Vullnet Mato/

 ( Tregim nga një ngjarje e vërtetë) /

       Zervistët lanë tre kufomat në dhomë dhe nxorën nusen e  re te dera. Oficeri mjekrosh që quhej Zafir, një dyzetvjeçar me dy  dhëmbët e parë të mbirë larg njëri-tjetrit,  drejtoi automatikun te  gjoksi i nuses dhe i tha asaj me sintaksën e tij të pistë:      – Do pranosh të të q… pa britma e klithma si mace e egër, apo të të vras një herë, pastaj të ta bëj atë punë?… E tronditur nga lemeria e vrasjes së burrit dhe dy prindërve të tij, ajo nuk arri të hapte gojën.      -Fol, se njësoj është për ty, unë  prapë do të të q… siç ua kam bërë dhe të tjerave, kur kanë qenë akoma të ngrohta!…      Bonatës i shkuan të dridhur a dhe vështroi me frikë  automatikun e tij. Por befas u mahnit aq shumë, sa nuk po u besonte  syve. Arma kishte të gdhendur te kondaku i drunjtë emrin e Izetit të  saj, i cili e kish dorëzuar në këshill që t’u tregonin grekëve besën, të mos bëhej luftë. Pasi kishin premtuar se qetësinë do ta ruante ushtria, të mos prekej njeri “as me një lule”. Por këta paskëshin marrë armët e  besës, për të vrarë pabesisht çamët… Papritmas ai automatik i të  shoqit të vrarë, sikur të kishte magnetin e shpirtit të tij, ia fshiu  frikën çuditërisht, aq sa të mos mendonte fare për turpërimin e saj.      – Fol, se nuk kam kohë të merrem me ty, do ta pranosh  pallën vetë, apo jo! – i briti fort oficer Zafiri, duke ia ngjeshur  tytën në mes të dy gjinjve.      – Po. – pranoi ajo ftohtë, me sytë te kondaku i automatikut.      – Endaksi, embros, shkojmë, ta bëj me nge poshtë në konak, që të mos i kem përpara syve këto kërmat këtu sipër.      Ata zbritën shkallët me nxitim dy e nga dy, teksa Zafiri shtrëngonte krahun e Bonatën vogëlushe, duke e tërhiqur pas vetes me  forcë.      Hynë nënvete, në konakun e zjarrit, ku në të dy anët e  oxhakut ishin shtruar dy shilte të pambukta. Oficeri e çoi nusen e re te shiltja e krahut të majtë, ku ishin mbështetur pas murit dy jastëkë me  thekë të qëndisur. Në shilten tjetër u ul këmbëkryq, me automatikun mes  këmbëve, zervisti i vjetër që i kish kaluar të pesëdhjetat. Kurse  zervisti i ri,  me utomatikun në dorë, priste radhën, mbi një baule të  madhe prej druri, përballë derës, pasi i kish vënë rezen prej hekuri.      – Ç’bel që paska, alvanisa e mutit, një të rrokur dore! – u habit djaloshi zervist, duke vështruar mesin e hollë që i dukej nuses nën bluzën e bardhë sipër tumaneve dhe e pyeti :      -Sa vjeç je ?      -Njëzetë. – shqiptoi ajo me dridhje buzë.      -Sa ditë ke martuar ?- e pyeti mjekrosh Zafiri me kureshtje.      -Pardje.-tha ajo me zë të mekur.      -Eh, ta shihte këtë gazelë Napolon Zerva ynë, do prishej që në këmbë e do i rrinte përsipër një javë të tërë, sa t’i uleshin nja tre kile dhjamë nga fuçia e barkut! – qeshi zervisti i ri, i ulur te  baulja.      – Do ia shpiem peshqesh, kur të mbarojmë punë vetë, – i  ktheu oficer Zafiri, – Ta pallojë dhe ai që kjo qumështore e bukur të  pjellë një Napolon të vogël, po nuk i zuri sot fara jonë.      -Po të më pyesin mua, këto çamet e bukura nuk duhet t’i  vrasim, po t’i lëmë me barrë, të na zbukurojnë racën greke.- tha  zervisti i ulur te baulja. –Ato nuset dhe vajzat që i mbyllën shokët  tanë në xhami, me kopenë e grave për t’i ndërzyer me radhë, kot u  ngjitën shkallëve, ku del hoxha të këndojë dhe u hodhën nga minarja sot  në mëngjes…       – Siç duket, deshën të imitojnë gratë suljote që u  hodhën nga shkëmbi në kohën Pashait, – shtoi zervisti i vjetër. Kjo nuse qenka e zgjuar që pranoi jetën, përpara  asaj plaçkës që ka në mes të  shalëve.      Oficer Zafiri, me një të tërhequr fort të dorës i shqeu Bonatës kopsat e gjoksit dhe ia nxori gjinjtë përjashta.       – Shikoni more, ç’sisë paska, tamam si dy shegë në degë me gjithë sumbullat e luleve…      Zervistët e tjerë shqyen sytë epshorë.      -Mbase ai gomari yt nuk arriti të të prishte, nga frika që krisën pushkët në fshat !- e pyeti  oficer Zafiri.      Bonata heshti sikur ta kishin futur në tabut.      – Fol !- klithi Zafiri, – Të ka prishur apo jo?      -Jo, – u gjegj kot ajo me gjysmë zëri.      – Do të prish unë tani! – tha oficer Zafiri me kënaqësi, duke zbërthyer menjëherë rripin dhe lëshoi përtokë pantallonat  ushtarake, teksa iu duk organi mashkullor që ia kishte ngritur këmishën  përpjetë.      Zervisti i ri te baulja qeshi fort, pa ia hequr sytë gjoksit të bardhë të nuses që ngjante si dy toptha hasude taze.      – Moooore, po ti, agapitemu, e paske sa një pallë  gomari!… – u habit zervisti i vjetër. – Kështu si ti duhet të jenë të  terë oficerët grekë, jo vetëm trima, po edhe pallosh për gratë e armiqve tanë. Pa hë shpejt, se dua të shoh si do e durojë kjo mëshqerra e njomë tërë atë hu gardhi!      Mjekrosh Zafiri gazmoi, duke vështruar një çast me  mburrje organin e tij dhe i tha, duke përplasur gjuhën në hapësirën mes  dy dhëmbëve të parë :      -Shikomë, se kur t’ia hipi, do kthej prapanicën nga ti,  të më shohësh edhe koqet, i kam në terezi, apo njërën më poshtë e  tjetrën më lart.      – Ashtu, more palikaris, ashtu do më ngrihet edhe mua, me këtë Greta Garbo nga të filmave…      Oficer Zafiri me organin në dorë si kobure të drejtuar nga Bonata, e urdhëroi me padurim:      – Shpejt, zgjidh ushkurin e tumaneve, se të tjerat t’i shqyej unë!       Bonata filloi të zgjidh ushkurin, teksa në një fragment  të sekondës, bishti i syrit i rrëshqiti padashur te automatiku i Izetit  varur në murin aty pranë, të cilin ia kish mësuar si i hiqej siguresa  dhe si shkrehej këmbëza, një ditë para se ta dorëzonte, kur u kthye nga  Gallatai, ku kishin dalë gjithë trimat të mbronin fshatin. Ajo menjëherë lëshoi tumanet te këmbët me patiqet e nusërisë dhe vetëtimthi, sa hap e mbyll sytë, rrëmbeu automatikun nga gozhda.      Një batare e tmerrshme dhe krejt e papritur nga asnjëri prej tyre, ushtoi shurdhueshëm në të gjithë konakun e zjarrit…      Pastaj për pak çaste ra shurdhëria e vdekjes. Kur tymi i barutit të dalë prej dhjetëra gëzhojave u ngrit në tavan, sytë e  Bonatës mundën të dallojnë organin mashkullor të Zafirit,  shqyer nga  plumbat, si një copë zorrë kau që pikonte gjak, mbi kofshët e trupit të  tij të plandosur. Dhe pak më tej dy zervistët e tjerë të rënë mbi njëri  tjetrin, pa arritur të ngrinin drejt saj tytat e armëve të tyre. Bonata ndjeu pështirosje nga gjithë ai gjak grek që kish  njomur dysheme dhe kishte spërkatur muret e shtëpisë çame. Asaj i erdhi  për të vjellë. Lidhi tumanet dhe shkoi me vrap, hapi baulen, ku kish ca  rroba të veta dhe mori aty cipunin e zi. U mbështoll me të bashkë me  automatikun e Izetit. Shkoi te dera dhe mbajti vesh… Rreth e qark  ushtonin armët nëpër shtëpi të tjera, ku zervistët e tërbuar po korrnin  pa mëshirë burra, gra të pabindura, fëmijë dhe pleq, për të boshatisur  fshatin.      Në një cep të gardhit ishte shtrirë i gjakosur qeni i  madh i shtëpisë, të cilin ata e kishin vrarë që në të lehurat e para,  kur sapo kishin ardhur. Bonata rrëshqiti me kujdes si hije në muzgun që  krijonte tenda e hardhisë sipër shkallëve dhe hyri në odë. Izeti kish  rënë përmbys sikur flinte mbi pellgun e gjakut. Kurse i ati dhe e ëma e  tij, të shtrirë mbi dyshemenë me dërrasa, mbaheshin ende me duart  shtrënguar te njëri-tjetri, sikur po i luteshin zotit për paqe  njerëzore.      Bonata e ktheu Izetin drejt dhe e puthi në buzët e ftohta duke i pëshpëritur:      -Xhani im, s’na lanë zagarët ta gëzonim zoinë bashkë, po hakën tënde ta mora unë!… – pastaj duke nxituar me lot në sy, mori  jorganët mbi sepete dhe i mbuloi të tre, sikur flinin.       Zbriti shkallët me kujdes, duke u dridhur nga frika, se  mos shfaqeshin zervistë të tjerë diku afër. Kapërceu gardhin e përkulur  deri afër tokës, me automatikun që i pengonte ecjen, derisa hyri në  kopshtin e mbjellë me misër dhe me fshesë. Më tej zbriti në përroin e  errësuar nga muzgu i pasdites. Nëpër pellgje aty këtu shquheshin kufoma  fshatarësh me kokë të prera. Fshati qënkish kthyer i gjithi në  kasaphanë.      Ajo mori rrugën e vetme, por e trimëruar nga automatiku i Izetit nën cibune. Kaloi nëpër rrethinat anash Mininës, Filatit, Koskës dhe natën vonë doli në Qafëbotë të Konispolit. Aty dëgjoi nga një bari, që shqeu sytë mbi automatikun dhe guximin e saj, se në atë vend kishin  kaluar gjatë ditës, disa qindra çamë të mërguar. U ndal një copë herë,  sa për t’u çlodhur dhe për të mbushur gjoksin me ajër Shqipërie.