Archives for February 2013

QUO VADIS SHQIPERI?

February 1, 2013 by dgreca

Nga Reshat Kripa/

Sipas bibles terrori i ushtruar nga diktatori Neron e detyroi Shën Pjetrin të braktiste Romën por, rrugës gjatë ikjes, iu shfaq fryma e shenjtë që i tha:

– ”Quo Vadis”?

Shën Pjetri u kthye përsëri në Romë ku u sakrifikua. Ky shembull i jashtëzakonshëm m’u kujtua këto ditë kur dëgjoj debatet e pamoralshme për gjoja vlerësimin e figurave të regjimit të urryer komunist. Ndaj, me të drejtë, unë pyes:

Quo Vadis Shqipëri?

Kjo pyetje më bren nga brenda. Fati e pruri që, gjatë rrugës së jetës time, të takohem me ata burra të rrallë që zor se mund t’i vijnë më këtij kombi. Isha fare i ri. Nuk isha në gjendje të vlerësoja se kush kishte të drejtë ose jo. Ata burra më mësuan të vërtetën e këtij kombi, atë të vërtetë që dua ta shpreh në këtë shkrim.

Këto ditë, si kundërpërgjigje e vlerësimit të ish-figurave të shquara të nacionalizmit shqiptar që kanë dhënë një kontribut të vyer për kombin tonë, me rastin e 100 vjetorit të shpalljes së pavarësisë, ka shpërthyer edhe nje fushatë e nostalgjikëve të regjimit komunist që, me të gjitha mënyrat, përpiqen të reabilitojnë figurat e diskriminuara të atij sistemi.

Një rast i tillë shërbeu edhe 100 vjetori i lindjes së kryekriminelit të regjimit komunist, Mehmet Shehu. Konferenca jubilare e organizuar me këtë rast nga pinjollët e atij regjimi te urryer dhe publikimi i saj në faqet e para të medias shqiptare, është treguesi më i mirë që Shqipëria, në fakt, nuk po ecën në rrugën e duhur drejt demokratizimit të saj. Ju do të pyesni: përse? Përgjigjen kësaj pyetje jua jap unë:

Në Gjemani deri pas viteve 70-të nuk mësohej fare historia e nazizmit ose ajo e drejtuesit të saj Hitlerit. Përse bëhej kjo? Mos vallë kot së koti sa për të shkuar rradhën? Jo. Ajo

kishte një qëllim. Ajo periudhë e errët e kombit gjerman duhej

të harrohej. Populli gjerman duhej të mësohej me frymën e re që kishte lindur pas përmbysjes së nazizmit. Një gjë e tillë dha rezultatet e saj. Gjermania, djepi i nazizmit, shumë shpejt u kthye në një nga vendet më demokratike të Europës. Ky është gjenialiteti i atij kombi. Një gjë të tillë mund ta bënte një komb i veçantë siç ishte ai gjerman.

Para disa vitesh në Austri një parti neo naziste fitoi shumicën në zgjedhjet parlamentare dhe formoi qeverinë. Kundër saj u ngritën të gjitha qeveritë demokratike të botës që e detyruan të jepte dorëheqjen.

Lidhur me këto dy shembuj dua të pyes:

-Quo Vadis Shqipëri? Si ka mundësi që lejon fundërinat e regjimit të përmbysur të ringjallin ato figura që ti i hodhe në koshin e plehrave?

Ndërmjet këtyre figurave, ajo që bie më tepër në sy është ajo e kriminelit Mehmet Shehu. Ndoqa me vëmendje debatin e zhvilluar në emisionin “Opinion” në Tv Klan. Midis pjesmarrësve pashë dy figura që ora u ka mbetur qysh më shumë se pesëdhjetë vjet më parë. Njëri prej tyre, Fatos Klosi, është pedagog në një nga universitetet e vendit. Mjerë studentët që marrin leksione prej tij. Nuk e di se çfarë u mëson pedagogu i tyre. Se po të jenë ato që shprehu në këtë emision do të thoja pa mëdyshje se është mëkati i Ministrisë së Arsimit që ka caktuar në detyrën e edukimit të brezit të ri njerës të tillë të indoktrinuar jashtë mase me mentalitetin e përmbysur të epokës së errët komuniste. Ky pinjoll i atij regjimi kishte kurajon edhe sot në sistemin kapitalist dhe demokratik të deklarojë se Mehmet Shehu paska qenë një burrë shteti i shquar. I të njejtit mendim me të ishte edhe përfaqësuesi tjetër i këtij klani, Idajet Beqiri, një klloun i një partie që veç atij nuk ka asnjë anëtar tjetër, madje as pjestarë te familjes së tij.

Tani le t’i kthehemi figurës së Mehmet Shehut që po bëhet kaq shumë zhurmë ditët e fundit. Kush ishte ai? A ishte me të vërteët një burrë shteti, ashtu siç e paraqesin dy individët e përmendur më sipër?

Unë do të doja që figura të tilla, të inkriminuara me regjimin komunist, as të mos përmendeshin fare në vendin tonë, ashtu siç veproi Gjermania me Hitlerin dhe nazistët. Por, duke u nisur nga zhvillimi i ngjarjeve në vend, dua të shpreh mendimin tim për figurën e Mehmet Shehut apo edhe të figurave të tjera të atij regjimi, mendim që më thotë se Shqipëria duhet t’i hedhë në koshin plehrave dhe të mos kujtohet më për to.

Kush ishte Mehmet Shehu. Unë nuk jam historian që të merrem me dokumenta dhe fakte. Nuk dua as të citoj se ka vrarë në mënyrë cinike qindra kundërshtarë politikë apo robër lufte, para dhe pas marrjes së pushtetit nga komunistët. Unë dua t’i përgjigjem mendimit të dy zotërinjve se Mehmet Shehu paska qenë një burrë shteti i vërtetë.

Kush mund të quhet një burrë shteti i vërtetë? Zotërinjtë e mësipërm dhe sidomos pedagogu Klosi, që e quan veten një intelektual i formuar plotësisht, e dinë shumë mirë se burrë shteti quhet një person që punon me vetmohim për të mirën e kombit të vetë. Ndaj dua ta pyes:

A punoi Mehmet Shehu për të mirën e kombit shqiptar?

Kush ishin merita e tij në këtë drejtim?

Në rast se zoti Klosi, apo edhe zoti Beqiri, quajnë merita shpronësimin total të pronarëve, kolektivizimin e detyruar të tokave bujqësore, militarizimin pa shkak të vendit, shtypjen e fjalës së lirë, varfërimin deri në limitet e mbijetesës për qytetarët e të tjerë, unë do t’iu jepja të drejtë.

Le t’i analizojmë këto njera pas tjetrës.

Le të marrim shpronësimin total të pronarëve. Zotërinjtë nuk mund të pretendojnë se zoti Shehu nuk ka dorë në këtë çështje. E pra, ku çoi ky proces. Në rrëmbimin e një prone të ligjëshme, që e kishin vënë me djersë për vite me rradhë. A solli një veprim i tillë përmirësimin e gjendjes ekonomike të shqiptarëve? Përkundrazi ai solli varfërimin e tyre të skajshëm.

Po kolektivizimi i detyrueshëm i tokave bujqësore?

Fillimisht dua të bëj disa pyetje;

-Në cilin vend të botës ky kolektivizxim ishte i

detyrueshëm? A dha rezulta ky kolektivizim. Përveç asaj që fshati mbillte grurë dhe hante vetëm misër, madje edhe ky nuk mjaftonte për nevojat e tij, nuk kishte rezultat tjetër.

Le të shohim fenomenin e militarizimit të vendit. Në çdo skaj u ndërtuan mijra bunkerë për t’u mbrojtur nga armiqtë imagjinarë të krerëve komunistë. U ngritën fabrika të prodhimit të armëve që shpenzonin shuma maramendëse të buxhetit të shtetit. Çfarë panë qytetarët e këtij vendi nga këto/ Asgjë përveç varfërimit të mëtejshëm. Një ushtri e jashtëzakonshme. Për çfarë shërbeu? Një flluskë sapuni që u shkërmoq brenda ditës në fundin e viteve 90-të.

Shtypja e fjalës së lirë, fenomeni më negativ i atij regjimi. Shqipëria e vogël u mbush me dhjetra burgje dhe kampe pune të detyruar ku dergjeshin mijra fatkeqë, vetëm e vëtëm se kishin guxuar të ngrinin zërin për të drejtat e tyre. Diktatori dhe ndjekësit e tij nuk shikonin gjë tjetër përveç se armiq. Madje armiq u bënë edhe ata që kishin luftuar në një barrikadë me të. Sipas rradhës lakejtë filluan të hanë njëri-tjetrin sipas rradhës. Kjo ishte logjika e sundimtarëve.

Varfërimi ishte pika kulminante e atij regjimi. Kush është mbi moshën dyzet vjeç i mban mend rradhët e pafund për të marrë një kilogram qumësht, tollonat e racionit ku çdo familje nuk mund të merrte më shumë se një kilogarm mish, 100 gram gjalp apo ushqime të tjera të limituara kësisoj në muaj. Sot të gjitha këto duken si ëndrra, si të pabesueshme.

Atëherë pyes përsëri:

-Vallë ky ishte kryeministri i suksesshëm i asaj

periudhe? Ky ishte kryeministri që, sipas mendimit të shprehur nga dy zotërinjtë, ishte kryeministri i dytë për sukseset në Shqipëri pas Ismail Qemalit?

Si përfundim unë do të doja t’u thoja dy zotërinjve dhe gjithë atyre që kanë mendjen e tyre që të heshtin. Duan apo nuk duan epoka e tyre tashmë është përmbysur. Atyre nuk u ka mbetur gjë tjetër veçse, në rast se kanë ende ndonjë fije ndërgjegje, të pendohen dhe të kërkojnë falje. Do të doja t’iu kujtoja fjalët e Hamletit drejtuar nënës së tij:

-O nënë, hidhe poshtë gjysmën e keqe të zemrës dhe

jeto me gjysmën tjetër më të mirë!

Nëqoftëse do të kenë kurajo ta bëjnë një gjë të tillë, atëherë do të kenë të drejtën të jetojnë të qetë në shoqërinë e sotme shqiptare. Në të kundërt fatkeqësia është për ta.

Në mbyllje të këtij shkrimi dua t’i kthehem pyetjes së biblës Quo Vadis Shqipëri? Quo Vadis shqiptarë? Quo Vadis analistë dhe gazetarë që nuk reshtni së shkruari për shkaktarët e mënxyrës që pësoi ky komb? A e keni dëgjuar një gjë të tillë në vendet e tjera të botës demokratike?

Ju lutem, përgjigjuni këtyre pyetjeve. Në të kundërt heshtni!

LAMTUMIRE ED KOCH!

February 1, 2013 by dgreca

NJU JORK – Ish-Kryetari i Bashkisë së qytetit të New York Ed Koch vdiq herët këtë mëngjes në spitalin e New York-Presbyterian/Columbian – në Manhattan- New York.
Kështu deklaroi një zëdhënës i tij, i cil tha për gazetarët ish kryetari legjendar i Bashkisë së qytetit të New Yorkut, në tre mandate vdiq sot heret në mëngjes nga disa probleme të zemrës dhe shtoi se Koch kishte qenë në i shtruar në Spital në javët e fundit
Sipas tij Koch kryetari i 105 i Bashkisës së Qytetit të New Yorkut, vdiq në moshën 88 vjeç dhe ishte i pa martuar.
Deklarata dhengushëllimet kanë përcjelltë gjithë autoritet më të larta të New Yorkut këtë mëngjes.

Edward Irving “Ed” Koch ka qenë në profesion një avokat i njohur amerikan, politikan dhe komentator politik në disa televizione të njohura amerikane. Ai shërbeu në Dhomën e Përfaqësuesve të Shteteve të Bashkuara si kongresmen nga viti 1969-1977, por u bë legjendar kur për her të parë në historinë e qytetit të New York, kur shërbeu në tre terma si kryetar i Bashkisë së Qyetetit New York City nga viti 1978-1989.
Edward Irving “Ed” Koch ka Lindur: 12 dhjetor 1924, në Bronx New York, dhe : Vdiq më 1 shkurt 2013 në Manhattan – New York / Beqir SINA/

Këtu poshtë është njëvështrim në anglisht i të gjitha deklaratatve të zyrtarëve të qytetit- dhe të personaliteteve të tjerët – duke kujtuar ish kryetarin e Bashkisë së Qytetit të New Yorkut .

Mayor Michael Bloomberg

“Earlier today, New York City lost an irrepressible icon, our most charismatic cheerleader and champion, Edward I. Koch. He was a great mayor, a great man, and a great friend. In elected office and as a private citizen, he was our most tireless, fearless, and guileless civic crusader. Through his tough, determined leadership and responsible fiscal stewardship, Ed helped lift the city out of its darkest days and set it on course for an incredible comeback. We will miss him dearly, but his good works – and his wit and wisdom – will forever be a part of the city he loved so much. His spirit will live on not only here at City Hall, and not only on the bridge the bears his name, but all across the five boroughs.

“I’m expressing my condolences on behalf of all 8.4 million New Yorkers, and I know so many of them will be keeping Mayor Koch and his family and friends in their thoughts prayers. As we mourn Mayor Koch’s passing, the flags at all city buildings will be flying at half-staff in his memory.”

Gov. Andrew Cuomo

“With the passing of Ed Koch, New York has lost one of our most admired public leaders. Ed Koch embodied the highest ideals of public service and his life was dedicated toward making New York – the city and our state – a better place for all. From his days on the front lines of World War II, his time in Congress, to his leadership as Mayor guiding New York City through difficult years, Ed Koch never strayed from his unwavering commitment to serving others.

“No New Yorker has – or likely ever will – voice their love for New York City in such a passionate and outspoken manner than Ed Koch. New York City would not be the place it is today without Ed Koch’s leadership over three terms at City Hall. Mr. Mayor was never one to shy away from taking a stand that he believed was right, no matter what the polls said or what was politically correct.

“Many times in my life I have turned to Ed Koch for his advice and guidance. Just yesterday I spoke with the Mayor to wish him courage and strength, and let him know he was on all of our thoughts and prayers. I will miss his friendship, and we will all miss his perpetual optimism and tireless commitment to continually striving to improve our city, state, nation and world. On behalf of all New Yorkers, I send my condolences to his family and friends.”

Rev. Al Sharpton

“I am saddened to hear of the passing of former Mayor Ed Koch. Throughout his twelve-years of being Mayor I was one of his most vociferous critics. In fact, my first arrest was leading a sit-in on him about summer jobs for youth in 1978. We later united and worked together around the country in a national campaign for non-violent drug offenders to give them a second chance in life and we ended up getting to know and understand each other. Although we argued about everything from my marching in Bensonhurst, to Florida and Trayvon Martin, and although we disagreed on politics from his views on President Obama to other matters, I have found that he was never a phony or a hypocrite. He would not patronize or deceive you. He said what he meant. He meant what he said. He fought for what he believed. May he rest in peace.”

Rep. Peter King

“I am terribly saddened by the passing of Mayor Ed Koch. Ed Koch was a true friend and trusted advisor. Ed Koch personified the spirit of New York. New York’s Mayor For Life is now New York’s Mayor for eternity. May he Rest In Peace.”

Attorney General Eric T. Schneiderman

“As a lifelong New Yorker, it’s hard to imagine this city without Ed Koch. We will miss his keen mind, sharp wit, and absolute devotion to making a great city the best in the world. While we mourn his loss, we know that the legacy of his mayoralty, his commitment to civil rights and affordable housing, and his civic leadership long after he left City Hall, will live on for generations. I offer my sincere condolences to his friends and family during this difficult time.”

Sen. Malcolm A. Smith

“My heart is heavy this morning as my thoughts and prayers are with the family of former Mayor Ed Koch. I had the pleasure of working for Koch as one of his aides at City Hall. I was able to learn a lot from him and it was truly a pleasure to work for one of the greatest mayors that this city has ever seen. He will be deeply missed.”

Manhattan District Attorney Cyrus Vance

“New York would not be the safest big city in America today if Ed Koch hadn’t spearheaded one of the most important criminal justice reforms in New York City’s history as Mayor: selecting Criminal Court judges based on merit instead of political connections. Every New Yorker has the right to walk the streets of our city without fear and all New Yorkers deserve equal access to justice. We’d be far, far further from these goals today if not for Mayor Ed Koch’s foresight and vision and courage.

“On a personal level, Mayor Koch was always available to me with wise advice, counsel, and always delivered with a sense of humor. I will miss him dearly.”

Joe Lhota, Former MTA Chairman and 2013 Mayoral Hopeful

“I will miss Ed Koch. His leadership in leading the City out of the financial control period was flawless.”

William C. Rudin, Chairman, Association for a Better New York

“Our City mourns our beloved Mayor Ed Koch, and we mourn a dear friend. Mayor Koch was a stalwart leader for New York City. His dedication and love for New York never wavered. His wit, charm and humor were matched only by his passion for the city he loved. He led New Yorkers through many of the most trying times we’ve faced, including the near-bankruptcy of the 70s. His impact is beyond measure – he set the standard for how to manage our great city. He was a true champion of New York, and he will be missed.”

William Rapfogel, CEO, Metropolitan Council on Jewish Poverty

“All New Yorkers share the loss of a great American and possibly the best Mayor the City of New York ever had. Ed Koch was a genuine friend to the Metropolitan Council on Jewish Poverty, at one time serving as a letter-writer for our direct mail campaign. He was a source of encouragement and friendship to our organization and to me personally.

“I had the privilege of working for Mayor Koch during his first term as he led our City out of the abyss of near financial collapse. He was innovative, thoroughly engaged, a great manager, detail-oriented and compassionate — a rare combination for a government chief executive. We were able to talk extensively about Israel, improving New York and about my family and his sister, Pat, and her family, of which he was very proud. When he attended the bris of my eldest son, he was typical Koch when he proclaimed, “the lox is great and the bagels were OK.”

“His devotion to Israel and the Jewish people was steadfast and always on his mind. It is what brought him to the Metropolitan Council on Jewish Poverty. We will miss him and at the appropriate time, Met Council will dedicate a memorial in his honor.”

New York City Council Speaker Christine Quinn

“He once said, ‘I don’t want to leave Manhattan, even when I’m gone. This is my home.’ Ed Koch will never leave New York City. He will exist forever in our hearts, and in the millions of lives he touched.”

Kings County District Attorney Charles Hynes

“I have lost not only a friend but every New Yorker has lost a public servant who not only played an important role in guiding our city as a Councilman, Congressman and Mayor, but someone whose persona epitomized the city he loved. It was an honor to serve as Fire Commissioner during his administration. He always asked ‘how am I doing?’ Ed you did magnificent!”

SOFRA E DIELLIT- Ç’JEMI SHQIPËTARË/JEMI NJE FIS E NJE FARE

February 1, 2013 by dgreca

NGA NAIM FRASHËRI

Gjithë ç’jemi shqipëtarë,/
Jemi një fis e një farë, /
Kemi të tërë një shpresë,/
Një gjak, një gjuhë, një besë,/
Besë kemi perëndinë/
Dhe ligje vëllazërinë,/
Jemi gjithë shqipëtarë,/
S’jemi të çar’ e të ndarë,/
Jemi shtëpi e fëmijë,/
At’ e mëm’ e bir e bijë./
Mëmë kemi Shqipërinë/
Edhe motër urtësinë,/
Kemi ndihmës trimërinë,/
Mëm’ e atë perëndinë,/
Se asaj i prumë besë,/
Të gjith’ atje kemi pjesë./

S’jemi as turq as kaurë,
Mos e thoni këtë kurrë,
S’jemi grekër as bullgarë,
Jemi vetëm shqipëtarë
Ky emërë na ep nderë,
Pa s’na duhenë të tjerë,
Kemi gjuhëzënë tëne,
Zot’i math na e ka dhënë,
Dhe komp e mëmëdhe kemi,
Të humbur në jetë s’jemi.
Ajy që s’do mëmëdhenë
Dhe kombin e vetëhenë,
Dhe gjuhënë që flet vetë,
S’është njeri i vërtetë.
Ata quhen tradhëtorë,
Janë të mjer’ e të gjorë,
Faqezes e gënjeshtarë
Dhe të paqen’ e të marrë,
E lenë mënjanë nderë
E lipin dere me dere
Ata jane posi berri
Edhe te ndyre si derri.
Nder e vjefte s’munt te kete
Njeriu i tille ne jete.
Gjithe ç’jemi shqipetare,
Jemi nje s’jemi te ndare,
Ket’ emere mjaft e kemi
Dhe na ep nder kur e themi,
Eshte emr’i Skenderbeut,
Emr’i gjithe memedheut,
Me ket’ emre te bekuar
Tanete jane levduar.
Selenik e tatepjete
Ka qene dhe do te jete
Vend’i ter’ i Shqiperise
Me ndihmet te perendise.
O ju fqinjte e pabese!
Mos bini me ate shprese,
Shqiperia s’copetohet,
Shqipetari nuke ndrohet.
Ju e njihni shqipetare,
E kini pare me pare,
Po mos delni nga kufite
Edhe lini marrezite.
Qe te kemi miqesine
Te gjithe dhe dashurine,
S’ka njeri te marre pjese,
Per te zone do te mbese
I zoti ‘shte shqipetari,
Ajy qe ka qen’ i pari,
S’ka njeri tjatere pjese,
Pa nuke ka besa-bese.
Shqiperia ka te zone,
Q’e ka pasur gjithemone,
Me qene gjall shqipetari,
Ã‡’kerkon greku dhe bullgari?
Dhe Mal’i Zi e Serbia
Ã‡’kerkojne nga Shqiperia!
Hiquni, o te pabese!
Se e zeza do t’u prese!
Djemt’ e Skenderbeut perjete
Jane burra te vertete,
Ã‡’e pandehte shqipetare?
Te vdekur, q’i beni varre?
S’e dini ç’u ka punuar?
S’me ngjan t’i kini haruar.
Kush ia ka me te pabese
Shqiperise, do te vdese,
Do te vdes’ e te humbase,
Nga nakari te pelcase,
Shqiperia do te rronje,
Pasketaj te mbreteronje.

Hakmarrja e gjakshprishurve, apo psikopatologjia e Agimit të Artë

February 1, 2013 by dgreca

Nga Rafael Floqi*/

Dhe deklaratat e Kostas Papas e të tjerëve, nuk janë veç se nje përpjekje e njerit prej këtyre personaliteteve të atij “ grek”, për të mposhtur anën tjetër arvanite “shqiptare”./

somario/

Agimi i Artë si organizatë u themelua për të dobësuar partitë e majta në Greqi, jo kundër shqiptarëve, bile shpesh herë, në revistën e tyre botoheshin shkrime ku thuhej se grekët dhe shqiptarët janë vëllezër. Por pas viteve 2000, kjo organizatë u bë kundërshtarja më e fortë e emigrantëve shqiptarë dhe Shqipërisë

***

Nje dokumentar mjaf realist të “Sky TV” të shfaqur në Greqi vitin e kaluar , me titull “ 1821” ku thuhej se ishin shqiptarët arvanitas ata që bënë Revolucionin grek të 1921, pohohet dhe një e vertëtë tjetër “se ata u bënë më grekë se grekët”, është kjo gjë që po ndodh edhe sot me një pjesë të Agimit e Artë, një pjesë e themeluesve partisë perfshirë dhe Kostas Papas, janë me origjinë arvanitase .Analisti i medias shqiptare, Artur Zheji, para 10 ditësh bëri një rikthim me emisionin e tij “360 gradë”, në Televizionin “News 24”, në Tiranë, duke shkaktuar një provokim furtunal mediatik, nëpërmjet realizimit të një interviste në Greqi me kreun e Grupit Parlamentar të Partisë “Agimi i Artë”, Kristo Papas, që është cilësuar si ideologu neonazist i kësaj partie. Papas, siç ishte e njohur, shprehu edhe një herë qëndrimet fashiste të një pjese të politikës greke ndaj Shqipërisë dhe shqiptarëve, por në veçanti edhe ndaj çështjes çame dhe të ashtuquajturit “Vorio- Epir”.

Por ajo që më shtoi më shumë kurreshjen time , ishte një shkrim në gazetën “Dielli”- on line të historianit të mirinformuar për problemet e Greqisë , Arben Llalla, ku shkruhej: “Nëse do të shohim anëtarët e organizatës “ Agimi i Artë”, ata nuk janë vetëm nazistë, as neonazistë, por janë diçka tjetër, për të cilët bota duhet të trembet. Ata janë një organizatë e errët, e tmerrshme të cilët promovojnë ushtrinë naziste të Hitlerit. Kristo Papa që në e shohim duke dhënë deklarata për një luftë midis Greqisë dhe Shqipërisë ishte drejtuesi i shtypit dhe propagandës së Agimit të Artë, në shkrimet që shkruante Papa ngrinte lart figurat e nazistëve gjermanë me një përkushtim patologjik. Agimi i Artë si organizatë u themelua për të dobësuar partitë e majta në Greqi, jo kundër shqiptarëve, bile shpesh herë, në revistën e tyre botoheshin shkrime ku thuhej se grekët dhe shqiptarët janë vëllezër. Por pas viteve 2000, kjo organizatë u bë kundërshtarja më e fortë e emigrantëve shqiptarë dhe Shqipërisë.”. Por, pse?

Dhe zoti Lalla, si një nga trashëgimtarët e një fisi të madh nga Çamëria që e njeh mirë edhe përbërjen etnike të këtyre organizatave, dhe ashtu siç e vë në dukje ai “ Nëse do shohim nga e kanë origjinën shumica e deputetëve të Agmit të Artë. do të vërejmë se shumica e tyre vijnë nga fshatrat arvanitas si p.sh.: Nikolaos Mihalolakos, Eleni Zarula, Kristo Papa, Mihail Arvaniti, Nikolaos Mihas (mbiemri këtij ka qenë Bythkali para shumë viteve sepse e njoh familjen e tij), Dhiumitrios Kukuçi, Estathios Bukuras (edhe një kushëririn e këtij e njoh thotë ai , flasim shqip shumë mirë ), Ilias Kacidharis etj. Lirisht mund të them se po t’u bëhet ADN-ja do tëdalë se e kanë të njëjtë me shqiptarët”.

Duke pasur parasysh këto fakte, por edhe të tjera, se personat historikë grekë , të cilët janë treguar më armiqësorë ndaj shqiptarëve kanë pasur lidhje gjaku me shqiptarët ( arvanitas- apo çamë ortodoksë) kujtoj këtu edhe kriminelin Napoleon Zerva, i cili kishte lindur pikërisht ne Artë, të Çamerisë , në Maj 17, 1891 dhe kishte hyrë vullnetar me 1910, duke luftuar ushtrinë turke , apo edhe Karapanon e Spiromilon me Republikën e Epirit të Veriut, të cilët kryen krime makabre në gjithë Jugun e Shqipërisë duke djeguar e rrënuar 90 fshatra me ushtrinë greke dhe andartët, kriminelët e liruar e Kretës ,duke kryer akte genocidi të tilla si Masakra e Panaritit, apo e fshatit Kodër, në Tepelenë, duke vrarë dhe prerë burra pleq e gra e fëmijë muslimanë të krishterë, etj.

Historiani Abedin Rakipi në një shkrim të tij mbi fillimet e gjenocidit çam, flet për masakrën e Dervizianes (Dervishanes) të vitit 1772 , pohon se fillimet e genocidit të çamëve ne zonën e Sulit dhe Artës kishin karakter fetar të yshtur nga Kisha Greke. “Te gjithë gratë, dhe jetimët e mbijetuar të Dervishanës u vendosën, në Artë dhe një pjese e konsiderueshme e çamëve të Artës e kanë origjinën nga Dervishana, ose Derviziana në greqisht. Fshati pas depërtimit dhe masakrës se çamëve u popullua nga Suliotët. Kjo masakër do te shënonte therjen, çnderimin dhe depërtimin e 200 familjeve çame myslimane, fshati i te cilëve do të popullohej pastaj nga kleftët suliotë. Është për t’u theksuar fakti se një nga familjet qe banonin Sulin ne atë kohë ishte dhe familja e Tusas Zerva, familje nga e cila rrjedh edhe Napoleon Zerva i cili gjatë Luftës së Dytë Botërore do te përfundonte veprën famëkeqe duke masakruar gjithë çamët dhe duke i deportuar nën hijen e thikave, gratë dhe jetimet çamë mbetur pa burra, dhe baballarë”. Nuk dua t’i jap lexuesit idenë se edhe me Agimin e Artë , kemi të bëjmë me një luftë fetare ndërshqiptare, “suliotë e arvanitas kundër çamëve muslimanë.” Por,s iç pohon dhe vetë “Papas se me çamët kishte mbaruar punë Zerva”. Kështu ka dhe një arsye a posteriori për të kuptuar se puna e bashkëpunimit të çamëve me nazistët gjermanë ishte vetëm preteks. Pasi kjo nuk i jep shpjegim edhe një mospërputhjeje tjetër, nëse çamët bashkëpunuan me nazistët, (gjë që s’është fare e vërtetë pasi qe Zerva ai që bashkëpunoi me gjermanët dhe masakroi, me miratimin e heshtur të britanikëve), atëhere , pse këta nazistët e rinj, të Agimit të Artë duhet t’i urrejnë çamët? Pra, nuk është çështje ideologjie, por sipas mendimit tim një patologji sociale.

Ky arsyetim mund të shërbejë për të analizuar devijacionet psikopatologjike të zotit Kristo Papa, dhe ato se ato ç’ka thotë ai për flamurin e Skënderbeut apo Jorgo Kastriotin ,nuk janë veçse projeksione të një mendje të frustruar. Gjergj Kastrioti i takon sa shqiptarëve dhe arvanitasve, edhe pse ata vetëm emrin ia kanë përkthyer në Jorgon e këtij Kristos Papas , që i quan “shqiptarët kusarë dhe bastardë”.

Intuita me shtyu të humumtoj, se mos vallë, këtu kishim të bënim me një sindromë identiteti tek një pjesë e arvanitasve, të cilët të ndodhur në një realitet opresues grek me shekuj ndaj tyre, kërkojnë të theksojnë më me forcë identitetin e tyre të dytë atë grek , kundrejt identitetit gjenetik shqiptar, ndryshe nga arbëreshët e Italisë. Nga pikëpamja psikologjike dhe socio-linguistike burim i këtij qëndrimi është frustrimi i tyre nacional dhe racor që sipas hulumtimeve më të fundit, është sindroma që çoi në të njëjtat pasoja të rrezishme sociale siç qe ajo që çoi Hitlerin tek Holokausti. (Për koncidencë kjo javë shënon edhe 80- vjetorin e ardhjes së Hitlerit në pushtet).

Sindroma e Çrregullimit Multilingual të Personalitetit,sipas psikiatërve ka simptomat dhe shkaqet e veta, por fatkeqësisht sipas specialistëve, nuk ka trajtim ose shërim, që do të thotë, se kjo përbën një Çrregullim Personaliteti të Shumëfishtë (ose çrregullim disociues identiteti të personalitetit) që është një gjendje që përbën bazat e skizofrenizë”. Kur dy personalitete në mënyrë rutinore të ndryshme marrin në dorë kontrollin e sjelljes së individit me një humbje të kujtesës asociuar që shkon përtej harresës normale”. (Grohol) Në fakt, në një studim të kryer nga hulumtuesit Torsten Ringberg dhe Laura A. Perracchio nga Universiteti i Wisconsin, Milwaukee, dhe David Lewis nga Baruch College, zbulohet se personat bilingualë ose bikulturalë (p.sh. individë t të cilët janë pjesë e dy kulturave të ndryshme dhe flasin gjuhë të shoqëruara me ato kultura) shpesh raportojnë se ndjehen si persona të ndryshëm, kur flasin gjuhë të ndryshme. Përveç kësaj, ky çrregullim disociues i identitetit “pasqyron një dështim të tyre për të integruar aspekte të ndryshme të identitetit, të kujtesës e ndërgjegjes. Çdo status personaliteti mund të ketë përvojë dhe një histori të veçantë personale, me imazhin e vet, dhe identitetin, duke përfshirë madje dhe quajtjen e vetes një emër të veçantë përkitas sipas gjuhës që flasin “( sipas Shoqates Amerikane të Psikiatrisë).

Këto karakteristika janë të ndara në Ç’rregullimin e Personalitetit Multilingual (Bilingual) ;kur këto dy gjuhë përfundimisht zhvillojnë dy, personalitete të ndryshme të veçanta që jetojnë në dy botë të ndara. Dhe deklaratat e Papas e të tjerëve, nuk janë veç se nje përpjekje e njerit prej këtyre personaliteteve -të atij grek, per të mposhtur anën tjetër arvaniten ( shqiptaren). Këto dy personalitete janë të ndërshkëmbyeshëm, në varësi të presioneve sociopolitike dhe kulturore që përcaktojnë identitetin që individët përzgjedhin. Kështu mund të marrë shpjegim dhe fakti që përmendet në shkrimin e A. Llallës ku shkruhet se “Në përgjithësi organizata “Agimi i Artë” përdor simbolet e vjetra shqiptare, ajo si ngjyrë kryesore ka pasur fushën e kuqe me shkronja të zeza dhe shqiponjën dy krenare që është simboli i familjes së Kastriotëve. Por pasi fitoj disa vende në Kuvendin e Greqisë ndryshoi ngjyrat nga e Kuq e Zi, në të Kaltër me të Bardhë, kjo pasi partitë majtiste i akuzuan se janë me origjinë shqiptare dhe përdorin ngjyrat e flamurit të Skënderbeut. Në numrin e revistës të Agimi i Artë të Tetorit 1986, para valës së emigrantëve të vitit 1992, shkruhej me shkronja të mëdha: “Grekët dhe Shqiptarët, një popull, një racë, një atdhe”. Ç’farë ndryshimi?!

Po kështu, me këtë çrregullim personaliteti shpjegohet dhe qëndrimi ndaj Vorio- Epirit. “Ministria e Jashtme ka frikë të përdorë emërtimin Vorio- Epir”, tha Papas . Ndaj ne jemi shumë krenarë si parti, dhe unë personalisht, që e detyruam zv/ministrin e Jashtëm të Greqisë, z. Ciara, të pranojë në sallën e Parlamentit grek dhe të shqiptojë emërtimin Vorio-Epir. Made, duke iu përgjigjur pyetjeve tona, z. Ciara pohoi se edhe ai është vorio-epirot.”

Kjo vërteton sipas meje egzitencën e Çrregullimit Multilingual të Personalitetit, dhe unë do të shkoja edhe më tej, se njerëzit dygjuhësh përjetojnë në fakt një lloj çrregullim të shumë fishtë (Multiple) të personalitetit. Në individët me çrregullim personalitetit Multiple ka një moment në të cilin personi shfaqet me një personalitet dhe pastaj merr përsipër një tjetër dhe tranziton nga njeri tek tjetri. Kjo periudhë transitore mund të marrë diku nga disa sekonda deri në disa orë. Dhe individ i vetë përjeton ato si realitete të vërteta , sikur është duke jetuar në një vend tjetër, me një kulturë tjetër . Diçka që duhet të theksohet është dallimi në mes të qenit thjesht dygjuhësh dhe të qenit dygjuhësh dhe dy-kulturash, ky është dallimi në mes, të themi, dikujt që ka trashëgimisë arvanite që u rrit duke folur të dyja gjuhët greqisht dhe shqip dhe dikush nga Shqipëria , gjuha amtare e të cilit shqipja dhe që ka mësuar gjuhën greke kur shkoi si emigrant në Greqi. Në rastin e pare, personi do ta paraqesë këtë çrregullim, sepse ata janë dygjuhësh, por bi-kulturorë, në rastin e fundit personi thjesht ka mësuar vetëm një gjuhë të re.

Eshtë interesant se çrregullimet të njejta me ato të personalitetit të Papas gjejmë dhe në “kartelën” e Hitlerit. Sipas një studimi të Universitetit të Kolorados, në Kolorado Springs të akademikëve Frederick L. Coolidge *, Felicia L. Davis, dhe Daniel L. Segal rreth Hitlerit diagnostikuan me hypotheze se Hitleri do të ishte diagnostikuar me skizofreni, paranojake. Kjo hipotezë është bazuar mbi përkushtimin e tij të shpeshtë me iluzionet e persekutimit (p.sh., nga babai i tij mospranues, ose nga ata që nuk duan të njihnin “talentet” e tij dhe protagonistët hebrenj iluzionet rreth hebrenjve ( idea e të qenit gjysmë- hebre dhe iluzionin e diskutueshëm të tij mbi delirin e madhështisë në Pasewalk. Preokupimi i tij me hebrenjtë si të Gjermanisë kundërshtarët e tij dhe besimet irracionale e përhapjes të sëmundjes çifute e bëne që ai sipas shumë gjasash të kishte një çrregullim paranoid personalitetit”.

Ky përkim psikopatologjik në mes Hitlerit dhe “nazistëve të Agimit të Artë ka të njëjtin mekanizëm psikopatologjik që bazohet në një çrregullim personaliteti, i cili po të marrë përmasa sociale dhe politike mund ta çojë botën sërish në një kasapanë si ajo hitleriane. Tendencat totalitare nuk janë unikisht një problem gjerman, siç etiketonin njerëzit asokohe. Shumë akte gjenocidi kanë ndodhur qysh prej asaj kohe, dhe madje tejembanë botës. Por ngjarjet e 30 janarit të 1933-shit shërbejnë ende si paralajmërim. Këtu mund të nxjerrin mësim edhe politikanët grekë . 80 vjet janë një periudhë e gjatë, por ngjarjet e asaj dite janë ende kuptimplota . Nëse ne harrojmë ç’ka ndodhur, ato ngjarje mund të ndodhin përsëri dhe nuk do të mjaftojë një “persona non grata” për t’i ndalur.

Kryeredaktor I TV të Shqiparëve të Amerikës/

ÇËSHTJA ÇAME, DIKUR E HARRUAR – SOT MË E GJALLË SE KURRË

February 1, 2013 by dgreca

Nga VJOLLCA BRAHO/

Të shumtë mund të kenë qenë ata që kanë shpresuar në një harresë të çamëve mbi të shkuarën e tyre. Të shumtë kanë qenë ata që kanë ndërtuar muret për të kthyer në të pamundur të drejtën e çamëve për vendlindjen e të parëve, në historinë e tyre, shtëpitë e tyre. Emrat grekë që shënuan një nga tragjeditë më të tmerrshme të shekullit të shkuar janë aty, pa mundur të realizojnë të pamundur: harresën tonë. As diktatura e Enver Hoxhës që me vulën e saj në vitin 1953 vulosi burracakërinë e saj për të plotësuar dëshirën e Napoleon Zervës me shokë, duke hequr shtetësinë greke, nuk mundi të hiqte nga mendja e secilit prej nesh asgjë nga ajo që na takon.

Po cilët jemi ne, sot pas 68 vitesh të atij gjenocidi, që dogji e thërrmoi gjyshërit tanë, përpara fëmijëve të tyre, të cilët morën rrugën e mbijetesës? Këtë përgjigje kemi nisur prej 20 vitesh ta japim përmes zërave të ndryshëm, duke ardhur deri në bashkimin e një force të madhe politike, për të qenë bashkë, në një zë të vetëm, për shpirtin e 4900 të vrarëve, për mijëra të tjerë të përzënë nga një gjenocid i pashembullt.

As dëshira e shfrenuar e Zervës, Doroteut, Zikos, Gullës, Kaços apo të tjerëve, e as servilizmi i ish shtetit të Hoxhës nuk mundën që ta mbulojnë atë lidhje me vendlindjen, me vendin ku prehen varret e të parëve, ku nisi e qara e shumë prej gjyshërve apo prindërve tanë.

Po cila forcë e la kaq të fuqishme këtë ndjesi për ta parë gjithçka si të mundshme? Cila forcë na bën sot bashkë, që na jep kurajën për ta parë kaq afër zgjidhjen dhe realizimin e një ëndrre që ka mundur të bashkëjetojë me secilin prej nesh?

Dua të besoj se jeni në një mendje me mua, se ninullat, këngët, kultura që kemi marrë në shtëpitë tona, nga nënat çame, nga gratë që hynë nuse në shtëpitë çame dhe u bënë pjesë e historisë, u trashëgua forca më vitale, e cila sot i gjen thuajse me të njëjtën ndjesi si gjyshërit ashtu edhe më të rinjtë e familjeve tona.

Ne u përulemi sot atyre nënave, grave, vajzave, që mundën të mbajnë gjallë çdo ninullë, çdo këngë, çdo histori të të parëve, duke i edukuar bijtë e tyre, familjet e tyre, me amanetin për të mos e harruar atë çka u ndodhi të parëve. Ne u përulemi atyre nënave që lotin e kthyen në monument kujtese, duke na e sjellë përmes këngës, përmes valles, të atyre këngëve dhe valleve që sot i këndojmë të gjithë, në çdo gëzim, duke bashkudhëtuar me ne, me historinë tonë, me atë që ne e kemi ruajtur për ta bërë sot një çështje e cila mbështetet jo vetëm nga ata që e kanë origjinën e tyre nga Çamëria, por nga çdo shqiptar, sepse historia jonë është tashmë edhe e shumicës së shqiptarëve, është pjesë e këtij populli, me të cilin ne ndajmë çdo ditë gëzimet tona, lotin tonë, të ardhmen tonë.

Po si do mundemi të arrijmë drejt asaj që është e drejta jonë?

Partia për Drejtësi, Integrim dhe Unitet është ndër forcat politike më të reja në vend. Por votat ndaj kësaj force në dy zgjedhjet e fundit treguan se shumica që rrjedh nga një gjak çam prej shumë kohësh është në të njëjtën udhë me ne, me të njëjtën dëshirë me ne, për të zbardhur atë që ka ndodhur në 100 vitet e fundit, teksa përndiqeshin nga regjimet në Greqi e Shqipëri, teksa përziheshin në vendlindje dhe persekutoheshin nën diktaturën e Enver Hoxhës.

Ne sot jemi atje ku votohen dhe propozohen ligje, në Kuvend. Ne jemi të bindur se, arenën politike në Shqipëri e pasurojmë përmes forcës që kemi trashëguar, përmes traditës sonë të mrekullueshme, përmes asaj tradite që gojë më gojë, ka mundur të qëndrojë e gjallë, edhe pse kanë kaluar mbi 68 vite nga ai gjenocid i tmerrshëm apo edhe nga dhjetëra persekutime të një shteti që nuk mund të duronte dot shpirtin e sakrificës që mbartnin të parët tanë.

Ne, si përherë paqësorë, kemi mundur tashmë të bindim çdo bashkëkombës, se zgjidhja e problemit çam duhet kërkuar si një e drejtë që bën krenar çdo qytetar të këtij vendi, se është pjesë e rëndësishme e krenarisë së gjithë shqiptarëve.

Sot ne kemi hedhur vetëm një hap. Çdo ditë ne kemi mundur që të nxjerrim në pah identitetin tonë, forcën tonë të madhe për të besuar, për të parë përpara. E teksa shoh se një vajzë fare e re dhe një gjyshe e jona, bisedojnë me të njëjtin pasion për Çamërinë, nuk ka se si të mos besoj se, ajo që kemi amanet, ajo me të cilën jemi edukuar, tashmë është futur në rrugën e zgjidhjes.

Ne besojmë se, duke qenë bashkë, do të mundemi të jemi çdo ditë e më pranë asaj të cilën e kemi besuar, të cilën e kemi ëndërruar, të cilën e kemi pasur pjesë të vetes.

Ne kemi krenarinë, të cilën nuk e kemi lënë për asnjë çast, sepse në emër të dhimbjes ne kemi ditur të falim dashuri. Ne e duam këtë vend. Ne e duam të shkuarën e prindërve tanë. Ne e duam të ardhmen e këtij vendi. Ndaj dhe kërkojmë që, në emër të një të drejte thelbësore, të një të vërtete historike, të një të vërtete që mbart civilizimin e kombeve, të mundemi të rikthejmë paqen mbi atë dhimbje që kaluan gjyshërit tanë, prindërit tanë.(Kortezi-Shqip)