Archives for June 2017

Opinion nga Ilir Levonja/

 1) Më parë se të gjejmë fajtorin, të mësohemi e të themi urime. Të urojmë kundërshtarin. Pse jo? E akuzuam për shumë gjëra. Dhe në qofshin të vërteta. Prapë mbi verdiktin e popullit nuk dilet. Ashtu do populli, ashtu do bëhet. I kërkuam garanci vote, na e dha postin e rojtarit. Na tha, merreni atë kolibe. E ruajeni votën. Dhe me sa u pa, e bëm shkëlqyeshëm këtë punë. Tani përse rrimë strukur dhe nuk e themi një fjalë.

Na dha pushtet. Na tha, hajdeni bujrum e ta bëjmë.

Në mendësinë tonë demokrate, dhënia e 7 posteve të rëndësishme. Do quhej çmenduri. Ashtu sikur e quajtëm fitore në tavolinë. Kur dihet botërisht se, asnjë fitore e vërtetë nuk ndodh nga tryezat. Po nga llava popull. Ndaj ne demokratët bëjmë mire të ndjekim më shumë futboll. Të shkojmë në stadium. Që të kuptojmë se sa e vlertë është fryma e masës.

2) Në vendin tonë u mboll kanabis me shumicë. Dhe me të drejtë shumë nga ne ishim të irrituar. Por ne harrojmë një fakt. Nga natyra ne shqiptarët vdesim për pak qyl. Për pak informalizëm. Kemi postulatin, bëj një sy qorr e një vesh të shurdhër. Kështu edhe kanabizmi, përballë papunësisë. Ose punës akoma me mik. Dhe tani me mik partie. Përballë dyzimit në ikje. Pasi ai fqinji atje në Amerikë përshembull, po bën namin me dollar. Nga pema po i vjel… Pse mos të rregullohemi edhe ne. Ca vazo lulesh me kanabis. Ca rrëpira diku etj. Apo nuk kemi marrë toka me shumicë, kudo. Dhe ia hodhëm edhe këtë dimër. Një lloj llogjike e kandarit tone. E profilizuar me informalizmin e ekonomisë së tregut të kioskave, që nga koha e Sali Berishës. Kësisoj Edi Rama është në rregull. Pasi ia njohu këtë dhunti popullit të tij.

Dhe ja, e mori një rezultat plebishitar.

3) Në vendin tonë u fol për një borxh të lartë, por ne harruam një fakt. Se kishim pjesën tonë në këtë hendek ekonomik. Duke lënë plot punë përgjysëm. Të cilat efuroia e fushatave marramendëse. Na bënte të nxitonim kur hidhnim ziftin përsipër. Një fakt që e pashë me sytë e mi. Përshëmbell, rrugët, krenaria jonë. Jo që nuk janë të parametrave të europës a botës. Por u kthyen në një burim aksidentesh me shumicë. Dhe kërkojnë rivlerësim projektesh. E rimbursim fondesh. Këtë na e vuri në dukje edhe kundërshtari. Dhe me të drejtë. Megjithatë, ashtu si ne… si horia jonë. Rama iu përvesh qëndrave të qyteteve. Dhe ne harrojmë një fakt. Atë frymën e revolucionit kulturor që shqiptarët vdesin ta demonostrojnë. Kemi qënë aleat të kinezëve. E reja mbi gërmadhat. Edhe pse vet, udhëtojmë deri në Jeruzalem të prekim një gur nga vendet e vjetra. Që sot modernët shqiptar, i quajnë si bota, vende të shenjta. Kështu që, Edi Rama në rregull është. Pasqyrë e popullit.

4) Tani t’i kthehemi pak punës sonë politike si demokratë.

Eshtë e tmerrshme, por jemi një stan i tërë me llogjikën e babaqemos. Akoma nuk duam ta kuptojmë se ishim ne që e suportuam fitoren plebishitare të Edi Ramës. Ishim ne vet, me dy duar. Me çfarë ? Me riciklimin e humbësve nga zgjedhjet e kaluara, lokale. Me Sali Berishën dhe rubrikën e qytetarit dixhital. Dhe sot të vjen për të vjell kur dëgjon demokratë që i kërkojnë Saliut të marri frenat e të zgjedhi një të hajrit. Se kjo zgjedhja e radhës. Që na çoi në një humbje spektakolare, nuk ishte e tija. Por e kojshisë së Saliut. Saliu e zgjodhi Lulzim Bashën. Kështu që përpara se t’i kërkojmë dorëheqjen Lulit. Bëjmë mire t’ia kërkojmë Saliut. Nuk ka qytetarë më, në botën shqiptare, që të votoj me dëshirë…, një ish ministër, një kryeministër, një ish lider. Veç atyre që me fanatizëm hiqen se janë demokratë. Por këta nuk janë populli. E demokratëve që të qeverisin u duhet për së pari vota e popullit, pastaj ajo e tyrja. Po me sa duket, ata që po i luten Saliut, duan ta lënë PD-në, në opozitë ngahera.

Dhe një gjë thelbësore, kur brenda një force nisin vegjetimet. Kur ka me shumicë figura që nuk hapin krahun. As ka për tu reformuar. Por faleminderit popullit që na bie me votë pas kokës.

5) Ne e ndihmuam Edi Ramën edhe me faktorin LSI. Nuk po dinim se kë kishim kundërshtar. Marrëveshja qetësoi nervat e vendit. Të njerëzve. Por politikisht, në kohë fushate, na vuri të zgjedhim. Siç dihet programet ekonomike nuk pinë ujë tek ne. Në javët e para goditëm LSI, pastaj Berisha na kujtoi se kundërshtari ynë ishte PS-ja. Dhe ne o burra. Një paradoks politik, pasi po qeverisnim me ta. Nga ana tjetër…, i dhamë mundësinë njerëzve të shikojmë fytyrën e vërtetë të një force si LSI. Sharje, kërcënime, fyerje, dhunë… elektorati i të lëkundurve është gati 33% sot tek ne. Si kujtoni, do bëheshin aletatët tanë. Pas kërcënimeve të Metës. Dhe deklaratave bjerini. Apo zarfeve nën dorë gjoja si traditë lezhiane etj.

Po aleat kë kishim? PS-në apo LSI-në. Qeverisnim me PS-në. Shanim LSI-në. Me këtë force, një stërkëmbësh politik shqiptar. Që deri dje u fuqizua nga gërrvërret mes të djathtëve dhe të majtëve. Kurrë shqiptarët nuk kanë për të parë më, një president, presidentin e tyre. T’u kërkojë të armatosen, thjesht se ashtu ia do qejfi i prishur i Ilir Metës. Nga një marëveshje Basha Rama.

Shkurt një humbje e merituar. Ndaj i thoni urime Edi Ramës.

Ngushëllojeni Ilir Metën. I shkoni për kafe. Regjistroni Sali Berishën si anëtarin më të ri të LSI-së. Madje dhe të ricikluarit e tjerë. Dhe hapni dyert për gjakun e ri.