Perktheu:Faslli HALITI/

Sergej Alexandrovich Esenini ka lindur 3 tetor 1895 në Konstantinovo (sot Esenino), në rajonin e Ryazan (Rusi); bir i vetëm i prindërve fshatarë, është eksponenti më i rëndësishëm i së ashtuquajturës shkollë e “poetëve fshatarë”. Në vargjet e tij pasqyrohet bota rurale e Rusisë të fillimit të shekullit të njëzetë; fjalët e tij lartësonin bukuritë e fshatit, dashurinë ndaj mbretërisë së kafshëve, por edhe ekseset e jetës së tij (Esenin qe alkoolik)

1.E QETË ËSHTË

Lugina gjithë dëllinja është e qetë
Vjeshta si kalë – dori, krifën kreh.

Shkon uturima blu e vargonjve të saj
Mbi perde brigjesh të lumit në skaj.

Hapshkurtër, era, si një monak asket
Gjethet anash rrugës lag edhe tret.

Dhe mbi gëmushën e vadhëzës prush
Plagët e një Jezusi të padukshëm puth.

1914-1916

2. NË ATDHE

Në atdhe jam lodur së jetuari
Duke menduar fushave të gjëra, zymtë;
Hajdut bredharak , dua të iki që këtej,
Duke lënë prapa koliben time të tymtë.
Për kaçurrelat e bardha të ditës
Do të shkoj të kërkoj një shpellë të mjerë.
Nga këmbalja miku që kakm më pranë
Thikën grerëz kundër meje do nxjerrë.

E vështirë është rruga e verdhë
Pranverës dhe diellit mbi lëndinë.
Dhe pragu i saj do jetë e mbyllur.
Unë do t’i dëboj prej pragut tim.

Do të kthehem në shtëpinë atërore,
Gëzimi i të tjerëve do më mbështet,
Në dritare një mbrëmje të gjelbër
Me mëngën time do të varem vet.

Më ëmbëlsisht kokën do të përkulin
Shelgjet thinjur gardheve të anuar
Midis lehjeve të pafundme të qenve
Trupi jo i larë prej meje, i mbaruar.

Do të lundrojë do të lundrojë hëna,
Duke braktisur rremat brenda liqeneve.
Do jetojë Rusia pa ndryshuar ndonjë
Fat gardheve duke qarë gjatë kërcimeve.

1915- 1916

3. JO MË KOT

Jo më kot fryjnë erërat,
Jo më kot furtuna buçet.
Sytë e mi mistershëm dikush
I dehu me dritë të qetë.

Dhe me ëmbëlsi pranverore
Dikush nëpër mjegullën gri
Më hoqi trishtimin për misin
Po jo që këtu nga toka hyjni

Kullimi memec nuk brengos
Lemeria yjore nuk torturon,
Universin, përjetësinë dua, qëkur,
Si të ishin vatra ime që prushon.

Gjithçka në ta është e mirë,
Dhe ajo që mundon shkëlqen.
Perëndimi, lulëkuqe e ndezur,
Mbi qelqin e liqenit vërshen.

Një vegim në detin e grurit
I papërballueshëm buzëve vjen:
Qielli lëpin viçin e kuq
Që sapo e ka pjellë.

1017

4. KU JE

Ku je, ku je shtëpia atërore,
Që ngrohje shpinën nën kodër?
Kaltërsia ime, lule kaltërore
Rërë e pashkelur
Ku je, ku je shtëpi atërore?

Këndon një gjel përtej lumit
Ku bariu kulloti grigjën,
Dhe tre yje nën ujë
Shkëlqejnë larg, larg
Këndon gjeli tej lumit me natë.

Mulliri me erë kohën e shtyn poshtë.
Lavjersja hënore përtej fshatit
Midis thekrës kalliplot
Shiun e padukshëm të orëve,
Mulliri me erë, kohën e shtyn poshtë…

Me miriada shtiza shiu
Midis reve mbështolli shtëpinë time.
Lulen blu këputi ai
Dhe rërën e artë shkeli.
Me miriada shtiza ky shi.

1917-1918

5. O FUSHA, O FUSHA

O fusha, fusha të lëruara,
Të Kolomnës melankolike.
Në zemër është dita e djeshme
E në zemër Rusia shëndritëse.

Fishkëllejnë si zogj verset
Nën potkoin e kalit
Dhe veson dielli
Sipër meje, me grushta.

O truall plot trandje të frikshme,
Forcë e heshtur pranverore,
Afër agshunit dhe yjeve
Kam ndjekur këtu shkollën fillore.

Dhe kam lexuar e kam menduar
Mbi Biblën e erërave të acarta,
Me Isain kam kullotur
Kopetë e mia të arta.

1917- 1918