Sadik Elshani – Page 11 – Dielli

KRIJUESIT NE DIASPORE-Dr. BEXHET ASANI, NJU XHERSI

October 2, 2017 by dgreca

*”Hyjnia e syve” – popezi e fuqishme e atdhedashurise dhe mallit per vendlindjen/

*Veshtrim per vellimin poetik “Hyjnia e syve” (Struge, 2017) te poetit Bexhet Asani/

Nga Sadik ELSHANI/ Vellimi me poezi “”Hyjnia e syve” eshte permbledhja me e re poetike e autorit Bexhet Asani, ku mbizoterojne vargjet e atdhedashurise, mallit per vendlindjen, por edhe dashurine, bukurite e natyres, miqesine, miresine njerezore. Jane keto poezi te rrjedhshme, te drejtperdrejta, me plot frymezim e angazhim intelektual e shoqeror. Kushdo qe e lexon, e shijon kete vellim poetik, menjehere e ndien se keto vargje jane shkruar nga nje njeri qe jeton ne megrim, larg atdheut, larg vatres. Eshte kjo dashuri per atdheun, malli per vendlindjen, njerezit e saj, prinderit, miqte e poetit – e kaluara dhe e tanishmja e vendit, kombit tone.

Vete tituli i ketij libri ka nje domethenie qe te ngacmon menjehere kurreshtjen e te ben te thellohesh ne mendime – eshte nje metafore e fuqishme e kesaj poezie. Hyjnia, çic perkufizohet nga fjalori, lidhet me Perendite, me mrekullite, me diçka qe eshte me teper e qiellit sesa e tokes. Dhe syri me teper se nje organ qe na mundeson te paret, te shohim boten perreth nesh. Syte, siç jane shprehur edhe te tjeret, jane dritaret e shpirtit, shtigje qe depertojne ne boten e brendshme te nje njeriu, na mundesojne jo vetem te shohim, por shprehin edhe ndjenjat tona, perceptimet tona, gjendjen tone shpirterore. Ka shume rendesi se si i shohim gjerat, nga cili kendveshtrim. Prandaj, njerez te ndryshem, nje ngjarje apo dukuri mund ta ndiejne, ta perceptojne ne menyra te ndryshme. Por artisti, poeti gjithmone e sheh boten ndryshe nga te tjeret, ka aftesine qe t’i verej edhe imtesite me te thella. Dhe pikerisht ne ato imtesira qendron edhe bukuria, poetika, arti i nje dukurie, i nje gjendje shpirterore qe ngacmon, ve ne levizje mekanizmat e frymezimit.

Edhe poeti Bexhet Asani ne kete permbledhje poetike i vrojton dukurite, shpreh ndjenjat, shqetesimet e tij me nje artisteri te fuqishme, figuracion te pasur e stil te rrjedhshem. Poezia e bukur rrjedh vetevetiu, lirshem, te godet menjehere dhe t’i ngacmon ndjenjat me te holla, pjesen me te ndieshme te shpirtit. E tille eshte poezia e Bexhet Asanit ne kete permbledje qe lexuesi sot e ka ne dore. Permbledja poetike “Hyjnioa e syve” permban 55 poezi te ndara ne tri cikle qe gershetohen mire me njera – tjetren: “Te ky dhe jam Ante!”, “Dialog poetik”, “Kur te vije pranvera”.

Ne ciklin e pare, “Te ky dhe jam Ante!”, siç tregon edhe vete emertimi i ketij cikli, jane permbledhur poezite me motive te atdhedashurise dhe mallit per vendlindjen. Shoqeruese, bashkudhetare te autorit ne kete cikel dhe ne tere vepren jane temat e atdhedashurise dhe mallit per vendlinjen. Qe ne poezine e pare te ketij cikli dhe ketij vellimi, “Makaronike”, autori shpreh shqetesimin, brengen, keqardhjen per braktisjen e trojeve tona shekullore, mergimin, shperndarjen e shqiptareve neper te kater anet e botes. Te dhene pas punes, duke qendruar larg familjes, atdheut, nje pjese e tyre as qe e çane koken per atdheun, kombin, gjuhen shqipe. Jane keto shqetesime te ligjshme te nje atdhetari, te nje intelektuali te angazhuar e me ndergjegje te larte kombetare e shoqerore. Mergimi, kjo brenge, kjo plage e rende e shoqerise dhe kombit shqiptar, qe per fat te keq eshte duke na shoqeruar gati gjate gjithe historise sone. Ndoshta dikujt i duket se jetojme te lumtur ne nje vend te huaj, por sikur kemi pershtypjen se shpirti po na vdes, sikur nje pjese e jetes sone po zbehet nen trysnine e mallit per atdheun, vendlindjen.

“Gjysmen e shpirtit,

E kam te ti.

Gjysmen tjeter,

Ne atdhe e shtepi.

Sa kam frike

Çdo te me marresh me,

Amerike?”

Shprehet autori ne poezine “Çdo te me marresh me?”. Dhe te njejten brenge, te njejtin shqetesim e shpreh ne poezine “Gjaku im”:

“Gjaku im

Ne megrim

Pa vatan

Nje pike gjak

Ne oqean.”

Poezia “Ardhja e lejlekut” po ashtu trajton temen e mergimit, Lejleku, si nje shpend shtegtar qe eshte, ne dimer migron ne vende te ngrohta, por ne pranvere perseri kthehet ne çerdhen e vet. Lejleku u kthye, por kur do te kthehen femijet nga mergimi qe te sjellin ngrohtesi ne shtepi, pyet plaku.

“Shtepia me emer” eshte nje poezi qe i kushtohet Kongresit te Manastirit, kesaj ngjarje te rendesishme historike per kombin tone, sidomos per arsimin dhe kulturen tone kombetare. Ne ate shtepi ato dite dyert ishin hapur dhe u uronin mireseardhejn delegateve ng ate gjitha anet e Shqiperise, fytyrave te ndritura te kombit tone. Ishin mbledhur per nje qellim te larte kombetar, per te hartuar nje alphabet, abc te perbashket per te gjithe shqiptaret, hap ky i domosdoshem per bashkimin kombetar. Por sot dera e kesaj shtepie eshte e mbyllur, kjo shtepi, ky tempull kombetar eshte ne gjendje te mjerueshme. Atmosferen e atyre diteve ne Manastir, poeti na e shpalos ne poezine “Nje diell i zjartre po lind”.

Te poezia “Kenga per babain”, autori shpreh dashurine, ndjenjat per token, vendin tone. Eshte kjo nje teme qe e pershkon gati tere letersine shqiptare, sepse poetet e te gjitha periudhave te historise sone kombetare u ballafaquan me sfidat e ekzistences se popullit tone. Fshatari, babai i poetit ne kete rast, si te gjithe fshataret, eshte i lidhur per token. Toka, simboli i qendreses, rrenjeve tona. Ne kete poezi ndeshen dy bote: bota e babait, i lidhur per token dhe bota e te birit, i dhene pas dijes. Dhe njera ploteson tjetren ne nje marredhenie te ndersjelle. Jane prinderit tane arsimdashes qe vete nuk paten fatin ter shkolloheshin, por ata ben çdo gje pert’ia mundesuar shkollimin femijve te tyre, per ta çuar perpara porosine e potit tone kombetar, Naim Frasheri: “Vetem drite e diturise perpara do na shpjere”.

Te njejten teme ka edhe poezia “Si ne vendin tim”. Autori nuk e le pa permendur, pa e prekur edhe qendresen shumeshekullore te arbresheve qe ruajten gjuhen the traditat tona kombetare (poezite, “Kenga arbereshe” dhe “Kopile arbereshe”). Metafora e jetes sone, fati yne historik shprehet qarte ne poezine “Fati”:

“Une ndiq,

Ti ik

Pse nga une

Pate frike?”

Ne kete cikel jane perfshire edhe dy poezi per Nene Terezen (“Ti qe u dhe jete te pajeteve”, “Ti ike ne perjetesi”), kete figure te ndritur te kombit tone dhe te gjithe njerezimit. Autori ne keto poezi shpreh respektin dhe adhurimin per figuren dhe punen e saj plot perkushtim per ata qe shoqeria i kishte braktisur. Gjithashtu jane perfshiure edhe poezite per Ibe Palikuqen, Hajrie Morinen, Majlinda Kelmendin.

Poeti, si nje intelektual i angazhuar dhe si nje atdhetar, nuk ka mundur te qendroje idiferent per ngjarjet e renda te viteve te 80-90 –ta te shekullit te kaluar neper te cilat po kalonin trojet shqiptare ne ish Jugosllavi, sidomos ne Kosove. Kjo teme eshte trajtuar ne poezite: “Fundshekull”, “A ka me vdekje”, “Lotet e poetit”, “Ninulle kosovare”. Ne kete te fundit shprehet deshira e nenes, poetit dhe gjithe te tjereve:

“Fli bir i nenes, fli

U zgjofsh ne liri!”

Eshte edhe nje poezi per shokun e tij, Subi Kajtazi (“Pse s’me prite”) dhe nje poezi per gjendjen e rende ne qytetin Alepo te Sirise, si rrjedhoje e luftes qytetare atje. Gjithashtu ne kete cikel nuk mungojne as poezite e dashurise: “Dhe vallezonim ne te dy”, “Me shikon embel, ti, moj Tanushe”, “Ate buze te kuqe qe ke tine”, “Me ngroh ti e te ngroh une”, Ne te gjitha keto poezi shprehen ndjenjat e pastra te dashurise. Jane keto lirika te holla qe hyjnizojne dashurine. Tanusha eshte personifikim i bukurise femerore e pavdekesuar ne poezine popullore, “Bukuria e Tanushes”.

Cikli i dyte, “Dialog poetik”, siç thote edhe vete tituli, eshte nje dialog poetik ne mes te poetit nga Tropoja, Nikolle N. Ulndrecaj dhe poetit Bexhet Asani nga Struga. Ky cikel permban tete poezi te shkruara nga Nikolle Ulndrecaj dhe Bexhat Asani. Ne kete cikel mbizoteron tema e mergimit, ndjenja e te qenit larg atdheut.

Çon fjale poeti Ulndrecaj permes poezise “Kur do te kthehesh?”:

“Strugan, s’te ze gjumi per nje shqiponje

Ne shi neper rruge, si femije kendon kengen e vetmise

Kujtesa sfilitur, si gjethe peme, ajri fluturon

Ne Struge te presin, professor per ty kane mbjell zambak

Malli i germon brigjet e kesaj bote e te perloten syte…”

Ndersa poeti Bexhet Asani i kthen pergjigje permes poezise “Ika pa u diktuar”:

Ulur kembekryq, si Anteu,

Ika! U tund mali, u tund dheu,

Me lot qan edhe poeti Nikolle N. Ulndrecaj!

Me fal o bilbil i malit, per dy syte,

O Nikolle N. Ulndrecaj, o Migjen i dyte.

Te lutem do te vij, nuk e them dot,

Nuk u them se s’do te kthehem, se me mbytin lot.”

Keshtu ne disa poezi ne vazhdim ne kete dialog poetk shprehin shqetesimin per kullat e vetmuara, per oborret qe i ka mbuluar bari, per heshtjen qe mbisundon perreth, deshiren per t’u takuar perseri me njeri – tjetrin. Por shprehin edhe respektin per njeri tjetrin:

Bexhet Asani burre me rrenje ne taban,

Shqiponje nder mote.” (“Fjala jote”)

M’u duk pak si i rralle ne letrat shqipe ky dialog, ky leterkembim ne mes te dy poeteve. Te kujton ate leterkembimin poetik ne mes te Luigj Gurakuqit e Filip Shirokes, me teper se 120 vite me pare. Edhe ata te dy atehere ishin te merguar dhe ne ate leterkembim shprehnin mallin dhe dashurine per vendlindjen e tyre, Shkodren, per Shqiperine.

Ne ciklin e trete, “Kur do te vije pranvera” jane perfshire vargjet per natyren, per pranveren, per bleten qe bredh lule me lule dhe mbledh nektar dhe femijen qe shkon ne biblioteke, lexon libra, mbledh njohuri, qe nje dite te behet dijetar dhe ta pasuroje boten me mjaltin e diturise. Ne shumicen e poezive te ketij cikli mbizoteron raporti i njeriut me natyren. “Foleja e dallendyshes” eshte nje poezi per dallendyshen qe e le folene, por kthehet perseri. Poezia “Kostaret”, frymezim nga vendlindja per kostaret qe kositin livadhin. Ne kete cikel hasim edhe vargjet per prinderit, femijet dhe anetaret tjere te familjes. Ne te tre kapitujt autori ka futur edhe disa fabula ne vargje.

Kjo permbledhje permbyllet me nje poezi aktuale per te gjitha koherat, eshte fjala per dyfytyresine e njerezve:

“Kameleon, qe nderron ngjyre,

Ke njeriun shok te mire.

Kameleon, ne kete jete,

Lara – lara nuk je vete.

Mik te mire e te dlire,

Ke njeriun qe nderron fytre.”

(“Nuk je vete…”)

Disa poezi jane te perkthyera edhe anglisht.

Poezia e ketij vellimi eshte nje poezi e arrire dhe poeti e ka shprehur boten e tij shpirterore, ndjenjat e tij, shqetesimet e tij me nje mjeshteri te perkryer e te drejtperdrejt artistike. Eshte poezi e rrjedhshme qe te sjell kenaqesi shpirterore, te ngjalle ndjenjat e se bukures. E pergezojme poetin per keto vargje plot bfrymezim, i urojme shendet dhe deshirojme qe ne te ardhmen e afert te na dhuroje vepra te tjera te bukura.

Dr. Bexhet Asani, i lindur ne vitin 1957 ne fshatin Zagraçan te Struges, eshte profesor, studiues, poet, publicist e kritik letrar. Fakultetin Filozofik e kreu ne Universitetin e Prishtines, dega Gjuhe dhe Letersi shqipe. Nje kohe ka punuar si gazetar – korrespodent ne gazeten “Rilindja” te Prishtines dhe “Flaka e vellazerimit” – Shkup. Gjate viteve 1991 – 1995 ka punuar ne gjimnazin “illegal” privat, “Hajdar Dushi” ne Ladorisht. Nga viti 1997 ligjeron lenden e Gjuhes Shqipe ne shkollen e mesme “Niko Nestor” ne Struge. Nga viti 2008 ligjeron ne Universitetin privat FON ne Struge e Shkup. Ne Universitetin e Kosoves ne Prishtine mbaroi studimet pasuniversitare (2004) dhe mori titullin Magjister i Shkencave Filiologjike. Ndersa ne Universitetin “Shen Cirili dhe Metodi” – Fakulteti Filologjik “Blazhe Koneski”, ne Shkup mbrojti me sukses temen e disertacionit (2007) dhe mori titullin Doktor i Shkencave Filologjike.

Eshte autor i disa veprave shkollore, veprave letrare dhe veprave shkencore. Prej disa vitesh jeton ne ShBA – New Jersey.

Filadelfia, 30 shtator, 2017

Sadik Elshani eshte doktor i shkenave te kimise dhe veprimtar i bashkesise shqiptaro – amerikane

Nuk ka Bashkim Kombëtar me shqiptarë të përçarë

September 18, 2017 by dgreca

Thenie te urta te perpiluara nga Sadik Elshani/

Vetem me famen e te vdekurve, sado te lavdishem qofshin ata, dhe pa punen e te gjalleve, nje komb nuk mund te jetoje gjate.
Idealistet, atdhetaret per komb e atdhe e sakrifikojne jeten, e shkrijne tere pasurine , ndersa opurtinistet, egoistet pasurohen ne kurriz te popullit.
Bashkimi kombetar nuk mund te behet me shqiptare te perç
Urrejtja nuk luftohet me urrejtje, por me vlera.
Per komb e atdhe mos u bashko rreth askujt, bashkohu vetem rreth flamurit Kuq e Zi, aty jane te gdhendura idealet e kombit tone.
Erresira mbaron me lindjen e diellit, roberia me lindjen e lirise.
Lisi i madh, lisi i forte i ka rrenjet thelle ne toke – udheheqesi i madh, udheheqesi i urte i ka rrenjet ne popull dhe e gezon mbeshtetjen e tij.
Te zezat me te medha i kane ndodhur popullit, pikerisht kur jane bere ne emer te tij.
Nderoji te tjeret qe te jesh i nderuar.
Tradhtari eshte si limoni i shtrydhur – kur nuk kane çka te shtrydhin me, e hedhin ne plehera.
Pa e dashur tendin/tenden, nuk mund ta duash tjetrin/tjetren. Prandaj, tradhtarin askush nuk e do, por vetem e shfrytezojne.
Te jesh i papune eshte keq, te merresh me pune te liga eshte edhe shume me keq.
Çdo gje qe teprohet te ben dem.
Hekuri farkohet ne zjarr, karakteri i njeriut ne situata te veshtira, ne dallget e stuhishme te jetes.
Stinet e ndryshojne kohen, mosha dhe pervoja jetesore e ndryshojne njeriun – perveç atyre qe plaken me nje pale mend.
Koha ecen, nuk ndalet kurre. Ate mund ta kapesh vetem duke e jetuar te tanishmen.
Çdo gje ne kohen e vet – nganjehere pemet çelin edhe ne dimer, por nuk japin fruta.
Ne rini endrrojme, ne pleqeri kujtojme. Ne nderkohe duhet te punojme qe t’i permbushim endrrat tona, keshtu qe ne pleqeri kujtimet tona te jene me te kendshme.
Nese endrrat, synimet tona mbesin vetem endrra, atehere gjate tere jetes nuk kemi bere asgje, pr vetem kemi fjetur.
Nuk eshte mire qe te vuash, por me mire vuaj ne rini sesa ne pleqeri.

*Sadik Elshani eshte doktor i shkencave te kimise dhe veprimtar i bashkesise shqiptaro – amerikane.

Filadelfia, shtator, 2017

Persiatje ne njevjetorin e shenjterimit te Nene Terezes

September 4, 2017 by dgreca

Permendorja me e madhe qe ne mund t’ia ngreme Shen Terezes eshte zotimi yne per t’i jetesuar mesimet e saj, per ta vazhduar, punen, vepren e saj/

Me rastin e 20 vjetorit te ngritjes ne qiell te Shen Nene Terezes (1910 – 1997), nje vjetorit te shenjterimit te saj dhe shugurimit te Katedrales “Shen Nene Tereza” ne Prishtine/

NGA SADIK ELSHANI*/

Shfaqja e Nene Terezes ne kete bote ishte nje mrekulli, jeta dhe vepra e saj ishin nje mrekulli. Ne perkulemi me nderim te thelle para figures dhe vepres se saj, por edhe e mbajme koken lart per nderin dhe lavdine qe i ka dhene kombit tone dhe gjithe njerezimit. Ajo eshte kurore dafine e vlerave tona kombetare – nje grua me nje trup te imte, por me shpirt te gjere e fisnik, me zemer te madhe e plot dashuri per te gjithe. Per Nene Terezen eshte shkruar shume. Edhe vete e kam bere nje shkrim per jeten dhe vepren e saj (gazetadielli.com, dhjetor, 2016). Ne kete shkrim do te reflektoj ne njevjetorin e shenjterimit te Nene Terezes, sepse kjo ishte nje ceremoni madheshtore qe kombi yne po e perjetonte per here te pare ne historine mbi 2000 vjecare te ekzistimit te Kishes Katolike.

Ate dite ne ceremonine e shenjterimit te Nene Terezes, sheshi i Shen Pjetrit ne Vatikan ishte mbushur plot me shtegtare qe kishin ardhur nga te kater anet e globit. Valvisnin flamujt e shume vendeve te botes, por mbizoteronte flamuri Kuq e Zi, flamuri i gjithe shqiptareve, flamuri i popullit te Nene Terezes. I krishter apo jo i krishter, fetar apo jo fetar, kur e perjeton nje ceremoni kaq madheshtore, nuk mund te mos emocionohesh. Por kur kjo ceremony hyjnore organizohet per te shpallur shenjt nje pjesetar te gjakut tend, atehere ky perjetim eshte veshtire te pershkruhet me fjale, sikur ndjen dicka te shenjte ne shpirt. Po shpallej shenjte nje grua me nje trup te imte, por me shpirt te gjere e fisnik, me zemer te madhe e plot dashuri per te gjithe, sidomos per ata qe shoqeria i kishte braktisur. Nena jone ishte e begatuar me virtytet me te mira njerezore, ishte e brumosur me ndjenjat e sakrifices, vetemohimit, me deshiren e vullnetin e forte per te bere dicka me shume se vetja e saj. Jeten e saj e vuri ne sherbim te tjereve, nevojtareve te stervuajtur nga semundjet dhe uria, nga uria per kujdes e dashuri. Si nje nene e kujdesshme i mlodhi te gjithe rreth sofres se saj te madhe, sofer e strehe qe u shtri neper tere rruzullin tokesor. Ndoshta kjo ka te beje edhe me kombesine saj, me ate te qenit shqiptar dhe zakonit; Buke e krip e zemer. Nene Tereza kete zakon e ngriti ne shkalle hyjnore per nevojtaret e saj, u jepte ato qe kishte, por u ofronte edhe kujdes e dashuri te pakufijshme.

Nene Tereza nuk i sherbeu asnje qeverie, asnje regjimi, ajo i sherbeu njerezimit dhe vepra e saj do te cmohet nga te gjithe, sa te rroje edhe njerezimi. Jeten e saj ia kishte lene ne dore, ia kishte dorezuar Zotit dhe Jezu Krishtit. Kombi qe nga gjiri i vet nxjerr figura madhore si Skenderbeu, shenjetore si Nene Tereza e shume e shume te tjere, sado qofte i vogel ne numer, ai komb ka dicka madheshtore, ka dicka te shenjte ne AND-ne, ne kodin e tij moral te tejbatur neper shekujt e ekzistences se tij. Figure madhore kombetare e nje rendi me te larte eshte ajo figure qe i perket edhe tere njerezimit. E tille eshte Nene Tereza – Shen Tereza, misherim, personifikim i dashurise, meshires dhe miresise njerezore mbeshtjellur ne nje vele hyjnor. Fytyra e saj rrezatonte miresi, dashuri njerezore. Nga portrei i saj hyjnor ne sheshin e Shen Pjetrit perhapet ajo buzeqeshja e saj plot embelesi e dashuri prej nene. Ajo ishte shenjtore sa ishte mbi dhe, por tani me bekimin e Papes dhe te Kishes Katoline, shenjtesia e saj u zyrtarizua. Galeria e portreteve te njerezve te medhenj jo vetem te shekullit te njezet, por edhe tere historise njerezore, nuk mund ta paramendohet pa portretin e Nene Terezes, Shen Terezes.

“Ne nuk mund te bejme gjera te medha, por ne mund te bejme vetem gjera te vogla me nje dashuri te madhe”, eshte nje nga thenjet e shumta te saj. Dhe eshte pikerisht dashuria, respekti per njeri-tjetrin qe jane duke munguar ne shoqerine shqiptare, shoqerine n jerezore. Nene Tereza e ndjeu thelle ne ndergjegjen e saj nje thirrje nga Qielli se, mund te bente dicka per te miren e njerezimit. U ngrit ne kembe dhe iu pervesh punes, te tjeret e ndoqen pas, iu bashkangjiten misionit te saj te shenjte. Nje grua e zakonshme me nje personalitet te jashtezakonshem, me kembengulje e perkushtim beri gjera te jashtezakonshme, beri mrekullira. Per ne ajo eshte bere ambasadorja jone me e denje ne tere boten, ajo misheron vlerat tona te larta kombetare e njerezore, ajo eshte bere leternjoftimi yne, pasaporta jone, duke e ngritur lart emrin e Shqiperise, kombit tone. Ne caste te veshtira historike bota e ndihmoi Shqiperine, e ndihmoi Kosoven ne luften e saj per pavaresi, sepse fuqite me te medha e me perparimtare te botes po ndihmonin popullin e Nene Terezes. Sikur te kishte jetuar ne kohen e saj poeti yne kombetar, Naim Frasheri, me siguri do t’i kishte kushtuar ndonje varg: “Ti Nene Tereze na ep nder, emrin shqiptar lart e ngre”.

Njerezimi i eshte shume mirenjohes Nene Terezes. Me 1979 u nderua me Cmimin Nobel per Paqe, ndersa sot ajo po shpallet shenjetore. Ne bashkekombesit e saj mburremi me Nenen tone, Shenjetoren tone. Populli yne ne te gjitha trojet etnike dhe ne diaspore i ka ngritur permendore Nenes Tereze. Rruget, sheshet, institucionet, organizatat, aeroportet, shoqatat e fondacionet e shumta e mbajne emrin e saj. Por permendorja me e madhe qe ne mund t’i ngreme Shen Terezes, nderimi me i madh qe ne mund t’i bejme asaj dhe te gjitha figurave madhore te kombit tone, duhet te jete perkushtimi yne qe t’i vazhdojme veprat e tyre, t’i mbajme gjalle e t’i zbatojme ne jete mesimet dhe porosite e tyre te vlefshme, te ndjekim shembullin e tyre. Shen Tereza nuk ka nevoje per permendoret tona, ne kemi nevoje per permendoret e saj. qe ta kemi gjithmone ne mesin tone, shpirtin tone, ne jeten tone.

Tani ne duhet ta pyesim veten tone: Po ne c’mund te bejme, pse jemi duke ndenjur duarkryq? Dhe t’i pervishemi punes per te bere dicka per bashkekombesit tane, kombin tone dhe njerezimin. Sidomos udheheqesit e dy shteteve shqiptare, Shqiperise dhe Kosoves, te cilet me shume krenari moren pjese ne ceremonine e shenjterimit te Nene Terezes duhet te reflektojne shume per veprimet, thene me mire, mosveprimet e tyre. Ata e dine fare mire se nje pjese e mire e qytetareve jeton ne varferi, disa edhe ne varferi te skajshme, ndersa ata kane grumbulluar pasuri marramendese te paligjshme, dhe ate ne kurriz te popullit. Le ta pyesin veten se c’do te thoshte Shen Tereza per kete? Te thirresh ne emer te Shen Terezes dhe punes se saj dhe vete te besh te kunderten, eshte e pamoralshme, e papranueshme, eshte dyfytyresi, eshte mekat, eshte nen nivelin e dinjitetit njerezor. Politikane e udheheqes shqiptare, ju e keni kerkuar voten per t’i sherbyer popullit dhe jo per ta ngulfatur popullin. Ne keto caste te shenjterimit te Nene Terezes te reflektojme pak per detyrimet tona si qytetare dhe si qenje njerezore.

Te shpresojme se akti i shenjterimit te Nene Terezes do te sjell energji te reja, energji pozitive, mirekuptim, dashuri e respekt per njeri-tjetrin ne te gjitha trevat tona, ne jeten e cdo shqiptari dhe cdo njeriu ne bote. Te shpresojme se fryma e shenjte e shpirtit te Shen Terezes do te bej edhe nje mrekulli te trete: qe me ne fund udheheqesit shqiptare te fillojne te kujdesen per vendin, per popullin e vet.

Philadelphia, 4shtator, 2017.

Sadik Elshani eshte doktor i shkencave te kimise dhe veprimtar i bashkesise shqiptaro-amerikane.

“Vuajtjet” e Hushit dhe të tjerëve…

August 13, 2017 by dgreca

*Kurre mos e perbuz, mos e moho atdheun, kombin tend!/

*Vendi i huaj nuk te behet atdhe – Gete/

*Atdheu eshte atdhe, …edhe atehere kur te vret – Mitrush Kuteli/

Nga Sadik ELSHANI*/

Keto dite ne shtypin shqiptar u be pak zhurme lidhur me disa postime te tenorit, Agim Hushi me rastin e largimit te tij nga Shqiperia per ne Australi. Siç u be e ditur, tenori Hushi ishte i pakenaqur me gjendjen jo aq te mire ne disa institucione kulturore te Shqiperise. Pas kthimit nga Australia dhe qendrimit njevjecar ne Shqiperi ai kishte synuar te behej drejtor i Teatrit te Operes dhe Baletit ne Tirane, por gjerat nuk kishin shkuar ne drejtimin e tij. Madje ai u mundua te angazhohej edhe ne politike. Nuk ka asnje dyshim qe Agim Hushi eshte nje tenor i talentuar, por per te qene drejtues i nje institucioni kulturor duhet patur edhe pervoja, aftesi te tjera, kryesisht drejtuese. Rreth ketyre çeshtjeve eshte shkruar mjaft ne shtypin shqiptar dhe disa imtesi nga jeta e zotit Hushi nuk me interesojne fare. Ajo qe me shtyri t’i shkruaj keta rreshta, jane deklaratat e tij, postimet e tij ne Facebook, plot mllef, deklarata patetike qe nuk i bejne nder nje artisti qe ka te arritura edhe ne skenen nderkombetare. Artisti, njeriu i madh nuk ben deklarata inatçore, por jep mendime, gjykime te pjekura dhe ben kritika ndertuese, kritika dashamirese. Eshte lehte te kritikosh, por eshte me veshtire te japesh parashtrime konkrete, zgjidhje te problemeve. Dikush, disa komentues ia dhane disa merita zotit Hushi se i paska thene disa te verteta. Dihet fare mire qe Shqiperia, Kosova kane probleme te shumta, por askush nuk eshte duke ofruar zgjidhje konkrete. Zoti Hushi reagoi jo si nje artist i madh, por si nje narcissist, nje fodull, nje njeri me seder te semur. Dhe ketu qendron çeshtja.

Zoti Hushi, si gjithe te tjeret ka çdo te drejte t’i shprehe mendimet e veta, te jetoje ku te doje. Ky nuk eshte problem. Problemi eshte se ai u shpreh me shume mosperfillje ndaj bashkekombesve, ndaj vendit te vet. E di, ai e kishte per nje grup te caktuar me te cilet ai kishte patur probleme, por kombi nuk mohohet per shkak te disave. Secili komb i ka te miret dhe te keqinjt, heronjt dhe hoorrat e vet, por per shkak te disa te keqinjve kombi, vendi nuk mohohet. “Me bete te me vije turp nga vetja qe jam bashkekombasi juaj!…Ndihem kaq i lumtur dhe krenar per kete kthim dinjitoz si qytetar Australian! Lamtumire Shqiperi! Faleminderit Australia ime!” – shkruan zoti Hushi. Ne jemi ata qe jemi me veprat tona, sjelljet tona. Ne qe jetojme larg trojeve shqiptare, vendet ku jetojme i quajme atdhe te dyte, por para te dytit eshte atdheu i pare prej nga kemi ardhur, atdheu yne. Nuk mund ta duash atdheun e dyte pa e dashur atdheun e pare dhe atdheu i dyte nuk te çmon nese e perbuz, e mohon atdheun e pare.

Sopranot Inva Mula, Ermonela Jaho, tenori Saimir Pirgu, violinist Shkelzen Doli, jane shume me te njohur se zoti Hushi, por ato/ata kurre nuk bejne deklarata te tilla per shqiptaret dhe Shqiperine. Artisti duhet te kete zemer te gjere, zemer te paster. Urrejtja nuk duhet te kete vend ne zemren e nje artisti, pse jo edhe te çdo njeriu. Nje artist, nje njeri i madh i nje kombi duhet te jete nje figure frymezuese, shpresedhenese per bashkekombesit e vet dhe jo t’ua ktheje shpinen, te jete mosperfilles ndaj tyre. Te shohim se si jane sjell disa kolege te zotit Hushi, disa intelektuale tane kur jane ndeshur, ballafaquar me situata te pakendshme, te veshtira.

Ermonela Jaho:

Ne tetor te vitit 2006 sopranoja Ermonale Jaho me Operen e Filadelfias lujati rolin e Mimit, rolin kryesor ne operen “La bohem” te Puçinit. Pas shfaqjes shkova prapa skenes (backstage) dhe u takova me te, e pergezova per interpretimin e mrekullueshem dhe sa mire e kam ndier veten si shqiptar. Edhe ajo shume u befasua per te mire qe po takonte nje shqiptar. Ashtu e thjeshte dhe shume e perzemert me gjithe deshire e p;ranoi ftesen qe te vinte ne shoqaten tone, “Bijte e Shqipes”, per t’u takuar me bashkatdhetaret tjere. Nje mbremje kur ajo ishte e lire takimi ndodhi ashtu siç kishim planifikuar me heret. Zhvilluam nje bashkebisedim shume te ngrohte dhe u njohem me afer me karrieren, planet e saj per te ardhmen, sfidat me te cilat eshte ballafaquar ne rrugetimin e saj artistik. Me kete rast ajo na tregoi nje ngjarje qe i kishte ndodhur ne nje koncert ne Itali: “Kur me paraqiten para publikut dhe perveç emrit tim e ceken edhe kombesine time, publiku filloi te qeshe”. “Une nga natyra jam e turpshme”, vazhdoi ajo, “por aty e mblodha forcen dhe iu drejtova publikut: Pse po qeshni, ju ende nuk me keni degjuar duke kenduar! Atehere vazhdova te kendoja dhe ata ne fund me duartrokiten. Tani do t’ju kendoj nje kenge nga vendi im dhe kendova kengen “Asaman, o lule”, nje margaritar i muzikes sone. Ne fund te gjithe me pergezuan me duartrokite te zjarrta” – perfundoi Ermonela. Ja pra, ne ate çast te veshtire per nje kengetare te re, Ermonela nuk u dorezua, nuk e mallkoi vendin, kombin e vet se mund t’i behej nje problem per nje kerriere te suksesshme operistike. Ajo nuk u fjalos, nuk u grind me ta, por para tyre i shpalosi vlerat artistike te popullit tone. Fale talentit dhe punes se saj te perkushtuar ajo ngadhnjeu, i theu paragjykimet e injoranteve dhe sot eshte nje yll i skenes operistike boterore, qe i ben krenare te gjithe shqiptaret.

Tefta Tashko/

Tefta Tashko padyshim eshte njera nder kengetaret tona me te mira te kenges lirike qytetare dhe asaj operistike. Pas mbarimit te Konservatorit Kombetare te Muzikes ne Paris, ajo u kthye ne Shqiperi ne vitin 1936. Dihet fare mire niveli kulturor i Shqiperise se atyre viteve, mungesa e institucioneve kulturore, orkestrave, etj. Shkurt, mungonin edhe gjerat me elementare per nje veprimtari te thjeshte artistike. E vetedijshme per kete gjendje, Tefta Tashko nuk u deshperua, por me shume perpjekje ajo organizonte koncerte neper qytetet dhe qytezat e Shqiperise, ku mezi qe gjendej nje piano per ta shoqeruar ate. Kenget qe i kishte krijuar populli, ajo tani po ia kthente popullit duke i iterpretuar me nje mjeshteri te rralle artistike. Ne ate kohe Tefta kishte patur shansin per te ardhe ne Amerike, por ajo refuzoi dhe ne vend te Amerikes zgjodhi Shqiperine. Kushtet ne te cilat e zhvilloi veprimtarine e saj artistike, pengesat me te cilat po ballafaqohej Tefta Tashko ishin shume me te veshtira se ato per te cilat ankohet sot zoti Hushi, madje as qe mund te krahasohen. Por Tefta nuk u ankua kurre, nuk u mllefos, nuk u zemerua me askend, nuk kerkonte poste drejtuews, nuk kerkonte asgje – ishte e kenaqur vetem me nje salle dhe nje piano. Nuk u zmbraps nga sulmet dhe veprimet e uleta te injoranteve qe mundoheshin ta pengonin me çdo kusht misionin e saj. Me punen e saj Tefta mundohej ta ngjallte jeten kulturore e artistike ne Shqiperi. Me punen e saj te palodhur, me aktin e saj fisnik e atdhetar Tefta Tashko deshmoi se atdheut gjithmone i kemi borxh, ndersa atdheu kurre nuk na ka borxh per asgje.Mitrush Kuteli/

Mitrush Kuteli. eshte njeri nder shkrimtaret, perkthyesit, publicistet dhe financieret me te njohur shqiptare. Ai mbi te gjitha, shquhet si mjeshter i tregimit te shkurter dhe se bashku me Ernest Koliqin (1903 – 1975) eshte themelues i kesaj gjinie letrare ne letersine shqipe. Per motivet e tregimeve te tij u mbeshtet ne traditen e pasur te prozes popullore, legjendat, perrallat, rrefimet, baladat, sidomos ato nga jugu i Shqiperise. Populli, historia e tij me gjithe vuajtjet, sfidat dhe qendresen heroike nder shekuj, ishin muza e Mitrush Kutelit. Mitrush Kuteli shquhet per atdhetarizmin e tij ne jete dhe ne krijimtari, prandaj veprat e tij jane shume te fuqishme. Te kujtojme krijimet e tij poetike, “Poem Kosovar” e “Balte shqiptare”. “Poem Kosovar” eshte historia dhe qendresa e shqiptareve te Kosoves per mbrojtjen e qenjes dhe tokes se tyre, shprehur me vargje shume te fuqishme me plot ndjenja atdhedashurie, shkruar nga nje atdhetar i pashoq. Kuteli e shkroi kete poeme pasi ai e kishte vizituar Kosoven me 1943, tani te bashkuar me Dheun Meme pas nje sundimi 30 vjecar te eger serb.

Pas luftes ishte drejtor i bankes qendrore, por me 1946 dha doreheqje pasi nuk pranoi kursin e kembimit te caktuar nga shteti shqiptar mes lekut dhe dinarit jugosllav. Po ashtu, ai kishte shprehur pakenaqesi per ripushtimin e Kosoves nga forcat jugosllave. Me 16 maj 1947 e arrestojne dhe e denojne si “Armik te popullit” me 5 vjet heqje lirie. E dergojne per te punuar ne tharjen e kenetes se Maliqit dhe ne nje rast e varrosin te gjalle, por rastesisht shpetohet. Pas prishjes se marredhenieve me Jugosllavine, ate e lirojne me 1949 dhe pastaj punoi si perkthyes. Vdiq me 4 maj 1967. Pra, Mitrush Kutelin atdheu (kupto qeveria) nuk e trajtoi mire, madje i solli shume kokeçarje, shume vuajtje, por Kuteli si nje atdhetar i vertete kurre nuk e ngriti zerin kunder atdheut, nuk e mohoi atdheun. Perkundrazi, ne letren testament qe i shkruan bashkes r do te vuajne pa faj. Atdheu eshte atdhe, bile atehere kur te vret. Ketu kane lindur, ketu te rrojne me mish e shpirt, qofte edhe me dhembje”. Me mire nuk mund te thuhet! Vuajtjet e Mitrush Kutelit as qe mund te krahasohen me “vuajtjet” e Agim Hushit.

Ketu mund te permendim edhe rastin e Bekim Fehmiut, i cili kur lexoi ne gazetat italiane se rolin e Odiseut ne filmin “Odiseu” do ta lunate aktori jugosllav, Bekim Fehmiu, ai nguli kembe qe kjo te korrigjohej menjehere dhe te thuhej se rolin do ta lunate “aktori shqiptar nga Jugosllavia”, perndryshe ai do te largohej menjehere. Te nesermen gazetat italiane e botuan lajmin ashtu siç kishte kerkuar Bekimi. Keshtu veprojne, keshtu flasin artistet e medhenj, njerezit e medhenj. Ata jane krenare me kombesine e tyre dhe i bejne shume krenare edhe bashkekombesit e tyre. Bekim Fehmiu si i vetmi aktor nga teritori i ish Jugosllavise qe kishte nje karriere te suksesshme ne arenen nderkombetare, i bente krenare te gjithe shqiptaret e shtypur e te perbuzur qe jetonin ne trojet e tyre ne ish Jugosllavi. Na sillte pak drite ne ato kohera te erreta per ne.

Kritikoje popullin, vendin tend kur eshte ne rruge te gabuar, por kurre mos e perbuz, mos e moho kombin, vendin tend! Kudo qe te jetosh, mundohu qe t’i ndihmosh edhe vendit, kombit tend! Nese nuk ke mundesi qe t’i ndihmosh, atehere se paku mos e lendo!

Philadelphia, 13 gusht, 2017

*Sadik Elshani eshte doktor i shkencave te kimise dhe veprimtar i bashkesise shqiptaro – amerikane

NA MUNGON NJE UDHEHEQES ME VIZIONIN E RUGOVES

August 6, 2017 by dgreca

Ne gjithe hapesiren shqiptare sot nuk kemi asnje udheheqes qe te frymezon, qe i jep shprese kombit. Dikur e kishim Ibrahim Rugoven./Nga Sadik ELSHANI/ Filadelfia/

Me 25 qershor u zhvilluan zgjedhjet per Kuvendin e Shqiperise (zgjedhjet parlamentare). Dhe si zakonisht dhe qe eshte fare e logjikshme, ne keto zgjedhje fiton nje parti apo koalicion partish, nje krah apo krahu tjeter, “te majtet” apo “te djathtet”, por kurre nuk fitojne kombetaret, nuk fiton kombi, nuk fiton Shqiperia. Arsyeja per kete eshte e thjeshte: Ne shqiperi nuk kemi asnje parti qe ka nje program kombetar, nje platforme, strategji kombetare – parti qe mbron interesat kombetare te Shqiperise dhe kujdeset e lufton per mireqenjen e popullit shqiptar kudo qe jeton ai. Eshte fatkeqesi kombetare qe partite politike kryesore te Shqiperise, si per nga ana organizative, ashtu dhe menyra sesi e ushtrojne veprimtarine e tyre, me teper u perngjajne grupimeve klanore, mafioze. Qe ne fillim dua te sqaroj se nuk i perkas asnje partie, asnje grupimi politik, as ne Shqiperi dhe as ne Kosove. Qysh ne rinine time te hershme jam percaktuar vetem per nje parti: Kombin dhe ideologjine e tij, shqiptarizmin. Gjithmone do ta perkrah ate parti qe vjen ne pushtet me voten e lire, qe punon per kombin dhe jo per interesat e klaneve te tyre. Ngjarjet qe po zhvillohen para syve tane po na deshmojne qart se asnjera nga partite politike kryesore te Shqiperise as qe e çane koken per interesat kombetare, per mireqenjen e popullit.

Shpresat e mia u ngjallen pak me ardhjen e zotit Lulzim Basha ne krye te Partise Demokratike te Shqiperise. Mendova se nderrimi i gardes se vjeter me garden e re ndoshta do te sillte diçka te re ne skenen politike te Shqiperise. Thene te drejten, nuk kam pritur edhe aq shume, por si nje udheheqes i ri, i edukuar ne nje universitet perendimor, ai do te sillte diçka te re ne jeten politike te partise se tij dhe te Shqiperise. Nga zoti Basha eshte pritur qe ai te qendroje mbi nivel dhe jo te leshohet ne nivele te uleta si dikur homologu i tij kur ishte ne opozite, apo paraardhesi i tij. Dikush duhet te beje hapin e pare, levizjet e para per te dale nga ky rreth vicioz qe po ia ze frymen Shqiperise, ta zbuse pak klimen e ashper politike. Eshte pritur qe ai te sjelle energji positive, stil te ri, qasje te reja ne politiken shqiptare. Te perdor gjuhen e kompromisit, bashkepunimit dhe jo gjuhen e perçarjes, grindjes. E di, per tango duhen dy, por dikush duhet te prije.

Por zoti Basha beri te kunderten nga ajo qe pritej prej tij. Partia Demokratike i humbi zgjedhjet e vitit 2013, pastaj edhe ato vendore. Kur ndodh diçka e tille, atehere çdo parti duhet te beje nje analize, autopsi, se pse ndodhi kjo, cilet ishin faktoret qe sollen humbjen e papritur dhe si duhet te menjanohen te metat gabimet qe çuan drejt ketyre humbjeve. Çdo parti serioze, çdo udheheqes serioz do ta bente kete, por ja qe zoti Basha nuk e beri fare. Ne vend se te ndertonte partine, te perpilonte nje program bindes qe do ta gezonte perkrahjen e gjere, ai zgjodhi rrugen e ulet te kacafytjes, grindjes, sharjeve e fyerjeve. Me sharje e fyerje nuk mund ta mposhtesh kundershtarin tend politik, por me pune serioze, veprime bindese, duke ua paraqitur votuesve nje program te detajuar sesi do t’i permbushesh premtimet tua zgjedhore (elektorale).

Zoti Basha nuk ishte pergatitur fare per zgjedhjet e vitit 2017, edhe pse ai e ka ditur qysh ne vitin 2013 se do te kete zgjedhje pas kater vitesh. Ai nuk beri asgje per ta riorganizuar, pertrire partine e tij, per ta ngjallur, shtuar entuziazmin e anetareve te partise se tij. Duke e ndier thelle ne vete se do t’i humbiste zgjedhjet, ai zgjodhi rrugen tjeter: retoriken demagogjike, rrugen e kercenimit, kacafytjes – metoda keto tipike bolshevike. Hapi vdekjeprues ishte ngrehja e tendes (çadres) mu ne qender te Tiranes, duke bllokuar nje nga pjeset me te gjalleruara te kryeqytetit shqiptar. Ai dhe perkrahesit e tij u mbyllen ne çader dhe leshonin deklarata helmuese, duke kercenuar me mosbindje qytetare, lufte vellavrasese, kaos, shkaterrimin e shtetit. Dhe keto veprime po ndodhnin pikerisht ne njezetvjetorin e ngjarjeve te mbrapshta te vitit 1997. E perse? Vetem per t’i arritur (sipas tij) qellimet e tij politike qe perndryshe nuk mund t’i arrinte ne kutite e votimit. Zoti Basha si nje njeri i edukuar ne perendim dhe si ish minister i Puneve te Brendshme duhet ta dinte mire se trazirat fillojne lehte, por nuk mbarojne lehte dhe gjate kohes se zhvillimit te tyre ndodhin shume gjera tragjike, deme njerezore e material. Me keto veprime ai e shnderroi veten e tij ne nje figure tragjiko – komike, per te ardhur keq ta shikoje me sy ne kete gjendje. Eshte per t’u habitur se askush nga perkrahesit e tij nuk i tha se ajo qe ai po bente ishte teper gabim, rruge e verber (qorre) qe nuk te shpie askund, por qe mund te çonte drejt gremines politike, ashtu edhe siç ndodhi ne zgjedhjet e 25 qershorit. Me siguri edhe ai e ka ditur se kjo eshte gabim, por si te dilte tani nga ky qorrsokak?! Nga ky donkishotizem ate e shpetoi marreveshja e 18 majit me kryeministrin e Shqiperise, zotin Rama. Zoti Basha me te drerjte e kritikonte qeverisje e deshtuar te zotit Rama, por qe ja tani ai pranoi te jete pjese e kesaj qeverisje te cilen çdo dite e kritikonte. Hipokrizi e marrezi! Dhe ai mendonte se kjo hipokrizi e marrezi do t’ia zbardhte atij fytyren e marrur. Me kete marreveshje zoti Rama e beri zotin Basha te dukej si njje piun shahu, ndersa vete dukej si mbret (shahu) ne kete loje te çmendur shahu politik.

Pastaj zoti Basha i acaroi marredheniet me figurat kryesore te Partise Demokratike. Tamam si nje figure autoritariane, si nje diktator, ai vete i perpiloi listat e kandidateve per deputete, duke futur emra te panjohur dhe duke i eliminuar figurat kryesore qe kishin dhene ndihmesen e tyre ne ngritjen e kesaj partie. Ky refuzim, kjo mosperfillje solli edhe perçarje ne Partine Demokratike, demoralizimin e anetaresise dhe perkrahesve te tyre qe si rrjedhim pati humbjen katastrofike te Partise Demokratike ne zgjedhjet e 25 qershorit. Sikur edhe nje bari te ishte ne krye te Partise Demokratike nuk do te ballafaqohej me kete humbje katastrofike. Zoti Basha çdo gje e beri ashtu siç nuk duhej bere. Me veprimet e tij ai u tregua se nuk eshte nje drejtues, strategjist, udheheqes i mire, udheheqes largpames.

NJe udheheqes serioz e i ndergjegjshem merr pergjegjesi per veprimet, deshtimet e veta dhe nuk i fajeson te tjeret.Ne vendet perendimore nje udheheqes qe do te pesonte nje humbje te tille te thelle, menjehere do te jepte doreheqje. Kryeministri i Britanise se Madhe, David Cameron, dha doreheqje pas rezultatit te Brexit-it. Askush nuk duhet ta kryqezoje zotin Basha per veprimet e tij, por edhe askush nuk duhet te na paraqese ate si nje udheheqes te rralle siç bejne disa servile e militante te partise se tij. Ne nje shkrim te saj, dr. Albana Deda e quan Bashen “investim serioz kombetar”, “personalitet shume serioz politik”. Por realiteti tregon dicka tjeter: Zoti Basha mund te jete nje aparatçik, byrokrat i mire, por jo nje udheheqes, prijes i mire. Ai po te kishte nje fije ndergjegje do te jepte doreheqje dhe jo te kandidohej e te zgjidhej perseri kryetar i Partise Demokratike. Ne kete çast ai eshte nje politikan i lenduar, qe nuk gezon autoritet dhe si i tille nuk mund te jete nje prijes i pershtatshem per te vazhduar udheheqjen e partise, per t’u ballafaquar me sfidat neper te cilat eshte duke kaluar partia e tij. Percaresi nuk mund te jete bashkues i partise. Me sjelljet e tij zoti Basha po deshmon se eshte nje poltikan tipik ne kuptimin negativ te kesaj fjale, qe kujdeset vetem per veten e tij. Nese zoti Basha e do partine e tij, nese e do Shqiperine, atehere ai duhet te jepe menjehere doreheqje nga pozita e kryetarit te Partise Demokratike dhe t’ua leshoje rrugen te tjereve. Me kete veprim ai do te sillte diçka te re ne politiken shqiptare: ndjenjen e pergjegjesise dhe venjen e interesave kolektive, kombetare, mbi ato vetjake (personale).

Ne kete shkrim u perqendrova ne figuren e Lulzim Bashes, sepse siç theksova ne fillim, nga ai eshte pritur shume, eshte pritur te sjelle dicka te re ne politiken shqiptare. Ndersa per qeverisjen e zotit Rama para dy vitesh (gusht, 2015) kam botuar nje shkrim ne gazetadielli.com me titull: “Shkelqimi i Kryeministrise dhe mjerimi i popullsise – qeverisje kozmetike”, ku nder te tjera kam thene: “Kandidati Rama premtoi edhe sherbim/sigurim shendetesor falas, por tani Kryeministri Rama as qe e ze ne goje kete çeshtje. Gjate ketyre dy viteve te fundit nuk eshte ndertuar asnje veper madhore ne shkalle kombetare. Siç u njoftua diteve te fundit ne shtypin shqiptar, edhe grumbullimi i te ardhurave nga tatimet dhe doganat jane nen nivelin e parashikuar. Krimi ne rruge, krimi ekonomik, krimi i organizuar, pasiguria e qytetareve, korrupsioni i larte jane duke ia zene frymen shoqerise shqiptare. Kanabisimi i Shqiperise eshte nje dukuri mjaft shqetesuese, shume e rrezikshme (fjali e shtuar tani). Por qeveritaret tane nuk shqetesohen fare, ndoshta atyre keto dukuri shume negative u duken krejt normale! Ujku do mjegull, thote nje fjale e urte.

Me premtime te zbrazeta (boshe), me deklarata demagogjike, me arrogance e injorance, nuk mireqeveriset vendi. Deshiroj qe çdo qeveri shqiptare te jete e suksesshme, sepse kur deshton qeverisja e mire, deshton Shqiperia, vuan populli. Askush te mos i ferkoje duart e t’i gezohet deshtimit te nje qeverie, sepse kembana bie edhe per ta”.

Philadelphia, 6 gusht, 2017

Sadik Elshani eshte doktor i shkencave te kimise dhe veprimtar i bashkesise shqiptaro – amerikane.