Sokol Demaku – Page 16 – Dielli

“ÇDO GJË I PËRKET JETËS”

August 25, 2013 by dgreca

POETI IBRAHIM ABEDINI NJË ZË I VECANT I MËRGATËS SHQIPTARE NË SUEDI/

”Ç`duhet bërë për të kuptuar jetën?/

Jetën duhet afruar, asgjë më shumë”/

Thotë poeti Strugan Ibrahim Abedini në përmbledhjen e ti me poezi/

Shkruan: Sokol Demaku/

Kjo përmbledhje poetike e autorit Ibrahim Abedini, është ndarë në katër cikle poetike n ga vet autori, e ku sejcli cikël ngërthen në vete një temë sa me vlerë dhe interesante per lexuesin. Cikli i pare mban titullin”Atdheu që shkakton dhimbje” në të cilin janë përmbledhur 43 poezi e motiv i tyre është mërgim, atdheu, vuajtja, gjendja e rendë në vendlindje, vendlindja, ndërsa cikli i dytë është pagëzuar me titull ”Dashuria – luftë e pashpallur” e cila ka ne vete 40 poezi idilike, të cilat shprehin vrullin djaloshar dhe rinor dhe cikli i tretë dhe i fundit me titull ”Jeta nuk është vetëm valle”24 poezi me tematikë shoqërore dhe sociale.

”Çdo e bukur që ndihet në rruzullin tokësor, është homogjene me bukurinë e shpirtit”. (De Rada)

Poeti Ibrahim Abedini me prejardhje Strugane e me vendbanim në Landvetter – Suedi është i etur, i pangopur, kurreshtar, me një diapazon të gjerë kur kemi të bëjme me kultivimin e poezisë. Një njeri i thjashtë që do të di çdo gjë, jo vetëm nga vendlindja e pandarë por edhe nga ambienti që e rrethonë dhe ku jeton e vepron, nga e përditshmja që jeta i ofronë dhe që realiteti ia dikton. Një njeri që nuk mund të ri i qetë kur atë që e sheh dhe e dëgjonë, ta lëshoj të mbytet pa e paraqitur përpara të tjerëve, si thotë vet poeti, e këtë ai e bënë përmes prozës por më shumë përmes poezisë.

Çdo gjë që ka lënë gjurmë të thella në shpirtin e popullit, ka lënë gjurmë të thella edhe në rrjeshtat e poezisë së Ibrahim Abedinit. Jeta Shqiptare në veçanti dhe jeta si tërësi e pandarë e të gjithëve të kësaj bote më të mirat dhe të këqiat, domosdo që kanë pasur ndikim në Ibrahim Abedini të shkruaj.

Krijimtariae tij është e frymëzuar nga vetë jeta, jeta nuk ka vetëm një motiv dhe një temë. Dhe nga kjo jetë më shumë motive janë krijuar edhe veprat e tia.

Frymëzimi kryesor i poezive janë jeta, e kaluara historike, vuajtjet dhe preokupimet e popullit në shekuj dhe në ditët e sotme. Me vuajtjet e popullit ka vuajtur edhe vet poeti dhe kur populli ka kënduar, ka kënduar edhe poeti në prozë dhe në poezi, edhe kur populli ndjeu të vështirën njashtu edhe poeti ishte pjesë e etij. Por nuk mungon asnjëherë dashuria në tema dhe subjekte të ndryshme që ka trajtuar me dashuri dhe respekt.

Poezia e Ibrahim Abedinit është një instrument për çlirimin e shpirtit nga ndjenjat dhe nga mekati qe ndoshta ai ka bërë me rastine largimit nga atdheu, e jo vetëm të tij por edhe të shume bashkëkomabsve te tij që morën rrugën e mërgimit, e ku peoti thotë në poezinë e tij ”Atdhe”

Në gjumë të natës të lashë, e u arratisa…

Atdhe, dashuria ime, dhimbja ime më e madhe,

Si dhëndri që thyen betimin në natën e martes¨se

Të përtypa si koren e thatë të bukës, të gëlltita.

Pra mërgimi një plagë shekullore e shqiptarëve është tema e ciklit të parë të poezive të këtij libri, e që për mrekulli Ibrahim Abedini e pasqyron përmes vargut të tij.

Por është e madhe nostalgjia për vendlindjen, për njerzit e vendit ku ke lindurë, e njerëzve të rendomt, të cilët cdo mëngjes ke takua dhe kanë hapur zemren ndaj teje, ke dëgjua fjalët e tyre dhe ke pirë kafen e mëngjesit me ta, e këtë lexuesi do ndjej kur lexon poezinë e radhës ”Të mos mbesë dëshirë”

Të mos habitemi kur s`do të shihemi

Mëmgjeseve të bukura në verë,

Ulur te trekëndëshi I kafeneve

Në Strugë, pran ë drinit gjarpëror

Ose duke shëtitur shpateve malore.

Ibrahim Abedini është një zë i veçantë në poezinë e mërgatës shqiptare në Suedi. Krijimtaria e tij letrare, poezitë, janë një dëshmi e gjallë e optimizmit dhe dashurisë ndaj njeriut e që në të vërtetë janë parimet elementare të poezisë së tij në këtë vëllim.

Kujdesi që poeti tregon për njeriun, për mërgimtarin janë në qendër të penës së tij e këtë e përshkruan me mallëngjim perms pershkrimit të ikjes nag vendlinsja, marrjes së rrugës së pa rrugë, rrugës sëpakthim, rrugës së kurbetit që edhe në fillim e potencova është nje vragë shekullore e jona. Këtë më së miri lexuesi e përjeton tek poezia “Shebo Shumi”

Ku ta linte pas Shebo ziu fushën që do bleronte,

Livadhet e qytetit, krastën, vreshtën e fushëvishnjës?

Kush do t`i ofronte ujë burimi, kafe turke me xhezve,

Si do të futej nën jorgan kur të dashurën s`dota kishte?

Pra një plagë shekullore që edhe sot po përcjellë kombin është mërgimi dhe lënja bjerë e vendlindjes, të cilën plagë e ndjen në shpirt edhe poeti dhe e pasqyron me mjaft kujdes në këtë vëllim. Por është interesant se gjatë leximit të kësaj buqete poetikie të Ibrahim Abedinit e kur kemi të bëjme me temen e mmërgimit dua te nthem edhe me siguri se edhe kritika do e thotë fjalën e saj, por kësaj rradhe tek ky do gjejmë një mënyrë të theshtë të pershkrimit të ndjenjes.

Misioni i shkrimtarit është fisnik, është i madh, e ai duhet të jetë ai i cili do bejë rimarrjen e vetëvetës, si dhe përfitimi i betejave të humbura nga koha përmes vargut të tij. Ky është misioni i shenjtë i poetit, një detyrim që e obligon dhe nderon. Ibrahim Abedini ndjet sa i zhgenjyar po aq edhe i fortë kur kemi të bejmë me plagën tonë shekullore, me siguri kjo vjen nga ajo se edhe poeti vet ka perjetuar neëshpirt këtë plagë e thotë tek peozia: “Shtëpi të lëna”

Vjeshta e pasur e shtatorit më shtyri larg,

Më rrëmbeu kokë e këmbë, në një fshat mëzbriti,

Më shëtiti, më rrëfeu, më gostiti, në fund më theu

Si njëdashnore gënjeshtare që nuk premton ardhmeri.

…….

Trokita në portat e shtëpive të shumta pa njerës.

Asnjë nuk u hap gjëkundi, anjë zë fëmije s`u dëgjua.

Jashta pragjeve të tyre të drunjëta e të hekruta

Gështënja, arra dhe kokra rrushi grumbullova.

Dhe vazhdon me poezinë “Ikja”

Ne ikim dhe mbi kurriz na rëndon një gur

Apo një grusht dhe na mungon

Në kujtimet tona

Të rënda si bora mbi mmale.

Ibrahimi Abedini krijon me engjëj të vërtetë të shpirtit të tij. Këtë lexuesi e vëren që në ciklin e dytë (”Dashuria – luftë e pashpallur”), të këtij vëllimi, cikël i cili krykpëput i kushohet dashurisë, asaj dashurisë së pastër rinore. I tërë vëllimi merr titullin nga peozia idilike e tij ”Dashuria – luftë e pashpallur”, e cila është një ndër peozitë me më ndjenjë për poetin dhe lexuesin kur thotë:

Poshtë kalasë

Krëzë Ohrit plak

Në truallin e motcëm ilirik,

Në vendin e përsosur idilik

Ku hapësirën e zënë ethet nga

Përplasjet e valëve të liqenit

Dhe trimërohet mali i Thatë,

Atje, edhe dielli vetë u skuq,

Edhe zogjtë, edhe era e fushës

Shpejtuan të mos i zinte nata.

….

Ishte vonë …

Dallgët e liqenit e kuptuan mirë, se

Dashuria e vertetë është luftë e pashpallur.

Vargjet e tij janë margaritarë të ndritshëm në jetën e të dashuruarëve, ato thonë atë cka e thotë zemra dhe shpirti i të dashuruarëve, por dashuria ka edhe sakrificat e saj, ka edhe mundimin dhe lehtësimin në jetë. Këto janë fillozofia e poezisë idilike të Ibrahim Abedinit, të cilat na paraqesin pesimizëm në jetë por që në cdo fund kemi në përfundim optimist dhe pozitiv. Ja një poezi me përmbajtje të tillë: “Edhe loti di të qesh”

Durimi u humb. Priotjen e zunë ethet atë ditë

Jo shumë larg qytetit, aty, në breg të liqenit.

Në një pasdite të zvarritur qielli i zi rënkoi

Rëndë u prek qerpiku i zi, syri lot lëshoi.

….

U hap vrimë në retë e shpeshta, të natërruara,

Shpresë gëzimi vezulloi mbi qiellin e kaltër

Lotit i rodhi buzëqeshja faqeve…

Në botë ka dhe dritare që është e pamundur të hapen!

Kjo është një thënje e menqurë, e cila do zë vend edhe ne ditët bashkëkohore, pra edhe sot është aktuale, por tek peoti permenda edhe me lart na vjen në shprehje në fund të vargut edhe optimizmi i cili është shumë vullgar sepse “Lotit i rodhi buzëqeshja…”

Poezia në fjalë më duket si një dritë në rrugëtimin poetik të Ibrahim Abedinit, e thjeshtë, e qartë, komunikuese me lexuesin. Emocioni arrin te lexuesi pa vështiresi, me figuracion modern e pa komplikacione stukturale, e cila i jep peshë dhe vlerë poezisë.

Në lirikën e dashurisë, të peotit Ibrahim Abedini, dhëmbja është e pranishme ngado, e shfaqur hapur por edhe e nënkuptuar, kjo shërben ndonjëherë për të hyrë në shtegun e zhvillimeveinteresante dhe të spikatura në vargun peotik të tij. Lirike si poezi shkon kështu në rrjedhën e fateve të tij, ku motivet nga vendlinjda janë ndër më të spikaturat në poezinë idilike të tij si tek peozia “Idila në Udenicë”

Nëpër qilizimën e punuar të vreshtëve kalohej,

Shtypej, shkretohej nga gjurmët fieri i vrazhdë.

Këmbëzbathur shkelej mbi barin e livadheve

Për të shuar etjen, për të larë djersën.

Drejt lumit të shushicës rruga të drejtonte.

…..

Vetëm lumi i Shushicës di të ringajll jetën,

Të krijoj idilën e pastër në shpirtin e Udenicës

Kur shushurima vë natën në gjumë

Dhe gurgullima e zgjonë mën gjesin.

Lirika e tij buron nga filozofia popullore, ajo filozofi të cilën, me mjeshtri prej vargëtari të rryer Ibrahim Abedini e përshtat për kohë në të cilën jetojmë. E autori ndalet tek vet njeriu dhe këte ai e hyjnizon tek peozia me titull “Do dal të të pres” peozi si vet autori thotë ” e veshur me motive popullore”:

Oh, si më vërtitet mëndja e gjumi nuk më merr

Jashtë se c`u err, u bë skëterrë

Duke të pritur ty, që s`dukesh, që s`vjen

Sytë më përendijnë e gjumi nuk më zë.

Nëse vjen, të lutem, eja rrugës kryesore, asaj me kalldrëm,

Shqigjeve të arave mos eja, nmgushticave qorre mos u fut

Se mali ka shumë të papritura, se mali ka plot hajdutë

Dhe nuk të lënë pa të gënjyer, se ti ke zemër e shpirt të butë.

…..

Dhe po nuk erdhe sonte, vonë do të pres,

Dhe po nuk të nditi hëna, qiri do të ndez,

Dhe sa te zbardhi drita herët në mëngjes,

Dy lumenjtë ku takohen, do dal të të pres.

Poezia e Ibrahim Abedinit është metafora origjinale e jetës, idilës nga vendlinjda, kohës bashkëkohore me të priturat dhe pa priturat e saj, ku në harmoni të plotë me kërkesat e artit të vërtetë, vështrimi i botës vjen njëkohësisht me zjarrin përveluesë të zemrës.

Jeta është dicka që të gjithë duhet ta provojnë se paku njëherë.
Henry J. Tillman

Në këtë buqetë poetike të Ibrahim Abedinit shoh një shpërthim në përcjelljen e cdo krijimi përmes lirizmit të vargut, të cilin shpirti i ngarkuar në emocione, nuk e mban dot më në akumulimin ndijor, andaj si një tërmet e kthen sizmikën e pulsit në art, me poezi të prekshme, të rrjedhshme, të etshme e të ngrohtë si dielli qe cdo lule e kthen ne ylber duke i dhenë castit jetë, frymë dhe ngrohtësi. Këte lexuesi e ndjen e përjeton gjatë leximit të vargut të Ibrahim Abedinit në përmbledhjen e tij”ÇDO GJË I PËRKET JETËS”.

Poezia nga cikli i tretë “Fate të harruara”është labirinth i ndjeshmërisë reale, të jetës dhe kohës në të cilën jetojmë! Kur poeti thotë:

Dielli lind dhe përendon si gjithnjë,

Bukuria zgjat një kohë dhe mbaron.

Ti dhe une, ju dhe ata, që të gjithë ne

S`bindemi se e vërteta shkakton dhimbje.

Lexuesi nuk nguron aspak nga ajo qe ndjenë, por ecë me ritmin, rimën dhe muzikalitetin poetik dhe më nje lirikë të hapur, që poeti shprehë nga brendia e shpirtit. Sepse filozofia e jetës e poetit shprehetë aq mirë dhe hapurë në poezinë e tij të fundit “Më në fund” kur autori thotë:

Sesi një ndjenjë e pallogaritur

I largoi shpirit gjumin,

Si në botën e iluzioneve

Vetja e ndjeu vetn të huaj.

Një pyetje rrëshqiti nga brendia e shpirtit:

Si duhet përgjigjur kuptimit të jetës?

-Jeta është si një vepër e madhe

Që përgatitet në heshtjen e shpirtit.

Pra Ibrahim Abedini na vjen më librin e tij më të ri ”ÇDO GJË I PËRKET JETËS” si një dhuratë lexusit i cili nuk mund të ndahet se lexuari terë buqetën poetike edhe pse poeti këtë e ka ndarë në tri cikle të ndryshme, por kur se lexuari fillon i duket se ngjarjet janë të lidhura ngusht njëra me tjetrën e dhe atëhere ato bëhen edhe më te lexueshme dhe interesante.

Krijimtaria e Ibrahim Abedinit shprehë brengë, optimizëm, filozofinë e jetës dhe dashurinë si një idilë kohe e këto ne mund ti quajmë edhe parimet elementare në krijimtarinë e tij.

VIRON KONA, PER TE TRETEN HERE NE SUEEDI

August 9, 2013 by dgreca

Viron Kona dhe “Zonja nga Borås”/

Shkruan: Sokol Demaku/

Përshëndetje miq suedezë dhe shqiptarë!Ja ku mbërrita për herë të tretë në Suedi.Prej dekadash, që në moshë të re, e kam pasur vazhdimisht ëndërr ardhjen në Suedi, në këtë vend të rrallë dhe të mrekullueshëm. Me ndihmën e miqve të mi suedezë e shqiptarë, e përjetova dhe u përkunda në këtë ëndërr, tashmë ndihem brenda saj, pranë zemrave dhe shpirtit suedez, bashkëkombësve të mi shqiptarë, mes miqsh që i dua vëllazërisht.Duke dashur të shpreh nderimin dhe mirënjohjen, krahas dy librave të mëparshëm:“Bukuri suedeze” dhe “Për Ju, miqtë e mi!”, kësaj here po ju kushtoj librin “Zonja nga Borasi”, ku kam përmbledhur disa nga krijimet e mia me motive nga Suedia dhe Shqipëria.Faleminderit!/Autori/

Duke u mbështetur në atë se gjatë leximit të librit më të ri të Viron Konës ”Zonja nga Borås”, lexuesi do ketë mundësi që vet, në bazë të mendjes së tij të shëndoshë, të bëjë ca krahasime mes realitetit shqiptar dhe atij të vendit nordik, pra, të Suedisë mike, siç e quan autori këtë vend skandinav.Ç`është e vërteta, në jetën shqiptare, ne hasim në gjëra të cilat, këtu në Suedi, as që mund të paramendohen se ekzistojnë, e autori, përmes përshkrimeve në tregimet e tij mundohet që lexuesit shqiptar t`ia përshkruaj dhe servoj në mënyrë që, edhe ky, të ketë njohuri mbi njerëzoren, të bukurën, respektin dhe ndjenjën. Këto gjëra, edhe për autorin ishin të panjohura deri me një kohë, kur ai vet, me këmbën e tij, shkeli tokën e Vikingëve dhe u bind në kulturën, traditën dhe sjelljen njerëzore të pasardhësve të vikingëve, suedezëve të sotëm.

Përmbajtja e tregimeve të këtij libri të V. Konës, me sa mundemi ne me konstatua është produkt i përjetimeve të autorit e, herë – herë edhe i refleksioneve nga ajo çka ai ka vërejtur, shijuar në këtë tokë të ftohtë, me njerëz me zemër të madhe, në Veriun e largët, ku sot jetojnë numër i konsiderueshëm bashkëkombësish. Nëse kihet parasysh përmbajtja artistike e librit, mënyra e të ndërtuarit të shprehjeve dhe paraqitjes së ngjarjeve të krijuara bukur në detajet artistike, me fakte dhe ngjarje reale të përjetuara nga jeta e përditshme gjatë qëndrimit të autorit në Suedi, bashkëbisedat me miq shqiptarë si dhe suedezë e, të gjitha këto, të paraqitura në vargun tregimtar të Viron Konës janë një thesar për lexuesin. E kjo është një vazhdimësi krijuese e mirëfilltë e Konës sa i përket miqve të tij në Suedi, sepse ky është libri i tretë me radhë që ky ai ua kushton suedezëve dhe shqiptarëve në Suedi.

Viron Kona është bërë i njohur këtu me librin e tij për fëmijë “Bubulino”, i cili, në mbështetje të Qendrës Kulturore Shqiptare “Migjeni” në Borås, u përkthye në suedisht, ku edhe u bë e mundur që Viron Kona të lexohet edhe në suedisht nga suedezët dhe shqiptarët që jetojnë në këtë vend nordik.

Por, në fillim, do të ndalemi tek elementi kryesor i jetës dhe zhvillimit të njeriut, tek kultura. E, duhet ditur se kultura ka një gjerësi të jashtëzakonshme në jetën e përditshme. Si gjithkund në botë, edhe në Suedi kultura nënkupton jetën e tërësishme që zhvillohet në këtë vend. Rëndom kultura suedeze llogaritet si kulturë perëndimore dhe më saktë si kulturë nordike.

Në kuptimin më popullor kultura kuptohet si shprehje e veprimeve të dukshme dhe atyre që përjetohen si muzika, ushqimet, veshja, sjellja, biseda, ndenja, ecja, të gjitha këto janë elemente, të cilat kanë një ndikim në jetën e njerëzve. Është interesante se, në kuptimin shkencor dhe shoqëror, kultura thekson dallimet në vlera, në norma dhe institucione.

Një nga definimet për kulturën suedeze thekson se ajo është “Shuma e të gjitha shprehjeve të përfituara kulturore që ekzistojnë ose kanë ekzistuar tek komuniteti suedez i definuar në mënyrë historike në Suedi”. Mënyrat e definimit se çka mund të quajmë kulturë suedeze janë të diskutueshme edhe sot e kësaj dite ndër ekspertët dhe studiuesit e kësaj fushe.

Siç duket të gjitha këto që i përmendëm me lartë kanë lënë vragë në kujtesën e shkrimtarit gjatë kohës së qëndrimit të tij në këtë vend nordik dhe ato kanë gjetur vend në librin e tij.

Viron Kona e fillon librin e tij “Zonja nga Borås” me tregimin kushtuar botanistit të njohur suedez Karl Line, të cilin tregim e pagëzon “Karl Line dhe mësuese Olga e botanikës”.

Përmes këtij tregimi autori do të shpjegojë lidhjen e ngushtë, mes mendimit të njeriut dhe luleve, e këtë e vërejmë si më poshtë, “Mendimet dhe fjalët e urta e të shprehura bukur e me ndjenjë, e zbukurojnë shpirtin, njëlloj si lulet që zbukurojnë mjedisin, shkollat dhe shtëpitë tona”.

Por është interesant se autori që në fëmijërinë e tij ka ca njohuri për njerëz të mëdhenj në Suedi, të cilët kanë bërë zë dhe kanë ndihmuar njerëzimin me punën e tyre dhe të arriturat që ata kanë bërë në jetë. Kjo është pra lidhja që mësimi ka me realitetin, sepse që në kohë pra është ditur në Shqipëri për botanistin suedez Karl Line, pastaj fizikantin suedez Anders Celsius. Por sot autori i kësaj buqete tregimtare shkel në truallin e këtyre njerëzve të mëdhenj dhe, në përshkrimin që ai bënë, të duket se ai komunikon me Linen dhe Celsiusin. Ky tregim thënë drejt është sa narrativ por edhe edukativ e pedagogjik, me kombinim të shqiptares dhe suedezes, sepse qëllimi i tij në bazë të përshkrimit të ngjarje që autori u bënë na del me vlera të gjëra edukative. Përmes llojeve të luleve ai na jep një “leksion” edukativ:

– Kjo këtu, është lule bonbone, se të vjen “ta hash” si një bonbone. Kjo tjetra, lule zjarri, se ka formën si të zjarrit. Eh, ja ku po krekosen mbreti dhe mbretëresha e luleve: trëndafili dhe karafili ! Shikoni, shikoni se sa rëndë qëndrojnë? Gjithë madhështi, sikur janë ulur në fronin mbretëror. E mbajnë kokën lart dhe kërkojnë që të gjithë t`u binden. Ja edhe zambaku donzhuan ! Si shumë po përkëdhelet kjo manjola bukuroshe, me këtë fisnikun tulipan ! – Pastaj vijonte: – Kjo mimoza, që shikoni këtu, dhurohet zakonisht për festën e grave. Kjo kacavjerrësja, me emrin edera, dhurohet për miqësi. Lule irisi, sjellë lajme të gëzueshme për ne. E shikoni margaritën? Kjo simbolizon zemërgjerësinë, mirëkuptimin, që ta falim shoqen dhe shokun, kur gabon pa dashje. Për lule borën, shpresoj se e dini, ajo është lulja e parë e pranverës.

Se shqiptarët dhe Shqipëria ka kohë që kanë pasur njohje me suedezët dhe Suedinë, është më se e sigurt, e këtë e mësojmë dhe nga penda e autorit, i cili edhe vet përjetoi diçka interesante, trishtuese për kohën, dhe lehtësuese në kohët e hershme të rinisë së tij bashkë me shumë bashkëkombës. Në vazhdim të leximit të “Zonja nga Borås” do hasim në tregimin e thurur për mrekulli me titull “Promeksi, suedez na shpëtoi nga pushkatimi politik”. Është koha kur në Shqipëri ndërtoheshin vepra të mëdha pune, vepra jetësore që vendi të ecte përpara, këtu e pesëdhjetë vite më parë. Ishin këto fitore pune të shoqërisë shqiptare. Ishte koha e ndërtimit të hekurudhës për në Librazhd. Një ndodhi e bëri të vetën gjatë kohës kur punohej. Personazhit të tregimit, pa dashje i kishte humbur broshura me fjalimin e të parit të vendit, me fjalimin e tij, që ishte “dokument sekret” e rreziku ishte nga dënimi për këtë gabim që nuk kishte asfare rëndësi, por, koha…!!!

E, siç duket, autori për mrekulli gjen shkasin dhe arsyen që ky gabim (faj i rëndë për atë kohë) të mos të ketë ndikim askund, e, krejt kjo, falë Suedisë e suedishtes.

“… atë çast, u mbusha me një ndjenjë të re mirënjohjeje, e cila, kësaj here, ishte për suedezët, që banonin në Veriun e Largët të Rruzullit Tokësor. Veç ndihmës që i jepnin Shqipërisë për lehtësimin e punës në hapjen e tuneleve me makinerinë shpuese “Promeks”, ata e “shpëtuan” mjeshtër Sadikun, por edhe mua, nga “pushkatimi politik”…

(Fragment nga tregimi)

Se liria është ëndërr e çdo njeriu, e çdo kombi e populli, këtë e dimë të gjithë, por është interesante se sa ne dhe të tjerët respektojmë këtë. Autori me qëndrimin e tij në vendin Nordik, sa vjen e inspirohet nga shumë gjëra të cilat tek ne mungojnë dhe janë në defiçit. Ai edhe pse është mysafirë, edhe pse është vetëm një vizitor në këtë truall që ne i themi “të ftoftë”, por me ngrohtësi nga zemra sepse këtu liria është çdo kund, këtu liria e fjalës, të menduarit, shprehjes dhe bërjes është ABC e jetës. Kjo është sa imponuese për autorin në tregimin e tij të radhës “Kur të lirë ishin vetëm zogjtë”. Shohim se njerëzit u kanë zili zogjve, u kanë zili sepse ata mund të lëvizin e fluturojnë ku ata duan dhe dëshirojnë.

“Dikush u shpreh, se, i bëhej që ata tinguj vinin nga qielli, teksa, unë, në ato çaste solla ndërmend xhelozinë e fshehtë dhe të vjetër ndaj zogjve, që gëzonin aq lirshëm lirinë, që mund të venin e të vinin nga të donin, në të gjithë hapësirën qiellore, detare dhe tokësore të rruzullit tokësor…” (Fragment nga tregimi)

Dhe, në përfundim të tregimit, autori thotë: Liria ka krahë të artë e të fuqishëm. Ajo nuk është vetëm e zogjve…

Autori i “Zonja nga Borås” vetë-ndjehet thuajse si një banor i këtij qyteti, ai ka krijuar miq suedezë dhe shqiptarë këtu, nga të cilët në çdo kohë është i mirëseardhur. Ai ndjehet shumë mirë në mesin e këtyre njerëzve sa human e paqedashës, këta njerëz të cilët kanë ndjenjën dhe mirësinë që t`i dalin në ndihmë çdokujt kur është nevoja. Ai është mahnitur nga vizita dhe shëtitjet e tij në qytetin Borås. Pamja impozante e vet qytetit, ngrehinat me stilin e posaçëm, origjinale të ndërtimit, janë karakteristike për qytetin Borås. Këtë do e hasim te tregimi “Tregtari i bronztë”, ku autori na jep një përshkrim fantastik të historisë së qytetit Borås me kohën e fillimit të zhvillimit të industrisë tekstile këtu dhe, sot, një industri moderne bashkëkohore, që ka mbuluar tregun botëror. Ai, në shëtitjet që bënë në mjedise të qytetit, në parqe, rrugë, sheshe dhe pranë institucioneve has në skulptura të vendosura në vende të dukshme e, ku, mund të konkludojmë se Borås është edhe qytet i skulpturës. Personazhi i tregimit “Tregtari i bronztë”, mori një dhuratë nga mikpritësit suedezë, e cila për të është shumë e çmueshme: një skulpturë e vogël e “tregtarit borsar në bronz”, e cila, për pak nuk u bë shkaktar i një problemi me autorin, por, kësaj radhe, jo se ishte bërë ndonjë gabim politik, por se shtatorja e tregtarit borsar ishte në çantën e dorës të udhëtarit.

Kur do të largohesha për në Shqipëri, e futa skulpturën e vogël në çantën time të dorës. Mund ta futja edhe në valixhen e madhe të bagazheve.

-E po, – thashë me vete, – kjo skulpturë, nuk është bagazh, është një vepër e rrallë arti, është simbol i qytetit të Borasit…

Çanta ime, lëvizi bashkë me të tjerat në aparaturën e kontrollit. I qetë, lëviza të kaloja matanë, por, papritmas, nga aparati i kontrollit u përhap sinjali i alarmit. Punonjësit e doganës panë njëri – tjetrin dhe përqendruan vështrimet mbi transportierin lëvizës, ku dukej çanta ime e dorës. Pastaj, ato vështrime, u drejtuan tek unë me dyshim e shqetësim.

“-Çfarë ke brenda në atë çantë?”

Aparatura kishte “zbuluar” brenda çantës sime të dorës, “Tregtarin prej bronzi”. Punonjësi i doganës, më bëri me shenjë të afrohesha te kasa ku ndodhej çanta dhe, më tha në mënyrë urdhërore:

-Hape!

Ndërkaq, tek punonjësit e tjerë, vura re gatishmëri.

E hapa qetësisht çantën dhe, e nxora ngadalë skulpturën e mbështjellë. Mbështjellja prej rrobe, m`u duk se krijoi edhe më shumë alarm në sytë e doganierëve…

Që të krijoja një atmosferë të qetë dhe të sigurt, bëra buzën në gaz dhe e hapa qesen natyrshëm. Nxora skulpturën e “Tregtarit të Borasit” dhe ia tregova punonjësit të doganës. E ngrita pakëz lart, që ta shikonin edhe doganierët e tjerë, por edhe udhëtarët, që ndodheshin ato çaste përqark meje.

Një fllad buzagazi i menjëhershëm u përhap nëpër sallë.

-Fute në çantë! – më tha me zë të butë punonjësi i doganës, duke marrë frymë i lehtësuar dhe duke buzëqeshur.

“Në doganën e Austrisë dhe, më pas në atë të Shqipërisë, shihja me kënaqësi, sesi “Tregtari i bronztë”, kalonte lirshëm në transportierët e doganave, por tashmë si një “tregtar” i njohur me imunitet ndërkombëtar. Ai kalonte serbes, me pamjen e atij që di se çfarë bën dhe ku shkon, duke shpërndarë gjithandej, në qytete e shtete të botës, përvojën e tij të vyer, duke i mësuar njerëzit sesi të zhvillojnë ekonominë e familjeve, të qytetit dhe të vendit të tyre. Për këtë kishte një dëshmi tepër bindëse, qytetin e tij të lindjes, Borasin e Suedisë, qytetin e bukur në kodër”.

(Fragment nga tregimi)

Rrallë herë kam pasur fatin të njoh një temperament të këtillë të pasionuar pas ngjarjeve interesante dhe me vlerë për letërsinë, duke shkruar tregimet e tija aq mjeshtërisht dhe me një kreativitet që lexuesit i japin kënaqësi në lexim. Ai, sa unë shoh këtu, frymon duke jetuar përmes shkrimeve, përmes përshkrimit të ngjarjeve, përmes njerëzores duke kërkuar të deshifrojë përmbajtjen e brendisë së vlerave, motiveve dhe ideve, por sidomos ato rrugë që shpien nga konkluzionet e ekzistencës së disa rrënjëve të përbashkëta njerëzore pa marrë parasysh se në cilën hemisferë të tokës njeriu jeton dhe frymon. Dua ta them edhe këtë se në ditët e sotme nuk është e lehtë të gjesh një të tillë, që të ketë shëtitur kaq shumë, gjithmonë i qetë, i ngadalshëm, me shumë krenari në punën e tij dhe të sjellë në truallin e tij aq shumë mendime dhe ide njerëzore qëllim mira, të cilat do gjejnë vend dhe shprehje besoj tek gjeneratat e reja, të cilat kanë nevojë për këtë kreativitet, sepse duhet të ndjejmë respektin dhe të rikthejmë edhe ne traditën e të parëve tanë që ishte në nivel me traditat e kombeve të zhvilluara.

Është shumë largpamës në shkrimet e tij dhe shpreh ndjenjën se edhe në Shqipëri do vij dita dhe të gjithë do ndjehen të barabartë, do jenë të njëjtë. Sa bukur e përshkruan autori këtë ndjenjë në tregim e “Zonja nga Borås”, duke u mbështetur në thëniet e të madhes suedeze, Selma Lagerlof (“Udhëtimi i mrekullueshëm i Nils Holgerssonit”)

Aka e porosit Nilsin: “Të lutem Nils mos harro të flasësh me njerëzit për ne “kafshët”. Thuaj njerëzve që të lënë edhe pak vend për ne, natyra është shumë e madhe dhe ka vend për të gjithë. Një pyll ose një liqen më shumë, nuk do u kushtojë asgjë. Të mos të na vrasin ose lëndojnë. Për këtë mesazh, do të isha shumë mirënjohëse”.

Kam shpresën dhe duhet të them se edhe tek ne, dhëntë Zoti, që në këtë vend të varfër, të gjejmë forcë dhe mendje që këto që shohim në vendet me kulturë të lartë, e cila edhe nuk na mungonte, por e tretëm nuk di si, të marrim atë çka ne kemi nevojë dhe ta kultivojmë në shpirtin tonë shqiptar. Pra me shpresë se edhe tek ne do gjejnë gjuhë të përbashkët jo vetëm shpendët, por edhe njerëzia!

Po binte muzgu kur mbërritëm pranë një liqeni ujë-ndritshëm, ku fluturonin lirshëm dhe në qetësinë e tyre tufa me pulëbardha dhe llojshmëri zogjsh…

Edhe kafshët e shpendët dinë t`i dallojnë miqtë e tyre. Mbase, tek vështrimi yt, shpendët gjetën diçka të përafërt ose të ngjashme me vështrimin vezullues, të butë e të ngrohtë të zonjës së tyre, që u kujdes aq shumë, që i deshi aq shumë… Atë vështrim ata e njohin mirë, sepse e shohin thuajse përditë tek sytë e ngrohtë e dashuronjës të banorëve të Borasit.

(Fragment nga tregimi)

Rrugëtimi retrospektiv, madje i vëmendshëm, me shumë kujdes nëpër jetën dhe punën e përditshme të pasardhësve të vikingëve dhe bashkëkombësve tanë të cilët jetojnë dhe frymojnë në këtë mënyrë si edhe mikpritësit e tyre do ketë efekt pozitiv edhe në trungun tonë ku, edhe libri në fjalë, por edhe dy librat e ma hershëm do jenë një inspirim për gjeneratat që janë dhe që do vinë në mënyrë që të krijojmë një ambient çfarë autori përshkruan këtu në “Zonja nga Borås”, pra që edhe ne, nesër të marrim frymë lirshëm.

Viron Kona beson në sinqeritetin e njerëzve, në dashurinë mes tyre, e adhuron të vërtetën dhe ka besim e ndjenja se edhe në truallin shqiptar mund të kultivohen lirshëm vlerat e vërteta njerëzore.

LIBRI I DËSHMISË SONË TË SHUMANSHME MBI FUNKSIONIMIN E SHKOLLËS SHQIPE NË MËRGATË

August 3, 2013 by dgreca

Fetah Bahtiri: “DRITË, NGROHTËSI, OPTIMIZËM, LIBËR DOKUMENTAR – PËR SHKOLLËN SHQIPE NË STREHIMOREN SVENSHÖGEN, SUEDI, 1991 – 1994″/

Shkruan Sokol Demaku/

Libri “DRITË, NGROHTËSI, OPTIMIZËM, Libër dokumentar për shkollën shqipe në Strehimoren Svenshögen, Suedi, 1991 – 1994″, është një vepër me shkrime autoriale dhe dokumentare nga përvoja e vetë autorit Fetah Bahtiri, siç e thotë edhe titulli, në të cilin përfshen shkrime, studime dhe dokumente që u kushtohen punës dhe arsimit në mërgatë, si dhe punës dhe angazhimit e sakrificës së mësuesve, prindërve dhe nxënësve shqiptarë. Libri është botuar në nderim të 100-vjetorin e pavarësisë së Shqipërisë, me botues Shoqatën e Shkrimatrëve Artistëve dhe Krijuesve Shqiptar në Suedi, Papa Klementi i XI Albani.

Libri është vlera më e madhe e njeriut. Pa libër, si pa sy, e të jesh pa sy në ditët e sotme nuk është edhe aq lehtë, pra si pa miqësi në mes njerëzve, sikur pa krah mes zogjëve, kjo shprehje është dëgjuar dhe ka qenë e përhershme në popullin tonëtë shtypur me shekuj. Kur, njeriu ka librin, atëherë ai është më i pasur me dije. Nuk ka pasuri më të madhe për njeriun se libri, kjo është një e thënë e kahmotshme e cila dhe sot është aktuale por, athua e kuptojmë të gjithë ashtu si duhet. E në bazë të kësaj na del se libri nuk e urren njeriun, por ka njerëz që e urrejnë librin. Libri dokumentar është një histori në vete. E thotë të vërteta e jetës.

Ky libër dokumentar është më i rëndësishëm se sa një vepër artistike. Aty flasin faktet, ngjarjet, momentet, kohët, fotot, raportet, shënimet, ditarët, por flasin edhe dokumentet tjera, të cilat e bëjnë librin të fortë dhe të qëndrueshëm. Këto janë dokumente te cilat janë ruajtur nga vetë autori gjatë kohës së punës së tij si mësues së pari në vendstrehimet e shqipatrëve në Suedi e pasatj edhe gjatë kohës kur ai punon si mësues i rregullut i gjuhës amtare në mërgatë.

E duke u nisur nga një e dhënë preznete në kohën e mërgimit të shqiptarëve në mënyrë masovike nga dhuna sistematike, edhe shkolla ka rëndësinë dhe vendin e vet, prandaj,çdo klasë apo shkollë shqipe e hapur në mërgim ishte dhe edhe sot është në shërbim të atdheut. Shkolla shqipe nëpër shekuj është ngritur mbi një sakrificë sublime, por edhe mbi një krenari kombëtare, e kjo ka qenë prezente që nga dita e marrjes së rrugës së mërgimit të mijëra e mijëra shqiptarëve. Në të vërtetë, mezazhi kryesor i këtij libri është: në kohën kur pushtuesi barbar serb në Kosovë i mbyllte shkollat në gjuhën shqipe, në mërgatë hapeshin dhe lulëzonin këto shkolla, falë largpamësve dhe intelektualëve tanë të kalibrit të një Fetah Bahtiri, e që frymonin këtu. Qëllimi kryesor ishte që fëmijëve tanë në mërgim t`u jepet dritë, t`u ofrohet ngrohtësi dhe ata të ushqehen me optimizmin për jetë, opër të ardhmen, për lirinë dhe çlirimin nga zgjedha serbosllave.

Kur jemi te libri dokumentar i Fetah Bahtirit, në të cilin në çdo shkronjë gjejmë dhe hasim të flitet për shkollën shqipe në mërgim, duhet të kemi parasyshë mësuesin Fetah, autorin e dokumentarit, i cili në mërgim nuk është vetëm mësues, është edhe prind, ndihmon nxënësin të mos i mungojë drita e dijes jo vetëm në vendin e strehuar, por edhe më tej edhe sot e kësaj dite. Sipas autorit misioni i mësuesit në mërgim është i shenjtë, ndërsa dijedhënia është fisnikëri.

Mësuesi që është në lartësinë e detyrës së tij ruan me fanatizëm gjithë atë çka ai vetë ka servuar për nxënësït e tij së pari, pasatj për bashkëkombësit, të cilëve u vjen në ndihmë në çdo moment dhe në çdo aspekt e këtu do vërejmë se mësues Fetahu secilin pohim e përshkruan me modesti dhe fakte konkrete, me dokumente të skanuara dhe fotografi orgjinale nga secila kohë kur bëhet përshkrimi i ngjarjeve dhe veprimeve e angazhimeve.

Dua të them se njerëzit që lexojnë, komunikojnë dhe shkruajnë, që kanë në memoriet e tyre një kapital të fortë dhe të shëndoshë janë një antologji në vete, kur kemi të bëjmë me çështjen kombëtare. Në ditët e sotme kemi plot artikujt dhe libra të botuara, e që janë një thesar me vlerë në këtë drejtim, ku edhe dokumentari i Fetah Bahtirt sa vjen dhe e pasuron këtë thesar të mërgatës sonë.

Veprat e tilla do jenë një frymëzim për gjenerata të tëra pasardhësish. Ky Dokumentar është një shembull për gjeneratat e reja, për ta vazhduar imazhin tonë pozitiv në botë, që të mos ndërpriten asnjëherë urat e miqësisë kulturore ndërmjet popujve si vlera të vjetra me vlerë të kombit tonë.

Çdo shkrim, dokumentim, fotografi, skicë, ditar pune, listë emrash të nxënësve të botuar janë vlera mbi vlera, janë dokumente të cilat flasin dhe do mbesin në kujtesën e atyre që përjetuan mërgimin, por do të jenë edhe një udhërrëfyes për ata të cilët do ta vazhdojnë jetën në vendet të cilat përshkruhen në dokumentar. Ato thesare të shkollës shqipe në mërgatë, janë krenari e nxënësve, mësuesve të cilët me vullnetin dhe sakrificëne e tyre e bënë të gjallë mësimin e gjuhës shqipe në mërgatë. Kështu krijohet respekti, kështu shprehet krenaria dhe fitohet respekti dhe mbështetja.

Fetah Bahtiri me këtë vepër argumenton se është zëdhenës i shkollës shqipe në diasporë, është prezentuesi i kulturës dhe traditës shqiptare në mërgatë. Ështe ai i cili vuri bashkëpunimi kulturor midis dy vendeve, është ai i cili së bashku me nxënësit e tij rrëmbeu zemrat e mikëpritësve suedezë dhe realizoi idelain e tij që edhe fëmijët shqiptarë t`i mësojnë shkronjat në gjuhën e tyre, të këndojnë në gjuhën e tyre.

Autori në mënyrë kronologjike na paraqet ngjarjet që nga koha e ikjes masive të shqiptarëve nga Kosova në vitin 1990 dhe vendosjen e etyre në strehimoret në Suedi. Konkretisht ai ndalet në strehimoren e Svenshögen në krahinën perëndimore të Suedisë, ku edhe ai do jetë me familjen e tij. Këtu, pra, është zanafilla e gjithë asaj që na paraqitet në këtë libër dokumentar të Fetah Bahtirit. Është viti 1991 kur për herë të parë fillon edhe mësimin në shqip në këtë strehimore me mësues Fetahun. Përshkrime bindëse, përshkrime të cilat me argumente na rrëfejnë jetën e ardhacakëve të rinj përmes fotografive në klasë, në aktivitete kulturore, takimet me prindër. Autori nuk le pa përmendur këtu edhe ndihmën e shtetit suedez në këtë drejtim. Autori do na pasqyrojë ditarët e punës, listat e nxënësve, ftesat për mbledhje prindësh, po edhe lajmërimet e ndryshme dhe ftesat për festat e komunitetit shqiptar në strehimore. Por, autori do të vazhdojë me prezentimin e punës së këtij komuniteti dhe lidhjet e krijuara me vendësit suedezë si dhe autoritet e arsimit për ndihmë shkollës shqipe këtu.

Sa mund të kuptojë lexuesi nga përmbajtja e librit dokumentar të Fetah Bahtirit, ”Dritë, ngrohtësi, optimizëm”, njeriu vjen deri te një konkludim me siguri shumë të arsyeshëm dhe bindës, se autori është një ndër ata të pakët që posedon një ”Arkiv”, i cili do të jetë një burim frymëzimi dhe një argument i qëndresës së populit tonë dhe realizimit të aspiratave shekullore për liri e pavarësi. Ky libër do jetë një udhërrëfyes për gjeneratat e ardhme se si duhet ruajtur gjuha, kultura dhe tradita në mërgatë. Duhet të jetë një dritare për një vazhdimësi edhe në të ardhmen në mënyrë që tradita, gjuha dhe kultura të jenë prioritare për të gjitha gjeneratat edhe në të ardhmen.

Për kompletimin e këtij shkrimi për këtë vepër të rëndësishme dhe për portretin e mësuesit, pedagogut, poetit Fetah Bahtiri, po e japim edhe një fragment nga Pasthënia e librit ku autori thotë:

“Posaçërisht jam i lumtur që gjatë viteve 1991 – 1994 nuk ka pasur asnjë, po përsëris, asnjë fëmijë shqiptar në strehimoren Svenshögen që nuk e ka ditur përmendësh Himnin e Flamurit Shqiptar. Jam i gëzuar që kam pasur mundësi t`u ndihmojë e t`u shërbej fëmijëve të popullit tim, e në këtë mënyrë edhe atdheut tim.

Kësi shërbimi popullit dhe atdheut tim në Suedi i kanë bërë me qindra bashkatdhetarë të tjerë, mësues vullnetarë dhe Lidhja e Arsimtarëve Shqiptarë ”Naim Frashëri”, Dega në Suedi në krye me Bedri Pacin.Prandaj, ky dokumentar i dedikohet pikërisht atij batalioni të mësuesve shqiptarë të cilët vullnetarisht punuan me vite të tëra me fëmijët tanë anembanë Suedisë, ruajtën gjuhën, histoirinë e kulturën tonë dhe shpërndanë dritë, ngrohtësi e optimizëm për atdheun, për jetën dhe për të ardhmen.”

PJESËMARRJE REKORDE E KLUBEVE KOSOVARE NE GOTHIA COOP NË GÖTEBORG TË SUEDISË

July 15, 2013 by dgreca

Nga Sokol Demaku/

Këtë vit sic edhe viteve tjera në tunirin më të madh nderkombetar të futbollit për të rinjë qe cdo vit oirganizohet në Göteborg të Suedise nga 14 deri me 20 korrik do të marrin pjesë 1680 klube futbolli nga 86 vende të botës moshash të ndryshme nga 12 deri ne 18 vjeq për meshkuj ndërsa nga 12 deri me 19 vjeq për femra.

Edhe ketë vit në ketë turnir nderkombëtar Republika e Kosovës po pëfaqesohet nga 8 klube kosovare me 22 ekipe të meshkujve dhe dy te femrave.

GOTHIA Kup është një turnir ndërkombëtar i të rinjëve në futboll që ka bërë emër. Në këtë turnin ndërkombëtar në qytetin Suedez Göteborg të gjitha ekipet dhe klubet futbollistike janë të mirëpritura. Por kushti i vetëm sipas organizatorit të këtij manifestimi është se klubi duhet të jetë i regjistruar ne FIFA, pra shoqatat e tyre të futbollit të jenë të anëtarësuara në këtë aosciacion nderkombëtar të futbollit. Ekipet janë ndarë në grupe , ku ata takohen me njëri-tjetrin një herë. Ekipi i parë dhe i dytë në grup avancojnë në A-, ekipet e tjera në grup shkojnë në finale B.
Rregullat e FIFA zbatohen të gjitha seksionet përkatëse, përndryshe sipas rregullave të Shoqatës Suedeze të Futbollit. Të gjithë lojtarët duhet të jenë të siguruar.

Gjatë vizitës që bemë në vendbanimin ku janë vendosurë ekipet kosovare ne takuam edhe organizatorin e klubeve kosovare që marrin pjesë në Gthia Coop, Bashkim Kume me të cilin zhvilluam një bisedë e ku me këte rast mesuam se kete vit në këtë turnir nderkombëtar të futbollit për të rinjë ku marrin pjse mbi 85 shtete nga mbarë bota me mbi 1650 ekipe në mesin e tyre janë edhe tetë klube kosovare me mbi 24 ekipe futbolli moshash të ndryshme e ne mesine tyre edhe dy ekipe femrash. Nga Kosova këtë vit në Gothia Coop marrin pjesë ekiåe nga qytetet KF 13 Qershori ekip i fermrave nga Theranda, pastaj ekipe i femrave Theranda nga Theranda, KF Ballkani knga Theranda me dy ekuipe meshkujsh, KF Besa- nga Peja me kater ekipe meshkujsh, KF Feronikeli nga DRENASI me kater ekipe meshkujsh moshahs te ndryshme, KF Gjakova nga GJAKOVA me gjashte ekipe meshkuj mosha te ndrsyhme, KF Prizren Spor nga Prizreni me tri ekipe, KF Vizioni nga FERIZAJ me dy ekipe meshkuj e nje te femrave.

Bahkim Kume thot se është i kenaqur me shkakun se numri i ekipeve kosoavre per cdo vit shtohet e edhe kualiteti i lojës është cdo vit e me i mirë, por thot se komunat dhe organet përgjgegjëse për kulturë e sport ti kushotjnë një vemendje dhe kujdes më të madh këtij evenementi sportiv në të cilin të rinjt dhe të rejat kosovare prezentojnë vendin tonë në arenën ndërkombëtare të futbollit. E kjo sipas tij është një e arritur shume e madhe në këte drejtim.

Ishte kënaqesi dhe njeriu ndjehej krenar kur ne mesin e 85 flamujëve në Ullevi të Göteborg të Suedisë valonte krenar edhe flamuri i shtetit tonë, pra flamuri i Kosovës, fale punës , vullnetit dhe angazhimit të këtyre të rinjve dhe të rajave kosovare.

Rezultate e ndeshjeve te para jane shume frytedhense per shumicene ekipeve kosovare pa marre parasysh jane ato të meshkujve apo te femarve.

Ne biseduam me kapitene e ekipit të femrave të Therandes, Donjeta Krasniqi e cila na tha se ekipi i saj eshte shume modest dhe se pret qe ne te ardhmen do korr fitore ne ndeshjet ne vazhdim. Eshte interesant per ne qe edhe te rejat tona te jene aktive ne futboll, te marrim ate ekseperiencë që kane vashat suedeze dhe ta percjellime dhe tek te rejat tona qe edhe ato të jenë aktive ne kete lami sporti.

Ne preznetuma ne nje ndeshje qe u luajt mes ekipti të Feronikelit dhe ekipit Sudes Nyborgs SK moshat 16 vjeqare, ishte nje lojë stabile e futbollisteve mysafire dhe ata treguan me shumë vullnet dhe eksperiencë në fushë keshtu që e fituan këtë ndeshje me rezultata 1:0, pra ndeshja Nyborgs SK- KF Feronikeli përfundoi me rezultat 0-1

Edhe ekipet tjera ksoovare sot lujatne ndeshjete e para ne të cilat shumica treguan rezultat pozitiv.

Kanal Televiziv në Gjuhën Shqipe në Skandinavi- ”TV Dituria”

June 10, 2013 by dgreca

Organ i QKSH ”Migjeni” në Borås/

Shkruan: Sokol Demaku/

QKSH ”Migjeni” në Borås është një ndër shoqatat kulturore me aktive ne diasporë për ruajtjen, kultivim e Gjuhës, kulturës dhe traditës shipe.

Përmes këtij Kanali TV ne synojmë të kultivojmë tek fëmijët shqiptarë në Skandinavi dhe më gjerë kulturën, traditën shqipe, synojmë të sjellim të arriturat më të mira në fushën e letërsisë për fëmijë nga të gjitha trojet shqiptare dhe mërgata jonë, te mundësojmë fjalën shqipe në shtëpitë e mergimtarëve tanë, që është shtylla kryesore për krijimin e një identiteti të shëndoshë e modern. Përmes përmbajtjeve të përshtatshme për moshën e fëmijëve dhe për rrethanat e tyre jetësore , Kanali ”TV Dituria” do të jetë një lidhje e natyrshme e botës fëmijërore me Atdheun dhe me vendin mikpritës.

Do të bëhen marrëveshje për kontakte të përhershme me shtëpit Televizive nga Shqipëria, Kosova, Maqedonia, Mali i Zi, Lugina e Preshevës, të cilët do ta ushqejnë këtë kanal me përmbajtje të përshtatshme për botën fëmijërore dhe mërgatës në përgjithësi.

Në programet e këtij kanali një vend i veçantë do t’i kushtohet edhe botës prindërore. Prindërit shqiptarë kanë nevojë imediate për tu informuar mbi shumë çështje që kanë të bëjnë me shkollimin e fëmijëve të tyre, duke filluar me informacionet mbi sistemin shkollor aty ku ata jetojnë e deri tek temat e veçanta mbi vështirësitë konkrete që ata i mundojnë.

Me porogram ne baze te nje plani te periluar do te fillohet me 7 qershor nga ora 18;00 ku cdo javë në kete kohe mund te percilelt program dikrekt ne Gjuhen shqipe, ndersa per cdo dite do te emitohen dokumentar si dhe filma shqip.

Fushat transmismetimit

TV Kanali i hapur transmeton programin në Transmetuesit analog tërë ditën në paketën bazë Com Hem në kanalin S11 dhe rrjetet dixhitale Telia në kanalin 500. Ne kemi arritë të mbulojmë me program rreth 245 000 familjeve në Göteborg, Molndal, Kungälv dhe Kungsbacka dhe 8. 000 dhoma hotelesh në këtë qytet dhe të gjithë strehimit studentore në Gothenburg, dhe bëjmë tranmetim të hapur Web Channel TV që mund të gjeni në ketë adresë interneti dhe ta përcillni programin tonë në cdo pjesët ë rruzullit tokësor

http://www.dituria.se/