• Home
  • Politics
  • Opinion
  • Culture
  • Sports
  • Economy
  • Interview
  • Reporting
  • Community
  • Vatra

Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Archives for September 2013

“Intervention Lessons From Kosovo for Syria”

September 3, 2013 by dgreca

By David L. Phillips/

President Bill Clinton intervened in the Balkans to end a war in Bosnia and stop the slaughter of civilians in Kosovo. As the United States considers military intervention in Syria, the Obama administration should reflect on America’s Balkan engagements in the 1990s, considering what was done right — and wrong.

The international community took more than 3 years to stop ethnic cleansing in Bosnia. While it dithered, more than 100,000 people were killed and millions displaced. The response to Serbia’s aggression in Kosovo was faster and more effective. NATO launched a 78-day air campaign that prevented what happened in Bosnia from happening in Kosovo. The diplomacy and military operations were imperfect, but Kosovo is the gold standard in humanitarian intervention.

Here are some lessons from Kosovo that are relevant to Syria:

-Diplomacy comes first: After more than a quarter million Kosovo Albanians fled to the mountains during the summer of 1998, the U.S.-led Contact Group, which included Russia, negotiated the Kosovo Verification Mission (KVM) to verify the withdrawal of Serb forces, enable the return of displaced Kosovars, and ensure the delivery of humanitarian supplies. The KVM was suspended after 40 Kosovo civilians were massacred in Racak, including women and children.

-Back diplomacy with the threat of force: After Racak, NATO approved an “activation order,” the last step in force readiness before launching an attack. U.S. Special Envoy Richard C. Holbrooke issued an ultimatum, but Slobodan Milosevic scoffed at Holbrooke’s threat. NATO launched limited operations, then paused. Holbrooke called Milosevic to give him a last chance, but his entreaties were ignored. NATO’s full force was unleashed only after all diplomatic options were exhausted.

-Build international coalitions: With the UN Security Council paralyzed, the U.S. abandoned efforts to gain a UN resolution and focused its diplomacy on building consensus among NATO Member States. NATO did not act alone. It was backed by the Organization of Islamic Conference and statements by the UN Secretary General.

-Gain Congressional and public support: The Clinton administration worked effectively with civil society groups and the media to expose Milosevic’s criminal regime and make the case for military action. Intervention was supported by a broad bipartisan group of lawmakers. Albanian-Americans played a key role garnering support.

-Keep all options on the table: Clinton pledged no U.S. ground troops. Milosevic believed he could withstand NATO’s air campaign, and hunkered down. Milosevic
finally capitulated after 78 days of intensive bombing.

-Expect retaliation: Serbia intensified its ethnic cleansing when NATO attacked. Serbian forces went door-to-door, assassinating Kosovo Albanian leaders and displacing more than one million Kosovars. The U.S. had conducted extensive contingency planning. Expecting population flows, humanitarian supplies were pre-positioned in Macedonia and Albania.

-Anticipate collateral damage: NATO mistakenly bombed a convoy of Albanian refugees fleeing Decani, killing 73 civilians. In the fog of war, NATO also accidentally bombed the Chinese embassy in Belgrade. Clinton personally apologized, but the incident entrenched China’s opposition to the war.

-Work with insurgents: Target selection became more difficult as the bombing campaign dragged on. NATO cooperated with the Kosova Liberation Army to identify targets and track Serbian troop movements. The KLA was an essential force on-the-ground that helped guide NATO air operations.

-Hand-over power to a credible local partner: American diplomats worked intensively to forge cooperation among Kosovar leaders. The Kosovo “Unity Team” became the nucleus of post-Milosevic administration in Kosovo.

-Walk-the-talk: In the middle of the Kosovo conflict, dignitaries from around the world gathered in Washington, D.C. to celebrate the 50th anniversary of NATO’s founding. The Clinton administration understood that Kosovo was more than a test of Western diplomacy. The future of the North Atlantic Alliance was also at-stake.

Has the Obama administration taken on-board lessons from Kosovo?

The United States is diplomatically isolated, except for France which endorsed air strikes against Syria. Even Great Britain, America’s erstwhile ally in Iraq and Afghanistan, has balked. The Obama administration released its intelligence verifying Assad’s use of chemical weapons too late to influence the British parliament’s vote to authorize use of force. After the vote, Obama offended Britain by referring to France as America’s “oldest ally.”

Though Russia and China have vetoed three resolutions designed to pressure Assad, the Obama administration has bent over backwards to work with Russia on talks between the regime and opposition. The Geneva conference was stillborn from the beginning, and has recently been overtaken by events. Hezbollah entered the battlefield, rolling-back gains by the insurgents and further regionalizing the conflict.

Indignation is the right response to Assad’s use of chemical weapons. However, the threat of military action is more effective when demanding compliance rather than as a punitive measure. With U.S. tomahawk cruise missiles locked and loaded, the Obama administration should demand that Assad sequester chemical weapons under UN control or hand over field commanders to the International Criminal Court. It could also give Assad a deadline to relinquish power.

Some Members of Congress want air strikes to advance the goal of regime change. But who will succeed Assad? Syria’s insurgency is dominated by the Al-Nusra Front, an al-Qaeda affiliated terror group murdering Alawites, moderate Arab Sunnis, and Syrian Kurds. Just like Kosovo when more than 100,000 Serbs fled after Milosevic was defeated, reprisals resulting in a bloodbath are a real possibility when Assad steps down.

Secretary of State John Kerry has been a passionate point man in the recent flurry of public diplomacy. However, the administration has not done enough to explain why it is in America’s national interest to attack Syria. Given public skepticism, Obama’s decision to consult lawmakers is a high-stakes gambit. Ronald Reagan and Bill Clinton launched strikes against Libya, Afghanistan and Kosovo without asking Congressional authorization.

Obama repeatedly characterized military action as “limited and narrow.” He called it a “shot across the bow.” He also publicly ruled out the possibility of ground troops. Taking the middle ground satisfies no one. Opponents to military action are not convinced. At the same time, moderation may be alienating some senators clamoring for a more robust response.

Obama is clearly a reluctant warrior. He understands that Americans are weary from a decade of conflict in distant lands. However, Obama has boxed himself into a corner. Speaking at an impromptu news conference more than a year ago, he went off-script saying that President Bashar al-Assad’s use or movement of chemical weapons represents a “red-line” that would change his administration’s “calculus,” with significant consequences including the possibility of more direct U.S. intervention in the conflict.

Drawing a red-line is morally correct. It is also in America’s national security interest. I visited Iraqi Kurdistan after chemical weapons were used to kill thousands. It was a horrific scene. Indiscriminate use of the world’s most heinous weapons against civilians violates international humanitarian law and norms of decency. Just like Milosevic’s murderous rampage in Bosnia and Kosovo, it cannot be tolerated.

However, military action is a tactic not a policy. The decision to go to war should be linked to a broader strategy of creating a safe haven on Syria’s border with Syria and Jordan. The safe haven would be protected by a no-fly-zone, enforced by NATO. As was the case in Kosovo, a Russian contingent under NATO’s command could be deployed. The safe haven would allow refugees to return to Syria. It would also provide a buffer between Syria and front-line states, furthering stability in the region. Creating a safe haven could also change momentum on the battlefield, revitalizing prospects for a Geneva conference and bringing the grinding conflict in Syria closer to an end.

(David L. Phillips is Director of the Program on Peace-building and Rights at the Institute for the Study of Human Rights. His most recent book is Liberating Kosovo: Coercive Diplomacy and U.S. Intervention).

Filed Under: Interviste Tagged With: David Philips, From Kosovo for Syria, Intervention Lesson

Albania’s women and their ownership rights

September 3, 2013 by dgreca

By Merita B.McCormack/ Washington DC/

The notion of “private property” was non-existent for almost five decades (1944-1991) in Albania. Women and men were equally stripped of that basic human right during Communism. The expropriation of private assets, which began as the “Agrarian Reform” and “Collectivization” in 1945, was a relatively short process that accompanied the repressive policies for the whole country, which left life long consequences with almost every Albanian. The post communist transition period, 1991-present, an ongoing process, has proven to be a difficult one, reflected by the multilevel efforts to find an acceptable and feasible solution for the restitution and compensation of lost assets, but also developing a democratic Albania at the same time.

Based on the criteria of fairness and legality, Albania’s government has put in place different mechanisms and crafted legal frameworks which aim to guarantee “the recognition of the private property right for those subjects whose property was expropriated, nationalized, confiscated or taken away through any unjustified means by the state”. (cf. Review of Legal Framework, B. Abdurrahmani, 2013). Several laws and reforms are addressing this issue, (law nr 7501, 1991, law nr. 8398, 1998 etc) while at the same time Albania’s development process in order to meet EU accession criteria, have also moved forward.

One area of focus is support to gender equality and development of women entrepreneurship. Since the notion of “private property “ was rehabilitated (1992) and the private businesses began to flourish, women entrepreneurs in Albania did not grow similarly compared to that of men entrepreneurs. This is largely attributable due to the fact that more than half of Albanian population lives in rural areas, where property is owned on a family base, the man being the head of a family serves as the legal representative. “According to INSTAT Albanian women own 25.7% out of 106 477 businesses in the country. 18% of private business managers are women” (UN WOMEN).

Given that only 6% of the farming business is owned and operated by women farmers (cf UN Women), it affects the country average of women entrepreneurs. Citing constrains in the tax system and the high level of informality of women entrepreneurs, lack of access to finance for  “start up” or to expand existing businesses, gender related division of labor, lack of business practice knowledge, information, contacts and experience, the “UN WOMEN” is pressing for Albania to develop, promote and provide support for women entrepreneurship. Recognizing the need for equal development of women, the Albanian Government is committed to the issue of prioritizing support to women entrepreneurs.

The establishment and effective operating of the National Centre of Business registration (Law 9723, 2007) and the National Licensing Centre (Law Nr. 10081, 2009) serve as a gateway to the effortless process of registration and licensing the business. This removes several bureaucratic barriers to the process and eliminates time and money.  A hefty filing fee and a deposit of about US $ 1000.00 is now gone.

The establishment of the  “Creative Economy Fund” is another step by the Albanian Government to support and encourage women entrepreneurship.  This Fund, which encompasses fifty million lekë allows for the craft tradition (cottage industry) to bloom into a profitable industry where women owned enterprises could flourish. According to Prime Minister Sali Berisha “The craft tradition in Albania is great and it intermingles into one the cultural heritage, imagination, but even the sense of business.” (Cf. Council of Ministers website, 09/12)

“The shortening of the registration process and its digitalization facilitates greatly the registration and licensing of any business”- said Ermira Babaliu, the renowned artist and business owner, who spends her time between Albania and USA.

“The problems are the Albanian mentality and the corruption. Males (sons) in the Albanian family think and believe that they are the only ones entitled to family heritage. Hence the majority of property is still registered on the male names, especially in the northern areas. Yet corruption of those who handle the process, from local to central government offices is prevalent and a big problem”.

The Albanian legislation does not provide any specific article or facilitating procedure for women owners, said Lida Kushi a construction business owner from Korça region. The same procedures for men are in place for women too. Surviving the market as a woman owner though is sometimes an unbearable Calvary. The law is not clear enough and those existing laws are not implemented in about 50% of the times. The Albanian world, especially in the provinces, is still a patriarchal one. Some NGO-s have tried to encourage the women entrepreneurship, but without much success.”

The National Strategy for Development and Integration for the period of 2013-2020 foresees programs that will continue to support women participating in the national economy as owners of private businesses and of land.

 

 

 

Filed Under: Analiza Tagged With: Albania's women, and their, Merita Bajraktari McCarmack, ownership rights

SHKËNDIJA SHQIPTARE TË ZJARRIT KOMBËTAR NË AMERIKË

September 3, 2013 by dgreca

Nga Albert HABAZAJ*/

( Në foto: Eqerem Beqiri me atdhetarë të shoqatës “ Bijtë e Shqipes” në Filadelfia)

Një mbasdite të këtij fillimshtatori, i shkoj në shtëpi mikut tim të vjetër, Skënder Beqirit, fotografit të shquar të Vlorës. Ai mban 85 vite mbi supe, por nuk i përfill fare; i flak tutje si pelerinë e vjetër; me fjalë, me shpirt, me lëvizje dhe me vepra. Ta shikosh, pa e njohur, thua se duhet të jetë në prag të pensionit, aty te 62, 63 vjeç: trupdrejtë, i hollë si shkop i thantë, shikimkthjellët, me atë fytyrë si eshtër bredhi e me një ballë fisnik larë nga erërat e furtunat  detare e kontinentale që, për një shekull nuk reshtën së qëlluari familjen atdhetare dhe përparimtare të Skënderit tonë, vlonjatit nga Çamëria, shqiptarit të zjarrtë, zemërpërvëluar për Mëmëdhe. Objektivi i vizitës sime ishte të përgatisja një shkrim me të dhënat e tij për gazetën “Dielli”, se ajo lexohet nga gjithë shqiptarët , në çdo kënd të globit, ku ata jetojnë e punojnë. Zonja Resmie Mane Beqiri, si një zonjë fisnike, bën traditën e mikpritjes me kafe e raki e fluturon si flutur. Respektojmë protokollin e rastin, kur papritur thotë Skënderi: “Vapa s’ka rënë. A bëjmë një shëtitje nga Uji i Ftohtë?”. “Me kënaqësi, ia kthej, se jam më afër shtëpisë.” Qeshim dhe nisemi. 7 kilometra në këmbë, me ecje normale, mbërritëm këndshëm tek një lokal, buzë detit. Vijuam bisedën, mbushëm nga një gotë birrë me dallgë deti dhe unë shënoj fjalët e atij  burri, që më ngjan si një lastar shkulur nga një bredh i bardhë. Biseda rrjedh e kulluar nga Vlora e vjetër, te Vlora e sotme, në Vlorën e Nesërme, nga Çamëria në Labëri, nga Vrohona e Gumenica në Tërbaç, nga Shqipëria në Filadelfia. Filadelfia (Philadelphia) është qytet kryesor i Pensilvanisë, SHBA, një port i thellë afër Oqeanit, aty ku bashkohen lumenjtë Delaware dhe Schuylkill; me mbi 1 milion e 600 mijë banorë. U kolonizua së pari prej suedezëve në vitet 1640; është tani qyteti i dytë për nga madhësia në bregdetin lindor dhe i pesti në SHBA, me industri që prodhojnë pjesë automjetesh, makineri elektrike, veshje, tapete, instrumente shkencore dhe cigare. Atje Marubi i Ri ka të afërmit e gjakut e të zemrës. Në Filadelfia jetojnë rreth 10 mijë shqiptarë, që janë organizuar si bashkësi atdhetare dhe kanë krijuar shoqatën “Bijtë e Shqipes”.

“Rastësisht, duke parë në video dhe foto dhe duke biseduar me njerëzit e mi, që ndodhen në Filadelfia të Amerikës – nis rrëfimin Skënderi – mallëngjehem, se ata kanë ikur nga Vlora, si shumë shqiptarë të tjerë para  20 vjetësh  e kusur. Erdhën në Vlorë në Vlorën e tyre, në Vlorën tonë, gjatë muajit gusht. Në shtëpi, lindi njjë bisedë e gjatë, lidhur me ndryshimet që ka pësuar Vlora dhe mbarë Shqipëria këto vite, që ata jetojnë në Amerikë. Biseda vazhdoi me pyetje e përgjigje të ndryshme, sa për Amerikën dhe për Vlorën dhe Shqipërinë në përgjithësi. Mua personalisht, – ndez fjalën Skënderi,- më tërhoqi më shumë  Çështja patriotike e Shqiptarëve që jetojnë në Filadelfia. Gjithë kuriozitetin tim e përqëndrova tek edukimi patriotik i fëmijve, që kanë ikur 20 e ca vjet më parë dhe, sot ata janë rritur atje dhe vijojnë apo kanë mbaruar dhe universitete të ndryshme në Filadelfia. Eni, vajza e nipit tim ka mbaruar për Mjekësi atje. Gjaku ynë atje rrjedh i pastër me gurgullimë, shqiptarisht, i integruar me qytetarinë më të kulluar në botë. Ndër patriotët dhe intelektualët tanë me përvojë atje, mund të përmend emrat e nderuar të Sadik Kosovës, Vllas Filit, Llazar Vjeros, Artan Beqirit, Petrit Zenos, Abedin Temes, Haki Çollakut, etj. Prejardhja e tyre është djepi shiptar me Kosovë, Shqipëri e Çamëri, që mua më ngjan si ajo shqiponja e plagosur në fluturim drej jetës, drejt botës drejt Perëndimit. Është për t’u theksuar, se shoqata “Bijtë e Shqipes” bën një punë shumë të çmuar, sidomos me të rinjtë, që vazhdojnë studimet, se të vjetërit, tashmë janë të formuar atdhetarisht dhe janë model edukimi për brezat, si stafetë kombëtare, larg Atdheut. Të rinjve u ofrojnë të dhëna për shqiptarët, për Shqipërinë, për trojet e saj, për krahinat, për bijat e ndritura e bijtë e mëdhenj që ka nxjerrë Shqipëria e vogël në rrjedhat e kohës. Jo pa një krenari të ligjshme, gjysh Skënderi më thotë: “Si shembull konkret po përmend mbesën time. Diplomën e mbrojti me temën: “Çamëria, vendlindja e gjyshit tim”. Vetëm ta lexosh rrëmbushesh me mall, me dinjitet logjik, me art e atdhedashuri. Kur e paraqiti Eni, profesoresha e përqafoi me shumë dashuri, sidomos, kur mori vesh të vërtetën e krahinës martire për liri e dituri të Çamërisë.  Kështu ka ndodhur me shumë e shumë studentë të tjerë shqiparë të mërgimit të largët. Të filmuar në video pashë mitingun madhështor të 100 vjetorit të Pavarësisë së Shqipërisë, organizuar nga Shoqata “ Bijtë e Shqipes” atje, në Filadelfia. Më bëri shumë përshtypje organizimi i shkëlqyer: të rinjtë e të rejat, fëmijët veshur me kostume kombëtare ndrisnin si pranvera diellore, hijeshuar me flamuj e banderola, me fotografi të Skënderbeut, Ismail Qemalit, të Rilindasve të mëdhenj, të Fan Nolit e Faik Konicës. Në Miting folën personalitete të njohur, shqiptarë me emër, që jetojnë atje. Pas festës bënë vizita nëpër familjet e njeri – tjetrit, traditë e bukur, kjo marrë nga dheu  i të parëve, si një copë mall për të mbushur zemrën me Shqipëri. Kënduan dhe kërcyen gjatë gjithë asaj dite, deri në mbrëmje vonë. Më të bukur e bëri këtë festë cicërima e freskët e recitimeve të fëmijëve për nënën Shqipëri. Nipi im, Artan  Beqiri, – tregon Skënderi  – është zgjedhur kryetar i degës së shoqatës “Çamëria” në Filadelfia. Herë pas here i dërgoj shkrime të ndryshme, gazeta e libra të botuara për Çamërinë e Shqipërinë dhe, nëpërmjet gazetës tonë “DIELLI”, dua t’i them, që të punojë sa më shumë për mbarë kombin, për Çamërinë me shpirt e me zemër, sa të ketë frymë dhe amanet fëmijëve këtë frymë kombëtare e kulture.

Natyrisht, e gjithë kjo e ka burimin te shoqëria e zjarrtë dhe e artë “VATRA”, e cila ka ushqyer me ndjenja patriotike breza të tërë shqiptarësh, që kanë sakrifikuar tërë jetën për çështjen kombëtare, sidomos dy korifenjtë e shqiptarizmës: Fan Noli dhe Faik Konica. Një merak ka fisniku Skënder Beqiri: kërkon të shprehë dy fjalë nderimi për mikun dhe bashkëkombasin e respektuar z. Sali Bollati, me të cilin në janar 1991, themeluan shoqatën emërmadhe e punëshumë “Çamëria”. Po ashtu, Skënderi përshëndet dhe Rajmond Sejkon familjarisht. I uron Temes, djalit të Mondit shëndet dhe suksese, të bëhet me emër si gjyshi i tij, Teme Sejko. Gjithë shqiptarëve në Amerikë u uron gjithë të mirat dhe të kontribuojnë pë Shqipërinë me Kosovë e Çamëri. Me burra si Sali Bollati e me  shumë atdhetarë të tjerë çamë zemërzjarrtë për çështjen kombëtare dhe përparimin e vendit mbahet i ndezur oxhaku kombëtar. Shkrimtari i njohur, i ndjeri Fadil Zeqiri u zgjodh kryetar i Këshillit të Përgjithshëm të shoqatës Patriotike “Çamëria”, ndërsa i paharruari Abaz Dojaka u zgjodh kryetar i Shoqatës “Çamëria”… E ç’të përmend më parë!…Dhe Skënderit të thantë i shkasin dy pika loti, që më duken sa dy rruzuj malli  për Çamërinë e bekuar, akoma të paçliruar. Sot ora po troket shqiptarçe.

* studiues

Drejtor i Bibliotekës “Nermin Vlora Falaschi”, Universiteti “Ismail Qemali”, Vlorë,

 

Filed Under: Interviste

VJOLLCA SPAHO DHE KUJTIMET E SAJ

September 3, 2013 by dgreca

 Në buqetën poetike”Po të shkruaj”kushtuar vajzave të saj Yllkës dhe Rajnës/

Nga Sokol Demaku/

Duke bërë rrugëtim retrospektiv në librin me buqetë peotike, të poetës  Vjollca Spaho, ”Po të shkruj”,  lexuesi  bënë një ecje nëpër jetën dhe veprën saj, më  të cilin rrugëtim dhe ecanakje mundë të shoh, të ndjej dhe të vlerësoj qeshtje themelore të jetës së njeriut. Në lirikën e saj femërore ka rezervuar një hapësirë të gjerë, të jetës së saj me baticat dhe zbaticat që ajo ka përjetua. Edhepse e fortë në shpirt, poetja lë të ndjejmë se nuk dëshiron të degdiset nga ajo që jeta i solli, nga vuajtja në vetmi pas humbjesh së udhetarit të jetës.

Vëllimi poetik “Po të shkruaj”  është libri i radhës i autores Vjollca Spaho. Ky vëllim me lirika malli dhe dashurie, vuajtje, vjen si pasqyrë e artit krijues të autores, ku e përballë me lexuesin ndjenjën e vetmisë dhe dëshirën për jetën dhe kudjesin për më të dashurit. Krijimet ndërthuren me ndjenjën e shpirtit për më të dashurinë të cilin autorja e humbë në momentet me delikate të jetës, në kohën më të veshtirë të jetës, kur ajo mbetet me dy vajza bonjake në jetë. Këtë më së miri e pasyron në poezinë e saj “Trändafila të bardhë”

Për ty!

Trëndafila të bardhë, si pëllumba fluturojnë,

Ngarkuar me kristale bore e malli të largët,

Prej syrit tim një pikë loti rëndoi sa globi

Në udhëshpirt që prej 10 vitesh u tret…

me art në unitet të brendësisë shpirtërore, me botën jashtë kësaj brendësie të cilën autorja e shtrinë në krijimet e saj, e metaforizon, i jep kontrast, i fal nota muzike dhe e bën të vibrueshme fjalën e thjeshtë, të bukurën poetike. Çdokush ndihet sikur është pjesë e krijimeve, sikur vargu flet qartë për këdo, pasi jetët ngjajnë. Rrugët e bëra në kohë e stinë sikur përputhen në pikëtakime të jetës, sikur kryqëzimet janë njësoj dhe horizontet lindin mëngjeset e ngrysin mbrëmbjet, sikur stinët vijnë e shkojnë e njeriu ndihet në një me zogjtë migratorë… Janë rrugë dhimbjesh, rrugë emigrantësh që sytë i mbajnë nga tej Adriatiku dhe gjurmët u mbetën larg perëndimit. Janë sytë e prindërve që mbetën përherë nën vesën e mallit, tek shtyjnë ditët vetëm në pleqërinë e ftohtë. Diku mermeret flladërojnë trëndafilët e përlotur…          Një mall, një nostalgji për një kohë të kaluar, për një jetë sa idilike aq edhe të vështirë, por tani në këtë gjendje ajo thërret me forcë brengat, mundohet të ngrihet mbi ëndrrat e ato ti bejë realitet. Hyn në palcën e ndjenjave përmes vargjeve thjeshtësisht dhe del më një forcë dhe enërgji të madhe që asaj i duhet më së shumti në këtë kohë dhe gjendje që është, e këtë e shohim të paraqitur me mjaft mjeshtri tek peozia “Dashuria jote”

Unë dëshiroj ta dish Ti mirë,

Thënë në menyrë më të qartë,

Se unë jam tingulli i shiut mbi varrin tënd.

Ndodhë që gjithashtu,

Të jem një lule-fushe,

E mbirë mbi dheun tënd.

Jeta është më shumë e idhët se sa e ëmbël. Ajo sjell befasi, ka batica e zbatica, momente që duhet sfiduar me gjithë forcën shpirtërore, deshëm apo nuk deshëm ne, sepse ashtu është realiteti në të cilin jetojmë dhe duhet pranua ate. Shumë herë pesimizmi është një opcion të cilin autorja e ka në funksion të vargut.
Kështu mendon autorja e buqetës poetike “Po të shkruaj”, ajo është gjithmonë e zhytur në mendime e këtë e shohim më së miri tek peozia me titull “Erë e shfrenuar” kur autorja thotë:

Që nga ai çast jetoj pa dashuri,

E lirë, pa vuajtje dhe dëshirë.

Erë e shfrenuar, përrua prej akulli.

S`është e zbehtë në netët pa gjumë,

As e përflakur fytyra ime.

E humba ecjen indiferente,

Freskin në vështrimin e papërqendruar.

Vec në greminën e dhimbjes bie përditë,

Harruar në skutat e trishtimit.

Atë ajo e kishte gjithnjë afër, gjithëmonë ishin bashkë, por ajo nuk e kuptonte brendësinë e asaj se tani ajo ishte e vetme, ishte nda përgjithëmonë nga ai, ajo ishte mësua pra që të jenë çdo herë bashkë e këtë e shprehë tek peozia me titull “Rri me mua” kur thotë:

Rri me mua

Në mbrëmjet dimërore,

Ashtu si dikur

Ngjyra ylberi të hedhim mbi borë.

Aty ku sot një pikë loti rri ngrirë.

Rri me mua

Pranë kodrave me ullinj.

Bashkë t`i këpusim menekshet e para,

Qiellit t`i dërgojmë pëshpërima të kaltra,

Aty ku sot një karkafte e kadifenjtë ka celë.Po pse nuk ngrihesh të ecësh më e fortë përpara? Ah po. Mendoje se të dy ushqenit ndjenja të pastra për njëri – tjetrin, dhe u zhgënjeve? Po kush tha që jeta është e lehtë? I ka dhe ajo kurthet e saj, nga të cilat duhet të dalësh përherë triumfuese.Ndaj ngrihu! Jeto! Trego që je dhe më e fortë se vetë jeta! Ti mund t’ia dalësh!
Dhe kur të arrish ta bësh këtë, më kujto përherë, gjatë kohës që do të kesh në krah dikë që do të dojë sinqerisht; dikë që do të jetë i gatshëm të japë dhe jetën e tij për ty.Autorja përmes vargut të sajt ë lirë e qanë jetën, e qanë dashurinë e humburë. Ajo atë e ndjen në cdo pjesë të trupit të saj, e ndjen edhe në gjumë, ëndërra është ajo e cila flet me bashkudhetarine e jetës, të cilin autorja e humbi. Ajo ndjehet e mbyllur në sferën e saj  të dhimbjes. Një dashuri e humburë, e cila dashuri lenë vragë në jetë. Por njeriu sipa autorës duhet të jetë i fortë, e këtë poetja e përjetoi vet dhe e shprehu me lirikën e saj në peozinë “Cast” kur thotë:

Vij tek Ty e dhembja më qeshet në gjoks,

Më pikon shpirti të të shoh e dot s`të shoh.

Afrohem mbi Ty e sytë më çmenden,

Ty të të puth e vetë shembem.

Por jeta është thash në fillim sa idhët por edhe e embël, e njeriu nuk bënë të dorëzohet, sepse ka njerëz të tjerë që jetojnë me buzëqeshjene tij. E në këtë rast edhe poetja me vuajtje në  shpirt nga akullnajata e largëta të Torontos ndjen një fije shprese për jetën, një dritë nga atje fillon dhe ngrohë shpirtin e esaj, sepse atje ka lindur një Yll e që poetja thotë në peozinë e saj “Toronto, nën yje”:

Linde prej akullnajave

Që para se të venitet shkelqimi

Nën yje lagur prej ujvarës m,agjepse të Niagarës,

Toronto sa e largët dhe e afërt për mua,

Shkelqimi i borëruar, mall i pashuar.

Toronto nën yje, sa shumë të ëndërroj,

Vajzat e mia hënëzuar me ty,

Rrethoi me diellin, magjepsi me shkelqimin

E ndritshëm të Ujvarës së Niagarës.
Topronto e largët, sa afër të ndjej.

Sa interesant jeta vazhdon me tempon e saj, e edhe autorja e buqetës poetike “Po të shkruaj” fillon të ndjej entuziazmin e jetës dhe se shihet se çdo gjë edhe pas tëre atyre perpiecishë, vuajtjesh, ndjenjash, mundimesh, vetmish, por edhe kudjesi për vajzat e saj të cilat me shumë mundime dhe vuajtje ua ka sigurua jetën, pra tani ato ka pasardhësit e saj që autores i japin forcë dhe shpirtë për jetë. Këtë ajo e shprehë me ndnjenja optimizmi tek peozia “Hëna ime” kur thotë:

Cdo hënë sillet rreth

Tokës së saj,

Toka ime është dashuria:Arba,

Ajo-Hënë.

Vërtitet çdo cast rrreth meje,

Hënëzuar nga vështrimi hënor.

Ngjallem çdo ditë,

Tek vizatoj ënërrën me penelin hënëzak.

Perlë  muzike ninulla e shpirtit tim.

E puthë nga kaq larg në sy, buzë, ballë.

Dhimbjet e tilla janë shumë të vështira për tu përballua, por sidoqoftë të gjitha këto ishin sfida të vështira shpeshëherë edhe të papërballueshme. E një shprehje filozofiek shqipe thotë:

Jeta e njeriut është një pe i dredhur nga lumturia dhe fatkeqësia. Po të ishte

dredhur vetëm nga fatkeqësia, do të ishte këputur shpejt, po të ishte përbërë vetëm

nga lumturia, do të ishte tepër i ashpër dhe nuk do të hynte në punë.

Kur njeriu del nga mjegullnaja e lotëve, nuk duhet harrua te falenderoj, hyjnitë por edhe përenditë, që të kthejnë buzëqeshjen, sepse dashuria njerëzore është ajo e cila krijon mrekulli në jetë dhe në ato fjollat e bardha të jetës, edhe ti je pjesë e saj. Hap krahët mblidh doçkat e tua ato rritën e bymehen krijohen sfera dhimbjesh e gëzimesh me pas vala e jetës i rrotullon e shpërndahen në hapësirë dhe autorja thotë në poezine e saj “Vetmi në vjeshtë” kështu:

Në vjeshtë vetmia ka dy pamje.

Ashtu si toka: e artë dhe gri.

Sot në prag nëntori, është

E pranishme si një re,

Se Rajna gatit valixhet.

Një pamje më është e trishtuar,

Tjetra e ngjahsme me një hënëzim.

          Poetja vazhdon të shprehë ndjenjën  e saj të vetmisë dhe lotët përplasen në vargun e saj, por ajo është e fortë dhe duket se ecën përpara.it ndjenja të pastra për njëri – tjetrin, dhe u zhgënjeve? Po kush tha që jeta është e lehtë? I ka dhe ajo kurthet e saj, nga të cilat duhet të dalësh përherë triumfuese.
Ndaj ngrihu! Jeto! Trego që je dhe më e fortë se vetë jeta! Ti mund t’ia dalësh!
Dhe kur të arrish ta bësh këtë, më kujto përherë, gjatë kohës që do të kesh në krah dikë që do të dojë sinqerisht; dikë që do të jetë i gatshëm të japë dhe jetën e tij për ty.
Lufto në betejën me jetën dhe fito! Vetëm ai që ka vullnet të hekurt se mund t’ia dalë mbanë, arrin të triumfojë. Lëre pas të shkuarën dhe projekto të ardhmen! Një grua me sens të fortë për jetën për ti treguar botës, se është nëna e virtytit, që zgjon imazhin e shtëpisë e cila ka nevojë për njerëz, ku banon ankthi dhe të lë shijen se njeriu është i fortë në jetë dhe se ai është ai i cili duhet ta jetoj jetën.

Një ndër poezitë më të bukura që të bënë të rikthehesh dhe ta rilexosh ca herë është poezia “Një zgjim i bukur” ku autorja shprehetë keshtu:

Kam nevojë të qaj me ngashërime,

Të derdh lot si ky qielli gri,

Të nxjerrë dufin që mbaj brenda,

Këtë mbrëmje qiellin e kam zili.

…..

Shtëpia ime është tepër e vogël,

Po sa e madhe më duket tani,

Nuk dëgjoj as “Dua”, as “Pse”

Malli më mbyt e ngashërimi më zë.

Mu kujtua mua kjo thenjë e Helen Keller dhe besoj se kjo është realiteti që poetja paraqet ne këtë buqetë poetike kushtuar jetës dhe vajzave të saj.

          Megjithëse bota është plot vuajtje, ajo është gjithashtu plot me shembuj për kapërcimin e tyre.   (Helen Keller)

Buqeta poetike e Vjollca Spahos ka një përfundim pozitiv, një perfundim me plot optimizëm për jetën e këtë do e hasim tek poezia e fundit e përmbledhjes “Dhuratë për Vitin e Ri 2010”

Më beret bojqielli, o kukulla ime,

Sa e bukur dukesh me berete

Në kahet e mamit dhe babit tënd

Nënës i dukesh si princeshë.

…..

Êshtë fundhjetori dhe ti je e vogël,

E vogla ime,

E nana s`të bleu as kukull,

As fustan me zbukurime.

Të parin libër të jetës tënde,

Mendova si dhuratë,

Që kur të vish tek unë,

Ta lexojmë të dyja bashkë.

Pra jeta vazhdon edhe pse nëpër vuajtje, mundime por më në fund cdo gjë vjen në vendin e  saj dhe  ka efektin pozitiv në jetë.

E Eduard Gibon thotë:

          Era dhe dallgët janë gjithnjë në anën e detarit të zot.   (Eduard Gibon)

Kjo përmbledhje poetike e radhes e Vjollca Spahos përfundon me një formë të re të poezisë të cilën ajo ka fillua ta kultivoj me plotë vullnet dhe dëshirë e kjo është “Haiku”, ku autorja thotë se: Mua më pëlqen haiku, sepse te kjo poezi gjejmë drithërimën tinzare, thjeshtësinë mjeshtërore dhe çeljen spontane të lulës së kuptimit.

 

 

Filed Under: Kulture Tagged With: kujtime, Sokol Demaku, Vjollca Spaho

Asgjë e re, por e vjetër sa vetë njerëzimi…

September 3, 2013 by dgreca

Rreth shkrimit të Prof.Dr.Eshref Ymeri me temë:“Nuk ka asgjë për t’u habitur?!”/

Shkruan: Vilhelme Vranari Haxhiraj/

Me interesin që ka ngjallur autoktonia e shqiptarëve dhe lashtësia e gjuhës shqipe ndër studiuesit e huaj( sepse për studiuesit vendas kam rezerva), me hir apo me pahir, studiues nga fusha të ndryshme, si: historianë, gjuhëtarë, arkeologë, etimologë etje kanë mbyllur gojën para së vërtetës rreth lashtësisë ilire. Historia botërore nuk mund të jetë e plotë nëse mungon, apo pranohen si të qena shpifjet e shovinistëve serbo-grekë të nxitur nga kleri ortodoks Rus, përkrahur nga Franca e “Internacionales komuniste”, se mohohet me dashje e vërteta mbi Shqipërinë dhe shqiptarët. Dashakeqët kanë sjellë mjaft polemika.

Me të drejtë Prof.Eshref Ymeri nuk e quan diçka të re publikimin e zbulimit të një dokumenti me vlera atdhetare që i përket shek XIV , ku shkruhet një shqipe me gërma latine, (ilire) ku ai citon:

“Profesorët Stefan Schumacher dhe Joachim Matzinger nga Akademia e Shkencave Austriake kanë arritur të zbulojnë një dokument që mendohet t’i përkasë shekullit të XIV, ku shkruhet një shqipe me gërma latine”.

   Këtë e argumenton me dokumenta Personaliteti i Shquar i Labërisë dhe i Kombit, Prof.Dr.Eshref Ymeri, i cili me të drejtë përgjigjet: “Nuk ka asgjë për t’u habitur?! Vetë titulli i shkrimit të Profesor Eshrefit duket si vazhdimësi e një argumenti historik të vërtetuar prej shekujsh. Sipas profesorit të nderuar, kemi të bëjmë me një argument të pakundërshtueshëm që nuk ka nevojë të diskutohet.

   E quaj personalitet kombëtar, sepse mungojnë burrat apo “gratë” me kurajo, që mbrojnë me arsye, sipas logjikës historike, mbështetur në historiografinë kombëtare dhe botërore, në studimet e autorëve vendas dhe të huaj, ku gjithmonë ka pasur dhe ka nga fqinjët dashakeq debat dhe divers mendimi lidhur me lashtësinë e Shqipërisë, si kombi më i hershëm i kontinentit plak. Ndaj Prof.Eshrefi meriton një vëmendje të veçantë nga poliika dhe shteti shqiptar. Në publicistikën e tij të vyer dhe të ngjeshur me fakte historike, ku mbron me autoritet shkencor, dinjitetin kombëtar gjithë këto vite ku u përbaltë dhe u mohua Kisha Autoqefale shqiptare e Nolit, gjuha dhe lashtësia, madje edhe territori kombëtar, nga kisha shoviniste helene me Janullatosin në krye, i cili gjithçka mund të jetë por kurrën e kurrës, s’mund të jetë “njeri i Zotit”,

Fillimisht duhet theksuar se dokumenti i zbuluar prej profesorëve austriakë është shkruar me shkronja ilirike, jo me shkronja latine, gjë të cilën prof. Eshrefi e argumenton me : “Në këtë mes nuk ka asgjë për t’u habitur. Gaius Plinius Secundus, i njohur si Plini Plaku (23-79 e.r.), një natyralist i famshëm romak ky, që botoi në vitin 77 serinë madhështore prej 37 vëllimesh për historinë natyrore, të titulluar “Naturalis Historiae” (Historia e Natyrës) , në vëllimin VII, shkruan : “Ilirët (arbërit) kanë krijuar të parin alfabet dhe romakët shkrimin e tyre e morën nga ilirët”.

Duke mbrojtur këtë të vërtetë historike, kujtoj me bindje se jo më kot Jul Qesari e ka quajtur Ilirinë :”Perandoria Ilire“, që ka një domethënie të madhe. Së pari është nisur nga flota ilire që ishte më e madhja në ujërat e Mesdheut, e cila paraqeste rrezik për fqinjët. Epërsia e saj në Mesdhe tregon se në kohën e lulëzimit të Perandorisë Romake, ekzistenca e kësaj flote tregon më së miri se kemi të bëjmë jo me një popullsi dhe qytetërim të sapolindur, por shumë të hershëm.

Lidhur me argumenta të autorëve të huaj po jap një dokument të rëndësishëm të publikuar në inetrnet( E Martë, 05.06.2012), me titull “SHQIPËRIA, DEKANIA E RACAVE DHE MË E VOGLA MES SHTETEVE“, ngaVictor Frobin (Artikull i ilustruar, botuar në revistën franceze “Je sais tout”, 15 qershor 1913, ku Frobin shkruan:

“Pas shekujsh harrese, Shqipëria zë befas vendin e parë në aktualitetin botëror. Dhe siç do ta shohim, sa çështje e ndërlikuar dhe e ngatërruar që qenka kjo çështja shqiptare!

“Ne jemi të gjithë të barabartë përpara Shqipërisë!” – më deklaroi në veçanti e mirëkuptim një diplomat, gjë që e çoi Frobin në mendimin se:“Historianë, gjeografë, etnologë, diplomatë, arkeologë, etimologë, ne futemi të gjithë brenda së njëjtës kategori: sepse ne nuk njohim asgjë – asgjë fare – rreth këtij vendi dhe rreth banorëve të tij!” Kjo bisedë bëri që ai të kërkojë dhe ta përfundonte hulumtimin, ku vazhdon:

“Mjaft të kujtojmë se mitologjia greke e kishte vendosur portën e Ferrit në kërthizën e po kësaj Shqipërie, ku Akeroni dhe Kokitosi rrapëllenin valët e ujërave të tyre gjithë turbullimë e zezonë! Tokë errësirash dhe misteresh për popujt e lashtësisë, asaj i është dashur të përshkojë shekuj të tërë për të ruajtur gjithë ngadhënjim të fshehtat e veta.

  Sipas tij, Misteri i parë për t’u ndriçuar : “cila është origjina e kësaj race, për të cilën diplomacia synon të bëjë shtetin më të ri të botës? Përgjigja na vë në prani të një kontrasti të çuditshëm: ky popull, i lindur rishtas në jetën politike, na është dekani i racave evropiane.Në këtë pikë, punimet e fundit të antropologjisë përputhen me traditat më të lasa httë popujve të Evropës.

Një fakt tjetër i qytetërimit ilir sipas Frobin: “Skutari, themeluar një shekull apo dy përpara Romës, mbron ngadhënjyeshëm pavarësinë e vet ndaj ambicieve joniane.…veçse fiset për të cilat ai ishte kryeqyteti, nuk do vononin ta rimerrnin që përpara se të copëtohej vetë ajo perandori e përkohshme.“

Qysh më 20 gusht 2012 është botuar një shkrim me titull, pikërisht për atë që ka lindur diskutimi:

“Zbulohet Ebciklopedia më e hershme shqiptare , 300 vjeçare “Iliricum Sacrum” e Daniele Farlatit.
Duhet theksuar se “Illyricum Sacrum” ka vlera të veçanta , të cilat duhet tua kujtojmë klikave shoviniste që vjellin vrerë duke mos na quajtur autoktonë, por të ardhur në këto troje, aty ku gjenden ende varret e të parëve. “Illyricum Sacrum” është një vepër enciklopedike me 5500 faqe, e ndarë në nëntë vëllime, që i errëson shikimin Janullatosit dhe e nxit për çkombatrizimin e Shqipërisë Jugore. Sepse në të flitet për historinë e ilirëve, domethënë për historinë e shqiptarëve që kanë jetuar në faqen perëndimore të Ballkanit, ku shtriheshin fiset ilire. “Illyricum Sacrum” përmban gjithashtu harta, skica dhe ilustrime të shumta për të parët tanë, të cilat nuk gjenden askund veç në këtë vepër të madhe. Sipas Aleksandër Stipçeviç, vepra “Illyricum Sacrum” është një arritje kapitale e historisë evropiane. Vëllimi i parë ka dalë në vitin 1751, pas një pune studimore të D. Farlatit(1712- 1751) i nxitur nga Papa Klementi XI. Kurse i fundit në vitin 1909. Shtatë vëllimet e para janë përgatitur nga Daniele Farlati, kurse dy vëllimet e fundit nga Jakobo Coleti.
Sipas Farlatit, në vitin 1702, Papa Klementi XI që quhej Papa Albani, për shkak të origjinës shqiptare, kërkonte gjallërimin e jetës katolike në Shqipëri, si dhe ruajtjen e gjuhës së këtij vendi të lashtë …. “…rimëkëmbja e Arbnisë, domethënë ringritja e ndërgjegjes kombëtare mund të vinte duke ruajtur gjuhën e lashtë, fenë dhe historinë e të parëve “(Papa Klementi XI) Në këtë rast pra kemi të bëjmë me një rilindje të një kulture të lashtë, asaj ilire, dëshmi e së cilës është trashëgimia e gjuhës, e cila sipas lingiuistit Giuzepe Catapano ( Xhuzepe Katapano) ka lindur para 12000 vitesh.

Nuk ka ilirolog tjetër që konkurron Farlatin për periudhën antike, deri në Mesjetë. Me dokumente e fakte ai argumenton prejardhjen e ilirëve shumë e shumë kohë para se të vinin helenët e sllavët në Ballkan. Ai shpërndan mjegullat shekullore e saktëson kohën ilire, helene, romake dhe bizantine. Në “Illyricum Sacrum”, shkruhet se 1/3 e Greqisë është e banuar nga iliro- shqiptarët dhe gjuha greke deshifrohet përmes gjuhës shqipe, ose shumë fjalë si Ze(us), Nem(fis), Re(a), Aleksandër(A-le- si-andërr) kanë origjinë shqiptare. Ose Homeri(Iliada dhe Odisea) nuk deshifrohen përmes greqishtes, por përmes shqipes. Prandaj Ministria e Kulturës së Greqisë, nuk pranon të japë kontributin e saj financiar për botimin e 6 volumeve të tjerë të Enciklopedisë, sepse del në dritë mashtrimi i historisë dhe gënjeshtrat mbi lashtësinë e saj.

Duhet të falenderojmë Prof.Dr. Eshref Ymerin që lidhur me Historinë tonë kombëtare i vendos pikat mbi *i/. Gjithashtu më vjen keq me ndonjë politikan që reagon me akuzën për shfaqje Nacionalizmi. Të mbrosh çështjen kombëtare në opinion përmes mediave, kur të cënojnë integritetin territorin të kombit, të mohojnë gjuhën apo historinë dhe kulturëne të parëve, është atdhetari dhe asnjëherë nacionalizëm.

Ps: Tre volumet e parë të Farlatit ndodhen në A.QSh.

 

 

Filed Under: Kulture Tagged With: Nuk ka sgje per t'u habitur, Vilhelme Vranari

  • « Previous Page
  • 1
  • …
  • 51
  • 52
  • 53
  • 54
  • 55
  • …
  • 62
  • Next Page »

Artikujt e fundit

  • Dashuria që e kemi dhe s’e kemi
  • “Jo ndërhyrje në punët e brendshme”, dorëheqja e Ismail Qemalit, gjest atdhetarie dhe fletë lavdie
  • Arti dhe kultura në Dardani
  • Gjon Gazulli 1400-1465, letërsia e hershme shqipe, gurthemeli mbi të cilin u ndërtua vetëdija gjuhesore dhe kulturore e shqiptarëve
  • “Albanian BookFest”, festivali i librit shqiptar në diasporë si dëshmi e kapitalit kulturor, shpirtëror dhe intelektual
  • VEPRIMTARI PËRKUJTIMORE SHKENCORE “PETER PRIFTI NË 100 – VJETORIN E LINDJES”
  • 18 dhjetori është Dita Ndërkombëtare e Emigrantëve
  • Kontributi shumëdimensional i Klerit Katolik dhe i Elitave Shqiptare në Pavarësinë e Shqipërisë 
  • Takimi i përvitshëm i Malësorëve të New Yorkut – Mbrëmje fondmbledhëse për Shoqatën “Malësia e Madhe”
  • Edi Rama, Belinda Balluku, SPAK, kur drejtësia troket, pushteti zbulohet!
  • “Strategjia Trump, ShBA më e fortë, Interesat Amerikane mbi gjithçka”
  • Pse leku shqiptar duket i fortë ndërsa ekonomia ndihet e dobët
  • IMAM ISA HOXHA (1918–2001), NJË JETË NË SHËRBIM TË FESË, DIJES, KULTURËS DHE ÇËSHTJES KOMBËTARE SHQIPTARE
  • UGSH ndan çmimet vjetore për gazetarët shqiptarë dhe për fituesit e konkursit “Vangjush Gambeta”
  • Fjala përshëndetëse e kryetarit të Federatës Vatra Dr. Elmi Berisha për Akademinë e Shkencave të Shqipërisë në Seancën Akademike kushtuar 100 vjetorit të lindjes së Peter Priftit

Kategoritë

Arkiv

Tags

albano kolonjari alfons Grishaj Anton Cefa arben llalla asllan Bushati Astrit Lulushi Aurenc Bebja Behlul Jashari Beqir Sina dalip greca Elida Buçpapaj Elmi Berisha Enver Bytyci Ermira Babamusta Eugjen Merlika Fahri Xharra Frank shkreli Fritz radovani Gezim Llojdia Ilir Levonja Interviste Keze Kozeta Zylo Kolec Traboini kosova Kosove Marjana Bulku Murat Gecaj nderroi jete ne Kosove Nene Tereza presidenti Nishani Rafaela Prifti Rafael Floqi Raimonda Moisiu Ramiz Lushaj reshat kripa Sadik Elshani SHBA Shefqet Kercelli shqiperia shqiptaret Sokol Paja Thaci Vatra Visar Zhiti

Log in

This website uses cookies to improve your experience. We'll assume you're ok with this, but you can opt-out if you wish. Cookie settingsACCEPT
Privacy & Cookies Policy

Privacy Overview

This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary
Always Enabled
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Non-necessary
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
SAVE & ACCEPT