Archives for August 2014

Fabul nga ZYBA HYSEN HYSA/
Tregojnë një herë e një kohë, se tek një lëndinë e vogël, që ndodhej mes një pylli me lisa të lartë, një bletë kalonte nga një lule tek tjetra, për të thithur nektarin magjik, prej të cilit do të gatuante mjaltë.
Si çdo ditë, e pushtuar nga puna, nuk e tërhiqte as bukuria e lëndinës dhe pemët që kishin kërrusur kokat për të parë nga afër dallgëzimin e barit të njomë dhe për të ndjerë aromën dehëse të luleve shumëngjyrëshe. Edhe fluturat krahëshkruara kishin kohë që fluturonin mbi kokat e luleve dhe tashme ngjanin si pjesë e këtij mjedisi. Papritur bleta gjendet pranë një fluture që nuk ia kishte parë syri tjetër herë. La punën për një çast dhe i foli me mirësjellje.
– Mirdita flutur bukuroshe!
– Mua, po më flet ti, moj e shëmtuar?! – foli ajo gjithë përbuzje. – E ke parë veten te pasqyra?! Besoj se trembesh! Ha, ha, ha…!
Bleta shtangu dhe mendoi: “Vërtet do jem kaq e shëmtuar?!”
Ajo kurrë s`kishte pasur kohë të rrinte para pasqyrës e të kundronte veten, ndaj uli kokën, por kur pa thesin me pjalm, harroi përbuzjen e fluturës dhe filloi të kalojë tek lulet e tjera për të vazhduar punën.
-S`pati guxim të më kthehej, se e tillë ishte… Shikoni
sa e bukur jam unë! Kot nuk fitova “Mis fluturën!”- foli ajo duke vazhduar vallëzimin e saj të zakonshëm.
Duke dëgjuar mburrjet e fluturës, lulet u shqetësuan. Kur kaloi pranë “Mis lules”duke u spërdredhur, ajo e ndali një çast dhe i tha:
– Boll u lavdërove! Edhe unë jam “Mis lulja”, por kurrë nuk kam vepruar kështu. Gjithë shoqet e mia i kam dashur dhe i dua. Po të mos ishin ato, nuk do të organizohej spektakli e unë nuk do kisha provuar suksesit tim.
– Moj lule e bukur, unë nuk po shaj fluturat e tjera, por atë kurrizdalën!
– Vërtet nuk i shan, por mburrjet e tua i kanë bezdisur dhe asnjëra s`të rri më pranë.
– Mos e kalo bisedën tek shoqet, ato vetë janë ziliqare për suksesin tim, por edhe ti je e bindur, se bleta ngjan e shëmtuar…
– Mos guxo të shash bletën, mikeshën tonë, se do u them shoqeve të mia që të mos pranojnë mbi petalet e tyre e kështu, kurrë s`ke për të ndjerë aromën e pjalmit tonë. Ne nga ti veç të këqija kemi!
– Çfarë të këqijash keni nga unë?!
– Ti veç na rëndon e na prish petalet, se poshtë tyre lëshon vezët dhe ne kujdesemi dhe nxjerrim vogëlushet e tua.
– E mirë, mirë, unë s`po shaj juve. Ju dua, ndaj kam ngritur folenë e vogëlusheve të mia, por bleta duket e shëmtuar! – tha ajo prapë.
– Jo vetëm që nuk ngjan e shëmtuar, – ndërhyri lule Delja që kishte dëgjuar gjithçka, – por ajo që e bën të dashur për ne ka të bëjë me faktin e pamohueshëm, se punon shumë… Gjithë ditën nuk merret me vallëzime si ti, por mbledh nektarin dhe bën mjaltin, të cilin njerëzit e përdorin si ilaç për të shëruar sëmundje të ndryshme.
– Ajo ka shumë vlera për ne, – u dëgjua nga larg zëri i lule Vjollcës, – se bën pllenimin tonë dhe kështu ndihmon me krijimin e frytit dhe farës.
– Edhe unë kaloj lule më lule, – tha flutura me mburrje.
-Eh, moj flutur, – tha lule Kaçja, – kur del ti shumë pemë e kanë mbaruar lulëzimin e kanë formuar kokrrat…
Biseda vazhdoi gjatë. Flutura u mërzit shumë nga kritikat dhe iku e zemëruar me lulet. Shkoi tek foleja e saj dhe filloi të mendonte se çfarë duhet të bënte që t`ia kalonte bletës. “Hë, e gjeta! – mendoi. -Do të marr një shportë e pa dalë dielli, do të shkoj tek lëndina dhe do mbledh gjithë pjalmin e kur të vijë bleta të mos gjejë fare.” Me këto mendime e zuri gjumi. Kur dëgjoi gjelin e parë, u ngrit shpejt, mori shportën dhe përmes errësirës, shkoi tek lëndina. Kudo qetësi. Pemët, bari, lulet, kafshët… ishin gjumë. “Më mirë kështu!”-mendoi. Qëndroi mbi një lule, por ajo kishte mbyllur petalet dhe priste diellin që ta zgjonte. Mbi të rëndonin bulëza vese, që edhe ato prisnin flladin t`i rrëzonin për të falur vlagë tokës. Flutura nuk e dalloi vesën, ndaj sa preku mbi të, shkau dhe vesa ra mbi flatrat e saj, të cilat u lagën dhe nuk e mbanin më mbi ajër. Ra mbi tokë dhe shporta s`di se nga u rrokullis. Filloi të rënkonte nga plagët.
– Çfarë më bëre kështu moj syzezë? Tani s`mund të fluturoj më, – fliste dhe lotët i rridhnin rrëke.
– Kush qan? – pyeti syzeza duke fërkuar sytë.
– Jam flutura, e bukura e pyllit…
– E de , e, mos qaj, se kur të dalë dielli, flatrat tua do të thahen dhe do të fluturosh prapë, – ia ktheu lulja qetë – qetë dhe mbylli sërish petalet e fjeti.
Flutura u struk edhe më fort nën bar nga të ftohtit dhe frika se mos e shikonin të shëmtuar.
Dielli doli dhe jeta fillojë të gjallërohet. Bleta shkoi lule më lule, mbushi thesin me pjalm dhe u kthye për tek zgjoi. Sapo e pa bletën që u largua, flutura shkoi me shpejtësi dhe u struk tek foleja e saj. Vendosi të rrinte larg tyre disa ditë, derisa lulet të harronin grindjen.

Të nesërmen ajo dëgjoi bilbilin, të fliste me zërin e tij të ëmbël dhe të lartë: “Dëgjoni me vëmendje! Nesër nga ora dhjetë organizohet spektakli “Mis punëtori dhe punëtorja e pyllit”. Si tek çdo spektakël, edhe nesër vishuni bukur dhe merrni me vete prodhime tuaja më të mira.” Kaq tha bilbili dhe fluturoi anëve tjera të pyllit.
E nesërmja erdhi bashkë me shqetësimin e të gjithëve për tu prezantuar sa më mirë. Gjithë kafshët, insektet, bimët, lulet, filluan të mendojnë për prodhimet e tyre. Disa e ndjenin veten të pa denjë për spektaklin, por të paktën do të kënaqeshin si spektatorë, ndaj lanë kullotën, shëtitjet dhe u nisën drejt skenës së pyllit. Vetëm bleta punëtore nuk e kishte pasur mendjen dhe nuk kishte dëgjuar lajmin, ndaj, si zakonisht mori thesin dhe shkoi tek lëndina.
– Bletë, bletë, – thirri “Mis lulja”, kur e pa që ajo filloi punën, – eja se do të shkojmë tek spektakli pyllit.
– Unë nuk jam e bukur për të marrë pjesë …
– Nuk e paske marrë vesh? Sot organizohet për të shpallur fituesin e “Mis punëtori, a punëtorja”, prandaj shko tek kosherja dhe vishu bukur, se po të pres.

Ajo nuk e zgjati më bisedën, por fluturoi dhe kur arriti, la thesin dhe veshi fustanin prej mëndafshi ngjyrë mjalti dhe filloi të kundrohet tek pasqyra. U mahnit me bukurinë e saj. “Do marr një qyp me mjaltë për të vlerësuar prodhimin tim”,- tha dhe u nis fluturim për tek lulja. Kur arritën tek skena e pyllit, kishin ardhur të gjithë dhe aroma e lules e bukuria e bletës i detyroi të kthejnë kokën me habi. “Po kjo krijesë kaq e bukur që po vjen me “Mis lulen, cila do të jetë?”-mendoi flutura që rrinte e fshehur pas një gjetheje. Bleta gjithë elegancë, shkoi tek skena, la qypin dhe shkoi tek lulja.
Spektakli ishte i mrekullueshëm. Krahas konkurruesve, morën pjesë të ftuar si: bilbili, kompleksi i kafshëve, thëllëza… kërcyen sorkadhet dhe ketrat, u prezantuan me akrobaci majmunët e plot gjëra tjera, ku shpesh ndërpriteshin nga duartrokitjet e spektatorëve. Dhe ja, erdhi çasti i shumëpritur. Tek skena doli sorkadhja e bukur dhe ftoi ariun, “Mis zgjuarsinë e pyllit”, për të shpallur fituesit.

– Shoqëruesen e parë të misit e meriton…, dallëndyshja, që me punë artistike ndërton folenë e saj tek ballkonet e njerëzve.
– Faleminderit, faleminderit, – tha ajo mes duartrokitjesh të zjarrta.
– Shoqëruesi i dytë, Qukapiku, që me sqepin i tij , si daltë , sulmon krimbat dhe ndërton fole për zogjtë tek trungu i pemës.
– Faleminderit për vlerësimin , – tha ai përmes ngazëllimit.
– Dhe tani titullin e “Mis punëtores”e merr … bleta, që me mjaltin e saj kënaq insekte, kafshë dhe njerëz, bile unë vdes për mjaltin e saj, – bëri shaka ariu.
Të gjithë shpërthyen me duartrokitje, kur bleta doli tek skena me fustanin e saj të gjatë me ngjyrën e mjaltit, që nën rrezet e diellit farfuriste dhe përhapte vezullim magjik.
-Bleta, bleta, bleta…., thërritnin të pranishmit mes duartrokitjeve e brohoritjeve.

“Bleta?!”- mendoi flutura dhe nga hutimi u shkëput nga gjethja ku ishte fshehur dhe ra prapët duke u përpjekur që të kthehej mbarë. Një brumbull shkoi pranë dhe e ngriti.
-Faleminderit, brumbull! –i tha ajo tashmë e penduar për mburrjet që kishte treguar nga dita që kishte fituar çmimin “Mis flutura”
-S`ka gjë flutur e dashur, por ti eja më pranë të shohësh, se sa e bukur duket bleta sot.
Vërtet miset ishin të bukura, por misi i sotëm, kishte një bukuri që buronte jo vetëm nga pamja e jashtme, por edhe nga brenda shpirtit të saj. Flutura u entuziazmua shumë. Hoqi kurorën e saj dhe me të tek duart, u drejtua nga skena, mori mikrofonin dhe tha:
– Unë jam “Mis flutura” dhe ky çmim bëri që të vetëkënaqem dhe ta quaj veten më të bukur nga gjithkush. Të më falin shoqet e mia, që nuk i kam përfillur aq sa duhet, sidomos bleta, se para dy ditësh e kam ofenduar me fjalë të rënda. Sot mësova, se ata që punojnë dhe prodhojnë gjëra të vlefshme, janë më të bukur se ne, që natyra na ka falur vetëm bukuri trupore, ndaj e dashur bletë, kjo kurorë që ka një vit që e kam mbajtur unë, të përket ty, se s`kam parë bukuri të tillë gjatë jetës sime, – foli ajo dhe i afroi kurorën e saj.
Faleminderit flutur e dashur, por ajo kurorë të takon
ty, se kur të pashë tek lëndina, u mrekullova aq shumë, saqë për herë të parë, lashë punën dhe të fola. Ti nuk kishe faj, mbase unë ashtu dukesha, se kurrë nuk jam kujdesur për veten. Sot krahas vlerësimit që më dhanë, mora dhe një mësim të madh, që krahas punës, të gjejmë kohë të vishemi mirë e të argëtohemi, ja kështu si sot. Edhe një herë, faleminderit flutur, faleminderit dhe komisionit për çmimin e madh, “Mis punëtorja e pyllit”! Tani, siç jemi, uluni tek sheshi të provoni mjaltin tim, që shoqet e mia e kanë vendosur mbi gjethe. Spektatorët shpërthyen me duartrokitje të furishme duke thirrur: bleta, bleta, bleta…
Që nga ajo ditë bleta vazhdon të mbajë kurorën e “Mis punëtores” dhe ne themi: “Punon si bletë!” për të vlerësuar e njeriut që punon.