Archives for January 2020

ËSHTË KARRIGE SHUMË E LARTË AJO KU DIKUR JANË ULUR NOLI E KONICA …

January 8, 2020 by dgreca

Nga Marjana BULKU/*

– Vendimet e vështira kërkojnë njerëzit e duhur pranë, ata që dijnë ta ruajnë dhe mbrojnë nderin me NDER dhe jo me VRER./

– Ata janë diku në veprat e tyre të përditëshme pa zhurmë e bujë e që Vatrën e bëjnë po aq të përjetëshme sa edhe historia e saj duke e dashur, shkruar dhe respektuar sistematikisht për të, madje edhe pa pretenduar ta drejtojnë atë./

Pyeta një njeri të madh ( intelektual dhe patriot i mendimit dhe veprimit) mbi zhvillimet e fundit në Vatrën Pan-shqiptare si dhe mbi opsionin e kandidimit të tij si kryetar i kësaj Federate, më të vjetrës dhe jetëgjatës në historinë shqiptare brenda dhe jashtë kufijve ku jetojnë shqiptarët, e cila këto ditë janari pritet të zhvillojë zgjedhjet e radhës .Dhe përgjigja e tij ishte e thjeshtë:

“Jo, është një karrige shumë e lartë ajo ku dikur janë ulur Noli e Konica.”

E mora këtë përgjigje jo thjeshtë si një “Jo” por si një reflektim mbi situatën e pazakontë që krijojnë ambicjet e vogla të cilat i shndërron në konflikte dhe akte aspak të këndëshme pikërisht mos reflektimi i thellë për çka duan ti ofrojnë kësaj Zonje qindravjeçate që na ruajti nderin si komb në ditët më të vështira dhe historinë si pasqyrë e realiteteve të njohura e të panjohura, të lashta e të reja.

Ajo “JO” e prerë e njeriut që nuk reshti kurrë së shkruari për Vatrën edhe pse detyrat dhe angazhimet e shumta e tejkalojnë normalen, m’u duk si një thirrje e fortë pêr të parë dhe kuptuar thellë brenda vlerave tona, atyre që nuk thërrasin, shajnë, ngrejnë zërin apo rebelohen, ato janë të shkruara në vepra e akte , ngjarje e ndodhi të nxitura nga vullnete të jashtzakonshme të cilat prodhojnë individualitete që nuk ke rast ti takosh rëndom. Ky lloj protagonizmi intelektual dhe patriotik, njerëzor dhe mendimtar sistematik i bën ballë çdo lloj protagonizmi karrierist, konfliktual që sot është bërë i përditshëm në media, politikë, shoqëri dhe kudo.

Ajo -Jo – e prerë nuk është pafuqi as joshpresë as kapitullim ndaj progresit apo udhëkryqeve plot sfida me të cilat arena shqiptare po përballet si brenda Shqipërie po ashtu edhe jasht saj por një thirrje për maturim dhe urtësi e pse jo debat të hapur të arsyjes ku arsyjes i duhet lënë gjithmonë vend. Ishte një thirrje për të vënë në krye të Vatrës, në mos jo një korife, si Noli e Konica, të paktën një shqiptar që bota e njeh pak më përtej lagjes së vet.

Ka disa jo refuzuese që të fusin në mendim përballë po-ve që u bien gjokseve në vetën e parë dhe rrjeshtave pro atyre kundër e ku të gjithë humbasim, kohën, vlerat.

Se ç’mu kujtuan sot ( pêr dreq) kreshnikët e Shqipërisë së veriut që netëve të gjata të dimrave të egër matnin arsyetimin, jo me votë por me thellësi mendimesh e veprimesh. Vendimet e vështira kërkojnë njerëzit e duhur pranë, ata që dijnë ta ruajnë dhe mbrojnë nderin me NDER dhe jo me VRER.

Ata janë diku në veprat e tyre të përditëshme pa zhurmë e bujë e që Vatrën e bëjnë po aq të përjetëshme sa edhe historia e saj duke e dashur, shkruar dhe respektuar sistematikisht për të, madje edhe pa pretenduar ta drejtojnë atë. Në fakt Vatra më shumë se askujt tjetër është e atyre dhe ata më shumë se askush tjetër janë Vatranët e vertetë.

Marjana Bulku eshte anetare e Kryesise se Vatres.

Janar 2020

U MBLODH KOMISIONI I PËRGATITJES TË KUVENDIT, DY KANDIDATË PËR KRYETAR TË VATRËS

January 8, 2020 by dgreca

– NJOFTOHEN VATRANËT E QENDRËS TË MBLIDHEN NË SELINË E VATRËS TË PREMTEN, 10 JANAR, ORA 5 PM- /

– NJOFTOHEN VATRANËT E QENDRËS TË MBLIDHEN NË SELINË E VATRËS TË PREMTEN, 10 JANAR, ORA 5 PM-

Mbrëmjen e ditës së Martë, 7 Janar 2020, u mblodh Komisioni i Përgatitjes të Kuvendit të 19 Janarit nën drejtimin e kryetarit të këtij Komisioni, z. Agim Rexhaj. Një ndër vendimet e këtij Komisioni është thirrja e anëtarësisë së qendrës të premten, 10 Janar 2020, në orën 5 pasdite në Selinë e Vatrës. Qëllimi i kësaj mbledhjeje është që të anëtarësuarit në qendër të zgjedhin delegatët e tyre për në Kuvendin e 19 Janarit sipas kuotës së degëve, një delegat për cdo 10 anëtarë.

Ju lutemi të anëtarësuarëve në qendër të respektojnë kohën e mbledhjes sepse pas këtij takimi, Komisioni mblidhet për të marrë vendimet përfundimtare për mbarëvajtjen e Kuvendit.

Gjatë takimit të mbrëmshëm, Komisioni, shqyrtoj listat dhe pagesat e anëtarësisë për të përcaktuar numrin e delegatëve sipas raportit 1 me 10, plus Kryetarin e degës. Po ashtu u mor vendim që kryesia të jetë e pranishme në Kuvend, bashkë me të edhe anëtarët e Këshillit, si llogaridhënës para Kuvendit.

Numri i delegatëve për cdo degë do të marrë formë ligjore pas mbledhjes të Komisionit ditën e Premte,10 Janar.

Para Komisionit u deklaruan dy kandidatë për kryetarë të Vatrës, nënkryetari aktual z. Agim Rexhaj dhe Kryetari i degës së Vatrës në Hudson Vally, NY, z. Elmi Berisha, i propozuar nga kjo degë. Priten kandidaturat deri me 10 Janar 2020.

LAMTUMIRE ALBINE!

January 7, 2020 by dgreca

Lamtumirë Albinë, nji grue energjike, stoike, guximtare e papёrkulun/

Me 6 janar 2020, në New York, u nda nga jeta zoja Albina Pervizi, një viktimë dhe heroinë e kampeve të internimit.

Albina Pervizi – Marashi, ishte vajzë e parafundit e Major Llesh Marashit, me tre vllazën dhe nji motër ma të vogël.

Më maj tё 1945, familja do tё internohesh në Berat, ku Albina do tё ishte vetёm gjashtë vjeçe.

Me kapjen e Llesh Marashit, familja Marashi lirohet, kёshtu ajo në moshë tё njomё fëminore, do tё ishte e pranishme në varjen e atit tё saj nё mes tё qytetit tё Shkodrёs, tue pësue nji tronditje tё madhe, dhe njё traumё qё do kthente nё forcё pёrballё sё keqes… Qysh atё çast në shpirtin e vajzёs do tё lindte urrejtja për ata që i kishin vra babën. N’ato kushte tё vёshtira, familja qëndron në Shkodër, ku ajo me shumё vёshtёrsi mund tё vazhdojë shkollën e tё mbarojё gjimnazin.

Në vitin 1955, do tё arratiseshin dy vllaznit e saj: Alfredi dhe Rudolfi, kurse i treti Eduardi, do tё përfundonte në burg. Pra, sёrish pa mbushё 17 vitet, Albina sё bashku me nanёn e saj, do tё nisnin internimin e dytё tashmё nё fermën Çlirimi, në Fier, ndёrsa e motra, Xhina do tё martohej e re ndёr Pistullorё.

Si vajzё e internueme ajo do tё përfshihej në punët e randa e tё detyrueme të bujqësisё deri më 1958, ndërkohë qё do tё fejohej me Genc Pervizin, djalin e dytë të Prenk Pervizit, dhe do tё transferohej nё Gradishtë të Lushnjes, ku nё nji vorfni ekstreme do tё bahej edhe martesa e tyne.

Burrë e grue u pёrballёn me punët e randa të bujqësisë, me nji forcë të madhe shpirtnore dhe dinjitet tё naltё. Edhe pse nё njё kamp internimi, ajo do tё ishte nana e gjashtë fëmijëve, dy vajzave dhe katër djemve. I shoqi, Genci do tё vazhdonte nё internim tё pafundmё. Mbas 10 vitesh burg, ai s’do tё lejohej të lëvizte kurrё nga kampi dhe baltat e famshme tё Gradishtës. Sot përshkrimi i asaj periudhe, duket si diçka normale, ndërsa gjendja e familjes Pervizi ishte tejet e rëndueme. Trajtimi i keq, mbajtja gjithë kohёs nën kontroll, presionet e Degёs sё Brendshme, vorfnia ekstreme. Por ata kёt gjendje e përballen me vendosmёri e krenari për mos me iu mposhtё kurrë se Keqes. Nga fundi i viteve ’70, nё Gradishtë u ba nji seri arrestimesh dhe kudo nisi tё mbretnonte klima e pasigurisë.

Në Gradishtë jetonin edhe nana e Gencit, Ana, e shoqja e gjeneralit Prenk Pervizi, djali i madh, ushtaraku Valetin Pervizi, kurse djali i tretë, Leka, jetonte i internuem nё Pluk, afër Lushnjës.

Në këto kushte terrori e frike, Albinës iu ba nji gjyq para popullit, duke e demaskue pse fliste në fushë kundër partisë dhe shtetit. Ky demaskim ishte njё presion i hapёt mbi burrat e familjes, Gencin e Valentinin. Nuk vonoi u demaskua edhe kunata e saj, grueja e Lekës, Gjuliana. Tё dyja gratё kurajoze e krenare qёndruen tё pamposhtuna edhe në kёt rast.

Albina, qe grua me zemёr tё madhe e shpirt tё bardhё. Energjike e palodhun, nanë shembullore, e arsyeshme dhe e ndjeshme edhe n’ato kushte tmerrsisht të vështira i rriti me kujdes e sakrifica, me mundime dhe pёrkushtim, me vlera dhe dashuri gjashtё fёmijёt e saj. Me forcën e krahëve po edhe tё krenarisё sё malёsores stoike ajo s’u ligёshtua kurrё, as nё kampet e vuejtjes as në kanalet e kёnetёn e Myzeqesё, ku të internuemit ishin pёrcaktue robёr tё pёrjetshёm pune dhe nёnshtrimi.

Ndërkohë jeta e saj pёson trauma e drama tё pafundme. Agjentët e sigurimit i vrasin në Paris, vëllanë e madh, Alfredin. Ndёrkohё vëllai në burg, Eduardit, i presin tё dyja kambët dhe e lirojnё. Mbas pak kohёsh vdes, e prej dёshpёrimi i vdes edhe nana. Diktatura e kishte realizue nё mёnyrё shembullore masakrimin e familjes Marashi.

Kur pritesh tё gёzonte ndonji ditё lirie mbas rrёzimit tё Murit tё Berlinit, i vdes edhe i shoqi, Genci, nё prill 1989 mbas nji jete me 42 vite burg e internime. Edhe kёtu shfaqet sёrish ana makabre e diktaturёs dhe shpirtligësia komuniste arrin kulmin, sepse Lekës, vёllait tё vogёl tё Gencit qё jetonte nё Plug, mezi i dhanё pak orё leje veç të shkonte e të vinte mbrenda ditës, pa i dhanё mundёsi të merrte pjesë në varrimin e tё vëllait.

Këto rrethana të tregueme sot thjesht si njohuni, fshehin nё vetvedi, tragjedinë e nji grueje tё thjeshtё si Albina Pervizi – Marashi, po dёshmojnё dramёn e gjithё të internuemve dhe të burgosunve politikё. Atё terror që mbretnonte kudo, nën të cilin ishe i detyruem të jetoje, tё punoje e tё rrisje fёmijё tё pashkolluem, nën diktatin e komunist, që i kishin vue qёllim vetes me asgjesue familjet ma të nderueme të Shqipnisë, duke i trajtue si robër, si skllevër, si bujkrobër.

Albina Pervizi ishte dhe mbeti nji vajzë e grue krenare, energjike e stoike, guximtare dhe e papёrkulun. Me vendosmëni të pashoqe, u ba shembull qëndrese dhe përballimi e vuejtjeve, survejimeve dhe sakrificave. Sigurisht nji viktimë ndër mija viktimash të shumta, po sigurisht një heroinë midis heroinave si shumё vajza dhe gra të internueme, mes tё cilave Albina, spikaste me shpirtin e saj tё pamposhtun, si nji Norё e vërtetë Kelmendi.

Fëmijët e saj, gjithë familja Pervizi, ruejnë respektin, nderimin dhe kujtimn e saj, si njeri i dashtun dhe i sakrifikuem, si grue e nanë shembullore, që do tё mbetet e paharrueme në historinё e kёsaj familje.

Revista Kuq e Zi, u shpreh fëmijëve, dhe gjithё familjes së Prenk Pervizit, ngushёllimet ma të ndieme e ma të thella, fёmijёve e nipave tё saj tё shumtё.

Pushoftë në Paqë! – Requiescat in pace!

6 janar 2020

Vrasja e Soleimanit zuri në befasi evropianët

January 7, 2020 by dgreca

Nga Rikard Jozwiak /Vendimi i presidentit amerikan, Donald Trump për të vrarë liderin ushtarak iranian, Qasem Soleimani më 3 janar, i ka zënë në befasi evropianët.

Prandaj ata tani janë duke tentuar të bëjnë diçka, çfarëdo veprimi të mundshëm, për të treguar unitet.

Më 6 janar, NATO-ja ka mbajtur një takim urgjent në nivel ambasadorësh në Bruksel, të udhëhequr nga Sekretari i Përgjithshëm, Jens Stoltenberg. Duke folur për gazetarë më vonë, ai ka theksuar se NATO-ja është e përgatitur për të vazhduar misionin trajnues në Irak “kur të krijohen rrethanat”.

Ky mision është pezulluar pas vrasjes së Soleimanit, që nënkupton se ushtarët janë duke qëndruar nëpër kazermat e tyre. Mirëpo ata shumë shpejt mund të nisen drejt shtëpive të tyre për arsye të sigurisë, bazuar në burimet e autorit, sidomos pasi Parlamenti irakian ka miratuar një rezolutë jo të detyrueshme për largim të trupave të huaja nga ky shtet.

Stoltenberg është detyruar të mohojë ndonjë mospajtim në mes të Shteteve të Bashkuara dhe aleatëve. Duke refuzuar që të përgjigjet nëse ka pasur ndonjë kritikë brenda aleancës për vendimin e marrë nga SHBA-ja, ai ka insistuar se “të gjithë aleatët për vite të tëra kanë shprehur shqetësim për aktivitetet destabilizuese të Iranit në rajonin e Lindjes së Mesme”, duke shtuar se të gjithë janë të brengosur për testimet raketore të Iranit dhe mbështetjen e tij për një mori të grupeve terroriste.

Sekretari i Përgjitshëm i NATO-s, Jens Stoltenberg.

Ai ka shtuar edhe se është arritur pajtueshmëri që “një konflikt i ri nuk është interes i askujt, andaj Irani duhet të përmbahet nga dhuna dhe provokimi në të ardhmen”.

Teksa NATO-ja në pjesën më të madhe të saj është e formësuar sipas dëshirës së Uashingtonit, organizata tjetër e madhe politike në Bruksel, Bashkimi Evropian, duket se është duke hasur në vështirësi për të krijuar një qëndrim unik.

Shumica e diplomatëve me të cilët autori ka biseduar kanë qenë të shokuar me përshkallëzimin e fundit të situatës. Një zyrtar nga një shtet i vendit perëndimor ka thënë se “shumica prej nesh besojnë se hapi i administratës së Trumpit është i pamatur nëse jo edhe i çmendur, mirëpo ne nuk mund ta themi këtë gjë hapur”. Kjo pasi motoja tipike për Brukselin është: ulja e tensioneve dhe dialogu.

Kjo është ajo për të cilën mund të pajtohen tani për tani 28 vendet anëtare, pasi ato dëshirojnë të mbajnë gjallë marrëveshjen bërthamore me Iranin me çdo kusht.

Shumica e vendeve anëtare të BE-së dëshirojnë të krijojnë një hapësirë eventuale transatlantike dhe ndarje të mundshme mes vendeve të bllokut evropian, sidomos atyre në shtetet lindore që dëshirojnë të rreshtohen më afër Uashingtonit dhe atyre që duan të mbajnë distancë. Shtetet baltike dhe Polonia kanë treguar se “qëndrojnë” afër Shteteve të Bashkuara dhe të drejtës së tyre për të mbrojtur veten, si dhe insistojnë se në pjesën perëndimore të Evropës zyrtarët mund të tingëllojnë më diplomatik, ndonëse e mendojnë të njëjtën gjë.

Ambasadorët evropianë do ta diskutojnë këtë çështje më 7 janar derisa një këshill për punë të jashtme i BE-së, që ishte planifikuar të diskutonte në fund të janarit, do të shtyhet për një datë të pacaktuar. Nuk përjashtohet mundësia që ministri i Jashtëm iranian, Mohammad Javad Zarif të shkojë në Bruksel apo që shefi i BE-së për politikë të jashtme, Josep Borrell ta ftojë atë ndaras. Zëdhënësi i Borrellit, Peter Stano, u ka thënë mediave në Bruksel se “varet nga ana iraniane që të pranojë ftesën. Besoj se është interes i të dyja palëve që të vazhdojnë bashkëpunimin”.

Fotogaleri Iranianët vajtojnë për komandantin e vrarë

Ndonëse shumica e ministrave të Jashtëm të BE-së miratojnë prezencën e Zarifit në Bruksel, një diplomat i ka thënë autorit se dy deklaratat e nisura nga Borrell deri më tani “kanë qenë në emrin e tij dhe jo të Bashkimit Evropian”. Kjo gjë sipas tij tregon dallime potenciale në mesin e kryeqyteteve evropiane.

Çfarë lë edhe më shumë përshtypje është se ky njoftim është bërë i ditur në mesditën e 6 janarit, ndonëse presidentja e Komisionit Evropian, Ursula Von der Leyen ishte planifikuar të lëshonte një deklaratë për situatën e krijuar më vonë gjatë ditës, por ajo nuk është publikuar kurrë.

Të dy zyrtarët është thënë se janë duke punuar në një deklaratë të përbashkët, që ende nuk është publikuar, ndërkohë që njerëzit me të cilët ka biseduar autori kanë thënë se Brukseli do të vazhdojë të publikojë deklaratë pas deklarate derisa lojtarët kryesorë marrin vendime.

Përgatiti: Krenare Cubolli-Evropa e Lire

Fan Noli in America – A Brief Review

January 7, 2020 by dgreca

Fan Noli in North America, 1906*/

In April, 1906, with a second-class steamship ticket paid for by Spiro Dine, Fan Noli set off via Naples, Italy, for the New World and stepped of the boat in New York City on 10 May, 1906. After working in a lumber mill in Buffalo for three months, Fan Noli went to Boston where he first operated a can-labeling machine. Publisher Sotir Peci (1873-1932) gave him a job at a minimal salary as an editor of the Boston newspaper “Kombi” (“The Nation”), the first Albanian-language newspaper in the USA. He was promoted to Associate Editor of the newspaper, where he worked until May, 1907. During this time, Noli published articles and editorials under the pseudonym Ali Baba Qyteza. These were financially and personally difficult months for Fan Noli, who did not feel at all at home in America. He seriously considered immigrating to Bucharest. With time, he found his roots in the Albanian community and in early January 1907, he co-founded the “Besa-Besën” (“The Pledge”) society in Boston.

Hudson Incident and Noli’s Ordination in New York City

Some Albanian Christian families of Boston were part of the Greek Orthodox Church, which vehemently opposed the Albanian nationalist cause at that time when the Greek Orthodox Church served for Greek Orthodox Christians in North America. Tensions between community and church grew to the point where in 1907, a Greek Orthodox priest refused to officiate at the burial of Kristaq Dishnica, a member of the Albanian community from Hudson, MA, who had died from influenza. The priest had taken the position that as a nationalist, the deceased had excommunicated himself. This position reflected a political foundation, rather than a canonical one. As a consequence the body of Kristaq Dishnica was laid to rest in a Worcester cemetery without any religious service. The incident aroused the indignation and ire of the Albanians in Massachusetts, and Fan Noli recognized his calling as an opportunity to serve the spiritual needs of his own community and to champion the cause for religious and political freedom in Albania. He convoked a meeting of Albanian Orthodox people throughout New England. At the meeting, the delegates resolved to establish a separate, autonomous Albanian Orthodox Church. Fan Noli was selected to be its first clergyman. In New York, Fan Noli met with Archbishop Platon of New York and Father Alexander Hotovitzky. The former agreed to ordain Fan Noli. On 9 February, 1908, Archbishop Platon Rozhdestvensky ordained Theophan Noli to the Holy Diaconate, at Saint Nicholas Cathedral in New York City. One month later, on 18 March, 1908, Archbishop Platon ordained Deacon Theophan Noli to the Holy Priesthood at Saint Nicholas Cathedral in New York City.

First Divine Liturgy in Albanian 1908

On 22 March, 1908, the young Priest Theophan Noli celebrated the first Divine Liturgy in Albanian in the Knights of Honour Hall in Boston, using his own translations. This ordination laid the foundation for the development of a specifically Albanian Orthodox mission within the North American and Aleutian Diocese of the Church of Russia. Noli served in other localities nearby, and for the next several years, he nurtured the Albanian Orthodox community.

Paralleling his life of service in the Orthodox Church, Father Theophan was active in Albanian politics. From February, 1909, until July, 1911, he was the Chief-editor of the newspaper Dielli (“The Sun”) – which began as a publication of the Boston Albanian society “Besa-Besen”.

Before and after his ordination, Father Noli had recognised the need for liturgical texts in Albanian, and he set about translating Orthodox services and Divine Liturgies, which were published in two volumes: “Librë e shërbesave të shënta të kishës orthodoxe” (“Book of Holy Services of the Orthodox Church”, Boston, 1909), and the 315-page “Libre e te kremteve te medha te kishes orthodoxe” (“Book of Great Ceremonies of the Orthodox Church”, Boston, 1911). Other religious translations followed, in an elegant and solemn language befitting such venerable “Byzantine” traditions. Father Noli considered these translations to be his most rewarding achievement.

Beginning in August, 1911, Father Theophan toured the Albanian communities throughout Europe for four months, where he offered church services in Albanian in Odessa, Bucharest, and Sofia.

Permanent Residence in US 1932

In 1932, Metropolitan Theophan was granted permanent resident status and he returned permanently to the US. He had spent eight years in Germany while he waited for this visa. After his return to the USA, he withdrew from political life, and he returned to his duties as the head of the Albanian Orthodox Church in North America without breaking ties with the Albania Orthodox Church.

Despite all that had previously occurred, in late 1933, it was King Ahmet Zog who gave 3,000 gold francs to help pay for a treatment that Metropolitan Theophan could not afford. Through this gift, much of the animosity between them was reconciled. He was also reconciled with his old compatriot, Faik Konitza. In 1935, Noli returned to one of his earlier “passions”, music. At the age of 53, he registered at the New England Conservatory of Music in Boston, from which he graduated in 1938 with a Bachelor of Music degree.

Albanian Autocephaly 1937

On 12 April, 1937, Metropolitan Theophan’s dream of an Albanian national Church was fulfilled, when the Patriarch of Constantinople recognized the autocephaly of the Orthodox Church of Albania.

University Studies and Writing

Metropolitan Theophan (Noli) conducted research at the Boston University Music Department, and subsequently published a biography of Ludvig van Beethoven. He also composed a one-movement symphony called “Scanderbeg” in 1947. Soon after his graduation from the Boston Conservatory, Metropolitan Fan Noli turned to post-graduate studies at Boston University. He completed a Ph.D. there in 1945, with a dissertation on George Castriot Skanderbeg.

Following the end of World War II, Metropolitan Theophan maintained reasonable relations with the new communist government in Albania. He tried to persuade the USA to recognize the new state earning for himself the “red bishop” label. His attempts only generated enmity and polarized relationships amongst the US émigré circles, as the communist government campaigned to uproot all religious beliefs in Albania.

Retirement and Repose

Metropolitan Theophan spent the remaining years of his life as an academician, religious leader and writer. In 1953, Metropolitan Theophan moved to Fort Lauderdale, Florida, where he bought a house, for which he used part of a $20,000 grant from the Vatra Federation.

At age 83, Metropolitan Theophan Noli fell asleep in the Lord in his Florida on 13 March, 1965. After the Funeral Services for the Burial of a Hierarch at the Saint George Cathedral in South Boston, his body was interred in the Forest Hills Cemetery at Jamaica Plain, Suffolk County, Massachusetts.

Editor’s Book Comment: An unsurpassed multitalented figure of influence, Fan Noli has been a subject of volumes of publications and research. One work that focuses on Noli’s American Years is authored by Avni Spahiu, Kosovo’s first ambassador to the US in 2009. An experienced translator and writer, Spahiu penned a biography that offers a “multisided work that sets to synthesize the modern history of the Albanian people through the life and deeds of the founder of the Albanian Orthodox Church Prime Minister of Fan Stilian Noli”. Further, the review of the 2009 English translation printed by Jalifat publishing states: “A Harvard alumnus and later dual citizen who spent most of his life in the United States, Fan Noli outshined in many walks of life: literature, journalism, publications, translations, theology, religious leadership, diplomacy, politics, music and helped shape the foundations of the Albanian nation. Master of 14 languages, a distinguished Shakespearean scholar and translator as well as an accomplished historian. Blessed by the American freedom of expression, which Noli admired, Spahiu is unbound to previous censorship and restrictions that the communist regime in Albania and the foreign occupation of Kosovo imposed on scholarship.” The author delivers a neutral point of view on Noli’s life and activities as a leader of the Albanian-American community in “a work purported for a wide and diverse audience.”

*Avni Spahiu – Fan Noli’s American Years -Notes on a Great Albanian American Paperback – 2009