Archives for April 2015

A ËSHTË KALI I TROJËS, SIMBOL I SHQIPTARËVE, JO I GREKËVE?

April 19, 2015 by dgreca

Nga Rasim Bebo,Çikago/
Disa Prof. Dr. vazhdojnë ende të deklarojnë se në Luftën e Trojës kanë qenë dy kundërshtarë, Trojanët dhe “grekët”. Për këto manipulime, grekët gjejnë mbështetje te disa figura shqiptarësh që flasin për luftën Trojano-greke, duke i vendosur kështu grekët në Luftën e Trojës, kur ata kanë ardhur 500 vjet më vonë. Këtë gënjeshtër të madhe (manipulim) e kapërdijnë si pa gjë të keq, si z. I. Kadare kur thotë: “…kali i drunjtë, dhuratë e grekëve u çfaq …”, z. Fahri Xhara shkruan: “… në mes të akejëve helenë dhe Trojanëve …”. z. Arbër Thesproti shkruan: “Helenët dinakë nxorën Kalin e Trojës përsipër mbi tokë…”. Të tre këta zotërinj dhe shumë të tjerë, mbështetën sajesat greke. Dhe grekët pronësojnë Kalin e Trojës si të tyre, për intervenim.
Ku jemi sot? Sllavët na kanë rrëmbyer emrin Maqedoni dhe ne për ata jemi ardhacakë. Çamërinë (Thesprotinë) e Epirit grekët e quajnë “Inekzistente”. Mitrovicën Fuqitë e Mëdha e kane kthyer në “mollë sherri”. Në rolin e Kalit të Trojës greket futën në Shqipëri kolonelin Janullatos. Kali i tyre i Trojës lufton,dhe bën të pamudërën që të shtrihet në hapësirat: Tiranë, Prishtinë dhe Shkup, të ndihmuar nga tradhtarët, që drejtojnë për tu krijuar pozicione të përshtashme greko-sllavofilëve.
Dihet historikisht se “grekët”vërshuan në Ballkan prej gadishullit të Sinajt nga fundi i shek. VIII dhe fillim i shek. të VII, p. e. s., me një nivel kulture tejet të ulët, brutal, grabitës të pabesë, vrasës, me kopetë e bagëtive të vëna përpara u futën në Pellazgji (Ballkan). Lufta e Trojës u zhvillua në vitet 1250 p.e.s. Ndërsa grekët kanë ardhur pas 500 vjetëve. Homeri e bëri të pavdekshëm emrin e Trojës me dy poemat e tij epike: “ILIADA” dhe “ODISEA”. “Homeri nuk përmend grekë, apo helenë në rrethimin e Trojës, por flet për një numër fisesh pellazge”. (Edwin Jacques, “Shqiptaret”, f. 65). Kjo luftë do të vazhdonte përjetësisht nëse nuk do të punonte dinakëria e “Udhësesë” Odiseut. Kjo mëndje e ndritur arriti të shkëpusë me në fund fitoren, por shumë vonë. Ajo qe një fitore pa vlera, që shkatërroi përfundimisht të dy palët.
Rreth figurës së Laokontit qarkullojnë legjenda të shumta dhe në të u futën manipulimet greke. Por ajo më famshmja që e prezanton më së miri historinë e tij legjendare e që njihet si version zyrtar, thekson, e lidhet me Luftën e Trojës, kur trojanët futën brenda mureve të qytetit, kalin e famshëm, (dhuratë-simbol e “grekëve” për paqen e nënshkruar.) Laokonti dyshues për këtë dhuratë greke, e përshkoi kalin me një heshtë mespërmes dhe tha shprehjen e famshme: “Timeo danaos et dona ferente”“ (i druhem grekëve edhe kur bëjnë dhurata) “JU E DINI, SE PËRPARA TROJËS ATËHERË, KALI I DRUNJTË DHURATË E GRËKËVE U ÇFAQ. KY KALË NË DY GRUPE I NDAU TROJANËT: TË PRANONIN ATË, OSE TA FLAKNIN SAKAQ. PAJTIM ME ARMIKUN, ULURININ TRADHTARËT, MJAFT MË ME ZJARR DHE HELME”.( Ismail kadare).
Ç’është kjo fatkeqësi, të kthesh grekët të gjallë pas gjysmë mijëvjeçari dhe të pranosh manipulimet e tyre në dëm të vetes sonë.
Por, epopetë e para (Iliada dhe Odisea), të transkiptuara në gjuhën greke, duke nisur nga fundi i shek VI para Krishtit (epoka e Pisistratit dhe e bijve të tij, Hipiasit dhe Hiparkut), përmenden në vijimësi, duke filluar nga Pindari (510 – 438) dhe nga Eskili (525 – 456). (“Shqipëria”, f. 14), dhe më vonë, se ishte e gjitha një sajesë e krijuar nga një ekip prej dhjetëra historianësh, antropologësh dhe klasicistësh, që punuan pa ndërprerje, në periudha të ndryshme, mes viteve 1971 – 1974 për të “krijuar” dokumente dhe sende “greke”. Për kundra tyre, fakte të reja historike nxorën: Mathieu Aref, Robert d’Angeli, Dhimiter Pilika, Aristidh Kola, Tajar Zavalani, Karl Reinholdi, etj. Kolonitë e kësaj kohe, nuk ishin greke, por koloni pellazge. Kur këta kolonë u përhapën në trojet pellazge në Iliri, Epir, Maqedoni, Azinë e Vogël dhe Afrikën e veriut, nuk kishte nevojë për përkthim, se ishte i njëjti popull, me të njëjtën gjuhë.
Z. Fahri Xharra shkruan: “Këtu është Troja legjendare (Lufta e Trojës rreth viteve 1235-1225 p.e.s, në mes akejëve “helene” e Trojanëve dhe aleatëve të saj, Paionëve, Dardanëve, etj. …për sa i përket grekëve të asaj kohe, nuk di ç’të them sepse s’kam njohuri për ta. Nga gjithë këto, del se Trojanët dhe Grekët ishin një popull.” Ju z. Fahri Xharra, jeni kontradiktor në shpjegim: I vendosni helenët në Luftën e Trojës, më vonë thoni helenët dhe trojanët janë një popull… me këtë doni të tregoni se s’keni njohuri për grekët. Por grekëve gënjeshtarë, u mjafton vetëm që gënjeshtrën ua pranoni, duke i sjellë 500 vjet më mbrapa, “helenet në Trojë”. (F. Xh. “DIELLI” 20-3-2015.)
Arbër Thesproti, poetizon: “Kali i Trojës’”
Helenet dinak kalin nxorën përsëri mbi tokë,
Këtë radhë të veshur e zbukuruar tamam si një shenjtor.
“Dhurat e bekuar” për shqiptarët e gjorë
S’ka mbetur më gjë veç kujtimit të saj
Lavdia e trojanëve u tret e humbi nga i pabesi kalë.
Z Arbër Thesproti, jeni nga i njëjti vend si popull, gjuhë dhe histori, me të ndriturin Odise. Ai është nga ishulli Itakë, larg dy pashë ujë të bregdetit Jon, karshi Prevezës dhe Pargës Thesprote. Prof. Arbëri, ju po i çimentoni helenët duke thënë: “Kali i Trojës: Helenet dinak kalin nxorën përsëri mbi tokë.” Duke thënë se e nxorën përsëri, ju po i vendosni helenët në Luftën e Trojës. Kaq u duhet grekëve, që ne shqiptarët, po i sjellim grekët e vjetër 500 vjet para ardhjes së tyre. Pra, Kali i Trojës mbetet vetëm simbol i rrëmbyer nga grekët.
Kali i Trojës lufton, dhe bën të pamundurën që të shtrihet në hapësira, për t’u krijuar pozicione të përshtatshme grekofilëve. Që Shqipëria ka pasur gjithmonë shumë armiq, këtë e dimë; madje që ka ende shumë armiq, prapë këtë e dimë, por që neve jemi mësuar të luftojmë dhe t’i mundim gjithnjë armiqtë dhe këtë e dimë. “Kali i Trojës ” si histori e dhimbshme, po përsëritet në vatrat e popullit shqiptar, duke u konsoliduar në veprimtarinë diversante dhe militante të orkestruara nga të huajt dhe për ta realizuar, përçajnë shqiptarët, se vetëm ashtu mund të fitojnë ata, siç kanë fituar edhe në të kaluarën. Turp për klasën politike të degjeneruar pas korrupsionit, duke e lenë atdheun, poligon të manovrimeve të armiqve tanë bashkë me mercenarët pa identitet?.
Mos vallë kjo histori do përsëritet në trojet tona edhe pas 3000 vjetësh të Kalit të Trojës?!… Atëherë ku ta çojmë gjakun e derdhur për kaq shekuj me radhë, për liri, apo robëri?… Përse luftuam? Ta kemi edhe një Kalë të Trojës sot ndër shqiptarë apo ?… nga ky fenomen që po na përcjell edhe sot me fatkeqësitë e kombit, me përçarje, dhunë denigrim, mosmarrëveshje vëllavrasje, korrupsion, tradhti antikombëtare. (INDEKS online nga Asllan Dibrani, 21-2-2014).
Ju kujtoj, se akoma dhe sot, 60% e posteve kryesore në administratën shtetërore, janë shqiptarë të shitur, ose grekë. Ju kujtoj, se operatorët e telefonive celulare, janë pronësi greke. Bankat po ashtu, universitet një përqindje e konsiderueshme, bizneset e fuqishme, janë të sponsorizuara dhe të drejtuara po nga grekët. Pra Kali i Trojës brenda nesh, po bën më së pakti që nga viti ’96, kur projektuan Firmat Piramidale me ndihmën e ish Ministrit socialist të Financave Malaj, Gjinushit, Çaushit e dhjetëra ithtarëve të tjerë grekë.
Në ’98-tën, ish kryetari i PS dhe ish kryeministri Fatos Nano, thirri trupat speciale greke me automatikë e snajper, për të ruajtur kokën e tij. Shteti grek i detyrohej për t’i mbrojtur kokën, por pas mbrojtjes dhe shoqërimit të tij deri jashtë kufijve të shtetit grek, i detyrohej më tepër se kaq, ai bëhet serish kryeministër! Z. Malaj bëhet Ministër Financash, Z. Angjeli, Ministër i Ekonomisë dhe një pjesë e konsiderueshme ministrash, zv. ministrash, drejtorë drejtorish të rëndësishme, favorizuan bizneset dhe Bankave greke, deri te greqizimi i drejtorëve të shkollave.
Kali i Trojës është Partia Socialiste (dhe Partia Demokratike shën. Im), janë ish drejtuesit dhe një pjesë drejtuesish. Njoh shumë anëtarë të PS, të cilët kanë lidhje të forta, sponsorizohen, paguajnë, korruptojnë persona, që poste të rëndësishme të administratës t’u përkasin njerëzve të besuar të PS, dhe strukturave sekrete greke.
Shqipëria është në rrezik… Duhet të ndërgjegjësohemi për rrezikun që na kanoset, duhet të përpiqemi të kuptojmë drejt interesat e drejtuesve tanë. Partia Socialiste duhet shpallur si parti e jashtëligjshme, si parti antishqiptare, derisa kjo parti të filtrojë agjentët grekë dhe t’i përjashtojë ata nga strukturat e saj, Kali i Trojës = PS.
Çfarë po ndodh realisht me Shqipërinë e Jugut? Vërtetë galopi grek ka marrë revansh të çmendur?! Vërtetë këta barbarë arritën deri atje, sa të zhvarrosin edhe eshtrat e të parëve tanë e t’i tjetërsojnë ato në kokalla të ushtarëve grekë të rënë në tokën tonë gjatë Luftës së Dytë Botërore? ! Në krye të kësaj fushate të rrezikshme, siç dihet, është vënë kryegjenerali i Asfalisë, greke, Janullatos, i veshur me veladon të zi. A nuk është tashmë çasti më i përshtatshëm për të vënë në krye të Autoqefalisë shqiptare një Nol të ri?… Sidoqoftë, grekërve nuk duhet t’u besohet. Një fjalë e urtë popullore, veç jo e shqiptarëve por e të huajve, thotë: “grekëve edhe dhuratat nuk duhet t’u pranohen”. Kali i Trojës mbetet simbol…
(Me respekt, gazeta “Skënderbeg”, i vetmi organ për shqiptarët e Australisë.)
“Ne sot u vendosim lule heronjve, ata shpallin kandidat vrasësin e tyre”. Shkruan: Albi Koci,(Forumi djemtë e Gjirokastrës) Pikërisht sot në datën 10 prill 2015, Partia e të Drejtave të Njeriut, shpalli kandidat për bashkinë Himarë, atë personazh, i cili 21 vjet më parë, sipas akuzave të ngritura nga prokuroria shqiptare dhe greke, ishte organizatori i sulmit terrorist, të kryer në repartin ushtarak të fshatit Peshkëpi të Gjirokastrës, ku mbetën të vrarë kapiteni i Parë Fatmir Shehu dhe ushtari Arsen Gjini. Pllakati i ngritur nga Forumi ”Djemtë e Gjirokastrës’’ vitin e kaluar, për nder të dy ushtarakëve të rënë në krye të detyrës, është e vetmja shenjë nderimi për të rënët, që janë përballur me harresën 21 vjeçare institucionale, dhe vetëm familjarët e tyre janë kujdesur t’i nderojnë si heronj që ranë në krye të detyrës. Për ironi të fatit edhe të politikës, 21 vjet më vonë, Alfred Beleri, i akuzuari si organizator i këtij sulmi terrorist, shpallet kandidat i PPDNJ-shit, jo rastësisht në të njëjtën datë, kur ndodhi sulmi terrorist nga organizata terroriste MAVI në 10 Prill 1994. Ne sot, në 10 prill 2015, u vendosim lule heronjve të kombit, ushtarakut Fatmir Shehut dhe ushtarit Arsen Gjinit, të rënë dëshmor në krye të detyrës në ish repartin ushtarak të fshatit Peshkëpi. Kurse politika e ‘’kriminalizuar’’ në Tiranë, shpall kandidat për një nga 61 bashkitë e vendit, pikërisht atë që është akuzuar nga prokuroria shqiptare dhe greke, se është organizator i këtij akti terrorist. Ne forumi ‘’Djemtë e Gjirokastrës’’ e quajmë një tallje me shpirtrat e heronjve të kombit edhe të familjarëve të tyre, këtë akt të politikës shqiptare, që nuk i shërben askujt me këto sjellje që “cingrisin” shpirtin e shqiptarit… Ato qarqe të errëta, që prodhojnë këto situata ndër vite, që hoqën Bollanon se nuk “hahej” më tej dhe rihodhën në tregun e politikës antikombëtare, një ‘’mall’’ të vjetër, por që i falsifikuan datën e skadimit. Deri kur do shkoj kjo politikë, që trazon brumin e së kaluarës ?!… përfundon Albi Koci, Forumi djemtë e Gjirokastrës”.
Nën shembullin e Shën Kozmait, ecën sot, pas 236 vjetëve, Koloneli Janullatos, për këtë shkruan deputeti Ben Blushi: ‘’Pse Anastasi flet greqisht në një meshë shqiptare? Pse duhet t’i mësojë shqiptarët në greqisht?… Pse greqishtja ka epërsi ndaj shqipes, për të mirën dhe të keqen që predikon Kisha e krishterë?… Sa shqiptarë kuptojnë greqisht dhe a duan ata të meshohen në një gjuhë, që nuk e dinë dhe nuk kanë arsye ta mësojnë vetëm për një natë Pashke, apo Krishtlindjesh?… Pse Zoti, nëse ekziston, nuk i thotë kryepeshkopit, se duhet t’u flasë shqiptarëve në gjuhën e tyre, siç ndodh me gjithë ortodoksët e tjerë në Ballkan’’, shprehet me të drejtë Blushi. Sipas tij, kryepeshkopi ortodoks, duke folur greqisht për shkak të kokëfortësisë që ka, e bën këtë për të refuzuar gjuhën që flet grigja e tij shqiptare. ‘’A mund të ketë ai më pak aftësi se gati një milionë shqiptarë që kanë emigruar në Greqi dhe e kanë bërë greqishten gjuhën e tyre të punës, të shkollës, të shtëpisë dhe të jetës? Pse ata nuk refuzojnë të flasin greqisht në punët e tyre të përditshme? Çfarë ndryshimi ka Anastasi nga ata? Edhe ai është këtu për të shërbyer njëlloj si ata, madje në një kuptim shumë më të lartë e hyjnor dhe prandaj kokëfortësia e tij mund të lexohet si një kundërshtim për t’u përshtatur me ne, çka është e padrejtë në kuptimin fetar, pra barazitist të fjalës’’, analizon deputeti Ben Blushi për greqishten e kryepeshkop Janullatosit. (Ben Blushi, DONACION prill 13-1015 ).
(Mësoni ju grekë: Nga Kali i Trojës i mendimtarit ODISE, ju ndajnë 500 vjet më pas ardhjes tuaj, prandaj Kali i Trojës është i yni, dhe ju e keni rrëmbyer pa të drejtë. Shën. im)
Rasim Bebo, Addison, Çikago, prill 2015

“Burneshat” ndër 20 filmat më të pritura të Festivalit”Tribeca 2015″

April 19, 2015 by dgreca

Filmi me temë shqiptare por i realizuar nga regjisorja italiane, Laura Bispuri që prezantohet në festivalin e filmit “Tribeca Film Festival”, thuhet sipas shtypit shqiptar, se do të rrumbullakojë udhëtimin e këtij filmi në Shtetet e Bashkuara të Amerikës.
Nga Beqir SINA/
NEW YORK CITY : Festivali i Filmit Tribeca 2015, i cili filloi këtë mesjavë e mërkurë 15 prill do të vazhdojë deri në 26 prill në Nju Jork. Si gjithmonë, ky festival prestigjoz amerikan, anon nga prodhimet amerikane, edhe pse jo ekskluzivisht kështu, aty konkurojnë të gjitha llojet e filameve amerikan – duke filluar nga projektet me profil më të lartë deri tek ato të profilit të vogël. Ky festival dallohet nga drejtorët e prodhuesit që vinë për herë të parë, në Nju Jork – në këtë festival.
Shtypi njujorkez shkruan megjithëse Festivali i Filmit Tribeca nuk mund të pretendojë së është në prestigjin ekuivalent me festivale të tilla si Sundance dhe Cannes Film Festival – por ai është prestigjoz dhe një nga më të medhenjët në Shtetet e Bashkuara. Tribeca, thuhet se është i pozicionuar mirë, si në shtrirjen gjeografike dhe kronologjike, dhe ka “gdhendur” një vend të fortë për veten e saj si një festival i pavarur me prirje dhe me një axhendë për t’u lëvduar për të nxitur talentin e ri në të gjitha zhanrret e saj duke filluar nga filmat e metrazhit, të shkurtër, të gjatë, dokumentar, dhe animation.
Dhe këtë vit, përveç aktorve dhe prodhuesve të njohur, për të tërhequr vëmendjen dhe rritur rëndësinë e këtij festivali është zgjedhur një juri eklektike “top-raft”, përfshirë Dylan McDermott, Cobie Smulders, Steve Buscemi, Whoopi Goldberg, Gloria Steinem, Vanessa Williams, Sheila Nevins, Debi Mazar, Minnie Driver, Andre Holland, Hank Azaria, Mamie Gummer , Mark Boal, Burr Steers, David Gelb dhe Michael Rapaport.
Festivali është një “skenë debatesh” në çdo natë, ku në debatet me publikun e aktorët, e prodhuesit, teknikët, përfshihen në biseda të cilat drejtohen nga George Lucas, Stephen Colbert, Cary Fukunaga duke intervistuar edhe nga James Schamus, Christopher Nolan, dhe Bennett Miller.
Në Festivalin e Filmit Tribeca 2015, këtë vitë është përzgjedhur të konkurojë edhe filimi “Burneshat” i cili është në mesin e 20 filmave më të pritur të këtij festivali,
Burrneshat do të shfaqet në Festivalin e Filmit Tribeca nga data 15 deri 26 prill – ku shikuesit do të ketë një shans për të mësuar më shumë reth traditës dhe normat kulturore të jetës së Malësorëve shqiptarë.

Filmi me temë shqiptare por i realizuar nga regjisorja italiane, Laura Bispuri që prezantohet në festivalin e filmit “Tribeca Film Festival”, thuhet sipas shtypit shqiptar, se do të rrumbullakojë udhëtimin e këtij filmi në Shtetet e Bashkuara të Amerikës. Pasi që, sipas medieve të huaja, filmi i bazuar në romanin e Elvira Dones tashmë i është dhënë kompanisë Strand Releasing për ta prezantuar këtë film në SHBA, por që akoma nuk është e bërë e ditur se nëse do të nis ky prezantim në fund të këtij viti apo në fillim të vitit 2016.
“Laura është një regjisore e jashtëzakonshme dhe me një gjuhë të veçantë kinematografike dhe unë jam i lumtur që këtë projekt tua propozoj miqve tanë”, ka thënë drejtori Michael Weber.
Sipas shtypit shqiptar, filmi është i mbështetur në romanin e Elvira Dones “Hana” dhe flet për Hana Doda e cila ende një vajzë e vogël, braktis fatin e saj për të qenë thjesht një bashkëshorte dhe shërbëtore, e ardhme e detyruar kjo për gratë në malet e ashpra të Shqipërisë. Duke ndjekur udhëzimet e ungjit të saj, i bindet ligjit të vjetër të Kanunit, i cili i jep grave mundësinë për të jetuartë lirë si burratdhe pasur një pushkë, duke marrë në këmbim betimin e virgjërisë të përjetshme. Për të gjithë Hana – Marku, bëhet një “virgjëreshë e betuar”.
Por , diçka lëviz dhe pulson ende e gjallë nën këto rroba të reja. Zgjedhja e re, bëhet burgu i saj dhe ato male të gjëra i duken shumë të ngushta tani. Marku vendos të bëjë udhëtimin që e kishte shtyrë për një kohë të gjatë. Ajo lë tokën e saj dhe mbërrin në Itali, ku fillon një udhëtim të ri dhe delikat,kalimit të kufirit mes dy botëve të largëta dhe të ndryshme: Shqipëri dhe Itali, e kaluara dhe e tashmja, mashkullore dhe femërore.
Dalëngadalë Mark zbulon trupin e saj përsëri.Ajo përjeton një marramendje tërheqëse teksa prek një trup tjetër, një njeri të dashur që jeta ia kishte mohuar më parë. Ajo i hapet rastësisht një dashurie të papritur dhe të ndaluar.
Mark rizbulon Hanën, më në fund duke ribashkuar dy shpirtra që me vite kanë jetuar brenda trupit të saj. Ajo ka rilindur si një krijesë e re, e lirë dhe e plotë.
Në rolin kryesor luan aktorja Italiane Alba Rohrwacher e cila në katër festivalet e fundit në Venecia ka fituar tre herë si aktorja më e mirë, dhe në karrierën e saj numëron mbi 20 çmime të rëndësishme ndërkombëtare. Në rolet tjera janë aktorët shqiptar si Flonja Kodheli e cila ka luajtur në filmin francez “Jashtë Mureve”, në “Amsterdam Express” si dhe në rolin kryesor në filmin “Bota” pastaj luan edhe aktori Bruno Shllaku i njohur për filmat “Gjenerali i ushtrisë së vdekur”, “Gjaku i Arbrit” etj.
Ky film ka në grupin e saj edhe aktorët e famshëm kosovar Luan Jaha dhe Ilire Vinca Çelaj.
Filmi “Burrneshat” është bashkëprodhim i Italisë (Vivo Film, Colorado Film Production), Kosovës (Era Film), Shqipërisë (Era Film), Zvicrës (Bord Cadre Film), Gjermanisë (Match Factory). Është i financuar nga Ministria e Kulturës në Itali, Qendra Kinematografike e Kosovës, Euroimages dhe nga Media Programme (Komuniteti Europian). I mbështetur nga televizionet RSI (Radio Televizioni Zviceran) dhe RAI CINEMA (Radio Televizioni Italian).

TAKIM I PERBASHKET I KATER SHOQATAVE NE NJU JORK

April 19, 2015 by dgreca

Ditën e premte shoqatat tona zhvilluan takimin e radhës për te bashkërenduar veprimtarit tona të përbashkëta. Në këtë takim morën pjesë z.Ejllo Berishaj, shoqata Malësi e Madhe New York,z.Ismet Kurti shoqata Ana e Malit, New York, z.Tome Shkreli, Fondacioni Dom Simon Filipaj, New York dhe kryetari i porsazgjedhur i Fondacionit Plave Guci z. Alex Selimaj, New York.
Takimin e koordinoj dhe udhëhoqi koordinatori i shoqatave zt Esad Gjonbalaj .
Në këtë takim u shqyrtua çështje të interesit të ndërsjellët dhe u analizua bashkëpunimi i jone i përbashkët. Ne këtë takim u vlerësua lart bashkëpunimi vëllazëror ne mes te shoqatave tona dhe njëkohësisht dhe duke u bazuar ne Rregulloren e Bashkëpunimit shoqatat tona zgjodhën koordinatorin e Ri te shoqatave për 6 mujorin e ardheshëm. Koordinatori i Ri i shoqatave do te jetë një aktivist i dalluar i komunitetit tonë dhe kryetar aktual i shoqatës Malësi e Madhe New York zt. Ejllo Berishaj.
Te gjitha shoqatat një zëri shprehen falënderim dhe mirënjohje për koordinatorin e gjertanishëm zt.Esad Gjonbalaj i cili për këtë periudhe 17 mujore të konsolidimit të bashkëpunimit të aktiviteteve tona të përbashkëta beri një pune të shkëlqyer në bashkimin dhe unifikimin e shoqatave tona në SHBA. Shoqata tona i janë mirënjohës zt Gjonbalaj dhe shprehin falënderim dhe respekt për punën e tije të pa lodhesheme në të mirë të komunitetit . Shoqatat tona në New York këtë vit dhe bazuar në pajtimet e ma herësheme do mbajnë aktivitete të përbashkëta ku do fillojmë me Piknikun Pranveror 2015, qe sipas te gjitha gjasave do te jetë me datën 25Maj 2015 ne FDR State Park New Yrork .
Shoqatat tona analizuan edhe ca çështje për bashkëveprimet e ma tutjeshme në aspektin kombëtar dhe koordinimin sa ma të mirë në mënyrë që të jemi sa ma unik dhe të jemi zë i fuqishëm i vendlindjes në SHBA.
New York 17 Prill 2015

Bisedë e hapur…

April 19, 2015 by dgreca

Ne shkruajmë për të thënë të pathënën, apo fjalën e fund listës…/
Ese nga KRISTAQ TURTULLI/
Vitet rrjedhin rrëmbimthi, flokët na zbardhen dhe vitet na rëndojnë mbi shpatulla dhe, jo rrallë është pëshpëritur, andej nga toka mëmë, ngaqë nuk para kanë qejf të hapin krahët. Ata të pushtetshmit në para, në art dhe kulturë. Pas një copë herë heshtjeje kur ne kemi ngulmuar, i kemi dëgjuar haptas, të thonë me nënqeshje sarkastike nën buzë:
-Ah, më falni, dil pak në dritë, ky holli i flamosur është pak i errët. Të më falni hë, janë gjithë këto vite dhe për fat të keq nuk më kujtohesh. Pa thuaj edhe njëherë kush jeni ju lutem?! Ah po tani më kujtohet! Ah si ikin këto vite. Ju të mërguarit, që shkruani, mirë bëni, e dimë, bukur fort bukur…
Heshtje një copë herë. Puroja kubaneze përmbyt sallën me tym, më pas dëgjohet:
-Flitet, të na kuptoni, në koefindencë, ne këtej nga mëmëdheu nuk e besojmë. Por thuhet se ju mërgimtarët shkruani ngaqë nuk mundeni dhe nuk keni çfarë të bëni tjetër (përsëri në koefindencë) dhe ne bëjmë sikur ju ndjejmë me dollarët që na dërgoni për ti botuar librat tuaja dhe bëjmë sikur ju lexojmë. Mos harroni në tokën mëmë ka shumë halle dhe para. Heshtje dhe përsëri tymi i puros shtëllunga- shtëllunga.
-Sikur të ishte mirë për ju të zhvillonit ndonjë aktivitet më të suksesshëm në sfera të tjera të jetës. Në perëndim a kudo gjetkë, mund të fitosh me çdo mjet, e fare lehtë dollarë, dollarë, dollarë. Nuk e shihni jeta ikën shpejt, shumë shpejt, koha të lë mbrapa, të nxjerr aksidentalisht ndanë udhës, aty ku ka shumë pluhur, tym dhe mizëri makinash të botës së madhe?!
Ata u qajnë hallin me sinqeritet krijuesve të mërguar, u hipin pastaj makinave të markave të ndryshme dhe ngrysen lokaleve në shërbim të interesave të larta të atdheut dhe të politikës së madhe.
Po a nuk janë shumë prej këtyre politikanëve sharlatanë që me politikën diletante dhe hakmarrëse na detyruan shumë nga ne të merrnin rrugën e mërgimit?!
Sigurisht jo të nderuar ‘mëmëdhetarë të mëdhenj’. Ne nuk shkruajmë ngaqë nuk kemi ç’të bëjmë tjetër.
Jeta e mërgimtarit e të gjithëve ne tërësi është tmerrësisht e vrullshme e rrëmbyeshme, nuk ke kohë të marrësh frymë. E po ti thuash dikujt, të flasësh për art, letërsi, libra dhe në përgjithësi mërgimtarëve kudo që ti ndeshësh nëpër botë. Të vështrojnë me habi nga poshtë lart, ngrenë supet dhe largohen me shikim te pjerrët, acarues, me mendimin shpartallues,si të thonë:
– Çi a ke ngenë dhe ti…
Sikur ke ardhur nga tjetër planet. Pastaj kthehen vringthi pyesin:
-Vërtet paska njerëz që shkruajnë akoma! Si nuk përtojnë! Oh! Ha! Prit një minutë të lutem. Unë mbaj mend vetëm ata të vjetrit, të lashtët, mjekërgjatët: kadaretë ,agollët, arapët. Ah po, po. Me kujtohet, dale prit se koha bën të sajën, hë e gjeta, komisari Memo që u vra prej ballistëve që hanin pula dhe gjela, mos e ka bërë kadareja këtë? Më duket se njëri prej tyre e kish emrin Proto-papa, kam të drejtë? Hëm! Vërtet ia vlen te flasësh me gjatë miku im për kësi gjërash, hëm, nuk e di, nuk e di! Oh, ju lutem mjaft, kur ndërkohë kriza llahtarshme ekonomike ka mbërthyer botën si me darë! Ju lutem! Oh! Ika, nuk kam kohë…Kadareja e ka qarë me atë proto-papën!
Ndërsa disa nga të rinjtë, kuptohet që lexojnë, njohin; tek tuk libra me vampirë, pak Dan Braun, Danielë Stel, Stefen King e ndonjë tjetër. Ata nuk dinë dhe nuk duan të dëgjojnë ne ekziston ndonjë letërsi shqiptare. Bisedon me prindërit, ata janë modernizuar mjaft, janë indiferentë, nuk duan të ndërhyjnë në jetën e fëmijëve.
Ndërkohë pyetjeve dhe veprimeve çmendurake nuk u kthejmë përgjigje, luajmë kokat ngadalë. Ne nuk mërzitemi, nuk ligështohemi. U themi me modesti, kur të tjerët blejnë shtëpi dhe makina luksoze, ne shkruajmë dhe shpenzojmë për libra. A nuk është marrëzi, thonë.
Ne vazhdojmë të krijojmë me thjeshtësi pa zhurmë dhe bujë, sepse ndjejmë përgjegjësi morale dhe shpirtërore ndaj vetes qe gjendemi në mërgim, mërgimtarëve të tjerë, atdheut te dashur, ndaj të gjithëve. Është një zinxhir i trashë, i rëndë që na mban të pranguar pasgjishmërisht. Janë mijëra fije të ndehur në ajër, zëra dhe zhurma që ngrihen dhe ulen. Ne i ndjejmë dhe i përjetojmë, i mbartim pas ngado, derisa të marrim frymën. Dëshirojmë, shkruajmë pa mëdyshje me përkushtim, pa interesa, të bëjmë vepra të kohës dhe me cilësi që lexuesi të kthejë sytë, të afrohet, mbasi arti, kultura, gjuha, tradita përbëjnë identitetin i një kombi,është vetë jeta.
Ne morëm mbi supe peshën e rëndë të mërgimit. Shkatërruam gjithçka të shenjtë, shitëm shtëpinë për të siguruar biletat e shtrenjta të udhëtimit. Paratë e shitjes së shtëpisë prindërore përfunduan në një thelpi përkundrejt vlerës së lartë të dollarit amerikan dhe kanadez dhe zhvleftësimit të lekut shqiptar. Ne lamë pas gjithçka me zemër të plagosur; plaçkat, shtretërit, bufetë, komodinat, televizorët, jorganët dyshekët, dhe u thamë të njohurve dhe të panjohurve: ‘merrini nuk i duam, ju a kemi falur. Por tinës u përlotëm, kafshuam gjuhën deri në gjakosje, dhe kambana e nostalgjisë shungulloi ne gjokset tona. Por a mund të mbarteshin atë në mijëra kilometra së bashku me mallin e rëndë sa një mal?!
Grumbulluam rrëmbimthi ëndrrat e turbullta dhe ikëm në mëngjese të ftohta me shi dhe thëllim si shumë të tjerë, drejt një bote të panjohur, pa kthim, me zemër të ankthuar dhe frymë ndalur, Trupat tanë qëndronin të ndehur, fëmijët na përgjonin me sy, ata ishin të mbërthyer mbas nesh si zogj të vegjël me sytë e trembur, në to ishin përzierë pasiguria, frika dhe kureshtja e papërballueshme nga e panjohura.
Ne ikëm larg, shumë larg, me mendimin e ngulitur se atdheu ngeli pas, i lodhur, i munduar, i trishtuar. Ndërsa përpara kishte vetëm mjegull dhe re, re, re. Ëndrrat e bukura, plot fantazi i kyçëm në memorie dhe luajtëm kryet në heshtje…
Dihet prej te gjithëve e vërteta e pakundërshtueshme. Ne nuk ikëm se donim të iknim, nuk ishim dhe aq kureshtarë fëmijërorë. Ne ikëm sepse na detyruan të iknim. Shume arsye u mblodhën së toku të cilët lëvizën me zhurmë gurët e mëdhenj, të rëndë të ikjes, duke shkatërruar dhe përmbysur çdo gjë të shenjtë të vatrës qindra vjeçare prindërore. Ne nuk ishim të paaftë, por ikëm se ishin kushtet e tjetërsuara, të disfavorshme, kur mekanizmat e politikes pasioneve dhe të tensioneve marrake ishin dhe janë sot e gjithë ditën tejet të ndezura.
Te gjithë të ikurit u përballën me botën tjetër, dhe asgjë nuk u afrua si në tepsi të florinjtë. Paratë e shitjes së shtëpive fluturuan në krye të disa muajve. Ne vështruam duart dhe qytetin e madh që shtrihej përpara. Ulën kokat, pranuam pa kompromis punët më të vështira dhe të rëndomta. Vendi i huaj nuk kërkon, dekurajim dhe dorëzim pa kushte, ndryshe të shtyp si brumbull, ku lëvizin rrëmujshëm miliona njerëz nga të gjitha kombet, nacionalitetet dhe racat. Ne ishim një bulëz uji në oqeanin e madh të emigracionit, dallgët dhe uraganet të flakin shumë shpejt në breg, shtypesh, tretesh si një copës leshterik. Ndërkohë ingranazhet e jetës filluan të lëvizin me ngadalë dhe me këmbëngulje. Zhgënjimi, trishtimi janë bashkudhëtarë të jetës, por vendimi ish marrë njëherë e mirë,qysh se u vendos këmba në shkallinën e parë të shpendit metalik dhe të shkëputjes, ngritjes në ajër prej tokës mëmë:
‘Do të luftojmë me të gjitha forcat për të mbijetuar, por dhe mëmëdheun e shtrenjtë kurrë për të mos e harruar!’
Jeta rrodhi dhe vitet filluan të ndjekin njëra tjetrën gjithë ngutje dhe rrëmbim. Ndërkohë krahas luftës për mbijetesë mendonin për tokën që lamë pas, mëmëdheun e dashur, matanë oqeanit,qindra, mijëra kilometra larg dhe qindra male kaptuar si në legjendat e lashta. Mendimi i ngulitur qëndronte ndezur, krahas zgjimit të ndërgjegjes dhe përgjegjësisë së gjithsecilit. Ftillimi i realitetit, zbardhja e së vërtetës bëhej ndalë ngadalë, graduale, por tërësore. Më pas vjen kthjelltësia, pa kompromis, pa oshilacionet dhe komplekset e mundimshme të trashëguara apo të krijuara prej pasionet e çastit,ose interesat e domosdoshme. Përgjegjësia dhe maturia ecin në të njëjtën kohë me zhvillimet e situatave.
Si gjithnjë, si dikur në rilindje me kolosët e mëdhenj të shqiptarizmës, vëllezërit Frashëri, Çajupi, Vaso Pasha, më tej Noli, Konica,Koliqi e të tjerë mund të merreshin me diçka tjetër por shkrinë jetën e tyre për rizgjimin Kombëtar. Letërsia e emigracionit ritet, zhvillohet në kushte dhe mundësi të tjera. Krijohen kështu dy shtylla të rëndësishme: letërsia që zhvillohet në mëmëdhe me letërsia e emigracionit, të cilat kanë të njëjtën qëllim dhe lidhen me shumë fije me njëra tjetrën. Mbasi nuk duan të pranojnë shurdhërinë, asimilimin e dhimbshëm, kur në të njëjtën kohë indiferentizmi, nihilizmi, kompjuteri, interneti, lojërat, facebook i merr rinisë kohën më të madhe.
Ndërkohë ngrihet pyetja e madhe:
’Emigrantët shkruajnë ngaqë nuk kanë me se të merren, apo ndjejnë përgjegjësinë e intelektualit të zhveshur nga interesat e ofiqit, të interesit, tarafit dhe parasë?
Të mbushur me ngjarje, fenomene dhe momente, të ikur shumë larg atdheut mëmë ne shkruajmë, botojmë dhe i shpërndajmë librat falas, ngaqë është tejet e vështirë të qëndrojnë në libraritë e vendlindjes të mbushura buzë për buzë me libra kujtimesh grafomanë për fshatin dhe letërsi të huaj të mbushur me ankth, drogë dhe letërsi nostalgjike.
Shkrimtari emigrant që e filloi jetën përsëri nga e para, lekët nuk i gjeti në rrugët e mëdha të botës së huaj, mbasi kriza ekonomike qëndron pezull si sfinks mbi kryet tona. Obligimi dhe përgjegjësia është më e madhe se interesat e vogla meskine, ndaj vetes që gjendemi në mërgim dhe mëmëdheut që ndodhet shumë larg, në largësi ajrore por shumë afër në fije shpirtërore. Shkrimtarëve emigrantë kontakti me botën, perëndimin, kulturën, përplasjen me jetën u dha mundësi dhe avantazhe të tjera, por njëherësh kthjelltësi mendimi veprimi për veten dhe për të tjerët, për të parë dhe analizuar situatat më qetë dhe gjakftohtë.
Mekanizmat e shpërndarjes, njohjes së kësaj letërsie të zhveshur nga klishetë, në mëmëdhe dhe kudo gjetkë janë të ndryshkura, ende të pranguar prej pasioneve dhe nostalgjive e së kaluarës. Një mjegull e dendur endet akoma mbi trurin dhe mendësinë shqiptare. Nuk ka letërsi të re të fuqishme, çfarë u bë u bë, kjo tani është periudhë impaku siç është në impak dhe shoqëria shqiptare. Këtë e thonë nën zë dhe me zë të plotë të djeshmit. Por harrohet, në situata të tilla krijohet dhe konsolidohet letërsi e fuqishme, por kjo duhet të evidentohet jo të shtyhet dhe të injorohet me qëllim.
Ku janë korifenjtë e lashtë të realizmit socialist, me mjekër apo pa mjekër, flokëbardhë, apo pa flokë, dredhin duhan sheldia, apo pinë cigare me filtër. Pinë raki rrushi dhe sjellin nëpër mend me nostalgji veprat e shkuara, dhe pinë koka-kola. Ku janë?! Sigurisht ata meditojnë, mendojnë për përjetësinë. Por kjo djall përjetësi është thikë me dy presa.
Ata heshtin, janë indiferentë se çfarë ndodh rreth nesh, fundja nuk u duhet atyre për çfarë ndodh. Mbrojnë me stoicizëm barrikadën e lashtë e cila ka filluar të ronitet, të pluhurëzohet dhe nuk e kuptojnë se po të kapesh mbas shtëpisë së vjetër humbet në të.
Hesht akademiku i respektuar, kritiku Rexhep Qose, nuk ka kohë sepse ka mprehur shpatën kundër shkrimtarit të madh Ismail Kadare. Nuk ka kohë, u plak, axhë Rexhepi, apo nuk i intereson arti e letërsia e fuqishme qe shfaqet në horizont. Kadare gjithashtu mpreh vigjilencën, nuk mund të shfletojë libra të kolegëve të rinj dhe të vjetër, emigrantë si ai, jo se nuk do,por nuk ka kohë dhe ai, debatet historike duan djersë dhe mund. Ai preh vigjilencën për çmimin e madh. Ndërkohë opinioni ngrihet në këmbë, ndahet në dy kampe kundërshtare, i mbrojnë dhe i kundërshtojnë.
Ndërsa plaku i mençur Dritëro Agolli replikon me bezdi për politikën, mbase ndjehet i lodhur, sepse edhe kjo shejtane politikë kërkon shkathtësi dhe mendim të ri. Nuk ka kohë dhe ai të lexojë letërsinë e re të emigracionit. ‘Eh, ku është letërsia e dikurshme, pra e tyrja dhe ku janë këta të sotmit! Ujëra të tëra rrjedhin në mes, thotë si mendimtar i madh dhe tërheq nga raftet shkund pluhurin dhe shfleton librat e zverdhura të tij.’
Sigurisht rrjedhin ujëra të tëra, të bësh letërsi tani kërkon bythë të forta, për të përballuar fluksin e tmerrshëm të letërsisë botërore, krisën, internetin, facebookun dhe indiferencën e përgjithshme.
Hesht Arapi me shokë, edhe ai ndjehet i lodhur. Të gjithë, sërish dhe sërish janë të ngrehur, në pritje të dëgjojnë, të lexojnë çfarë thuhet për ta, ndonjë artikull, intervistë, lajm, etj, etj, etj. Një pjesë prej tyre marrin pozat e predikuesve, me petkun e rëndë të hipokrizisë. Dikush tjetër qëndron i varur, mbas një vepre të dobët puniste, por që u trumbetua si kryevepër për interesat e kohës dhe të partisë. Vallë akoma nuk janë të kënaqur prej rëndesës së teksteve shkollore, të mbushur plot dhe përplot me krijimet e tyre në dhjetëra dhe dhjetëra vite që nga klasa e parë deri në tekstet e universitetit? Ata përsëri kërkojnë, vëzhgojnë dhe presin. Ndërkohë harrojnë se një brez ikën dhe një tjetër vjen. Të lindur dhe brumosur në të tjera kushte dhe mendësi. Një krijues inteligjent, Fatmir Terziu bën përpjekje serioze por është zë i vetëm.
Ne gjithnjë i kemi respektuar,ndjekur, adhuruar, të djeshmit. Ata gjendeshin kudo, në ëndrra, në diskutime, politikë dhe dashuri, ishin ndihmësit e partisë. Ata kanë qenë të pazëvendësueshëm si ajri, mbasi libri aso kohe ishte gjithçka. Me veprat e tyre na ushqenin çdo ditë, si me pikatore. Ne sytë tanë ata rriteshin-rriteshin, shumë mirë që u ritën, një komb ka nevojë për korifenj, për personalitete ku tu referohesh. Por gjithçka ish atëherë, situatat ndryshojnë dhe epokat gjithashtu…
Ne të mërguarit përsëri shkruajmë dhe shkruajmë. Librat tona që botohen në atdhe zverdhen nëpër shtëpitë e miqve se nuk ka kush të përkujdeset. Çfarë të bëjmë smund të harrojmë një të vërtetë të marrë, dy sy që nuk shikohen shumë shpejt harrohen. Së paku lexoni librat e tyre. Uh, ku kemi kohë dhe në atdhe çmimet, inkurajimet, lëvdatat dhe prezantimet lëmohen si gurët e zallit. Kot nuk doli Lipe Shtogu dhe prapa lista e tij, ai është origjinal sot e gjithë ditën…
Kalimtarët e zakonshëm sigurisht harrojnë se prapa rrugicës ka një kishë po të mos dëgjojnë kambanën që bie. Siç ra kambana për ta për pesëdhjetë vjet me radhë ore dhe minutë. Letërsia e mërgimit është e fuqishme, në to nuk flasin dhe shkruhen interesat e ngushta meskine por atje flet me patos malli dhe zemra…
Fisnikëria e tyre dhe e të tjerëve ritet dhe riparojnë diçka me vlerë, e do vazhdojnë të respektohen, nëse do marrin pozicionin e vërtetë të krijuesit, të shkundin prej supeve petkun e pluhurosur dhe të vështrojnë përreth, të përdorin ato vlera, që u dha koha dhe rastësia, të thonë fjalën e tyre ne se munden, sepse godina e letërsisë është e madhe dhe ka vend për të gjithë. Çdo gjë me vlerë nuk bëhet për krijuesit por për kombin.

TREGONTE ANADOLLAKU FADIL YMERI…

April 19, 2015 by dgreca

Nga Fritz RADOVANI/
30 MAJI 1969 HAPNI DOSJEN: KISHA E VAUT TË DEJËS NË SHKODER./
Fadil Ymeri, kandidat i Komitetit Qendror të PPSh…mik i terroristit Ramiz Alia, ishte ulë në një tavolinë në mensen e fabrikës së Pelhurave në Shkoder, i rrethuem nga disa teknikë tezgjahu dhe po i shpjegonte me duer dhe kambë sesi mbasi e kishin mbushë me eksploziv Kishën e Vaut të Dejës, kishin ndezë fitilat dhe Kisha me kompanjel ishte shkëputë nga thëmelet…dhe, mbasi asht ngritë nalt, asht shkaperda copa copa…Ishte dishka e rrallë me pa momentin e shkatrrimit – vazhdonte me tregue me knaqësi Fadili.
Fadilit i takonte me u krenue per këte veper, se ishte sekretari i PPSh së hidrocentralit.
■“Sa keq që këtë dëmtim e kanë bërë njerëzit tanë”, i tha i “habitun” Enver Hoxha, drejtorit Monumenteve z. Gani Strazimirit, kur ky shkoi me u ankue per hudhjen në erë të ma shumë se 100 veprave “monumente kulture, që mbroheshin nga shteti”, sigurisht, kur ata nuk ishin Kisha Katolike. Enveri u prek thellë për këte veper po, “me që ishin njerëzit tanë barbarët” ai, si anadollakë, i mori në mbrojtje! “Heshtje…”!
■1985 Akademia e Shkencave e RPSSh, Fjalori Enciklopedik Shqiptar, Tiranë 1985, faqe 477: “Kisha e Shën Mërisë në Vaun e Dejës… Në dokumentat historike përmendet së pari me 1400, por nga ndertimi kuptohet që i takon fundit të shek. XIII… Është e ndërtuar me gurë të skuadruar dhe të gdhendur pastër. Harqe të verbra kalojnë dhe në muret e jashtme, të cilat përfundojnë me një brez zbukurues prej harqesh të varura. Kapela e stilit romako – gotik e që gjen përhapjen në atë kohë në Shqipërinë e Veriut, shquhej për vlerat arkitekturore si dhe për pikturat e stilit bizantin në brendi. (A.M.)”
■Që Enver Hoxha ishte kush ishte tashma, dihet nga të gjithë origjina e tij anadollake dhe vazhdimsia e tij në sherbim të sulltanëve të Stambollit. Që rreth vetes kishte brumin e kallepit Ramiz Alisë e Fadil Ymerit me shokë, pra “njerëzit tanë”, si i quente ai vetë, edhe kjo dihet. Po, kur lexon tek Fjalori Enciklopedik i Akademisë së Shkencave, në faqe 477 tekstin e siperm, per Kishën Vaut të Dejes, që asht hjedhë në erë që me 30 Maji 1969, dhe mbas 19 vjetësh (simbas shkrimit A.M.) shkruhet: “Është e ndërtuar…dhe harqe të verbra kalojnë në muret e jashtme…etj…” rrena e mashtrime që ajo akademi i ka fillue që me 29 nandor 1944, po që nuk po kanë të sosun asnjëherë, njeriu ndjen dishka të pamujtun me e kalue tej grykës së fytit… të vështirë me e kaperdij… per ke asht Njeri!
■Që Enver Hoxha ishte i poshter edhe kjo dihet! Po, të vazhdosh me mashtrue Rininë tonë edhe mbas 20 apo 40 vjetësh, per shkatrrimin e kulturës, artit dhe Shqipnisë sonë deri në thëmele shekullore Europjane, e kur kjo poshtersi vazhdohet perditë edhe sot… kjo, asht e pafalshme dhe, përmatepër, që kjo masaker lidhet me një nga ngjarjet shumë të randsishme të historisë sonë kombtare, pikrisht me Kishen e Shën Mërisë së Vaut të Dejës, ku asht kunorzue Heroi ynë kombtar Gjergj Kastrioti Skenderbeu.
■Kjo me siguri ishte edhe arsyeja që, siç i ka quejtë edhe i nderuemi Prof. Arshi Pipa, “turqit e rinjë të Shqipërisë së re” Ramiz Alia, Fadil Ymeri, Xhemal Dini, Musa Kraja dhe një brez i tanë i trashigimtarëve të tyne edhe sot, po vazhdojnë me shkatrrue ato vepra që bota e qytetnueme i konsideron të paprekëshme perjetsisht në vendet e veta.
■Nuk ishte aspak rastësi shkatrrimi i Kishës Kathedrale të Shkodres, që ruente në muret e saja predhat malazeze… Prishja e Kishës së Fretenëve të Gjuhadolit, ku At Fishta, me datën 13 Qershor 1913 vendosi Flamurin Kombtar me Shqipen Dykrenare, Flamur të cilit i kushtoi dhe Hymnin e Tij, me muziken e At Martin Gjokës… Apo prishja e Kishës së Zojës tek Kalaja Rozafat, ku kompanjeli i saj tregonte drejtimin e gjyleve serbe dhe atyne malazeze kunder Shkodres Martire. Kazmat e vume në Kishen e Jezuitëve të Shkodres ishin kazma mbi Varrezat e Mësuesëve të Parë të Gjuhës Shqipe: At Xanonit, Jungut, Pasit, Don Ndre Mjedjes dhe të sa e sa personaliteteve tjera të kulturës sonë, tue mos perjashtue asnjëherë perpjekjet per shkatrrimin e mohimin e Identitetit tonë kombtar! ■Kjo, asht masaker e vazhdimsisë së terrorizmit 70 vjeçarë… Asht lufta per të cilen pasuesi i sulltan Muratit të dytë, terroristi i betuem i 8 nandorit 1941, Enver Hoxha me “njerëzit e vet” po vazhdonte me kthye Atdheun e Gjergj Kastriotit në germadhë e gurë… Po, në “Gurë”, që për shekuj të shekujve do ti gjuejnë brez mbas brezi këto anadollakë tue fillue nga Enver Halil Musa bej, Ramiz efendi Alia, Fadil Ymer i parodi e Xhemal Din’eimani, me prof. e lauruem të Stambollit Musa Krajthati i Akademisë Shkencave Otomane të RPSSh…dhe mik i “akademikëve të Revolicionit Kultural të Pekinit 1967”…
■HAPNI DOSJET e shikoni se çfarë gjaku të pistë, po trashigojnë “shqiptarët” e sotit… në organet shtetnore, akademi, kulturë, arësim e deri tek rojtarët e dyerve të pallateve… të ndertuem me korrupsion dhe mjete të tjera antishtetnore dhe antishqiptare…
■Jo, heshtje Vllazen e Motra Shqiptarë! Heshtja po shkatrron kulm e thëmel Shqipninë!
■HAPNI DOSJET: Jo, zvarritje! Ju kanë zanë sytë “dekoratat” e kriminelëve!
■Këta institucione shtetnore e kulturore kanë nevojë urgjente per pastrim!..
Vazhdon Pjesa XIII.
Melbourne, Prill 2015.
* Nevjim te ciklit: Në 70 vjetorin e permbytjes së Shqipnisë…Pjesa XII