Në këtë publikim paraqiten; Luan Çipi, Gjeto Turmalaj, Gani Qarri dhe Sabahate Byci/
BALADË PËR PETRO MARKON/
Nga Luan Çipi/
I ri i bukur, flokë kaçurrel/
Poet, shkrimtar dhe gazetar,/
O trim i lindur me shpirt rebel,/
Që çave dete si vullnetar./
Sikur të gjitha t’i mënjanoja,/
Poezitë, romanet në njërën anë,/
Jo, kurrë për ty nuk do harroja/
Vitet e luftës, atje në Spanjë.
Mijëra dhunues, mizor frankist
Dhe ti kundruall, me ballin lart.
Ata, me tanke terror fashist,
Ti, Petro Marko, me penë e kartë.
Goditi ashpër, si top kjo penë.
Ide sublime, ëndërr e madhe,
Deshe ta bëje Evropë Atdheun
Pa varfëri, derte e halle.
Aty në beteja shquhej më i miri
Që s’pyet për poste e rehati
“Do hamë të gjithë me lugë floriri
Do rrojmë në paqe e në liri!”
Thirrja e të shtypurve, një utopi
Dhe jeta, o Petro, një tjetër lloj.
Ti, rend ndër shtete dhe përsëri
Valëvit flamurin kryeshgabonjë.
Ngele gjithë jetës krijues dashnor
Për njerëzit, që i deshe me zjarr e mall,
I drejtë, i pastër, shumë njerëzor,
O “Nderi i Kombit”, ”Mjeshtër i Madh”!
Vlorë, më 14.07.2013
PSE PO VAJTON AI SHPEND NE ZA TRISHTIMI?
Te ndjeres Manjola Leke Mirakaj (Libohova)
“Elegji”
NGA GJETO TURMALAJ
Pse po vajton a’i shpend ne za trishtimi
me ate gjame e klithma prej mjerimi
me tu pervlua zemra nga temerri
Sa e sa jete tuj gllabrua kanceri …
Sote bija e Leke Mirakaj, e nuse Libohoves
Po i Jepet lamtumira e fundit ne kishe te Shen Tomes.
Manjola ne Arkivoli me trupin e pa jete
me Meshe, urata, salikime e lot…
po percjellet me dhimbje nga kjo bote.
Ne ate mort te rande pikllimi
Jane mbledhe bashkvujtesit e Interrnimit
Perkulen ne shenje zije e nderim.
jetuan si nje vllazni, ne kampe te perqendrimit.
Ato fiset me za qe luftuan ne shterngata
Edhe shtepia e mirnjohur e Mirakajve.
Hej komunizemi e u shofte djale pas djalit
Po si i burgosi edhe shqipet e malit.
Ne kenete te Terbufit, ne zemer te Gradishtes
Neper baraka me Eternit Kancer-ndjelles
Atje lindi Manjola 44 vjete me pare
Sot ka mbylle syte me lufte e me travaj.
Ne betej per me munde fitua jeten
per 7 vite ne perballje mbi vdekjen
Qe vajzat e shejta Ana e Ema kur te rriten
T i’a mbanin mende Nanes vete fytyren
Nuk i besohet familjes, hej medet
Se kanceri u’a ndau Manjolen e shtrejte
Mbeti me pikllim ne shpirte baba Leke
e trishtume ne zemer qane Nana Dolerez.
Te vajtojne Vella Entoni e motra Matilda
Zemren ua thave, o lule Manjola…
Dy Engjejve te vegjel Ema e Ana
kurre ma me dore nuk i ledhaton Nana
I shkputi vdekja si rrufe prej qillit
Sikur ju ndale pergjithmone rezja e Diellit.
Po a thua keshtu dha urdher vete perendia?
Lule Manjola me shkua te Lumnia.
Me lane njerezit me te dashur ne te madhin hidhrrime
Me kalua ne jeten tjeter per amshim.
O Manjola e shtrejt paç dhe’un e lehte
Gjithe njerzit e tu te dashur s’te harrojn per jete
Shpirti yt o Manjole, te bafte gjithmone drite
Ne perjetsine e lumtur atje ne Parrize…
*Shkrua nga Gjeto Turmalaj me nxitjen e mikut tim te mirnjohurit Tonin Mirakaj
*31. Maj. 2013
Pse ikin shqiptarët ?
Nga Gani Qarri/
Në duart e thata mbajnë çantat
Brenda, plaçkat e mjerimit
Mbi supe pasardhësit e pafat
Nisë udhëve të mërgimit
Me qindra vetë në ditë
Vendeve të huaja u drejtohen
Nga pushtetarët që i lënë pa bukë
Shqiptarët të dëshpëruar largohen
Ata sundohen nga”Pronto”milionerët
Të cilët ditë e natë pasurohen
Derisa gra e fëmijë me barkun thatë
Evropës për shpëtim i drejtohen
Ndaj,edhe në këtë shekull të shkretë
Kur as romët e “pa” atdhe nuk trazohen
Shqiptarët nga atdheu që i lë të vdes
Kokulur e të zhgënjyer, largohen
Gani Qarri Cyrih,15 Korrik 2013
TË KAM ZAMBAK TË GJAKOVËS
Sabahate Byci
Kokën e kam shtrirë në qetësinë e natës,
Dua ëndërrën ta thërras në takim.
Që kur Ty të njoha,
Gjumin syri ma lagu
Me shiun e lotëve dhe ëndërra
Më ikë
Me tradhëtinë e ferrit
Në heshtje,
E pa zë – si Ti!
Përse nuk ke mëshirë?!
Përse s’më flet me gojë?!
– A e di se dashuria ime për Ty,
Është si trëndafili i Elbasanit,
Edhe unë Ty të kam Zambak të Gjakovës!
Jam betuar se në Pranverën e Virgjër,
Për Ty do të thur një kurorë,
Me lulet më të bukura të Kosovës,
– Ty, Diadem i Mbretërisë të dashurisë sime,
Të madhe e pa kufi –
E do t’ia fal PUHISË SË SAJ!
ME TY
Mbrëmë unë e Ti
– Ti Zhulietë
E unë Edgar Alen Poe!
Mbrëmë,
Më vonë se mbrëmja
– Unë Zhulietë
E Ti Edgar Alen Poe.
Mbrëmë që nga mesnata,
Ti me mua legjendë e Zhivagos,
Legjendë nëntori 2007,
Mbrëmë,
Ti kotja ime në pakthim!
Mbrëmë fjeta me Hënën
Mes kristalesh drite,
Humbavdekje,
Shtatë ditë e shtatë netë,
Gjuhën ma thau,
Ma vodhi fjalën foshnjare,
Të parën,
Ma vodhi fjalën foshnjare,
Të dytën.
Mbrëmë u treta në thirrje,
Një milion herë,
E mbeta si përherë e vetmuar.
Me minutat e pritjes kot –
Në minutat e pritjes.
TI, HESHTJA IME MEMECE
Mbrëmëm,
Edhe sot,
E, edhe nesër,
Edhe,
Edhe,
Edhe…
Tërhiqe zvarrë kullimin e lotëve,
Në shpirtin që e regj zemrën.
Për heshtjen varr –
Për humbjen e fjalës time
Foshnjare të parë –
Për humbjen e fjalës time,
Foshnjare të dytë!
E sot,
Sot,
Me Ty’
E’
Pa Ty,
Ndaj mërzinë,
Që as ti vetë nuk e beson,
Me lotin tim skëterrë,
Që nga thellësia e shpirtit,
Si gjak më kullon…!
Me Ty dua vetëm një herë të flas,
Mbase zërin ta dëgjoj,
Atëherë zemra të më pëlcasë.
E në çastin shterp,
Që rrezen e dritës e shkatërron,
Irisi i humbur sterrë,
Vdekjen të ma lehtësojë.
MBET E DREJTË – PA MBURRJE
Nuk të dua anipse nga larg,
Ti një trëndafil do të ishe,
Nga krypa e Tpasit,
Ose shigjeta e Neptunit,
Që flakën e shpërndan.
Të dua,
Ashtu si njeriu ca gjëra të errëta
I dashuron.
Dhe atë në shkëlqimin e verbër
Të zemrës së copëtuar
“Më shumë se dje e më pak se nesër”!
Të dua pa e ditur përse?!
Qysh kur e prej ku?!
Të dua me të drejtë pa kompleksitet e mburrje!
Të dua sepse ndryshe nuk di
Aq shumë sa që:
– Dora jote mbi toraksin tim –
Dora ime është,
Aq shumë sa që kur Ti sytë i mbyll,
Mua shumë shpejt gjumi më zë…!
EDHE PËR KËNGË
Sot ma kënaqe zemrën,
Ma mbushe shtëpinë,
Me zërin tënd të bukur,
Me shpirtin plot dritë,
Me dashurinë…
Krahët m’i dhurove,
Shpirtin, gëzimin…
Ecjen ma shpejtove,
Ma fale fluturimin.
Mos, të lutem, mos,
Se më lëndove fort,
Me le duke qarë,
E s’po pushoj dot.
Në zemrën time,
Loçkë,
Aty thellë ke hy.
Po më lëviz me gjakun
Të kam shpirt unë Ty.
MË PRIT…
P rit
O se
E ja ti
Z emra
I me – shpirt
D ua
A nipse
S i e
H utuar
U lëras
R rugëve të
I kjes bashkë me vetminë – VETËM
E dhe
GËZUAR DITËLINDJEN
Si (n)’ Qersh-i (or) – iku e kuqe flakë,
Rrezja e Diellit në thellësinë e mbrëmjes,
Puthi natën,
Dhe mori dashurinë gaforre në katrore,
Për 24 orë ose 45 herë në gji!
Me qejfe të thashë: (n)’ Korri (ik) or,
Shtatë kallinjtë e heshtjes,
Me të hidhet se vetë vdekja shekullore.
E nëse do, thuri shtatëmbëdhjetë Poezi për Bereqet,
Sepse molla qe ngrënë.
Ty, zemra ime 1 (Perisht) Marathonomak,
Vetëm e vetëm për mua,
Gushën ta puthi si pëllumb.
EDHE NGA LARG
Rrezja e Diellit puthi Yllin e Mëngjesit,
Akullit ia fali lagështinë e lotëve,
E vuajtjes së takimit në largësi,
Dashuria frymën ia zuri…!
MOLLA QË HËNGRE
Mollën që e hëngre,
Ishte e kuqe.
E kafshove,
E hodhe,
Në shportën e mbeturinave…
Mbase gabove,
Farërat i kishte origjinale,
Si të atyre,
Nga Naissi…
Mirë nuk bëre,
Hiq,
Që e kafshove,
Dhe u ndave,
Duke e lënë të lënduar…
ATENTAT
Dielli nuk duron t’i bëhet atentat,
Qelizat nuk durojnë të gënjehen…
Bashkimi nuk duron për respekt ndarjen,
Hëna nuk duron t’i vjedhin syzet…
Ajo nuk është e verbër,
Ajo sheh me sytë e shpirtit…
MË KE TRADHËTUAR
Më ke tradhëtuar në emër të shkrimit,
Në emër të figurave më ke tradhëtuar…
Kurrë nuk do të zërë vend,
Fjala e jote poetike…
Pena jote nuk ka për të shkruar më poezi,
Stuhitë e lakmisë e të tradhëtisë,
E kanë fundosur në thellësi të oqeanit…
Do të të mallkojë fjala e shkruar,
Edhe figurat e saj përjetë…