Archives for May 2016
RRËFIMET E NJË ROJE TË KUQE
Nga GUIDO SANTEVECCHI/Foto/
E përktheu nga “Corriere della Sera” Eugjen Merlika /
Wang Jiyu është 65 vjeç, i gjatë, i hollë, shumë i sjellshëm. Më priti përpara portës së hekurt të qendrës hipike që drejton në fushën rreth Pekinit. Wangu rrit kuaj dhe në klubin e tij vijnë të pasurit e Kinës së re. Është i djersitur, sapo ka zbritur nga Aliu, dori i racës australiane : “e adhuroj sepse është i imi”. E shtrëngon dorën fort e me përzemërsi. Ajo dorë, pesëdhjetë vite të shkuara, mbante një shkop të përgjakur. Wangu është edhe një vrasës : kur ishte roje e kuqe ka vrarë një bashkëmoshatar të një grupi rival.
Ishin kohët e Revolucionit Kulturor, që simbas historisë zyrtare qe filluar nga Mao Ce Duni më 16 maj 1966 për të pastruar partinë comuniste nga “elementë borgjezë të depërtuar në qeveri e në shoqëri”. Në të vërtetë Mao donte të asgjësonte kundërshtarët politikë si Ten Hsiao Pini dhe Liu Shao Çi. “Bombardoni shtabin e përgjithshëm”, i tha ai të rinjvet. Djemtë qenë entuziastë t’a zbatonin duke u kthyer në xhelatë, duke rrahur e torturuar profesorët, intelektualët, borgjezët, revizionistët. Pati dy milionë të vdekur në Kinë nga 1966 deri në 1976 ; e bij që padisnin prindërit ; dhe poshtërime publike ; dhe gjind që u vetëvra sepse nuk mund të duronte më brutalitetin. Ai dhjetëvjeçar tmerresh është një tabu për Partinë komuniste, në kundërshtim me çfarëdo përkujtimi, nga frika se pesëdhjetë vjet më vonë mund të fillojë të diskutohet për ligjëshmërinë e saj : “Kanë qenë gabime që rridhnin nga devijimet e së majtës, nuk i a vlen të flitet më për to” ka qortuar disa ditë më parë shtypi i Pekinit. Simbas shumë analistëvet beteja e pushtetit, e hedhur nga presidenti Xi Jinping në muajt e fundit, kujton Revolucionin Kulturor, pra është më mirë të heshtet.
Ndërsa Wang Jiuy don të kujtojë, të kërkojë falje për vrasjen e një djali si ai. Kanë qenë shumë të pakët ata që e kanë bërë, pothuajse asnjë në publik.
Para se të arrinja t’a pyesnja për atë mëngjez, në të cilin ndoqi dhe goditi me shkop për vdekje një tjetër gjashtëmbëdhjetëvjeçar, folëm për politikën dhe kuajt. “Po, kalërimi është simbol i pabarazisë shoqërore, por un i rris kuajt sepse i dua, problemi është se tek ne nuk ka mbrojtje për më të varfërit”. “Rroftë revolucioni botëror” thonim atëherë. Pastaj na mësonin të thërrisnim “Rroftë presidenti Mao”. Mendimi i tij kishte pushtuar shpirtin e njerëzvet, ishte bërë një perandor i ri dhe ne të rinjtë Rojet e tij të Kuqe. E çfarë mendimi në veçanti e pushtoi Wangun, që atëherë ishte 15 vjeç? “Ai i përgjithëshmi, ndiheshim trashëgimtarët e çështjes komuniste”. Por jemi ulur në klubin e shtëpisë së një prone me dhjetra kuaj, një pasion i borgjezëvet. “Po, është një kundërshti, por e kam gjetur justifikimin në fjalët e Maos : kishte thënë se të rinjtë duhet të mësojnë të kalërojnë, të përdorin pushkën e të stërviten mes erërave të forta e valëve të mëdha. Dhe un që fëmijë ëndërronja një kalë të bardhë, një qen të mirë gjahu e shëtitjen nëpër botë, pa marrë parasysh idealet komuniste, që atëherë ishin më eproret”
Çfarë qe Revolucioni Kulturor ? “Një fatkeqësi e madhe, një rrënim i pamasë, shkatërroi vetëdijen tonë të së njerëzishmes.”
Është çasti të flitet për Wangun Roje e Kuqe dhe vrasës. Tregimi i atij 5 gushti 1967 është i gjatë, i hollësishëm, nuk don të harrojë asgjë : “ Isha në shtëpi në Pekin, erdhi një shok e më tha se disa nga tanët ishin rrahur nga një grup rival. Shkuam të hakmerremi. Të tjerët ishin më të shumtë, por ne nuk ikëm për ndjenjën e nderit besoj ….. njëri prej nesh hëngri tre thika, atëherë hymë në palestrën e shkollës sonë , mblodhëm topuze dhe shkopinj gjimnastike”. I lëviz duart sikur të kishte shkopin në grusht, gjatë tregimit buzëqesh sikur t’ishte ende djali i atëhershëm, i kënaqur për guximin e tij : “Godisnim e shpinat e tyre dukeshin si prej pambuku”. “Ishte njëri, shumë i gjatë e i bukur që më goditi me një gur. I bërtita “të vras” dhe e ndoqa, ai nuk dinte të ikte e të fshihej, e arrita në buzë të një skarpate dhe e godita në zverk, fluturoi poshtë si një thes bosh, e arrita dhe e godita përsëri, në ballë, i a çava, shihnja gjakun që spërkaste jashtë”
“U ktheva në shtëpi, pak më pas shokët më thanë se kishte vdekur. I telefonuam policisë, por m’u përgjigjën se kishin tjetër punë : pikërisht atë 5 gusht kishin arrestuar Liu Shao Çinë. Më morën disa javë më pas. “A ndihesh fajtor, a mendon se e ke shlyer fajin ?””Po jam fajtor. Më thanë se djali që kisha vrarë ishte biri i një puntori të mirë, jo një borgjez, jo një i zi. Ndoshta qe një fat që vrava djalin e një familjeje të mirë e jo një borgjez, përndryshe ndoshta nuk do të më vinte keq”. Mbas pak muajsh Wangu u lirua, i falur nga babai puntor i atij djali të rënë si një thes pambuku.
“Nerëzit tani nuk mund të kuptojnë, mendohej se ishin krime kolektive, Revolucioni Kulturor qe si vitet e fundit të Dinastisë King, mbas së cilës mbaroi perandoria. Edhe sistemi i sotëm nuk mund të vazhdojë pa reforma. Ata që janë si un e duan tokën dhe atdheun kinez. Kush don më shumë kritikon më shumë”. U përshëndetëm duke folur mbi kuajt.
“Corriere della Sera” 1 maj 2016
E përktheu Eugjen Merlika
Arrestohet në Bronks 22-vjeçari shqiptar Erjon Alimehmeti…
…akuzohet për mbështetje të terrorizmit dhe ISIS/
Agjentët e FBI-së arrestuan në Bronks të Nju Jorkut 22-vjeçarin Sajmir Alimehmeti, nën akuzat se është përpjekur të mbështesë ISIS-in dhe terrorizmin.
Gjatë hetimeve, një agjent i fshehtë ishte takuar me Alimehmetin në banesën e tij në Bronx, ku 22-vjeçari kishte luajtur video, ku shihej një prej luftëtarëve të ISIS-it duke u prerë kokën të burgosurve.
Sipas një padie të depozituar në një gjykatë federale në Manhattan, që nga viti 1915, Alimehmeti kishte blerë thika dhe pajisje të tipit ushtarak.
Prokurorët thonë se Alimehmeti është shtetas i natyralizuar amerikan. Ai u arrestua të martën në mëngjes.
22-vjeçari është mes pothuajse 90 personave në SHBA, të cilët nga viti 2014 janë përballur me akuza për krime që lidhen me grupin Shteti Islamik.
Sipas padisë, Alimehmeti kishte qenë në vemendje të autoriteteve të paktën që nga viti 2014, kur atij i ishte mohuar dy herë hyrja në Britani.
Në padi thuhet gjithashtu se 22-vjeçari kishte aplikuar në vitin 2015 për një pasaportë të re amerikane, duke pretenduar se e kishte humbur të parën. Sipas FBI-së, ai mendonte se përdorimi i pasaportës së vjetër me vulat britanike të refuzimit do të ngjallte dyshime.
Sipas agjentit të FBI-së që denoncoi rastin, i vëllai i Alimehmetit ishte arrestuar në vitin 2015 në Shqipëri nën akuzat për armëmbajtje dhe sulm me armë.
Alimehmeti i kishte thënë agjentit se “ai dhe vëllai i tij kishin patur në plan për të udhëtuar nga Shqipëria në Raka të Sirisë, por vëllai ishte arrestuar.”
Bronx man accused of supporting terrorist group
The FBI says images on New York man Sajmir Alimehmeti’s computer show him “in Middle Eastern attire making the same index-finger pointing gesture” as ISIS fighters in other photos. Photo Credit: FBI/
A Bronx man considered an Islamic State sympathizer was arrested Tuesday and charged with attempting to provide “material support” to the terror group, federal officials said.
Sajmir Alimehmeti, 22, also known as Abdul Qawii, also was charged with making a false statement in an application for a U.S. passport, officials at the U.S. Department of Justice said. Alimehmeti is scheduled to appear for arraignment Tuesday before a U.S. magistrate.
If convicted, Alimehmeti faces a maximum sentence of 30 years in prison, justice officials said.
The arrest was announced Tuesday by assistant Attorney General for National Security John P. Carlin, U.S. Attorney Preet Bharara of the Southern District of New York, Assistant Director in Charge of the FBI’s New York field office, Diego Rodriguez, and NYPD Commissioner William Bratton.
Authorities said that in October 2014 Alimehmeti “attempted to enter the United Kingdom” but he was denied entry after authorities there found “camouflage clothing and nunchucks” in his luggage.
That December, officials said, Alimehmeti was again denied entry to the U.K. — this time after authorities found that “his cellphone contained images of ISIL flags,” as well as “improvised explosive device attacks.” Additional forensic examination of images on that cellphone and Alimehmeti’s laptop computer showed “numerous indications” of his support for ISIS.
Pause
Unmute
Loaded: 0%
Progress: 0%
Remaining Time
-0:29
Those images included a “picture of Alimehmeti with an ISIL flag in the background, pictures of ISIL fighters in the Middle East, a picture of Alimehmeti “making a gesture of support” for the terror group and “numerous” audio files “relating to Jihad and martyrdom,” authorities said.
On his return to the United States, officials said, Alimehmeti “continued to express his support” for ISIS — even “displaying an ISIL flag” in his Bronx apartment.
In meetings with “undercover law enforcement employees” officials said Alimehmeti played “multiple ISIL-related videos” on his computer and phone, including decapitation videos.
He also made “multiple purchases” of “military-style knives” and “other military-type equipment,” including “masks, handcuffs, a pocket chain-saw and steel-knuckled gloves,” officials said. Those purchases were made during the past 11 months, authorities said.
Last October, officials said Alimehmeti applied for a new U.S. passport, claiming his previous passport had been “lost.”
Authorities said Alimehmeti later told an undercover operative that his prior passport had, in fact, not been lost — but said he applied for a new one “because he believed rejection stamps on his old passport, including rejection stamps from his attempted entries into the United Kingdom, would make it difficult to travel.”
Earlier this month, authorities said Alimehmeti also “attempted to assist an individual who was purportedly traveling from New York to Syria” to “train and fight with ISIL” but who, in actuality, was also an undercover law enforcement agent.
ART & FLIGHT – CURSED
Gazmend Freitag, Lisa Grüner/Artist and Author, Vienna/
They find themselves on a railway siding, sitting there with no idea where to go. It really doesn’t matter as there’s no destination in front of them. For two weeks now they’ve been wearing the clothes they had on the day they fled; there was no time left to change or even to pack anything. They wear designer clothing and normal shoes. From the outside they don’t look a bit like anyone who had to hurry away from their home, leaving everything behind. There just wasn’t a lot of time to think about what to put on when they were suddenly told to get out now.
They had left everything behind, everything they had ever created in their lives. It wasn’t very much, but for them it was valuable. An entire life, lots of personal belongings, witnesses to special moments, gifts, heirlooms, all their works, drawings and paintings. Everything, everything was left behind to face an uncertain fate.
Now sitting in the dark, there is nothing for them except the moment. A couple, alone by themselves. Tired, empty and with a dull feeling in their stomachs. They might be hungry, although it could just as well be a deep sadness slowly emerging. It’s something better to ignore. They don’t wish to let it reach the surface. After all, they still have each other. An artist couple that at one time were radiant, who drew magnificent pictures, organized awesome exhibitions and were invited to all important receptions; who laughed and cried together and in their pictures held onto important moments.
What had become of their pictures? Where are they now? Had they fallen into the hands of someone who just turned around and destroyed them, without ever realizing how much time had been spent, how much feeling he was holding in his hands? Had the pictures been found by another person who would carefully turn them over on their sides to protect them from whomever would simply seek to blast them to dust? What had happened to grandmother’s jewelry, the photographs of the children and all the other memories they had been keeping?
Now in their loneliest hour the memories rush back, wafts of mist drifting past them like flashes of light.
They recall the good old days before once again finding themselves in the here and now. In a land whose language they don’t understand, whose food they can barely tolerate, where no one pays attention to them. Only a few weeks ago they had status, an identity. Now they are nothing more than names and a nationality. Everything about them remains the same, and yet it seems so far away as if it were coming out of a previous life. Anyway they still have each other.
She leans her head on his shoulder and softly cries to herself. He tries as hard as possible to radiate confidence. At least they’re still alive. At one time they had started from zero. Why not again. She’d fallen asleep. He slept, too. And eventually the whole city would be sleeping. Because the peace was spreading. Because it had come at the moment when nothing else could ever be taken from them. Now they had themselves, their history and their talents.
So they clung to each other and to the assurance that everything could only get better. Someday. As a sudden downpour soaked them to the skin.
© Lisa Grüner, Artist and Author, Vienna
_______________
Mag. Lisa Grüner: Our artistic contribution to the refugee crisis
- « Previous Page
- 1
- …
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- …
- 93
- Next Page »