Archives for April 2018

Kosovë-Draftohet Statuti për Asociacionin e Komunave Serbe

April 4, 2018 by dgreca

-Drafti final i statutit, në fund të procesit bashkë me direktivën, do të dërgohen në Gjykatën Kushtetuese për t’u siguruar se është në përputhje të plotë me Kushtetutën e Republikës së Kosovës/

PRISHTINË, 4 Prill 2018-Gazeta DIELLI/ Nga institucionet e Kosovës sot u njoftua funksionalizimi i Ekipit Menaxhues për draftimin e Statutit të Asociacionit të komunave me shumicë serbe:

KOMUNIKATA NGA PRESIDENCA E KOSOVËS:

Presidenti: Vendimi për funksionalizimin e Ekipit Menaxhues për Statutin e Asociacionit, hap i rëndësishëm i Kosovës

Prishtinë, 4 prill 2018 – Presidenti i vendit, Hashim Thaçi, bashkë me kryeministrin Ramush Haradinaj, sot në një takim të përbashkët janë dakorduar për funksionalizimin e Ekipit Menaxhues për draftimin e Statutit të Asociacionit të komunave me shumicë serbe.“E mirëpres gatishmërinë e Qeverisë së Kosovës që të bëjë funksional Ekipin Menaxhues për draftimin e statutit të Asociacionit të komunave me shumicë serbe”, është shprehur presidenti Thaçi, duke shtuar se “ky është një hap tjetër i rëndësishëm i Kosovës në përmbushjen e obligimeve ndërkombëtare”.Kreu i shtetit ka thënë se Kosova është e përkushtuar për dialog dhe për të ndërtuar marrëdhënie të mira në mes të të gjitha komuniteteve në Kosovë.

“Kosova është shembull i akomodimit të të gjitha komuniteteve dhe i promovimit të dialogut si mjet i vetëm për ndërtimin e paqes së qëndrueshme, në Kosovë dhe në rajon”, ka thënë ai.

KOMUNIKATA NGA QEVERIA E KOSOVËS:

Krijohen strukturat e reja gjithëpërfshirëse për Asociacionin e Komunave Serbe

Prishtinë, 4 prill 2018

Kryeministri i Republikës së Kosovës, Ramush Haradinaj, bashkë me Presidentin e Republikës së Kosovës, Hashim Thaçi, në përputhje me vendimin e Gjykatës Kushtetuese, Kushtetutën e Republikës së Kosovës dhe ligjet në fuqi kanë riaktivizuar ekipin menaxherial, i cili do të bëjë draftimin e statutit për Asociacionin e Komunave Serbe.Draftimi i statutit do të jetë një proces transparent dhe gjithëpërfshirës, i cili do të përbehet nga 3 mekanizma punues: Ekipi menaxhues, Komiteti zbatues si dhe Grupi nacional konsultativ, të cilët do të garantojnë përfshirje të gjithë spektrit politik, shoqërisë civile dhe mekanizmave të tjerë relevant të shoqërisë.

Në këtë proces do të jenë të përfshirë edhe mekanizma ndërkombëtarë, të cilët e kanë ndihmuar Kosovën në të gjitha fazat dhe ky do të jetë një hap i rëndësishëm i Kosovës në rrugën e saj të integrimeve euro-atlantike.
Drafti final i statutit, në fund të procesit bashkë me direktivën, do të dërgohen në Gjykatën Kushtetuese për t’u siguruar se është në përputhje të plotë me Kushtetutën e Republikës së Kosovës.Kosova me këtë hap përmbushë edhe një obligim ndërkombëtar, duke dëshmuar përkushtimin e saj në rrugën euro-atlantike.

Kafja e fundit e Edi Ramës liderit të ballkanit perëndimor

April 4, 2018 by dgreca

Nga Ilir Levonja/Shumë portale po e paraqesin si të qetë, të vendour në atë rrugën e vet. Por tensionin e të ndenjurave të tia, me siguri po e provojnë karrikat në verandën e atij lokali, kushedi, pjesë e formulës konçesionare, a ekonomisë informale të liderëve tanë. Ndonjë borxh i vjetër. Si ato që njerëzit kujtojnë sot, si shakatë e kripura të Fatos Nanos. I cili për t’i kthyer reston një ”qaramani” me lokal, pasi po e bezdisnin shumë edhe sekserët, shkoi e piu kafen aty. Kur tjetri ia kujtoi borxhin, ky ia ktheu, ja fakti që erdha e po pi një cigare këtu është tri herë më shumë se ato para të qelbura që na ke dhënë në fushatë kur unë isha në burg. E kishte fjalën për publicitetin, në formatet televizive, gazetat dhe në atë botë webesh, ahere, të tkurrur, pak virtuale. Edhe ky, e bën për publicitet se nuk se çfarë të zgjidhi në katrahurën e politikës së Kosovës. Ku edhe aty, sapo doli një kryeministër dhe u tha shqiptarëve të Kosovës, se, nuk e dinte planin e ministrit të brendshëm me Erdoganin. Një soj mutllëku si ai i Sali Berishës, që nuk dinte se çfarë bëhej në Gërdec. Dhe merreni me mend pastaj, se sa i aftë është për vendin një soj shtetari i tillë, ku ja punojnë ata brenda kabinetit. Se, ëre më pastaj ta mendosh se sa garant dhe i besueshëm është ky kur vjen puna tek siguria kombëtare përballë rrjeteve të spiunazhit apo të tjera çështje nga rajoni dhe bota. Por Edi Ramës, ky publicitet i duhet shumë. Aq më tepër që ka pas vetes një shpurë qorrash, të cilët nën pretekstin e Saliut dhe kastës së Fahri Ballinjëve, janë gati të pranojnë çfarëdolloj diktature, çfarëdolloj reprezalje, çfarëdolloj varfërie, çfarëdojjoj shkërdhatërie…, pa e kuptuar kurrë se demokracia nuk është demagogji, por arithmetikë. Që do të thotë, çfarë merr nga dita jote njerëzore?

Punë, shpërblim, dinjitet, liri, drejtësi… Një përfundim i qartë si drita e diellit. Por duket sheshit, se veç këtë, dhe veten, shqiptarët nuk e duan. E bën për publicitet se,më mirë se kushdo tjetër, e dinë ata, Albini dhe Fatmiri, që ka qënë kafja më epashijshme në botë. Aq më tepër që, Albin Kurti është një politikan që vjen nga bota e protestave. Ata të dy me siguri e dinë dhe ndonjë ditë do ta pohojnë se, kanë pirë kafe me një bocet argjili dhe jo me kryeministrin e Shqipërisë.

Një Tiranë e rrethuar, e traumatizuar për 23 qytetarë kuksianë, është tipike imponimi diktatorial. Shihni se si vlojnë nëpër studio…, duke u marrur me të kaluarën dhe duke pretenduar në një lloj standartiteti mbi mospagesën. Nuk duan të paguajnë, nuk jemi mësuar të paguajmë, kapitalizmi është taksë etj. Fondi i shpërdoruar? Kushton kaq për një vit mirëmbajtje etj. Dhe asesi mbi arrogancën e vendimmarrjes dhe vendosjen e tarifës pa studiuar dhe diskuatuar aspak raportin midis të ardhurave dhe mundësinë. E vërteta është se askush nuk është shprehur se është kundër një tarifpagese në rrugën e kombit, por edhe më gjerë. Por janë kundër karshi vendimmarrjes dhe tarifës së lartë. E njëjta gjë siç po ndodh me teatrin kombëtar, na tokën ti dhe ndërto për vete, për mua, por edhe për këta. Aq sot një komb i tërë bën sehir e kënaqet kur ca shkumbamen si Edi Rama e Taulant Balla tallen me revoltën e një ikone kombëtare si Robert Ndrenika. Aq sa sot plot qytetarë e quajnë kuvli një godinë ku ka perfomuar vlera dhe historia. E quajnë me kollajllëk dhe krejt naivë janë gati të falin gjithçka për dy gradaçela karshi së cilave nuk kanë asnjë përfitim, veç inatit dhe dëshirës perverse që t’ju shkoj në vend e tyrja. Ai që përfiton është ky, zgafellua që pi kafe me Albinin dhe mban nga mbrapa një langua si Taulanti. Ekonima e një vendi nuk ndërtohet me konçesionarë, me këtë strategji të këtij shokut të Taulant Ballës, Edi Rama. Kur thotë, na këtë tokë dhe ndërto këtë. Na këtë rrugë dhe trashi preventivët se të tjerat i di unë. As me publicitet kafesh e logjikës perverse fajin e ka Saliu. Ekonomia e një vendi ndërtohet duke ju rimëkëmbur ju, duke fituar ju, duke u kthyer në shtëpi me duart e zëna, jo me duart në xhepa. Megjithatë, vazhdoni dhe mbani shpresë se verdhushkat i merr Taulanti dhe Edi Rama. Kurse ju patëllxhanët e Golemit. Por gjasat janë që kjo kafe është e fundit për liderin ”e madh”. Sidomos kur e krruan me Kuksin e kuksianë…

Meditim në hipnozë

April 4, 2018 by dgreca

Nga Alfons Grishaj/Elefantët dhe delfinët mendojnë se, njerëzit janë të bukur. Siç duket, dimensioni i trurit ndihmon kuriozitetin në këtë përcaktim. Delfinët kanë qenë gjithnjë të palëkundur në zgjedhjen e tyre, kurse elefantët jo, sepse u manipuluan prej njeriut. Rreth 1500 vjet para Krishtit, ata filluan të përdoren si makina ushtarake (Gjithashtu , koka e elefantit në një trup njeriu njihet si një nga Zotat Indian, quhet Ganesh). Asokohe vetëm njëherë u përdorën për paqe, rreth 475-500 vjet para Krishtit, nga Princi Siddartha Guatama (më vonë i quajtur Buddha) i Republikës Shakya, i cili përdori elefantët për presion ndaj kundërshtarit për të ndaluar luftën që të mos kish më gjakderdhje.

Perandori Çandragupta, kishte në përbërjen e tij ushtarake rreth 21 mijë elefantë. Persët dhe Indianët i përdorën në luftëra kundër Aleksandrit të Madh. Hanibali, pat formacion elefantësh kundër Romës, biles dhe Pirroja ynë i rreshtoi në luftë kundër Romakëve. Luftëtarët e asaj kohe dëshironin të ishin elefantë dhe me fuqinë e tyre ta shkatërronin armikun. Prej asaj kohe deri më sot, bota ka evoluar, por psikologjia është e njëjtë.

Një ditë, i mbylla sytë dhe nisa të meditoja për njeriun e shndërruar në elefant dhe anasjelltas. Me këtë test, doja të dija se si sillet njeriu-elefant dhe a ndryshon sjellja e elefantit kthyer në njeri, i cili tashmë është i pamanipulueshëm nga njeriu… Ky ishte dhe thelbi i këtij “udhëtimi” që më dha më tepër se një përgjigje.

Po ç’ndodhi? Njeriu i kthyer në elefant shikonte njeriun si krijesën më të shëmtuar mbi dhe, biles shfrynte me një neveri të pashoqe. Elefanti-njeri, e shikonte njeriun-elefant me trup të madh, të fuqishëm, duke ecur ngadalë si damë balloje, me noçkën e madhe, shërbyesen ideale të trupit gjigand që e bënte edhe më të adhurueshëm. Por, mendonte ashtu njeriu që u kthye në Elefant. Ai filloi të ulërinte dhe të shtypte çdo gjë të gjallë që nuk i bindej. Mbasi shtroi gjithë kafshërinë, u vuri taksa edhe mizave e pilivesave që bënin dashuri në ajër. Pastaj iu rikthye “njeriut”: “Nuk e kuptoj kush të ka krijuar ty, një send kaq i vogël, i shëmtuar… me dy këmbë të vogla thupre, nuk ke as krahë për të fluturuar, as sqep për të nxjerrë dhe shqyer sy, as dhëmbë të mprehtë për t’u mbrojtur… atëherë pse duhet të jetosh?” Elefanti-njeri, ngriti duart në qiell: “Kur isha unë si ti, Perëndi e bukur më dukeshe dhe kisha dëshirë të të mbaja në shpinë pafund; tani që ti je elefant kërkon të më shtypësh me peshën e fjalëve. Nuk do më lëndoje më shumë me peshën e putrës tënde mbi trupin tim, se me fjalët që më the.” Njeriu-elefant skërmiti dhëmbët dhe u çua në dy këmbë duke vënë putrën mbi trupin e elefantit-njeri. Me një forcë mizore e shtypi duke i shuar etjen ëndrrës shekullore të paqes mes krijesave. Pastaj u rrotullua, gjest që linte të kuptoje se qe gëzuar për vendimin që kish marrë. Me krenari fodulle shprehej se, qeniet inferiore si njeriu, nuk e meritonin të bënin pjesë në bashkësinë e forcës supreme, se ekzistenca e tyre ishte rastësore dhe e panevojshme, prandaj dhe nuk kishin kurrëfarë të drejte të shijonin frytet e natyrës. Këtë vendim ua komunikoi gjithë egërsirave, luanëve, tigrave, ujqërve, çakajve, çitave etj…

Në mbledhjen finale ai u shpreh gjithë neveri: “Thonë se, dikur dhe unë paskam qenë njeri, në të vërtetë isha, por e urreja veten aq shumë… sa mundësia e parë që m’u dha, u bëra si ju. Tani jam kënaqur! Më parë, gjuha juaj më dukej tmerr, tani jo vetëm e kuptoj, por dua ta flas deri në fund të jetës, sepse është gjuha e ekzistencës superiore që e flasin qëniet më të privilegjuara të rruzullit!”. Egërsirat u lëpinë dhe përshëndetën me ulurimë njëzëri. Ulurima në kor ishte aq e tmerrshme dhe e fuqishme sa krijoi uragan tingujsh që fshiu nga faqja e dheut gurë e pemë, bashkë me to dhe korin e kuorumit.

Ngadalë, pa e ndjerë fare, nga meditimi u zhvendosa në një gjendje hipnoze. Një fëmijë me sy të mëdhenj blu u shfaq përballë meje. Mbolli ca lule molle, borzilok, livando, viollca, trëndafila të bardhë e lulekuqe. Aureola mbuloi dhenë. Natyra po rilindte. Bashkë me të dhe shpresa e epokës së artë.

Vandalët e vërtetë të Shqipërisë?

April 4, 2018 by dgreca

1 andon Deda 2

Nga Andon Dede, Nju York/

Para se të filloj të shtjelloj mendimet e mija për zhvillimet e fundit në Shqipëri, po i bëj të ditur lexuesit të mundshëm të këtyre shënimeve se jam absolutisht kundër dhunës, në përgjithësi, e çfardo forme e rrethane qoftë ajo. Për më tepër, më revoltojnë protestat që përfundojnë me shkatërrime e zjarre të objekteve, cilatdo qofshin ato, private apo shtëtërore. Më lindi kjo ide për të shkruar për “dhunën kundër dhunës”, qysh në protestat e Greqisë, vite më parë, nisur nga e vërteta e thjeshtë se ç’faj kishin bizneset e atyre mjediseve ku protestuesit shkatërruan e dogjën gjithçka mundën në sheshet e Athinës?! Ose, të kthehemi pas në kohë, në vendin tonë, në fillimet e pluralizmit apo dhe në “vitin e mbrapshtë” të ’97-ës: e ç’fituam nga ato shkatërrime barbare që ndodhën?! Veç, të mos harrojmë një gjë: shkatërimet që ndodhën në fillim të pluralizmit tek ne, vërtet që na kushtuan aq shtrenjt, por ato na dhanë një mesazh që, për fatin tonë të keq, është aktual edhe tani, pas afro tre dekadash: ato treguan se popullit, sado i urtë e i nënshtruar qoftë ai, si ky yni, po i erdhi shpirti në majë të hundës, deri atje ku nuk mban më, ai shpërthen në revolta të dhunshme, madje humbet edhe logjkën më elementare dhe një Zot e di se ç’bën. Të ruajtë Perëndia nga momente të tilla që nuk do t’ia dëshëroja as hasmit!

As më shumë e as më pak, kjo ndodhi, pak ditë më parë, me kuksianët e, jo vetëm me ata: u kishte shkuar thika deri në palcë nga varfëria ekstreme që po përjetonin e nga padrejtësitë e spekullimet që po bëheshin në kurriz të tyre. (Kur e them këtë, kam parasysh se Kukësi, në veçanti, apo dhe gjithë Veri-Lindja e Shqipërisë, në përgjithësi, kanë tërë ato pasuri nën e mbi tokësore). Dhe, në vend që qeveria t’iu qante hallin e t’ua lehtësontë sadapak dhimbjen e mjerimin që iu duhej të përballonin, pa pasur asnjë faj, i rëndon edhe më tepër me tarifën që iu vuri. Siç tregojnë shumë syresh, ata, kuksianët, edhe për të kryer shërbimet më të thjeshta e të përditëshme, duhet të paguanin tarifën e rrugës. Për më tepër, në vend që t’iu qajmë hallin e t’i mëshirojmë, i shajmë e i përbuzim duke i etiketuar me fjalorin më të poshtër, më fyes e më denigrues, si vandalë, barbarë, kriminelë etj.etj. A i meritojnë ata, protestuesit, gjithë këto? Absolutisht jo, siç e kanë pohuar tashmë bindshëm shumë politikanë e analistë që iu dhimbsen ata të gjorë që dolën në protestë jo për favore e lukse të pamerituara, as për vila në Gjirin e Lalëzit apo në Surrel, siç po i shijojnë politikanët tanë, në pushtet apo në opozitë qofshin, por për bukën e gojës, për të mbijetuar, në një regjim që me zullumet e veta, po ia kalon çdo diktature që ka njohur jo vetëm populli ynë i shumëvuajtur por dhe njerëzimi mbarë.

Fjalën “vandal”, unë, (ma merr mendja, si gjithë të tjerët), e kam ditur prej kohësh. Megjithatë, për të qënë sa më i saktë në këto përsiatje, nuk përtova të hap Fjalorin e Gjuhës së Sotme Shqipe. Po riprodhoj këtu, fjalë për fjalë, gjithë sa shkruhet atje, për vandalin:

“Pjestar i një popullsie të hershme gjermanike, e cila në shekullin e pestë u dynd nga brigjet e lumit Oder, pushtoi një pjesë të Perandorisë Romake, plaçkiti Romën dhe shkatërroi shumë monumente të artit e të kulturës.”. Ky qe kuptimi i parë apo etimologjik i fjalës. Dhe ja tani përdorimi i sotshëm, i figurshëm: “Ai që prish e shkatërron në mënyrë barbare monumentet e artit e të kulturës dhe çdo gjë tjetër me vlerë; njeri i egër e barbar, shkatërrimtar i pamëshirshëm”.

Po a ka njeri që është akuzuar si i tillë, në vendin tonë, për shkatërrime të monumenteve të kulturës, sidomos në kryeqytet, por dhe gjetkë, për të ndërtuar kulla e objekte të tjera fitimprurëse, se sa Rama, kryeminstri aktual?! Dhe, një akuzë e tillë, nuk vjen nga opozita apo persona të tjerë, të panjohur nga ai, si puna ime, por nga ish-miqtë e shokët e tij më të ngushtë, si Ngjela, Lubonja, Zheji, Blushi, Lesi, Bejtja, etj., për të mos u zgjatur më tepër?! Pra, nëse ka një njeri në Shqipëri që e meriton katërcipërisht fjalën “vandal”, në kuptimin e mirëfilltë të saj, është pikërisht ai, kryeministri aktual dhe tërë ata që, pa iu dhimbsur vendi e populli, kanë shkatërruar çdo gjë me vlerë në vendin tonë, vetëm e vetëm për përfitime personale. Për këdo, pra, me pesë pare mend në kokë, e ka më se të qartë se vandalët e vërtetë të Shqipërisë, nuk janë ata hallexhenj, që mezi mbushin barkun me bukë e që iu ka ardhur shpirti në majë të hundës e, në momente dëshpërimi të skajshëm, nuk dinë se ç’bëjnë, (si të gjithë ne, në rrethana të tilla), por ata që për afro tre dekada, e kanë mashtruar këtë popull dhe e kanë katandisur në këtë derexhe, sa që atij mund t’i falet çdo gjë që bën. (Sigurisht që rrënjët e realitetit të sotëm shqiptar, shkojnë thellë në histori, por nuk po merremi me këtë, se zgjatemi e dalim jashtë kësaj teme). Përfytyroni një fëmijë që e ka kapur dikush, një rrugaç apo i sëmurë psiqik, dhe po e torturon, gati ta mbysë…Për vetë-mbrojtje, ai, sa gjen rastin, kundërvepron dhe arrin ta mposhtë viktimën e ta çojë në botën tjetër…Hë, pra, kush është vandali, në këtë rast? As më shumë e as më pak, në të tilla kushte është jo vetëm Kukësi por gati gjithë Shqipëria sot, me përjashtim të oligarkëve, bashkëpuntorë të kryeminstrit, që me paturpësi dalin tani në mbështetje të tij, në vend që të bashkëbisedojnë me popullin hallexhi e të gjejnë zgjidhje të arsyeshme. Të gjithë ata janë fajtorë përderisa kanë pranuar zgjidhjet kriminale e mashtruese të kryepushtetarit, duke u bërë palë e shkatërrimeve masive të vendit, në emër të përfitimeve vetjake.

Situata ka mbërritur në një pikë sa që s’mban më. E thashë që në fillim se jam kundër dhunës, por me sa duket, qënkam i gabuar, nëse mendoj se Rama e ata që i venë pas, mund të largohen nga pushteti me rrugë të tjera, veç asaj të kuksianëve. Këtë e them me dhimbje, por nuk është hera e parë që detyrohem të pranoj mangësitë e mija, si çdo krijesë tjetër njerëzore e kësaj bote. Askush nuk është perfekt, thonë amerikanët.

“Me vandalët, – tha Rama, në fjalën qaramane pas revoltës kuksiane, duke iu marrë fryma, – ne do sillemi siç e meritojnë shkelësit e ligjit”. Bukur e drejt! Është këshilla më e mirë e më e vlefshme që mund t’i jepej popullit tonë të mashtruar e të shkelur me këmbë nga vandalë si ai, për të dalë nga kjo gjendje e mjerueshme.

Nju York, 3 prill 2018

NDËRROI JETË “KOSOVARI” NGA GJIROKASTRA

April 4, 2018 by dgreca

Nga Frank Shkreli/

Komuniteti shqiptaro-amerikan humbi edhe një prej aktivistëve më të dalluar të tij dhe më të dedikuar ndaj çështjes shqiptare në përgjithësi, për më shumë se një gjysëm shekulli. Inxhinier Agim Karagjozi ndërroi jetë fund javën që kaloi në moshën 92-vjeçare dhe u varros të mërkurën më 4 prill në varrezat Pinelawn në Farmingdale të Nju Jorkut. Në një njoftim të gazetës Dielli, organ i Federatës Pan-Shqiptare Vatra të Amerikës — të cilën ai e drejtoi si Kryetar i saj për dy dekada – thuhet se i ndjeri Agim Karagjozi ndërroi jetë në një spital në Long Island të Nju Jorkut, duke lënë në pikëllim Zonjën Rozi, djemtë Zyhdinë dhe Shpëtimin, vajzën Angel, motrën Bukuroshe, vëllanë Vesim, mbesën Miranda (Telegrafi) nipin Armand (Vincani), si dhe shumë nipa e mbesa, kushërinj e familjarë të shumtë në SHBA dhe në Shqipëri

Kush ishte Agim Karagjozi? Sipas biografisë zyrtare të botuar në gazetën Dielli, Agim Karagjozi lindi në Gjirokastër, me 1 shtator 1926. Arsimin fillor e nisi në qytetin e Lindjes, ku kreu katër klasat e para ndërsa klasën e pestë e vijoi në Vlorë. Në vitet 1938 –1944 vazhdoi shkollimin në liceun e Korçës, në gjimnazin e Gjirokastrës dhe në gjimnazin e Tiranës. Edhe pse i ri u përfshi në Luftën e Dytë Botërore, ku u bë pjesë e Ballit Kombëtar dhe u aktivizua me Rininë e Ballit, në vitete 1943-1944, kryesisht, në sektorin e propagandës, por mori pjesë në luftë edhe me armë në dorë, duke shkuar deri në Kosovë, verën e vitit 1944 si vullnetar në batalionin “Besnik Çano”, që shkoi në Kosovë për të luftuar kundër forcave të Mihajloviçit në Qafë të Morinës.

Si shumë bashkohas të tij, anëtarë të Ballit Kombëtar dhe nacionalistë të tjerë, në nëntor të vitit 1944, largohet nga Shqipëria me shumë bashkluftarë të vet dhe pas pothuaj katër vitesh qendrimi në kampe refugjatësh në Itali, bashkë me babanë, emigruan në Turqi. Nga viti shkollor 1948–49 deri në qershor të 1955, Agim Karagjozi ndoqi studimet në kolegjin amerikan Robert College në Stamboll të Turqisë, ku u diplomua në inxhinieri, dega elektrike.

Përfundimisht, ashtu si shumë bashkvendas të tij anti-komunistë, në vitin 1956, vendoset në Amerikë. Që nga viti 1960, bëhet pjesë e Federatës Panshqiptare “Vatra” dhe nga viti 1992-2010, ishte edhe kryetar i saj, ndërkohë që pat drejtuar edhe degën nr. 29 të kësaj Federate në Nju Jork, thuhet në portretin e përgatitur nga Kryeredaktori i Diellit, Dalip Greca. Në mars të viti 2010, për arsye shëndetësore, ai dha dorëheqjen si kryetar dhe Vatra e zgjodhi president nderi.

Përjetoi më shumë se gjysëm shekulli jetën si vatran aktiv dhe udhëheqës i saj dhe si anëtar i nderuar i komunitetit shqiptaro-amerikan. Njohu Imzot Nolin, përfaqësoi vatranët e Nju Jork-ut dhe Nju Xhersit në ceremoninë zyrtare të varrimit të Imzot Nolit dhe udhëhoqi fondin për ndërtesën e Vatrës. Ishte mik i presidentit historik të Kosovës Dr. Ibrahim Rugova, mik i heroit të Demokracisë Shqiptare Azem Hajdari, i presidentit të parë demokrat të Shqiptarëve Dr. Sali Berisha etj. Në kohën e luftës së Kosovës, megjithse në moshë të shkuar, me bashkëpunëtorët e tij të ngushtë vatranë – sikur donte të përfundonte misionin e tij të filluar në Kosovë në vitin 19944 ku shkoi për të luftuar forcat sllave — shkojnë deri në Tropojë, ku u takuan me luftëtarët e plagosur të Ushtrisë Clirimtare të Kosovës, dhuruan ndihma në medikamente dhe të holla për Luftën Çlirimtare të Kosovës. Më kujtohet me një rast në Washigton ku kishte ardhë për të marrë pjesë në takimet e shumta me zyrtarë të lartë amerikanë gjatë krizës në Kosovë, përfshir Presidentin Klinton siç mund të shihet në fotografinë më poshtë – i ndjeri Karagjozi më tha se edhe “Unë jam Kosovar, megjithse kam lindë në Gjirokastër”. Ishte një mbështetës i fuqishëm i proceseve demokratike në Shqipëri e Kosovë, megjithse më në fund edhe ai – si shumë ne të tjerët në këtë vend – dhe si patriot që ishte, shkoi i zhgënjyer për mungesën e përparimit drejtë demokracisë dhe integrimeve të shqiptarëve në organizmat euro-atlantike, madje pothuaj 30-vjet pas shembjes së regjimit komunist në Shqipëri dhe 10-vjet pas shpalljes së pavarësisë së Kosovës.

Ishte një njeri dhe patriot, që edhe po të kishe ndonjë kundërshtim me ‘të, të bënte ta doje dhe respektoje për parimet dhe atdhedashurinë që ushtronte vet dhe të cilat përpiqej, deri në ditët e fundit të jetës së vet – me shembullin e tij — t’ua kalonte këtë frymëzim edhe brezave të ri në Vatër dhe në mbarë komunitetin shqiptaro-amerikan.

Në këtë frymë ishte edhe pjesëmarrja e tij në takimin me Presidentin Klinton në Shtëpinë e Bardhë për të inkurajuar administratën amerikane të asaj kohe dhe për të sensibilizuar politikën amerikane në pëgjithësi, përfshirë Kongresin amerikan, që të ndërhynte për të penguar shtypjen e përgjakshme nga forcat terroriste të policisë dhe ushtrisë serbe ndaj shqiptarëve në Kosovë.

1 Harry

Nga takimi i Këshillit Kombëtar Shqiptaro-Amerikan me Presidentin Bill Klinton dhe këshilltarë të sigurimit kombëtar amerikan në Shtëpinë e Bardhë, për të biseduar mbi krizën në Kosovë, pranverën e vitit 1999. Agim Karagjozi është i dyti në të djathtë.

Në një shkrim kushtuar Agim Karagjozit me rastin e vdekjes, Zëri i Amerikës në gjuhën shqipe shprehet se ish-kryetari i Vatrës i ka dhënë intrevista të shumta VOA-s shqip, në të cilat Zoti Karagjozi ka shprehur dëshirën që Shqipëria të njihte përparim në rrugën e re të demokracisë dhe inkurajonte shqiptarët e Amerikës që të ndihmonin me të gjitha mjetet atdheun që po rilindëte. Ai do të mbahet mend për shpirtin atdhedashës, që shërbeu si frymëzim për anëtarët e Vatrës dhe për komunitetin shqiptaro-amerikan. Ai dha një ndihmesë të dorës së parë për ruajtjen e vazhdimësisë së Vatrës dhe organizoi punën që gazeta e saj “Dielli” të dilte pa ndërprerje, megjithë vështirësitë financiare. Të gjithë ata shqiptaro-amerikanë që e njohën atë, qoftë për së afërmi qoftë për së largu, janë dakort me vlerësimin e radios se, “Agim Karagjozi do të mbahet mend si njeriu i përkushtuar, që luftoi deri në fund për të bërë detyrën ndaj atdheut, edhe në rrethanat më të vështira.”

Në këtë frymë edhe unë, si dashamirës i kahmotshëm i Agim Karagjozit si dhe i shumë bashk-kohasve të tij, të cilët megjithse larg dhe të përbuzur për 50-vjet nga komunizmi, qëndruan përkrahës të ndritur të çështjes kombëtare shqiptare anë e mbanë trojeve tona – marr pjesë në pikëllimin e familjes së tij dhe të mbarë komunitetit tonë këtu në Shtetet e Bashkuara për humbjen e madhe me zhdukjen nga kjo jetë e inxhinier Agim Karagjozit –me ndjenjat më të gjalla miqësie, ndërkohë që i dërgoj përdhimtimet e mia më të sinqerta familjes së tij të ngushtë dhe mbarë farefisit këtu në Shtetet e Bashkuara dhe në Shqipëri.