Archives for March 2016

PENG  NDERIMI- ALOIS (LUIGJ) GURAKUQIT/

Nga At Gjergj FISHTA O.F.M./

 “Shqiptar i vlefshëm dhe ndêra e djelmnisë shkodrane” At Gj. Fishta./

 Ne Foto: GURAKUQI (Foto Marubi) (1879 –1925 ) /

   I kandshëm asht e plot shije/

  Ai i lehtë zhumhur, që gurra/

Jep tue gurgullue npër hije/

 E nëpër rranjë e curra,/

Kah e argjendtë luleve ulet/

E puth përmallshëm lulet,/

Që si n’ pasqyrë – rrinë n’amë t’ saj tu’ u kqyrë./

                            Asht edhe i butë e i kandshëm

                           Ai i ambli fllad ere,

                           Që kah i qetë e erandshëm

                           Fryn nëpër ag pranvere;

                           Me landë shkon tue zhabllue

                           Ose me gji t’ ritue

                           Prej vesës s’ qiellës – së ndonjë drandofilles.

   Ma e ambël, por, asht fjala

 E një miqësie t’ vërtetë,

Që, kur t’ na marrë vala

 E pellgut t’ zi t’ kësaj jetë,

 Tue na ngushtue ndër gjire,

 E ndiejmë, e që fatmire

Zemrat na i kallë – me një shpresë të gjallë.

Po, o Gurakuq, për mue

   E nalta fjala jote,

 Që me Vargnim  m’ ke çue,

 Kur zemra një herë m’ ankonte,

 Për mue kje ajo peng bese

  E kje për mue yll shprese,

 Që shpirtin m’ shndriti – zemrën ma flladiti.

                             Oh! Po: Ajo fjalë ngushllimi

                             N’ zemer ashtu m’ ka ardhë

                             Si vesa prej agimi,

                             Që bie n’ një lil të bardhë;

                             E atëbotë, si kah pranvera

                             Mbijnë vjollca e lule t’tjera,

                             Ashtu mendimet – patën n’ mue burimet.

                             Po, atëbotë për Atme e Fe,

                             Për punë të hijshme e t’ mbara

                             Zemra ma fort m’u nxe;

                             E, ma fort se përpara,

                             Me shpirt unë Zanës iu trova,

                             Edhe atë burrë këndova,

                             Që n’ flakë t’ barotit – mbeti për tokë t’Kastriotit.

                             Pra, i drejtë në kjoftë se moti

                             Krejt zanin s’ ma qet n’ harresë

                             Fjalës sate, (e cila m’ploti

                             Zemrën me t’ ambël shpresë,

                             Se një kohë, dikur, ma e bardhë

                             Shqipnisë ka për t’i ardhë),

                             Unë me evari – për nder, po, do t’ia dij.

                             Prandaj, për peng miqësie

                             Kam nda me t’i kushtue

                             Këto ushtrime poezie,

                             Që ti, (due me shpresue),

                             N’ kurrsend s’ ke për t’i ba,

                             Sadoqë s’ duhen gja:

                             Pse n’to pa nda – mue mik ti ke me m’ pa.

                             1909.

■Shenim nga Fritz Radovani:

■Kjo poezi e At Gjergj Fishtës asht marrë nga Vepra Letrare 1, Lirika, Mrizi i Zanave,

Përgatitë nga Dr. Ndue Zef Toma, Tiranë 2001.

***

■Në tre vargjet e fundit At Fishta sheh kjartë kohen e ardhëshme, pra, ate të sotmen:
“N’ kurrsend s’ ke për t’i ba,

                                         Sadoqë s’ duhen gja…”

Po, besimin tek Miku e ka: “Pse n’to pa nda – mue mik ti ke me m’ pa.”

2 MARS 1925 – 2016 …

■“Shqiptar i vlefshëm dhe ndêra e djelmnisë shkodrane”, e ka percaktue At Gjergj Fishta Luigj Gurakuqin. Ne në këte përvjetor të vrasjes së pabesë nga Ahmet Zogu, kur këta

tre vargje të fundit janë ma të dukshem se kurrë, kjoftë në kujtesen historike, kjoftë në “Monumentin e Vlonës”, kjoftë në “oxhakun e shembun të shtëpisë shkodrane muze”, kjoftë në “vlerat e verteta të Demokracisë”, kjoftë në “ndêren e djelmnisë shkodrane”;

ka edhe nga “Ata”, që do të ndalohen per disa çaste tek vargu i mbylljes:

“Pse n’to pa nda – mue mik ti ke me m’ pa.”…

Melbourne, 1 Mars 2016.