Shkruan:Sadik ELSHANI- Filadelfia/
Ka vite qe shoqata “Bijte e Shqipes” ne Filadelfia vazhdimisht organizon veprimtari te shumta atdhetare, kulturore, perkujtimore, sportive, e shume te tjera, si: promovime te librave te autoreve te diaspores dhe trevave shqiptare, veprimtari perkujtimore, ku perkujtojme e nderojme figura te ndritura te historise, artit, kultures, shkences e tradites sone kombetare. Cdo vit me madheshti e festojme 28 Nentorin, Festen tone Kombetare, Diten e Pavaresise se Kosoves, festat e 7-8 Marsit, piknikun me bashkatdhetaret. Ndersa nga viti 2012, ne menyre madheshtore organizohet ngritja e Flamurit Kuq e Zi, flamurit tone ne Bashkine e Filadelfias. Tashme keto jane bere veprimtari te rregullta te kalendarit tone, ashtu te ngarkuar. Por, ketu nuk mund te leme pa permendur edhe kryeveprimtarine, kryeangazhimin e shoqates, funkcionimin dhe vazhdimin e suksesshem, tani per 12 vite me radhe , te shkolles shqipe. Eshte kjo veprimtaria me te cilen krenohemi me se shumti, eshte veprimtaria qe i jep kuptimin ekzistences se shoqates sone: femijve tane u mesojme, u lame trashegim gjuhen e embel shqipe – femijet tane njihen me historine, kulturen, artin, traditat tona kombetare, brumosen me ndjenjat e atdhedashurise e te krenarise kombetare. Numri i veprimtarive tona eshte i shumte, gama, llojllojshmeria e veprimtarive tona eshte e gjere. Ketu mund te perfshihen edhe shume tubime, takime shoqerore, festa familjare: ditelindje, diplomime, e shume raste te tjera te gezueshme qe na japin mundesine qe te jemi prane njeri – tjetrit, t’i ndajme gezimet se bashku.
Nje veprimtari e tille ishte edhe organizimi i “Sofres dibrane” keto dite ne mjediset e shoqates “Bijte e Shqipes”. Na mblodhi zoti Haki Collaku, i cili e mori persiper organizimin e kesaj veprimtarie te bukur e mjaft domethenese. Dihet se cka simbolizon sofra, vatra ne kulturen tradicionale shpirterore shqiptare: te qenit se bashku, grumbullimi i njerezve qe kane ide, qellime te perbashketa. Pse jo edhe per te ndare nje kafshate buke se bashku. Mblidhen njerezit rreth sofres se mbushur me plot ushqime e pije, simboli i begatise, mireqenjes, bujarise, mikpritjes shqiptare e argetimit, kenges, humorit. Klubin e shoqates Hakiu e kishte rregulluar per bukuri, kishte sjellur atmosferen e odes dibrane, odes shqiptare: ne mur i kishte varur instrumentet popullore, sharki cifteli, def dhe degjohej muzike e Zones se Dibres, kenge e valle nga te gjitha trevat shqiptare. Instrumentet nuk ishin sjellur vetem per zbukurim, Hakiu e Ramazani i binin ciftelive per bukuri dhe ne fund te gjithe e kenduam kengen shume te njohur, “Hajredin Pasha po i bjen Radikes”. Po, sofra dibrane ishte shtruar ne nje ode shqiptare, ne “Shtepine e shqiptarit”, sic njihet ndryshe ndertesa e shoqates “Bijte e shqipes”. Ne kete veprimtari te bukur ishin te pranishem bashkatdhetaret nga shumica e krahinave te Shqiperise Etnike: Vlashi Fili, Llazar Vero, Llukan Dylgjeri, nga Fieri (Myzeqe), Hys Hasa, Hamdi Gjana, Ramazan Koka, nga Kukesi (Has, Lume), Abedin Teme, nga Cameria, Eqerem Murataj e Sami Zaimi, nga Mallakastra, Tajar e Jakup Domi, nga Kalaja e Dodes, Ivzi Cipuri e Haki Collaku, nga Dibra, Bujar Gjoka, nga Durresi, Sadik Elshani, nga Kosova. Me vone erdhen Petrit Zanaj, nga Vlora, Bashkim Berdufi, nga Elbasani dhe Dritan Matraku, nga Devolli. Ishte i pranishem edhe mesuesi veteran, Baftjar Qinami, nga Kukesi, tani me banim ne Tirane.
Tavolinat (“sofra”) ishin te mbushura me plot ushqime e pije te llojllojshme. Biseda rridhte qetas, kendshem e me plot humor, si dikur ne odat shqiptare, per te vazhduar pastaj me ngritjen e dollive – perseri sipas tradites se zonave perkatese, tradites shqiptare. Dhe sa here qe Hakiu organizon festa te tilla, dolline e pare gjithmone e ngreme per te nderuarin Haxhi Dautin, babain e Hakiut. Sa here qe ngreme dolli per Haxi Dautin, shkruesi i ketyre radheve gjithmone ua terheq verejtjen te gjitheve: “Te ngreme nje dolli pa raki”, sepse vete titulli Haxhi tregon se Haxhi Dauti eshte besimtar i devotshem i fese myslimane. Haxhi Dauti ate mbremje nuk ishte i pranishem fizikisht ne mesin tone (ai jeton ne Tirane), por shpirterisht, si githmone ne gezimet tona, ai edhe ate mbremje ishte shume i pranishem. Sa here qe Haxhi Dauti vjen per vizite ne Filadelfia, ai gjthmone e viziton shpqaten tone. Ai madje eshte edhe anetar i shoqates sone, edhepse jeton ne Tirane. Haxhi Dauti, me burrerine, mencurine, urtesine, dashamiresine, miresjelljen shume njerezore, menjehere na ka bere per vete, na ka lene mbresa te pashlyeshme. Shkurt, Haxhi Dauti eshte misherim i burrit shqiptar te traditave tona me te mira. Familja e Haxhi Dautit dhe te pareve te tij, gjithmone eshte shquar per vlerat e larta familjare, kombetare e njerezore – besen, trimerine, burrerine, mikpritjen. I tille eshte edhe Hakiu. Ndoshta u zgjata pak ketu, por vetem per te treguar se nga “buron” Hakiu, ky burre bujar, me shpirt e zemer te gjere. Nuk thote kot nje fjale e urte e jona: “Dardha bie nen dardhe.” Krahina e Dibres gjate gjithe historise sone eshte shquar per trimerine, burrerine, atdhetarine e banoreve te saj, duke i dhene kombit tone shume figura te ndritura. Keto tradita fisnike i ka trasheguar Hakiu dhe familja e tij. Ne Shqiperi Hakiu ka qene ushtarak karriere me graden major. Kur ne vitin e mbrapshte 1997 forcat kriminele komuniste po ia venin flaken Shqiperise, ata shkuan edhe te Komisariati i Peshkopise, ku sherbente Hakiu si komandant. Ai nuk u dorezua, por si burre dibran, si burre shqiptar e mbrojti komisariatin dhe i shporri kriminelet. Edhe ketu, larg Shqiperise, ne dhe te huaj, ai i ruan keto tradita dhe me krenari i shpalosi ato ne kete veprimtari, rreth sofres dibrane – sofres shqiptare. Disa vlera koimbetare e njerezore, si: besa, nderi, burreria, mikpritja, ciltersia, respekti per njeri – tjetrin, jane vlera te padiskutueshme, te qendrueshme per te gjitha koherat dhe rrethanat ne te cilat ndodhemi.
Hakiu eshte nga burrat e rralle qe fjalet dhe veprat, veprimet e tij gjithmone perputhen. Gjithmone eshte ne sherbim te bashkesise shqiptaro – amerikane te Filadelfias e me gjere dhe se bashku me vellezerit e tij ne Shqiperi, ata e kane ndihmuar edhe vendlindjen e tyre. Hakiu dallohet nga te tjeret edhe per aftesite e tij organizative, vullnetin e forte per te bere gjera, pune te mira. Edhe herave te tjera, Hakiu ka organizuar veprimtari te ngjashme qe jane vleresuar per shijen e holle estetike, elegancen dhe atmosferen shume te perzemert. Si mjeshter i zoti, Hakiu ka bere edhe shume ndertime, meremetime, duke i zbukuruar edhe me teper mjediset e shoqates “Bijte e Shqipes”. I ka hije puna.
Kur i ruajme traditat tona te shkelqyera, gjuhen dhe identitetin tone kombetar, kur e ndihmojme dhe i dalim zot atdheut tone edhe nga larg, atehere nuk e kemi lene atdheun, por e kemi marre ate me vete. Ndoshta ky eshte nje ngushellim i vogel per mallin, dhimbjen qe mbajme ne zemer per Shqiperine. Ate mbremje dhe tani kur jam duke i shkruar keto radhe, me vijne ne mend vargjet e Cajupit: “Memedhe quhet toka/ku me ka renure koka”. Me vjen ndermend edhe piktura e Abdurrahim Buzes: “Shqiperia ne valle”, ku ne nje rreth jane duke hedhur valle shqiptaret nga te gjitha trojet etnike. Shqiptaret se bashku ne valle, shqiptaret se bashku rreth sofres, se bashku rreth vatres. Ka dicka me te mire?! Kjo eshte vlere kombetare! Ushqimi i pasur e i shijshem, biseda e cilter me plot humor, atmosfera e ngrohte vellazerore, kenga e vallja shqiptare e bene kete mbremje te paharrueshme.Te shpresojme e te urojme qe te shtrojme edhe shume e shume sofra te tjera nga te gjitha anet e Shqiperise Etnike. Hakiu e ka nisur mire, mbare!
Buke e kripe e zemer. Gezuar, me raki e pa raki!
Philadelphia, korrik, 2015
*Sadik Elshani eshte doktor i shkencave te kimise dhe veprimtar i bashkesise shqiptaro – amerikane.