/

Dhe nga trasta pem’e kalbur, doemos që jasht’do hidhet!/

Koha dridhet e përdridhet, prej gradimit katër shkallë

Nuk do mbetet gjë në dorë veçse vul’e zez’në ballë!

Po mundët, këtë mos e harroni!

*Kryetar i Shoqatës Antikomuniste të të Përndjekurve Politikë Demokratë të Tiranës

Mos harroni, jemi edhe ne!

October 29, 2013 by dgreca

Nga Reshat Kripa/Kryetar i Shoqatës Antikomuniste të të Përndjekurve Politikë Demokratë të Tiranës/

Shqipëria sot jeton në botën e çudirave. Përse do të thoni ju, të nderuar lexues? Sepse kushdo, i djathtë apo i majtë, politikan apo i paparti (nuk e di nëse mund te ketë në vendin tonë ndonjë që nuk i përket asnjë partie), analist apo gazetar është përfshirë në vorbullën e kësaj Shqipërie të çuditshme. Sot, në vendin tonë je i lirë të shprehësh çdo lloj mbroçkullash që të do zemra, të çdo lloj ngjyrash të jenë ato dhe turma, si një kope e bindur, beson ato që i vinë më për shtat. Është për të ardhur keq, por sot vendin kryesor e zenë mashtrimet dhe llafollogjia propagandistike e trashëguar nga regjimi i përmbysur dhe kjo fillon që nga kupola drejtuese dhe deri në shtresat më të ulta të popullsisë.

Një sentencë e njohur thotë: “Oh, drejtësi, drejtësi, shumë krime kryhen nën emrin tënd!” A është e vleshme kjo sentencë për vendin tonë? Unë mendoj se po. Përse? Sepse këtu ekziston demagodgjia e premtimeve të pambajtura dhe më e keqja, ata që premtuan, nuk kanë as pikën e turpit për të përgënjeshtruar thëniet e tyre. Kjo është Shqipëria e sotme.

Flitet dhe çfarë nuk flitet. Flitet që rendi në Shqipëri paska qenë për tokë dhe tani e tutje do të gjejë vendin e merituar. Sa do të dëshironim që një gjë e tillë të realizohej! Madje për këtë u shkarkuan edhe qindra kuadro të nomenklaturës së kaluar. Por në të vërtetë ne shohim se për çdo ditë në rrugët e vendit ndodhin vrasje nga më të padëgjuarat ndonjëherë. Është herët shpejt për zgjidhjen e këtij problemi, thonë drejtuesit e shtetit. Edhe unë jam dakord me ta. Do të presim dhe do të shohim. Por, nëqoftëse , me kalimin e kohës, asnjë ndryshim nuk do të ndodhë, çfarë do të thonë zotërinjtë e kupolës drejtuese?

Para disa ditësh pesë të rinj të moshës 17-18 vjeç humbën jetën në një aksident automobilistik. Aksidente të tjera po ndodhin në rrugët e adheut. Të tjerë persona po humbasin jetën. Çfarë po bënë policia rrugore për parandalimin e tyre? Asgjë. Vazhdon e njejta gjendje si në të kaluarën. Atëherë, çfarë shërbyen zëvendësimet e gati njëqind kuadrove të policisë rrugore Koha tregoi se asgjë.

Solla vetëm dy shembuj të jetës së përditshme dhe mund të vazhdoja edhe më tej. Por nuk dua të zgjatem. Dua të përqëndrohem në problemet që i përkasin shresës time, që unë i përkas, shtresës së ish-të përndjekurve politikë. Çfarë ndryshimi do të sjellë ndërrimi i pushteteve në Shqipëri për këtë shtresë? Gjatë fushatës elektorale drejtuesit e sotëm bënë shumë premtime. Natyrisht, në rast se do t’i realizojnë këto, kjo do të ishte një tregues se edhe e majta shqiptare është e interesuar për këtë shtresë. Kjo do të tregonte se nuk është vetëm e djathta që i ka përkrahur. Kjo do të ishte një përmbysje e mentalitetit të deri tanishëm dhe kjo do të ishte një gjë e mirë.

Por si paraqitet gjendja reale në vendin tonë? Ne konstatojmë se, në rradhët e të pezulluarve nga puna, një pjesë e mirë e tyre i përkasin pikërisht kësaj shtrese. Unë mund t’i cilësoja me emrat përkatës, por po e le për një herë tjetër, në rast se pala e prekur do e kërkonte një gjë të tillë. Gjithashtu, në rradhët e të emëruarve të rinj në institucionet e ndryshme nuk shohim asnjë të propozuar nga shoqatat e të përndjekurve politikë. Drejtuesit e sotëm mund të shpikin lloj-lloj shoqatash inekzistente që, në përbërjen e tyre, kanë vetëm një individ që nuk përfaqëson asgjë përveç emrit të tij të përlyer. Në rast se ekzistojnë të tilla shoqata do t’ju lutesha të na paraqisnin vendimin e gjykatës që i ka miratuar, përbërjen e saj, degët e rretheve, selitë përkatëse dhe elementë të tjerë që vërtetojnë ekzistencën e tyre. Për fat të keq, shoqata të tilla me këto të dhëna janë fare pak, për të mos thënë vetëm një, Shoqata Antikomuniste e të Përndjekurve Politikë Demokratë të Shqipërisë, anëtare me të drejta të plota e Shoqatës Ndërkombëtare të të Burgosurve Politikë dhe Viktimave të Komunizmit me qendër në Berlin.

I shkruaj këto se gjatë fushatës elektorale drejtuesit e sotëm krijuan edhe një “grup me të përndjekur politikë” për të hartuar një program për këtë shtresë dhe, në të vërtetë, ky program u hartua dhe u shpallën publikisht shifrat e tij. Më lejoni t’ju paraqes disa pika të këtij programi:

Ngritja e masës së dëmshpërblimit financiar nga 2000 lekë për ditë dënimi në 25 euro

ose 3500 lekë për ditë dënimi.

Pagesa në mënyrë të menjëhershme e atyre që kanë mbushur moshën 75 vjeç për burrat

dhe 70 vjeç për gratë.

Përfundimi i dëmshpërblimit financiar për të përndjekurit politikë në një periudhë prej

dy vjetësh.

Këto ishin tre premtimet kryesore të drejtuesve të sotëm. Deri tani, megjithse kanë kaluar gati dy muaj nga marrja e pushtetit nuk kemi dëgjuar asnjë fjalë, në asnjërën nga konferencat e shumta të zhvilluara prej tyre, për këto çështje. As edhe një premtim të vetëm se çfarë do të bëhet në të ardhmen për këtë shtresë. Kjo na lë një shije të hidhur, na lë përshtypjen se gjithshka ishte një demagogji e shpifur, njëlloj si ato të sistemit të përmbysur që u mundua, më kot, të na diskriminonte dhe të na zhdukte fare nga faqja e dheut, por që nuk mundi t’ia arrinte kurrë. Lidhur me sa më sipër, më vjen keq edhe për ata “ish-të përndjekur politikë” që u përdorën si manekinë në duart e mjeshtërve të mashtrimit dhe që sot nuk e ngrenë më zërin.

Pak më sipër citova tre premtimet e bëra nga drejtuesit e pushtetit të sotëm. Por, kërkesat e të përndjekurve politikë nuk janë vetëm këto, madje unë do të thoja se këto do të ishin të fundit e kërkesave të tyre. Para tyre unë do të rendisja ato më themeloret të sanksionuara në Rezolutën e Kuvendit të Shqipërisë të miratuar në vitin 2006, pamvarësisht se sundimtarët e sotëm dolën jashtë salle kur miratohej ajo rezolutë. Le t’i rendisim ato:

Dënoni diktatorin Enver Hoxha si ideatorin, frymëzuesin, drejtuesin dhe ekzekutuesin e sistemit diktatorial komunist në Europën Lindore.

Hapni dosjet e ish-bashkëpuntorëve të Sigurimit të Shtetit për politikanët, drejtuesit e institucioneve kushtetuese, atyre të sistemit të drejtësisë, të administratës publike qëndrore e lokale si dhe të mediave kombëtare audio-vizive apo të shkruara.

Akordoni një fond për gjetjen e të rënëve nga diktatura komuniste për arsye politike dhe rivarrosjen e tyre në një varrezë të veçantë, si në vendet e tjera të Europës Lindore, ku të afermit të mund të vendosin një tufë me lule apo të dredhin dy pika lot për kujtim të tyre.

Bëni rishikimin e historisë së Shqipërisë për të paraqitur realitetin e asaj periudhe të manipuluar dhe rishikoni tekstet shkollore të mbushura me propagandën komuniste.

Hapni muzetë në qendrat kryesore të persekutimit politikë dhe ngrini memorialin qëndror të të rënëve nga diktatura për të cilin ka vite që është marrë vendim nga Kuvendi i Shqipërisë.

Së fundi organizoni konferncën kombëtare me pjesëmarrjen e përfaqësuesve të parlamentit, qeverisë, partive politike, shoqatave të të përndjekurve, akademikëve, historianëve si dhe ekspertëve të OJQ-ve për krimet e kryera nga regjimi totalitar komunist. Sot shohim që zhvillohen konferenca edhe per romët apo për gejt. Nuk e di nëse këta konsiderohen më të rëndësishëm se të përndjekurit politikë.

Në rast se do të bëni këto, ju do të tregoni se jeni me të vërtetë ashtu siç keni premtuar. Në të kundërt do të mbeteni sharlatanë gënjeshtarë të pamoralshëm që atë që premtojnë sot nuk e kanë për turp ta mohojnë nesër.

Ne jemi në pritje.

Një shkrim për vete dhe për të tjerët

October 2, 2013 by dgreca

Nga Reshat KRIPA/

Më datën 4 shtator 2013 botova në gazetat “Metropol” dhe “Republika” shkrimin “Një letër për Kryeministrin e ardhshëm”. Lidhur me të, një miku im, botoi në një gazetë tjetër, një shkrim ku shprehte mendimet e tij lidhur me të. Natyrisht unë i ktheva përgjigje në të njejtën gazetë. Kjo kishte për qëllim një sqarim që unë doja t’ i bëja mikut tim në lidhje me shkrimin në fjalë. Deri këtu çdo gjë ishte normale. Por, duke vështruar shkrimet në internet, çuditërisht, lexoj një mori komentesh që i shoqëronin këto nga persona anonim. Në këto komente unë konstatova se, në shumicën e tyre, ishte përdorur një fjalor i ulët, aspak i pranueshëm për një shkrues serioz. Ishin komente të bëra nga militant fanatikë. Kjo gjë i kishte rënë në sy edhe mikut tim që e shprehu në një shkrim të dytë të tij.

Natyrisht unë nuk do të merrem me analizën e tyre se nuk ia vlen të merresh me njerës që vazhdojnë të shkruajnë letra anonime si dikur në kohën e regjimit të përmbysur. Mendova të shkruaj disa rradhë për veten time dhe për të tjerët për ata që janë në gjendje të arsyetojnë me mendje të shëndoshë dhe jo të rrëmbyer nga pasionet e çmendura. Këtë shkrim ia dërgova gazetës ku kishim botuar shkëmbimin e mendimeve me mikun tim por, fatkeqësisht, megjithëse kanë kaluar katër ditë, nuk po e shoh në faqet e asaj gazete. Përse? Përgjigjen duhet ta japin drejtuesit e asaj gazete. Por le të futemi në temë.

Po e filloj me veten time. Kam pasur fatin të bija në burg qysh në moshën 15 vjeçare. Them se kam pasur fatin, pasi vetëm atje munda të mësoj se Shqipëria paskësh pasur edhe një histori tjetër, ndryshe nga ajo që na kish mësuar shkolla komuniste, ku çdo nacionalist paraqitej si Sali Protopapa i filmit “I teti në Bronx” apo ballistët e filmit “Kur zbardhte një ditë”. Këtë histori ma mësuan ata burra të rrallë që zor se mund t’i vijnë më këtij kombi. Më lejoni të përmend disa prej tyre: Doktori Isuf Hysenbegasi, Kleriku Patër Mëshkalla, Përkthyesi Gjon Shllaku, Juristët Fatosh Kokoshi dhe Haki Karapici, Agronomët Xhevdet Kapshtica, Meçan Hoxha dhe Sami Bitincka, Farmacisti Kol Kurti e të tjerë. Këta burra më flisnin për Mbretin Zog dhe Apostullin e Shqiptarizmës, Mit-hat Frashërin, për Hasan Dostin dhe Abaz Kupin, për Hysni Lepenicën dhe Skënder Muçon, për Jup Kazazin dhe Muharrem Bajraktarin, për Ali Këlcyrën dhe plot burra të tjerë të shquar.

Kur u bëra me fëmijë, këtë histori fillova t’ua mësoj edhe atyre dhe vazhdova edhe më prapa me nipërit dhe mbesat, në mënyrë të veçantë pas ndryshimeve demokratike.

Një ditë, vjen një mbesa ime dhe më thotë:

O gjysh, ti historinë na e ke mësuar ndryshe, kurse ne në shkollë e bëjmë ndryshe.

Më zgjati librin e historisë për shkollat e mesme. Ja si e paraqiste qëndrimin e Ballit

Kombëtar, Prof. Dr. Xhelal Gjeçovi, në librin “Historia” për klasat e katërta, kreu 16.3, miratuar nga Ministria e Arsimit dhe e Shkencës në muajin qershor 2006 (lexo: “Për Liri, për Shqipëri, për Flamurin Kuq e Zi!”, gazeta “Metropol” datë 27 prill 2012):

Një fraksion ballistësh mendonte, se roli i PKSH mund të asgjësohej nga skena politike, vetëm në qoftë se nacionalistët liberalë që bënin pjesë në BK, do të zhvillonin një luftë çlirimtare më dinamike se komunistët. Mirpo në gjirin e BK triumfoi platforma e shumicës e kryesuar nga Mit’hat Frashëri, e cila ngulte këmbë që balli të mos angazhohej në luftë të armatosur kundër okupatorit pasi, sipas tyre, ne nuk jemi në gjendje të përballemi me fuqitë e tij ushtarake dhe lufta në këto kushte do t’i sillte vendit dëme e shkatërrime të pallogaritshme.

U befasova për këtë interpretim absurd të historisë së vendit nga një historian me titull Profesor Doktor. Nuk e besoja kurrë që një institucion demokratik si Ministria e Arsimit të miratonte një tekst të tillë denigrues për një pjesë të grupimeve politike të periudhës së Luftës së Dytë Botërore. A i dinin autori dhe ministria të vërtetat e betejave të përbashkëta që kanë zhvilluar trupat partizane dhe ato balliste me pushtuesit? A i dinin se në Drashovicë, Gjorm dhe Selenicë trupat partizane të drejtuara nga Hysni Kapo luftonin së bashku me ato balliste të drejtuara nga Hysni Lepenica? A i dinin se në Mogila dhe Miricë trupat partizane me në krye Zenel Shehun luftonin së bashku me ato balliste të komanduara nga Syrja Vasjari? Të tilla beteja janë zhvilluar edhe në Mat dhe krahina të tjera të Shqipërisë. Në rast se kjo nuk paska qenë e vërtetë, sipas tyre, atëherë si paska qenë e mundur që Partia Komuniste pranoi të ulej në bisedime në Mukje me një organizatë që nuk paska luftuar fare?

Rishikimi i historisë është një nga temat më të nxehta të ditëve tona. E majta shqiptare asnjëherë nuk është shprehur për domosdoshmërinë e rishikimit të saj, madje ka ngulur këmbë në interpretimin sipas së njëjtës logjikë të periudhës komuniste. Ndërsa e djathta, megjithse e ka ngritur zërin ndonjëherë, nuk ka vepruar asnjëherë për ta korigjuar, kur i ka pasur të gjithë mundësitë. Kjo për arsyen e thjeshtë se brenda së djathtës ekziston një krah i majtë shumë i fuqishëm. (lexo: “E majta brenda së djathtës”, gazeta “Telegraf” datë 8 dhe 11 prill 2007).

Një gjë të tillë e vërteton zhurma e madhe që u zhvillua në vendin tonë kur historiani i njohur, zoti Beqir Meta, hodhi idenë e heqjes së mozaikut para Muzeut Historik Kombëtar. Çfarë shërben një mozaik i tillë që nuk përfshin Kosovën, e cila ka dhënë një kontribut mjaft të çmuar për çështjen shqiptare? Po Çamëria dhe krahinat shqiptare në Maqedoni dhe Mal të Zi ku janë? Çfarë shërben një mozaik i tillë që nuk pasqyron periudhat më të rëndësishme të kombit shqiptar si ajo e Gjergj Kastriotit, Skënderbeut, Pashallëqeve të Mëdha, Lidhjes së Prizrenit, Shpalljes së Pavarësisë, Lëvizjes Nacionaliste të Luftës së Dytë Botërore, por në dy të tretat e saj janë zënë nga “periudha e lavdishme e luftës partizane dhe ndërtimit të socializmit”. E djathta shqiptare, megjithse në pushtet, nuk qe e zonja ta hiqte atë mozaik. (lexo: “Meditim para mozaikut”, gazeta “Metropol” datë 25 maj 2012).

Në Shqipëri gjërat shikohen vetëm bardh e zi. Ekziston ende mentaliteti komunist: “O me ne, o kundra nesh”. Kështu veprohet me shumë nga figurat e shquara nacionaliste të historisë tonë. Megjithse kanë kaluar më shumë se 22 vjet nga përmbysja e komunizmit, vazhdohet ende me emrëtimin “kolaboracionist”. Ky emërtim përdoret për figura të tilla si Ernest Koliqi dhe Xhevat Korça, Rexhep Mitrovica dhe Ago Agaj, Patër Anton Harapi dhe Lef Nosi, firmëtar i Aktit të Pavarësisë më 1912. Deri kur do të vazhdojë ky mentalitet? (lexo: Kolaboracionist apo patriot?”, gazeta “Metropol” datë 21 mars 2012)

Vitin që shkoi Kryeministri Berisha premtoi, ndërmjet të tjerave, sjelljen e eshtrave të Gjeniut të Kombit, Mit-hat Frashërit, në Shqipëri. Ky premtim nuk u realizua. (lexo: Dedikuar Mit-hat Frashërit”, gazeta “Metropol” datë 24 shtator 2012).

Në tokë të huaj prehen edhe shumë dishepuj të tjerë të nacionalizmit shqiptar. Përmend në rradhë të parë Ali Këlcyrën dhe Rexhep Mitrovicën. A nuk do të ishte në nderin e këtij kombi që edhe eshtrat e tyre të preheshin në atdhe? A nuk do të ishte në nderin e këtij kombi që për të rënët në luftën e gjatë kundër komunizmit të ngrihej një varrezë e veçantë, ashtu siç është vepruar në shumë shtete të tjera të Europës Lindore? Një gjë e tillë bëhet e domosdoshme pasi ata nuk muind të prehen në varreezat ekzistuese të dëshmorëve, sepse ende atje ekziston ylli i kuq i komunizmit, pikërisht ai yll, gjembat e të cilit i vranë këta martirë. (lexo: “Meditim në 100 vjetorin e Pavarësisë” gazeta “Metropol” datë 24 korrik 2012).Qysh në vitin 1996 Asambleja Parlamentare e Këshillit të Europës miratoi rezolutën nr. 1096 “ Mbi Ndëshkimin e Krimeve të Kryera nga Regjimet Komuniste”, e firmosur edhe nga delegacioni ynë por që nuk u publikua fare në Shqipëri, madje as edhe nga mediat. Më 25 janar 2006, me nismën e përfaqësuesit suedez zotit Lindblad, kjo asamble miratoi një rezolutë tjetër, atë me nr. 1481, e cila i referohej rezolutës së parë. Në pikën 7 të kësaj rezolute thuhet:

Asambleja është e bindur që njohja e historisë është një nga parakushtet e shmangies së kryerjes të krimeve të përngjashme në të ardhmen. Për më tepër, vlerësimi moral dhe ndëshkimi i krimeve të kryera luan një rol të rëndësishëm në edukimin e brezave të rinj. Pozicionimi i qartë i bashkësisë ndërkombëtare mbi të kaluarën mund të jetë pikë referimi për veprimet e ardhshme.

Lidhur me këtë rezolutë, Kuvendi i Shqipërisë në tetor 2006 miratoi një rezolutë analoge me të. Në miratimin e rezolutës Partia Socialiste i nxorri jashtë kuvendit deputetët e saj. Në këtë rezolutë parashikoheshin:

Pika 8 – Kuvendi i Shqipërisë dënon diktatorin Enver Hoxha si ideatorin, frymëzuesin, drejtuesin dhe ekzekutuesin e sistemit më të egër diktatorial komunist në Europën Lindore.

Pika 9 – Kuvendi i Shqipërisë kërkon rishikimin e datave simbol të sistemit komunist.

Pika 10 – Kuvendi i Shqipërisë kërkon bërjen publike të të gjitha dokumenteve që dëshmojnë

krimet e regjimit komunist.

Pika 11 – Kuvendi i Shqipërisë kërkon hapjen e dosjeve të ish bashkëpuntorëve të Sigurimit të Shtetit për politikanët, drejtuesit e institucioneve kushtetuese, atyre të sistemit të drejtësisë, të administratës publike qëndrore e lokale, si dhe të mediave kombëtare audio-vizive apo të shkruara.

Pika 15 – Kuvendi i Shqipërisë fton institucionet shtetërore të përmbushin detyrimet ligjore për integrimin, arsimimin, punësimin, strehimin dhe dëmshpërblimin e tyre, si dhe akordimin e një fondi për gjetjen e të zhdukurve dhe të vrarëve me ose pa gjyq për arsye politike.

Pika 16 – Kuvendi i Shqipërisë nxit fillimin e një fushate kombëtare për rishikimin e librave shkollorë, shpalljen e një dite kombëtare për përkujtimin e viktimave të komunizmit, hapjen e muzeumeve përfshirë edhe kthimin në muze të burgjeve të tmerrshme politike, si dhe ngritjen e memorialeve në nderim të shqiptarëve që u vranë për kundërvënien ndaj regjimit totalitar.

Pika 17 – Kuvendi i Shqipërisë mbështet organizimin e një konference kombëtare me pjesëmarrjen e përfaqësuesve të parlamentit, qeverisë, partive politike, shoqatave të të persekutuarve, akademikëve, historianëve, si dhe ekspertëve të OJQ-ve, për krimet e kryera nga regjimet totalitare komuniste.

Këto ishin pikat kryesore të kësaj rezolute. Le të shohim tani se sa janë realizuar ato deri tani pas shtatë vitesh.

Pika 8 – Diktatorit Enver Hoxha ende nuk i janë hequr titujt dhe dekoratat e fituara nga regjimi komunist, madje është miratuar edhe një ligj nga kuvendi sipas të cilit askush nuk ka të drejtë të heqë titujt e fituara nga e kaluara.

Pika 9 – Nuk është rishikuar asnjë datë. Ende ekzistojnë data të tilla si 11 janari, 24 maji e të tjera

Pika 10 – Nuk është bërë publik asnjë dokument që dëshmon për krimet e kryera nga regjimi komunist.

Pika 11 – Nuk është miratuar asnjë ligj për hapjen e dosjeve. Edhe një i tillë, megjithse gjysmak, që u miratua në kuvend, u hodh poshtë nga Gjykata Kushtetuese.

Pika 15-Është realizuar vetëm çështja e arsimimit dhe pjesërisht punësimi dhe dëmshpërblimi i të përndjekurve politikë. Nuk është akorduar asnjë fond për gjetjen e të zhdukurve dhe të vrarëve me ose pa gjyq.

Pika 16 – Asnjë fushatë për rishikimin e librave shkollorë. Fillimisht u shpall 21 maji, dita e revoltës së madhe të Spaçit si dita përkujtimore e viktimave të komunizmit por, çuditërisht më pas, u zëvendësua me 20 shkurtin, ditën e rrëzimit të monumentit të diktatorit. Nuk është hapur asnjë muzeum dhe nuk eshte kthyer në muze asnjë burg i periudhës komuniste. Përveç disa memorialeve të ngritura nga bashkitë e disa qyteteve nuk është ngritur memoriali kryesor për të cilin u mor edhe vendimi i Kuvendit të Shqipërisë, neni 5, për ngritjen e “Obeliskut të Viktimave dhe të Krimeve të Komunizmit

Pika 17 – Asnjë konferencë kombëtare nuk është zhvilluar.

Shoqata Antikomuniste e të Përndjekurve Politikë Demokratë dhe unë personalisht, si funksonar i saj, nuk kemi rreshtur së kërkuari, si zyrtarisht ashtu edhe nëpërmjet mediave të shkruara apo vizive realizimin e këtyre kërkesave. Por daullja ka rënë në vesh të shurdhër. Përse? Një miku im më tha një fjalë të vetme : KATOVICA! Nuk e di nëse miku kishte të drejtë apo jo por, edhe unë, nuk kisha argumenta për ta kundërshtuar. (lexo: “A po zbatohet Katovica?” gazeta “Metropol” datë 14 qershor 2012).

Këto gjëra doja të shprehja në këtë shkrim. Ato janë një analizë e asaj që është bërë në vendin tonë për zgjidhjen përfundimtare të çështjes së të përndjekurve politikë në veçanti dhe të zhdukjes së mentalitetit të drejtimit komunist të shoqërisë shqiptare në përgjithësi. Si është kryer ky proces deri tani. Praktika ka treguar se vetëm e djathta ka arritur të bëjë diçka në këtë drejtim, por ajo nuk i ka mbajtur të gjitha premtimet e bëra. Në përgjithësi kjo shtresë është përdorur si lojë politike në duart e saj. Kur ka munguar kjo pasojat kanë qenë fatale. Një gjë e tillë u provua edhe në zgjedhjet e fundit. Humbja e besimit te një pjesë e mirë e të përndjekurve politikë ishte një nga shkaqet kryesore të humbjes. (lexo: “Të përndjekurit politkë dhe qëndrimi i tyre ndaj zgjedhjeve” gazeta “Metropol” datë 20 shkurt 2013, “Nesër do të jetë shumë vonë” gazeta “Metropol” datë 3 prill 2013 dhe “E djathta dhe e majta” gazeta “Mapo” datë 28 qershor 2013).

Sa për të majtën ajo, deri më sot, asnjëherë nuk ka qenë përkrah shtresës së të përndjekurve politikë, ish pronarëve apo përfaqësuesve të nacionalizmit të vjetër shqiptar. Kjo ka vazhduar edhe kur në krye të saj erdhi zoti Rama. Duhesh të vinte viti 2012, shtatë vjet pas zgjedhjes në krye të Partisë Socialiste, që ai t’i kthente sytë nga kjo shtresë, madje krijoi edhe një grup me të përndjekur politikë për hartimin e një programi për ta. Një gjë të tillë e shpalli edhe gjatë fushatës elektorale ku bëri shumë premtime. Praktika e deritanishme ka treguar të kundërtën. Mos është edhe kjo një lojë si ato të deritanishmet? Ne jemi në pritje të mbajtjes së këtyre premtimeve pasi siç e kam theksuar edhe në shkrimin tim “Një letër për Kryeministrin e ardhshëm”, botuar në gazetat “55”, “Metropol” dhe “Republika” datë 4 shtator 2013, kjo do te ishte një përmbysje e mentalitetit se vetëm e djathta mund t’i zgjidhte çështjet e ngritura në këtë shkrim.. Ditët ikin shpejt. Ne do të presim dhe do të shohim nëse këto çështje do të zgjidhen.

Këto janë mendimet e mia. Ky jam unë. Lexuesit le ta gjykojnë siç e mendojnë. Në këto çaste më kujtohen dy vargje të poetit tonë Migjeni:

“Sikur të kisha, ah, nji grusht të fortë,

T’i bija m’u në zemër malit qi s’bëzan!”

Por, nuk e kam një grusht të tillë. Megjithatë kam zërin tim dhe këtë zë do ta përdor sa herë që do të shikoj shkeljen e të drejtave të shtresës sime. Ndonse daullja, në përgjithësi, bie në vesh të shurdhër, zëri im nuk do të jetë një zë në shkretëtirë.

Jo gjithmonë replikat e kundërreplikat janë kaq miqësore!

September 28, 2013 by dgreca

Zotit Reshat Kripa!/

Nga Pellumb KULLA/

Pasi lexova replikën tuaj, vazhdova të lexoja me shqetësim në pjesën e komentatorëve që pasonte shkrimin…

I dashur miku im, ne që marrim përsipër të dalim në publik duhet të bindemi të durojmë reagimet që janë pa përgjegjësi, që janë tërësisht pasionalë, të anshëm dhe kryesisht të pasjellshëm. E duke qenë në një gazetë që mundohet me shumë vështirësi të mos anojë nga e majta, natyrisht rrebeshi dhe fyerjet e lexuesve të saj ndaj teje, miku im, ishin më të shumta. Dhe ndjej një farë përgjegjësie sikur vijnë edhe ca për shkakun tim, ndaj trishtohem. Këto radhë desha t’i shkruaja edhe unë në mes komenteve, natyrisht me emrin tim të plotë, por m’u duk më me vend ta bëj edhe më publike duke shkruar normalisht, pasi unë radhitem ndër bashkëpuntorët e kësaj gazete gjë që e kam për nder, kur kemi parasysh një gazetë që ka edhe ajo një meritë shumë të madhe në fitoren e demokracisë shqiptare më 23 të qershorit.

Zoti Reshat! Në shkrimin tim të para ca ditëve, unë nuk kisha fërkime me letrën tuaj, dhe ju duhet ta dini fare mirë se ishin plot të tjerë që e mbushnin dhe e derdhnin kupën. Bile unë nga droja se më keqkuptoni ju, citova nga letra juaj një frazë të qytetëruar dhe jo ato pjesë ku mund të mos isha dakord me ju.

Nga ana tjetër stili bardhezi I perceptimit të botës nga bashkëkombasit tanë, shkrimin tim e kanë parë si një rreshtim të verbër pas Ramës dhe asnjëri nga komentuesit e shumtë që pasuan publikimin e tij, nuk u ndal tek fraza ime finale “e dua Ramën por kurrë sa e kam dashur Berishën në agimin e viteve ‘90” që është në fakt dhe thelbi i shkrimit tim dhe që tregon se njeriun e paprovuar në udhëheqje të vendit e urojmë dhe e duam se presim. Presim!

Dhe juve miku im i vuajtur, ju them që ne kemi nevojë që të mësohemi të duam udhën më shumë se udhëheqësat. Por, mjerisht në Shqipëri, Kosovë apo diasporë, ne po shohim të kundërtën. Kam parë dyqane që shesin filxhana me fytyrën e Sali Berishës, Enver Hoxhës, artistë që akoma bëjnë dhe këndojnë këngë për ta.

Sot mora vesh me kënaqësi, se këtu në Nju Jork ka ndodhur një ngjarje e madhe një kapërcim cilësor, që tash 20 vjet që jam unë këtej nuk pat ndodhur. Një përfaqësi e Vatrës ka bërë një takim me kryeministrin e ri Rama. Është një gjë që unë e përshëndes me gëzim të madh. Përgëzoj për këtë tërë kryesinë e Vatrës, por vecan kryetarin e saj aktual Dr. Gjon Bucaj I cili duket që ka thyer një tabu në një ambient ku parrulla e ditës tash 20 vjet ka qenë “I kemi dhënë besën Berishës!” një postulat anakronik që u ka tamam hije malësorëve të Alpeve me mustaqe dhe qostekë. Ata nuk e dijnë se ka shumë burra të zamanit që venë dorën mbi ungjill në një kishë të madhe ku u bekon martesat prifti, betohen për besnikëri të përjtëshme dhe pastaj nuk hezitojnë të divorcohen sapo e ndjejnë veten të tradhëtuar ndyraz.

Dhe tradhëtia e idealeve të shfajëson nga tërë besat dhe besnikëritë.

Kjo ngjarje e mirë do ta verë dhe mërgatën shqiptare në një rrugë me atë të kombeve të tjerë që nuk i ndjekin aq me zjarr fushatat në atdhe, e thuajse janë gati indiferentë se kush e merr pushtetin në atje. Në konventat e përvitshme të grekëve dhe italianëve psh vjen vazhdimisht i ftuar Presidenti amerikan, kurse shqiptarët jo vetëm nuk bëjnë dot një konventë si ato, por në festat e flamurit as kryetarët e Bashkive të qyteteve amerikanë nuk dijnë cilës ftese t’i përgjigjen, pasi po atë natë për flamurin me dy krerë, janë organizuar tri darka shqiptarësh në çdo qytet. Dhe kjo përçarje është “meritë” e Sigurimit enverian dhe e udhëheqësit që sapo u përmbys.

Por përpara gjestit të Vatrës, unë më duhet të evidencoj veprën e madhe të shqiptarëve të 23 qershorit, edhe ky një kapërcim cilësor në jetën e të persekutuarve shqiptarë: refuzimin e votës për Berishën! Këtë fakt nuk e përmend njeri (që nuk kanë përmendur as edhe një shkak tjetër, veç gjoja arrogances së ministrave Jo të Kryes, port ë ministrave!!!). Humbja e kësaj mbështetje të të gjymtuarve të Enverit, jam i sigurtë që ishte një shkak madhor. Dhe kur them këtë mos mbështetje nuk llogaris e mbështetën apo jo Sali Berishën kryesitë e shoqatave të të përndjekurve demokratë, të të përndjekurve legalistë, apo të përndjekurve socilademokratë e demokristianë.

Megjithëse i shfajësuar disi nga largësia dhe mungesa e informacionit, ju kërkoj ndjesë dhe ju përgëzoj për ato që citoni në replikën tuaj. Vetëm vepra juaj teatrale që më dërguat dhe që më pëlqeu pa masë, më siguron se në shumë gjëra ne të dy jemi në sintoni të plotë. (Dhe ju premtoj se çka është në dorën time, unë do të ndikoj fort që ajo të realizohet në skenë). Shkaku pse nuk u ngjit në skenë deri tani, se mos dogëndiste ndonjë të madh nuk qëndron më pas 23 qershorit!). Pra mua më pëlqen sintonia me ju.

Avantazhi im mbase është edhe për faktin që unë kam luksin dhe shpengimet që të jem më i patërthortë se sa jeni ju, që duhet të ruani ca ekuilibra politikë. Nxitoj të them që kam informacion qind për qind të sigurtë që këstin e dytë nuk e kanë marrë të gjithë, në kundërshtim me atë që konfirmoni ju. Nxitoj gjithashtu të nënvizoj, se nuk mund të mos trishtohem kur për grevën e urisë që përfundoi me djegje bashkëvuajtësish të dëgjoj “qëllimet e organizatorëve” që janë shprehje tipike berishiane. Ca ish të burgosur përdorin edhe shprehje më të sofistikuara, deri dhe qesharake për demostratën dhe përgjakjen e 21 janarit ’11, kur venë shënjat e barazimit mes revoltës dhe shtypjes, dhe thonë “mirë mirë, po kush i shpuri demostruesit para grykave të zjarrit?!” Sikur ato gryka nxjerrin zjarr tërë kohën! Kurkush nuk ish njoftuar se që nga dritaret kryeministria grykat e armëve lëshojnë zjarr të pandërprerë, se po të dihej kjo, që do vriteshin e plagoseshin njerëz, demostrata as do të bëhej hiç. Por nga dritaret e godinës së qeverisë nuk villet zjarr, as pas atyre vrasjeve. Unë vetë në këta dy vjet, kam kaluar sypatrembur disa herë para kryeministrisë, por asnjëherë nuk e kam ulur kokën që të mos më kosisin breshëritë e grykave permanente të zjarrit! Bile kam patur rast që kam provokuar paturpësisht edhe më shumë: kam kaluar me duar në xhepa!..) Pra, i dashur miku im, vetvetiu nuk më pëlqen, që në letrat e të përndjekurve nuk pashë të zihet në gojë hetimi i plotë, as i Gërdecit dhe as i 21 janarit, për të mos thënë thyerjet e embargos dhe zinxhirin e mëkateve që unë i shoh dhe ata nuk i shohin.

Në mbyllje të shkrimit unë nuk mund të mos nënvizoj pas eventit të 23 qershorit edhe shkrimin tuaj fisnik edhe takimin e kryetarit të Vatrës me kryeministrin e ri, në vizitën e parë në Nju Jork, që janë me një vlerë të madhe. Që të dyja këto ngjarje dëshmojnë dështimin politik të kreut demokratikas. Teorisë së shpifur berishiste “të ardhjes së bllokmenëve të rinj” nuk I merr më luga ujë!

I nderuari miku im Reshat Kripa, me respektin më të madh për figurën tuaj, ju uroj një pleqëri të bardhë, ju uroj një penë edhe më të mprehur për çështjet ende të pazgjidhura që më apelojnë t’ju bashkohem edhe unë, dhe në një farë mase kërkoj ndjesë për shqetësimin që ju kam sjellë dhe ju kam bërë të merakoseni më shumë seç duhet!