Archives for March 2015

“Nata e Kulturës Shqiptare në Universitetin William Paterson”në New Jersey

March 3, 2015 by dgreca

QNK” Arbnori” do organizoje ” Mbremja e Kultures Shqiptare ne William Paterson University” ne New Jersey, date 5 Mars, ora 7-9 pm./
Qëndra Ndërkombëtare e Kulturës “ Arbnori”, në vazhdën e aktiviteteve të programuara si brënda dhe jashtë vendit si dhe në kuadër të prezantimit të mirë, të kulturës shqiptare, në vendin më të fuqishëm të botës sot, në USA, përmbush një tjetër objektiv të madh të saj, të vitit kalendarik 2015.
Paraqitja e kulturës shqiptare në Universitetin e New Jersey në William Paterson, me një histori mbi 150 vjeçare, ku studiojnë dhe një numër i konsiderushëm studentësh shqiptarë nga të gjitha trojet paraqet, një arritje serioze si nga pikpamja e shtrirjes së aktiviteteve në hartën gjeografike botërore ashtu dhe në aspektin e prekjes të niveleve më të arrira bashkëkohore.
Bashkëpunimi me Katedren e Gjuhëve e Kulturave Botërore, të këtij Universiteti, ku kultura dhe gjuha shqipe shfaqet si interes, ku studimi i pikturës, skulpturës, poezisë, filmit dhe letrave shqipe, përkrah gjuhëve të tjera si spanjishte, gjermanishte, frëngjishte, italishte, rusishte, portugeze, greqishte, sllave dhe kineze, është një avancim e bashkëpunim i përçimit të përvojave, për njohjen e kulturës tonë shumë shekullore në USA.
Vetë tradita mbi 100 vjeçare e emigrimit të shqiptarëve në USA, ka sjellë dhe praktikën e kultivimit të gjuhës e kulturës tonë, si prejardhje dhe krenari e që duhet mbështetur, në aktivitete të përbashkëta e të ndërsjellta.
QNK “Arbnori”, prezantohet denjësisht, për të tretën herë dhe bashkëpunimi i ka në fillimet e botimit të “ Historia e Amerikës” nga QNK “ Arbnori”, si dhe të antologjisë së poezisë Moderne Amerikane.
Kësaj rradhe QNK “ Arbnori” fokusohet në disa pika të fuqishme të prezantimit të kulturës tonë në Universitetin William Paterson në New Jersey.
1-Prezantimi i Poezisë shqipe post moderne pas viteve ’90 si frymë e re pozitiviste, duke prezantuar Shqipërinë realiste, të post diktaturës, me një frymë më demokratike, më humane dhe me vlera të trashëguara që nga lashtësia deri më so,t duke nxjerë në pah vlerat kulturore, doket, zakonet, bukuritë natyrore e të gjitha krahinave nga Jugu në Veri, si dhe karakteristikat e çdo qyteti, zone, si dhe vlerat e shtuara shpirtërore, folklorike dhe tiparet bashkëkohore.
QNk ” Arbnori” ka bërë me kujdes, përzgjedhjet e prurjet që i përkasin kësaj rryme që është pozitivizmi, e cila në poezinë Amerikane sot, ka një vend të rëndësishëm, dhe në Shqipëri ka sot idhtarët e sa,j që e kultivojnë me pasion.
2- Prezantimi i Filmit dhe Kinematografisë shqiptare, nga studiuesi i Artit filmik
Prof.Dr Bruce Williams, i cili është një njohës i mirëfilltë i kësaj fushe, që nga fillimet e filmave të parë si “ Tana”, e deri tek prodhimet e fundit .
Prof. Dr Bruce Williams si Dekan i Departamentit të Gjuhëve e Kulturave të Huaja në këtë Universitet, do të sjellë në pamje dhe figurë, gjithë jetën shoqërore, sociologjike, politike e kulturore të Shqipërisë që nga viti 1952- 2014.
3- Prezantimi i filmit “Shqipëria Turistike”, prodhim i Agjensisë Kombëtare të Turizmit, materiali promocional, me një resume nga Drejtorja e QNK Znj. Floriana O. Paskali.
4- Ekspozimi dhe paraqitja e Skulpturës Shqiptare me rreth 140 punime të fotografuara në qytete të ndryshme të Shqipërisë, nga artisti Leonardo Voci, kritik arti, dhe Art Menaxher pranë Qendres së Realizimit të Veprave të Artit, datojnë nga vitet 1930, e deri në ditët tona.
Monumente kryevepra në sheshet kryesore të qyteteve tona siç janë: Flamurtari i Vlorës dhe shtiza e flamurit, Luftëtari i Korçës dhe Themistokli Gërmenji, Skënderbeu i Kukësit apo Monumenti ekuester i Skënderbeut në sheshin me të njejtin emër në Tiranë, ato Luigj Gurakuqit, Isa Boletinit në Shkodër dhe më pas, buste e figura të rëndësishme të historisë e kulturës shqiptare, deri tek Skulptura e realizmit që i mbijetoi periudhës komuniste.
Po ashtu në këtë ekspozitë, kemi dhe vepra Post moderne, të cilat janë pjesë e arkitekturës të qyteteve tona, që shprehin vrullin e hapjen, rritjen e shtimin e këtyre vlerave bashkëkohore, si pjesë të rëndësishme të kulturës tonë zhvillimore kombëtare.
Në fund të këtij aktiviteti QNK ” Arbnori” shpërndau dhe dhuroi pjesmarrësve në aktivitet, materiale promocionale, botime këto nga Ministria e Turizmit, e Kulturës, Bashkia e Tiranës dhe Agjensia Kombëtare e Turizmit.

Pianoja eshte jeta ime

March 3, 2015 by dgreca

Interviste e Violeta Mirakaj me te talentuarin Lorivert Cobo/
New York- Ne 8 Shkurt 2015 diten e Djele ne ambjentet e “Faust Harrison Pianos” ne 214 central Avenue , White Plans u dha nje program prestixhioz me studentet e se mirenjohures Svetlana Gorokhovich, Ph. D.
Programi ishte shume i pasur me pjese te ndryshme per pjano nga emra te njohur te muzikes boterore, si : F Lizt – Gnomenreigen (Concert etude) ;F.Chopin Nocturne C sharp minor, Op. Posth. J.S. Bach – Three parts Simfonia in C minor ; F.Schubert – Impromptu, Op. 90 in E flat major ;
P. I.Tchaicovsky – May (Starlit Nights)- June (Barcarolle) ; S.Rachmaninoff – Preude B minor, Op. 32 – Prelude G minor, Op. 23 ; L.Van Beethoven – Choral fantasie, Op.80 ;Folk Songs – French Children’s Song long, long ago; E Grieg – Concerto in A minor, 1st movement etj…..
Tingujt e pjanos nga femijet e talentuar si William Zhou, Alex Tiratsuyan, Elizabeth Jones, Viraya Roehrl , Kellsie Shan, Alex Tiratsuyan and Melody Hsu , Sophie and Calvin Cai, Natalia Terentiev, Florian Daeflet, Katherine Rex, Cidney Bien – Aime, Lily Restivo, Taddeo Wang, Lynn Sophie Guldin, Lorivert Cobo shoqeruar prej Svetlana Gorokhovich etj krijuan nje atmosfere shume te larte te bukur dhe te gezueshme.
Midis pjesemarresve ne kete koncert pianistik u dallua dhe djali me origjine shqiptare Lorivert Cobo, i cili na dha kete interviste.
Pjesa qe luajti Loriverti , ishte shume emocionuese , dhe pati shume duartokitje pasi ai interpretoi me shume talent e pergjegjesi nje pjese nga E. Grieg “Concerto in A minor, 1st movement “ e shoqeruar dhe nga pedagogia tij S.Gorokhovich.

Lorivert Cobo vjen me :
1- 5 Medalje te arta nga “Golden Key Festival” 2- Kater performanca ne “Weill Recital Hall” of Carnigie Hall. 3 – Dy here fitues i international Gifted Talented, Young pianist in the world . 4 – Aktivist per kater vite me rradhe ne aktivitetet kulturore te komunitetit si kengetaar dhe valltar.

Eshte kenaqesi, te shkruash dhe te flasesh per te rinj te talentuar, pra te njohesh publikun , lexuesin shqiptar me djalin e talentuar Lorivert Cobo

– Lorivert na beni nje prezantim te shkurter te vetvetes.

Lorivert : – Jam 16 vjec. Kam ardhur me prinderit e mi, Pranvera dhe Leonard Cobo ne SH.B.A.kur isha fare i vogel, vetem 17 muajsh. Ashtu si per te gjithe femijet emigrante ,dhe prindet e mi u perpoqen u ballafaquan me veshtiresite e para te nje vendi te huaj. ku arriten te integriohen ne kete vend te madh dhe te bejne nje jete aktive artistike. Natyrisht ne plan te pare ishim dhe ne dy femijet e tyre ,sepse une kam dhe nje vella me te vogel i cili dhe ai eshte i lidhur me artin. Krahas edukimit te pergjithshem te detyrueshem , per vite me rradhe praktikohem intesivisht me pjanon

– Cilat ishin shtysat e para qe te cuan drejt ketij istrumenti .?

Eshte e natyrshme se prinderit e mi jane marre me muzike ne Shqiperi, gjithashtu dhe mami im eshte mesuese muzike ne nje nga shkollat ketu ne New York, kane qene nje ga shtysat kruesore pasi vune re aftesite e mia muzikore. Nismat e para ne fushen e artit i kam ne moshen shtate -vjecare. Me kujtohet se nje nga femijet , shoket e mi moshatare,me te afert luante guitar, kjo gje me shtyu dhe me teper ambicjen per te mesuar me tej pianon. Dhe keshtu nisi rruga ime e artit duke punuar me ore te tera, ku u rezultuan dhe koncertet e para private dhe konkurse te ndryshme per pjano. Aty i thashe vetes qe pianoja eshte jeta ime.

Lorivert cilat jane preferencat tuaja, pra cfare ju pelqen me shume ne fushen e muzikes?

Kuptohet qe muzika per mua luan nje rol te madh ne jeten time , eshte pjese e rendesishme e imja.Po preferencat e mija per muziken jane muzika e Pop-it, Rock, dhe Jazz.
Ne vecanti idhulli im me i madh eshte pianisti kinez Lang Lang ; i cili ka performuar me orkestrat kryesore ne Evrope, SH.B.A. dhe ne vendin e lindjes se tij. Ne nje nga vleresimet qe ju bene atij ne Chicago ishte : “Si nje nga artistet me te medhenj te rinj, me nje talent te madh emocionues ne tastiere”..I kam ndjekur koncertet e tij sepse eshte i mrekullueshem, qe kur kam qene ne moshe te vogel dhe vazhdoj tani dhe me shume , me inspiron te vazhdoj ne fushen e artit pianistik

Kur eshte dalja e pare para publikut?

Koncerti i pare ka qene kur isha shtate vjec,ne Festivalin e Muzikes, ketu ne qytetin tim Pelham Manor. Ishte emocionuese, por u gezova se te gjithe filluan te me pergezojne per interpretimin e mire , dhe premtues qe kisha bere….Kjo me shtyu te vazhdoja intesivisht krahas mesimeve te shkolles qe me duhej te pergatitesha cdo dite me pergjegjesi, kisha dhe orarin e pergatitjes se mesimit te pjanos qe e kisha me shume dashuri.

Cilat jane arritjet e mevonshme ne fushen e artit?

Gjate ketyre viteve kam marre pjese ne aktivitete qe behen ne shkolle, si dhe ne organizimet e tjera konkuruese..
Jam vleresuar me 5 Medalje te Arta nga “Golden Key Festival”
Kater Performanca ne Weill Recital Hall of Carnigie Hall
Dy here fitues i International “Gifted Talented, Young Pianist”;
1/24 best young pianist in the world
Aktivist per kater vite ne aktivitetet- kulturoere te komunitetitit shqiptar ketu ne New York si kengetar dhe valltar.
Lorivert , cilat jane planet per te ardhmen apo si te themi me mire …cila eshte endrra jote?
Endrrra ime per te ardhmen eshte te behem engineer muzike shume i famshem dhe ndoshta do te realizoj ne te ardhmen nje koncert pianist shume te madh ne mbare boten ..Jam ne rrugen me te mire , se po punoj intesivisht..ne te ardhmen krahas oblgimeve te tjera, por do te me shtohet edhe me shume puna, se rruga e artit eshte sa e bukur po dhe aq e veshtire…..

Në New York u promovua Monografia e Shoqatës Humanitare Medvegja ;”30 Vjet në Shërbim të Kombit”

March 3, 2015 by dgreca

Beqir SINA-Bronx New York /
MONROE COLLEGE BRONX – NY : Shoqata Kosova Lindore dhe Federata Panshqiptare Vatra, promovojë ditën e dielë – në tepullin e dijes, kolegjin amerikan “Monroe College” në Bronx – New York, Monografinë e Shoqatës humanitare Medvegja, me seli në Fully të Zvicrës, – “30 Vjet në Shërbim të Kombit”, me bashkëautor, zotin Llukman Halili dhe z. Dashnim Hebibi.
Veprimtaria u zhvillua nën kujdesin e Shoqatës Kosova Lindore (Eastern Kosovo Association) dhe kryetarit të saj, Shaban Mehemti, si dhe te Federatës Panshqiptare të Amerikës Vatra, e me mbështetjen e veprimtarëve të dalluar të çështjes kombëtare, nga Shoqata Humanitare “Medvegja”, me seli në Fully të Zvicrës, në përbërje të cilit ishin Zenel Neziri, kryetar, Fadil Selmani, sekretar, Ismet Selmani – ish kryetar, dhe professor Jonuz Fetahu .
Të pranishëm ishin dhjetëra vetë – mes tyre edhe dy autorët e monografisë, Llukman Halili dhe Dashnim Hebibi, si dhe studentë, veprimtarë dhe lider të komunitetit, gazetar dhe biznesmen shqiptar, në zonën e Tri-Shtetshit –
Promovimin e hapi moderatori, i kësaj veprimtarie, zoti Llukman Halili, i cili ftojë të pranishmit, të nderojnë intonimin e dy hymneve kombëtare të SHBA dhe Shqipërisë
Zoti Llukman Halili, u shpreh se :’Kjo shoqatë me seli në Fully të Zvicrës, për vite të tëra me aktivitetet e saj në periudha të ndryshme – kontriboj për çështjen kombëtare , me miliona Franga Zviceriane! “Monografia,” 30 vjet në Shërbim të Kombit”, tha ai, është si thirrje për sensibilizim të çështjes së gjendjes së rënd politike të Medvegjës, e cila nga 2000 banorë që kishte para disa viteve, ka ngelur me 500 banorë, sot. Largimi i shqiptarëve , simbas tij, është bërë nga presioni i politikës serbe në ato treva, duke i detyruar shqiptarët, që ti braktisin trevat e tyre, pra ikjen e mijra Shqiptarëve!
Ai bëri thirrje duke thënë :”Duhet të gjithë të kontribojmë, sot sepse nesër do të jetë vonë !”
Kurse, kryetari i Shoqatës Humanitare “Medvegja”, zoti Zenel Neziri, e ka quajtur këtë monografi për Medvegjen si pasaportën e kësaj treve – në rrjedhën e ngjarjeve, të shkruar dhe përmbledhur me shumë kujdes nga dy autorët, të cilët ai i faleminderojë në mënyrë të veçantë, së bashku me bashkë organizatorët e këtij promovimi.
Duke folur për monografinë, ai tha ky libër, është një pasaportë, për punën e madhe që ka bërë kjo shoqatë në Zvicër, për avancimin dhe mbrojtjen e çështjeve shqiptare, dhe kjo do t’i mbetet të rinjve dhe fëmijëve, që të njihen me punën e baballarëve te tyre, që ata të mos e harrojnë kontributin e tyre dhe gjuhën shqipe, për të cilën ne po ndihmojmë edhe arsimin në këtë trevë”, tha Neziri, duke përmendur edhe disa nga ndihmat që kan bërë, ata për tekstet shkollore dhe shkollën e mesme atje.
Kryetari i shoqatës nuk la pa përmend, me këtë rast, edhe ndihmat e bërë në vite nga kjo shoqatë, duke iu iu dhënë një mirënjohje edhe drejtuesve paraardhës, si edhe autoriteteve zvicerane, e popullit të saj, të cilët, tha ai kan dhënë një kontribut të çmuar me ndihmat që ia bërë në Luginën e Preshevës, nga Zvicera.
“Konkretishtë, tha ai me shoqatën kulturore artistike, ne kemi mundur të ruajm kulturën e traditën tonë në Zvicër, ndërsa me aktivitetin tonë, kemi arritur gjithashtu të mbajmë gjuhën shqipe në Luginën e Preshevës – Ne kemi dy aktivitete të mëdha vjetore me nga dy mijë veta – si përvjetori i themelimit të shoqatës dhe një aktivitet kulturorë e sportivë, ku ne arrijmë të mbledhim ndihma për shkollat në Medvegjë”

Në cilësinë e mikëpritësit, të kësaj veprimtarie, kryetari i Vatrës, Dr. Gjon Buçaj – tha se organizata që ai udhëheqë e ka për obligim që ta ndihmojë këtë promovim dhe punën e shoqatës Medvegja, në mënyrë që puna e tyre të jehojë edhe në SHBA – e jo vetëm në Medvegjë dhe Luginën e Preshevës, por edhe tek cdo shqiptarë .
Për, këtë, theksojë ai “Vatra, do të jetë e pakursyer në bashkëpunimin me të gjithë shqiptarët”
“Vatra, u shpreh kreu i vatranëve, e ka për nder të jetë pjesë e këtij promovimi të kësaj monografie, e cila është pjesë e historisë së shqiptarëve të asaj treve. Ne e kemi detyrë parësore – të bëmë gjithëçka, për interesin kombëtar – të ndihmojmë shqiptarët – në Shqipëri, Kosovë dhe kudo në viset shqiptare, ashtu si kan vepruar prej themelimit të saj – me figurat më eminente të kombit”, tha Dr Buçaj.
Më pasë promovimin e kësaj Monografie, e ka përshëndetur edhe Fadil Selmani, sekretar i shoqatës, i cili tha ” Se jam i impresionuar për mikëpritjen tuaj – dhe organizimin e këtij promovimi – kaq të bukur, këtu në Nju Jork. Ndërsa , duke uruar që Medvegja kurr të mos mbetet e harruar, kërkojë që shqiptarët të vetëdijesohen, sepse u shpreh ai Medvegja – po kërcenohet nga zbrazsimi, prandaj duhet ndihmuar nga të gjithë ne dhe me të gjitha mjetet.”
Duke shtuar se edhe qëllimi i kryesisë së kësaj shoqate, e cila po qëndron këto ditë në New York, nuk është vetëm promovimi i kësaj monografie, por, simbas tij edhe lobimi për afirmimin e të drejtave të shqiptarëve, që jetojnë në Luginë të Preshevës, tha sekretari i saj zoti Fadil Selmani.
Vëllai i tij – ish kryetari i kësaj shoqate humanitare – zoti Ismet Selamani, ndërsa foli për këtë monografi, tha se libri është përmbledhje e aktiviteteve dhe kontributit, që kjo shoqatë, ka dhënë për çështjen shqiptare në përgjithësi, në veçanti para, gjatë dhe pas luftës në Kosovë.
“Kjo, monografi, simbas tij, të cilën shoqata humanitare Medvegja, e ka sposorizuar – përmbledh te gjitha aktivitetet e shoqatës për çështjen e Kosovës, në të gjithë Zvicrën, avancimin dhe afirmimin e të drejtave të shqiptarëve të Luginës, dhe në përgjithësi për çështjen kombëtare”.
Në këtë promovim me fjalë rasti, erdhën edhe Shaban Mehmeti, kryetar i shoqatës Kosova Lindore, dhe Presidenti i Shoqatës së Shkrimtarëve Shqiptaro Amerikanë, Adnan Mehmeti, shkrimtari dhe poeti nga Presheva, që nga viti 1995 jeton në Shtetet e Bashkuara, të cilët janë Lugina e Preshevës.
Ndërkaq- një përshëndetje për këtë promovim drejtojë edhe veprimtari i dalluar i çështjes çame, në Shtetet e Bashkuara, inxhinier Sali Bollati.
Në mbyllje të këtij aktivitetit e mori fjalën dhe bashkëautori, zoti Deshnim Habibi, i cili falenderoi ngrohtësisht auditorin për prezencën e tyre në promovimin e veprës monografike “30 Vjet në Shërbim të Kombit”, dhe vlerësoi lartë në mënyrë të veçantë kontributin e shqiptarëve të Amerikës.
Dhe së fundi pjesëmarrësit përgëzuan autorët dhe morën autografe, si dhe nga një libër falas ku biseda vazhdoi ndërmjet, pjesëmarrësve dhe mysafirëve të nderuar nga Zvicëra, me një fotografi të përbashkët.
Ky ishte një aktivitet mbreslënës dhe me vlera të mëdhaja, në sensabilizimin dhe promovimin, për herë të parë të Medvegjës edhe në Shtetet e Bashkuara të Amerikës.

Democidi* i Titos

March 2, 2015 by dgreca

-Vetëm në burgun e Goli Otok dhe kampe tjera kanë humbur jetën 206 000 mijë vetë. Kjo statistikë deri në vitin 1965./
Nga Alfons GRISHAJ/
Rastësisht,në një tavolinë miqësore po bisedonim rreth viteve të terrorit komunist në botë. Fjala ra tek Josip Bros Tito…
Shpjegova se Tito gjatë kohës së luftës dhe regjimit tij, kishte ekzekutuar qindra-mijëra njerëz. Habija pushtoi tavolinën dhe kundërshtimi erdhi pa menduar: “Nuk është e mundur!”
Fakti në vetvete është vula e të vërtetës.Por, kur ilustrimi dëshmi dhe deshmitarë është evident nuk lë më hapësirë për gënjeshtra të bukura.
Pas kësaj ,vendosa të jap një informacion lidhur më këtë figurë kontraversale, ku Jugosllavia e qeverisur nga ai zë vendin e 14 në botë për democid …
Rudolf Rummel, një nga historianët më në zë në botë, paraqet shifra të tmerrshme për democidin e Titos , gjatë luftës dhe regjimit të tij. Sipas Rummel, ushtria e Josip Broz-it masakroi rreth 1.072 .000 njerëz. Në librin e tij: “Death by Goverment”, sqaron se Tito, zë vendin e katërmbëdhjetë në botë për krime kundër njerëzimit. Përsëri sipas tij , të vrarët janë: Ustashi, kritikë ,të pasur, pronarë, borgjezë, klerikë ,biles dhe komunista pro-rus…
Vetëm në burgun e Goli Otok dhe kampe tjera kanë humbur jetën 206 000 mijë vetë. Kjo statistikë deri në vitin 1965.
Milovan Djilas (ish-bashkëpunëtori i Titos, i burgosur disa herë nga Tito ), sjell shifra më të larta për këto masakra…Ai shkon në shifrat: 1.700.000 deri në 1.800 000 njerëz. Në bazë të përqindjes për frymë të popullsisë , i bie 6.7 përqind deri në 11 përqind të masakruar…Në fakt, statistikat e paraqitura lidhur me krimet e komunizmit lëvizin në mënyrë dramatike…
Duke lexuar , “Black Book Of Communism” , vendin e parë e zë Kina me 65 milion i shoqëruar nga Bashkimi Sovjetik me 20 milion etj…
Rummel , në librin e tij : “Death by Government” , vjen me shifra të kundërta matematike më të besueshme , pikërisht se është dhe më i vonshëm në kohë …
Ai servir numra , për Kinen : “38.7 milion .Për Bashkimin Sovjetik : “62.9 milion etj…etj . Megjithatë , kam dëshirë të besoj në statitistikat “shtetërore” që kam paraqitur tek shkrimi : “Dilema e madhe e Koalicionit ndaj ISIS.” Nuk dua të besoj totalisht në këto shifra që Rummel paraqet ! Dua ta qetësoj veten sikur janë të “hiperbolizuara” , përndryshe do të mendoja se ligësia e komunizmit ua kalon nazizmit dhe fashizmit bashkë . Kjo është dhe arsyeja që Rummel përdor fjalen DEMOCID , fjalë që tregon shkallën më të lartë të krimit kundër njerëzimit…
Historiani Marco Resipitini, i cili i referohet Kontit
Nikolai Tolstoi, autori i “Victims of Jalta”, botuar në vitin 1997, bjen fakte rrënqethëse lidhur me masakrat në Jugosllavi. Sipas tij , Konti Tolstoi akuzon komandën britanike të Mesdheut,drejtuar nga Maurice Harold Macmillan (me qendër në Napoli),komandën supreme aleate jashtë Napolit, drejtuar nga Gjeneral Toger Charles Keightely, komandant i kësaj Korparmate dhe Gjeneral Brigade Toby Low ,shef shtabi , dy prej të cilëve bënë një karrierë të ndritur politike: Macmillan u bë kryeministër i Anglisë , ndërsa Tob Low, kryetar i Partisë Konservatore Angleze.
Tolsoi akuzoi të larpërmendurit se dorëzuan shtatëdhjetë e pesë mijë robër lufte ushtrive komuniste…
Ushtrisë Titos i dorëzuan 35 mijë , mes datave 17 e 31 maj 1945. Ata ishin : sllovenë , kroatë, serbë e malazezë (nuk perjashtohet mundësia e një numri të konsiderueshëm të kenë qenë shqipëtarë), ku fati i këtyre robërve qe fatal.Të gjithë u masakruan…Para se ti vritnin i shpërndanë nëper qytete të ndryshme , ku dhe i ekzekutuan.Viktimat i futën në varre të përbashkëta.
Një nga vendet e masakrës është në pyjet e Koçojevës , ku të riatdhesuarit , pasi janë zhveshur dhe u janë marrë sendet e çmueshme , janë vrarë me armë automatike dhe janë hedhur nëpër humnera natyrore , te shpërthyera më pas me eksploziv.
Me 1990 , Tolstoi , i cili shkoi vetë i pari në vendin e masakrës , ka vlerësuar në dhjetë mijë viktimat në Koçojevë, kroatë dhe domobrancë, burra të Ushtrisë vullnetare antikomuniste sllovene, Slovensko Domobranstvo, të mbledhur nga Gjenerali Leon Rupnik…
Po në Tivar, në mesditën e datës 31 Mars 1945 , u masakruan pa asnjë shkak disa qindra shqiptarë nga brigada e X malazeze.
Siç përshkruan miku im, Uran Butka: “Kasaphana nisi në hyrje të Tivarit të Ri,mandej arriti pikun e saj në oborrin dhe mjediset e ndërtesës së Monopolit të Duhanit. Sipas përllogaritjeve , rezulton se vetëm në Tivar u vranë 1560 shqiptarë të kolonës së dytë prej Brigadës X malazeze, të kriminelit Markoviç.
Sipas burimeve jugosllave dhe shqiptare , rezulton se janë vrarë dhe zhdukur në këtë masakër 2.947 -3.447 shqiptarë të pafajshëm.”
Tito i ngadalësoi masakrat pas vitit 1965 …Nganjëherë , si çdo diktator takonte… Në një mbledhje të Komitetit Qendror të Partisë Komuniste Jugosllave , ndër të tjera tha : “ Shokë , nëse doni një Jugosllavi të madhe , duhet të jetë një Serbi e vogël . Nëse doni një Serbi të madhe nuk do të ketë më Jugosllavi!” Nuk dua ti bëj analizë thënies së tij se do shkonin disa faqe dhe do ta mërzisja lexuesin, por Serbët nuk ia falën kurrë këtë thënie!
Forca e zakonit kriminal në traditë vazhdoi me Sllobodan Millosheviçin , që mori rreth 200.000 mijë jetë njerëzish në Bosnje dhe me mijra jetë shqipëtarësh në Dardani.
Tek shqipëtarët , spastrimi etnik ngjante si një kataklizmë dhe ikje biblike …
Për vrasjet dhe genocidin serb mbi shqiptarët , ka shkruar dhe ilustruar me foto e shifra tronditëse miku im, Dr.Prof. Nusret Pllana, në librin e tij maratonomak që vrapoi në çdo cep të globit: “Terrori i Serbisë Pushtuese mbi Shqipëtarët 1844-1999.”
Do të theksoja se libra të tillë historik i qëndrojnë historisë mijëra vjet , duke u berë dhe një Nuremberg i dytë ndaj makinës pushtuese sllave. Fakti Pllana , të huajt i ka lënë pa gojë, kurse serbët lakuriq…Fotot e mbledhura me kujdes nga Pllana , të kujtojnë fjalët e Bonopartit: “A picture is worth a thousand words.”…

Sipas librit të Richard West : “Tito and the Rise and Fall of Yugoslavia”, ai shprehet se Tito do të mbahet mend si kundërshtari i parë i diktatorit Stalin…
Richard , për nga mënyra se si shkruan në këtë libër, duket sikur të ishte një dashnor i Jugosllavisë , por thotë një të vërtetë lidhur me diktatorin e “butë”( siç e quajti perëndimi Titon pas vitit 1965), se ai qe i pari që kundërshtoi publikisht Stalinin , duke ruajtur traditën ruse , metodat e tija autokrate dhe sadiste!
Tito vdiq me, 4 Maj 1980 . Ne varrimin e tij morën pjesë përfaqësues mbi 120 shtete…Hëm,politika ?!
Historikisht , në të shumtën e rasteve prostitucioni politik del ngadhnjimtar mbi të vërtetat rrënqethëse të krimit shtetëror . Interesi i çastit zvoglon vizionin human dhe inkurajon perkohësisht proçesin e harreses ! Hegel thote: “We learn from history that we don’t learn from history.
Bota pothuajse harroi masakrat e Titos , e përcolli atë në banesën e fundit me madhështi sikur të ishte perandor!
Në pesëmbëdhjet vjetorin e vdekjes me, 4 maj të vitit 1995 , shteti dhe populli e la në harres …e vizitoi familja dhe disa komunistë nostalgjikë. Deri në vitin 1990, mazoleumin e tij e kishin vizituar mbi 14 milion njerëz . Pesë vite më vonë , fama e tij qe fashitur ,duke lënë prapa në histori milionat e të vrarëve me urdhërin e tij direkt apo indirekt ! Histori e njëjtë më diktatorin Hoxha , shokun e Titos , që pat pranuar nga ai dekoratën e lartë : “Hero i Popujve të Jugosllavisë ”, për meritat e të vrarëve shqiptarë nacionalistë në Dardani , Mal të Zi (Malësi) e Shqipëri ?!
Historia është e ftoftë me politikanë të tillë. Ajo ecën para dhe në krah , por pas vdekjes tregon më së miri nëse varri është i një perandori, apo i një diktatori

LEGJENDARI BILL KOVACH FLET PËR GAZETARINË, RRËNJËT SHQIPTARE

March 2, 2015 by dgreca

Ilir Ikonomi-Intervistë e vitit 2011/
Ndonëse një intervistë e realizuar katër vjet më parë, fjalëve të tij vështirë se mund t’i heqësh një presje. Bill Kovach (Kovaç) ka qenë shef i zyrës së gazetës Nju Jork Tajms për Uashingtonin dhe ka luajtur rol në zbulimin dhe publikimin e “Dokumenteve të Pentagonit”, ngjarje që bëri mjaft bujë në fillim të viteve 70. Është autor i librit “Elementë të Gazetarisë”, përkthyer në më shumë se 30 gjuhë dhe lexim i detyrueshëm në universitetet amerikane.
Zëri i Amerikës: Si ka ndryshuar roli i gazetarisë që nga koha kur ju punonit për gazetën New York Times?
Bill Kovach: Nuk mendoj se roli ose përgjegjësia e gazetarisë ka ndryshuar, ato vetëm se janë bërë më të rëndësishme. Roli i gazetarit është t’i japë audiencës, qytetarëve, informacionin që atyre u duhet për të bërë gjykime të informuara dhe të mençura rreth njerëzve në pushtet dhe problemeve që prekin jetën e përditshme. Nëse duam të kemi një shoqëri demokratike, kjo nuk mund të jetë një shoqëri e paditur.
Zëri i Amerikës: Në librin tuaj “Elementë të gazetarisë” ju thoni se përkushtimi i parë i gazetarisë është ai ndaj së vërtetës. A është kjo ende e vlefshme sot me daljen e mediave të reja?
Bill Kovach: Përkundrazi, është bërë edhe më e rëndësishme. E vërteta është gjëja më e vështirë për t’u provuar. Zakonisht, ne vetëm sa i afrohemi së vërtetës. Me teknologjitë e reja, kemi mijra linja komunikimi tek të cilat ka qasje çdo njeri, mjafton të ketë një kompjuter. Sot, njerëzve u duhet të kërkojnë në këtë sasi gjigante informacioni për të gjetur se cilat gjëra janë të verifikuara, cilat janë mashtrime, cilat janë propagandë e cilat fantazi. Prandaj ky është edhe roli i gazetarëve tani: të ndihmojnë për të sqaruar se cila është e vërteta në tërë atë informacion.
Zëri i Amerikës: Me fjalë të tjera, gazetaria sot është bërë më e komplikuar?
Bill Kovach: Absolutisht më e komplikuar dhe jashtëzakonisht më e rëndësishme. Nëse ka 500 zëra të ndryshëm që të tregojnë se çfarë po ndodh, në këta zëra do të ketë korporata që flasin për qëllime fitimi, zëra politikë që bëjnë propagandë, do të ketë mashtrues por do të ketë edhe disa burime të pakta që ofrojnë informacione të verifikuara. Gjëja e rëndësishme tani është që në këtë mori informacionesh të dimë të dallojmë ato që janë të verifikuara.
Zëri i Amerikës: Cili do të jetë fati i shtypit të shkruar tani që interneti është bërë kaq popullor?
Bill Kovach: Shtypi i shkruar do të vazhdojë të ekzistojë vetëm se nuk do të jetë në letër por në internet. Ai nuk do të zhduket. Edhe televizioni i mbijetoi internetit ashtu si radioja i mbijetoi televizionit. Mjetet dhe mekanizmat e komunikimit ndryshojnë por ato nuk vdesin kurrë plotësisht.
Zëri i Amerikës: Përse ndodh që njerëzit në pushtet në Shtetet e Bashkuara preken kaq lehtë nga shtypi ndërsa një gjë e tillë nuk ndodh për shembull në Shqipëri. Duket sikur politikanët nuk duan t’ja dinë se ç’thotë shtypi për ta. Ndërsa në Shtetet e Bashkuara, media ka arritur të rrëzojë edhe presidentë, si Richard Nixon.
Bill Kovach: Kjo vjen, mendoj, ngaqë gazetarët nuk kanë bërë një punë sa duhet të besueshme, pra që publiku të ketë besim tek ata. Nëse publiku krijon besim te media, atëhere kjo funksionon. Por nëse shtypi nuk i jep publikut atë që ai do apo për të cilën ka nevojë, atëhere ai nuk do të respektohet nga publiku. Nëse publiku nuk ka respekt për shtypin, aëhere përse duhet që politikanët, të cilët kanë akses të drejtpërdrejtë te publiku, ta respektojnë shtypin? Pra, respekti duhet fituar.
Zëri i Amerikës: Dhe si fitohet respekti?
Bill Kovach: Çdo gazetar duhet ta bëjë këtë vetë me punën e tij. Ai duhet të gjejë se cilat janë çështjet më të rëndësishme që prekin qytetarët dhe të hetojë rreth këtyre gjërave; përse ndodhi kjo apo ajo gjë, kush qëndron prapa kësaj ose asaj? Dhe këtë informacion t’ia japë publikut që ky të dijë se cilat ishin ngjarjet që çuan në krijimin e një situate të caktuar. Në këtë mënyrë publiku do të ketë njëfarë ideje se ç’duhet bërë për ta ndryshuar gjendjen.
Zëri i Amerikës: Sa i rëndësishëm është në këtë rast verifikimi i informacionit?
Bill Kovach: Verifikimi i informacionit është me rëndësi kritike. Njerëzit duhet të dinë se ajo që po dëgjojnë, po lexojnë ose po shikojnë është e verifikuar. Kur një njeri, një gazetë apo një televizion i tregon publikut diçka të re, pyetja e parë që bëjnë njerëzit është: nga e di ti këtë? Nëqoftëse nuk na e thua qartë se nga e ke marrë vesh këtë lajm, atëhere ne kemi çdo arësye për mos të të besuar. Mendoj se ky mund të jetë njëri nga problemet me mediat në Shqipëri. Edhe sikur të ishte miku yt më i ngushtë, ti nuk mund t’ia besosh atë që ai të thotë nëse nuk të tregon burimin se nga e ka marrë lajmin.
Zëri i Amerikës: Në vende si Shqipëria duhet mjaft guxim për të thënë të vërtetën. Ç’mendoni?
Bill Kovach: Po, por është e vetmja mënyrë për të gëzuar respekt. Nëse nuk të intereson respekti, nëse nuk je i fortë për të arritur atë që duhet, atëhere nuk duhet të bëhesh fare gazetar.
Zëri i Amerikës: Çfarë është subjektivizmi në gazetari dhe si mund të kapërcehet ai, sipas mendimit tuaj?
Bill Kovach: Subjektivizmi është si një virus, ne të gjithë e kemi atë. Nga jeta, nga përvoja dhe nga dëshirat personale, ne jemi subjektivë. Por një gazetar krijon një metodologji për ta kapërcyer atë. Gazetari ndjek disa hapa të caktuar në verifikimin e informacionit, hapa të cilat e shkëpusin nga subjektivizmi. Pra, jo se ne vetë jemi të paanshëm, por metoda që ne përdorim është si një metodë shkencore, pra ne e verifikojmë informacionin, shtrojmë pyetje rreth tij. Nëse informacioni nuk u qëndron pyetjeve që ne bëjmë, atëhere ne themi: e kam dëgjuar këtë gjë por nuk mund ta provoj, kjo është ajo që di tani për tani por mund të ndryshoj mendim nesër.
Zëri i Amerikës: Por kjo kërkon mjaft ndershmëri nga ana e gazetarit…
Bill Kovach: Nëse një gazetar nuk është i ndershëm ai nuk është gazetar. Integriteti, përgjegjshmëria dhe pranimi i përgjegjshmërisë janë ato që e bëjnë gazetarin.
Zëri i Amerikës: Ç’mund të na thoni për njëanshmërinë politike të mediave, të cilën ne e shohim edhe këtu në Shtetet e Bashkuara. Disa media renditen ose djathtas ose majtas. Për shembull, Fox News në Amerikë shihet si një media konservatore. Ne e shikojmë këtë të aplikohet edhe në Shqipëri.
Bill Kovach: Nuk shikoj ndonjë arsye se përse njerëzit nuk duhet të kenë qasje ndaj çdo lloj informacioni. Mendoj se liria e fjalës nënkupton lirinë e fjalës për të gjithë. Për shembull, nëse je konservator dhe beson në disa parime të qeverisjes që shihen si konservatore, atëhere thuaje këtë. Nuk ka asgjë të keqe përsa kohë që shikuesit e dinë se kjo është një media konservatore. Është në dorën e shikuesit të vendosë nëse do ta besojë ose jo këtë media. Konservatorët mund të të thonë disa gjëra që njerëzit ka nevojë t’i dinë. Liberalët mund të mos i thonë disa gjëra dhe anasjelltas. Ideja për të patur zëra që konkurrojnë është ajo që e bën demokracinë kaq të gjallë dhe interesante. Sepse kështu të gjithë kanë rast të përfshihen në debat. Kjo u jep njerëzve mundësinë të zgjedhin atë informacion që ata besojnë se është i drejtë dhe të nxjerrin vetë përfundime.
Zëri i Amerikës: Por a nuk themi ne shpesh se mediat duhet të jenë të paanshme dhe të pavarura?
Bill Kovach: Po, por ne po flasim këtu për opinionet që shprehin komentatorët në këto media. Pra këta janë opinionistë dhe jo gazetarë. Programe të tilla nuk duhen parë me mendimin se prej tyre do të nxjerrësh fakte. Pra, ti pret që ata të të shpjegojnë se si kanë arritur në një opinion të caktuar. Nëse ata nuk ta thonë, atëhere thjesht mund t’i trajtosh ato si një karikaturë. Është njëlloj si të shikosh një film të bukur, por shikuesi nuk mund të marrë vendime mbi bazën e asaj që thonë njerëzit që flasin në këto programe. Kjo nuk është gazetari por opinion. Opinioni mund të jetë pjesë e një pakete mediatike por jo gazetari.
Zëri i Amerikës: Por edhe opinionistët duhet të respektojnë faktet dhe të vërtetën, apo jo?
Bill Kovach: Opinionistët më të mirë janë në një farë mënyre edhe gazetarë. Anthony Lewis ka qenë për vite me radhë një nga komentatorët më të mirë të gazetës New York Times. Po ashtu siç është sot edhe konservatori David Brooks. Anthony shprehte çdo ditë opinionin e tij por ai gjithmonë i paraqiste lexuesit faktet nga të cilat ishte nisur dhe se si e kishte formuar opinionin nga ato fakte. Pra kemi të bëjmë me shqyrtimin e fakteve nga pikpamja e gazetarit për të arritur tek një përfundim që ishte shumë personal dhe i njëanshëm, në favor të asaj që ai dëshironte të thoshte.
Zëri i Amerikës: Si i hytë ju gazetarisë?
Bill Kovach: Unë hyra në gazetari aksidentalisht. Kisha nisur rrugën për t’u bërë biolog marine. E kisha bërë ushtrinë në marinë dhe, kur mbarova universitetin, isha i martuar dhe kisha dy fëmijë, mora edhe një bursë për të vazhduar studimet në këtë fushë. Një mik më gjeti punë në një gazetë gjatë verës. Javën e dytë të punës, zbulova se një sherif i plotësonte vetë urdhërat për bastisje dhe shkonte e bënte kontrolle nëpër shtëpitë e njerëzve. Bëra një shkrim dhe brenda gjashtë muajve sherifin e hoqën nga puna. Thashë me vete: e çuditshme sa shumë ndryshime mund të sjellësh në këtë botë thjesht duke qenë gazetar. Mora në telefon universitetin dhe u thashë: jepjani bursën ndonjë tjetri sepse unë e kam gjetur profesionin tim. Më vonë kur punoja në Nashville të shtetit Tennessee, zbulova se qeveria e atjeshme kishte një zakon që i merrte vendimet fshehurazi. Ata thërrisnin një komision në atë që e quanin sesion ekzekutiv dhe i nxirrnin gazetarët nga salla. Mendova se ata nuk kishin të drejtë të vepronin kështu, prandaj refuzova të dilja nga salla. Më kërcënuan se do të më nxirrnin me forcë por unë nuk u tunda. Më në fund ata e shtynë mbledhjen. Mëngjesin tjetër ata u mblodhën një orë më herët se zakonisht dhe miratuan një rezolutë me të cilën më ndalonin mua që të mbuloja çështjet e qeverisë. Nëse unë e shkelja këtë ligj, ata kishin të drejtë të më fusnin në burg pa asnjë procedurë ligjore. Unë nuk e përfilla urdhërin dhe shkova të mbuloja mbledhjet e tyre. Ata nuk më lanë të hyja. Unë kisha një avokat me vete dhe i hodha në gjyq. Për herë të parë gjykata federale përdori Amendamentin e Parë për të hedhur poshtë një ligj të një shteti dhe kjo shënoi fillimin e hartimit të një ligji për transparencën e dokumenteve qeveritare në Shtetet e Bashkuara. Pasi shkova të punoj në gazetën New York Times, doli çështja e ashtuquajtur “Pentagon Papers” (Dokumentet e Pentagonit). Qeveria përpiqej të mbante të fshehtë një studim që e kishte hartuar vetë dhe ku pranonte gabimet që kishte bërë duke hyrë në luftë në Vietnam çka kishte kushtuar shumë jetë njerëzish. Së bashku me kolegun Neil Sheehan dhe të tjerë, unë ndihmova për t’i nxjerrë në dritë këto dokumente duke bërë që ato të botoheshin në New York Times. Kjo shënoi fillimin e fundit të Presidentit Richard Nixon.
Zëri i Amerikës: Në parim, a duhet që gazetari të nxjerrë sekrete shtetërore?
Bill Kovach: Parimi që ne zbatonim në gazetën New York Times, kur unë punoja atje, ishte ky: Nëse një sekret shtetëror të cilin gazetari e ka zbuluar është tepër i rëndësishëm, ai duhet bërë publik, me përjashtim të rasteve kur gazetari është i bindur se aty luhet me jetë njerëzish, pra kur dikush mund të vdesë nëse sekreti publikohet. Në raste të tilla, sekreti nuk duhet të publikohet por duhet bërë përpjekje të gjendet mënyra që ai të nxirret gradualisht dhe pa shkaktuar humbje jetësh.
Zëri i Amerikës: Por a nuk dëmtohet interesi kombëtar kur nxirret një sekret shtetëror?
Bill Kovach: Mendoj se interesi kombëtar është një publik i informuar. Publiku nuk mund të marrë vendime të peshuara pa ditur se çfarë po ndodh.
Zëri i Amerikës: Cilat janë rrënjët tuaja shqiptare? Cilët ishin prindërit tuaj?
Bill Kovach: Babai im ishte një jetim nga fshati i vogël Kryekuq i Fierit. Ai erdhi në Amerikë në vitin 1916 dhe u vendos në Chester të Pensilvanisë me një grup shqiptarësh të tjerë. Ai shkoi pastaj në shtetin Tennesse po me këta shqiptarë për ndërtimin e një hekurudhe në malet e këtij shteti. Edhe nëna ime ishte jetime, nga Lekli i Gjirokastrës. Ajo jetonte në Florida por pastaj erdhi bashkë me vëllezërit në Chester. Pasi hekurudha mbaroi, babai hapi një restorant në Tennessee dhe shkoi në Chester për të gjetur një grua që ta ndihmonte për mbajtjen e restorantit. Dhe kështu u martua me nënën time, e cila në atë kohë ishte 15 vjeçe. Ajo kishte vetëm një vit në Amerikë dhe u martua një ditë të shtunë me një burrë që e kishte njohur të enjten. Të dielën ajo nisi udhëtimin për në Tennessee. Të dy kaluan një jetë të mirë. Në qytetin e vogël ku ata jetonin kishte shumë pak njerëz nga Evropa jugore, banorët ishin kryesisht irlandezë ose skocezë. Prandaj ne ishim të ndryshëm nga të tjerët. Më pëlqente ai qytet i vogël por unë desha të bëj gjëra më të mëdha, më të rëndësishme.
Zëri i Amerikës: A u përpoqën prindërit t’ju mësonin shqipen kur ishit i vogël?
Bill Kovach: Prindërit përpiqeshin të më mësonin anglishten për të më dërguar në shkollë sepse në shtëpi flitej shqip. Por kur unë u largova nga shtëpia e harrova shqipen. Jam penduar që e bëra këtë sepse pas shumë vitesh, kur shkova për herë të parë në Shqipëri, u përpoqa ta rikujtoj gjuhën por nuk munda. Më vjen keq për këtë që i bëra vetes.
Zëri i Amerikës: Më vonë, kur u bëtë gazetar, a ju ka interesuar Shqipëria, sistemi i saj politik dhe pastaj kalimi në demokraci?
Bill Kovach: Patjetër. Kam shkruar komente për Shqipërinë dhe kam botuar nja dy në gazetën New York Times që njerëzit të kuptonin se ç’ishte Shqipëria pasi mendoja se ky ishte një vend magjepsës, që kishte përqafuar sistemin komunist e megjithatë nuk ishte pjesë e bllokut sovjetik, por jepte e merrte me kinezët për të mos lejuar rusët të hynin aty. Vendi ishte jashtëzakonisht i izoluar dhe, ndonëse bëra shumë përpjekje për të shkuar atje, Hoxha nuk më la të hyja. Për fat të mirë ai vdiq dhe atëhere unë munda të hyja në Shqipëri.
Zëri i Amerikës: Ju deshët të shkonit atje për të shkruar mbi Shqipërinë?
Bill Kovach: Desha të kuptoja nga kishin ardhur prindërit e mij, desha të njoh njerëzit, të shkruaj për Shqipërinë. Hoxha nuk më lejonte sepse isha gazetar dhe ai nuk lejonte gazetarë të New York Times-it të mblidhnin informacion për vendin.
Zëri i Amerikës: Si ju duket tranzicioni i Shqipërisë në demokraci?
Bill Kovach: Është i vështirë. Është i vështirë sepse Shqipëria ishte tepër e izoluar nga bota, e mbyllur si një iriq dhe kjo nuk e lejoi të zhvillonte një sistem ekonomik. Pra ishte e vështirë që ata të krijonin një bazë ekonomike të mjaftueshme për t’u dhënë njerëzve atë cilësi jetese që ata meritojnë si dhe një qeverisje të bazuar mbi konceptin progresiv të ndarjes së pasurisë. Kjo ende nuk ka ndodhur dhe është e vështirë për t’u realizuar. (Intervistoi: Ilir Ikonomi)